bileklerimdeizsin

[bileklerimdeizsin]

şakağıma dayadığım boş bi' silah gibisin. ne öldürdün, ne güldürdün, sadece bekle dedin. bekledim ben de. bi' yanım hâlâ o yerde, beni bıraktığın sonra kaçtığın o çukurun en dibinde.

[bileklerimdeizsin]

keşke bir kez daha sarılma imkanımız olsaydı. sen varken de, yokken de keşkeler yakamı bırakmıyor. nasıl bir hasret bu, dik duramıyorum.

[bileklerimdeizsin]

ev üç artı bir. ama bana tek bir oda bile fazla geliyor artık. odalarda yatak var, eşya var, kıyafet var. ama insan yok. sanki ev değil de, bir zamanlar yaşamış birinin mezarına dönmüş burası. kardeşim. onun odası hâlâ aynı. duvarında çocukken çizdiği resimler duruyor. dokunamıyorum. annemin sesini bazen mutfaktan duyacak gibi oluyorum, ama ses yok, ocak soğuk. babamın kabanı hâlâ askıda duruyor. kokusu gitmesin diye yıkamadım bile. ama hepsi gitti. ve ben kaldım. yalnızlık dedikleri şey dört duvar değil, hatırladığın her şeyin yerinde durması ama kimsenin dönmemesiymiş. zamanın üstüme bastığı oluyor. geçmiyor, ezip geçiyor. kimi gün kalkmak istemiyorum. kimi gün kalkacak bir sebep arıyorum. yok. bir evi yaşanır kılan, içindeki insanlarmış. benim evim artık sadece taş ve tahta. şimdi ben buradayım. yaşıyorum desem yalan, ölü değilim ama diri de sayılmam.

[bileklerimdeizsin]

bardağı taşıran o son damla gibi, hiçbir zaman bardağa ait olmamış ve gelişiyle her şeyi altüst etmiş o damla gibi hissediyordum kendimi.

[bileklerimdeizsin]

bundan yıllar önce tek hayalim bu eve geri dönmekti. şimdi buradayım ama sadece bir enkaz duruyor karşımda. tüm çocukluğumun üstüne yıkılmış bir enkaz.

[bileklerimdeizsin]

dayanamıyorum, üstelik sen de yoksun şimdi. dayanamıyorum, üstelik çok da özledim seni.

[bileklerimdeizsin]

uyuyamadığım geceler hiç bitmiyor. sensizlik bu saatlerde, savunmasızca yakalıyor beni. aynalara bakamıyorum, senin yüzüne benzeyen bir yüz görmekten ödüm kopuyor. tüm aynalara sırt çevirdim, ihanetine çeviremediğim kadar. aklımda bir mahkeme var sanki, davalı da davacı da benim. gözlerimin önünde binbir anı, içimde binbir acı. yorgunum, dünyalar kadar yorgunum. bir hayat var önümde akıp giden, dahil olamıyorum. elimi uzatsam tutunacağım, dokunacağım hayat denen o girdaba. parmağımı kaldırmaya gücüm yok. bunun aksine hızlı yaşıyor, hızlı tüketiyorum. ne bileyim, hep bir yerlere yetişecekmiş gibiyim. haksız da sayılmam ama, sana ne kadar geç kaldığım ne zaman aklıma gelse, bir sancı doğuyor içimde. nasıl gidebilirim diye düşünürken buluyorum sonra kendimi. zaten bu kadar geç kalmışken seni nasıl terk ederim öyle değil mi?

öyle değil çünkü sen gözlerimin lisanından anlamayalı ne kadar oldu bilmiyorum bile. ben perişan, sen kan revan. sen bizi öldürdün ama ben seni öldüremediğim için kendime bakmaktan aciz birine dönüştüm. canım yanıyor. hissediyor musun?

[bileklerimdeizsin]

sanki tüm dünya karşımda ve çok güçlüler, bari sen benim yanımda dursaydın. nereye baksam ilk gördüğüm yokluğun oluyor. gölgenle savaşmayı bırakamıyorum ve ismin dilimde yer edinince, kazanamadıklarım geliyor aklıma.

[bileklerimdeizsin]

onu kurtaracağımı düşünüyordu. ama kim kimi kurtarabilmişti şimdiye kadar? beni kim kurtaracaktı? 'kurtuluş' dedim, ankara'da bir mahalle. fazlası değil.

[bileklerimdeizsin]

hâlâ bir yerlerden çıkıp gelecekmişsin gibi hissediyorum ama mezarına toprak atılırken oradaydım. hâlâ senin sesinden adımı duyacakmışım gibi hissediyorum, halbuki senin bedenin çürümeye başladı bile.

[bileklerimdeizsin]

elimi attığım ne varsa kurudu, senin bir çiçeğe bin şefkatle dokunuşunu özledim.

[bileklerimdeizsin]

her gözyaşımda senden bir iz var.

[bileklerimdeizsin]

seni unutabilmek için tanrıdan yardım istedim. bütün gece seni aklımdan çıkarmak için dua ettim ama her yerde sen vardın. senden önce nasıldı diye hatırlamaya çalıştım, hiçbir şey hatırlayamadım. sensiz nasıl olacağımı hayal etmeye çalıştım, aklıma hiçbir şey gelmedi.

[bileklerimdeizsin]

özgür, sana gelmem için hiçbir yol kalmadı artık ama resmin hâlâ cüzdanımda.

[bileklerimdeizsin]

ve şimdi sen, eski ve cızırtılı bir radyoda çalan şarkılar gibisin. anlaşılamıyorsun ama çok can yakıyorsun.

[bileklerimdeizsin]

seni özledim. sanırım başım ağrıdığı için uzun uzun yazamayacağım. çok özledim işte. sarılmak istiyorum. bu kadarcık.

[bileklerimdeizsin]

özgürüm, canım, canımın içi,

şimdi sana yazmak üstünü kapatmak için her şeyi yaptığım o yarayı tekrar kanatmak gibi geliyor bana, ama bir yerden başlamak gerek değil mi? anlatmak istediğim tonlarca şey var, sabaha kadar anlatsam da bitmeyecek şeyler. sen yoksun diye kimseye anlatamadığım, anlatmadıkça içimde çığ gibi büyüyen şeyler var. kendimle bile konuşmuyorum yıllardır bir bilsen ne hallederdeyim, yerlerde sürünüyorum, elimi tutan yok senden başka. yokluğundan başka. kimseye uzatamıyorum elimi, senin yerine birinin gelmesi mümkün değil ama korkuyorum işte. hayalin yanımda olmasa işim biterdi. ruhum beterdi her şeyden. uykusuz gözlerimin rengini saklama gereği duymuyorum artık. gecelerle de, kan çanağı gözlerimle de barıştım. sensizlikle barışamadığım her an için daha sıkı kucakladım hepsini. artık soğuk balkon demirlerine yasladığım zaman başımı, uzattığım zaman beton zemine morarmış bacaklarımı, dizlerimde yüzünün sıcaklığını hissedemeyeceğim gerçeğini kabullendim özgür. sen yoksun ve bu dünya sandığımdan daha kötü bir yer. sen yoksun ve ben senin sandığından daha güçlüymüşüm. hiç geçmeyen baş ağrılarım var, sızısı hiç dinmeyen dikişlerim var bileklerimde ve sen varsın. öyle bir varsın ki, bir başkasının olmasına ihtimal bile yok. hâlâ sezen aksu dinlerken gözümden bir damla yaş düşmesine engel olamıyorum, gofret yiyemiyorum sensiz. koskoca evde yapayalnız yaşarken, diğer ucuna fotoğrafını koyduğum mutfak masası dinliyor sessizliğimi. sigara içiyorum ara sıra. hep yaptığım gibi yarım bırakıp söndürüyorum senin aldığın ve yalnızca benim kullanabildiğim küllükte. çakmağının gazı biteli çok oldu, işime yaramayacağını bilerek onlarca çakmak aldım ama hepsini kaybettim sonra. seninkini çantamdan hiç çıkarmıyorum. mezarlık yolunda hâlâ durup dinleniyorum biraz nefes almak için. çiçeklerimi bir kenara bırakıp su dolduruyorum seninle doldurduğumuz çeşmeden. yokluğun tam o sırada bir el gibi sarılıyor boğazıma. ben diyorum, ben nasıl dayanıyorum bütün bunlara? sesini özlüyorum, her şeyden çok benimle konuşmanı özlüyorum. güzel yüzünü gözlerimi kapatınca görebildiğim kaç gün geçti, geçecek böyle bilmiyorum. özgür, bendeki sen hiç geçmeyecek bir tek bunu biliyorum.