penumbrik

[penumbrik]

Nasıl hala yazabiliyorsunuz? Nasıl hala birilerine bir şeyler anlatabiliyorsunuz? Bilerek isteyerek olmadı ama kendimi anlatmaya çalıştığım zamanlar epey geride kaldı. Kimseye gereğinden uzun konuşacak kadar tahammülüm yok. Yazmayı bırakmasam güzel olurdu. Çünkü bu artık kendime de bir şeyler anlatmaktan vazgeçtiğimi gösteriyor. Bugun çokca yalnızlıktan ve insanın yalnız kalma ihtiyacından bahseden mevzulara denk geldim. Sorun şu ki tek başıma olmadığım her an yalnız kalma ihtiyacı hissediyorum. Normal olmadığının farkındayım ama nasıl düzelecek bilmiyorum. Önce Rabbim'le sonra kendimle olan ilişkimi düzeltmeliyim zannımca. Sonra geriye kalan herkesle ve her şeyle. Yaşamak denen imtihanı kabullenmekte neden bu kadar zorlanıyorum bilmiyorum.

[penumbrik]

Uzunn bir aranın ardından merhaba. Durum güncellemesi yapacak olursak kadın doğum asistanlığının 17. ayı ve hala hayattayım. Hayat ve ruh halim inişli çıkışlı. Uzun süreden sonra boş haftasonum olunca evi topladım, makinaya çamaşır attım, yemek pişirdim, ders çalıştım, kitap okudum, kahvemi içip köşeme çekilince de bir şeyler yazmak istedim. Hala çoğu şey çok zor geliyor. Ama dün ilk defa hemşireyle başbaşa sezeryana girdim. Yanımda hoca veya kıdemli olmadan. Uygun mesafede ama müdahil değiller. Anlatamayacağım ama bebek doğup hastayı da sıkıntısız kapatınca müthiş hissettim. Ameliyathanede kendim oluyorum, evim gibi hissediyorum bir kez daha anladım. Geçen hafta hocamızla çok büyük bir ameliyata girdik. Ortalık kan gölü, hastaya kan üstüne kan takılıyor. Ama hoca sakin, kontrollü ne yaptığını biliyor. Şiir gibi halletti her şeyi. Öyle olunca yorgunluktan ölsen de yatağa girince günü hatırlayıp mutlu oluyorsun. Her zaman diyorum bakalım bu işin güzelliği, yorgunluğa ne kadar galip gelecek, nereye kadar gitmek nasib olacak.

Bahar geldi. Evimi çiçeklerle donatmak istiyorum. Bir de kedim olsun istiyorum ama evde geçirdiğim zaman o kadar az ki hayvan sıkıntıdan depresyona girer diye korkuyorum. Şimdilik dışarda gördüğüm her kediye musallat oluyorum.

Bu aralar üzerinde düşündüğüm bir diğer konu hayattaki b planım. Yani diyelim ki her şeyi geride bıraktım. Neye tutacağım? Alternatif planlar nedir? Belki çiçekçilik-önce evdekileri canlı tutmayı başarmalıyım-, belki pastacılık - mutfakta zaman geçirmek huzur veriyor -, belki minik bir kafe işletmek-pandemi zamanı batmak için güzel bir girişim-, belki avarelik-karavanla gezen çift videolarını izlemeyi bırakmalıyım-, belki örgü işi-henüz hiçbirini bitiremedim-bilemiyorum. Hayatı sevdiğim nadir günlerdendi(uykumu aldığım içindir) anısı kalsın burada.

[penumbrik]

Yeniden yaşamanın bir yolunu bulacağım demiştim. Buldum. Ama böyle de yaşıyorum sayılmaz. Yaşamak sırtımda taşımak zorunda olduğum ağır bir yük sanki.

[penumbrik]

Ay battı. Güneş de doğmadı.

[penumbrik]

Direk secdede uyuyakalmışlığım var.

Secdede dua ederken de uyuyakalmazsın ya

[penumbrik]

Ben şu dünyada en yüce duygunun merhamet olduğuna inanıyorum.

[penumbrik]

Bu arada yeni yıldan en büyük beklentimin ruh sağlığımı korumak olduğu gerçeği hala geçerli.

İyi geceler sevgili tumblr ahalisi. Herkesin çok güzel yıl değerlendirme yazıları var, okuyorum bir bir. Benim geçen yılki en büyük başarım ruh sağlığımı korumaktı. Önümüzdeki yıldan en büyük beklentim de bu. Kendime bile sebebini açıklayamadığım bir buruklukla geçirdim yılı. Hâlâ atlatabilmiş değilim tamamen. Kendi içimde çözemediğim şeyler var. Ben yine bir süreliğine veda etmeye geldim. Tekrar görüşünceye kadar Allah'a emanet olun.

[penumbrik]

Gram uyumadan sabahladığım bir nöbetten çıktım, tüm gün halletmem gereken işlerimi bitirdiğim için yeni uyuyabileceğim ama pek sevgili komşularımız evde parti veriyor. Yine. Küfürler, şarkılar, dozu aşan volumler. Defalarca kez ev sahibine, bir o kadar kez polise şikayet etmemize, kaç kez kapılarını çalıp açmaya bile tenezzül etmemelerine rağmen değişen hiçbir şey yok. İyiliğin ve kötülüğün aynı potada eridiği bu dünyadan her geçen gün daha çok nefret ediyorum. Şükür ki her ince ayrıntının hesaba katılacağı bir güne iman ediyorum.

[penumbrik]

Stresten ölünseydi bugun o gün olabilirdi. 112 nin hastayı getirmesiyle bizim ameliyathaneye sedyeyle koşturmamız arasında dakikalar var. Ben bebeği aşağıdan, kafamın üzerine yeşiller serili şekilde yarı koluma kadar batikona bulanmış ittirirken bizimkiler yukarıda apar topar sezeryana başladılar. O bebek çıkıp ağlayana kadar ömrümden birkaç gün eksildi. Kesin. Allahım ben hangi akla hizmet böylesi büyük sorumluluklara talip oldum.

[penumbrik]

Bugün nöbetçiyim. Yarın değilim ama akşama kadar hastanede kalmam gerekiyor. Çünkü zaten az olan çömez sayısı covid nedeniyle iyice azalınca, covide yakalanmayanların cezası eksilenlerin yerine tüm yükü sırtlanmak oluyor. Sabahtan beri toplum içinde ağlamamalıyım diyerek dolanıyorum. Nasib olur da haftanın birkaç gününde akşamları evime uyumaya gidebilirsem Allahım ben çok yoruldum, uyuyayım ama uyanmayayım diye ağlayarak uyuyakalıyorum. Herkesin bir yaz gönlünce tatil yapması, sonrasında da canımız çıkmışken tüm izinlerin istifaların yasaklanıp "lütfen önlemlere uyalım yazık onlara, bak izne bile çıkamıyorlar" denilerek olayın halkın vicdanına bırakılmış olması ağrıma gidiyor. Hiçbir önemimiz yok. Sadece çarklar dönmeli. Geberiyorum desem şu işi halletmeden gebermeye iznin yok diyen bir sistemin içinde sıkışıp kaldım. Tüm bunların içinde boğulurken günde bilmemkaç tane insanla muhatap olmak, laf anlatmaya çalışmak, başımı yastığa bile koymadan olan sabahlar, gün ışığı görmeden biten günler ve asla geçmek bilmeyen baş ağrım. Çok yoruldum. Toplum içinde ağlamamalıyım. Başım çatlayacak. İşleri bitirmeden ölmek de yakışık almaz şimdi.

[penumbrik]

Hemşirelerimizden biri oğlunu ve eşini kaybetti geçen gün. Yürüyüşe çıkmışken yarış yapan gençler kaldırıma dalıp aileyi eziyor. Hemşire hanım ikisinin de o an öldüğünü bile bile defalarca nabızlarına bakıyor, ambulans beklerken oğlunun kaldırımda parçalanmış başını bekliyor. Sürücü de videolardan izlediğimiz kadarıyla arabayı kontrol edip arkadaşıyla çekip gidiyor. Bu kadar. Bir aileyi mahvedip çekip gidiyorlar. Nöbetten fırsat bulup acile yanına indim hemen. Konuşamadık. Ne denir ki. Ben böyle zamanlarda konuşmayı bilmiyorum. Sonra tekrar doğumhaneye çıkmam gerekti. Bir aileye doğum müjdesi verdim. 2 kat. A��ağısı cenaze evi, yukarısı en mutlu gününde. Karıştım.

Birkaç gün sonra ultrason baktığım bir gün bebeğin kalp atışının durmuş olduğunu farkettim. Anne heyecanla yüzüme bakıyor, doğuma gelmiş o gün. Kaç kilo diyor, cinsiyeti diyor, bebek kıyafetlerini hazırladık diyor. İnsan bazen nasıl konuşulacağını unutuyor. Doğuma gelen anne bebeğinin cenazesiyle dönüyor.

Ölüm yanındakine ne zor imtihan, sevenlerine. Ölümün bizzat kendisi belki o kadar zor değildir. Çünkü düşününce bu dünyada birkaç gün fazla yaşamak için bir sebep bulamıyorum. Evet biliyorum ölüm imtihan, yaşam da imtihan. Kabullenebiliyorum artık. Geçen yıl yaşamayı kabullenemediğim bir dönem yaşamıştım. Ahiretimden emin olsam, imanımın yeterli olduğunu bilsem ölümün gelmesi için ne güzel bir an demiştim. Tamamen kaybolmuş hissettiğim bir dönemdi. Tüm hislerimin birer birer yok olduğu ve boş bir kabul olarak kalakaldığım bir dönem. Sabah yataktan çıkmak için kendime tek bir sebep gösteremediğim. Kendimden ve insanlardan hiçbir beklentimin olmadığı bir dönem. Üzerine düşününce çok da sağlıklı bir ruh halinde olmadığımı yeni yeni farkediyorum. Dediğim gibi yeni kabullenebiliyorum yaşamak denen imtihanı. Hala bende bir gençlik ölümünün saklı kaldığına inanıyorum. Ölüm de hatırlatıyor işte kendini. Sıkça düşünüyorum bu aralar. Doğumu, ölümü, yaşamayı, insan olmayı, iyi biri olmayı, iyi olmanın sınırlarını, kötü biri olmayı, yolu, yoldan çıkmayı, kaybolmayı, yolu bulmayı, yolcu olmayı,kalemi ve kitabı, aynaları, gökyüzünü, toprağı, toprakta yetişenleri ve toprağa kavuşanları.

[penumbrik]

İnsan ne ile yaşar?

[penumbrik]

Bugün vizitte hoca benden için en akıllımız buydu, bu da manyak çıktı dedi. "Beni sizler delirttiniz, evet evet sizler" diye bağıramadım tabi de gülüştük geçtik.

[penumbrik]

Bıktım usandım yemin ederim ya. Nöbet sabahı birkaç saat içinde hayattan soğuttular. Yarın akşamı getirebilir miyim bilmiyorum. Not aldım bir kenara nöbetler hafiflesin kickboksa başlayacağım. Onlar yerine bana bulsunlar madem hafifletici sebepleri.

[penumbrik]

Eğer kalbinizde birikmiş cümleler, aklınızı işgal etmiş fikirler kağıda dökülmezse, bir başkasına aktarılmazsa, içten içe sizi çürütmeye başlar.

Tarık Tufan

[penumbrik]

Sekiz ayın sonunda size kadın doğumda çömez olmanın nasıl olduğunu şöyle anlatabilirim, dün covid test sonucuma bakarken ufak bir an içimden pozitif gelse de biraz evde dinlesem diye geçirdim. Bir de sekiz aydır hastanede olmadığım hasta bakmadığım, doğumhanenin kapısından doğumların, kanamaların, 112 nin getirdiği hastaların olmadığı tek bir rüya görmedim. İlk kez geçen hafta normal rüyalar görmeye başladım.

[penumbrik]

Mecalim yok, bağışlayın...