bigbongdongsolong

[bigbongdongsolong]

What is Ojisan Trading Card Game? Oh, well

In the small town of Kawara in Fukuoka Prefecture, something unexpected is happening at the Saidosho Community Center reports Tokyo Weekender.

While kids in most parts of Japan are obsessed with Pokémon cards — or perhaps the franchise’s latest smartphone game, Pokémon TCG Pocket — the children of Kawara are clutching to something a little closer to home. 

They are playing a trading card game (TCG) where the stars aren’t fantasy creatures, anime heroes or even famous baseball players, but ojisan (middle-aged or older men) from the local community of Saidosho.

[bigbongdongsolong]

David Bowie’s daughter, Lexi Jones, quietly released her debut album on April 2nd, 2025. 

For years now, Jones has been sharing snippets of her music on her Instagram.

Her music is all written, performed, and produced by the artist that her followers have been watching her hone for a long time on the social media platform. This debut album, Xandri, is the culmination of all this work.

Featuring 12 tracks, the record spans from indie to pure pop to more left-field electronic elements, the album also included self-made art by Jones, who is also a visual artist alongside being a musician.

“Art has been a rock in my life for as long as I can remember,” she wrote on her Instagram in 2021.

The album’s title is a reference to Greek mythology as the name Xandri aka Cassandra or Alexandria?

At only 24 years old, this marks only the start for Jones, who was born in 2000 to Bowie and Iman.

[bigbongdongsolong]

“Shame on you,” said Microsoft employee Ibtihal Aboussad, speaking directly to Microsoft AI CEO Mustafa Suleyman.

“You are a war profiteer. Stop using AI for genocide. Stop using AI for genocide in our region. You have blood on your hands. All of Microsoft has blood on its hands. How dare you all celebrate when Microsoft is killing children. Shame on you all.”

The employee sent an email to a number of Microsoft distribution lists after being ushered out of the event.

Aboussad disrupted the company’s 50th anniversary event to protest its use of AI reports Gizmodo. 

Aboussad’s LinkedIn profile indicates she is a software engineer on the AI Platform team.

Aboussad’s memo cites the number of deaths in Gaza amid the ongoing war with Israel, and goes on to note that Microsoft has a $133 million contract with Israel.

[bigbongdongsolong]

Truth social 🤣 HBO

[bigbongdongsolong]

The Tumblr revival is happening - again

The Tumblr revival is happening—and Gen Z is at the forefront claims Business Insider. It's the latest report on the ups and downs of a platform that has been beaten down but refuses to die.

Good for us.

As TikTok wavers and Facebook becomes increasingly off-putting, Gen Z is turning back to Tumblr, a vibrant and cozy corner of the internet that remains free from algorithmic polish and influencer saturation.

Rumors of Tumblr's resurgence have been circulating for a couple of years—think vintage Doc Martens and pastel hair dye. Now, Gen Z is adopting the platform as a sanctuary from an online landscape overwhelmed by influencers and algorithm fatigue.

Before the flood

Founded in 2007, long before Instagram (2010), Tumblr's blog-style format allowed users to create personal aesthetics and engage with niche communities—where American Apparel tennis skirts, oversized flannels, and black wire chokers once thrived.

At its height in early 2014, the platform boasted over 100 million users and was often compared to Facebook and other emerging social media giants.

However, Tumblr faced challenges in monetization, even after Yahoo acquired it for $1.1 billion in 2013.

While competitors embraced the creator economy with sponsored content and online stores, Tumblr slipped into the realm of millennial nostalgia.

Gen Z saves the T?

Thanks to Gen Z, the platform is experiencing a revival. By 2025, Gen Z is projected to represent 50% of Tumblr's active monthly users and 60% of new registrations, according to data shared with Business Insider’s Amanda Hoover, who recently covered the platform's resurgence.

User numbers surged in January during the near-ban of TikTok and again last year when Brazil temporarily banned X.

In response, Tumblr users created dedicated communities to archive and share their favorite TikToks.

Meanwhile, progressives disenchanted with the political shifts of Mark Zuckerberg and Elon Musk are leaving Facebook and X for Tumblr’s more independent and chaotic appeal.

To maintain this momentum, Tumblr introduced Reddit-style Communities in December, allowing users to connect over shared interests like photography and video games.

No TikTok but maybe

In January, it launched Tumblr TV—a feature reminiscent of TikTok that functions as both a GIF search engine and a short-form video platform.

Ultimately, Tumblr's greatest asset is that it isn't TikTok or Facebook. Currently ranked as the 10th most popular social platform in the U.S., according to analytics firm Similarweb, Tumblr may be overshadowed by giants like Instagram and X, but for its users, that’s part of its charm.

[bigbongdongsolong]

Κάθαρση και λυρικότητα, το All That Breathes είναι μάλλον το πιο συγκινητικό ντοκιμαντέρ φύσης και ένα μεγαλειώδες πορτρέτο της αστικής άγριας ζωής και της ανθρώπινης υπέρβασης για το καλό που αναδύεται μέσα από χωματερές.

Μια εξαιρετικά συγκινητική ταινία που έγραψε ιστορία όταν έγινε το πρώτο ντοκιμαντέρ που κέρδισε τα κορυφαία βραβεία μη μυθοπλασίας τόσο στο Sundance όσο και στις Κάννες, το All that Breathes είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ο Shaunak Sen και γυρίστηκε στο Δελχί το 2019/2020 όταν βίαιες συγκρούσεις ξέσπασαν στην πόλη μετά τον τροποποιητικό νόμο για την ιθαγένεια που έκανε διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων μεταναστών.

Ο Sen κινηματογραφεί δύο αδέρφια, τον Nadeem Shehzad και τον Mohammad Saud, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη διάσωση των άρρωστων και τραυματισμένων τσίφτηδων της πόλης. Τα αρπακτικά πουλιά κάνουν κύκλους στον επιβλαβή, σκοτεινό ουρανό και πέφτουν από αυτόν. Ζουν από τα αστικά απορρίμματα και αποτελούν μέρος ενός πολύπλοκου οικοσυστήματος στο βαριά μολυσμένο Δελχί- ένα από τα αδέλφια παρατηρεί ότι χωρίς τους τσίφτηδες 'τα σκουπίδια θα έφταναν στον ουρανό.

Πρώην έφηβοι μποντιμπίλντερς, τα αδέλφια έχουν ορίσει αυτόκλητα ως αποστολή ζωής να φροντίζουν τα τραυματισμένα πτηνά. Μετέτρεψαν την κουζίνα τους σε αναρρωτήριο για τα πουλιά με σπασμένα φτερά, τα οποία πλένουν και επιδένουν με δωρική τρυφερότητα. Αν δεν ήταν αυτοί τα πουλιά θα πέθαιναν καθώς θεωρούνται κακοί οιωνοί και οι ντόπιοι κτηνίατροι αρνούνται να τα περιθάλψουν επειδή τρώνε κρέας. Σε ένα σημείο το ντοκιμαντέρ αντιπαραβάλει τις διακρίσεις κατά των αρπακτικών με τις διακρίσεις ενάντια στον μουσουλμανικό πληθυσμό της πόλης.

Καθώς ο αριθμός των άρρωστων πουλιών αυξάνεται, το υπόγειο της οικογένειας γεμίζει από ράμφη που χρειάζονται φροντίδα. Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ γινόμαστε κομμάτι του οικοσυστήματος της πόλης. Αρπακτικά, αρουραίοι, κουκουβάγιες, σκίουροι και διασώστες συγκατοικούν και παλεύουν να προσαρμοστούν στην εγκληματική περιβαλλοντική κακοποίηση του Δελχί. Στο ντοκιμαντέρ οι στιγμές τρυφερότητας, οξείας παρατήρησης και αβίαστου χιούμορ υφαίνουν τα πλάνα καθώς ο ουρανός γεμίζει με φτερά και οι δρόμοι της πόλης γίνονται στάχτη από βίαιες συγκρούσεις.

Καθώς οι εμφύλιες ταραχές φέρνουν αυξανόμενη βία, τα αδέλφια και ο τρίτος της παρέας, ένας εθελοντής, ανησυχούν ότι κανείς δεν θα μπορεί να τους φέρει άρρωστα πουλιά, καθώς οι γύρω δρόμοι μετατρέπονται σε επικίνδυνη αστική εμπόλεμη ζώνη.

Μια εκπληκτικά όμορφη ταινία, το All that Breathes δεν λέει στο κοινό τα όποια συμπεράσματα πρέπει να βγάλει αλλά παραδίδεται σε εμάς με ακραία εμπιστοσύνη ώστε ν�� παρατηρήσουμε, να σκεφτούμε και να απορροφήσουμε μόνοι μας όσα φτερά και ράμφη μας ταιριάζουν. "H ζωή είναι συγγένεια, είμαστε μια κοινότητα που αναπνέει τον ίδιο αέρα" λέει ένα από τα αδέλφια. Αντίδοτο στην τοξική ανθρωπίλα, το ντοκιμαντέρ είναι μια απόδειξη ότι στα τοξικά απόβλητα και τις μισαλλοδοξίες ακόμη γεννιούνται άνθρωποι που επιτελούν σπουδαίες πράξεις καθαρά από αγάπη για τα πλάσματα, όποια και αν είμαστε, με πόδια, φτερά ή λέπια.

Ανάσα.

-

Όχι πολύ γρήγορο ριβιού αλλά του αξίζει: ΝΑΙ.

[bigbongdongsolong]

repost / DID THE WRITER OF “TRUE DETECTIVE” PLAGIARIZE THOMAS LIGOTTI AND OTHERS?

YES, HE DID!

-

Mike Davis: You contend that Nic Pizzolatto, the writer/creator of the HBO series, True Detective, appropriated a significant amount of intellectual content and language from The Conspiracy Against the Human Race, a nonfiction book by Thomas Ligotti. You claim that what Pizzolatto didn’t lift whole cloth from that book, he paraphrased—mostly as dialogue for the show’s central character, Rust Cohle. Is there any proof that this is the case?

Jon Padgett: Ample evidence, all of which you can read/see/hear is unmistakably evident below.  (Watch the video at the beginning of this article, and/or read the quotes below; the article continues after the quotes.)

COHLE: We became too self-aware. Nature created an aspect of nature separate from itself. We are creatures that should not exist by natural law.

“We know that nature has veered into the supernatural by fabricating a creature that cannot and should not exist by natural law, and yet does.” (CATHR, p.111)

COHLE: … we are things that labor under the illusion of having a ‘self’…each of us programmed with total assurance that we’re each somebody, when in fact everybody is nobody. 

“And the worst possible thing we could know — worse than knowing of our descent from a mass of microorganisms — is that we are nobodies not somebodies, puppets not people.” (CATHR, p. 109)

“Everybody is nobody…” (CATHR, p. 199)

“…our captivity in the illusion of a self—even though ’there is no one’ to have this illusion…” (CATHR, p. 107)

“…the illusion of being a somebody among somebodies as well as for the substance we see, or think we see, in the world…” (CATHR, p. 114)

COHLE: I think human consciousness is a tragic misstep in evolution.

“…human existence is a tragedy that need not have been were it not for the intervention in our lives of a single, calamitous event: the evolution of consciousness—parent of all horrors (CATHR p. 15)

“…the evolutionary mutation of consciousness tugged us into tragedy.” (CATHR p. 54)

“…our captivity in the illusion of a self… the tragedy of the ego.” (CATHR, p. 107)

BITCH TIME :D

[bigbongdongsolong]

Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ προχώρησε σε ακύρωση του νόμου για το δικαίωμα στην άμβλωση βλ. Roe v. Wade σε μια "πρωτοφανή" (ας πούμε) παρέμβαση στο δικαίωμα αναπαραγωγής δημιουργώντας νέα δεδομένα για την καθημερινότητα των γυναικών και τον έλεγχο του σώματός τους στη χώρα που αν δεν κερδίζεις κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια απλά πεθαίνεις, η σπουδαία Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα, ��κτιβίστρια και ενίοτε street artist Βarbara Κruger έκανε τη δική της παρέμβαση στο δημόσιο λόγο με άρθρο γνώμης στην έκδοση της 13ης Μαΐου 2022 των New York Times.

Καθώς το φιλελεύθερο κατεστημένο της Αμερικής -χορηγημένη πάντα από εταιρείες με μία ατζέντα βλ. ΚΑΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΡΗΜΑ!- ήταν απασχολημένο με φλυαρίες και κορώνες για να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι στην ουσία του και σε όλα υπήρξε "ενεργά ανενεργό," η Barbara Kruger παρέμεινε επικεντρωμένη στις σταθερές, μελετημένες κινήσεις της δεξιάς.

Πενήντα χρόνια οικοδόμησης ενός νομοθετικού, νομικού και θανατηφόρου πλαισίου τελικά απέδωσαν καρπούς και αν ο κόσμος των ΗΠΑ δήλωνε τότε σοκαρισμένος από την κατάχρηση εξουσίας στο Ανώτατο Δικαστήριο, η Kruger δήλωσε ότι ανήκει σε άλλο κόσμο, τον δικό της που όλα είναι ξεκάθαρα και αλλιώς.

Για αυτήν η (όποια) Αριστερά θα έπρεπε να είχε προβλέψει αυτό που ερχόταν εδώ και καιρό, αλλά χάθηκε στα ξερόχορτα, παίζοντας μια βαθιά λανθασμένη στρατηγική, γα την Kruger κάποιος κοιμόταν στο τιμόνι.

Οι NYT δημοσίευσαν την παρέμβαση/έργο τέχνης, μαζί με το συνοδευτικό κείμενο της Kruger στη σελίδα τους στο Instagram @NYTOpinion. Αυτό:

"Το τέλος της Roe είναι το αποτέλεσμα της αδυσώπητης εκστρατείας των Ρεπουμπλικάνων να περιορίσουν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και να ελέγξουν τα σώματα των γυναικών. Πολλοί Δημοκρατικοί ήταν ανίκανοι να αντιδράσουν δυναμικά, και μόλις πρόσφατα η Αριστερά άρχισε να κατανοεί ότι οι αμφισβητήσεις γύρω από το φύλο, τη φυλή και την τάξη πρέπει να διεξάγονται ταυτόχρονα και όχι απομονωμένες σε άκαμπτες ιεραρχίες. Αυτή η έλλειψη πειστικής ρητορικής και η ανικανότητα να σκεφτούν στρατηγικά όπλισε με τραγικό τρόπο το σημερινό Ανώτατο Δικαστήριο".

Αν αλλάξει κάποιος τώρα το Roe σε κάτι άλλο τύπου εκλογές, τις λέξεις Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί με ένα γενικότερο Συντηρητικές και Προοδευτικές πολιτικές μπράντες ας έρθει να μου πει κάτι για το πώς το νεοφιλελεύθερο αφήγημα καταφέρνει να κρύβει το φρικώδες, απάνθρωπο προσωπείο του με viirality που θυμίζει το Bold Glamour φίλτρο του ΤκΤκ.

Όποιος κοιμάται στο τιμόνι δεν έχει δικαίωμα να σοκάρεται. Έχει όμως δικαίωμα αν όχι υποχρέωση να νιώσει ακριβώς όσο βλάκας ήταν, είναι και θα είναι.

Αυτό το τελευταίο, και βέβαια, ναι, το μπορεί.

[bigbongdongsolong]

Μόλις λίγες εβδομάδες μετά το φιάσκο με το σχολείο της Φλόριντα, ένα ιταλικό εστιατόριο στη Σκωτία αναγκάστηκε να αφαιρέσει τον καβάλο του μαρμάρινου αγάλματος.

Ο "Δαβίδ" του Μιχαήλ Άγγελου (1501-1504) απλά δεν μπορεί να ηρεμήσει. Οι Σκωτσέζοι διαφημιστές έκριναν πρόσφατα ότι το μαρμάρινο γλυπτό είναι πολύ γυμνό για διαφημίσεις στο μετρό της Γλασκώβης.

Τον Μάρτιο, το άγαλμα αποτέλεσε αντικείμενο έντονης λογοκριτικής αντιπαράθεσης όταν συντηρητικοί γονείς σε σχολική περιφέρει�� του Tallahassee θεώρησαν ότι το αναγεννησιακό έργο είναι "πορνογραφικό" και ακατάλληλο για τη διδακτέα ύλη της ιστορίας της τέχνης στην έκτη τάξη.

Τώρα διαφημιστική καμπάνια του μετρό βρέθηκε στο επίκεντρο της πιο πρόσφατης διαμάχης με αφίσα να περνάει επεξεργασία και απανωτές παρεμβάσεις για να μη είναι το πέος του αγάλματος σε κοινή θέα.

Η Global, η διαφημιστική εταιρεία που διαχειρίζεται τον διαφημιστικό χώρο του μετρό της Γλασκώβης, απέρριψε το concept επειδή "είναι τέχνη αλλά εξακολουθεί να είναι γυμνό", σύμφωνα με την DRG Group.

"Πρόκειται για ένα παγκοσμίως αναγνωρισμένο έργο τέχνης. Διδάσκεται στα σχολεία. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο ταξιδεύουν για να το δουν", δήλωσε στο Hyperallergic ο Mario Gizzi, διευθυντής του DRG Group.

"Δεν είναι πια το 1500, είναι το 2023", συνέχισε. "Λέμε πραγματικά ότι οι κάτοικοι της Γλασκώβης δεν μπορούν να αντέξουν να δουν ένα γυμνό άγαλμα;

Hyperallergic

[bigbongdongsolong]

“Overall, global economic damages to be expected from the climate crisis are estimated at $99tn between 2025 and 2050 – of which fossil fuel emissions are responsible for $69.6tn, according to more than 700 climate economists.”

Fossil fuel firms owe climate reparations of $209bn a year, says groundbreaking analysis by One Earth

[bigbongdongsolong]

I want my mtvie

Click here for my posts about MTV and here for Fred/Alan’s MTV work.

The first MTV poster. Summer 1981. 

I’ve been searching for this poster (or at least a file of it) for almost 20 years. It was the first poster we did for MTV in the summer of 1981, and maybe because it was in a somewhat outdated style it sort of got sidelined and I didn’t save it.

We were so late in finalizing the MTV logo pretty much all of the promotional merchandise that we put together to promote ourselves to record companies, music managers, advertisers and cable operators (and of course, ourselves) were rushed. Consequently, even though our logo animations were leading the channel into what became our loose, illustrative design style for MTV’s first few years, the earliest stuff was a bit of a hodge podge that we thought might work.

Artist David Willardson led the 70s California based music business through an innovative era by reviving the airbrush and using it to give a unique spin to 12″ vinyl album covers, which had generally been either photography of the musicians or abstract illustrations. By the end of the decade it was the cool way to showcase music. By 1980 he’d partnered with artist Charles White III in the Willardson+White studio in Los Angeles. Around the time we started thinking about MTV, Manhattan Design –Pat Gorman, Frank Olinsky and Patti Rogoff– had started their studio in the spare room behind a tai chi studio above Bigelow Chemists in New York’s Greenwich Village. I’d grown up with Frank and one thing led to another and we hired the team to design our logo. 500 tries later not only did we have the ‘M’ we had our main designers for the first several years of the network.

Because of the speed at which we needed to ramp up once we settled on the logo weeks before our August 1, 1981 launch led to a lot of creative decisions that would have little effect on the overall approach we’d eventually take to design on the channel.

This poster, which fit into the prevailing record business of the past decade, would really be in complete opposition to my thinking for our channel. Which was, simply put, that MTV: Music Television needed to be the leader of the music biz –hell! the entire culture!– MTV needed to be what was next. It’s a great poster, a wonderful illustration, to be sure (well, I probably would’ve left off the artists; within about a month after our debut, most of them would be yesterday’s news). But, if you take a look at some of our other work, you might agree that with this piece we definitely hadn’t become “next.” Yet.

PS: This poster led to one really stupid design decision on my part which plagued the production groups for several years. In my attempt to be organized and professional with respect to design, I took a cue from this poster’s type design, a variation of the Kabel family of typefaces. I insisted that all our on-air typography use Kabel, taking the choice out of individual designers. The typeface wasn’t really suitable to early 1980s television technology, but I insisted. Dumb!

…..

Credits:

Art direction: Manhattan Design (Pat Gorman, Frank Olinsky, Patti Rogoff) Airbrush illustration: Mick McGinty for Willardson+White Creative Direction for MTV: Fred Seibert & Alan Goodman

Click here for my posts about MTV and here for Fred/Alan’s MTV work.

[bigbongdongsolong]

Kanashimi No Belladonna by Eiichi Yamamoto, 1973

An animated masterpiece to <3

Via EG

The content of Belladonna's story was radically different from any other animated feature up to that point, Japanese or otherwise, but its method of storytelling was just as radical.

It becomes apparent early on when viewing Belladonna of Sadness (Kanashimi No Beradona) that this film is quite unique.

Certainly the first, and possibly the only animated film that might be classified in the pinku genre. But even though the film is supposedly animated, nothing seems to be moving at first.

You instead see a series of elegantly designed still drawings depicting a harmonious wedding between a peasant couple in 14th century France, as a woman sings her narration in the soulful style of a 70s rock opera.

This is the film's only joyous scene, as moments later the new groom is pleading with the local land baron to reduce the marriage tax he can't afford. The baron instead decides to exercise his "droit de seigneur" with the bride.

It is here, several minutes into the film, that full animation is finally used, in order to depict the rape of the virgin bride with metaphorical imagery much more disturbing than what a literal depiction of the same events could provide.

A sign of things to come, as this is only the first in a series of tragic events that push this woman, through desperation, into the world of witchcraft.

Belladonna of Sadness is the product of an animation studio that knew it was doomed, and it shows.

Osamu Tezuka's Mushi Productions, which had been so successful producing TV series like Astroboy and Kimba in the 60s, was faltering badly in the early 70s for a variety of reasons related to the oil crisis and Japan's economy in general. But in actuality, Mushi Pro's first venture into feature animation, 1969's 1001 Nights, had been successful enough to spawn a second film in 1970, Cleopatra.

Tezuka, always a trailblazer, had decided that Mushi Pro's feature films would be made to appeal to adult audiences so as to expand the potential for animation as a film medium (whether these first two films succeeded in that regard is debatable). But even though these two features did relatively well at the Japanese box office, the economy was beginning to take a toll on Mushi Pro, and Tezuka refused to downsize.

When Tezuka left the studio in 1971 to focus on manga, the remaining employees must have known they were on the road to bankruptcy.

A filmmaker has two choices in a situation like this: cut your losses and go out with a whimper, or pour all your remaining resources and effort into one final, revolutionary labor of love. The folks at Mushi Pro chose the latter option and Belladonna is the result.

Predictably, the film had a dreadful theatrical run of only 10 days and Mushi Pro went bankrupt within a few months.

A sort of late 60's psychedelic Art Nouveau revivalism inspired by the likes of Aubrey Beardsley's Victorian parodies, which were likewise inspired by erotic-grotesque shunga prints, thus coming full circle back to Japan.

Belladonna is an adaptation of La Sorcière, the 1862 novelized history of satanism and witchcraft in the late middle ages.

The book was written by feminist, freethinker, and Frenchman Jules Michelet, who, like many other post-revolution French intellectuals, was eager to condemn the barbaric European forces of the prior few centuries. In Michelet's story, the practice of witchcraft is not simply the leftover trace of ancient pagan traditions, but an active rebellion against an oppressive church and system of government.

While the church expected serfs to suffer and slave away during their time on earth with only the promise of a better afterlife to console them, witchcraft provided a glimpse of happiness in the here and now.

Where the church feared the imperfections of nature, witchcraft embraced them.

Where the church could only respond to ailments with prayer and holy water, witchcraft offered painkillers and psychoactive potions from datura plants.

According to Michelet, the spirit of rebellion and experimentation found in 14th century witchcraft was a progenitor of the enlightenment values yet to come.

Furthermore, this was a movement led by women, those who likely suffered the most at the hands of the church and the feudal system. He insinuates that society's emancipation from oppression is contingent on female liberation and sexual empowerment.

It's easy to imagine how these ideas must have resonated with the revolutionary leftist Japanese filmmakers of more than a century later (yes, they were working in animation too).

The film adaptation of La Sorcière is often very faithful to the book, to the point of replicating much of its dialogue.

It tells the story of an archetypal witch (unnamed in the book, named Jeanne in the movie) who suffers a series of misfortunes that lead her down the path from being a chaste, obedient peasant's wife, to giving in to her awakened earthly desires, to finally blossoming into the bride of Satan himself.

The process of selling one's soul to the Devil can be interpreted literally or metaphorically, but keep in mind that at least according to Michelet, those who would enter into such a pact in the middle ages presumably believed they were literally sacrificing eternity for just a glimmer of relief from a cruel and bleak life.

A pact with Satan was the ultimate act of desperation, not just a casual mistake. On the other hand, none of the "powers" that Jeanne acquires from the Devil require any sort of supernatural explanation.

They are simply things that Medieval society has withheld from her: an independent spirit, a liberated sexual libido, communion with nature, an inquisitiveness that allows her to discover the medicinal properties of plants, an air of confidence that enhances her powers of persuasion.

Her relationship with the Devil may be nothing but a psychological coping mechanism for the brutality she suffers.

The content of Belladonna's story was radically different from any other animated feature up to that point, Japanese or otherwise (Ralph Bakshi included), but its method of storytelling was just as radical.

The film was designed by illustrator Kuni Fukai, whose drawings may appear to be more Western than Japanese.

But his style seems to be a sort of late 60's psychedelic Art Nouveau revivalism inspired by the likes of Aubrey Beardsley's Victorian parodies, which were likewise inspired by erotic-grotesque shunga prints, thus coming full circle back to Japan.

Much of the film features Fukai's drawings directly, with the camera panning over still frames, but the film often transitions seamlessly into full animation thanks to animation director Gisaburo Sugii.

This extra motion tends to happen during the film's numerous sex scenes, but they are generally not visually explicit. Instead, they are animated in a variety of highly stylized expressionistic ways, taking full advantage of animation's ability to caricature form and motion.

Because of the film's aesthetic appearance and radical themes, it sometimes appears to be very much a product of its time--the early 70's--which is either good or bad depending on who you ask (the biggest giveaway is its great psychedelic rock / jazz fusion soundtrack which is occasionally reminiscent of J. A. Seazer).

But it's important to remember that it is based on source material from over a century before, and that there really are no other comparable movies from that period that would justify an implication that it's at all derivative.

The story of an archetypal witch who suffers a series of misfortunes that lead her down the path from being a chaste, obedient peasant's wife, to giving in to her awakened earthly desires, to finally blossoming into the bride of Satan himself.

Japanese animation was still in its prolonged adolescence in 1973 (you could argue that it still is today). It was only five years earlier that adult political and social themes had begun to make an appearance in anime with Horus, Prince of the Sun. There had not been much experimentation with form or design aside from Tezuka's own independent shorts.

It's closest-related cousin is probably Hiroshi Harada's adaptation of ero-guro manga artist Suehiro Maruo's Midori, similar both for its technique of alternating short scenes of full animation with a "slideshow" of still images, and also for its story of unrelenting cruelty. The film probably has more in common with films from the likes of Koji Wakamatsu than it does with other anime.

Granted, it certainly took longer to make and cost a bit more than a typical pinku film (though it's clearly a low-budget flick), but like many of the best films in that genre, Belladonna manages to promote some form of feminist ideology while simultaneously exploiting the entertainment value of crass misogyny.

[bigbongdongsolong]

Ο δήμαρχος που πέθανε άστεγος στην πόλη του, η θλιβερή ιστορία του Craig Coyner

Μετά από δεκαετίες που πέρασε αγωνιζόμενος ως δικηγόρος και πολιτικός για εκείνους που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας ο Coyner έφυγε μόνος στην πόλη Μπεντ του Όρεγκον.

Γράφει ο Mike Baker για τους ΝΥΤ

Καθώς περιηγήθηκε μια μέρα το περασμένο φθινόπωρο μέσα σε ένα γεμάτο από ράντσα καταφύγιο αστέγων του Όρεγκον, ο Steve Martin, κτηνοτρόφος και εθελοντής της κοινότητας, σταμάτησε από μια γνώριμη φωνή που φώναξε από ένα άγνωστο πρόσωπο.

"Δεν θα πεις "γεια", Στιβ;" είπε ο άντρας, με μάτια που κοίταζαν μέσα από κουρτίνες λευκών μαλλιών και μια γενειάδα που φούντωνε σε παραμελημένη αταξία. Ο κ. Μάρτιν, ο οποίος πέρασε πολλές από τις μέρες του δουλεύοντας με τους κατοίκους του καταφυγίου, εξέτασε το λιπόσαρκο σώμα του άντρα, ψάχνοντας για κάποιο στοιχείο. Τότε ο άνδρας μίλησε ξανά: "Είμαι ο Κρεγκ".

Οι λέξεις ταρακούνησαν τον κ. Μάρτιν με ένα μείγμα αναγνώρισης και δυσπιστίας. Γνώριζε τον Craig Coyner για περισσότερα από 50 χρόνια και παρακολουθούσε με θαυμασμό τον άνδρα που καταγόταν από μια από τις πιο επιφανείς οικογένειες του Bend, Ore, να διαγράφει μια καταξιωμένη καριέρα - ως εισαγγελέας, δικηγόρος υπεράσπισης και στη συνέχεια ως δήμαρχος που βοήθησε να μετατραπεί η πόλη σε μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις της χώρας.

Τώρα, σε ηλικία 75 ετών, ο κ. Coyner καταλάμβανε ένα κρεβάτι στο καταφύγιο στη Second Street, με το σπίτι του να έχει χαθεί από την κατάσχεση, τα δάχτυλα των ποδιών του να έχουν ξεπαγιάσει, και τα υπάρχοντά του να περιορίζονται σε μια μπανιέρα με κουρελιασμένα ρούχα και βιβλία στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του.

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε που οι δύο παλιοί φίλοι είχαν χάσει την επαφή τους, ο κ. Coyner πέρασε μέσα από μια δίνη των ίδιων κρίσεων που έπλητταν πολλές αναπτυσσόμενες πόλεις σε όλη τη Δύση: ψυχική ασθένεια, εξάρτηση, αυξανόμενο κόστος στέγασης και φθίνουσα αίσθηση της κοινότητας. Μετά από μια ζωή που πέρασε ως στυλοβάτης της αστικής ζωής του Μπεντ, ο κ. Κόινερ είχε φτάσει σε σχεδόν απόλυτ εξαθλίωση, περιτριγυρισμένος από την ευημερία που είχε βοηθήσει να δημιουργηθεί.

Κάποτε μια μικροσκοπική πόλη ξυλείας, το Μπεντ είχε υποστεί μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς οι πλούσιοι νεοφερμένοι από το Σιάτλ ή το Πόρτλαντ ή το Σαν Φρανσίσκο ανακάλυψαν μια απόδραση που κατάφερνε να είναι τόσο μοντέρνα όσο και μια αναδρομή σε αυτό που όλοι φαντάζονται ότι μπορεί να είναι η Αμερική των μικρών πόλεων. Οι οικογένειες μπορούσαν να κολυμπήσουν στον ποταμό Deschutes το καλοκαίρι και να κάνουν σκι στα Cascades το χειμώνα, σταματώντας σε μια σειρά από ζυθοποιίες, εστιατόρια, γκαλερί τέχνης και - ένα σημείο ιδιαίτερης υπερηφάνειας για την πόλη - το τελευταίο βιντεοκλάμπ Blockbuster στη γη.

Καθώς όμως το κόστος στέγασης επιβάρυνε τους προϋπολογισμούς των νοσοκόμων, των δασκάλων και των αστυνομικών του Μπεντ, οι άστεγοι αυξήθηκαν κατακόρυφα στην πόλη των 100.000 κατοίκων, όπως συνέβη και σε πολύ μεγαλύτερες πόλεις της Δυτικής Ακτής. Τα τροχόσπιτα άρχισαν να παρκάρουν σε παράδρομους- άνθρωποι με πλήρη απασχόληση σε βενζινάδικα και παντοπωλεία πήγαιναν κατά καιρούς στα σπίτια τους σε σκηνές που είχαν στηθεί στις σαγρέδες κατά μήκος των διαχωριστικών γραμμών των δρόμων. Το καταφύγιο στο οποίο ο κ. Coyner είχε βρει τελικά καταφύγιο είχε ξεπεράσει τη χωρητικότητα για μήνες.

Το μυαλό του κ. Μάρτιν έτρεχε με ερωτήσεις για τον κ. Κόινερ, καθώς αναρωτιόταν τι είχε συμβεί στα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία τους επαφή και πώς η ζωή του κ. Κόινερ θα μπορούσε να πάρει μια τόσο δραστική τροπή.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο μηνών, πήρε τον κ. Coyner από το καταφύγιο κατά διαστήματα, και βγήκαν για βόλτες. Σταμάτησαν για να κουρέψουν τον κ. Coyner στο King's Razor. Πήγαιναν για καφέ στο 7-Eleven. Κάθονταν έξω από το δημοτικό αεροδρόμιο, παρακολουθώντας τα ιδιωτικά αεροπλάνα να έρχονται και να φεύγουν, ενώ αναπολούσαν τις μακρινές τους προσπάθειες να σώσουν τον αεροδιάδρομο από το κλείσιμο.

Μιλούσαν περισσότερο για το μέλλον παρά για το παρελθόν, με τον κ. Coyner να αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να βρει ένα πιο μόνιμο μέρος για να ζήσει.

"Ήταν πραγματικά απογοητευμένος ότι δεν θα έβρισκε ποτέ τίποτα", είπε ο κ. Martin.

Αλλά ο κ. Coyner είχε επίσης αρχίσει να ανακτά την αισιοδοξία που για καιρό καθόριζε την άπο��ή του για την πόλη. Πολλοί άνθρωποι στο Μπεντ περνούσαν δύσκολες στιγμές, είπε σε μια συνέντευξη νωρίτερα φέτος, όταν μίλησε για το τόξο της ζωής του. Τους είχε δει να ξεπερνούν τέτοιες στιγμές στο παρελθόν και θα το έκαναν ξανά. Το ίδιο θα έκανε και ο ίδιος.

"Αυτή είναι η πόλη μου", είπε ο κ. Coyner. "Την αγαπώ."

Ένας δήμαρχος σε περίοδο αναταραχής

Ο κ. Coyner γεννήθηκε σε μια οικογένεια αφοσιωμένη στο καθήκον. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο προπάππους του ήταν δήμαρχος του Μπεντ, ενός νεοσύστατου φυλακίου στο κεντρικό Όρεγκον, όπου οι ερευνητές ξυλείας έσκαβαν δασικές εκτάσεις. Σε λίγο καιρό, μια κοινότητα που κάποτε ήταν γνωστή ως ένα μέρος για να διασχίσει κανείς το ποτάμι, έγινε βασικός σταθμός σε ένα αναπτυσσόμενο σιδηροδρομικό δίκτυο. Μερικά από τα μεγαλύτερα εργοστάσια πεύκου στον κόσμο επεξεργάζονταν κορμούς τόσο ογκώδεις που κάποιοι έπρεπε πρώτα να διασπαστούν με δυναμίτη.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αφού επιστρατεύτηκε στους πεζοναύτες, παντρεύτηκε την κοπέλα του από το κολέγιο και πήρε πτυχίο νομικής στο Πόρτλαντ, ο κ. Coyner επέστρεψε στο Bend, ακολουθώντας τον πατέρα του στην καριέρα του ως δικηγόρος και εγκαταστάθηκε σε ένα μονώροφο σπίτι, που αγόρασε για 25.500 δολάρια στη βορειοανατολική γωνία της πόλης.

Το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, αλλά χώρισε λίγα χρόνια αργότερα, καθώς ο κ. Coyner, που εξακολουθούσε να χτίζει τη νομική του καριέρα, γινόταν κατά καιρούς εριστικός στο σπίτι.

Του άρεσε να παλεύει για τα πιο περίεργα νομικά δόγματα, και διέθετε τόσο βαθιές γνώσεις και δεξιότητα στην επιχειρηματολογία, ώστε σημείωνε συνεχώς νίκες για τους πελάτες του και απογοήτευε τους τοπικούς εισαγγελείς, οι οποίοι αποφάσισαν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να προσλάβουν τον κ. Coyner.

"Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να δουλέψει στο γραφείο μας - να δουλέψει για εμάς, παρά εναντίον μας", δήλωσε ο Mike Dugan, ο οποίος ήταν στο γραφείο του εισαγγελέα της κομητείας και αργότερα έγινε εισαγγελέας.

Το 1981, ο κ. Coyner, ο οποίος έκανε αίσθηση στην πόλη με τα γυαλιά και το ρολόι του, μπήκε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Παντρεύτηκε την Πάτι Ντέιβις, η οποία εργαζόταν πουλώντας ραδιοφωνικές διαφημίσεις γύρω από το Μπεντ, και καθώς η πρώην σύζυγός του ξαναπαντρεύτηκε επίσης, σταμάτησε να επικοινωνεί με τις κόρες του.

Το 1984, οι συνάδελφοί του τον εξέλεξαν δήμαρχο.

Ήταν μια περίοδος αναταραχής για την πόλη. Η παγκόσμια ύφεση είχε καταστρέψει τη βιομηχανία ξυλείας, με λιγότερα προϊόντα ξύλου να πηγαίνουν σε πελάτες σε όλο τον κόσμο και περισσότερα να καλύπτουν τις βιτρίνες στην άδεια επιχειρηματική περιοχή του Μπεντ. Οι ντόπιοι φοβόντουσαν ότι η κοινότητα βρισκόταν στο δρόμο για να γίνει μια πόλη-φάντασμα.

Οι άστεγοι συγκεντρώνονταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών που είχαν συμβάλει στην καθιέρωση του Μπεντ ως πρωτεύουσας της ξυλείας. Τις κρύες νύχτες, τα σιδηροδρομικά πληρώματα άφηναν σκόπιμα ανοιχτά κάποια από τα αδρανή βαγόνια τους, παρέχοντας ένα μέτριο καταφύγιο.

Ο κ. Coyner συνεργάστηκε με τον κ. Martin για να συγκεντρώσει χρήματα γι' αυτούς, πηγαίνοντας μερικές φορές ο ίδιος στις σιδηροδρομικές γραμμές για να μοιράσει δωρεά ρούχα και τσίζμπεργκερ των 19 λεπτών που πήρε από τον τοπικό Αρκτικό Κύκλο. Οι διασυνδέσεις του βοήθησαν τους ανθρώπους να βρουν φτηνά μέρη για να ζήσουν σε μια εποχή που τα δωμάτια μπορούσαν να νοικιαστούν με μόλις 75 δολάρια το μήνα.

Ο κ. Coyner θεώρησε ότι ήταν η ώρα να μετατραπεί η οικονομία του Bend σε κάτι που θα αξιοποιούσε τη φυσική ομορφιά της περιοχής με νέους τρόπους, καλωσορίζοντας επισκέπτες που ήθελαν να κάνουν σκι, πεζοπορία, κατασκήνωση και ποδήλατο.

Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του άρχισαν να καταρτίζουν σχέδια για την επέκταση του αποχετευτικού συστήματος και τη βελτίωση της χωρητικότητας των δρόμων. Η Kathie Eckman, ένα από τα τότε μέλη του συμβουλίου, δήλωσε ότι υπήρχε ενθουσιασμός αλλά και αβεβαιότητα.

"Μας προειδοποίησαν τότε: Προσέξτε τι εύχεστε", είπε η κ. Eckman.

Νέες κατευθύνσεις

Οι μύλοι ξυλείας έκλειναν, αλλά η παλιά περιοχή των μύλων άρχισε να εξελίσσεται σε αυτό που σήμερα είναι μια αριστοκρατική εμπορική περιοχή.

Κάποιοι άνθρωποι ήταν επιφυλακτικοί απέναντι σε μια τόσο γρήγορη αλλαγή και το 1992, ο κ. Coyner εκδιώχθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο από αντιπάλους που προσπαθούσαν να περιορίσουν την ανάπτυξη. Αυτό δεν λειτούργησε: Κατά την επόμενη δεκαετία, ο πληθυσμός της κομητείας αυξήθηκε ταχύτερα από οπουδήποτε αλλού στην πολιτεία.

Ο κ. Coyner επέστρεψε στη δουλειά του ως δικηγόρος υπεράσπισης και υπενθύμιζε τακτικά στους νεότερους συναδέλφους του τη σημασία του να συνεχίσουν να αγωνίζονται για εκείνους που ήταν λιγότερο τυχεροί. Μίλησε για την υγειονομική περίθαλψη, τις μεταφορές, τη φτώχεια και όλους τους άλλους παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον να διαπράξει έγκλημα.

Ο κ. Coyner ήταν επί μακρόν ένας ευπαρουσίαστος, έξυπνος δικηγόρος που τα πήγαινε καλά με τους δικαστές και τους πελάτες, δήλωσε ο Tom Crabtree, ο οποίος ήταν επικεφαλής του γραφείου του δημόσιου συνήγορου ��κείνη την εποχή. Αλλά τα επόμενα χρόνια, ο κ. Crabtree είπε ότι παρακολουθούσε τον συμπαθή χαρακτήρα του κ. Coyner να γίνεται καυστικός.

Οι δικαστές άρχισαν να αναφέρουν ανησυχίες σχετικά με την εργασία και τη συμπεριφορά του κ. Coyner. Το γραφείο άλλαξε τα εργασιακά του καθήκοντα για να προσπαθήσει να διευκολύνει το πρόγραμμα των ταξιδιών του. Αλλά οι ανησυχίες συνέχισαν να αυξάνονται.

Όταν ένας δικαστής τον απομάκρυνε από μια υπόθεση μια μέρα, το ξέσπασμα του κ. Coyner στην αίθουσα του δικαστηρίου οδήγησε τον κ. Crabtree να αποφασίσει ότι ήταν καιρός να απολύσει τον κ. Coyner, ο οποίος απάντησε, όπως είπε, με μια απειλή θανάτου.

Για αρκετές ημέρες, ο κ. Crabtree φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο στη δουλειά του.

Μια σειρά από απώλειες

Το υποκείμενο πρόβλημα ήταν μια ανα��υόμενη διπολική διαταραχή, είπε ο κ. Coyner, η οποία επιδεινώθηκε επειδή είχε στραφεί στην κατανάλωση αλκοόλ ως τρόπο αντιμετώπισης.

Την επομένη της Ημέρας των Ευχαριστιών του 2003, λίγα χρόνια μετά την απώλεια της εργασίας του, ο κ. Coyner συνελήφθη, κατηγορούμενος για φθορά του αυτοκινήτου μιας γυναίκας και αντίσταση κατά αστυνομικού. Ο πολιτειακός δικηγορικός σύλλογος ανέστειλε την άδειά του σε απάντηση σε καταγγελίες ότι παραμελούσε τα καθήκοντά του απέναντι στους πελάτες του.

Τότε, το 2008, ήρθε το χειρότερο πλήγμα: η σύζυγός του, Πάτι, πέθανε μετά από ασθένεια.

Ο κ. Coyner είχε ήδη διώξει τους άλλους από τη ζωή του, όχι μόνο τις κόρες του, αλλά και την αδελφή του, η οποία είχε αρχίσει να απομακρύνεται όταν τα μεθυσμένα τηλεφωνήματα αργά το βράδυ είχαν γίνει υβριστικά. Αφού πέθανε η Πάτι, ο αδελφός του ήρθε να τον ελέγξει, αλλά ο κ. Κόινερ δεν φαινόταν να τον θέλει εκεί.

Οι συναντήσεις με την αστυνομία τον οδήγησαν δύο φορές σε σύντομη ψυχιατρική περίθαλψη και πάλεψε για να βάλει τη ζωή του ξανά σε τάξη.

Κατάφερε όμως να βρει μια σύνδεση με μια νέα φίλη, τη Σεραφίνα Έντουαρντς. Είχαν γνωριστεί σε ένα τοπικό σαλούν, και αργότερα του έφερε ένα DVD με μια ταινία του συνωμοσιολόγου Άλεξ Τζόουνς σχετικά με το πώς οι παγκόσμιες ελίτ προωθούσαν ένα μυστικό σχέδιο για την εξόντωση μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας. Ο κ. Coyner ενθουσιάστηκε, είπε η κ. Edwards, και καθώς μετακόμισε μαζί του για να τον φροντίζει, οι δυο τους άρχισαν να συζητούν τις θεωρίες του κ. Coyner ότι ισχυρές προσωπικότητες στο Bend σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν.

Ακόμη και τότε, ο κ. Coyner υποδεχόταν τακτικά ανθρώπους που είχαν χάσει τη στέγασή τους για να μείνουν στο μικρό του σπίτι ή στην αυλή του. Κάποιες μέρες, κατέβαινε στο Κοινοτικό Κέντρο Bend, το οποίο σέρβιρε καθημερινά γεύματα στους άπορους, φτάνοντας νωρίς για να βοηθήσει στο στρώσιμο του καφέ ή μένοντας μέχρι αργά για να πλύνει τα πιάτα.

Χωρίς δουλειά, όμως, καθυστερούσε να πληρώσει το στεγαστικό του δάνειο και η τράπεζα ξεκίνησε τη διαδικασία κατάσχεσης το 2012.

Ο κ. Coyner είχε εργαστεί τα προηγούμενα χρόνια για να βοηθήσει άλλους που αντιμετώπιζαν κατάσχεση και αντιστάθηκε σθεναρά στη δική του μοίρα. 

Παρόλα αυτά, το 2017, η αστυνομία είχε αρχίσει να σχεδιάζει την έξωση του. Ο κ. Coyner είχε προειδοποιήσει έναν πράκτορα της εταιρείας υποθηκών ότι το μόνο πράγμα που θα έπαιρναν οι τράπεζες από αυτόν ήταν ένα "καμένο σπίτι με ένα πτώμα μέσα", έγραψε τότε ένας αστυνομικός σε ένα email προς τους συναδέλφους του.

Όταν τελικά οι βοηθοί απομάκρυναν τον κ. Coyner από το σπίτι, αυτός και η κ. Edwards βρήκαν λίγες επιλογές διαβίωσης σε μια πόλη που άλλαξε. Τα ενοίκια είχαν αυξηθεί κατά 40 τοις εκατό μέσα σε πέντε χρόνια. Πολλοί άνθρωποι που είχαν ζήσει στην πόλη όλη τους τη ζωή δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν οικονομικά να ζήσουν εκεί, είπε.

Ο κ. Coyner και η κα Edwards έμειναν για λίγο στον καναπέ ενός φίλου τους. Άλλες φορές κοιμόντουσαν σε ένα φορτηγό, παρκαρισμένο στο δάσος δίπλα σε ένα γήπεδο γκολφ. Τελικά, άκουσαν για μια εγκαταλελειμμένη καμπίνα στην κοντινή κοινότητα La Pine, οδηγώντας έξω για να διαπιστώσουν ότι έμοιαζε περισσότερο με υπόστεγο και θα έπρεπε να κάνουν μπάνιο με νερό που θερμαίνεται σε ξυλόσομπα.

"Ήταν τόσο μικροσκοπικό, που με τρόμαξε", είπε η κ. Edwards. "Το έβαλα στην όπισθεν και ο Κρεγκ είπε: "Όχι, θα πρέπει να ζήσουμε εδώ"."

Νέες συνδέσεις

Μια ανοιξιάτικη μέρα του 2018, ο κ. Coyner περπατούσε κοντά στο νοσοκομείο του Bend όταν τον σταμάτησε μια γυναίκα.

"Κρεγκ;" ρώτησε η γυναίκα.

"Είσαι η κόρη μου", είπε με ένα σοκ αναγνώρισης.

Ήταν η Κάθριν Έμικ, μια από τις κόρες που είχε να δει από τότε που ήταν έφηβη. Τώρα, ήταν 40 ετών. Αντάλλαξαν τηλέφωνα και κανόνισαν να ξανασυναντηθούν.

Ήταν η αρχή μιας αργής συμφιλίωσης. Μια μέρα συναντήθηκαν για ποτό. Εκείνη ήπιε μια λεμονάδα, εκείνος μια μπύρα. Σύντομα, άρχισε να επανασυνδέεται με την άλλη του κόρη, την Ελίζαμπεθ Σμιθ. Αλλά ποτέ δεν ζήτησε βοήθεια.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά μεταξύ του κ. Coyner και της κας Edwards, και την άνοιξη του 2022, μετακόμισε από την καλύβα και ήταν και πάλι μόνος του.

Μέχρι τότε, η πανδημία του κοροναϊού είχε αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ελκυστική ζωή σε μια μικρή πόλη που προσέφερε το Bend, και απομακρυσμένοι εργαζόμενοι με προσοδοφόρους μισθούς αγόραζαν σπίτια. Η μέση τιμή του σπιτιού ανέβηκε σχεδόν στα 800.000 δολάρια, με τα σπίτια να αγοράζονται συχνά από αγοραστές με μετρητά.

Ο κ. Coyner βρέθηκε να κατασκηνώνει μερικές φορές σε μια σκηνή κατά μήκος του Parkway, του δρόμου που είχε βοηθήσει να κατασκευαστεί για να προετοιμάσει το Bend για την ανάπτυξη που οι ηγέτες της πόλης ανέμεναν. Άλλες φορές, εγκαταστάθηκε στην ιδιοκτησία μιας ομάδας που εξυπηρετούσε άστεγους βετεράνους - μιας οργάνωσης στην οποία ήταν κάποτε μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Μερικές φορές επιχειρούσε να πλησιάσει το Coyner Trail, ένα μονοπάτι για περπάτημα μέσα στην πόλη που πήρε το όνομά του από την οικογένειά του λόγω όλων όσων είχαν κάνει για την πόλη.

Το περασμένο φθινόπωρο, καθώς οι θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της νύχτας έπεφταν κάτω από τους 20 βαθμούς, ο Frankie Smalley, ένας άστεγος φίλος, περπάτησε μέσα από την πόλη για να εντοπίσει τον κ. Coyner. Τότε έπεσε πάνω σε μια κίτρινη σκηνή κοντά στο Walmart. "Γεια σου Κρεγκ, είσαι εκεί μέσα;" φώναξε.

Άκουσε μια φωνή από μέσα και τράβηξε πίσω το κάλυμμα της σκηνής. Μια έντονη μυρωδιά ούρων και περιττωμάτων γέμισε τον αέρα. Μέσα, τα παπούτσια του κ. Coyner ήταν μούσκεμα, τα πόδια του τόσο παγωμένα που κουτσαίνονταν από τον πόνο όταν προσπαθούσε να σηκωθεί. Όταν αρνήθηκε να πάει σε κάποιο καταφύγιο, ο κ. Smalley επικοινώνησε με την κ. Edwards, η οποία κάλεσε την αστυνομία για βοήθεια.

Κατέληξε στο νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε θεραπεία για κρυοπαγήματα, αλλά σύντομα πήρε εξιτήριο για το νέο καταφύγιο χαμηλών φραγμών της πόλης. Είχε χώρο για 100 άτομα, αλλά συχνά κοιμόντουσαν εκεί πολύ περισσότεροι.

"Έχω πολλή παρέα", δήλωσε ο κ. Coyner στη συνέντευξη. "Τέτοια μέρη είναι απολύτως απαραίτητα".

Τα κρυοπαγήματα είχαν καταστρέψει τα δάχτυλα των ποδιών του κ. Coyner τόσο πολύ που χρειάστηκε να επιστρέψει στο νοσοκομείο στα τέλη Ιανουαρίου για ακρωτηριασμό. Υπήρχαν επιπλοκές. Μετά την επέμβαση, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο που τον άφησε ανίκανο να μιλήσει.

Ο κ. Μάρτιν ήρθε να τον επισκεφθεί, το ίδιο και η κα Έντουαρντς, προσευχόμενη γι' αυτόν. Ο κ. Coyner πετάχτηκε μπροστά από χαρά όταν ήρθε η κ. Smith, η κόρη του. Καθόταν για ώρες, του έλεγε για τη ζωή της και τον σύστησε στον σύζυγό της.

"Ήθελα να τον ενημερώσω ότι είμαι καλά", είπε. "Ήθελα να ξέρει ότι δεν ήταν μόνος".

Όταν η άλλη κόρη του, η κα Emick, του κράτησε το χέρι και έσκυψε το κεφάλι, ο κ. Coyner άγγιξε το κεφάλι της. Εκείνη τον αγκ��λιασε, το είδος της αγκαλιάς που δεν είχαν μοιραστεί εδώ και 35 χρόνια. 

Αναρωτήθηκε πώς η πόλη που αγαπούσε ο πατέρας της είχε χάσει τόσες ευκαιρίες να τον βοηθήσει.

Αν ήταν σκύλος, είπε, κάποιος θα τον είχε σώσει εδώ και καιρό.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 14 Φεβρουαρίου, ο Craig Coyner πέθανε.

[bigbongdongsolong]

Andreas Malm: Η διπλωματία για το κλίμα είναι μάταιη

O συγγραφέας του How to Blow Up a Pipeline, Andreas Malm, δίνει συνέντευξη στον The Guardian.

Η διεθνής διπλωματία για το κλίμα είναι μάταιη, δήλωσε ο συγγραφέας του βιβλίου “Πώς να ανατινάξετε έναν αγωγό”, καθώς κυκλοφορεί η κινηματογραφική μεταφορά του ριζοσπαστικού περιβαλλοντικού βιβλίου.

Καθώς οι ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο αναλαμβάνουν όλο και πιο “απελπισμένες” δράσεις κατά των καταστροφικών έργων, ο Andreas Malm δήλωσε στον Guardian ότι δεν έχει “το παραμικρό ίχνος ελπίδας” ότι οι ελίτ είναι έτοιμες να αναλάβουν την επείγουσα δράση που απαιτείται για την αποτροπή της καταστροφικής ��λιματικής αλλαγής.

“Αν αφήσουμε τις κυρίαρχες τάξεις να ασχοληθούν με αυτό το πρόβλημα, θα οδηγηθούμε με μεγάλη ταχύτητα στην απόλυτη κόλαση”, δήλωσε ο Malm.

“Τίποτα δεν υποδηλώνει ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν οτιδήποτε άλλο από μόνοι τους, λόγω του πόσο δεμένοι είναι στο άρμα του κεφαλαίου. Και οι COP [Σύνοδος Κορυφής των Μερών για το κλίμα] είναι η απόλυτη απόδειξη αυτού. Ένα εκφυλισμένο είδος ετήσιου θεάτρου για να προσποιούμαστε ότι κάνουμε κάτι για την υπερθέρμανση του πλανήτη, ενώ, στην πραγματικότητα, απλώς αφήνουμε να ρίχνεται λάδι στη φωτιά”.

Δημοσιευμένο στις αρχές του 2021, το How to Blow Up a Pipeline (Πώς να ανατινάξετε έναν αγωγό) ταρακούνησε το κλιματικό κίνημα, λιγότερο από ένα χρόνο αφότου τα πανδημικά λουκέτα για τον κοροναϊό έδωσαν απότομο τέλος στη μεγαλύτερη μαζική κινητοποίηση που έγινε ποτέ.

Από το 2018 και μετά, το Extinction Rebellion και το κίνημα της κλιματικής απεργίας έβγαλαν δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους. Αλλά ακόμη και καθώς η κοινή γνώμη ταλαντευόταν πίσω από τις εκκλήσεις τους για ριζική αλλαγή, οι εκπομπές και οι επενδύσεις σε ορυκτά καύσιμα συνέχισαν να αυξάνονται.

Το πρόβλημα, είπε ο Malm, ήταν η απόλυτη δέσμευσή τους στη μη βίαιη πολιτική ανυπακοή - ο πιο αυστηρός κανόνας του XR, - που δεν άφηνε το απολιθωμένο κεφάλαιο να φοβάται τίποτα από την κοινή γνώμη στα αστικά κράτη όπου “η καπιταλιστική ιδιοκτησία έχει το καθεστώς του απόλυτου ιερού βασιλείου”.

Αντί για διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις, ο Malm κάλεσε σε μια εκστρατεία σαμποτάζ των υποδομών ορυκτών καυσίμων, για να σπάσει το ταμπού κατά της στοχοποίησης της ιδιοκτησίας. Ή, υποστήριξε σε ένα από τα επιγράμματα του βιβλίου, “η ιδιοκτησία θα μας κοστίσει τη γη”.

“Νομίζω ότι ο λόγος για την επιτυχία του βιβλίου είναι επειδή έτυχε να κυκλοφορήσει ακριβώς τη στιγμή που το κίνημα για το κλίμα άρχισε να σκέφτεται σε αυτές τις κατευθύνσεις”.

Από τη δημοσίευσή του, τα πειράματα ξεκίνησαν περνώντας από τα ήπια στα πιο ριζοσπαστικά.

Τον τελευταίο χρόνο, σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, σε μια εκστρατεία άμεσα εμπνευσμένη από τον Malm, ακτιβιστές για το κλίμα έκαναν νυχτερινές επιδρομές στις πλουσιότερες συνοικίες των πόλεών τους, σπρώχνοντας φακές στις βαλβίδες των ελαστικών των SUV για να τις ξεφουσκώσουν μέχρι το πρωί.

Από τότε, τα πράγματα έχουν επιταχυνθεί. Στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας, ακτιβιστές έκαναν γκράφιτι και έσπασαν τα παράθυρα κτιρίων που συνδέονται με εταιρείες εξόρυξης ορυκτών καυσίμων.

Στο Χάμσαϊρ, άλλοι σαμποτάρισαν το εργοτάξιο κατασκευής ενός νέου αγωγού για την διοχέτευση καυσίμων αεροσκαφών από το Πόρτσμουθ στα αεροδρόμια του Λονδίνου.

Στο Lutzerath της Γερμανίας, διαδηλωτές με φόρμες εργασίας πολέμησαν πρόσφατα τα ΜΑΤ που προσπαθούσαν να εκκενώσουν ένα καταδικασμένο χωριό για την επέκταση ενός υπαίθριου ορυχείου, το οποίο ήταν απαραίτητο για την προμήθεια του άνθρακα που θα κρατούσε τους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής αναμμένους για να τροφοδοτήσουν τις βιομηχανίες που λιμοκτονούσαν από την ενέργεια με τον ρωσικός άνθρακας σε εμπάργκο.

Αλλά η πιο συναρπαστική εξέλιξη στην περιβαλλοντική διαμαρτυρία, λέει ο Malm, έχει γίνει στη Γαλλία, όπου ακτιβιστές υπό τη σημαία Les Soulèvements de la Terre έχουν ξεκινήσει εκστρατείες σαμποτάζ κατά περιβαλλοντικά καταστροφικών στόχων.

Τον περασμένο μήνα, χιλιάδες άνθρωποι συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο Sainte-Soline στη δυτική Γαλλία, σε μια προσπάθεια να σαμποτάρουν ένα νέο μεγαλεπήβολο έργο για την άντληση υπόγειων υδάτων για τη βιομηχανική γεωργία.

“Η κλίμακα αυτής της σύγκρουσης και της διαμαρτυρίας βάζει στη σκιά όλα τα άλλα, όταν πρόκειται για ριζοσπαστικές τακτικές στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στη Γερμανία ή οτιδήποτε άλλο”, δήλωσε ο Malm. “Είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι που κάνουν τόσο ριζοσπαστικά πράγματα”.

Όμως, ο Malm δεν πιστεύει ότι έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ακτιβισμού για το κλίμα καθώς από το 2019 και μετά οι δράσεις έχουν εξασθενήσει σε αριθμούς και κλίμακα. Για τον συγγραφέα η αναστολή των δραστηριοτήτων του κινήματος κατά τη διάρκεια του Covid ήταν “εκ των υστέρων ένα λάθος… ένα πολιτικό λάθος”

“Έκτοτε, υπήρξε μια προσπάθεια να ανακτήσουμε κατά κάποιον τρόπο τη δυναμική. Αλλά αυτή η προσπάθεια δεν έχει αποδώσει. Δεν έχουμε φτάσει ούτε κατά διάνοια στη δυναμική που είχαμε στα τέλη του 2019. Αυτό που συνέβη από τότε είναι ότι είχαμε μια διαφοροποίηση του κινήματος, και κατά κάποιο τρόπο έναν κατακερματισμό, με το Ηνωμένο Βασίλειο να είναι μια περίπτωση με το XR να συνεχίζει να παράγει αυτά τα παρακλάδια, το Insulate Britain, το Just Stop Oil, αυτές τις διάφορες ομάδες που περισσότερο ή λιγότερο καθοδηγούνται από τον Roger Hallam.

"Κάτι παρόμοιο ισχύει και στη Γερμανία, όπου έχουμε την Τελευταία Γενιά να παίζει έναν ανάλογο ρόλο και, ξέρετε, διάφορες ομάδες αφοσιωμένων ακτιβιστών που δοκιμάζουν διαφορετικά είδη τακτικών”.

Για τον Malm οποιοσδήποτε νέος κύκλος θα πρέπει να ταιριάζει με τα νούμερα του 2019 - αλλά θα πρέπει επίσης να περιέχει μια νέα πιο ριζοσπαστική αιχμή.

“Και αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ότι έχουμε μια συσσώρευση εμπειριών, όπου οι άνθρωποι στο κίνημα μαθαίνουν πώς να κάνουν τα πράγματα με έναν πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Και κατά κάποιο τρόπο, ξέρετε, δημιουργούν μια τράπεζα δεξιοτήτων και σκέψεων σχετικά με πιο μαχητικές τακτικές”.

Το Just Stop Oil αρχικά φάνηκε να υπόσχεται το είδος της νέας προσέγγισης για την οποία είχε επιχειρηματολογήσει ο Malm.

Όταν ξεκίνησαν την εκστρατεία τους την άνοιξη του περασμένου έτους, οι υποστηρικτές τους δήλωσαν στον Guardian ότι σκόπευαν να μετακινηθούν από την “πολιτική ανυπακοή”, το είδος των διασπαστικών διαδηλώσεων που πραγματοποιούσαν η XR και το παρακλάδι της Insulate Britain, και να περάσουν στην “πολιτική αντίσταση”.

“Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να επισημαίνουμε τι θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση [και αντ’ αυτού] να σταματήσουμε ενεργά την κυβέρνηση να κάνει αυτό που δεν θα έπρεπε να κάνει”, είπαν, σε μια ευθεία αντήχηση της ρητορικής του Malm - ρητορική που, με τη σειρά του, είχε παραθέσει άμεσα από μια όχι λιγότερο ριζοσπαστική φιγούρα από την Ulrike Meinhof:

“Διαμαρτυρία είναι όταν λέω ότι δεν μου αρέσει αυτό. Αντίσταση είναι όταν βάζω τέλος σε αυτό που δεν μου αρέσει”.

Η εκστρατεία είχε ξεκινήσει με μια τολμηρή προσπάθεια να παραλύσει την παροχή ορυκτών καυσίμων στη νοτιοανατολική Αγγλία.

Ωστόσο, ο Malm επέκρινε την έκτοτε εμφανή στροφή προς τη συμβολική διαμαρτυρία, με παράδειγμα διαδηλωτές που πέταξαν ντοματόσουπα στα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, και πιο πρόσφατα μια ενέργεια κατά την οποία ένας ακτιβιστής πέτ��ξε πορτοκαλί μπογιά σε σκόνη σε ένα μπιλιάρδο.

Τώρα στη Γαλλία, οι Les Soulèvements de la Terre έχουν αναπτύξει την τακτική της κλιματικής κατασκήνωσης που πρωτοεφευρέθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και αναπτύχθηκε πλήρως στη Γερμανία με το Ende Gelände, το γερμανικό κίνημα κατά της εξόρυξης άνθρακα, και τη συνδύασαν με τη μακρόχρονη γαλλική παράδοση του πολιτικού αγώνα και της αντιπαράθεσης.

“Η Les Soulèvements de la Terre έχει πραγματικά ως τακτική της ατζέντα την εμπλοκή σε σαμποτάζ”, δήλωσε ο Malm.

“Αυτός ήταν ο σκοπός αυτής της ενέργειας, ότι ήθελαν να σαμποτάρουν αυτή τη δεξαμενή νερού, κάτι που έχουν κάνει και σε προηγούμενες περιπτώσεις”, είπε.

“Οπότε, ναι, αυτό είναι ένα σημάδι ότι αυτές οι ιδέες πιάνουν τόπο- δεν παίρνω κανένα προσωπικό εύσημο γι’ αυτό. Αναπτύσσεται οργανικά μέσα από τη συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση επί τόπου και, φυσικά, από μια πολύ βαθιά γαλλική παράδοση - εννοώ, η ίδια η λέξη σαμποτάζ προέρχεται από τα γαλλικά”.

-

Η δημοτικότητα του βιβλίου του εκτόξευσε τον Malm, αναπληρωτή καθηγητή ανθρώπινης οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Lund στη Σουηδία, στο επίκεντρο του κινήματος.

Είναι τόσο έκπληκτος όσο και ο καθένας ότι τέτοιες ριζοσπαστικές ιδέες έχουν γίνει κυρίαρχες. Και μόνο το γεγονός της χρηματοδότησης, των γυρισμάτων και της κυκλοφορίας της ταινίας How to Blow Up a Pipeline (Πώς να ανατινάξεις έναν αγωγό), ενός έντονου, σφιχτοδεμένου θρίλερ, υποδηλώνει μια ριζική αλλαγή στη στάση του κοινού απέναντι στον δυνητικά βίαιο ακτιβισμό.

“Τα πράγματα έχουν αλλάξει, με την έννοια ότι, αν γνωρίζετε κάτι για την κλιματική κρίση, γνωρίζετε ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά άσχημη. Και αυτό δίνει ένα είδος συμπάθειας στην ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, ή τουλάχιστον ένα μέτρο κατανόησης της απογοήτευσης. Αυτό το συναίσθημα είναι κυρίαρχο και νομίζω ότι αυτό δείχνει και η ταινία.”

[bigbongdongsolong]

“Voyage was designed in 2019 in Paris by Jérémy Schneider. 

Romantic and curvy, like a roadtrip should be, Voyage is very seductive. 

Voyage is a display typeface, useful for headlines, or short to medium lenghts texts. 

From the aventurous eye of the lowercase ‘e’ to the curly ‘h’, Voyage features delicate hairlines for maximum contrasts. 

We designed 55 stylistic ligatures, 26 variants, which are open-type programmed, the user decides which glyph to alternate. 

We love travelling, forgetting Paris sometimes and embracing ideas all around the world. 

Bon Voyage.”

Voyage typeface by Violaine & Jeremy

Available on Vj-Type.com​​​​​​​

[bigbongdongsolong]

Mod matchbooks by the Ohio Match Company, 1972.

Via peculiarmanicule.com

[bigbongdongsolong]

But Yea

 Tracey Emin