ldffh-the-portal

[ldffh-the-portal]

ACCURACY AT ITS FINEST!

MORE QUOTES HERE | INSTAGRAM | FACEBOOK

[ldffh-the-portal]

MORE QUOTES HERE | INSTAGRAM | FACEBOOK

[ldffh-the-portal]

Just be honest. So that no one gets hurt. Okay?

MORE QUOTES HERE | INSTAGRAM | FACEBOOK

[ldffh-the-portal]

...

MORE QUOTES HERE | INSTAGRAM | FACEBOOK

[ldffh-the-portal]

I’ve had a dream and this is the interpretation...

“If you are a guy and dreamed of yourself kissing a girl you know, it means that deep inside you desire that girl and you are not sure if she would return your feelings...”

[ldffh-the-portal]

Dear crush...

Naaalala ko iyong unang beses na nakita kita... siguro 2004 o 2005 iyon. Sakristan ako noon sa parish sa subdivision. Habang namimigay ng ostya ang pari, nakita kita kasama ng iyong pamilya. Akala ko kukunin na ako ni Lord noon kasi ikinagulat ko na may bumabang anghel sa lupa, na naka eye glasses. First time kong makakita ng ganoon kagandang babae sa buhay ko (bukod sa Mom ko), at iyong sandaling iyon alam ko nang crush na kita. Kaya naman masipag akong magsakristan noon, at after sakristan, naging miyembro din ako sa choir noon. At sa tuwing masusulyapan kita mula sa malayo, tila kinukumpleto ng presence mo ang linggo ko.

Lumipas ang maraming taon, around 2009 o 2010,  hindi na ako active sa parish sa atin, may naging tropa ako sa lower batch na kakilala ka. Sobrang ang dami niyang kuwento tungkol sa iyo, at siyempre todo kinig ako sa kaniya sa tuwing ikaw nababanggit niya. Humanap ako ng paraan para makilala ka, tanong sa kaibigan sa subdivision, tanong ulit sa tropa, tanong sa kalaro sa basketball. Hanggang nalaman ko ang pangalan mo. Siyempre natuwa ako, panay pa ang sabi ko sa mga kaibigan ko na, “bigay niyo iyong number” o di kaya’y, “samahan mo ako kung saan sila nakatira para alam ko kung saan”.

At sa dumaang ilang buwan lamang ay nakausap kita ng personal. Kung tama ang pagkakaalala ko, pauwi kayo ng kapatid mo noon, nakita kita mula sa malayo naglalakad papunta sakayan ng tricycle. Tumakbo ako palapit at nakausap kita sa unang pagkakataon, kahit sa maiksing sandali. Sobrang saya ko noon, pinagyabang ko pa sa mga kaibigan ko iyon na nakausap kita. Haha. Ang babaw, pero ganoon siguro talaga, kahit na sa mababaw na dahilan, alam mo, ramdam mo kung masaya ka.

Hanggang sa in-add kita sa Facebook, follow you sa Twitter, at nakuha ko na number mo. Bandang summer iyon ng 2010, nang makuha ko ang cellphone number mo, naka-text kita, at naging ka-close na nga kita. Siyempre tuwang-tuwa ako sa galak, as in. Marami kang mga bagay na nai-kuwento, maraming mga tanong sa isip ko na nasagot mo. Iba ang saya na nadarama ko sa mga panahon na iyon. 

Isang araw, sa pamamagitan ng isang mahabang usapan o paligoy-ligoy at naguumapaw na lakas ng loob, naitanong ko na din ang matagal ko nang gustong itanong - kung may nobyo ka na. At sa pagkakaalala ko, sa panahong iyon ang sagot mo ay, wala. Siyempre sobrang saya ko noon, pero dahil torpe, walang nangyare.

Lumipas ang ilang buwan ay pumasok na ako ng kolehiyo. At ilang buwan din kitang hindi nakausap noon. Around September muli kitang nakausap. Kumustahan dito, tanungan doon, update sa kung anu-anong mga bagay, at naging mas close ako sa iyo, siguro puwede ko ring sabihin na mas naging close tayo sa isa’t-isa. At muli kong naitanong kung may nobyo ka na, muli ang sagot mo, wala.

Ngunit lumipas ang isang buwan sa parehong panahon, may kinu-kuwento ka tungkol sa isang kaibigan, na lalaki. Siyempre medyo nagseselos ako, joke, sobrang nagseselos ako, pero alam kong wala akong karapatang maramdam ang naramdam ko noon. Ngunit alam ko na, na maaaring nagugustuhan mo na itong lalaking ito. Pero wala akong magawa, sa tuwing susubukan kong sabihin, para akong nawawalan ng daliri at hindi ako makapag-type. Lalo naman kapag sa personal, sobrang hindi ako makapagsalita, stuttering, minsan natutulala na lang. Basta okay na sa akin na nakikita, napagmamasdan o kahit nasusulyapan kita.

Fast forward, nagkaroon ka ng nobyo, nagkaroon din ako ng nobya. Lumipas ang dalawang taon, at mahigit. Sa isang pang mahaba-habang inuman na kuwento ay nagbreak na kami ng aking nobya. Ang alam ko kayo pa rin ng nobyo mo noon. At iyong mga panahon na iyon, para akong alabok na nililipad-lipad ng hangin. At lumipas pa nga ang maraming taon...

2016 na pala ngayon. Alam mo ba na 6 years na tayong friends sa Facebook? Mahigit 10 years na din simula nang una kitang makita, at nang nagustuhan kita. Pero bakit ganoon, noong nakita ko iyong Memories sa Facebook, parang sobrang vivid pa rin sa isipan ko ng lahat? Maaring may mga detalyeng hindi ko na maalala, pero mas marami pa rin ang malinaw sa aking isipan. Hindi ko maintindihan kung bakit, tila may kalungkutan akong nadama kanina?

So ayon, sana mabasa mo ito. Ang alam ko may Tumblr ka, kaya sana mabasa mo ito. Itong sulat/post na ito, ay ginawa ko para ibuhos lahat ng nasa isip, at sa puso ko. Alam kong nasabi ko na sa iyo noon, gusto kita, hanggang ngayon. Ewan ko lang kung magugustuhan mo rin ako, siguro para sa karamihan sobra na ang mahigit sa limang taon na matukoy kung magugustuhan ka ng isang tao. Maaaring hindi ka nga magka-gusto sa akin, na mas malaki ang possibility niyan, subalit sa tuwing iisipin ko na ganoon nga... ayaw ko parin talagang tumigil.

Wala ka pang nobyo ngayon, pero sa ganda mo, alam kong hindi ko mabibilang kung ilang lalaki ang umaaligid sa iyo. Hindi rin ako madalas magpakita sa iyo, ano ba naman ang sasabihin ko, e sa gate niyo pa lang sa tuwing daraan ako, bigla umuurong ang buntot ko kahit wala akong buntot. Haha. Sana talaga mabasa mo ito. Hindi ko alam kung kailan kita ulit makikita, makakausap ng personal. At hindi ko din alam kung kailan ulit ako magkakaroon ng lakas ng loob para magtext, magchat o magpost sa wall mo. Pero sana, lagi mong tatandaan, na nandito ako palagi, as a friend, as anyone na gusto mong maging. Basta gaya nga ng sabi ko sa iyo, “basta ako, kung saan ka sasaya, doon ako.” :)

Lubos na humahanga,

Amiel

[ldffh-the-portal]

Things that I do...

I always sing, and eventually becomes noise...

I play the guitar, and sometimes I sleep beside it after playing...

I play keyboards/organ, but not Arima Kousei type of playing...

I try to write songs every now and then, you can check some of my songs in my Soundcloud profile....

I play basketball at afternoon, if I don’t have work and stuff to do...

I eat a lot, like two servings of plate full of rice and “ulam”...

I play my 3DS, I have 3 pokemon game(X, OR, PSMD), and Smash Bros.

I work hard, but I PLAY harder.

[ldffh-the-portal]

This gives me inspiration, for some reasons.

[ldffh-the-portal]

Buti pa sila partners until the end. 😜

[ldffh-the-portal]

#VoteForAFreshFruiture #Fruitas

[ldffh-the-portal]

#StopWishing #StartDoing

[ldffh-the-portal]

#WorkInspiration

[ldffh-the-portal]

Ouch

It hurts. Sometimes when you think the wound is totally healed and is closed, you’ll begin to remember the pain and what is its cause. And even though it’ll hurt, you’ll just smile and tell to yourself, “It does hurt, but I’ve had enough of this pain, there’s no more reason to feel hurt, because you’ve been numbed by it.”

[ldffh-the-portal]

TO POST MORE POSTS...

I haven’t posted anything these past 2 months. My last post was 3 months ago. I’ve decided to post more posts. Looking forward to have more followers. :)

[ldffh-the-portal]

True love...

[ldffh-the-portal]

So beautiful...

[ldffh-the-portal]

When evryone on your department left and you don't feel alone...