Dilimi kesen o keskin bıçağın ne olduğunu anlamaya kalkışmadığım için… Varoluşunun o arka bahçesine hep gözlerimi kapattım. Küçük bir inanç yeterdi yaşamam için. O yaşayabilmek ve ayakta kalabilmek için ihtiyacım olan kendimi aldatma inancı… Bu küçük ve zavallı inanç kendi kanımı emerken kendimi unutmama yeterdi. Böyle yaptım.
Öyle acı çekiyorum ki..sevmeyi durdurabilsem seni, durdururdum tam şuanda. Tam şuanda, kimse ne hissettiğimi anlamasın diye ayrılmadığım odamda, her yanına kalp ağrısı bulaşmış yatağımda seni düşünürken durdururdum. Aklımda binlerce senli düşünce yiyip bitiriyor beni. Karnımda bir girdap var, sanki tüm ruhumu içine çekiyor. Söyleyemediğim cümleler, anlatamadığım dertlerim bu gece de uyutmuyor beni. Yokluğun beni canlı canlı gömüyor.
İçimde bir seyleri hallettiğime, ruhumun yaralarını sardığıma o kadar inanmıştım ki. Meğer hiçbir şeyin hallolduğu filan yokmuş. Ben kendimi kandırmışım.