girifit - Tumblr blog

[girifit]

[girifit]

aslında ayakta alkışlanmalısınız. hayata aşık kız çocuğunu, ölüme koşan bir kadına çevirmeye herkesin gücü yetmezdi sonuçta.

[girifit]

bazı zamanlarda bana doğrultulan silahın patlama sesiyle uyanır gibi oluyorum. kâbusun bitişi gibi ama asıl kâbusun başlangıcı. bazen titreyen ellerimle yakmaya çalışırken çakmağı, kendimi yakmak istiyorum. parmak uçlarıma tuttuğum cılız ateş biraz sızı bahşediyor bana. ardından bir şeyler hissetmenin aciz mutluluğu. dilim yakan çayı inatla içiyorum. sigaramı daha sert çekiyorum ciğerlerime. ve artık sigaradan son nefesi de çekiyorum. çünkü anladım, sigara bitince hiçbir şey son bulmuyor. üç, beş satır karalıyorum. karaladıklarım arasında kendimi kaybediyorum. bir şeyler düşünüyorum, hep düşünüyorum. düşüncelerim arasında cesedimi bile bulamıyorlar. öyle yokum, öyle yok olmuşum. dişlerimi sıkarak geçirdiğim her gece, acıdan kıvranırken dâhi yalnız olmamın tanrının bir oyunu olduğuna inanıyorum. ben bir şeyler yapıyor ve en nihayetinde yaşıyorum. şimdi susup bir sigara yakıyorum. bu gece gelme yamacıma. ateşim artık yalnızca bana zarar vermiyor.

[girifit]

mesela bir his gelip vurduğunda seni, ağlamamak imkânsız oluyor. 'ağlamak güçsüzlüktür' diyen senken yaşlar süzülüyor bir bir gözlerinden. sorsan sebebi yok ama aslında sebep çok. sızlıyor canın. çok sızlıyor. annen el piçlerini evliya sanıyordu seni o hâlde görene kadar; titreyen ellerinde sigara varken ağlarken ve ölürken. sen o hâle gelene kadar çok güneş doğup battı oysa. çok kan aktı, çok can yandı. şimdi sorsalar sana anlatamazsın, ağlarsın. çünkü bu gece, öyle bir gece. yaşlar süzülüyor hâlâ gözlerinden. evde bir kavga vardı. anımsıyorsun ama bir anda tüm oklar sana dönünce nefreti olduğun babanın bile acıdığı oldun sen. sustun, hep sustun. bir anda oldu aslında her şey. çok üst üste geldi ve sen kaldıramadın sadece. bu kadar. hayır, bu kadar değil. kendini kandırıyorsun yalnızca. hiçbir zaman bu kadar olmadı. annen bir anda neden seni bağrına bastı, baban bir anda neden ağlamaya başladı. dağ gibiydi, hani yıkılmazdı. yalan. bu kadar olsaydı titrer miydi böyle ellerin, dolar mıydı gözlerin, susmak için ısırırken kanatır mıydın dudaklarını. hayır. bir sigara daha yak geceye. ardından bir sigara daha. ardından bir tane daha. sen sigara yak ama bu gece kendini yakma. bu gece yanarsan dönüşü yok, unutma.

[girifit]

"neden seni sevmeme izin vermiyorsun, neden düşmansın bana?"

[girifit]

kan ödüldür.

[girifit]

binbir acıya göğüs germiştim. bir bakışınla nasıl gömdün beni.

[girifit]

açık yaraya tuz basmaktı benimkisi. boğazımı ağrıtan sigarayı, çarpıntı yapan kahveyi inatla içmekti. ellerim titrese de inatla yakardım ben çakmağı. tekrar tekrar, sigara yanana kadar. bilmezdim, yakmaya çalıştığımın aslında ben olduğunu. sigara bitince dert de son bulur sanırdım. bundan mı inatla sigaranın sonunu içmezdim, bilmiyorum. son nefesi çekmezdim asla sigaradan. sanki bu acı geçmesin der gibi. bu acı, ne acı. beni sızıya çeviren yara, kabuk bağlasa tırnaklarımla sökerdim o kabuğu. söktüm de. hep söktüm. hep kanattım. bu yara hep kanasın, sızısı yaşadığımı hissettirsin der gibi. o sızı hep oldu ama ben hiç yaşadığımı hissetmedim. hissedemedim. kendimi bir duvar gibi ördüm önüme. neye mutlu olsam kan kusturdum kendime. çiçekler açtığım an yaktım o çiçekleri. hep bir bok buldum, hayatımı cehennem etmek için. sonra duruldum. ama bu acı, nefret ,artık ne dersen de, hep benimle geldi. bir zehir gibi damarlarıma girdi, kanıma işledi. ben hep nefesimi kesen oldum. bir gece yarısı uyandığımda kâbuslardan elim hep boğazımdaydı. tırnaklarım kanatmış olurdu boynumu. ben ne yapacağımı bilemez olurdum. öylece bekler nefes seslerimi dinlerdim, iç çekişlerimi. ardından bir sigara yakar, nefesimi kendime zehir ederdim. yine içemezdim sonunu. sanki ciğerlerim kabul etmezmiş gibi. ben bilemezdim. bilemedim de. iyi bir insan değildim. kalbim temiz falan da değildi. asla da olmadı. sustum. susuyorum. bitecek mi, sanmam.

[girifit]

anlaşılmak istemiyorum. çünkü gördüm, birinin ciğerinizi bile bile deşmesi, bilmeden yapmasından betermiş. ne hissedeceğimi benden iyi biliyordun ama durmadın işte.

[girifit]

rahat uyu. incinmesin kanatların.

[girifit]

sen kimdin. sana kendimden nefret etmemi sağlayacağın gücü ne zaman vermiştim.

[girifit]

ben bir şeyleri anımsıyorum ama hiçbir zaman tam değil. ben bir şeyleri toparlıyorum ama hiçbir zaman eksiksiz değil. ben hep duyuyorum bir şeyleri çünkü görmekle ilgili problemlerim var. önümdeki duvar benim boyumu aşar. benim yaram senin canını aşar. saydım tam milyon kere. sen değildin, olmayacaksın da. ben yine sayacağım. milyon kere yıldızları, milyon kere karanlığı. ben durmayacağım. her seferinde kaçacağım. ama buna kaçmak değil, koşmak diyeceğim. bazen esen rüzgârda üşüyecek bazen ise yanacağım, yakacağım. bir şeyleri toparlamaya çalışırken hep dağıtacağım. yerle bir edeceğim. bunu gösterdin bana. senin bana mirasın buydu hep. ağlamayacağım daha fazla. ben yine kırmızı ojemi sürecek babamın 'orospular gibi' demesine aldırış dâhi etmeyeceğim. yaktığım her sigarada biraz daha yanacak, biraz daha eksikleceğim. 'buz gibi'ymişim. eyvallah, diyip geçeceğim. geçiyorum da. bir kez konuşacağım. gözlerini istilâ eden yaşlara kör olacağım. dedim sana, görmekle ilgili problemlerim var. saydım milyon kere. susmuşum çok. bir çocuk gibi ağlamışım da. sen yoktun. olmayacaksın da. ben sokaklarca yürüyecek yine bir yerlerde çakmağımı unutacağım. dönüp bakmayacağım. bir zamanlar yana yakıla aradım, olayın çakmak olmadığı zamanlar. ruhumun düğümleri haddinden fazla sıkıydı artık kopuyorlar. benim canım ruhumu aşalı çok oluyor. saydım milyon kere. benim yaram seni aşar. senin açtığın yara boyundan büyük.

[girifit]

insan düşerdi, bazen kalkar bazen de kalkamazdı. hep bir şeyler olurdu. hep bir şeyler yıkılırdı ve ben altında kalırdım. çabaladıkça daha da dibe batardım ama çıkmazdı sesim. kılım kıpırdamaz olurdu. bedenim bir kuş misali titrer bir dala konamaz hâle gelirdi. bir yanım dağ gibi güçlüyken diğer yanım kanlar arasında boğulurdu. bu hep böyleydi ya da yanlış bendeydi. hangisiydi? neydi doğru olan? var mıydı doğru diye bir şey, ben bilemiyorum. adım atacağım yolu, sigaramın yerini, ellerimi nereye koyacağımı ve daha bir çoğunu bilmiyorum. ve artık bilmek de istemiyorum. kimden gittiğimi, nereye gittiğimi bilmek, görmek istemiyorum. bu yolun sonunu merak ediyorum yalnızca. bundan adımlarımın bir yere yetişme çabası. bundan sürekli aralamaya çalıştığım göz kapaklarım, kirpiklerim. bir pencere aralığından gizlice sokağı izliyorum. bir çocuk gibiyim. saklandığımı sanıyorum. oysa ben bu saklambaç oyununu çoktan kaybettim. kaçtığım bendim. ve nefes aldığım ilk anda sobelenmiştim. kanlı eller tarafından yakalanmıştım. kan akmamıştı ama ben de ölmüştüm. toprak altına gömmemişlerdi beni ama ben de ölmüştüm. bir şeyler eksikti ama bu bile öldürmeye yetiyordu beni. ne zaman bunlar olmuştu? tüm bunlar olurken ben kendimde miydim, sanmıyorum. bazı sorular yanıtsız, yanıtlananlar da belirsiz. bir uçurumun ucunda mıyım yoksa düşüyor muyum? bilmiyorum. esas soru, neden? ben neden buyum. ben neden böyleyim. ben neden bir uçurumu ev belledim. hayır, ağlamak yok. bir sigara yakacağım ve geçecek. hayır, hâlâ bir aptal gibi kandırıyorum kendimi. geçmedi ve geçmeyecek. sus. sus. sus.

[girifit]

sanki hâlâ yanağıma atılan tokatla yere savrulmuş gibi dokuz yaşımdayım. sanki hâlâ çıkan kavga sonrasında ev denen yerde yapayalnız kaldığım an kırılan eşyaları kesilmiş küçük ellerimle topluyor gibi çocuğum. sanki hâlâ duvara itilen bedenimin sancısını taşıyor gibi acı içindeyim. hâlâ ve hâlâ eskide kalmış gibiyim. attığım her adımda bir gölge gibi peşimden gelen bu acının boynuma urganı dolayışına artık sessizim. çünkü ne kadar bağırdıysam o kadar susturuldum. bazen bir dayakla bazen bir bakışla. ben dibin de dibini gördüğüme eminimdim. ama hâlâ atılan bir tokatla veya şiddetle itilen bedenimle yerin dibinin bile canı sızlıyor. benim canım bin parçaya ayrıldı zamanında. daha da parçalanmam sandım. yanıldım. paramparça kaldım. toparlayacağım, diyorum kendime. toparlayacağım seni. toparlayacağım kendimi. sadece, zaman ver bana. benim artık canım çok sızlıyor. nefesim çok kesiliyor. gözüm çok kararıyor. çok düşüyorum. çok acıyorum. çok acıyor. sadece, bırak beni. biraz nefes alayım. ben bu aralar çok kanıyorum. haddinden fazla sızlıyor bileklerim. haddinden fazla titriyor ellerim. ben yorgunum biraz. nefes alırken dâhi sızlıyor ciğerlerim. bazen kalbime saplanan bir ağrıyla uyanıyorum uykumdan. itiraf ediyorum, çok korkuyorum o an. nefes alamaz oluyorum. acıdan kasılıyor bedenim. kimse bilmiyor. kimse duymuyor. ben çok sigara içiyorum. annem kızmıyor artık. vazgeçiyorum. ama sahnenin perdelerini kapatacak cesaretim yok. biraz dinleneceğim yalnızca. birkaç ilaç alıp, kendimi uyuşturup uyuyacağım. saçlarıma makası vurma isteğimi bir rafa kaldıracağım. tenimi yolmaktan yara alan ellerime merhem sürüp geçecek diyeceğim. ben yine biraz vazgeçip biraz savaşacağım. elimden gelen yalnızca bu.

[girifit]

savaş diyemiyorum artık kendime. biraz daha dayan, bitecek her şey diyemiyorum. öylece bakıyorum, aynanın karşısında bedenime. her bir ize ve her bir noktaya. nefes aldığım anda ortaya çıkan kaburgalarım acıyı simgeliyor. göğüs oluğumda barınan tırnak izlerim beni geçmişe götürüyor. çok uzak bir geçmişe değil, bir hafta öncesine veya birkaç gün. bilmiyorum. nelerden sağ çıktın bak, diye fısıldıyorum. oysa sağ mı çıktım onu bile bilmiyorum. eksik ve aksak kaldım. o titreklik, ellerimde kaldı. o buğu, bakışlarımda kaldı. her bir şey bedenimde yer edindi. şimdi, konuşmak öyle basit değil. acı dolu bakışlarla izlediğim sokaklar kana bulanıyor yoksa ben mi kanıyorum? doğru cevapları bulamıyorum. bir belirsizlik var. hep var. bir sigara yakıp yine her şeyin geçeceğine inanmak istiyorum. oysa bir aptal gibi kendimi kandırıyorum yalnızca. bak, ben farkındayım. yemin ederim. sadece inanmak istemiyorum. bu denli bir yıkımı kabul edemez bedenim, biliyorum.

annem bakmıyor yüzüme, sigara içmeme kızmıyor bile. kendimi bitirişimi görmek istemediğini söyledi. o an gözümden yaş akmadı ama inan bana, çok ağladım. dişlerim kırılırcasına birbirine girdi. ellerim tenimi kesti. yalvarmak istedim. yapamadım. anladım. annem, vazgeçti. annem, beni kurtarmaktan vazgeçti. sustum. öldüm.

daha birkaç dakika önce. bir elimde sigarayla balkon köşesindeyken geldi yanıma. bir şey desin istedim. kızsın, sövsün. yapmadı. yalnızca baktı. ben o bakışlarda vazgeçişi gördüm. bu yükü benden al. kaldıramıyorum.

sadece, bir sigara daha yakıyorum.

[girifit]

Dön. Sevecekler sanıyorsun, gidersen her şey geçecek sanıyorsun. Dön. Verilen her sevgi gerçek sanıyorsun, kimse sevmez kimseyi canın çok acıyacak. Dön. Çiçek ektiğin her toprak mezar oluyor. Dön. Gittiğin yol; yol değil, karanlık. Korkarsın. Orayı yak ve dön.

[girifit]

yolumu yönümü şaşırdım ama seni aramam artık. sesini hatırlamayı geçtim yüzünü bile hatırlayamıyorum artık. biliyorum, içimde bir yerlerde varsın. ama aslında yoksun. bu denklem hep basitti. sadece ben en zor yolları denedim, çözmek için. bu benim yanlışımdı. yollarım hiç sana çıkmazken ben hep sana çıksınlar diye kendi yollarımı kapattım. önüme çıkan herkeste bir nebze de olsa, bu durumu her zaman reddetsem de seni aradım. bu benim cehennemim oldu. şimdi sorsan bana, gelsem ne olur diye. gelme derim. ama eskiden olsa ben o kapıyı yine açardım sana. o kapının ardında kan revan hâlde kaldığımı umursamazdım, suretini unuttuğum an nasıl delirdiğimi görmezden gelirdim. ama hayır, artık değil. çünkü ben o yolu tek başıma yürüdüm. ben o krizden tek başıma sağ çıktım. ben o hastanede tek başıma delirdim. yalan yok, çok kez istedim seni yanımda. ama hayır, artık anlıyorum. ben tek başıma da yaşarım. evet, delirdim biraz. evet, çok içtim. evet, hastanelerde sabahladım. ama yaşadım. yaşarım da. şimdi sen, yanındakine gül bahçesi sun. ben, benim bahçemi yaktığını unutacağım.