#εισαγωγικά κείμενα

[justforbooks]

Ποιο είναι το μονοπάτι για μια καλύτερη ζωή;

Ο δημοφιλής καθηγητής του Χάρβαρντ, Μάικλ Πιούετ, μιλά στη LiFO με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του και εξηγεί πώς η κινεζική φιλοσοφία βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία τους.

Τα βιβλία του βρίσκονται πάντοτε στη λίστα των ευπώλητων. Οι διαλέξεις του γίνονται ανάρπαστες. Ο λόγος του είναι καθηλωτικός, ενώ από τους φοιτητές του ζητά μόνο να είναι ανοιχτοί και πρόθυμοι όταν καταπιάνονται με τα αρχαία κείμενα. Μάλιστα, κάθε χρόνο την πρώτη μέρα της διδασκαλίας του δίνει μια υπόσχεση στο νεανικό ακροατήριο: «Εάν λάβετε σοβαρά υπόψη τις ιδέες που βρίσκονται σε αυτά τα κείμενα, θα σας αλλάξουν τη ζωή». Ο Μάικλ Πιούετ είναι καθηγητής Κινεζικής Ιστορίας και Ανθρωπολογίας στο Τμήμα Γλωσσών και Πολιτισμών της Ανατολικής Ασίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Το μάθημά του για την κινεζική ηθική και πολιτική φιλοσοφία στους προπτυχιακούς φοιτητές είναι από τα δημοφιλέστερα στο διάσημο πανεπιστήμιο. Για το εξαιρετικό του διδακτικό έργο έχει τιμηθεί με το Harvard College Professorship for Excellence in Undergraduate Teaching, μεταξύ άλλων.

Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το Μονοπάτι» από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία εισαγωγικά κείμενα στην κινεζική φιλοσοφία, το οποίο αγγίζει θέματα μεταφυσικής αλλά και απλής καθημερινότητας. Με τρόπο απλό και κατανοητό επεξηγεί τις κυριότερες φιλοσοφικές παραδόσεις της Κίνας, προτρέποντάς μας μέσα απ’ αυτές να επαναξιολογήσουμε το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Πρόκειται για έναν σαγηνευτικό στοχαστή με συγκεκριμένη οπτική στα πράγματα, ο οποίος μέσα από τις διδαχές των αρχαίων Κινέζων φιλοσόφων μάς εκπαιδεύει στο να αμφισβητούμε πολλές πεποιθήσεις που θεωρούσαμε δεδομένες και μας μυεί στην τέχνη της ζωής, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αλλά και να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. 

— Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε; Ζούμε σε μια περίοδο αλλεπάλληλων και τεράστιων κρίσεων. Κυριαρχούν εξαιρετικά επίπεδα ανισότητας πλούτου, η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται καταστροφικά, παρατηρούμε την εμφάνιση εξτρεμιστικών πολιτικών κινημάτων, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη καταστροφικοί πόλεμοι. Και όλες αυτές οι τάσεις διαρκώς χειροτερεύουν.

— Σε έναν κόσμο μονίμως διχασμένο, τι μπορεί να μας ενώσει σήμερα; Μια από τις ισχυρές ιδέες που βλέπει κανείς στην κινεζική φιλοσοφία αφορά τη σημασία τού να σπάσει κανείς τις περιορισμένες προοπτικές του − να εκπαιδεύει τον εαυτό του, να κατανοεί τις προοπτικές των άλλων, να βλέπει τους λόγους για τους οποίους επεκτείνονται οι κρίσεις, να εκπαιδεύει πάλι τον εαυτό του ώστε να γίνει καλύτερος στο να αντιλαμβάνεται το πώς να συνδεθεί με άλλους καθώς και στο πώς να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις τροχιές των επικίνδυνων καταστάσεων.

— Τι μπορεί να μάθει ο κόσμος σήμερα από τους αρχαίους Κινέζους φιλοσόφους; Μια βασική πτυχή της πρώιμης κινεζικής φιλοσοφίας είναι η εστίαση στην εκπαίδευση και την αυτο-καλλιέργεια. Φυσικά γνωρίζουμε ότι μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας για να μάθουμε ένα μουσικό όργανο ή για να γίνουμε καλύτεροι στον αθλητισμό κ.λπ. Αλλά τείνουμε να μην εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας για να γίνουμε καλύτεροι στη ζωή – καλύτεροι στη δουλειά με τον κόσμο γύρω μας, καλύτεροι στο χτίσιμο των σχέσεων, καλύτεροι στο να ξεφεύγουμε από συγκεκριμένες οπτικές, καλύτεροι στο να οικοδομούμε κόσμους όπου εμείς και οι γύρω μας μπορούμε πραγματικά να ανθίσουμε.

— Μερικοί άνθρωποι απλώς ζουν στον κόσμο χωρίς να πρωταγωνιστούν. Αφήνουν δηλαδή τη ζωή τους να περάσει. Τι συμβουλή θα τους δίνατε; Είναι πολύ εύκολο να παγιδευτούμε σε συνήθειες, κακοτοπιές και μοτίβα που μπορούν να καθορίσουν μεγάλο μέρος της ζωής μας – από το πώς ζούμε σε καθημερινή βάση, τι κάνουμε και τι βλέπουμε μέχρι ποιες σχέσεις σχηματίζουμε. Μία από τις βασικές ανησυχίες για πολλούς από τους πρώτους Κινέζους φιλοσόφους είναι πώς μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ζούμε πληρέστερα και πιο ζωντανά.

— Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αγαπήσουν τον εαυτό τους; Συχνά νιώθουμε ότι δεν ζούμε τη ζωή μας πλήρως − και, δυστυχώς, αυτό είναι συχνά αλήθεια. Αλλά η απάντηση σε αυτό δεν είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως ήδη είμαστε, αλλά αντίθετα να προσπαθούμε με πολλούς τρόπους να ξεβολευτούμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

— Καταλήξαμε να μετατρέπουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε τη μοναδικότητα στα άτομα με τα οποία συνάπτουμε σχέσεις; Ξέρετε, συχνά οι σχέσεις που χτίζουμε καταλήγουν να επαναλαμβάνουν προηγούμενα μοτίβα − πράγμα που σημαίνει ότι δεν σχετιζόμαστε πραγματικά με τον σύντροφό μας. Κι εδώ, όμως, μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας να βλέπει τους άλλους ως όντα πολύπλοκα και ακατάστατα. Ουσιαστικά, να αρχίσουμε να συνδεόμαστε πληρέστερα μαζί τους και να αναπτυσσόμαστε παράλληλα. Ξέρετε, συνήθως σκεπτόμαστε την τελετουργία σαν κάτι που μας λέει τι να κάνουμε και όχι σαν κάτι που μας μεταμορφώνει. Αυτό είναι η ζωή: στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη, κατά τις οποίες οι άνθρωποι συναντώνται μεταξύ τους και αντιδρούν με άπειρους τρόπους, όντας έρμαια των συναισθημάτων τους. Αν δεν αποδεσμευτούμε από τη δύναμη της συνήθειας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αναπτύξουμε διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας.

— Είναι η ζωή μας ένα συνεχές άγχος; Μπορεί να υπάρξει μια ζωή χωρίς προβλήματα; Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς προβλήματα. Μπορούμε όμως να κατευθύνουμε τον εαυτό μας ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στα προβλήματα και τις προκλήσεις και ταυτόχρονα να αναπτύσσεται μέσα από αυτά.

— Γιατί δεν τολμάμε να είμαστε δημιουργικοί στις σχέσεις μας, αφού ζούμε σε κοινωνίες που δεν είναι απαγορευτικές; Όπως συμβαίνει με τόσες πολλές πτυχ��ς της ζωής μας, είναι επικίνδυνα εύκολο να υποπέσουμε σε συμβατικές πράξεις και μοτίβα που καθορίζουν και περιορίζουν πλήρως τις σχέσεις μας. Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ξεφύγουμε από αυτά τα μοτίβα και να γίνουμε πιο ευέλικτοι και δημιουργικοί με τους γύρω μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξυπνούν καθημερινά και αισθάνονται διαρκώς εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν στενό ορισμό του εαυτού τους. Η διέξοδος σε όλα αυτά είναι να αναγνωρίσετε ότι έχετε κολλήσει σε μια ρουτίνα και να συνειδητοποιήσετε ότι μπορείτε να την αλλάξετε.

— Πώς μπορώ να χαράξω ένα τέλειο μονοπάτι για τη ζωή μου; Μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη άποψη το να θεωρούμε τη ζωή ως κάτι που μπορούμε να σχεδιάσουμε τέλεια.  Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ο κόσμος είναι ιδιόρρυθμος. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να πορευόμαστε μαζί με τους άλλους, να συνεργαζόμαστε καλύτερα με τον κόσμο και να είμαστε πιο ανοιχτοί στις νέες δυνατότητες που αναδύονται, αντί να κλείνουμε τον εαυτό μας και να τον περιορίζουμε από τις ευκαιρίες που θεωρούμε ότι δεν ταιριάζουν στο προσχεδιασμένο πλάνο μας.

— Δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτές οι ιδέες να χαρακτηριστούν συμβουλές αυτοβοήθειας; Ναι, προφανώς και ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος. Ένα μεγάλο μέρος της αυτοβοήθειας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αληθινού εαυτού που πρέπει να βρούμε κοιτάζοντας μέσα μας και μαθαίνοντας να αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε. Αλλά πολλές από τις ανησυχίες της πρώτης κινεζικής φιλοσοφίας αφορούν ακριβώς την εκπαίδευση του εαυτού μας ώστε να μη βολεύεται με αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά αντίθετα να εκπαιδευτούμε ώστε να γίνουμε πολύ καλύτεροι. Το να προσαρμόσουμε αυτές τις ιδέες στις δικές μας παραδοχές για τον εαυτό μας θα σήμαινε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τις φιλοσοφίες στα σοβαρά.

— Ποιος είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας; Το μυαλό μας ή η καρδιά μας; Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι οι λέξεις «νους» και «καρδιά» είναι ίδιας σημασίας στα κλασικά κινεζικά. Έτσι, το να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας σημαίνει να δουλεύουμε τόσο με τις γνωστικές μας ικανότητες όσο και με τις συναισθηματικές μας ευαισθησίες.

— Είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε δικές μας; Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση; Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικά άτομα που ασκούν ελεύθερη βούληση για να παίρνουν αποφάσεις με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον. Όμως η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας περνάει απλώς επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλά και αποτελεσματικά στον κόσμο, απαιτείται να ξεφεύγουμε από τις περιορισμένες παγίδες μας και να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τα πολύπλοκα σύνολα μεταβαλλόμενης τροχιάς γύρω μας.

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή; Ζούμε για ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα – μερικές δεκαετίες, αν είμαστε τυχεροί. Ένα βασικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε μια τόσο σύντομη ζωή είναι να μάθουμε να ζούμε τη ζωή πιο ολοκληρωμένα, μαθαίνοντας τον εαυτό μας ώστε να αρχίσουμε να χτίζουμε κόσμους στους οποίους εμείς και οι γύρω μας θα μπορούμε να ευδοκιμήσουμε. Επίσης, παρόλο που ο Κομφούκιος δεν εστίαζε στην προσωπική ευτυχία, όταν του ζήτησαν να περιγράψει τον εαυτό του, απάντησε: «Είναι ένας άνθρωπος τόσο παθιασμένος που ξεχνάει το φαγητό του, τόσο χαρούμενος που ξεχνά τη στεναχώρια του και ο οποίος φτάνει στα γεράματα δίχως να αντιλαμβάνεται τον χρόνο να περνά».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[antonakic]

Αγαπητή Κάρεν

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτή την αίσθηση εφηβικού ενθουσιασμού που ένοιωσα όταν είχα βρει το τελευταίο αντίτυπο ενός εξαντλημένου καταλόγου σου. Θυμάμαι να τον ξεφυλλίζω χαρούμενος μέσα στο λεωφορείο πηγαίνοντας για το σπίτι. Ένας συνεπιβάτης μου χαμογέλασε και με ρώτησε αν σε γνώριζα. Εκείνος σε γνώριζε. Εργαζόταν σε μια γκαλερί με την οποία συνεργαζόσουν εκείνη την περίοδο. Μοιράστηκε μαζί μου το ότι κάθε χρόνο έστελνες σε όλους όσους εργάζονταν εκεί χριστουγεννιάτικο δώρο και πως έκανες σαν παιδί από την χαρά σου όταν είχες μάθει πως θα πήγαινες στην Όπερα παρέα με την Κίρστεν Ντανστ. Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά ένα σχέδιό σου, στο σπίτι μιας φίλης μου. Ένα σκίτσο από μαύρο κραγιόνι που απεικόνιζε τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ συνοδευόταν από ένα χειρόγραφο δυσδιάκριτο κείμενο. Δεν θυμάμαι αν σε πρώτη φάση μου τράβηξε το ενδιαφέρον το ίδιο το έργο ή η περιέργεια μου για εσένα ως περσόνα. Λίγο αργότερα, η ίδια φίλη, μου δάνεισε ένα μικρό βιβλίο με πράσινο υφασμάτινο εξώφυλλο και χρυσά καλλιγραφικά γράμματα. Ήταν ο κατάλογος από μια έκθεση σου, το 2007 στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Φιλαδέλφεια. Καθώς διάβαζα ξανά και ξανά τα εισαγωγικά κείμενα μπορούσα πια να έχω εικόνα. Σε έβλεπα πριν από χρόνια, στο δωμάτιο σου να ετοιμάζεις τους φακέλους που είχες πρωτοξεκινήσει να στέλνεις στις Νεουορκέζικες γκαλερί, να τοποθετείς προσεκτικά τα χειρόγραφα γράμματα και τις φωτογραφίες από λαχανόφυλλα. Προσπαθούσα να φανταστώ ακόμη και πως έμοιαζε ο αδερφός σου ο Κεν, που όπως ανέφεραν στο βιβλίο, εκείνος σε παρότρυνε να αρχίσεις να στέλνεις αυτά τα παράξενα portfolios. Στα επιζωγραφισμένα φωτογραφικά αυτοπορτραίτα σου, παρουσιάζεσαι ως διάφορες κινηματογραφικές σταρ. Στα ζωγραφικά πορτραίτα σου γοητευτικών γυναικών, υποστηρίζεις ότι είσαι εσύ. Σε βιαστικά γραμμένες προτάσεις της σειράς Jane/Creep εξιστορείς επικίνδυνες καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται πάντα μπλεγμένη η Jane, αντιπρόσωπος της κάθε φακλάνας συμμαθήτριας που σου έκανε τη ζωή δύσκολη όταν ήσουν μικρή. Στα βίντεο σου, καταλαβαίνω την εμμονική αλλά και ρυθμική επανάληψη των αγαπημένων σου σκηνών από ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. Στην ουσία οι Μούσες μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακαταλαβίστικες εμμονές, για τους άλλους και πολλές φορές και για εμάς τους ίδιους. Μπορεί να χρησιμοποιείς όλους αυτούς τους ήρωες στα έργα σου αλλά η κεντρική π��ωταγωνίστρια, η Μούσα σου δηλαδή, είσαι πάντοτε εσύ. Σε ευχαριστώ

//

Dear Karen, 

I will never forget this feeling of teenage enthusiasm I had when I found the last copy of an out-of-print catalogue of yours. I remember happily browsing it on the bus that was taking me back home. A fellow commuter smiled at me and asked me if I knew you. He knew you. He was working in a gallery that represented you during that time. He shared with me the fact that each year you sent Christmas presents to everyone working there, and he also told me about the childlike thrill you felt when you found out you were going to the opera with Kirsten Dunst. 

More than ten years have passed since the time I first saw one of your drawings at a friend’s house. It was a black crayon drawing of Rudolf Nureyev, accompanied by a handwritten illegible text. I don’t remember whether, at first, I was attracted by the drawing itself or whether I was just curious about you as a persona. Some time later, the same friend lent me a small book with a green cloth cover and gilt cursive lettering. It was the catalogue of your 2007 exhibition at the Institute of Contemporary Art in Philadelphia. 

As I read over and over the introductory texts, I could conjure up an image of you. I could picture you in your room, preparing the portfolios that you had begun to send off to New York galleries, meticulously putting in handwritten letters and photos of cabbage leaves. I even tried to visualize how your brother Ken looked like, who, as the book said, was the one that encouraged you to begin sending off these strange portfolios. 

In your overpainted photographic self-portraits, you present yourself as a number of movie icons. In your paintings of alluring women, you cast yourself as a character. In the hastily written sentences of the Jane/Creep series, you relate the misadventures of Jane, representative of every fucktard that made your life living hell as a kid. In your videos, I can see the obsessive and rhythmic repetition of your favorite scenes from movies and TV shows. 

In fact, our muses are nothing more than incomprehensible – to others, and sometimes even to ourselves – obsessions. And, even if you use all these characters in your pieces, the main protagonist, namely your muse, is always yourself. 

Thank you

[universityteam]

Video games are meaningful – not just as sociological or economic or cultural evidence, but in their own right, as cultural expressions worthy of scholarly attention. Μετ. Τα βιντεοπαιχνίδια έχουν νόημα-όχι μόνο ως κοινωνιολογικό, οικονομικό ή πολιτισμικό τεκμήριο αλλά από μόνα τους ως εκφράσεις πολιτισμού που χρήζουν ακαδημαϊκής προσοχής

Jones E. Steven, “ The meaning of videogames”, Routledge, 2008

Μιχάλης Διαμάντης

[haunted-muse]

Καλησπέρα και απόψε,

Από ότι φαίνεται αυτό θα πάρει τη μορφή ημερολογίου. Για ποιον λόγο δεν ξέρω, αλλά μου προσφέρει μια ανακούφιση το να δημοσιεύω όσα σκέφτομαι. Βέβαια ξέρω ότι οι πιθανότητες να τα διαβάσεις εσύ είναι οι ίδιες με το αν τα έγραφα στο τετράδιό μου.

Απόψε σκέφτομαι πάλι τα ίδια, όπως πολλά απόψε τώρα. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Μέσα στη μέρα κάθε φορά που σε σκέφτομαι πιάνω την κιθάρα και παίζω μέχρι να πονέσουν τα δάχτυλα μου και να σταματήσω να νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου. Τα βράδια βέβαια αυτό είναι αδύνατο να γίνει, γιατί μάλλον θα με διώξει η μάνα μου με τις κλωτσιές.

Τις τελευταίες μέρες έχω ανάγκη τον παλιό σου εαυτό. Αυτόν που δεν με σιχαινοταν, αυτόν που δεν με έκρινε όταν του έλεγα όσα σκεφτόμουν, αυτόν που με κράτησε στα χέρια σου και ένιωσα τόση ασφάλεια που έκλαψα με λυγμούς μετά από καιρό. Έχω ανάγκη αυτόν που αγάπησα.

Είναι περίεργο το ότι χάνεις πάντα τις μεγάλες στιγμές της ζωής μου, καλές και κακές. Πάντα καταφέρνεις να λείπεις από αυτές. Εγώ για κάποιον περίεργο λόγο σε στήριζα πριν καν σε γνωρίσω. Πάλι με πνίγει το δίκιο μου, αλλά το δίκιο είναι υποκειμενικό.

Ξέρω πως είσαι σίγουρος πως έχεις δίκιο σε όλα όσα είπες αλλά βάζω σε εισαγωγικά τα δικά σου λεγόμενα: "οι σχεσεις ειναι για να κανουν τον κυκλο τους, να τελειωνουν και να ευχαριστει ο ενας τον αλλο, οχι να του βγαζει κακια με ολη του την ψυχη". Παρόλα αυτά κάθε πρόταση που ακολούθησε μετά από αυτό, ήταν γεμάτη κακία. Ξέρω πως θεωρείς πως καλά έκανες.

Ξέρω πως με αυτά τα κείμενα το μόνο που κάνω είναι τα ταΐζω τον εγωισμό σου. Αλλά ελπίζω πως κάποια στιγμή θα σου λείψω, και θα σου προσφέρουν παρηγοριά. Και ελπίζω αν τα διαβάσεις να μη μετανιώσεις, να μη σε φάνε οι τύψεις σου, και να μην γίνεις ο επόμενος που θα έρθει σε 3 χρόνια να μου πει πόσο μαλάκας ήταν που με άφησε.

Φοβάμαι πολύ να σε δω. Ελπίζω να μην σε δω σύντομα. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Δεν ξέρω αν θα έχω τη δύναμη να σε κοιτάξω, να σε αγγίξω, να ακούσω τη φωνή σου. Δεν νομίζω να τα καταφέρω. Είναι ακόμα πολύ νωπό όλο μέσα μου. Αν και τα πρωινά ξυπνήματα έχουν γίνει πιο εύκολα, τα βράδια είναι εξίσου άσχημα με την αρχή.

Θα κλείσω λέγοντας πως έχω ένα στρατό από άτομα να μου θυμίζουν κάθε μέρα πως ήσουν απαράδεκτος, και εγώ η ηλίθια κάθε μέρα σε υπερασπίζομαι και άθε μέρα βρίσκω λόγους να σε αγαπάω και εσύ εχεις το θράσος να νομίζεις πως θα έλεγα ποτέ σε κάποιον τρίτο κάτι άσχημο για εσένα.

//

σεροτονίνη

[aftocdn]

Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης: Η ελληνική πρωτοβουλία- Οι θέσεις των κομμάτων

«Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και ασπίδα και υπόλογη», υπογράμμισε ο αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργος Κουμουτσάκος, αναφερόμενος στην ελληνική πρωτοβουλία για συμπερίληψη ρήτρας έκτακτης ανάγκης και ευελιξίας στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου. «Δεν πρόκειται προφανώς για ένα αίτημα μόνιμης παρέκκλισης αλλά για μια πρόβλεψη, η οποία ζητάμε να συμπεριληφθεί στα κείμενα, με στόχο να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε χρονικά σημεία έκτακτων καταστάσεων», είπε και κάλεσε τα κόμματα να αναλογιστούν τι θα είχε γίνει στον Έβρο πριν από δύο μήνες, «αν δεν ήμασταν όλοι εκεί».

Κατά τη συζήτηση, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή του σχεδίου νόμου με το οποίο κυρώνεται η «συμφωνία για την έδρα μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης για το Άσυλο (EASO) για τη λειτουργία του επιχειρησιακού γραφείου της EASO στην Ελλάδα», ο Γιώργος Κουμουτσάκος, κατήγγειλε την προσπάθεια «εργαλειοποίησης» εκ μέρους της Τουρκίας:

«Οι χώρες πρώτης γραμμής όπως η Ελλάδα γειτονεύουν με περιοχές που παράγουν κρίσεις, παράγουν εντάσεις και γι αυτό από τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες με μαζικά προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι τα αυθόρμητα μεταναστευτικά κύματα, είναι και αυτό που βιώσαμε, μόλις δύο μήνες πριν. Μια πραγματική συνειδητή εργαλειοποίηση με υποκινούμενη μαζική μετακίνηση για παράνομη διέλευση – θα έλεγα διάρρηξη – των συνόρων μας από τρίτη χώρα», είπε ο αναπληρωτής υπουργός και πρόσθεσε: «Αυτά τα φαινόμενα τα όλως εξαιρετικά, απρόβλεπτα και ακραία οδηγούν σε καταστάσεις που αντικειμενικά τα συστήματα που έχουν προβλεφθεί δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Οδηγούνται σε κατάρρευση. Σκεφτείτε τι θα γινόταν, εάν στον Έβρο οι συνοριοφύλακες, η Ελληνική Αστυνομία, όλοι μας δεν ήμασταν παρόντες δηλώνοντας τη βούλησή μας να προστατεύσουμε τα ελληνικά σύνορα και τα ευρωπαϊκά σύνορα. Θα περνούσαν 5.000 – 6.000- 10.000 άνθρωποι. Θα υπήρχε διαδικασία ασύλου;», είπε ο αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και ασύλου.

Τα κόμματα

Αναφορικά με το σχέδιο νόμου για τη ΕΑSO «ναι» κατ΄αρχήν δήλωσαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και Κίνημα Αλλαγής. «Κατά» δήλωσαν ΚΚΕ, Ελληνική Λύση και ΜέΡΑ25.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο πρόεδρος της διαρκούς κοινοβουλευτικής επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης Μάξιμος Χαρακόπουλος υπογράμμισε ότι καθώς οι μεταναστευτικές ροές θα αυξάνονται, τίθεται το ερώτημα πόσους πρόσφυγες και μετανάστες μπορεί να δεχθεί η Ευρώπη και πόσους η Ελλάδα. «Θα συνιστούσε παραλογισμό να πούμε ότι όλοι είναι καλοδεχόμενοι ή να αφήσουμε τα σύνορα ανοιχτά», είπε ο κ. Χαρακόπουλος σημειώνοντας την «απουσία αλληλεγγύης από τα άλλα κράτη-μέλη με το νότο και κυρίως η Ελλάδα να έχουν αφεθεί στην τύχη τους», την ίδια ώρα που εξελίσσεται «η απροκάλυπτη τουρκική πολιτική εργαλειοποίησης μεταναστών και προσφύγων με σκοπό τον εκβιασμό της Ευρώπης και την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου εν εξελίξει, όπως είδαμε στα γεγονότα του Έβρου».

«Το Φεβρουάριο, με τα δραματικά γεγονότα στον Έβρο, είδαμε ότι η Τουρκία, όχι μόνο ρητορικά αλλά και πρακτικά πια, μπορεί να εργαλειοποιήσει τους πρόσφυγες, μετανάστες ως όπλο διαπραγμάτευσης απέναντι στην Ευρώπη», ανέφερε η εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου. Η βουλευτής επέμεινε ότι πρέπει η Ελλάδα να ζητήσει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετεγκατάσταση από την Ελλάδα, επανεγκαταστάσεις κατευθείαν από την Τουρκία, ενιαίο σύστημα διαδικασίας ασύλου και να διεκδικήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, θέτοντας τους όρους, στον ευρωτουρκικό διάλογο.

Αλλά και ο ειδικός αγορητής του Κινήματος Αλλαγής Γιώργος Καμίνης υπογράμμισε ότι όλα θα κριθούν από τη διεθνή διάσταση του ζητήματος. «Πρέπει να ακούσουμε ποια είναι η στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης. Το κλειδί είναι στην Ευρώπη. Εκεί θα πρέπει να προσανατολίσουμε όλες μας τις προσπάθειες», είπε ο Γιώργος Καμίνης ο οποίος επισήμανε ότι πρέπει να δοθούν στοιχεία για τις αιτήσεις ασύλου που εγκρίνονται και που απορρίπτονται. «Αληθεύει η πληροφορία ότι έχουν αρχίσει να φτάνουν από τα νησιά άνθρωποι που έρχονται στην Αθήνα με το χαρτάκι που λέει ότι εντός 3 μηνών πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα; Αυτό αν και υπάρχουν χώρες που δεν δέχονται πίσω τους υπηκόους τους;», είπε ο κ. Καμίνης.

“Mην μας λέτε ότι η παρουσία της ΕΑSO στην Ελλάδα εκφράζει την αλληλεγγύη της ΕΕ για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού-προσφυγικού ζητήματος. Για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μιλούσατε και για την παρουσία της FRONTEX και την παρουσία ευρωπαίων αξιωματούχων στον Έβρο», παρατήρησε η ειδική αγορήτρια του ΚΚΕ Μαρία Κομνηνάκα, απευθυνόμενη στην κυβέρνηση και πρόσθεσε: «Χορτάσαμε από ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αλλά ακόμα και εσείς δεν μπορείτε να κρύψετε ότι ως και οι μετεγκαταστάσεις ασυνόδευτων ανήλικων γίνονται με το σταγονόμετρο». Η βουλευτής του ΚΚΕ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ότι αν η πολιτική της ΕΕ ήταν αλληλέγγυα στην Ελλάδα και σεβόταν τα δικαιώματα των προσφύγων, τότε υπηρεσίες όπως η ΕΑSO θα εγκαθίσταντο στην Τουρκία ώστε να εξετάζονται εκεί οι αιτήσεις ασύλου. «Δεν υπάρχει ούτε λύση ούτε και αποτελεσματική διαχείριση του προβλήματος, χωρίς κατάργηση της συμφωνίας της ΕΕ με την Τουρκία, χωρίς σύγκρουση με τον Κανονισμό του Δουβλίνο και όλο το αντιδραστικό πλαίσιο της ΕΕ», είπε η βουλευτής.

«Απορώ πως δέχεστε να έρθει στη χώρα μας ένας τέτοιος Οργανισμός (σ.σ. EASO) ο οποίος δεν έχει προσφέρει τίποτα στην πατρίδα μας ως τώρα», είπε ο ειδικός αγορητής της Ελληνικής Λύσης Αντώνης Μυλωνάκης που προέβλεψε ότι η συμφωνία για την ΕΑSO θα αποδειχθεί καταστροφική για την Ελλάδα που θα γεμίσει «ισλαμοπόλεις», διότι με τα προνόμια που θα δοθούν σε αυτόν τον Οργανισμό, θα γίνει «κράτος εν κράτει» και δεν θα υπόκειται σε κανέναν έλεγχο.

“Η EASO αποτελεί το εκτελεστικό όργανο των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το προσφυγικό, υποκαθιστώντας πλήρως πλέον την Υπηρεσία Ασύλου. Αποτελεί μία υπηρεσία, πραγματικά, κράτος εν κράτει που έχει στόχο· όχι τη συνδρομή των κατατρεγμένων που φτάνουν στα σύνορα της Ευρώπης, αλλά της δικαίωσης των πολιτικών μισανθρωπικών στις πλείστες των περιπτώσεων που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα», είπε η ειδική αγορήτρια του ΜέΡΑ 25 Φωτεινή Μπακαδήμα.

«Σε περίπτωση που αντιμετωπίσουμε μια νέα κατάσταση αιφνίδιας εισροής υπηκόων τρίτων χωρών, σαν αυτή που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα στον Έβρο, θα πρέπει να ζητήσουμε την ενεργοποίηση του άρθρου 78 παράγραφος 3 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, με τις δυνατότητες που παρέχονται από την εξαιρετική, σε εισαγωγικά, αυτή διάταξη», ανέφερε ο βουλευτής της ΝΔ Ιωάννης Μπούγας.

«Τη ρήτρα εξαίρεσης από το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, δηλαδή, το αίτημα που υπέβαλε η Ελλάδα, πρέπει, κ. Κουμουτσάκο, να το αποσύρετε, δεν μας περιποιεί τιμή! Η χώρα δεν εφαρμόζει το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο α λα καρτ, ούτε είναι επιλογή της. Είναι υποχρέωση της, είναι ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο και στις δυσκολίες που έχουμε με την Τουρκία, προφανώς λέμε ναι στη φύλαξη των συνόρων χωρίς εκπτώσεις, βέβαια, στο διεθνές δίκαιο δεν είναι υποσημείωση», παρατήρησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Ψυχογιός.

Πηγή:Πρώτο Πρόγραμμα

Μοιράσου το άρθρο:

Source link

The post Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης: Η ελληνική πρωτοβουλία- Οι θέσεις των κομμάτων appeared first on Προκηρύξεις, διορισμοί, δημόσιο και άλλα νέα!.

source https://aftocdn.gr/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1/%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%cf%8a%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b7-%ce%b5%ce%bb/

[amoqa]

ΟΚΤ5 Processes - Διαδικασίες

Scroll down for English Με μεγάλη μας χαρά σας προσκαλούμε την Παρασκεύη 5 Οκτώμβρη στις 8 στα εγκαίνια της έκθεσης Processes της Tanja Minarik, επιμέλεια έκθεσης Tonči Kranjčević Batalić (queerANarchive). Processes Διαδικασίες Είχαμε την ίδια αφετηρία. Γεννηθήκαμε στον ίδιο γεωγραφικό τόπο. Πολλές χώρες αργότερα, έχουμε διαφορετικά διαβατήρια. Χωρίς πρόσθετες κυβερνητικές εγκρίσεις, μπορώ να επισκεφθώ 143 χώρες, εκείνη 155. Ταυτόχρονα, οι διαδικασίες που διεξάγουμε, αναζητώντας έναν τόπο όπου μπορούμε να ζήσουμε μαζί, δεν είναι σαφείς. Αυτό είναι ένα από τα εισαγωγικά κομμάτια που χρησιμοποιεί η δημιουργός για να υποδείξει το γεωπολιτικό και το βιοπολιτικό πλαίσιο από το οποίο προέρχεται το έργο Processes (Διαδικασίες). Επιπλέον, είναι αμέσως σαφές ότι η Tanja Minarik βλέπει την πολιτική από μια προσωπική και οικεία θέση ενός ατόμου που αναζητά έναν τόπο, μια χώρα, όπου θα μπορούσε να συνυπάρξει με την σύντροφό της. Από τεχνική άποψη, η πολλαπλών καναλιών εγκατάσταση βίντεο Processes είναι το έργο στο οποίο οι έννοιες του ιδιωτικού και του δημόσιου είναι αλληλένδετες. Το έργο Processes παρουσιάζεται από την δημιουργό διαμέσου ενός κειμένου με την μορφή ημερολογίου που ακολουθεί αποσπασματικά και αμφισβητεί τις διαδικασίες που μεταμορφώνουν και καθορίζουν την εμπειρία ζωής αυτού του ομόφυλου ζευγαριού. Τα αρχεία ημερολογίου ακολουθούν βίντεο καταγραφές των πόλεων μέσω των οποίων, εξηγεί η δημιουργός, θα μπορούσε κανείς να εξετάσει τις σχέσεις κόμβων, κενών χώρων και διαμερισμάτων. Μέσω μιας απεικόνισης πόλεων χωρίς ταυτότητα και ιστορία, το έργο Processes είναι η αναζήτηση του ζευγαριού για έναν προσωπικό ανθρωπολογικό χώρο. Η δημιουργός, που υποκινείται από την ανάγκη να βρει νόημα στην διαδικασίας που υποβάλλεται, χρησιμοποιεί κείμενα ημερολογίου και βίντεο, τοποθετώντας το έργο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο σύγχρονης πρακτικής ντοκιμαντέρ. Η πρακτική αυτή, η οποία αποτελεί επαναλαμβανόμενο μέσο της δημιουργου για την ανάλυση της σχέσης μεταξύ πραγματικότητας και αισθητικής, αναγνωρίζεται από τους Erika Balsom και Hila Peleg στην εισαγωγή τους στο Documentary Across Disciplines (2016). Κατά την οργάνωση αρχειακών εγγράφων, τα οποία αργότερα θα καθορίσουν την παρουσίαση του έργου, η Tanja Minarik χρησιμοποιεί βάσεις δεδομένων. Αυτό επιτρέπει στην δημιουργό να αποφύγει μια κλειστή γραμμική αφήγηση και προσφέρει τη δυνατότητα στον παρατηρητή να δημιουργήσει μυριάδα αφηγήσεων ως αποτέλεσμα της κίνησης του στη βάση δεδομένων. Όσον αφορά το περιεχόμενο, το ντοκιμαντέρ αυτό ξεκινά από τη θέση του άλλου στην κοινωνία ή από τη θέση που καθορίζει η διαφορετική σεξουαλικότητα και οι διαφορετικές υπηκοότητες. Από τη θέση αυτή, η αναζήτηση ενός ομόφυλου ζευγαριού για έναν τόπο κοινής ζωής, κάτι που συχνά θεωρείται δεδομένο από την ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία, γίνεται η διαδικασία που επιτρέπει μια κριτική στάση απέναντι στα πολιτικά συστήματα που ρυθμίζουν διοικητικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Το έργο δεν υιοθετεί προκλητική αισθητική είτε ανατρεπτικό χαρακτήρα που συχνά χαρακτηρίζουν την κουίρ έκφραση. Ωστόσο, το έργο εξακολουθεί να βρίσκεται στο πλαίσιο της κουίρ τέχνης καθώς μεταφέρει το προσωπικό και ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο, οδηγώντας στην πολιτική και θεσμική κριτική. Ήρεμα, στοχαστικά και παραιτημένα, το έργο Processes ανοίγει μια νέα προοπτική στο τομέα της κουίρ τέχνης. ΒΙΟ Η Tanja Minarik (1983) είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στο New Media Arts στο Ζάγκρεμπ και είναι πτυχιούχος στον Κινηματογράφο και Βίντεο από το πανεπιστήμιο Umjetnička akademija στο Σπλιτ. Ασχολείται με διάφορες πτυχές της τέχνης του βίντεο και του σχεδιασμού - εγκαταστάσεις, οπτικοακουστικές περφόρμανς, VJ-ing, μοντάζ και διαδραστικές εγκαταστάσεις. Εχει εκθέσει και παρουσιάσει τις ταινίες της σε σειρά ομαδικών εκθέσεων και φεστιβάλ. Με την queer φεμινιστική μπάντα Žen έχει περιοδεύσει παντού. queerANarchive: Το queer EXHIBITIONS είναι ένα πρότζεκτ που δίνει χώρο για τον κουίρ λόγο στην πόλη του Split. Οι εκθέσεις που φιλοξενεί είναι συνδυασμός τοπικών και διεθνών καλλιτεχνικών παραγωγών. Η προβολή των κροατών καλλιτεχνών σε διεθνές επίπεδο οργανώνεται σε συνεργασία με την AMOQA, Αθήνα, Ελλάδα, Dreiviertel, Βέρνη, Ελβετία. ŠKUC, Λιουμπλιάνα, Σλοβενία. Από το 2010, το queerANarchive λειτουργεί ως συλλογικότητα που αναπτύσσει, ερευνά και εξερευνά την κουίρ κουλτούρα. Τα επιμελητικά και εκπαιδευτικά του προγράμματα ασχολούνται με τις ιδιαιτερότητες της κουίρ κουλτούρας κατά την εποχή της κανονικοποίησης των ΛΟΑΤΚΙ πολιτικών. Η συλλογικότητα είναι μέλος της πλατφόρμας Youth Split Center. Από το 2017 η συλλογικότητα διοργανώνει το qFEST, ένα κοινωνικό πολιτιστικό φεστιβάλ για τη στήριξη του Split Pride. Σε διεθνές επίπεδο, συμμετείχε στο Queer Art Lab Space ID Μαδρίτης (2013), Activist in Residence Visby, Σουηδία (2014), Young Queer Europe (2015-2016) και το Συνέδριο Unstraight Museum Conference, Στοκχόλμη, Σουηδία (2016). Ο χώρος και η τουαλέτα του αμόκα είναι προσβάσιμα. ♥ Processes In English: We had the same starting point. We were born in the same geographic location. Several countries later, we have different passports. Without additional governmental approvals, I can visit 143 countries; for her it is 155 countries. Simultaneously, the processes we are going through while searching for a country where we could live together are not clear - This is one of the opening segments the author uses to indicate the geopolitical and biopolitical context from which the work Processes originates. In addition, it is immediately clear that Tanja Minarik views politics from a personal and intimate position of a person who is looking for a place, a country, where she could coexist with her partner. From a technical point of view, the multi-channel video installation Processes is the work in which the notions of private and public are intertwined. It is introduced by the author through a text logbook that fragmentally follows and questions the processes that transform and determine the life experience of this same sex couple. The diary records track the video clips of cities through which, the author explains, one could contemplate relationships via nodes, empty spaces and interspaces. Through a display of cities without identity and history, the work Processes becomes the couple’s search for a personal anthropological place. The author, motivated by the need to find meaning in documenting the process she undergoes, utilizes text logbook and video images, which places this work in a wider context of modern documentary practice. The practice, which is a recurring interest of the artist in analyzing the relation between reality and aesthetics, is recognized by Erika Balsom and Hila Peleg in their introduction to Documentary Across Disciplines (2016). While organizing documentary records, which will later determine the work presentation, Tanja Minarik utilizes databases. This allows the author to avoid a closed linear narrative and creates a possibility to create a myriad of narratives as the result of an observer’s movement through the database. In terms of content, this documentary work starts with the position of the other in society, or the position defined by different sexuality and different citizenships. Coming from this position, a same sex couple’s search for the place to start life together, something that is often taken for granted by the heterosexual majority, becomes the process with a critical attitude towards political systems that administratively regulate relationships among people. The work does not adopt provocative aesthetics and subversive character that often characterize queer expression.  However, the work still can be situated in the framework of queer art as it transfers personal and private into public, resulting in the political and institutional critique of the process, the critique coming from different sexuality point of view. Calm, contemplative and resignated, Processes opens a new perspective in the area of queer art. ΒΙΟ Tanja Minarik (b. 1983) holds a MA in New Media Arts in Zagreb and BSc in Film and Video in Split. She deals with various aspects of video art and design - installations, audio/visual performances, VJ-ing, editing and interactive installations.  She exhibited and presented films on a series of group exhibitions and festivals. With queer feminist a/v band Žen she has performed everywhere. queerEXHIBITIONS is a program that opens queer discourse in the town of Split. The exhibitions on the show are combination of local and international artistic productions. Promotion of Croatian artists internationally is organised in partnership with AMOQA, Athens, Greece; Dreiviertel, Bern, Switzerland; ŠKUC, Ljubljana, Slovenia. Since 2010 queerANarchive works as a collective that develops, researches and questions queer culture. Its curatorial and educational programs deal with particularities of queer culture at the time of LGBT normalisation. The collective is a member of Youth Centre Split Platform. Since 2017 the collective organises qFEST, a socio-cultural festival in support of Split Pride. At international level the collective participated at Queer Art Lab Space ID Madrid (2013), Activist in Residence at Visby, Sweden (2014), Young Queer Europe (2015 – 2016) and Unstraight Museum Conference, Stockholm, Sweden (2016). The space and WC of amoqa are accessible to wheelchairs.

[epikairocom]

Βασιλειάδης: Οι σκελετοί που βάλαμε στις ντουλάπες θέλουν να ξαναπάρουν τις θέσεις τους

Τη σαφή δυσαρέσκειά του για τις δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών κατά των πρόσφατων αποφάσεων της αθλητικής δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο εξέφρασε ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης. Με την ευκαιρία της παρουσίας του στην επιστημονική ημερίδα με θέμα «Η εθνική πολιτική στον αθλητισμό», που συνδιοργανώνουν η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και το Εθνικό Συμβούλιο Καταπολέμησης του Ντόπινγκ, ο κ. Βασιλειάδης μίλησε για «σκελετούς που βάλαμε στις ντουλάπες και τώρα σκέφονται ότι μπορούν να ξαναπάρουν τις θέσεις τους».

Χαρακτήρισε μεγάλη κατάκτηση την τοποθέτηση τακτικών δικαστών στην αθλητική δικαιοσύνη, ενώ τόνισε την ανάγκη να υπάρξει νέος σχεδιασμός στον ελληνικό αθλητισμό. Στο πλαίσιο αυτό, υπογράμμισε ο κ. Βασιλειάδης, θα κινείται ο νέος αθλητικός νόμος.

«Σας καλωσορίζω σε αυτή την πολύ σημαντική ημερίδα, ο τίτλος της οποίας σε κάποιους μπορεί να προκαλέσει θυμηδία και σε κάποιους άλλους κατάθλιψη. Η εθνική πολιτική για τον αθλητισμό είναι μία πολιτική που δεν υπήρξε ποτέ, που χαρασσόταν συγκυριακά και με βάση διάφορα -κανονικά ή μη- ορόσημα. Μία πολιτική που βασιζόταν σε ένα κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης, με τη λέξη σε εισαγωγικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά εξέλιπαν από την αθλητική ζωή μετά τις αρχές της δεκατίας του 1980, όταν φάνηκε μία αλλαγή στη στρατηγική του ελληνικού αθλητισμού» τόνισε αρχικά στον χαιρετισμό του ο υφυπουργός Αθλητισμού και συνέχισε:

«Στις δικές μας ημέρες, στις ημέρες της κρίσης, και ιδιαίτερα τώρα που υπάρχει μία σοβαρή χαραμάδα ότι η χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να ξαναγίνει μία κανονική χώρα, πρέπει να σταθούμε με ειλικρίνεια ο ένας απέναντι στον άλλον, να συζητήσουμε τα προβλήματα, να θέσουμε προτεραιότητες που θα μας οδηγήσουν σε μία νέα μέρα. Για να γίνει αυτό, απαιτείται η σύμπραξη πολιτικής ηγεσίας, επιστημονικής κοινότητας και φορέων του αθλητισμού.

Οι εποχές που οι αποφάσεις λαμβάνονταν με την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας πρέπει να περάσουν στο παρελθόν. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα αποτυπωθεί αυτό και στα νομικά μας κείμενα, με ένα σύγχρονο και ευέλικτο αθλητικο νόμο, με τον οποίο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στις σύγχρονες προκλήσεις και να δώσουμε τη δυνατότητα στην αθλητική οικογένεια να ανασάνει και να χαράξει από μόνη της στρατηγική. Να κατανοήσουμε όλοι τα λάθη ώστε να οδηγηθούμε σε ένα νέο μοντέλο για τον ελληνικό αθλητισμό.

Η πραγματικότητα θα είναι σκληρή και τα επόμενα χρόνια. Οι εποχές που ο κρατικός κορβανάς ήταν τεράστιος και τα χρήματα έρρεαν (το γεγονός ότι δεν τα εκμεταλλευθήκαμε είναι ένα άλλο δράμα) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με τα νέα δεδομένα θα πρέπει να δούμε πώς σχεδιάζουμε, τι προτεραιότητες βάζουμε και πώς δίνουμε τη δυνατότητα στην αθλητική οικογένεια να χαράσσει το δρόμο της».

Ο Γιώργος Βασιλειάδης αναφέρθηκε στη συνέχεια στα πρόσφατα γεγονότα του ποδοσφαίρου: «Από το 2015 που αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας, τόσο η προηγούμενη όσο και η τωρινή πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, είχαμε ένα στόχο: διαφάνεια παντού. Γι” αυτό ο προκάτοχός μου κι εγώ προσπαθήσαμε να σπάσουμε το απόστημα της διαφθοράς, μέσα σε ένα ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο. Ξεκινήσαμε από το ποδόσφαιρο, σε συνεργασία με τους διεθνείς φορείς, ώστε να επαναφέρουμε τη νομιμότητα. Το αυτοδιοίκητο δεν μπορεί να παρερμηνεύεται και να συγχέεται με το άνομο.

Ένα από τα βασικά μας προτάγματα ήταν να τοποθετηθούν τακτικοί δικαστές στην αθλητική δικαιοσύνη. Δυστυχώς τις τελευταίες ημέρες, βλέπουμε ότι το πολιτικό σύστημα, ανεξαρτήτως τοποθέτησης, δυστυχώς και από τη δική μου πολιτική οικογένεια, εξωκείλει και οπισθοχωρεί μπροστά σε αυτή την κατάκτηση, με αποτέλεσμα οι σκελετοί που βάλαμε στις ντουλάπες να σκέφτονται ότι μπορούν να ξαναπάρουν τις θέσεις τους. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη δικαιοσύνη και τους νόμους, όσο αυστηροί κι αν είναι, να σεβόμαστε τις αποφάσεις. Γιατί η τακτική δικαιοσύνη αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο δημοκρατίας, ευθυκρισίας και ισότητας. Η αντίδραση του πολιτικού συστήματος το τελευταίο διάστημα είναι και μία απάντηση στα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού, γιατί τον αντιμετωπίσαμε διαχρονικά ως ψηφοθηρικό όργανο. Αυτό θέλουμε να σπάσουμε με το νέο αθλητικό νόμο, που θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα της μειοψηφίας και θα εκσυγχρονίζει το πλαίσιο της λογοδοσίας».

Ο υφυπουργός Αθλητισμού τόνισε ότι ημερίδες όπως η σημερινή «… πρέπει να είναι θεσμοθετημένες και να έχουν αποφασιστική αρμοδιότητα. Σπάζοντας τα ταμπού και τα κατεστημένα του παρελθόντος, θα καθήσουμε όλοι μαζί εδώ και θα μιλήσουμε ειλικρινά. Αν το καταφέρουμε αυτό, μπορούμε να χαράξουμε μία νέα ημέρα στον ελληνικό αθλητισμό και να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον ενός λαού, που έχει έμφυτο αθλητικό ταλέντο. Κι αυτό φάνηκε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στα χρόνια της κρίσης, τώρα που δεν υπάρχουν χρήματα».

Και ο κ. Βασιλειάδης κατέληξε, κάνοντας αναφορά στις προβλέψεις για τα προνόμια των αθλητών, ενώ ανακοίνωσε την οικονομική στήριξη περίπου 60 αθλητών από μικρά αθλήματα, που δεν έχουν χορηγική υποστήριξη. «Να κάνουμε μία σοβαρή συζήτηση για τα προνόμια των αθλητών, αλλά προνόμιο δεν είναι μόνο μία θέση στο Δημόσιο. Προνόμιο είναι να εξασφαλίσεις στον αθλητή μία αξιοπρεπή ζωή μέσω της εκπαίδευσης, μέσω ειδικών προγραμμάτων. Αλλά ακόμη κι αν τον βάλεις στο Δημόσιο, να μην τον… παρκάρεις, να πάρεις τον αθλητή-σύμβολο και να τον γυρίσεις στην κοινωνία, στα σχολεία, για να χτυπήσεις τη βία και όλα τα φαινόμενα που ταλανίζουν την κοινωνία μας» υπογράμμισε και συμπλήρωσε:

«Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται, πέρα από βούληση, και χρήματα. Πιστεύω ότι με τη χρηστή διαχείριση και τη σωστή διοίκηση θα μπορέσουμε να κάνουμε και μεγαλύτερες παρεμβάσεις. Για παράδειγμα, από την εξοικονόμηση πόρων από το ΣΕΦ, με τη βοήθεια των εργαζομένων και την εξαιρετική απόδοση της διοίκησης, θα δώσουμε σε πάνω από 60 ερασιτέχνες αθλητές μικρών αθλημάτων χωρίς χορηγούς, ένα μηνιαίο βοήθημα για ένα χρόνο».

from epikairo.com http://ift.tt/2Hl3DuF

[universityteam]

Game aesthetics -Αποσαφήνιση του όρου

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι φαινόμενα που συνδυάζουν αισθητικά, κοινωνικά και τεχνολογικά στοιχεία. Ωστόσο συχνά δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοείται με τον όρο αισθητική βιντεοπαιχνιδιού. Παρακάτω παραθέτονται τρεις βασικές σημασίες του.

Πρώτον πρόκειται για έναν όρο που δύναται να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τα αισθητηριακά φαινόμενα που βιώνει ένας παίκτης κατά την διάρκεια της εμβύθισης στον εικονικό κόσμο. Μπορεί αυτά να είναι οπτικά, ηχητικά κι απτικά κατά βάσιν. Παράλληλα ο όρος συνδέει τα βιντεοπαιχνίδια με την τέχνη, αναφερόμενος σε έκεινα τα χαρακτηριστικά τους που είναι κοινά με άλλες μορφές της.Τέλος, εκφράζει τον τρόπο που βιώνει ο παίκτης το παιχνίδι ως σειρά συναισθημάτων και φόρμα.

Niedenthal, Simon, “ What we talk about when we talk about game aesthetics”, Malmo University, Malmo, Σουηδία, Σεπτέμβριος 2009, pp. 1-9

Μιχάλης Διαμάντης

[universityteam]

Σταθμοί στην αναγνώριση των βιντεοπαιχνιδιών ως τέχνη μέσα από την προβολή τους από μουσειακούς θεσμούς

1939- Στα πλαίσια της εμπορικής έκθεσης της Νέας Υόρκης παρουσιάζεται από τον Edward Condon, υπεύθυνο καινοτομίας για την Westinghouse Electric Corporation,  το Nimatron, μια υπολογιστική μηχανή σχεδιασμένη να παίζει το αρχαίο παιχνίδι στρατηγικής Nim με ανθρώπινο αντίπαλο. Αποσκοπεί να λειτουργήσει ως διαφήμιση της τεχνολογικής ισχύος της εταιρείας, να συσχετίσει  τα προϊόντα της με την ιδέα της τεχνολογικής πρωτοπορίας.

1951-Στο βρετανικό φεστιβάλ επιστημών παρουσιάζεται ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος ονόματι Nimrod σε κατασκευή του Ferradi Nimrod, με τον κόσμο να καλείται να παίξει ένα παιχνίδι σε αυτόν,Το συνοδευτικό φυλλάδιο μεταξύ άλλων αναφέρει πως μπορεί να φαίνεται χάσιμο χρόνου να κατασκευάζεται ένας υπολογιστής για να παίξει ένα παιχνίδι, όμως τα παιχνίδια βασίζονται σε εξίσου σύνθετους αλγόριθμους με αυτούς που απαιτούνται για την επίλυση πρακτικών ζητημάτων ενίοτε. Οπότε ο προγραμματισμός ενός βιντεοπαιχνιδιού στην εν λόγω περίπτωση λειτουργεί απλά ως δείγμα ενός νέου εύρους δυνατοτήτων

Κι ενώ στις προαναφερθείσες περιπτώσεις απουσιάζει η πρόθεση ανάδειξης μιας νέας μορφής τέχνης, οφειλόταν να γίνει ανάφορα καθώς αποτελούν πρώτες επαφές του κοινού με το μέσο στα πλαίσια εκθέσεων και φεστιβάλ

1989- Με την εξέλιξη των γραφικών και την αύξηση της δημοτικότητας του νέου μέσου, η Rochelle Slovin, διευθύντρια του Αμερικανικού μουσείου κινούμενης εικόνας λαμβάνει την απόφαση να συνδιοργανώσει την πρώτη έκθεση αποκλειστικά με θέμα αυτά και τίτλο “Hot Circuits:A video arcade”.Βασικό ζήτημα που προορίζεται να ερευνηθεί σύμφωνα και με την ίδια είναι ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία επιδρά στο περιεχόμενο και τις τεχνικές της βιομηχανίας ψυχαγωγίας. 

Σύντομα παρατηρείται πόσο δυσεύρετα γίνονται σε ελλάχιστο χρόνο κάποια βιντεοπαιχνίδια εξαιτίας της γρήγορης απόσυρσης των υποστηρικτικών συσκευών και της εναλλαγής τους με καινούριες. Για αυτό και υιοθετείται από τους μουσειακόυς θεσμούς μια ιστορική προσέγγιση στο ζήτημα.

1997-Ανοίγει το Computerspielemuseum του Βερολίνου με αυτή την πρόθεση ως προς την προσέγγιση.

2002-Εγκαθίσταται η έκθεση “Game on” στην γκαλερί Barbican η οποία εστιάζει στην ιστορία της τεχνολογίας και της κουλτούρας του μέσου των βιντεοπαιχνιδιών, με μόνο ελλάχιστες νύξεις σε θέματα αισθητικής.

Η θεσμική προσπάθεια διατήρησης των βιντεοπαιχνιδιών ως τεχνολογία φαίνεται εντέλει να συμβάλλει στην αναγνώριση τους ως τέχνη.

2018-19-Στο Victoria and Albert Museum ανοίγει η έκθεση “Videogames:Design/Play/Disrupt” η οποία και δίνει έμφαση στη διαδικασία σχεδιασμού και σε θέματα αισθητικής βιντεοπαιχνιδιών μέσα από μια σειρά ριζοσπαστικών σύγχρονων δημιουργιών.

Μιχάλης Διαμάντης

Kelli,Wood “Display mode: Exhibiting video games as art,history”, New Art examiner, 2019,http://www.newartexaminer.org/video-games-as-art.html

[universityteam]

Παιχνίδια Τέχνης - Εισαγωγή

Είναι γεγονός πως η βιομηχανία ηλεκτρονικών παιχνιδιών θεωρείται η νούμερο ένα βιομηχανία στον κόσμο πιο ψηλά και απο την βιομηχανία του κινηματογράφου. Απο το μακρινό 1961, το έτος που βγήκε το πρώτο ηλεκτρονικό παιχνίδι( spacewar στο ΜΙΤ) η τεχνολογία αλλά και δημιουργηκότητα των σχεδιαστών παιχνιδιών τοποθετεί ορισμένα απο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στην κατηγορία των παιχνιδιών τέχνης. Ένας ακριβής ορισμός  για το τί θεωρείται ένα παιχνίδι τέχνης έχει δωθεί απο την Tiffany Holmes στο άρθρο της με τίτλο: current trends in the art game - genre(2003).

Η αρθρογράφος δηλώνει πως ένα παιχνίδι τέχνης περιέχει κάτι απο τα ακόλουθα: Έναν τρόπο που κάποιος θα μπορούσε να νικήσει ή να βιώσει την εμπειρία της επιτυχίας μέσα απο μια διαδικασία με διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας μέσω ενός χαρακτήρα ή εικόνας η οποία θα αντιπροσώπευε τον παίκτη. Τα παιχνίδια τέχνης φτιάχτηκαν απο καλλιτέχνες σχεδιασμένα να αποτελούν και να θεωρούνται τέχνη. Ακόμα όμως και να μην δημιουργήθηκαν με αυτό υπόψη καταλήγουν στο αποτέλεσμά τους να θεωρούνται τέχνη.Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί πως το πρώτο παιχνίδι που θεωρείθηκε τέχνη ήταν το Samorost το οποίο όπως έγινε αργότερα γνωστό είχε σχεδιαστεί αρχικά ως design project αλλά στην πορεία πολλοί το θεώρησαν τέχνη.

Με βάση τα παραπάνω δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποκλείσουμε και διάφορα εμπορικά παιχνίδια απο την κατηγορία των παιχνιδιών τέχνης εντός βέβαια ορισμένων πλαισίων. Σε πολλά απο τα λεγόμενα εμπορικά παιχνίδια υπάρχουν οι ίδιες ικανότητες και ταλέντα απο πλευράς δημιουργού με των δημιουργών των παιχνιδιών τέχνης.

Στέργιος Πίσπας

[universityteam]

6. Gummi Hamburger Manifesto

A videogame is a game in the sense that a gummi hamburger is a hamburger. The hamburger shape is externally applied to a gooey and gelatinous mass in earnest hopes of bringing forward some qualities of the medium (tastiness, modularity, function as a snack) and of relegating others (made of goop, no intrinsic organisational structure or internal limits). The gummi hamburger is a matrix of desire in which two disparite drives are held in provisonal suspense. The history of hamburgers is not of much use for thinking about the gummi hamburger, except to display what's not there (the slow historical development of some decision eg pickles, onion in context of some definite circumstance or limitation vs the uncritical reproduction of same decision in a context without that circumstance or limitation). You can come up with a universal theory of hamburgers to include both gummi and the non-gummi kind, but the result is likely to be very weird. You can try viewing regular hamburgers through the lens of the gummi ones but it's uncertain how helpful the result will be. I believe that gummi hamburgers can become one of the premier formats of the 21st century once they can eliminate the bourgeois and it's possible the same is true of videogames, as-well.

- Wimpy PhD.

Μετ.

Ένα βιντεοπαιχνίδι είναι παιχνίδι με τον ίδιο τρόπο που ένα χάμπουργκερ-ζελεδάκι είναι χάμπουργκερ. Το σχήμα του χάμπουργκερ εξωτερικά εφαρμόζεται σε μια κολλώδη και ζελατινώδη μάζα με την ειλικρινή ελπίδα πως θα μεταβιβαστούν κάποιες ιδιότητες του μέσου (γεύση, αρθρωτή μορφή, λειτουργία ως κολλατσιό) και υποβιβάζοντας άλλες(κατασκευή από κολλώδη ουσία, όχι εσωτερική δομή οργάνωσης ή εσωτερικά όρια). Το χάμπουργκερ-ζελεδάκι είναι ένα πεδίο επιθυμίας όπου δύο διαφορετικές τάσεις κρατούνται ύπο επιτήρηση.Η ιστορία των χάμπουργκερ δεν χρησιμεύει ιδιαίτερα για να σκεφτείς το χάμπουργκερ-ζελεδάκι, παρά για να εκθέσει τι δεν είναι εκεί( η αργή ιστορική ανάπτυξη κάποιιας απόφασης π.χ. πίκλες, κρεμύδι στο πλαίσιο κάποιων συνθηκών ή περιορεισμού) Μπορείς να επινοήσεις μια οικουμενική θεωρία των χάμπουργερ που να περιλαμβάνει και τα χάμπουργκερ-ζελεδάκια και τα μη, αλλά το αποτέλεσμα είναι πιθανό να είναι πολύ περίεργο. Μπορείς να προσπαθήσεις να δεις τα συνηθισμένα χάμπουργκερ υπό το πρίσμα των ζελεδακίων, αλλά είναι αμφίβολο πόσο το αποτέλεσμα θα σε βοηθήσει. Θεωρώ πως τα χάμπουργκερ-ζελεδάκια μπορούν να γίνουν από τα κυρίαρχα μέσα του 21ου αιώνα μόλις εξαλλείψουν την μπουρζουαζία και είναι πιθανό το ίδιο να ισχύει και για τα βιντεοπαιχνίδια επίσης.

Τhe catamites, “ Gummi Hamburger Manifesto” από “ Ten manifestos for groups of no people”, Φεβρουάριος 2018, http://harmonyzone.org/ManifestoJam/TenManifestosForGroupsOfNoPeople.html

Μια πρόταση μελέτης-προσέγγισης των βιντεοπαιχνιδιών εκτός του πεδίου των παιχνιδιών εν γένει

Μιχάλης Διαμάντης

[universityteam]

Μιχάλης Διαμάντης

[universityteam]

Τέχνη και παιχνίδια

Σχέσεις μεταξύ παιχνιδιών και καλλιτεχνικής πρακτικής παρατηρούνται τουλάχιστον από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ασκήσεις των σουρεαλιστών με πλέον γνωστή το “Exquisite corpse”. Σε αυτό οι συμμετέχοντες ζωγραφίζουν με την σειρά μέλη ενός σώματος σε ένα φύλλο χαρτί, έχοντας το διπλώσει καταλλήλως ώστε να μην βλέπουν τι έχουν φτιάξει οι άλλοι

Περί τα μέσα του εικοστού αιώνα, οι Καταστασιακοί   (Situationists), καλλιτεχνικό και πολιτικοκοινωνικό κίνημα με βασικό θεωρητικό τον Guy Dabbord, επιχείρησαν, με μια διάθεση που μαρτυρά επιρροές από τον αναρχικό χαρακτήρα του ντανταϊσμού,να προτείνουν το παιχνίδι ως πολιτική παρέμβαση σε μια κοινωνία καπιταλιστική που το διαχωρίζει από την εργασία. Παράλληλα αποπειράθηκαν να το συνδέσουν αμεσότερα με τον πραγματικό χώρο, συχνά την περιήγηαη στο αστικό τοπίο (derive) .  Το ενδιαφέρον τους για τον αστικό χώρο τους ώθησε, μάλιστα, και στην διατύπωση του όρου “ψυχογεωγραφία” για να περιγραφεί η επίδραση ενός τόπου στα συναισθήματα και την συμπεριφορά ενός ατόμου. Θέτοντας έτσι τις βάσεις ενός σκεπτικού που δύναται να εφαρμοστεί και στην αντιμετώπιση-ανάλυση των εικονικών κόσμων μέχρι και σήμερα                    

Gotthardt, Alexxa, “ Explaining exquisite corpse, the french surrealist game that won’t die”, Art, Artsy, 4 Αυγούστου 2018,https://www.artsy.net/article/artsy-editorial-explaining-exquisite-corpse-surrealist-drawing-game-die

Ludozofi, “Situationist games”, Games,  https://www.ludozofi.com/home/games/situationist-games/                                                                                                                              

Nicklin, Hannah, “A psychogeography of games”,  διάλεξη, A resident speaker, Video Brains Event, 19 Φεβρουαρίου 2016,https://www.youtube.com/playlist?list=PLjH1RA07CtQnbvvpXj-ORhSUccBY9y8il       

Μιχάλης Διαμάντης                                                                                    

[justforbooks]

Γιάννης Σκαρίμπας: Το 21 και η αλήθεια

Ένα απόσπασμα από το πολύκροτο βιβλίο του Έλληνα λογοτέχνη που πέθανε σαν σήμερα, το οποίο κυκλοφόρησε στην καρδιά της Δικτατορίας, το 1971, με αφορμή τα 150 χρόνια (τότε) από την Επανάσταση

«Το 21 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) τυπώθηκε από τις περίφημες εκδόσεις Κείμενα του Κερκυραίου Φίλιππου Βλάχου (1939-1989) και κυκλοφόρησε το 1971, μεσούσης της δικτατορίας, με αφορμή τα 150 χρόνια (τότε) από την Επανάσταση. Επισημαίνω το «μεσούσης της δικτατορίας», επειδή το βιβλίο τού Σκαρίμπα στέκεται εντελώς έξω από την «κρατούσα» άποψη για το ’21, χώνοντάς τα αγρίως στον κλήρο, τους προύχοντες, τους λογίους και τους πολιτικάντηδες πάνω στους οποίους ακούμπησε η «επίσημη» ιστορία.

Επειδή όμως η προληπτική λογοκρισία για τα βιβλία είχε καταργηθεί από το φθινόπωρο του ’69 οι εκδόσεις γίνονταν άνευ... προκαταβολικών εμποδίων. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε και «Το 21 και η Αλήθεια». Πριν μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Σκαρίμπα ας παραθέσω ένα από τα εισαγωγικά σημειώματα, που ανήκει στον σημαντικό, προοδευτικό ιστορικό του ’21 Δημήτρη Φωτιάδη (1898-1988). Γράφει ο Φωτιάδης:

«Το Εικοσιένα, όπως το ξέρουμε μέσα από την επίσημη ιστορική παράδοση, μοιάζει με τ’ αναστραμμένο είδωλο που βλέπουμε να καθρεφτίζεται στα θαμπά νερά μιας λίμνης. Είναι βέβαια η ίδια εικόνα, μα δοσμένη από την ανάποδη. Για να γνωρίσει κανείς τ’ αληθινό Εικοσιένα, πρέπει να σκύψει πάνω σ’ άλλα κείμενα, σ’ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι και άστραφτε το γιαταγάνι και στ’ απομνημονεύματα των αγωνιστών – του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και τόσων άλλων.

Δύο είταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. Του πρώτου οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς τους από τα “Δίκαια του ανθρώπου” του Ρήγα Βελεστινλή, πάνω στ’ άλλο πέφτει βαρύς ο ίσκιος της “Πατρικής Διδασκαλίας” του Μακαριωτάτου Πατριάρχη της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ Κυρ-Άνθιμου – ή πιο σωστά του Γρηγορίου».

(…) Το είπα και το ξαναλέω: Το 21 δεν ήταν όμοιο με καμία επανάσταση του κόσμου. Το ότι, παρά τον Μέττερνιχ και το Συνέδριο της Βιέννης, παρά τον Ιμπραήμ και τον Ιγνάτιο, παρά τον Κοραή και το Βρυώνη, παρά την αντίδραση του Ιερατείου και των Προκρίτων, μπόρεσε και να εκραγεί και να σταθεί, αυτό δεν ήταν θαύμα – γιατί το θαύμα είναι μια παραβίαση της φυσικής διαδικασίας της ύλης (πράγματα της δικαιοδοσίας των Αγίων μας). Το 21, ήταν μια Εθνικο-Κοινωνική επανάσταση, η πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και το ντόπιο τσορμπατζή και το δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε το Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θα ’σφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους Προκρίτους. Είναι Μεγάλο, όχι για τις απαντήσεις (που δε δόθηκαν), αλλά για τίς που έθεσε ερωτήσεις: Μπορεί να, ένας λαός νοείται λεύτερος, με μόνο την Εθνική ανεξαρτησία του; Η άλωση της Βαστίλλης, λέει ό χ ι. Αλλά του 21 οι ερωτήσεις είναι δύο: χωρίς την Εθνική ανεξαρτησία τους οι λαοί, μπορούν, να αλώνουν τις Βαστίλλες τους; Την ερώτηση αυτή, πρώτο την έθεσε, μπρος στους Ιστορικούς του κόσμου, το 21. Κι αυτοί, έμειναν κόκκαλο – δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν… στο τσαρούχι!... Η ερώτηση τούς ήρθε σαν κεντιά βούκεντρου ζευγολάτη στα οπίσθια. Ήσαν ο όνος ο αρνούμενος να διασκελίσει το αυλάκι. Βάλθηκαν να ψάχνουν λοιπόν την Ιστορία… Πουθενά, πουθενά – καμιά τέτοια… άλλου είδους ταραχή, κανένα τέτοιο στραβομουτσούνιασμα… του «ωραίου»! Τι λοιπόν; Τα Δερβενάκια και το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι και το Βαλτέτσι, το Ναυαρίνο και το Πρωτόκολλο (για την ανεξαρτησία) του Λονδίνου, όλ’ αυτά θα μνέσκαν μάταια, χωρίς το σφάξιμο των Προκρίτων;

Ώστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του; ήταν το «τι Γιά��νης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι.

Και ώστε, μια  μ ό ν ο ν  Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστη��ένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι. Ξεφυλλίσατε την Ιστορία μέχρι τα σήμερα και πέστε μου κάνα που να μην είναι –αυτό– έτσι. Εκατοντάδες εθνικές επαναστάσεις, πέτυχαν ή απότυχαν, αλλά καμιά εθνικοκοινωνική δεν επιχειρήθηκε. Οι μόνο κοινωνικές, όπου των χρόνων και των καιρών, όπου της γης και του πελάου, καταπνίγηκαν μέσα στο αίμα τους, ανελέητα… Μα, θα μου πείτε: η  Γ α λ λ ι κ ή, δεν ήταν αυτή κοινωνική; Και θα σας πω: Μα, Κύριοι, απότυχε. Η 4η τάξη , ο λαός, (οι και, «ξεβράκωτοι» ειπωθέντες) χτυπήθηκε άγρια και «γουλίστηκε» από την αστική τάξη σαν χταπόδι. Μόλις πρόλαβε κι έβαλε φωτιά σε καμιά εκατοστή Πύργους αφεντάδων του κι έσφαξε μερικές χιλιάδες ευγενήδες. Από Επισκόπους; πολύ λιγότερους. Στις δύο Μπρυμέρ, «καθάρισε» κι άλλες τους μερικές χιλιάδες γαλαζοαίματους και όμοιούς τους αλιτήριους, στα μπουντρούμια. Αυτό ήταν όλο-όλο του που πρόφτασε. Ύστερα ο (τζόκεϋ) Ναπολέων τον καβάλησε, πότε σαν γάιδαρο ξεσέλωτο και πότε σαν άτι του με λοφίο. Λίγο αργότερα (το 1848) ξαναξεσηκώθηκε στο ποδάρι. Νυν, υπέρ πάντων ο αγών… Το ψωμοτύρι ενάντια στον αστακό, «το κασκέτο ενάντια στον πίλο». Με δεκάδες χιλιάδες πτώματα την ξαναπλήρωσε την επανάστασή του ο λαουντζίκος. Την εκατό τοις εκατό κοινωνική, ύστερα από τα πενήντα τοις εκατό του 21. Και επακολούθησαν –γραμμή– το καβαλίκεμα, από το Ναπολέοντα το Γ και απ’ αυτόν, έως τον Θιέρσο κι απέ στον Πουανκαρέ, κι ύστερα στο Ντε Γκωλ και δόστου να ’χει… Έως που κάποιος συμβιβασμός ήρθ’ επιτέλους – και η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα… να πυροβολάει… το λαό!... Πράγματι, εξαιρουμένης της Ρούσσικης του 1917, καμιά, μόνον κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε· όλες μαζί, το πλήρωσαν με πολλά εκατομμύρια πτωμάτων…

Ναι, καμιά, μόνο Κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε και ουδεμία Εθνικοκοινωνική επιχειρήθηκε. Εξαίρεση στάθηκε το 21. Κι ενώ, στη μια του πλευρά (την εθνική) αυτό θριάμβευσε, στην άλλη του (την κοινωνική) ήρθε καπάκι… Οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε… ο Όθωνας! Η Κατάκτηση το ’σκασε και εγκαταστάθηκε η Κατοχή των Δημοσίων υπαλλήλων. Το «κρυφό σκολειό» έγινε Πανεπιστήμιο περίλαμπρο, όπου βρόντηξαν και άστραψαν οι γλωσσαμύντορες και οι άλλοι: Ο Παπαρρηγόπουλος, ο Σαρίπολος, ο Μιστριώτης, ο Τρεμπέλας. (Εγώ το είπα: Η αγραμματωσύνη θα μας σώσει…). Και όλοι αυτοί οι λόγιοι άντρες και Σοφοί, οι Κοι Κ. Τσάτσος και ο Γρ. Κασιμάτης, και ο Λεωνίδας Ζέρβας, και τελοσπάντων πας όστις με Πίλον υψηλόν, ή με Αρχιερατικόν εγκόλπιο απ’ το σβέρκο, άνθρωποι τα… μάλα σοβαροί και λίαν… Ιστοριοδιφικώς βεβαρυμένοι, –  ων κάποιος κάπου ιδόντας μου τις Καραγκιόζικες «φιγούρες» είπε, μετά γκριμάτσας απαρέσκειας: «… Εεε – δεν είναι άνθρωπος σοβαρός!». Όλοι αυτοί (και ο κ. Ι. Θεοδωρακόπουλος) «καθαρευουστί» μάς κοπανάν ότι οι λόγιοι της διασποράς (π.χ. ο Κοραής και ο Ιγνάτιος), το Ανώτερο Ιερατείο (να πούμε ο Παλαιών Πατρών κι οι Δεσποτάδες), προσωπικότητες, ως λόγου χάρη ο Καποδίστριας, οι δύο Καραντζάδες και ο Κωλέττης, αυτοί λευτέρωσαν το έθνος!... Εμείς όμως θα τους πούμε, ότι ούτε σε κείνους που αυτοί μας λένε, οφείλει τίποτα το έθνος, ούτε απ’ αυτούς που μας το λένε περιμένει τίποτα – αυτό…

Μόνον ένας Φεραίος, τη λόγια (πριν από το 21) φάρα αυτή, των «Λόγιων της Διασποράς» και των φαρδομάνικων Ιεραρχών, μόνον αυτός την προανάκρουσε τη Λευτεριά κρατούσαν σπάθα. Οι άλλοι, αυτοί μακροημέρευσαν – πάντα τις «ελληνικούρες» τους κοπανώντας… Να, τι λέει πάνω σ’ αυτά, ο Γερμανός ιστορικός Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη στην «Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως», σελ.200:

«Ελευθερωταί αυτής (= της Ελλάδας) υπήρξαν ουχί σοφοί, ανατραφέντες παρά την εστίαν της κλασσικής αρχαιότητος, αλλ’ άνδρες εξ ακοής μόνον την αρχαιότητα γνωρίσαντες και μόλις μαθόντες ν’ αναγιγνώσκωσι και να γράφωσιν· ουχί φρόνιμοι και εύποροι (σ.σ.: όπως οι Αρχιερείς και οι Φαναριώτες), αλλ’ άνθρωποι από ευτελούς μόλις εργασίας, από ταριχείας ορτύγων και συλλογής ελαίων αποζώντες· άνδρες ουχί του καλάμου και της θεωρίας…» κλπ.

Αλλ’ ας μη σκάζαν, δεν θα –το 21– τους κατάνταε «παρακλαυσίθυρους» χειρότερων αφεντάδων. Θα, μετά την «απελευθέρωση», τους έκανε καρπαζοεισπράχτορες του κράτους. Η γραφειοκρατία (η πιο «κατεστημένικη» μορφή όλων των δουλειών του λαουντζίκου), θα τους έκανε μάτια μ’ σαν τους σημερινούς «τσικλομασάδες» Αμερικάνους. Θα μάθουν και το «εν ημικλάστω» αναφέρεσθαι προς τους απ’ αυτούς πληρωμένους του υπηρέτες. Και κάτω, μετά ένα «ευπειθέστατος», θα θέτουν την απολευτερωμένη υπογραφή τους: Λ’κάς Φοκοπήδαρους… (…)

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[aftocdn]

Κομοτηνή: Στα χνάρια της ιστορίας και του πολιτισμού ο Ροδίτης της Ροδόπης

Ένα Φωτογραφικό Λεύκωμα είναι το νέο βήμα δημιουργίας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδίτη, βασισμένο σε προφορικές μαρτυρίες κατοίκων, προσφύγων δεύτερης γενιάς, και σε συνδυασμό με το πλούσιο φωτογραφικό του υλικό προσπαθεί να ανασύρει ψηφίδες της ιστορίας του Οικισμού Ροδίτη του Δήμου Κομοτηνής από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του, τον Ιανουάριο του 1923, μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αι.

Το Λεύκωμα διαρθρώνεται σε 7 κυρίως φωτογραφικές ενότητες, με σύντομα εισαγωγικά κείμενα και μαρτυρίες στο ιδίωμα του τόπου, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ανθρώπινων δραστηριοτήτων από τη θρησκευτική, κοινωνική, εκπαιδευτική ζωή, την οικονομία του χωριού, τη διασκέδαση, τα γλωσσικά «μνημεία» κ.ά.

«Oι προφορικές μαρτυρίες έχουν τη δύναμη να αποσύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τις εμπειρίες των “αφανών” και των “ξεχασμένων” υποκειμένων και έτσι, μαζί με τις ιστορίες των επιφανέστερων ιστορικών υποκειμένων, να δώσουν μια πληρέστερη εικόνα του παρελθόντος»* τονίζεται σε σημείωμα της έκδοσης.

*(Ιουλία Πεντάζου & Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, «Σχεδιάζοντας το Μουσείο της πόλης του Βόλου. Η υπόσχεση και οι προκλήσεις των προφορικών μαρτυριών», στο H μνήμη αφηγείται την πόλη – Προφορική ιστορία και μνήμη του αστικού χώρου, Επιμ. Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, Τασούλα Βερβενιώτη, Δήμητρα Λαμπροπούλου, Μάρλεν Μούλιου, Ποθητή Χαντζαρούλα, Πλέθρον, Αθήνα 2016, σ. 37).

Info Φωτογραφικό Λεύκωμα Έτος Έκδοσης: 2019 Αριθμός Σελίδων: 108 ISBN: 978-618-5001-56-8 Σχήμα Βιβλίου: 23×23 Τιμή Βιβλίου: 15€ Επιμέλεια: Τζένη-Ξανθή Κατσαρή-Βαφειάδη Επιστημονική επιτροπή Λευκώματος: Τάνια Μαργαρίτου, Βασιλική Φίλιου, Γιώργος Κεπελής Χορηγός Έκδοσης: Δήμος Κομοτηνής

Μοιράσου το άρθρο:

Source link

The post Κομοτηνή: Στα χνάρια της ιστορίας και του πολιτισμού ο Ροδίτης της Ροδόπης appeared first on Προκηρύξεις, διορισμοί, δημόσιο και άλλα νέα!.

source https://aftocdn.gr/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b5%cf%82-%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82/%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%84%ce%b7%ce%bd%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84/