#στιχάκια

[lostwhy]

Θα βλέπουμε τον ήλιο να χάνεται πίσω από τα βουνά

[lum1nous-darkness]

"Τα νιάτα μας διαδρομή, Αθήνα - Σαλονίκη,

δύο πόλεις χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι"

.

Και μια στάση στην Λαμία τα ξημερώματα,

κάθε φορά να ματώνει την ψυχή σου.

[aidhmwn-sigh]

Δεν υπάρχουν ιδανικά πλασμένα για τον κόσμο μου.

Μαρεσει να αράζω σε μια ταράτσα με θέα όλη την Αθήνα.

Μια πιτσα, δυο μπυρες και τα φώτα απο καθε γωνία της πόλης να φωτίζουν την βραδιά.

Συζητήσεις για όλα τα φασματα της ζωής.

Όχι απλά μια καυλαντα.

Συζητήσεις ακόμα και για λεπτομέρειες που δεν μπορείς να φανταστείς την ώρα που ξεκινάς κατι τέτοιο.

Δυο χέρια να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όσο είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του ανθρώπου που επιλέγω να ζησω κατι τέτοιο.

Να μιλάω για πράγματα που δεν ακούει κανείς, για όσα αγαπάω, για όσα με θυμώνουν, για όσα με πληγώνουν, να μην μιλάμε για δουλειά.

Να μιλάμε για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τους έρωτες, τις φιλίες.

Και να γελάμε.. να γελάμε πολύ.

Και να κλαίμε και να κλαίμε ακόμα περισσότερο.

Και έπειτα να παίρνουμε τις κιθάρες μας και να γράφουμε στιχάκια που θα μείνουν εκεί, σε εκείνη την ταράτσα χαραγμένα.

Θέλω μονάχα τέτοιες στιγμές και ξέρω εγώ να ζησω!

[glykia-melodhia]

Οι άνθρωποι τρομάζουν στη θέα του διαφορετικου. Όταν συναντούν κάποιον που μιλάει δυνατά, σκέφτεται δυνατά, ή, ακόμα χειρότερα, αγαπάει δυνατά, συνήθως φεύγουν. Φεύγουν, γιατί τα δυνατά και τα αληθινά τους τρομάζουν.

~ Βιβλίο, στο τελείωμα της μέρας, από Αναστασία Σουσωνη

[kikneio-asma]

Ίσως τελικά τα μεγαλύτερα «συγγνώμη» να τα χρωστάμε στους εαυτούς μας.

-Κύκνειο Άσμα, 15.01.23

[psychotiko-epeisodio]

Και ίσως σου πω κάποια στιγμή,

πως δίπλα σου κάνω τον πιο ξεκούραστο υπνο

Και το πιο ευχάριστο ξύπνημα.

Πως δεν βαριέμαι ποτέ να σε ακούω να μιλάς,

η να γκρινιάζεις .

Πως οι μέρες κοντά σου γίνονται ένα Τσικ πιο εύκολες,

Και οι νύχτες πιο υποφερτες.

Ίσως σου πω στα σιγανα,

Τόσο ίσα να ακούς την φωνή μου,

πως φοβάμαι μην φύγεις,

Και χρειαστεί να σηκώσω το βάρος της απουσίας σου .

Ίσως σου πω,

Πως τώρα που σε βρήκα,

Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα.

Και πως θα στα έδινα όλα,

Φτάνει να μου το ζηταγες .

----------------_------_--------------------

Τόσο πολύ σε είχα ερωτευτεί.

Ένα χρόνο μετά,έχω να σου πω.

Πως όντως το βάρος της απουσίας σου είναι ασηκωτο.

Και εγώ από τότε που έφυγες δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.

[m-rosaaa]

Αν με ρωτήσεις, δε θυμάμαι.

Δε θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μας κουβέντα. Οι πρώτες λέξεις που ανταλλάξαμε.

Ίσως να μη θυμάμαι ημερομηνίες και κάποια μέρη.

Έχουν αλλάξει λίγο στο μυαλό μου.

Θυμάμαι όμως το πως ένιωσα.

Το χαμόγελο που απλώθηκε στα χείλη μου και το σφίξιμο στο στομάχι μου.

Λέω δε μπορεί, θα είναι η ιδέα μου.

Και τελικά, εκείνο το σφίξιμο ήταν μόνο η αρχή.

[apopsyxhs]

Και εγώ έχω μέρες που δεν με γεμίζει τίποτα

[adyto]

Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου,

βρίσκεται εντός σου.

-Γιάννης Ρίτσος

[lostwhy]

[myphoto-lab]

Δεν ζει κανείς χωρίς να φεύγει. Και τα άγαλμα ακόμη , και αυτά την νύχτα δραπετεύουν

- Κική Δημουλά

[ma-d-ame]

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, ελπίζω του χρόνου να στολίζω το σπίτι που θα μένω με εκείνον, μιας που φέτος μας χωρίζουν 300 χιλιόμετρα🫶🏻

[kikneio-asma]

Στο τέλος της ημέρας, το να στέκεσαι ευάλωτος μπροστά απ’τον άλλον είναι, ίσως, η πιο μεγάλη ένδειξη δύναμης.

-Κύκνειο Άσμα, 20.06.22

[sayyestoheaven-sayyestom3]

Πως γίνεται να σε ξέρω τόσο λίγο μα να νιώθω λες και έχω ζήσει μαζί σου δύο ζωές.

[m-rosaaa]

Γουστάρω τις βαθιές συζητήσεις.

Αυτές που δεν έχουν μια σωστή απάντηση.

Που ο στόχος τους είναι να ανταλλάξεις απόψεις και ενδιαφέροντα. Να γνωρίσεις τον άλλον πιο καλά, όχι να αποδείξεις κάτι.

Αλλά ακόμα περισσότερο, γουστάρω τους ανθρώπους που μπορείς να κάνεις τέτοιες συζητήσεις.

Γιατί αυτά τα άτομα δεν θα σε κρίνουν.

Δεν περιμένουν να σε στήσουν στον τοίχο με την πρώτη κουβέντα που δεν τους άρεσε ή δεν συμφωνούν.

Είναι εκεί για να σε ακούσουν και να τους ακούσεις.

Τίποτα παραπάνω.

Τίποτα λιγότερο.