raman1 - Tumblr blog

[raman1]

"gri gri gri…

sabah, sis, yağmur

bulut, bakış, hatıra

ben de bir şarkı yoktu sen okudun

bir ayna yoktu bende sen baktın

bereketli toprakların uykusunda bir köktüm

senin bakışınla yeşerdim yağmurlar yağmadan

gözlerinde bir şimşek çaktı bakışlarım ıslandı

yanakların yağmurdan ıslak, gözlerin güneşli

kurtlar doğuruyor, kuzuları kollayayım

sen gözlerinle beni okşasan

çoban değneğim tesirli bir silah olacak

sen gözlerinle beni okşa

çoban değneğim tesirli bir silah olacak

savaş bitince senin için taze incirler toplayacağım

seninle kalacağım

seninle okuyacağım

ve seni güneşli hayranlığında öpeceğim

eğer bulutlar izin verirse…”

[raman1]

Zhenya Katava & Neus Bermejo V #119 (2019) ph. Gus & Lo

[raman1]

ali şiir yazıyor mu sevgilim

ali de ayşe gibi

salondaki peteği kapatıp

kendi çapında şiir karalıyor mu

ilaç alıp bunu düşünüyorum

her şey ben tam uyumak üzereyken olmuş gibi

net hatırlamıyorum ama kesin biliyorum

seni sevmek bir suya götürdü beni

bir suya gittim

dönemiyorum

insan bazen dönemiyor sevgilim

her sabah dilinin altına bir sözcük daha bırakıp dönemiyor

ben bir ilk

tam uyumak üzereyken nerelerden

ben bir ilk

uyanır uyanmaz nerelerden

dönemedim

bir dağın belindeki ağaçları hınçla sallamak diye bir ilaç

ambulanstan yol istemek adlı bir atak

ve bir ay kadar koşmak bana iyi geldi

bana iyi geldi ne demek

sabahları bana içimdeki deşik

etimdeki işaret

sabahları bana son anda ölmemiş olmanın öfkesi

sabahları bana sert sessiz harfler

sabahları içimin en güzel yeri

senden bana dökülen incilerim sevgilim

dökülüyor

kaşıma sabahları içimi

dünyada çok önemli şeyler oldu

ama ben de sizin eve baktım

bir tayın bir taya baktığı

bir tayın bir taya uzun uzun baktığı

bir tayın bir tayı bıraktığı gibi

dünyada çok önemli şeyler oldu

atlar yalnız kalmamak için bu kadar koşarlar diyen o at

yalnızlar koşarken de yalnızdır diyen o at

yalnızlar öperken de yalnız

ben sana sımsıkı sarılırken de

o at buramdaydı

bu ses nereden geliyor dediğim o gün

göğsümdeki at kardeşlerim

göğsümdeki at yere uzandı

dünyada çok önemli şeyler oldu

hem ölmedim yüzükoyun

hem alnımda yeryüzü

ölürüm dediğim yerde ev yaptım

hatırlamayı unutma sevgilim

kırılmasın diye yükseklere bıraktığın o şeyleri

hatırlamayı unutma

dağların belindeki ağaçlardan çıkardığım hışırtıyı

bu ses nereden geliyor dediğin zamanı

o sesin sadece sana gelmesindeki rüzgârı

unutma

bazı sesleri sadece atların duyduğunu

ve bu yüzden yalnız olduklarını atların

yalnızlıktan koştuklarını

görmek ve duymakla düştüğün ovayı

yediğin kırbacı

edindiğin vebayı unutma

insan bazen unutup ölemiyor

dünyanın sonunu görüp

unutup

ölemiyor

nefis bir hevesle

başka neresine gider

başka nereme gidebilirim ki deyip

göğsümdeki kazı alanına gittiğim o gün

yerdeydi her şey

yerdeydi herkes

üzerini örtüp sen uyu dedim

sen uyu

ben bu yerde biraz daha bağdaş kurup

sen uyu

ben biraz artık hiç uyumayacağım

ancak yükseklerde unutabilirim diyerek çıktığım ağaçlar

yerleştiğim ilaçlar

indiğim ovalar

seni bir ormanda bulup

bütün yokuşlardan sonra

dümdüz bir yerde kaybetmiş olmak da marifet sevgilim

şimdi uyumak ve bir ovayla tamamlanmak dışında

bana ne iyi gelir

bana ne iyi gelir

uyumak ve bir ovayla tamamlanmak dışında

sevgilim

yatağın kırışmamış düzlüğü

yastığın olmayan çukuru

her şey neden bu kadar pırıl

her şey neden bu kadar aklımda

göğsündeki çöl

sırtımdaki vaha

reçinenin ağaca yapıştığı gibi

hiddetle yapışıyordun bana

senden sonra

dünyada çok önemli şeyler oldu

uçtum

birine bakmıştım deyip içine girdiğim yüzlerden

biri yokmuş içinizde diyerek çıktım

biri yokmuş her sabah

biri yokmuş her masa

biri yokmuş her çarşı

çalışmayan bir aleti kapatıp açmak gibi

beni de her gece kapatıp kapatıp

her sabah açan yeryüzü

sanki dünyaya gelmedim de

olmayan bir yerde

olmayan birine bakıp bakıp çıktım ben

düşersem kendim düşerim diye

hem güzel uçtum

hem muazzam düştüm

sağ

salim

sensiz ve ayaküstü

artık insan bana iyi gelmiyor

artık insan bize iyi gelmiyor diyerek

beraber havalandığımız göğü

tek başına ve hiçbir yere değmeden düşmek

düşmek nefisti sevgilim

yere ilk indiğimde

bir ağacı sallar gibi salladılar beni

yere ilk indiğimde

şimdi ben neyin yanındayım dedim

ne benim yanımda

boğazımdaki yumruyu

boğazımdaki yumruyu

göğüs kafesimi

eklem yerlerimi

seni ve bunu yerde anlatmamı benden bekleme

“düşen şeylerin gürültüsü”nü

konusu olmayan bir mutsuzluğu

anlatmamı benden bekleme

insanı çok aşağıya yapmışlar sevgilim

insanı çok aşağıya

içine çok yeryüzü

içine çok dünya

biliyorsun

yükseldiğimiz gökte

bu da olsa yer yarılır

bu da olsa dünya durur dediğimiz her şey oldu

dünya durmadı

biliyorsun

bir kere saçlarını çok

bir kere sımsıkı

bir kere tutam tutam

üç yıl arkaya doğru tarayıp

üç yıl bir muska gibi yanımda sakladım

biliyorsun

senin saçlarınla başlayıp

nasıl oluyorsa

benimle devam etmiş

insan sevmeyen

insan sevmeyen ama kırlara katkı sunan bir yüzün kapkaranlık bir ormanın vardı

ormanımız

düşsem ölürüm

düşsek ölürüz dediğimiz o ormanda

sana edilmiş bir yemin gibi

başında beklemediğim cümle

dalını budamadığım ağaç

eğilmediğim yüz kalmadı

sevgilim

bir şey var

artık kuramadığım kurmalı bir saat

başımda çın çın öten bir demir

dönemediğim bir yer

fırlatmak için bir odaya koyup

her gece salladığım bir cümle

durup dururken başına geldiğim

başıma gelen bir heves

bir serinlik

gittikçe kalbimi gagalayan bir kuş

sevdiği şeye dokunmadan etrafını döndüğüm

içimde sessizce büyüyen bir yer

düşmek değil

çakılmak isteği

beni artık çağırma sevgilim

kırınla

ovanla

etinle

saçınla

beni artık çağırma

başından beri içimde birbirine bakan

birbirine değmemiş iki tay var

ben bir yere batayım

bir yer bana batsın arzusu

ben bir yere çarpayım

bir yer bana çarpsın hevesi

beni delinme

beni parçalanma isteği

beni taylarını saldığı gün cam yiyen bir at

beni kardeşlerini çiğneyen genlerim

beni tam ortasında kaldığım dünya

beni Allah

günde beş defa

olmamışım diye geri çağırıyor

sen beni çağırma

yeryüzünde bazı konular yok

bazıları da hiç kapanmıyor diye

seni ateş ve suyla değil

toz ve demirle değil

künçle

hınçla

utançla icat ettim

başkasın sen

başkadır ağzın

başka bir ağaca benziyorsun

yüzünde başka bir orman var diye diye

seni ben

hem ormanına girip

hem hiçbir dalına değmeyerek

dokunmayarak hiçbir ağacına

içimi taşlara

sırtımı duvarlara süre süre

seni ben

gövdemse tir tir titreyen bir kuş

ters dönmüş bir kaplumbağa

seni ben

durup dururken değil

içinde sıkıldığım bir yeryüzü

içimde sıkılan bir yeryüzü var

diye diye icat ettim sevgilim

ben

hevesim kursağımda burada

buralarda

sen

mucidini öldüren her icat gibi

ne işe yaradığını bilmeyen bir alet gibi

orada oralarda

herkes durmuş birbirine bakıyor

herkes durmuş birbirine neden bakıyor

sürekli beni aşağıdan çağıran biri

bir hırıltı olarak iniyorum çarşılara

çarşılar renkli

çarşılar

dağılmışım

beni yanlış toplamışlar gibi

sevgilim

artık başım tam gövdemin üstünde değil

rüzgâr alan yerlerim

su geçiren yerlerim

karın boşluğumda tayını salan atın sesi

kulaklarımda göğe fırlatılmış

hep birbirine çarpan iki taşın sesi

ağacıma salıncak kuranların sesi

sorduğum herkes seni uzaktan tanıyor

gittiğim her yerden az önce çıkmışsın

kime baksam

kim bana baksa

içimde incinmiş bir atın o son cümlesi

ölmek değil

asılmak istiyordum

dünyaya tayımı saldığım günden beri

şimdi

kim bilir nerede değilim diyerek

günler yanımdan

günler önümden

günler içimden

etinle geçiyor sevgilim

etinle

seni göğsüme takıp çıktığım rüzgârlar ne güzel

ne güzel vurulduğum yerlerde yürüyebilmen

evine rüzgâr götürebilmen

aşağı bakabilmen ne güzel

ağzınla kuş tutman

kılı kırk yarman

derini yüzmeden

yeni bir deriye değdirebilmen ne güzel

içimde bir yer bir yere değiyor

kenarları kalkıyor aklımın

kime değsem

kim bana değse

o tören

düşerken biçim almış bir gövdeydim

beni ancak düşerken sevebilirlerdi

düşmek yapraklıdır sevgilim

önce dökülüyorum zannediyor insan

yana eğilmiş bir ağaç gibi

dizlerimin orada başlayan harp

omuzlarımda titremeye dönüştüğü zaman

vakti gelen bir yaprak

nasıl hem döküldüğünü zannedip

hem düşüyorsa ağaçtan

nasıl iniyorsa öyle yere

öyle görkemli

öyle yavaş

öyle un gibi

bakıp teni cam olan birinin boynuna

şahdamarına

seni tamamen unuttum

ama etinin içini görüyorum

saçlarının dibini

razı bir rüzgâr gibi

azar azar da olsa

senden artık uyurken dökülüyorum kendi etrafıma

kendi etrafıma sevgilim

dal dal

yaprak yaprak

günde birkaç defa

hafif sıyırıklarla

çünkü yapraklar sevgilim

düştükten çok sonra inanırlarmış

artık ağaçta olmadıklarına

çünkü yaprağın daldaki boşluğu

yine o yaprağın kendisi kadar

süzüle süzüle sevgilim

süzüle süzüle

döküldükten sonra da ağacını anlatan yapraklar gibi

şimdi günlerim hiç geçmiyor olabilir

ama geçmişim çok güzel gidiyor

geçmişim

bir yere gitmiş de gelecekmiş gibi

geçmişim

anlamadım ki

nereden geçmiş

düşmek yapraklıdır sevgilim

unutmak çiçekli

[raman1]

Mhmmm !!! Come here you ...

[raman1]

[raman1]

[raman1]

[raman1]

[raman1]

[raman1]

m e & y o u

[raman1]

[raman1]

[raman1]

Tell me can you hear me?

I need you to hear me

Screaming out so loud

But my words don't make a sound

Tell me can you hear me?