antypoezja - Tumblr blog

[antypoezja]

[antypoezja]

[antypoezja]

I’m made of poetry, but no one reads me.

[antypoezja]

[antypoezja]

In the embrace of the fog, my soul finds peace.

[antypoezja]

[antypoezja]

[antypoezja]

Szepnął ktoś.

Słychać kroki.

Odwracam się.

Paranoja.

Męczy mnie.

Tylko nie wiem.

Czy to ze strachu.

Czy to z tęsknoty.

[antypoezja]

Chłód pościeli mnie otula

Ale to co za uczucie

Tak skryte we mnie

Co mnie w osłupieniu trzyma

Tak że rozum traci zmysły

Serce mota się w ciemności

Nie wie w którą stronę iść

Czuję w sobie że zawodzę

Bardzo cienka życia nić

Niby idę wciąż przed siebie

Czuję podmuch w moje plecy

Jednak czuję się jak drzewo

Nie ruszone wiatrem żadnym

Brak postępu

Wegetuje

Chyba właśnie dlatego

Moje serce tak bardzo kłuje

[antypoezja]

Gargantuiczny zamek wyłania się za drzew

Stukot końskich kopyt i juk szmer

Mój rynsztunek w słońcu lśni

Na brzegach miecza krew się skrzy

Wchodzę na podgrodzie gdzie targi i trupa

Błazen błaznuje a kat odrzuca łeb trupa

Piękne to życie średniowiecznej osady

Gdzie rzezimieszków i żebraków nie braki

Antały z piwem stoją w browarze

W kości grają hazardowi gracze

Klecha głosi słowo Boże na mównicy

Strasząc apokalipsą i spaleniem czarownicy

Wgłąb zamku oddziały straży

Gotowych pojmać i za króla zabić

Okienne witraże i ścienne obrazy

Na ścianach gobeliny i sztandary

Na końcu sali królewski tron stoi

A na nim Król dziwne miny stroi

To dzień przyjmowania pospólstwa

I ich codziennych problemów rozstrzyganie

Czyli kogo nagrodzić a kogo ukarać decydowanie

Łaskawy jest Władca i Pan tego grodu

Jakoby wsparcie ma przodków swych zza grobu

Oddaję pokłon wraz ze słowami pozdrowienia

Bądź zdrów Królu i nad wrogiem zwyciężaj

Przebyłem już trzecią krainę

Bo niosę dla Ciebie nowinę

Smoka zabiłem i jego łeb ci przynoszę

Dlatego o rękę Twej córki proszę

[antypoezja]

Dziwny jest ten świat

Nie rozumiem nic

Poświęcasz czas

Długie rozmowy

To o związek się ociera

A jednak rezygnujesz

Boisz się

Na śmierć jesteś gotowy

A na miłość nie

Wybierasz samotność

I w sobie problemu szukasz

Że chwilę kochałeś

A potem nic

Dlaczego tak jest?

Kryształowa róża

Zakwitła w sercu

Niechcący strącona

Posklejana nieumiejętnie

Bo przecież nie umiesz w miłość

I żyjesz w tym świecie

Zawiścią pałasz

Do ludzi w parze

Bo im się udało

A tobie wcale

Ale nie masz im za złe

To nie ich wina

Że miłość dla Ciebie

To tylko chwila

[antypoezja]

Stoisz na deszczu

I widzę jak moknie Ci serce

Ale ja pod swój dach Cię nie wpuszczę

Bo przyszła burza

Co przegoniła uczucia

Do Ciebie najgłębsze

[antypoezja]

Deszcz cicho pada

Papieros moknie

Jak i moja głowa

Obmywa mój umysł

Z myśli i uczuć

Przechodzi mnie dreszcz

Ale jestem szczęśliwa

Bo niebo płacze

A ja nadal żyje

[antypoezja]

Kartki z kalendarza sypią się na ziemię

Pomarszczona dłoń ma już dość czekania

Kiedy kostucha zasiądzie z nim do kolacji

Jak starego przyjaciela pod dach przyjmie

Wyzbył się strachu do starego druha

Przecież tyle razy z nim obcował

Żniwiarz życzył mu zdrowia i cierpliwości

Bo przecież każdy będzie musiał iść tą ścieżką

Ale nie sam a pod rękę ze Śmiercią

[antypoezja]

Weszłam w pakt z demonem

Nazywam to Babilonem

Wchodzisz mi pod skórę

Dotykasz intymnie

Szepnij tylko moje imię

A na kolana padnę

Robi się niebezpiecznie

Walczę z tym bezskutecznie

Bo chcę żebyś patrzył na mnie

I rozbierał wzrokiem

Byś napawał się tym widokiem

Tak bym nago przed Tobą stanęła

Bo jestem gotowa bym z Tobą spłonęła

[antypoezja]

Z każdym dniem

Odraza do siebie rośnie

Jest coraz gorzej niz znośnie

Nie potrafię zebrać się w sobie

Żeby coś zmienić i żeby było dobrze

Razem z Księżycem płaczę trochę

Że wieczór spędzamy samotnie

On tylko otula mnie łagodnie

Trochę smutku kradnie

Jestem na dnie

[antypoezja]

Przepraszam Mamo

Za słowa nie wypowiedziane

I za czyny nie wykonane

Jestem tylko dzieckiem

Co uczy się życia

Jest trochę ciężko

Potrzebuję otuchy natchnienia

Nie chce o mnie wciąż pisać i pisać

To podziękowanie za to co dla mnie robiłaś

Życie mi swoje oddajesz

I może serce Ci się kraje

Jak widzisz co robię

Jak cię traktuje

Że szacunku nie zachowuje

Jednak

W głębi duszy doceniam Twoje starania

I często w nocy przechodzę załamania

Co to będzie bez Ciebie

Jak Ciebie zabraknie

Jak myślę o tym to coś we mnie słabnie

To chyba nadzieja na lepsze jutro

Bo bez Ciebie będzie mi trudno

Dlatego przepraszam za wszystkie złe chwile

A przecież było ich tyle

I też dziękuję że jesteś obok

Że usuwasz z mojego życia ponury mrok