maaikekemmink-blog - Tumblr blog

[maaikekemmink-blog]

Je gaat er niet dood aan…

Tot nu toe ben ik in mijn zakelijke leven nooit erg open geweest over het feit dat ik migraine heb.

Ik wil niet dat potentiële werkgevers en opdrachtgevers mij zien als ‘die migrainepatiënt’. Want dat moet natuurlijk niet mijn enige verhaal worden.

Maar het wegstoppen kost energie.

Het verbergen tijdens sollicitatiegesprekken, met een bonzend hoofd achter een computer zitten terwijl je niks uit je handen krijgt en maar probeert om je spuugneigingen te onderdrukken. Been there, done that.

Ik hield het uiteindelijk in loondienst niet vol, toen vanwege slaapgebrek (jonge kinderen) de migraine chronisch werd. En ik compleet afhankelijk raakte van triptanen. Zware medicatie met voor mij behoorlijke bijwerkingen, die ik veel te vaak nam om maar door te kunnen gaan. En die vervolgens steeds minder goed werkten.

Nu werk ik al een tijdje voor mezelf. Dit is heerlijk. Ik kan m’n werkzaamheden om de migraine heen plannen. Als het echt niet gaat lig ik plat in een donkere kamer. Maar veel werken lukt niet. Nu heb ik de ongelooflijke luxe dat dit financieel kan in ons gezin. Maar niet iedereen heeft dat geluk.

Mensen met migraine zouden ook gewoon in loondienst de ruimte moeten krijgen om zo goed mogelijk hun aanvallen te managen. Er zou veel meer begrip moeten komen voor deze aandoening. Ik zie al steeds meer initiatieven online en dat is erg bemoedigend. Maar we zijn er nog lang niet.

Ik sprak laatst iemand van een organisatie die zich hier wel hard voor maakt en die zei: weet je wat het probleem is; je gaat er niet dood aan. En daarom is het heel moeilijk om hier mensen voor in actie te krijgen.

Nu ben ik natuurlijk zeker blij dat we er niet aan dood gaan met z’n allen. Maar een probleem is het wel. Laat ik het dan eens alleen economisch bekijken “De economische kosten voor de maatschappij bedragen jaarlijks tussen de 2,3 en 4,2 miljard euro.” – Algemeen Dagblad.

Zo, lalala, geld. Dit zou toch wel wat mensen in actie moeten krijgen? Kom op, artsen en werkgevers, even wat beter je best gaan doen. En dan hoeven wij migrainepatiënten onze ziekte misschien ook niet meer te verbergen, vanwege het gigantische onbegrip waar je vaak tegenaan loopt als je er wel over vertelt.

p.s. Als je me ziet zoals op deze foto, dan heb ik dus een goede dag, die zijn er gelukkig ook nog genoeg :-)

#migraine #migraineopwerk #economischprobleem #werkenmetmigraine

[maaikekemmink-blog]

De dingen die mensen zeggen

'En hoe is het met je ...? Nog steeds ... (persoon draait met zijn vinger rondjes naast zijn hoofd)?' Ik heb een ziek familielid. Nu is de ziekte niet fysiek. Taal is hierin, net zoals in alle andere zaken, erg belangrijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Er zijn zoveel labels, diagnoses en vooroordelen die een mens kunnen treffen.

Zo heb ik onder meer geleerd dat je niet je ziekte bent. Je hebt een bepaalde ziekte. Je bent dus niet bipolair, maar je hebt een bipolaire stoornis. Je bent geen autist, maar zit in het autisme-spectrum. Lijkt me best logisch dat dit fijner is voor de persoon zelf. Je wilt niet dat een aandoening jouw 'single story' wordt.

De persoon van de quote hierboven had ik al een hele tijd niet gezien. Ik kwam hem tegen bij een concert van De Dijk in de Ziggo Dome.

Stel je voor dat hij tegen mij had gezegd: 'en hoe is het met je ... (naam familielid). Nog steeds kanker?' En dat hij dan daarbij een of ander raar gebaar had gemaakt. Z'n tong uit had gestoken of zo.

Ik ben meerdere keren zo benaderd door mensen die mij en mijn familielid van vroeger kennen. Een beetje besmuikt, lacherig. Alsof ik me op de een of andere manier zou moeten schamen voor de aandoening die hem getroffen heeft.

Niet dus. Ik schaam me niet. Het is alleen maar erg verdrietig en pijnlijk, de hele situatie. En ik heb op geen enkele manier het gevoel dat het ook maar enigszins iets zegt over mij. Net zomin als dat het zou doen als hij kanker zou hebben.

Laten we allemaal eens wat meer nadenken voordat we wat zeggen tegen mensen. Vooral over zaken waar we absoluut geen verstand van hebben. En laten we zorgen dat het praten over mentale gezondheid uit de taboesfeer wordt gehaald. Ik twijfel trouwens ook alweer over dit stuk. Want kun je iemand met een aandoening 'ziek' noemen? Of is er bijvoorbeeld alleen sprake van ziekte tijdens een psychose?

Beetje jammer ook weer dat Gordon in zijn veelbesproken interview met Beau zegt dat de man die hij zag meerdere persoonlijkheden had, en dat hij het achteraf wel kon begrijpen want zijn broer had schizofrenie en dat is is erfelijk. Ahum. Schizofrenie is niet meerdere persoonlijkheden hebben:

'Schizofrenie is een hersenaandoening waarbij je last hebt van psychoses. De aandoening wordt daarom ook wel psychose-gevoeligheid genoemd.

Psychose-gevoeligheid De psychoses die bij schizofrenie horen, kunnen bij iedereen anders zijn. De naam schizofrenie geeft het idee dat de aandoening voor iedereen hetzelfde is, maar dat is niet zo. Er zijn daarom steeds meer artsen en psychiaters die het liever over psychose-gevoeligheid hebben, in plaats van over schizofrenie.

Geen gespleten persoonlijkheid Schizofrenie is een hersenaandoening waar misverstanden over bestaan. Een van die misverstanden is dat je een gespleten persoonlijkheid hebt. Iemand kan dan het ene moment zijn gewone ik zijn, en even later compleet iemand anders. Dit heeft helemaal niets met schizofrenie te maken.'

Nou, genoeg te melden over dit onderwerp. Misschien blijf ik dit stuk wel gewoon telkens aanvullen met nieuwe informatie.

Bijvoorbeeld met deze aflevering van de docu Verward. Heel herkenbaar.

[maaikekemmink-blog]

Ongemak in de bus

Daar komt het. Ik ben er al maanden bang voor en nu gaat het gebeuren. Kan ik het nog tegenhouden? Hoeveel stops moet ik nog, drie? Het moet me lukken. Dit gaat me toch niet overkomen? Blijf naar buiten kijken. Adem diep in en uit. Ik word warmer en warmer tot mijn hoofd bijna uit elkaar knalt. Het zweet breekt me uit. Ik kan nergens heen. Naast me zit een nietsvermoedende vrouw. Ik wil haar waarschuwen maar ik krijg geen woord uit mijn keel. Ik open de rits van mijn rugtas. Daar zit de plastic tas in die ik thuis in een helder moment uit de kast had gegrist. Zelfs zo helder dat ik de tas nog heb gecontroleerd op gaten. Hij is lekvrij. Gelukkig, want ik kan het niet langer inhouden en buig voorover. Daar komt de eerste golf. Dan komt er nog een tweede, een derde, een vierde, een vijfde, God weet hoeveel. Het is muisstil in de bus, op mijn kotsgeluiden na. Niemand zegt wat, zelfs de mevrouw naast me niet. Ze blijft stoïcijns voor zich uitkijken. Wat zullen ze denken? Waarschijnlijk dat ik gister te veel heb gezopen. De vrouw die bij de bushalte zo lief naar me lachte, zit nu voor me. Ook zij verroert zich niet. Eindelijk komen we aan bij station Bijlmer Arena. Ik pak mijn tasjes bij elkaar en loop de bus uit. Ik scan de omgeving voor een prullenbak. Die moet hier toch wel ergens staan? Met mijn kotszakje loop ik een tijdje misselijk over het bedrijventerrein van de Bijlmer. Tot ik er eindelijk een tegenkom. Ik mik de tas erin. Zo. Niets gebeurd, overtuig ik mezelf.

[maaikekemmink-blog]

De balkonscène

Het gebeurde in de tijd dat ik zonder werk zat. Mijn dagen waren gevuld met solliciteren en afwijzingen incasseren. We woonden in een tweekamerappartement met een balkon. Daar stond de kattenbak. Op een ochtend, het was niet echt warm, stapte ik gekleed in slechts een badjas op het balkon om de kattenbak te verschonen. Even snel dacht ik, terwijl mijn ballen er bijna afvroren. Merijn geeft me een kus en vertrekt naar zijn werk. Als ik klaar ben met de bak, draai ik me om en trek aan de deur om naar binnen te gaan. Hij zit vast. Het zal toch niet. Ik trek nog een keer. Merijn heeft de hendel van de deur naar beneden geduwd en ik zit vast op het balkon. De tocht baant zich een weg door mijn versleten badjas.

Oke, rustig blijven. Ik zoek in mijn zakken naar mijn telefoon. Dan zie ik hem door het raam van de deur op ons bed liggen. Ik moet een manier bedenken om deze deur open te krijgen. Ik steek met de stang van een parasol door het kattenluikje en probeer de hendel omhoog te duwen. Het lukt me niet. Misschien is Merijn nog niet weg. Ik roep zo hard als ik kan zijn naam en hoop dat het aan de andere kant van het appartementengebouw te horen valt. Niks. Langzamerhand raak ik in paniek. Ik roep: ‘Help, ik ben opgesloten.’ Niemand reageert. Waar zijn mensen als je ze nodig hebt? Ik zie mezelf al de hele dag op dit balkon staan in de kou, met niets te doen, langzaam veranderend in een ijsklompje. Ik pak een fietszadel en begin met de stang ervan op het raam te slaan. Dat geeft niet mee. Als een malle bezetene ram ik op het raam. De eerste scheur verschijnt. Eindelijk knalt er een gat in het raam. Het is dubbelglas dus ik moet nog een keer. Het tweede glas geeft veel makkelijker mee. Door het gat trek ik de hendel omhoog en ik kan eindelijk naar binnen, opgelucht haal ik adem. Ik sta te trillen op mijn benen. Overal ligt glas.

Ik ren naar mijn telefoon en bel Merijn. ‘Je had me opgesloten op het balkon!’

Hij schrikt zich een ongeluk. Honderd keer biedt hij zijn excuses aan, hij had het natuurlijk niet expres gedaan, het ging uit automatisme. Hij vindt het heel naar voor me. Het duurt een tijdje tot hij me tot bedaren heeft gebracht.

Het heeft hem de reparatie van de deur en een etentje gekost. Nadat hij het erger had gemaakt door bij thuiskomst voorzichtig te vragen of het nu echt nodig was geweest om het raam in te slaan. ‘Had ik het echt niet op een andere manier kunnen oplossen?’ Toen hij vervolgens zelf de stok van de parasol pakte en wel door het kattenluikje de hendel omhoog kreeg wilde ik hem op zijn hoofd beuken en meerdere nare dingen met hem doen.

[maaikekemmink-blog]

Bij pensioen krijgt u een wolkje

Oké mevrouw, we gaan het voor u regelen, en dan kunnen we nu meteen even de financiële fittest doen. Alarmbellen beginnen te rinkelen. Ik dacht al, het is hier eng stil. Voorheen ging ik naar deze bank op de Molukkenstraat in de grote stad, daar was je allang blij als je na drie kwartier eens aan de beurt was. Maar hier ben ik de enige, de enige!

Ik mag dit toch gewoon weigeren? Think fast, think fast. Oh nee, daar gaan we al. ‘Dan eerst even wat vragen over uw inkomsten en uitgaven. Heeft u genoeg inzicht in wat er binnenkomt?’ Verschillende vragen over mijn financiële situatie komen voorbij. Ik voel me een beetje een klein kind dat moet verantwoorden wat ze met haar zakgeld doet. ‘Heeft u wel eens overwogen om te gaan beleggen?’ Als ik zeg dat ik me daar totaal niet voor interesseer en dat nooit van plan ben te doen word ik een beetje meewarig aangekeken. ‘Beleggen is het nieuwe sparen, uit onderzoek is gebleken dat jonge mensen beter kunnen gaan beleggen’. Ja nou, ik besteed mijn tijd en energie liever aan iets waar ik wel het nut van in zie. En tijd is toch ook geld? Ja toch, zijn we nou al eens een keertje klaar? Nee.

‘Weet u hoeveel pensioen u aan het opbouwen bent?’ Nou net zo min als dat ik weet hoe mijn leven erover vijf jaar uitziet. Ik leef liever in het ‘moment’, heerlijk mindful van mij he? Nee! Helemaal fout. Het blijkt dat veel jonge mensen zich een bepaalde levensstandaard aanmeten, die ze willen behouden als ze klaar zijn met werken, maar dat kan dan dus NIET. Angstbeelden doemen op, mijn vriend en ik kunnen later alleen nog droog brood eten en komen nergens meer want die auto moest natuurlijk ook de deur uit. Soms krijgen we nog wel eens wat toegestopt van onze kinderen, maar ja, die hebben het natuurlijk ook niet makkelijk aangezien de robots bijna al het werk hebben afgepakt.

De conclusie van de test, op bijna alle gebieden sta ik er wel zonnig voor. Bij die gebieden krijg ik dan ook een zonnetje. Alleen dat pensioen, ja, daar maakt ze zich wel wat zorgen over. Daarom krijg ik bij pensioen een wolkje. Ik verzin dit niet. Beschaamd druip ik af, we zijn inmiddels een uur verder. Een paar dagen later zie ik op het nieuws dat de pensioensituatie van de meeste Nederlanders er prima uitziet en dat ik tot die groep Nederlanders behoor. De stilte maakt ze dol daar bij die bank.

[maaikekemmink-blog]

Kutpaaltjes

Ik lees dat een stel met een bromfiets tegen een van die vreselijk dom geplaatste paaltjes op de Veemkade is geknald. Ze liggen beiden in coma. Ik herinner me dat ik er een keer bijna met mijn fiets tegenaan zat en me toen al het ‘waarom en hoe dan’ had afgevraagd. De mensen zijn jonge ouders. Het nieuws blijft bij me hangen, ik vind het zo vreselijk en zo onnodig.

Jochem belt mij. Hij belt mij nooit. Ik heb zijn oproep gemist. Ik denk meteen aan Veerle. Eerst was zij in mijn leven gekomen, tijdens de introductieweek van de universiteit. Zij ging ook Engels studeren. Blond haar, blauwe ogen, slank, stoer en modieus gekleed. Ze probeerde te leven op een dieet van cola-light en sigaretten, die ze zeer charmant rookte. Maar ze was vooral lief, heel lief. Ik keek tegen haar op. Ik weet nog hoe ze mij vertelde dat ze op vakantie een jongen had ontmoet. Ze hadden het ontzettend leuk gehad maar veel had ze er niet van verwacht, het was tenslotte maar een vakantieliefde. Opeens stond hij voor haar neus in de kledingzaak in Eindhoven waar ze op zaterdag werkte en vanaf die tijd was het ‘aan’. Dat was Jochem.

We waren allebei achttien. Ze had een poster van Leonardo DiCaprio op haar studentenkamer en ik een poster van een zwarte kat. We gingen allebei werken bij hetzelfde marktonderzoeksbureau – dat na een jaar failliet ging – vlak bij de Overtoom. Het ging uit met mijn eerste liefde en ik vond het moeilijk hiermee om te gaan. Toen ik kort daarna binnenkwam op werk had zij geen woorden nodig. Ze zag dat ik me vreselijk voelde en nodigde me uit om bij haar te komen eten. We luisterden samen naar liedjes van Acda en de Munnik en ik voelde me met haar verbonden. Ze had migraine – net als ik – en hierdoor wisten wij wat mensen zonder migraine niet weten. We deelden een studie, werk en geheimen. Met Jochem kon ik het ook prima vinden. Met z’n drieën dronken we biertjes in de kroeg en voerden we onzinnige gesprekken.

Op haar zeventiende was er een bus tegen haar aangereden. Ze had er maanden uit gelegen en het was een wonder dat ze haar eindexamen had gehaald. Als gevolg van het ongeluk was er iets met haar neus. Daar werd ze op haar negentiende aan geopereerd. Ik bezocht haar in het ziekenhuis. Een arts zag mij binnenlopen en wist meteen dat ik voor haar kwam. Met haar charme had ze vast het hele ziekenhuis voor zich gewonnen. Hij begeleidde mij naar haar kamer. Haar stralende lach begroette me.

Jochem ging voor zijn studie een half jaar naar Curaçao en Veerle miste hem. We zaten op mijn studentenkamer en ze vertelde me dat ze een vlucht had geboekt. Ze keek er enorm naar uit. Ze had al bedacht hoe d’r haar moest zitten in het vliegtuig zodat het er na de vlucht ook nog goed uit zou zien, als ze hem na lange tijd weer terug zag. Geen knot, dat zou niet werken. Nee. Ze ging voor twee vlechtjes. Het maakte niet uit. Alles stond haar.

Ze gingen samenwonen in Oost en de eerste scheurtjes in hun relatie werden zichtbaar. Ze vertelde me over gootsteenputjes waar hij zomaar eten door stampte en hoe ze zich daaraan ergerde. Hier moest ik om lachen. We waren drieëntwintig, ik zat nog volop in het studentenleven en kon me bij haar verhalen niets voorstellen.

Toen was daar opeens die nieuwe liefde. Ze vertelde het me aan de telefoon. Een man die al dertig (!) was, wat vond ik dat toen nog oud klinken. Een hele nieuwe wereld ging voor haar open. Hij was de volwassen man die ze zocht, die zich verantwoordelijk gedroeg en haar overrompelde met romantische gebaren.

Het kwam voor mij wel als een schok. Veerle zonder Jochem? Geen avonden meer met z’n drieën, onnozel de slappe lach krijgen? Toch toonde ik natuurlijk interesse, ze was tenslotte mijn vriendin. Ik wilde deze prins op het witte paard wel ontmoeten ja, en ik vertelde haar dat ik blij voor haar was. Dat was het laatste gesprek dat we gevoerd hebben. Op de een of andere manier is het daarna niet meer gelukt om af te spreken.

Jochem was er kapot van. Hij werkte bij Heineken en ik in een tapaszaak daar om de hoek. Na het werk kwam hij bij mij aan de bar hangen en samen rouwden we om het verlies van onze vriendin. Ook met hem verloor ik uiteindelijk contact, maar via Hyves en later Facebook spraken we elkaar nog wel af en toe.

Een berichtje van Jochem op Facebook. ‘Ik probeer je te bereiken. Kan je mij even terugbellen?’ Mijn gevoel zegt dat er iets helemaal mis is. Ik google de naam van Veerle. Daar staat het, zij is het. Zij is die vrouw van dat stel van die bromfiets en dat paaltje. Haar man kwam uit zijn coma en zij niet. Ik bel Jochem terug. Wat moet ik zeggen? ‘Ga je mee naar de begrafenis?’ Wat? Nee. Ik had haar al meer dan tien jaar niet gezien. Ik vond het ongepast. Ik vond het niet respectvol naar de mensen die nog wel echt dicht bij haar stonden. Ik wilde hen niet condoleren terwijl zij mij vragend zouden aankijken, zich afvragend wie ik in vredesnaam was. Dat Jochem wel ging begreep ik natuurlijk, maar ik besloot niet met hem mee te gaan.

Maandenlang spookte Veerle door mijn hoofd. Nog steeds. Dan denk ik aan haar kinderen. Waarom moeten zij hun moeder missen door een ontzettend stom geplaatst paaltje? Zal ik hen en hun vader een kaartje sturen? Nee, toch maar niet. Ongepast.

Al het nieuws omtrent haar ongeval zuig ik op als een spons. Zo weet ik dat  de gemeente aansprakelijk is gesteld voor haar dood, en dat de paaltjes inmiddels zijn verwijderd. Als het kalf verdronken is… Kutpaaltjes.

[maaikekemmink-blog]

Ben ik weer

Sinds mijn laatste blog hier ben ik twee banen, twee verhuizingen en twee kinderen verder. Te druk met leven om er over te schrijven. Al druk aan het schrijven op werk. Andere prioriteiten. Geef het beestje maar een naam. 

Wel schreef ik voor Grote Dorst, een schrijverscollectief dat enigszins uit elkaar is gevallen aangezien bijna iedereen professioneel een andere kant opging. De teksten die ik hiervoor schreef zal ik in de loop der dagen ook hier posten. Omdat ik ze goed vind. 

Ook zal ik hier nog meer proberen te plaatsen. Omdat ik het schrijven voor mezelf toch mis. Dus, dat. 

[maaikekemmink-blog]

Dieren zijn eigenlijk net robots

Het meest stompzinnige argument dat je kunt gebruiken tegen mensen die zich inzetten tegen dierenleed: ‘Bekommer je eerst eens om mensen, die zijn belangrijker dan dieren. Hoezo maak je je wel druk om wasbeertjes die levend gevild worden en heb je het niet over arme Syrische kinderen die misbruikt en gemarteld worden?’

Dat Sheila Sitalsing hierin meegaat, doet me twijfelen aan haar intelligentie. In de Volkskrant van 24 december 2014 vindt mevrouw Sitalsing dat je niet mag strijden voor een beter leven voor dieren in circussen, dierentuinen en dolfinaria zolang er Filipijnse nanny’s zijn die hulp nodig hebben. Maar – en dat betreurt ze ook nog – dat dierenrechten groot gaan worden, is volgens haar ‘niet tegen te houden’.

Sheila verdeelt de mensheid in twee kampen: de mensen die mensenrechten belangrijk vinden en degenen die dierenrechten belangrijk vinden. Waarom moet het een het ander uitsluiten? Waarom kan je niet én willen dat mensen stoppen met elkaar vreselijke dingen aan te doen én stoppen met dieren vreselijke dingen aan te doen?

Mensen onthoofden omdat ze niet hetzelfde geloven als jij? Nee. Voor de lol een mes in de anus van een paard steken? Nee. Zie je? Kan best.

Ben je als je het principe van en-en niet kent niet gewoon een beetje dom? Snuggere Sheila maakt nog een extra stap door dieren te vergelijken met robots en te zeggen dat er ook nog wel mensen zullen komen die voor hun rechten gaan strijden. Hoe komt ze erbij? Iets met appels en peren en zo. Als je dieren gelijkstelt met robots, zeg je dat het dingen zijn, en hiermee toon je totaal disrespect voor het leven.

Ondertussen waant deze mevrouw met geen respect voor het leven zich op een gigantische high horse: ‘Ik ben meer van het kamp dat liever ziet dat rechters meer werk maken van rechten voor Filipijnse nanny's dan van rechten voor mensapen’. Je voelt dat ze vindt dat dit haar een beter, meer verheven persoon maakt: ‘Kijk mij nou eens een heerlijk echt mensen-mens zijn’.

Gandhi zei: ‘De beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze omgaat met dieren’.

Als die samenleving voornamelijk bestaat uit mensen die net zo bekrompen denken als Sheila, hebben we nog een lange weg te gaan.

[maaikekemmink-blog]

"There are so many people, especially among our pals, who imagine that words are nothing. On the contrary, don’t you think, it’s as interesting and as difficult to say a thing well as to paint a thing."

Die Vincent wist het mooi te verwoorden. http://bit.ly/OZspRm

[maaikekemmink-blog]

Aangezien ik een professionele foto op mijn CV wilde zocht ik een fotografe. Via via kwam ik uit bij Susanne Gilsing (http://www.susannegilsing.com/). Zij gebruikt geen studio maar zoekt in de omgeving naar mooie decors en de juiste verlichting. Zo ontstaan wat meer spontane foto's. Precies wat ik wilde. Ze voelde goed aan wat mijn wensen waren en gaf handige aanwijzingen. Ik ben erg blij met het resultaat!

[maaikekemmink-blog]

@Badhuis, Amsterdam (Taken with instagram)

[maaikekemmink-blog]

After reading about this boutique and lunchroom in East in one of the hundred magazines I had with me on my holiday to Italy, which was by the way, pretty damn great; I decided to check it out. I was pleasantly surprised. The food was delicious, the clothes were beautiful and the ambiance in general was very nice, not at all the open sandals and woolly socks type of atmosphere that one dreads when thinking about biological and sustainable items. I will definitely go there again.

[maaikekemmink-blog]

"Whole problem with the world is that fools and fanatics are always so sure of themselves, and wiser people are full of doubts"

George Bernard Shaw

[maaikekemmink-blog]

OMG! The line-up of Lowlands is amazing: Seasick Steve, Mayer Hawthorne, Lykke Li, Little Dragon, Graffiti 6, Flogging Molly, Fink, Chromeo, Ben Howard, Arctic Monkeys... I might want to buy tickets from someone.

[maaikekemmink-blog]

Cool song by Tuna http://tunaphonic.com/! You will hear my voice in the chorus.

[maaikekemmink-blog]

Moved! As of today I officially live in East. Celebrating tonight at Wilde Zwijnen and tomorrow at Arras! But what to do with all this stuff?

[maaikekemmink-blog]

Oerol

Only two more days of work...