mijngedachtenzee - Tumblr blog

[mijngedachtenzee]

Vraagtekens

Verdrietig gevoel. Ik kom hier eigenlijk tegenwoordig alleen maar schrijven als ik me verdrietig voel, of een andere negatieve emotie ervaar. Dat is dus gelukkig helemaal niet vaak.  Mijn geheugen laat me vaker in de steek dan ik zou willen, maar onthou daarentegen echt de meest onzinnige details als het gaat om iemand waar ik gek op ben. Ik weet vaak nog precies wat er gezegd is, hoe het gesprek ging, en vooral hoe ik me daarbij voelde op dat moment.  Mijn dromen en verlangen zijn er op gebaseerd. Mijn hoop. Mijn hoop op de liefde die ik jaren terug heb gevoeld en bruut werd afgekapt. Ik weet nog dat ik er kapot van was op dat moment. Een vriendin van me noemde me een zielig vogeltje. In de relatie die daarop volgde, groeide ik naar mijn geliefde toe op een manier die ik nog niet eerder ervaren had in mijn toch nog redelijk korte bestaan. Het strandde bij hem met een gevoel van eenzaamheid. Hij voelde zich alleen met zijn cynische kijk op de wereld. Ik zag alles zo rooskleurig in in het leven, zo positief. Zo optimistisch. Dromerig. Ik zag dat altijd als positieve eigenschappen van mezelf, eigenschappen die mij toch met een enig gemak het leven door laten fietsen. Ik denk nog steeds dat dat zo is, maar op dat moment leek het een deel van de oorzaak te zijn van de breuk die ontstond tussen ons. 

We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb degene teruggevonden die ik destijds ben verloren. Ik had dat nooit verwacht, dat we elkaar ooit nog zo zouden vinden, en beter dan het toen ooit was. Zo anders, maar zoveel beter en met zoveel minder vraagtekens dan toen. Toch bemerk ik nu weer de last die ik heb van het onthouden van alles wat er mij gezegd wordt in liefde. Woorden die ik onbewust koester en waar ik mijn dromen weer op bouw. Ik weet ergens dat ik dat ook niet moet doen, maar het lijkt voor mij een soort automatisme om totaal te gaan varen op die hoop en dat mooie plaatje dat ik voor ogen heb zodra ik zo gek op iemand word. 

Het duurt natuurlijk ook alweer veel te lang nu. We zijn meer dan twee jaar verder en door de pandemie heb ik hem nogsteeds niet in levende lijven kunnen zien. Het bizarre besef dat we elkaar al zo’n 10 jaar kennen, eigenlijk. Ik zie flitsen voor me van gesprekken waarin hij wel verliefd op mij lijkt. Ik lees de woorden die hij naar me stuurde enige tijd geleden, waarvan ik niet weet of ik daar uit op moet maken dat we nog op dezelfde pagina zijn van ons boek. Zijn we al begonnen een ander boek te schrijven, zonder dat ik het weet? Net voor de eindstreep? Heb ik mezelf voor een zoveelste keer teveel verloren in mijn dromen? Wat kan ik nu eigenlijk nog verwachten? Een tijd geleden zaten we op dezelfde pagina, hij heeft dat zelfs benoemd. Weet hij dat nog? Of heeft hij de pagina nu verlaten? 

Ik weet niet meer hoe ik me moet voorbereiden op wat komen gaat. Ik wil niet teleurgesteld raken. Misschien heeft hij nu hele andere ideeën over onze ontmoeting dan ik. Ik ben echt retebang, eigenlijk. Alsof de hele situatie nog niet spannend genoeg was.

[mijngedachtenzee]

Onvoorwaardelijk en voor altijd

Alle opgebouwde frustratie rondom jou, verdween als sneeuw voor de zon toen ik hoorde wat jou overkomen was. Alle negativiteit werd gefilterd, en wat er overbleef was enkel de liefde die ik heb voor jou, die diep geworteld is in mijn wezen. Het medelijden, het gevoel iets voor je te willen doen, er voor je te willen zijn. Nu ik dit zo ervaren heb, kan ik met zekerheid zeggen dat mijn liefde voor jou onvoorwaardelijk is. Je hebt een plek in mijn leven voor altijd. In herinneringen die wij samen delen, als mens momenteel fysiek onzichtbaar maar ergens in mijn hart, al is het voor het grootste gedeelte van de tijd in mijn onderbewustzijn, levendig. 

Ik weet het, je bent niet iemand die snel toenadering zal zoeken. Van jou is er geen tweede, iemand zo complex als jij. Maar het geeft niet. Ik weet of denk te weten dat ik voor jou van dezelfde waarde ben. En dat mijn bericht naar jou zo goed door jou ontvangen is, is alles wat ik wenste en waar ik op hoopte. 

Ondertussen stel ik me kwetsbaar op. Het kostte mij wat tijd en het was niet helemaal zo gepland, maar ik heb de deur geopend voor een nieuwe liefde (valt liefde überhaupt te plannen?). Soms word ik overvallen door een gevoel van angst. Is dit dan de energie waard, die ik er in stop? Is hij goed genoeg voor mij? Vult hij mij aan zoals ik dat fijn vind? En ook: blijf ik interessant voor hem? Vindt hij mij wel echt zo leuk? Hoe weet hij dat hij mij leuk genoeg vindt, als hij nooit echt verliefdheid voor iemand gevoeld heeft? Vragen waar ik mee kamp, maar geen concreet antwoord op heb. Ik probeer mezelf terug te brengen naar alleen het nu, terwijl mijn emoties me soms alle kanten op sturen.  Toch heb ik ondanks de onzekere situatie, heel veel vertrouwen en een rust in het weten dat hij ook voor mij kiest. Ik geef het niet graag toe, maar het is een inzicht dat ik verworven heb in de tijd dat ik niet meer met mijn verbroken liefde samen ben; ik heb dat vertrouwen, maar voorál die rust nooit op deze manier gekend. Ik heb hoop op betere tijden, ookal is het bijna onvermijdelijk dat deze op hun eigen manier weer zwaar zullen zijn. Het lijkt soms of ik mijn wederhelften daar op uit kies. Ik geloof graag dat het me iets brengt, een les, maar bovenal hoop ik op een liefdevol samenzijn. Een afstand die niet voelbaar is. 

[mijngedachtenzee]

What a time to be alive!

Schrikken we er nog van? Nee, misschien minder zelfs dan nodig. Maar het went ook zeker niet.  Jeetje, wie had er nu ooit kunnen bedenken dat we toch eens een PANDEMIE mee zouden maken, zeg? Ellende was alleen weg gelegd voor ver van hier, dat zou ons niet overkomen. Ja toch? Ik ontsteek een kaars naast me, wat betekent dat ik binnen zit, wat betekent dat ik thuis ben. Ik had me deze zomervakantie zo anders voorgesteld toen ik ‘m aan het begin van het jaar inplande. Moest helemaal ingepland worden joh, nódig was het. Het beloofde vast voor iedereen een druk jaar te worden.  Je kon aan het begin van deze periode, naast janken om de situatie, de boel haast romantiseren. Jeetje, ik heb een saamhorigheid gevoeld en gezien onder de mensen die ik nooit eerder ervaren heb. Het leek erop dat een crisis ons dichter bij elkaar zou brengen, onze neuzen dezelfde kant op zou doen staan. Er werd van alles georganiseerd en bedacht om elkaar zo goed mogelijk deze tijd door te helpen. De helpende hand kwam uit hoeken waar je die nooit uit verwacht had. Werkelijk prachtig, ontroerend.  We leven nu al een zekere 6 maanden met de ongenodigde gast ‘corona’ in ons midden. Iedereen heeft het logischerwijs helemaal gehad met deze onzichtbare sluipmoordenaar. Tegelijkertijd zie ik een grote verschuiving plaatsvinden van mensen die zich als gevolg ook niet meer aan de ons opgelegde maatregelen houden. Er kunnen zoveel redenen zijn, maar mensen trekken het niet meer, lijkt. En dit is waar deze dagen de onenigheid ontstaat, op kleine en grote schaal. Ruzies, discussies.. Fysiek geweld, zelfs. Er is steeds meer verscheidenheid in mening onder de mensen over wat we nu wel en niet moeten en kunnen doen.  “Geef jij alweer knuffels?” “Jij bent nog wel voorzichtig in verband met Corona, toch?” Inmiddels begin ik me een uitzondering te voelen op de voor ons gestelde regel. Als de persoon die een speciale behandeling moet krijgen. Degene die door specifieke dieetwensen veroorzaakt dat je niet naar je favoriete restaurant kunt gaan.  Tegelijkertijd kijk ik haast met jaloezie naar zij die hun (sociale) leven weer behandelen alsof Corona van de aardbodem is verdwenen. Alsof zij iets mogen wat ik niet mag. Onzin, uiteraard.  Ik zie het gedrag met lede ogen aan. Vind het opvallend hoe mensen zichzelf zo moeilijk dingen kunnen ontzeggen. Ik wil me eigenlijk niet negatief uitlaten en me daarmee mengen in de ontstane verscheidenheid, maar dan toch: het weerspiegelt de egocentrische samenleving die we denk ik best wel hebben. "Oh maar mij maakt het niet uit" en: "Ik ben niet bang aangelegd". Het gaat niet om jou. Het gaat een keertje niet om jou, denk ik dan. Daarbij is Corona blijkbaar voor niemand bang, dus met een onoverwinnelijke houding schiet je ook niks op, blijkt. Jammer continu geconfronteerd te worden met mensen die hun eigen belangen niet opzij kunnen zetten voor het belang van een groter geheel. Ik heb me nog nooit zo vaak nerveus en claustrofobisch gevoeld op mijn werk als in de afgelopen maanden. Bedreigd in mijn eigen habitat. Wat dat betreft is het fijn dat ik vakantie heb. Ik staar nog even naar het flakkerende kaarslicht naast me, dat zal me vast ontspannen. 

[mijngedachtenzee]

Bewustwordingsproces

Ik leer steeds meer. Over bewustzijn, gedachteprocessen en waarom ik misschien altijd zo’n baat heb gehad bij het tevreden zijn. Ik kan altijd vertellen dat ik blij geboren ben. Ik begin nu pas echt te begrijpen waarom die toffe mevrouw me toen zei dat ik mijn leven makkelijk door zou kunnen fietsen, als ik die energie die ik heb zo vast kan houden voor de rest van mijn leven. Alles begint langzaam bij beetje op zijn plek te vallen.

Ik leer (over) de meest waardevolle les die je in het leven kunt leren. Er gaat een enorme kracht vanuit, omdat alle kracht vanuit jezelf komt. Alles speelt zich intern af. Alles. Denk daar maar eens over na!

[mijngedachtenzee]

Haha hallo maatje, hé vriend, hé man uit het verleden, vreemdeling, Je muur is harder dan het brood van de Aldi. Ik mag je nogsteeds, ik zou niet weten waarom niet, maar waarom gedraag je je als steen?  Jammer en onnodig wat mij betreft. Denk je jezelf nogsteeds kapot en de angst in? Compleet overbodig. Je keuze was de mijne niet maar toch sta ik er achter, want zijn met iemand in een relatie waar je geen fuck om geeft (om de relatie niet), is voor beide partijen een erg treurige situatie. Ik wil je niet verleiden man, hou toch op, zo leuk ben je nou ook weer niet. Grapje. Er zijn aspecten van je die ik haat, eerlijk, maar ik heb je in mijn hart gesloten. Ik heb (te) vaak geprobeerd het contact tussen ons te oké-iliseren, maar je geeft niet mee man. Wat een muur ben jij geworden joh. Ik herken je bijna niet. Robuust en apathisch lijk je. Ik mis in jou een vriendschap waar mijn hart nog hard om jankt. Je koelte is het ergste van alles. Het snijdt door merg en been. Ben ik letterlijk de enige van deze tweeledigheid die hier om treurt? Wow, hoe treurig zou dat zijn. Ik was altijd de leukste van ons twee. Het zou andersom moeten zijn, if that’s the case. Connecties zijn het belangrijkste wat ik heb in het leven. Toch kan ik van sommige mensen makkelijker afscheid nemen dan ik van te voren dacht. Van jou niet.

[mijngedachtenzee]

Vaarwel, vreemdeling

Ondergeschoven.

Ondergesneeuwd.

De confrontatie is onvermijdelijk. Ik kom je telkens opnieuw tegen.

Ik denk dat je je nieuwe ontdekkingsfase aan het uittesten bent, maar zeker weten doe ik het niet. Ik weet op dit punt feitelijk niks van je.  Ik merk dat ik er steeds makkelijker over praat tegen mensen, maar het onbegrip blijft. Iemand als ik zet je niet opzij, nee toch? Die koester je in je leven. Ik zie het bij alle mensen die zich vrijwillig aan mijn leven gebonden hebben. Niemand wil meer weg. Er is alle ruimte voor, maar de keuze ligt nog altijd richting mij. Ik ben er heel trots op, heel blij mee en heel dankbaar voor. Ook vind ik het niet raar. ‘Terecht’ durf ik het niet te noemen, dat vind ik wat narcistisch overkomen. Jij blijft mij een raadsel en dus dat houdt mij bewust, soms onbewust nog bezig. Ergens denk ik dat het beter is zo, zonder jou. Zonder die negatieveling om me heen, die energiezuiger. Want dat ben je. Ik kan alles wel mooier maken dan dat het is, en romantiseren, maar feit blijft dat je me echt ontzettend veel energie hebt gekost. Alle energie gaat nu direct naar mij en naar mijn vrienden waar ik wél van op aan kan. Je zou deze laatste zin bestempelen als passief agressief en je zou er een gruwelijke haat aan hebben, dat weet ik. Maar ik bedoel er niets mee. Ik bedoel het niet beter of kwader dan dat het er staat; het is gewoon zoals het is. Ik heb me altijd aangepast aan jou. En echt, met zoveel liefde, maar ik heb me altijd naar jouw zinnen bewogen. Jij kon of wilde je niet aanpassen. Ik heb jouw handleiding gevolgd.. Met veel respect voor jouw keuze’s en wensen. Ik voelde me niet ondergesneeuwd, maar lastig was het vaak wel. Ik voelde dat jouw waardering voor mij ontbrak, en met de keuze om de relatie met mij te verbreken en daarmee mij compleet uit je leven te bannen ÉN er oké mee te zijn, is die ontbering compleet bevestigd. Jij waardeerde mij niet zoals ik gewaardeerd zou moeten zijn. En misschien kon je daar wel gewoon echt niets aan doen, dat heb ik me ook altijd voorgehouden, dat je dat gewoon niet kon omdat je daar mentaal niet toe in staat was.. Maar het voelde oneerlijk en scheef. Jij waardeert mij niet. Jij kan niet die dankbaarheid hebben voor kleine en grote dingen, zoals ik dat heb. Wat nu nog als een gemis voelt, voelt over een x aantal maanden/jaren als een zegening. Ja, jammer dat het leven zo moest lopen maar WAT ER NU ALLEMAAL GEBEURT.... 

Het was het waard. Ik dank je hartelijk voor je bijdrage. 

We hebben leuke tijden gehad, we hebben mooie momenten gekend. Ik besef dat het alleen nog maar beter kan worden vanaf dit punt. Dat er momenten gaan komen waarop ik denk: ‘Wow, kan dit ook op deze manier???’ Dat alles zo makkelijk gaat, dat mijn wederhelft ook enthousiast is, dat mijn wederhelft net zoveel moeite doet om samen tijd te spenderen als ik... Dat soort dingen. Het gaan goeie tijden worden. Ik ga goeie tijden tegemoet. Het gemist zal vervagen en mijn leven wordt vanaf dit punt alleen maar beter. 

En over 10 jaar bedenk jij je dat het eigenlijk toch allemaal wel heeeeel erg goed en bijzonder was wat we samen hadden, maar dan is het te laat.

Leven.

P.s. Ik ben aangeschoten maar daar ga ik altijd wel lekker op met stukjes tekst.

[mijngedachtenzee]

Liefde is een keus

Zo. Hallo nieuw jaar. Wat een bewogen jaar was dat. Voor mij emotioneel gezien absoluut het meest heftige jaar (tot nu toe), ondanks dat ik echt wel meer vreselijke dingen in mijn (nog niet zo heel extreem lang durende) leven heb meegemaakt. Ik heb veel over de liefde geleerd afgelopen jaar. Het was niet mijn keus deze lessen nu voorgeschoteld te krijgen, maar met noemenswaardige gebeurtenissen, krijg je die automatisch toch wel.

Ik ontkwam er niet aan deze keer. Het leven hield me een spiegel voor die ik niet onder ogen wilde komen. Ik werd bruut van mijn idealistische, optimistische stoel afgeduwd. Ik werd geforceerd om de situatie met andere ogen te bekijken. De relatie waarvan ik dacht dat deze stond als een huis, en er wel 'iets héél raars' moest gebeuren, mocht het verbroken worden, werd 'zomaar opeens' afgekapt. Mensen die wel eens aan mij vroegen hoe lang dat we al samen waren, zei ik wel eens voor de grap: “In september vijf jaar... Als we het halen tenminste, haha!”. Ik meende hier niet veel van. Ondanks dat ik ook wel het besef had dat er 'altijd iets kan gebeuren', en je 'nooit weet hoe dingen lopen', was ik er letterlijk van overtuigd dat, zolang ik de relatie niet tot een einde zou leiden, we nog samen zouden zijn tot het vijfde jaar toe, en zelfs langer.

We hadden een eigen wereld gecreëerd. We waren verweven met elkaar geraakt. We hadden elkaar al zo vaak bewezen, dat de liefde tussen ons oprecht was en heel sterk. Ik twijfelde er niet aan. We zijn twee hele verschillende mensen, maar het ging gewoon heel erg goed samen. Er was geen ruzie, haast geen conflictsituaties. Het werd niet vermeden, er was gewoon geen aanleiding toe. Wel heb ik veel met hem moeten doorstaan. Het ging vaak helemaal niet goed met hem, maar ik was daar altijd, als een vanzelfsprekendheid in zijn leven, iemand waar hij altijd op kon rekenen. Een veilige thuishaven waar hij zacht in kon landen en bij kon schuilen als hij dat wilde. Niemand begreep onze eigen taal. We konden ongeremd onszelf zijn. We waren elkaars favoriete persoon in het leven geworden. We kenden elkaar ook door en door, ik kon zijn toch wel originele en gevatte grapjes haast voor hem invullen.

Ik ben een heel enthousiast persoon van mijzelf, en hij is dat niet. Hij heeft bepaalde hele specifieke zaken waar hij heel enthousiast over kan zijn, maar zijn energie ligt meestal een stuk lager dan die van mij. Dat was soms moeilijk. Ik ben iemand die haast moeiteloos en vanzelfsprekend, volledig voor iemand gaat. Ik geef me met volle overtuiging voor de volle 1000%. Ik geef niet op, ik zie veel mogelijkheden, als ik mijn mind echt 'set' op iets heb, dan is het van mij en dan vecht ik daar voor als dat nodig is.

Het contrast tussen ons was wat dat betreft groot, maar wat nog groter was, was mijn ontgoocheld gevoel toen eenmaal bleek dat hij iets anders voor ogen had.

Ik heb geleerd dat liefde niet onvoorwaardelijk is. Onvoorwaardelijke liefde is onzin, slechts een idealistische creatie van het brein. Een droom die onder de menselijkheid nooit tot leven zal komen. Liefde is een keuze. Alles wat je aandacht geeft, dat groeit. Het gras is groen waar je het water geeft. Je kan zelfs het meest verdorde, verrotte gras van de wereld groen maken, als je maar wil. De wil, die ontbrak bij hem. Voor mij is liefde een makkelijke keus. Voor hem is die keuze een groot obstakel in zijn leven gaan vormen. Ondanks alles, ondanks zijn gevoel voor mij, zijn gehechtheid aan mij, zijn verdriet om zich te moeten losmaken van mij, voelde het voor hem beter om de keuze voor de liefde te verlaten. Hij wilde een andere weg inslaan. Ik voelde als een thuis voor hem, maar 'Was dat het dan? Is dat dan genoeg?' 'Ik ben nog lang niet klaar voor zo'n stabiele relatie als dit, ik ben daar echt niet volwassen genoeg voor.' Dat degene waarvan ik het meeste hield en waaraan ik zoveel gegeven heb, ervoor koos om mij compleet uit zijn leven te verwijderen, heeft bij mij een diepe wond geslagen. De afstand en de leegte zijn voelbaar. Ik ben soms teleurgesteld in mezelf, dat ik iemand nog mis die echt op geen enkele manier nog laat blijken mij te missen, en op geen enkele manier moeite doet om mij nog in zijn leven te houden. Ik kan er misschien niet veel over zeggen. Misschien ligt het voor hem allemaal veel ingewikkelder dan hoe ik het nu stel, maar dit is in elk geval waar het in resulteert. Stilte. Afstand. Het einde van een hoofdstuk. Het boek lijkt nu dicht.

[mijngedachtenzee]

Mocht hij ooit contact met me op willen nemen, zal daar hem kennende ook nog eens een hele tijd overheen gaan omdat hij bang zal zijn dat ik niks meer van hem wíl horen, omdat hij weet hoe hard hij me pijn gedaan heeft. Ik ken deze man door en door...

Het enige wat ik nu kan doen is verder gaan met mijn leven, en de dingen doen die ik leuk vind om te doen. En dat is precies waar ik mee bezig ben. Op die manier zal ik vanzelf weer in mijn eigen goede energie komen, denk ik..

[mijngedachtenzee]

Het was nooit mijn keus geweest uit elkaar te gaan. Het gras is groener waar je het water geeft. Het voelt voor mij als iets vanzelfsprekends. Alsof het beseffen daarvan mij nooit moeite heeft gekost, of er nooit grote leermomenten aan vooraf zijn gegaan. Dat zal niet zo zijn. Wat wel zo is, is dat ik een tevreden meisje ben. Vrouw zelfs, maar die term klinkt me dan weer te volwassen en oud in de oren. Maar hoe dan ook zal het veel schelen dat ik met zo’n houding in het leven sta. Luchtig, evenwichtig. 

Ik mis je elke dag. Ik wou dat het niet zo was. Ik vraag me af waar je je mee bezighoudt en wat er in je omgaat. Ik vraag me af of ik ooit nog van je zal horen, als ik geen contact meer met je opneem. Ik hoop dat onze gezamenlijke vriend zich aan zijn woord houdt, en niet meer teveel weg geeft aan je over hoe het met me gaat de komende tijd, mocht je er naar vragen. Het is jouw keuze mij niet meer in jouw leven te hebben. 

Ik zou je zo graag terug in mijn leven hebben als mijn geliefde, maar om heel eerlijk te zijn ook niet op dit moment. Ik geloof er niet in dat je kijk op mij op die manier in je leven, en je kijk op de wereld en jouw leven in zo’n korte tijd zo verandert kan zijn. Ik denk dat er heel wat moet gebeuren bij je voordat dat zo is. Je mist me wel, dat weet ik. Ik denk het ook te voelen, maar misschien verwar ik dat gewoon met mijn eigen gevoel. Het brein is een rare plek om te wonen. 

Ik geef hem het cadeau van mij missen. Ik geef hem de ruimte en tijd om de verwachting te verliezen van dat ik nog contact met hem op ga nemen. Ik hoop dat dat veel angst bij hem teweeg gaat brengen, waardoor hij uiteindelijk toch de stap durft te zetten contact met mij op te nemen als hij er aan toe is. Maar bovenal geef ik hem het cadeau van respect voor zijn keuze, de vrijheid die hij wil en waar hij naar verlangde. Een cadeau van liefde.

Misschien mijn laatste cadeau aan hem ooit. Ik heb alleen maar liefde gegeven. Dat doe je zelfs door in zo’n situatie afstand te nemen, heb ik geleerd. Iets over dat je niet de bloem moet plukken die je zo mooi vindt, omdat ‘ie anders sterft...

[mijngedachtenzee]

Ik hield van jou.. tot in de diepste krochten van mijn ziel. En nu, een zwijgzame verbintenis. Van een eind van eenzaam liefdevol samen zijn, naar het worden van vreemdelingen van elkaar. 

Ik ben verscheurd van verdriet. Er is een gigantische leegte in mij ontstaan. Ik kan het je niet kwalijk nemen, maar ik weet niet of ik het je ooit kan vergeven. Ik kan niet boos op je zijn, maar ik ben zo enorm teleurgesteld in je keuze. 

Zo enorm teleurgesteld.

Ik, waarom word ik verlaten, ik ben altijd de leukste van ons tweeën geweest. De meest stabiele factor. De vrolijkheid zelve. Samen waren we fantastisch. We vulden elkaar aan. We hadden het zo goed samen. Jij houdt van mij, ik hou van jou. We waren zo goed voor elkaar. We zorgden voor elkaar, waren zo liefdevol. 

Je krijgt ooit spijt van je keuze, ik ben daar zo zeker van. Ik weet alleen niet hoe lang dat duurt. Een jaar, of twee, of drie.. Of tien misschien. Ik kan toch niet op je wachten? En waarom zou je überhaupt nog met iemand willen samen zijn die dat niet met jou wil? Maar het ligt niet aan mij, dat is het hele punt ook niet. Je bent gek op me, ik weet dat tot diep van binnen, ik zag het in je ogen zelfs toen ik mijn spullen bij je op kwam halen. Je wilde het me niet vertellen om mij geen valse hoop te geven, maar toen ik er naar vroeg kon je er niet onderuit het toe te geven. Je lachte betrapt toen ik zei dat je ogen niet logen, en keek weg. 

En nu probeer ik dat te doen, wegkijken. Voorgoed. En ik kan het niet. Het lukt me gewoon niet, nu. Hoe kan ik na 4,5 jaar vrolijk doorgaan met mijn leven alsof ik simpelweg een boek sluit dat ik uitgelezen heb. Ik ben zo verbonden met je geraakt in al die jaren, na alles wat we mee hebben gemaakt, dat dat gewoon niet zo simpel gaat. En ik spreek je niet, en ik vraag me constant af hoe het met je gaat, en of je me nog mist, en wat je aan het doen bent. Of er wel mensen zijn die je genoeg op kunnen vangen als je dat voor wat dan ook nodig hebt. Ik zou je zo graag nog over je haar willen aaien. Op de bank samen, ‘nuffen’ met elkaar. Lachen om domme dingen. Lief zijn voor elkaar. Thuisbezorgd raadplegen in de nacht om onze trek te stillen. Er zijn zo onwijs veel dingen die ik mis, en zo onwijs veel dingen die ik nog met je wilde doen. Ik ben zo trouw aan jou geweest, ondanks alles wat we hebben moeten meemaken rondom jou. Dat was echt niet makkelijk altijd, en dat weet je heel goed. En dat ik zo’n grote steun voor je ben geweest, dat ik zoveel voor je heb kunnen betekenen, dat is zoiets moois. En ik was er altijd met liefde voor je. Letterlijk altijd. Ik was niet eens van plan om nu zoveel te typen maar het rolt er gewoon uit. 

Ik hou het hierbij voor nu. Ik schrijf later meer.

[mijngedachtenzee]

‘Heerlijk genieten’

“Lekker een dagje sauna met mijn lief. Heerlijk genieten.” “Heb een overheerlijke cake gebakken vanmiddag. Nu lekker smullen maar! Hmmm… heerlijk genieten!” “Heerlijk genieten van dat zonnetje. Laat die vitamientjes D maar komen hoor!” Eerlijk, ik ben er geen fan van om mensen in hokjes te plaatsen en overal direct een label of keurmerk aan te verbinden, maar weet dat het voor een deel toch in ons hersensysteem zit om de boel op die manier voor jezelf helder en op een rijtje te krijgen. Wel tof om dat te weten, want de keren dat ik het dan stiekem tóch doe, kan ik mijn brein fijn de schuld geven. Lekker makkelijk. Zo ben ik in het geniep van mening dat het een bepaald type mens betreft wat de woordencombinatie ‘heerlijk genieten’ in de mond neemt. Ik associeer dit type mens met de Hetty’s en Coby’s van 50+ met pittige korte kapsels. Gevoelsmatig hebben deze twee groeperingen veel raakvlakken. Het zijn de mensen die ‘hip’ en ‘vlot’ willen zijn, en het een goed idee vinden om vervolgens hun huis te bezaaien met letters van hout die aangeven op wat voor plaats ze op dat moment zijn. Vooral ‘Home’ is hier een goed en veel gebruikt voorbeeld van. Ook nietszeggende woorden als ‘Enjoy’ (heerlijk genieten), ‘Create’ en ‘Peace’ die op zichzelf niets toevoegen aan je woonomgeving, krijgen vaak een plaats in het huis van deze personen. Hier worden vaak Buddha-beelden aan toegevoegd om diezelfde reden als dat er geloofd wordt in alle cliché-oneliners met gebrek aan diepgang op ieder front. Niet omdat ze hun zieltjes raken of echt iets voor hen betekenen, maar omdat het ‘mooi klinkt’ of ‘mooi staat’ en ze zo levenswijs overkomen op de wereld. Of op zichzelf, want als die wereld enkel uit mij bestaat en de mensen die het met mij eens zijn, wordt daar verdorie niet ingetrapt natuurlijk. Het punt is nu eenmaal dat ik het niet aan kan horen of zien als mensen daadwerkelijk deze woordencombinatie gebruiken en er zelf ook compleet achter staan. Ik wil er van in dingen knijpen, begrijp je. Het is zo vreselijk en nietszeggend, dat het tegelijkertijd ook best geweldig is. Wat doet iemand nu eigenlijk die heerlijk geniet? Hoe geniet je heerlijk? Genieten, oké. Tot daar aan toe. Maar heerlijk? Hoe doe je dat heerlijk? Is dat dan genieten deluxe of zoiets? Ik zie uit naar de dag dat echte, overtuigde ‘heerlijk genieter’ mij dit haarfijn uitleggen kan. Zo, en dan nu tijd voor een avondchill, kinders. Ik geef het niet al te graag toe, maar ik heb stiekem toch wel intens genoten van het schrijven hierover. Misschien zelfs wel heerlijk, al gaat me dat nog een stapje te ver. Ik wens u een fijne avond toe. Op de bank, met de kids. En een thee. Dekens. Whip your pittige kapsel back and forth. Lekker hoor. Zo. Heerlijk genieten maar.

[mijngedachtenzee]

“Ze staat tenminste ergens voor.”

Ja, dat klopt. Ze staat ergens voor. Er is ongetwijfeld langere tijd overheen gegaan voordat zij tot het maken van dit besluit gekomen is. Ze heeft verscheidene afwegingen gemaakt, geproefd van het één en ander, maar besloten dat dit toch hetgeen is zij aan wil hangen en de rest maar even laat voor wat het is. Ze heeft het voor elkaar. Ze is op het juiste pad. Zij staat tenminste ergens voor. Wat het precies is wat ze aanhangt, maakt misschien nog niet eens zo uit. Daar gaat het in feite ook niet om. Het gaat om het feit dát ze iets aanhangt. Dat is dus precies de kern van het gehele probleem. Ze wordt gezien als een geheel, een waardig persoon, iemand met verstand van zaken (welke zaken het ook moge betreffen) als ze aan kan tonen waar ze voor gaat en staat in het leven. Ze is de dolende, besluiteloze ziel een stapje voor. Deze vrouw heeft van de wereld geproefd. Deze vrouw is zelfstandig en sterk and don’t need no man. De druk om overal maar een mening over te hebben, lijkt met het levensjaar een stukje hoger te worden. Maar waarom is het toch dat mensen het hebben van een mening zo belangrijk vinden? Waarom lijken mensen zich zo betekenisloos en leeg te voelen zodra ze het allemaal niet op een rijtje hebben? Waarom neigen mensen zo naar de schijnzekerheden van het leven? Waarom lijken mensen die een partij/godsdienst/groepering aanhangen/een sterke mening/overtuiging hebben voor de meeste omringenden zoveel sterker en vollediger dan de besluiteloze mens? Wat is er mis met het allemaal een keer niet zo goed weten? Waarom zijn mensen toch zo bang niets voor te stellen? Naar mijn mening maakt het je geen minder mens als je het allemaal even niet weet. Ik zie er de schoonheid juist wel van in. Je bent als een leeg canvasdoek dat nog met de prachtigste kleuren des werelds beschilderd kan worden, maar ook dat is optioneel. Je bent de flexibiliteit zelve. Je kunt zien en overzien, zonder je blik te vernauwen of je beeld te vertroebelen. Leven zonder schijnzekerheden. Want ja, wat stelt je mening nu precies voor (als je die al hebt)? Feiten zijn haast net zo vergankelijk als de daarop gebaseerde meningen. Niemand weet iets, iedereen doet ook maar een dotje. Niemand stelt écht iets voor in de mensenmassa, en tegelijkertijd iedereen wel iets. Niemands mening doet er toe en tegelijkertijd de mening van iedereen.   Mocht je toch een mening willen vormen: prima. Realiseer je alleen dat het geen verplichting is en het je niet écht een vollediger mens maakt, en dat het helemaal prima is om even lekker helemaal nergens voor te staan. Omarm de leegte, zoek de stilte in het schreeuwen.

[mijngedachtenzee]

Samen twee

Een samenklontering van tweeën, waar de één de tweede herinnert aan de tweeledigheid van de eenheid. Waar ik en jij meer jou willen, en wij wat minder mij. De verschillen lieten haar op duistere dagen een onbehaaglijke afstand voelen. De ruimte pijnigt niet, maar de onvervulde blikken die haar in veel te luide zinnen vertellen dat liefde liever morgen is dan vandaag.

[mijngedachtenzee]

Ik hou het nog wel vol

Sommigen zeggen dat ik ‘te veel’ geduld heb, anderen benijden mij er om.

Er zijn alleen hele specifieke situaties waarin ik absoluut, maar dan ook absoluut géén geduld heb. De drammerige kleuter van vroeger die ik nog altijd in mij heb, komt dan weer tevoorschijn. Die kleuter die stampvoetend in de keuken ging staan, omdat ze op dat moment niet kreeg wat haar hartje zo begeerde. Een snoepje, ofzo.  Verder ben ik niet zo snel aangedaan door zaken. Ik kan veel hebben, ik kan lang wachten, ik kan het lang uithouden met iets of iemand, een situatie... Voel me dan ook niet zo snel tekort gedaan. Ik denk dat dat laatste iets is om heel blij mee te zijn. De keerzijde van de medaille is dat ik het niet zo goed aan weet te kaarten op het moment dat iets wél genoeg is geweest. Dan blijft het hele gebeuren een beetje boven mijn hoofd zweven, laten we zeggen op 1 meter 90 van de grond en voor iemand als ik die toch maar een luttele 1 meter 63 bedraagt, is dat toch net ongrijpbaar. Of ik moet een krukje pakken, maar krukjes zijn eng en instabiel soms en dan kun je er vanaf vallen enzo. 

[mijngedachtenzee]

Ik wil mijn feestballonnen delen

Het is moeilijk om alsmaar positief te blijven en alles tot een feestje te maken voor twee als dat van één kant komt. Als het feestje zoals het geleverd werd, weer terug gegeven wordt ongebruikt en niet gewaardeerd. Om dan nog de energie en het kleurenpalet tevoorschijn te toveren om de dingen en de kansen die er zijn te benutten en versieren. Ik weet niet hoe ik dat doe, maar het lukt me nog altijd. Het lukt me al een aantal jaar. Soms zonder moeite, nu en dan succesvol, soms zonder succes. En dat laatste, dat is wat mij doet peinzen soms. Hoe kan ‘een mens als ik’ (alsof ik zwak ben, blijkbaar niet!) dit nog hendelen en voor hoe lang? Ik weet niet wanneer het breekpunt komt. Misschien komt dat wel niet. Ik vertrouw er op dat als het daar is, dat ik daar aan toegeef en de boel afkap. 

Ik type dit nu, wetende dat als ik weer met hem ben binnenkort er ongetwijfeld een of meerdere momenten zullen zijn waarop ik niet begrijp waarom ik dit nu heb getypt. Alles is fantastisch, wat is het toch een feestje en genieten om met hem te zijn. Hij is soms moeilijk, maar het gaat goed tussen ons. En dat is ook wel zo. Tussen ons gaat het goed. De liefde voor elkaar is groter dan voor wie dan ook. Onze vriendschap wordt alleen maar beter naarmate de tijd verstrijkt, en wij die tijd benutten deze uit te diepen. Daar schort het niet aan. We hebben onze eigen taal in verbale en non-verbale communicatie gevormd, wij begrijpen elkaar als geen ander. Behalve soms. Behalve die momenten waarop ik mijn tros ballonnen om hem heen drapeer en hij het klakkeloos van zich afwimpelt. Hij begrijpt mijn feest niet, want hij ziet enkel een zwart gat, een onontkoombare duisternis waar geen lichtpuntje te vinden is. Een enorm onbegrip over hoe ik het zo kan zien, en zeg maar wat je wil, het komt niet aan. De woorden blijven zweven in een luchtruim om ons heen. Ik voel de leegte, en hoe mijn feest niet gevierd kan worden en het doet me zo’n intens verdriet. Ik reageer met stilte. Een pijnlijke stilte, eentje waarvan je weet dat het geen vredige is maar één vol negativiteit en vervelende emotie. 

Ik wil meer liefde ontvangen, ik ontvang niet genoeg liefde, waarom ontvang ik niet genoeg liefde, ik voel me ellendig, ik ben boos, maar het ligt niet aan hem, hij kan het niet opbrengen, ik stel me eigenlijk aan, ik krijg eigenlijk een heleboel liefde maar op zijn eigen manier, ja, ik word geliefd, wat een onzin,  kappen nu.

[mijngedachtenzee]

Stilte

Ik zoek in stilte de rust van stabiliteit en niet die van de leegte. Ik zoek zoals éénieder de schijnzekerheden van het leven, omdat mijn geest anders in niets anders dan een melancholieke staat vervalt. Ik zoek naar zelf en naar samen, en zie dan tussen samen door mezelf niet. En liever niet. Het gevoel van trots is soms ver zoek geraakt, me realiserende dat ik zoveel meer in mijn mars heb dan ik aan mezelf toon. De wereld kijkt teleurgesteld toe. De wereld weet hoe de wereld me het liefst ziet. Ik weet hoe de wereld me het liefst ziet. Lach, mijn kind. En doe. Doe vooral al die dingen waarvan jij denkt ze niet te willen. Doe ze juist, omdat je ze niet wil. Leer te leven zoals wij, in ontevredenheid, in pijn. Leer de pijn waarderen, leer te knielen voor het lijden. Maar doe vooral, mijn kind. En lach.

[mijngedachtenzee]

Wat heeft iemand te bieden die zich in de leegte van zijn hart begeeft?