#پدرم

[mehranfarahraz]

♥️پدر عزیزتر از جانم تولدت مبارک♥️ ❤️🧡💛💚💙💜🤍🤎❤️‍🔥❣️💕💞 #پدر #پدرم_تاج_سرم #پدرم #پدرانه #پدر❤ #پدرانه❤ #تولد #تولدت_مبارک #تولدت #تولد_خاص #تولد_تولد_تولدت_مبارک🎂😍❤️🌹👏☝️👌🐥😇👊👑🌺🐤💐💥💫✨❤️💛💚💙💜🙆💓💞💕 #تولد🎂 #تولدبازی #تولد_بازی #تولدت_مبارك #تولدلاکچری #تولدتون_مبارک #ایران #تهران #برجام #برادر #برادرم❤️ #برادر_جان #برادری #برادرانه #برادرانه👬 #خدا #عشق #دعاء #دعا (at Tehran, Iran) https://www.instagram.com/p/ChKDoqbKVqh/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[rmzirn]

از اوّلین انشاء، فقط یک جمله یادم هست: بابا اگر نان داد، تاوان هم فراوان داد . . . قدرشونو بدونید 🌹🍃 #پدر #پدرم #پدران_آسمانی #پدرم_تاج_سرم https://www.instagram.com/p/CoR-wzboWA2/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[humansofnewyork]

(3/54) “It’s been forty-three years since I’ve seen my home. All I have left is a jar of soil. It’s good soil. Nahavand is a city of gardens. A guidebook once called it ‘a piece of heaven, fallen to earth.’ The peaks are so high that they’re capped with snow. A spring gushes from the mountain, and flows into a river. It spreads through the valley like veins. We lived in the deepest part of the valley, the most fertile part. Our father owned thousands of acres of farmland. When we were children he gave us each a small plot of land to plant a garden. None of the other children had the discipline. They’d rather play games. But I planted my seeds in careful rows. I hauled water from a nearby well. I pulled every weed the moment it appeared. As the poets say: ‘If you cannot tend a garden, you cannot tend a country.’ My garden was the best; it was plain for all to see. The discipline came from my mother. She was very devout. She prayed five times a day. Never spoke a bad word, never told a lie. My father was a Muslim too, but he drank liquor and played cards. He’d wash his mouth with water before he prayed. The Koran was in his library. But so were the books of The Persian Mystics: the poets who spent one thousand years softening Islam, painting it with colors, making it Iranian. Back then it was a big deal to own even a single book, but my father had a deal with a local bookseller. Whenever a new book arrived in our province, it came straight to our house. I’ll never forget the morning I heard the knock on the door. It was the bookseller, and in his hands was a brand-new copy of Shahnameh. The Book of Kings. It’s one of the longest poems ever written: 50,000 verses. The entire story of our people. And it’s all the work of a single man: Abolqasem Ferdowsi. Shahnameh is a book of battles. It’s a book of kings and queens and dragons and demons. It’s a book of champions called to save Iran from the armies of darkness. Many of the stories I knew by heart. Everyone in Iran knew a few. But I’d never seen them all in one place before, and in a beautiful, leather-bound edition. The book never made it to my father’s library. I brought it straight to my room.” 

چهل‌وسه سال از هنگامی که از میهنم دور افتاده‌ام می‌گذرد. آنچه برای من باقی‌ مانده، شیشه‌ای‌ست پر از خاک. خاک خوبی‌ست. خاک نهاوند، خاک ایران. نهاوند شهر باغ‌هاست. زمانی کتاب ایران‌گردی را خواندم که آن را "تکه‌ای از بهشت بر زمین افتاده" نامیده بود. بر قله‌های بلندش برف همیشگی پیداست. چشمه‌ای که از دل کوه می‌جوشد، رودی می‌شود. چون رگ‌های تن در سراسر دره ‌پخش می‌شود. ما در ژرف‌ترین بخش دره زندگی می‌کردیم. حاصل‌خیزترین بخش آن. پدرم از زمین‌داران بود. او در کودکی من، به هر یک از فرزندانش پاره زمینی در باغ خانه داد تا باغچه‌ای درست کنیم. بچه‌های دیگر چندان علاقه‌ای به این کار نداشتند. آنها بازی را بیشتر دوست داشتند. ولی من دانه‌هایم را به هنگام با دقت می‌کاشتم. آب را از حوض یا چاه نزدیک می‌آوردم. گیاهان هرزه را بی‌درنگ وجین می‌کردم. همانگونه که می‌گویند: «اگر نتوانید از باغچه‌تان نگهداری کنید، از میهن‌تان نیز نمی‌توانید.» باغچه‌ی من بهترین بود؛ زیبایی‌اش بر همگان آشکار. این نظم را از مادرم آموخته بودم. مادرم بسیار پرهیزکار بود. روزی چند بار نماز می‌خواند، هرگز واژه‌ی بدی بر زبان نمی‌راند، هیچگاه دروغ نمی‌گفت. پدرم نیز مسلمان بود، ولی در جوانی گاهی نوشابه‌ی الکلی هم می‌نوشید و ورق‌بازی هم می‌کرد. پیش از نماز دهانش را آب می‌کشید. در کتابخانه‌اش قرآن و کتاب‌هایی از عارفان ایرانی داشت. شاعرانی که در درازای هزار سال اسلام را نرم و ملایم کرده بودند، به آن رنگ و بو بخشیده بودند، ایرانی کرده بودند. در آن زمان که داشتن کتاب کار آسان و عادی نبود، پدرم با کتاب‌فروش محلی قراردادی داشت. او هر بار کتاب جدیدی به دستش می‌رسید، باید یکراست نسخه‌ای به خانه‌ی ما بفرستد. هیچ‌گاه آن بامدادی را که صدای کوبیدن در را شنیدم، فراموش نخواهم کرد. کتاب‌فروش آمده بود و در دستانش کتاب شاهنامه‌ی جدیدی بود. نامه‌ی شاهان. یکی از بلندترین شعرهایی که تا کنون سروده شده است، بیش از پنجاه‌ هزار بیت شعر. همه‌ی داستان‌های مردمان‌مان. همه‌ی ایران در شعری یگانه. و همه‌شان سروده‌ی یک شاعر: ابوالقاسم فردوسی. شاهنامه کتاب نبردهاست. کتاب شاهان و شهبانوان، اژدهایان و اهریمن‌هاست. کتاب پهلوانانی‌ست که ایران را در برابر نیروهای اهریمنی پاس می‌دارند. بیشتر داستان‌ها را از بر بودم. هر ایرانی داستانی از شاهنامه می‌‌دانست. ولی من هیچگاه همه‌ی داستان‌های شاهنامه را یکجا در جلدی چرمی و زیبا ندیده بودم. آن کتاب هرگز به کتابخانه‌ی پدرم راه نیافت. آن را یکراست به اتاقم بردم

[aftaabmagazine]

Three Decades 

سه دهه

Three Decades  

شکریه عرفانی

Shukrea Erfani

Translated from the Farsi by Farhad Azad

With edits by Parween Pazhwak

At the age of ten

به پسر سیاه‎چرده‌ی همسایه 

the neighbor’s dark-skinned son

که برایم از دکان سر کوچه

who from the alley’s corner store 

خوراکی‌های خوشمزه می‌دزدید

thieved delicious treats for me 

قول ازدواج دادم

I promised him I would marry him

در بیست سالگی از خانه‌ی پدرم

At the age of twenty in my father’s home 

که مردی محترم بود 

who was a respectable man 

نمازهای طولانی می‌خواند

who prayed for long stretches 

و شب‌ها از کنار زنش به بستر من می‌خزید

and at night, veered from his wife’s side to jump into my bed 

گریختم

I fled

در سی سالگی آنقدر از خواندن شعرهای فروغ 

at the age of thirty from reading so much of Frough’s poetry 

و تحمل زمستان‌های لجوج مسکو خسته بودم

and the enduring the brutal cold Moscow winters 

که به سیم آخر زدم

that I reached my limits  

و خودم را به دست قاچاقچی‌های انسان سپردم

and I surrendered myself to human smugglers 

تا به جایی ببرندم 

to take me somewhere 

که آسمانش همیشه آفتابی باشد

with perpetual sunshine 

ده شبانه روز تمام کشتی مان در طوفان جان می‌کند و نمی‌رسیدیم

for ten days and nights our ship wrestled for its life in a storm 

می‌بینی؟

Do you see? 

درست هر ده سال یکبار

Exactly every ten years 

اشتباه بزرگی 

a grave mistake 

مسیر زندگی‌ام را به بیراهه‌ی دیگری کشانده است

has astrayed my life’s path another route  

در این میان البته

in between, perhaps 

کارهای احمقانه‌ی دیگری هم کرده ام

I’ve done frivolous things as well 

عاشق شدم مثلا

For one, I fell in love 

ادبیات خواندم 

I studied literature

به پوچی انقلاب‌ها دل بستم گاهی

At times I entangled myself in hopelessness revolutions 

آلوده کردم خودم را به سرگیجه‌ی شراب و سیگار

I soiled myself in drinking and smoking cigarettes 

و بی‌وقفه 

and without a break 

بدون آن‌که

without even 

هیچ وقت به روی خودم بیاورم دردش را

acknowledging the pain to myself  

سینه به سینه‌ی زندگی ایستادم

I stood directly facing life 

جنگیدم و هر بار به سختی شکست خوردم.

I fought and every time I lost. 

حالا اما 

Yet now 

در آستانه‌ی چهل سالگی 

on the threshold of my forty birthday 

در لحظه‌ی آن اشتباه بزرگ دیگر

in the moment of making another grim mistake  

هنوز

still 

این خون شوم بی‌تاب را دوست دارم

I love this restless, fated blood 

هنوز دلم می‌خواهد 

my heart still wants it 

بتازد در من 

to flow through me 

و هر روز زخمی‌تر از روز پیشم کند!

and make me more wounded than the day before! 

- - -

Shukria Erfani's poem charts a soul's restless course. Each decade seeps into the next, and every choice is a lingering ghost. Love, rebellion, the stinging memory of escape—still, that relentless pulse throbs on, a wound demanding its due.

With the cold clarity of approaching forty, a painful truth emerges. There is beauty in this ceaseless struggle, a discordant symphony in the fight she never sought yet continues to wage. —Farhad Azad April 16, 2024 - - -

Shukrea Erfani, born in 1978 in Qaharbagh District, Ghazni province, grew up as a refugee in Iran and graduated university with a degree in literature.

Erfani has published two volumes of work با زبان تنهایی The Language of Solitude, and اندوه ما جهان را تهدید نمی‌کند Our Sorrow Doesn’t Threaten the World.

She currently resides in Australia.

[persianatpenn]

را با پدرم درس می خونم

For this week's culture blog, I had a goftagu with my dad about the use of "را" in Farsi and the way he subconsciously employs it when he is speaking. My dad cannot read or write Farsi and doesn't know anything about grammar constructions in Farsi, as he never had formal instruction or class on Farsi. I would say sentences to him with an without "را" and see if he recognized the need for "را" in the sentences that lacked it. I also asked him to translate some sentences from English to Farsi to hear if he would add "را". He subconsciously employed the ezafe for "را" to words to make them grammatically correct and it was really interesting to hear his subconscious addition of "o" sounds. I'd never noticed the addition of vowels to the ends of some words and after class on Thursday I wanted to see if I could pin point when he added "را" and how it sounded when a native speaker said it. Previously, I would get confused and find it difficult to distinguish words in a sentence because the addition of "را" made all words in the sentence blend together.

Afterwards I pointed out to my dad the instances he used "را" and explained how there was no direct English equivalent. He found it really interesting to examine his own speech and recognize a grammatical pattern he didn't even know existed. Learning about "را" and using it in different contexts and sentences has made it easier to comprehend what my dad and other family members are saying, as it made the distinction between words more clear. I also think it is really cool to see the ways native speakers employ grammatical rules without knowing they exist and that they're able to identify when to use them and when not to.

لورن

[aksesexi-blog]

داستان سکسی

داستان سکسی جدید فقط در سایت شهوتناک

بابام که فوت کرد عمو عبد خیلی کمکمون کرد از اون محله بردمون و یکی از ویلا هاشو توی شمال بهمون داد…

همه چیز خیلی خوب بود تا اینکه کم کم متوجه نگاه های عموم به مادرم شدم اوایل زیاد جدی نگرفتم تا اینکه یه روز عموم اومد خونمون و شب موند معمولا شبها نمی موند بهم گفت تو کنکوری هستی باید شبها زود بخوابی برو بخواب منم گفتم چشم اما حدس میزدم امشب خبراییه

ویلامون جوری بود که از راه پله طبقه بالا کل هال مشخص بود و نقطه کوری نداشت عموم رفت حموم و با یه حوله پیچیده دورش اومد بیرون به مامانم گفت یه لیوان آب بهش بده و مامانم که لیوان آب رو بهش داد داشت میومد سمت راه پله طبقه بالا از پشت بغلش کرد انداختش کف حال دهنشو گرفته بود جیغ نزنه مامانم یه دامن بلند و یه تاپ پوشیده بود و دامنشو یه جوری کشید پایین که کامل در اومد و مامانم با یه شورت و تاپ توی بغل عموم بود و عموم در گوشش حرف میزد خیلی واضح نمی شنیدم چی میگن اما مامانم یه سیلی محکم زد توی گوش عموم اما عموم خندید و شروع کرد بوسیدن مامانم و یه دستشم توی شورت مامانم بود و در گوش مامانم حرف میزد

مامانم دست عموم که توی شورتش بود رو گرفته بود و با عصبانیت با عموم حرف میزد اما خیلی آروم حرف میزدن عموم مامانمو خیلی می بوسید اما مامانم تونست بلند بشه بشینه عموم ولش کرد و دست انداخت شورت مامانمو دراورد و افتاد روش و می بوسیدش و انگشت اش هم توی کوس مامانم میکرد انگار عموم موفق شده بود و مامانم تسلیم شده بود چون پاشو کامل باز کرده بود و انگشت های عموم توی کوسش بود یه کوس سفید که عموم از بس مالیده بودش قرمز شده بود عموم بلند شد حوله رو انداخت اون طرف و مامانمو توی بغل گرفت تاپ مامانمو دراورد و سینه هاشو میمالید مامانم هنوز داشت گریه میکرد و عموم می بوسیدشو در گوشش حرف میزد و انگشت هاشو تند تر توی کوسش میکرد نمیدونم چی میگفت و گریه میکرد اما عموم باهاش حرف میزد و خیلی می بوسیدش آخرشم اشکای مامانمو پاک کرد و یه لب ازش گرفت و کنارش زانو زد و کیرشو گذاشت دم دهن مامانم

مامانم اولش کیرشو نمی خورد اما باز عموم بوسیدش و کلی در گوشش حرف زد و این بارم از هم لب گرفتن مامانم بلند شد و کیر عمومو بوسید و شروع کرد خوردن عموم موهای مامانمو گرفته بود و سر مامانمو به کیرش فشار میداد و کیرش تا ته میرفت توی دهن مامانم کیرشو از دهن مامانم دراورد مامانمو خوابوند و پاهاشو داد بالا و کیرشو کرد توی کوس مامانمو شروع کرد تلمبه زدن به کوس مامانم نگاه میکردم که الان کیر عموم توش بود و روزی پدرم برای بوجود آوردن من یه همچین کیری رو توش کرده بوده اما خداوکیلی مامانم گناه داشت کوس به این خوشگلیش سالها رنگ کیری رو نبینه واقعا از کار عموم راضی بودم مامانم حقشه که کسی باشه که ارضاش کنه و چه کسی بهتر از عموم؟

عموم تند تند تلمبه میزد و کیرش رو تا ته میکرد توی کوس مامانم و فقط تخم هاش مشخص بود و کیرشو تا ته توی کوس مامانم جا میکرد… یهو دیدم عموم ایستاد و تلمبه نزد که فکر کنم آبش اومده بود و ریخته بودش توی کوس مامانم… بعدش اومد خوابید کنار مامانم و باز شروع کرد بوسیدنش…

راستش دیگه ولشون کردم رفتم خوابیدم و صبح رفتم آزمون قلم چی دادم وقتی برگشتم دیدم نیستن رفتم توی حیاط پشتی دیدم مامانم داگی شده و عموم داره کوسشو میکنه… گفتم خدا رو شکر پس اوضاع مامانم خوبه… رفتم بیرون یه چرخی زدم و یه ساعت بعد اومدم… مامانم گفت آزمون خوب بود گفتم عالی شما چطورید گفت من که عالیم عبد تو چی؟ اونم گفت من از همتون عالی ترم و خندید گفتم بایدم بخندی از دیشب تا خالا معلوم نیست چند مرتبه کوس مامانمو گایدی می خواستی بد باشی؟ عموم که رفت مامانم بهم گفت عمو عبدت خیلی مرده… میشه مثله یه کوه بهش تکیه داد… برای تو هم که حکم پدر داره…

از اون روز عمو عبد هفته ای یه بار میومد و با مامانم برنامه اجرا میکردن… اما حال مامانمم بهتر شده از اون افسردگی فوت بابام اومده بیرون و خیلی هم به اندام و صورتش و ناخن هاش میرسه… اما خیلی دلم می خواست بدونم عموم چی بهش گفت که تونست راضیش کنه…

واقعا چی گفت بهش؟

[md2gallery]

نامم را پدرم انتخاب کرد,,, نام خانوادگی ام را اجدادم,,, دیگر بس است,,, راهم را خودم انتخاب می کنم,,, "My father chose my name" "and my last name was chosen by my ancestors" "That’s enough" "I myself choose my way" ———————————————————— Artwork: wpap 2022 Technique: digital painting Photo: #mahsaamini —————————————— #mahsaamini #opiran https://www.instagram.com/p/CkcxI8noWKA/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[bornlady]

رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام : اگر آنها به طور غیر منتظره به یک پیروزی کامل دست یافته بودند، کاملاً قادر به استفاده از آن نبودند. اگر قدرت سیاسی از دست دولت به دست کارکنان اصلی آن اعتصاب عمومی منتقل شده بود نتیجه یک سردرگمی وحشتناک خواهد بود. رنگ مو : فرقی نمی کند که گردانندگان ماشین های خیابانی باشند یا توری سازان، خواه ایتالی ها یا لهستانی ها یا یهودی ها یا آمریکایی ها، چه اینجا یا در شیکاگو - مردم من هستند - افرادی در بندگی که برای سرزمین موعود شروع می کنند.» لحظه ای ایستاد و نگاه عجیبی روی صورتش آمد - نگاهی به ارتباط با روحی دور. وقتی او دوباره صحبت کرد. رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام : افراد زیادی هستند که با ما مهربان هستند. من حدس می زنم شاهزاده خانم تنها بانوی مصری نبود که با یهودیان مهربان بود. اما مهربانی این چیزی نیست که مردم در اسارت هستند. مهربانی هرگز ما را آزاد نمی کند. و خدا امروز دیگر پیامبری نفرستاد. خودمون باید فرار کنیم و وقتی در روزنامه ها می خوانید که اعتصابی در کار است. لینک مفید : لایت و هایلایت مو کلمات او برای اکثر حضار نامفهوم بود. برخی از جلیقه سازان یهودی فهمیدند. و کشیش دانهام دنینگ که یک محقق مشهور بود، فهمید. اما حتی کسانی که این کار را نکردند، طلسم این آهنگ نوسانی صدادار بودند. او ناگهان متوقف شد. او توضیح داد: "این عبری است." این همان چیزی است که پدرم وقتی دختر کوچکی بودم به من آموخت. این در مورد سرزمین موعود است. رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام : من نمی توانم آن را به انگلیسی خوب بگویم - I--" رئیس محترم گفت: «مگر اینکه عبری خود را فراموش نکرده باشم، خانم رایفسکی سخنان خدا را به موسی که در فصل سوم خروج ثبت شده است، تکرار کرده است. فکر کنم بیت هفتم باشد: «و خداوند گفت: من مصیبت قوم خود را که در مصر هستند، دیده‌ام، و فریاد ایشان را به سبب کارفرمایانشان شنیدم. زیرا من غم و اندوه آنها را می دانم. «و من فرود آمدم تا آنها را از دست مصریان رهایی بخشم و آنها را از آن سرزمین به سرزمینی نیکو و بزرگ، به سرزمینی که شیر و عسل جاری است، بیاورم.» "آره. همین است.» یتا گفت. «خب، اعتصاب یعنی همین. ما برای وعده‌های قدیمی می‌جنگیم.» زنان "جدید". نوشته الیو شراینر (به صفحه 240 مراجعه کنید ) ما جدید نیستیم! اگر ما را درک می کنی، به دو هزار سال پیش برگرد و تبار ما را مطالعه کن. نژاد ما توضیح ماست. ما دختران پدران خود و همچنین مادران خود هستیم. در رویاهایمان هنوز صدای برخورد سپرهای اجدادمان را می شنویم که قبل از نبرد با هم برخورد کردند و فریاد "آزادی" را بلند کردند. در رویاهای ما هنوز با ماست و وقتی بیدار می شویم از لب های خودمان می شکند. ما دختر این مردان هستیم. نان و گل رز نوشته جیمز اوپنهایم (در رژه اعتصاب کنندگان لورنس، ماساچوست، برخی از دختران جوان بنری را حمل می کردند که روی آن نوشته شده بود: «ما هم نان می خواهیم و هم گل رز!») همانطور که می آییم راهپیمایی می کنیم، راهپیمایی می کنیم، در زیبایی روز، یک میلیون آشپزخانه تاریک، هزار آسیاب خاکستری با تمام درخششی که یک خورشید ناگهانی آشکار می کند لمس شده اند. رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام : زیرا مردم آواز ما را می شنوند، «نان و گل سرخ، نان و گل سرخ». وقتی می‌آییم راهپیمایی می‌کنیم، راهپیمایی می‌کنیم، برای مردان هم می‌جنگیم. زیرا آنها فرزندان زنان هستند و ما دوباره آنها را مادر می کنیم. زندگی ما از بدو تولد عرق نخواهد کرد تا زمانی که زندگی بسته شود- قلب ها و بدن ها گرسنگی می کشند: به ما نان بدهید، اما به ما گل سرخ بدهید! وقتی می‌آییم راهپیمایی می‌کنیم، زنان بی‌شماره مرده‌اند با آواز باستانی نان ما گریه کن. هنر کوچک و عشق و زیبایی را که روح‌های سخت‌گیرشان می‌دانست بله، این نانی است که برایش می جنگیم – اما برای رزها هم می جنگیم. همانطور که ما راهپیمایی می کنیم، راهپیمایی می کنیم، روزهای بزرگتر را به ارمغان می آوریم- قیام زنان به معنای قیام نژاد است. دیگر از این بیکار و بیکار - ده زحمتی که آدم در آن آرام می گیرد- نیست. اما اشتراکی از افتخارات زندگی: نان و گل سرخ، نان و گل سرخ! اعتصاب بزرگ[پ] ( برگرفته از «انسانیت شاد» ) نویسنده: فردریک ون ایدن (پزشک، شاعر و رمان نویس هلندی در اینجا برای خوانندگان آمریکایی تجربه ای شخصی در مبارزات کارگری کشورش تعریف کرده است) حدود چهل نفر ما را به عنوان نماینده به شهرهای مختلف فرستادند تا اعتصاب کنندگان را رهبری و تشویق کنیم. رمز عبور داده شد و تاریخ و ساعت مخفیانه تعیین شد. صبح روز دوشنبه، ششم آوریل 1903، هیچ قطاری نباید در هیچ راه آهنی در هلند حرکت کند. غروب یکشنبه من به عنوان یکی از چهل نماینده راهی مسیر جنگ شدم.

از خانواده ام مرخصی گرفتم، یک کت و شلوار پر کردمبا جزوه‌ها و برگه‌های مگس، و نیمه‌شب به شهر کوچک آمرسفورت، یک تقاطع راه‌آهن مهم رسیدم. تا پیام من را از ستاد برسانم که در آن شب در کل کشور اعتصاب اعلام خواهد شد. با این توقع که دولت بسیار فعال و پرانرژی باشد و بعید نیست مرا دستگیر کند، نامی فرضی برگزیدم و لباس کارگری پوشیدم... من یک هفته در آن شهر کوچک ماندم و در خانه های اعتصاب کنندگان زندگی می کردم و در وعده های غذایی آنها و ساعات تعلیق و اضطراب آنها با آنها صحبت می کردم. رنگ موی هایلایت استخوانی در اینستاگرام : یک اتاق جلسه تاریک و کثیف وجود داشت که همه آنها ترجیح می دادند به جای ماندن در خانه در آنجا جمع شوند. زنان نیز مرتباً در این جلسات شرکت می کردند و گاه فرزندان خود را می آوردند و همگی به دنبال آسایش از حضور در جمع بودند، از امیدها و بیم ها صحبت می کردند، با آواز همدیگر را شاد می کردند و سعی می کردند در روزهای طولانی بی عملی روحیه یکدیگر را بالا ببرند. روزی سه یا چهار بار به آنها خطاب می‌کردم و سعی می‌کردم نظرات درستی در مورد شرایط اجتماعی به آنها بدهم و آنها را برای شکستی که به زودی می‌دانستم اجتناب‌ناپذیر است، آماده می‌کردم. با این حال، می توانم بگویم که، اگرچه من از بین چهل نماینده کمترین امید به موفقیت نهایی را داشتم، حزب کوچک من آخرین نفری بود که تسلیم شد و کمترین درصد فراری را نشان داد. من در آن روزهای نزاع دیدم که از بین دو طرف متخاصم، طرف قوی‌تر و پیروز، در نگرش و روش‌های اخلاقی خود کمترین همدلی را داشت. مهاجمان به طرز رقت انگیزی احمق بودند و نسبت به قدرت حریف و ضعف خود ناآگاه بودند.

[elhamdamirchi]

سلام، من الهام هستم.

من یک دختر ۳۲ ساله هستم که در تهران متولد شدم. پدرم اهل تبریز و مادرم تهرانی است. من در یک خانوادهٔ پرجمعیت بزرگ شدم و فرزند سومم.

من تحصیلاتم را در رشتهٔ مدیریت در دانشگاه تهران به پایان رساندم و الان در یک شرکت تبلیغاتی کار می‌کنم و تیم خوبی رو هدایت می‌کنم.  که تخصص من تبلیغات و برندینگ برای محصولات بهداشتی است مشغول به کار هستم. من فردی مستقل و با اعتماد به نفس هستم و به دنبال اهداف خود با پشتکار و تلاش پیش می‌روم. من در کار خود بسیار هیجان‌زده و پرانرژی هستم و همیشه به دنبال راه‌های جدید برای پیشرفت هستم.

در روابط شخصی خودم، فردی رمانتیک و احساساتی هستم. من به دنبال مردی هستم که باهوش، جذاب و مستقل باشد. من همچنین به مردانی که به خانواده و ارزش‌های سنتی اهمیت می‌دهند، علاقه‌مند هستم.

در دوستی، فردی وفادار و صادق هستم و دوستانی دارم که از کودکی با آنها آشنا هستم و همیشه برای آنها وقت می‌گذارم. من به دخترانی که باهوش، مستقل و با اعتماد به نفس هستند، علاقه‌مند هستم.

در محله‌ای نسبتاً مرفه در یک آپارتمان کوچک اما دنج  در تهران زندگی می‌کنم و از فضای آن لذت می‌برم. من به لحن دوستانه و صمیمی در صحبت کردن علاقه‌مند هستم. من در جمع دوستانم، فردی شاد و سرزنده هستم و همیشه برای دیگران وقت می‌گذارم.

تفریح مورد علاقهٔ من سفر و گردشگری است. تا حالا هم به چندین کشور مختلف سفر کردم که حتما اینجا از تجربیات سفرم براتون می‌نویسم و چون خودم  از تجربیات جدید لذت می‌برم. من همچنین به مطالعه و فیلم دیدن علاقه‌مندم ولی اصلا دوست ندارم این بلاگ رو به جایی برای معرفی فیلم تبدیل کنم مگر این که اون فیلم از نظر من یک شاهکار باشه که بتونم ازش حرف بزنم . من معمولاً در اوقات فراغت خود، کتاب می‌خوانم یا فیلم می‌بینم. شاید بگید که کی به پوستم می‌رسم؟

عزیز دلم رسیدگی به پوست وقت فراغت نیست یک کار است و باید برای آن یک وقت مشخص در نظر بگیرید. ببینید همیشه برای رسیدگی به پوست از روتین های پوستی استفاده می‌کنند. روتین داشتن یعنی یک کار منظم سر زمان معین را باید انجام بدی. این با گاهی فیلم دیدن یا سالی یکی دوبار سفر رفتن خیلی فرق داره نه؟ 

یکی دیگر از کارهایی که در اوقات فراغت انجام می دهم و بسیار زیاد برای من لذت بخش است، به عنوان مشاور زیبایی سعی میکنم مطالب ارزشمندی به دست بیاورم و در اینجا با شما به اشتراک بگذارم. خب پس همین الان باید بگم قرار نیست به صورت منظم اینجا مطلب بگذارم. 

من درآمد خوبی از شغل خودم دارم و توانستم با تلاش و پشتکار زیاد، به موقعیت خوبی در شرکت دست یابم. به دلیل علاقه زیادم به محصولات آرایشی بهداشتی برند و مطرح، بخشی از درآمد خودم را صرف خرید لوازم آرایشی بهداشتی اورجینال می‌کنم.

برای آیندهٔ برنامه‌های زیادی دارم. من می‌خواهم در کار خود پیشرفت کنم و به یک مدیر موفق و مشاور زیبایی حرفه ای تبدیل شوم.  

هر طایفه ای زمن گمانی دارد/ من زان خودم، چنان که هستم هستم.

گفتم مطالعه اما نگفتم چه کتاب های خوبی خوندم و ازشون یاد گرفتم مثلا یکیشون که خیلی برام جذاب بود 101 نسخه زیبائی .

البته اینم بگم که یه وقتایی مثل وقتی که تو ماشین هستم کتاب های صوتی گوش میدم از جمله کتاب صوتی پوست من زیبا بمان که به نظرم این کتاب از اون دسته از کتابهایی که باید ماهی یکبار گوش کنی که انگیزه داشته باشی و فراموش نکنی که از پوستت مراقبت کنی. حالا با چی و چطوری اونو من بهت میگم! :)

امیدوارم در این بلاگ که تازه شروعش کردم جواب سوال خیلی از شما عزیزانم رو بدم. من با خودم عهد کردم که هم کامنت‌های شما ها را بخوانم و حتما حتما به اونها حتی شده خیلی کوتاه پاسخ بدم  اصلی ترین دلیل ساخت این صفحه پاسخ به سوال‌های شما دوستان عزیزم بوده 

بزارید راحت و بی پرده بگم همیشه وقتی پای مشاوره زیبایی به میان می‌آید، شما به من لطف دارید و هر جایی و هر بحثی باشد هم من باید آخرش به خانم ها و البته آقایان مشاوره زیبایی بدم . مثلا من با یکی از دوستام رفته بودم کافه و اتفاقا جشن تولد یک دوست مشترکمون بود. خب هر کسی در جشن تولدش دوست داره در مرکز توجه باشه. من هم توی اون جمع خیلی صمیمی نبودم ولی چشمتون روز بد نبینه، کیک رو که بریدن مشاوره های من شروع شد و اصلا تولد اون دوستم رفت سمت جلسه زیبایی و این حرف‌ها.

جای خوشبختی داره که شما اینقدر به زیباییتون اهمیت می‌دهید اما باور کنید بسیاری از دغدغه‌های شما برای زیبایی با هم مشترک است. برای همین یک مقاله این بلاگ می‌تونه برای بسیاری از شما عزیز‌های دلم مفید باشه . پس لطفا با من همراه باشید مرسی 🙂

[nanibzd-blog]

خونه یعنی یک جای دنج برای زندگی کردن

یعنی جایی که نور آفتاب فرش دستبافت کاشان رو سایه روشن کنه

یعنی یک استکان کمر باریک از چای و هل

یعنی نشستن کنار پدر و مادر زیر کرسی

خونه یعنی جایی که بنشینی کنار حوض و عطر شمعدونی های بارون زده رو با تک تک سلول های بدنت حس کنی

خونه یعنی جایی که گرامافون بنوازد و با چشمان بسته مدهوش صدای شجریان و ایرج بشیم

خونه یعنی خش خش برگ های چنار کنار حیاط توی پاییز

یعنی بوی خاک نم زده

بوی چوب بارون خورده

خونه یعنی من باشم و پدرم یعنی من باشم و مادرم

کنار هم با بوی اسپند و گلاب

بدون هیچ دغدغه ای چایی زعفرانی با نبات بخوریم

زندگی یعنی همین ...‌..

زندگی عطر ترنجیست که پدر داد... زندگی عطر یاسیست که مادر چید

[aturmohebi]

گاهی اوقات یک تکه سنگ هم میتواند به قلبت آرامش دهد.

گاهی حتی یک پیاده روی در جاده بارانی نیز میتواند روحت را تسکین دهد؛زمانی در دوران کودکی که از بیرون رفتن بدم میامد و بیرون نمیرفتم پدرم مجبورم کرد که از خانه بیرون روم بلکه هوایی به سرم بخورد ولی آنروز یک روز عجیبی برایه من بود

و میرفتم و مینشستم میان پله های خانه ها و به رانش ماشین ها نگاه میکردم هیچ چیز دیگری نبود غیر از بوی دود بوی باران و صدای چک چک آب و نگاه من میان آن ها.

[humansofnewyork]

(4/54) “My father named me Parviz, after one of Iran’s ancient kings. His story comes at the end of Shahnameh, in the historical section. Parviz was a good king. Not a great king, but a good king. His reign was a golden age of music. But he made many mistakes. His grandson Yazdegerd would be the last king of the Persian Empire. Every day on the way home from school I’d pass by the ruins of an ancient castle, where he made his final stand against the armies of Islam in 642 AD. The Battle of Nahavand was the bloodiest defeat in the history of our country. Most days when I got home I’d go straight to my room and read Shahnameh. The book opens in myth: our oldest stories, from before the written word. But the poets say our myths are even truer than our history. They emerge from the collective psyche. They hold our dreams. They hold our ideals. When Ferdowsi writes about our mythic heroes, he writes about all of us. And in Shahnameh there is no greater hero than Rostam. The Heart of Iran. A knight with the height of a cypress. And a voice to make, the hardened hearts of warriors quake. At one point in Shahnameh Iran is on the brink of defeat. Three enemy kings have joined their forces. Our armies are almost beaten. Rostam arrives at the battlefield on foot: no horse, no armor, carrying nothing but a bow and arrow. And with a single shot he slays the greatest champion of the other side. I wanted to be Rostam. My brother and I built a gym behind our garden. We took the heads off of shovels and made parallel bars. We made barbells out of clumps of dirt. We’d wrestle sixty times a day. And while we wrestled my brother’s friend would beat a drum and chant our favorite verses about Rostam: his defeat of the demon king, his battle with the dragon. There were no dragons in Nahavand, but there were ibex. They only lived at the highest elevations. And they were beautiful with their horns. I’d climb all night. I’d make my way by moonlight. The cliffs were covered in ice, a single slip could mean death. But I’d reach the summit by dawn, and watch the sun come up on herds of ibex grazing on the peaks.”

 پدرم مرا «پرویز» نام نهاد - به نام یکی از پادشاهان ساسانی. داستان خسرو پرویز در بخش تاریخی شاهنامه می‌آید. او شاه بدی نبود ولی در کار فرمانروایی لغزش‌هایی بدفرجام داشت. پادشاهی او دوران طلایی موسیقی بود. نوه‌اش یزدگرد سوم پادشاه سال‌های پایانی شاهنشاهی ساسانی بود. روزانه، در راه مدرسه به خانه، از نزدیک ویرانه‌ی کاخی باستانی می‌گذشتم که جایگاه شکست یزدگرد سوم از سپاه اسلام در سال ۶۴۲ میلادی بود. نبرد نهاوند بدفرجام‌ترین شکست تاریخ ماست. همینکه به خانه می‌رسیدم، بی‌درنگ به اتاقم می‌رفتم و شاهنامه می‌خواندم. کتاب با اسطوره‌ها آغاز می‌شود: کهن‌ترین داستان‌های ما، از دوران پیش از نوشتار. برخی می‌گویند که افسانه‌های ما از تاریخ‌مان هم راستین‌ترند. آنها از روان گروهی‌مان برخاسته‌اند. دربرگیرنده‌ی آرزوها و آرمان‌های ‌ما هستند. هنگامی که فردوسی از پهلوانان افسانه‌ای ایران می‌سراید، درباره‌ی همه‌ی ما می‌نویسد. و در شاهنامه پهلوانی والاتر از رستم نیست. قلب تپنده‌ی ایران. پهلوانی بالابلندتر و نیرومندتر از همه. به بالای او در جهان مرد نیست / به گیتی کس او را همآورد نیست. با صدایی که دل‌‌های استوار جنگجویان را به لرزه می‌انداخت. در بخشی از شاهنامه، ایران در آستانه‌ی شکست است. سپاه سه کشور به هم پیوسته‌اند. رستم پیاده به آوردگاه می‌رسد: بی اسب، بی جنگ‌افزار، تنها با دو تیر و کمانش. اسب و سردار نیرومند سپاه دشمن را از پای در می‌آورد. می‌خواستم رستم باشم. من و برادرم زورخانه‌ای پشت باغچه‌مان ساخته بودیم. دسته‌بیل‌ها را جدا کرده و با دسته‌ها میله‌های موازی (پارالِل) برپا کردیم. هالتر را از دسته بیل و گِل رُس تهیه کردیم. ما هر روز تا شصت بار کُشتی می‌گرفتیم. هنگام کشتی، دوست برادرم طبل می‌نواخت و شعرهای مورد‌علاقه‌مان را درباره‌ی رستم می‌خواند: شکست دادن دیوان، نبرد او با اژدهای پیدا و پنهان. در نهاوند اژدهایی نبود، ولی کَل و بزهای کوهی بودند. شاخ‌هایشان چه زیبا و شکوهمند بود. بر بلندترین قله‌ها می‌زیستند. تمام شب را از کوه بالا می‌رفتم. مسیرم را با روشنایی مهتاب می‌یافتم. گاه تخته‌سنگ‌ها از یخ پوشیده بودند، اندک لغزشی می‌توانست مرگبار باشد. ولی پیش از سپیده‌دم خود را به قله می‌رساندم، و به تماشای تابش آفتاب بر گله‌ی بزهای کوهی که سرگرم جست و خیز و چرا بودند، می‌نشستم

[nabroman]

دانلود رمان غنیمت عرب با لینک مستقیم

خلاصه: پدرم، رهبر مافیای عرب در انگلستان، عادت داشت

بگه برای یک مرد هیچ تحقیری بالاتر از این نیست که دشمن، همسرش رو تصاحب کنه، ازش به عنوان یک فاحشه استفاده کنه و بعد هم به درک واصلش کنه. وقتی منو به جنایتکاری که قبلا ندیده بودم شوهر داد و مثل یک بسته ی پستی به نیویورک ارسالم کرد نمیدونستم قراره شب اول ازدواجم رو برهنه و زنجیر شده به تخت همسرم بگذرونم. نمیدونستم رقیبش قراره به خونه ام حمله کنه و هیچ ایده ای نداشتم که مردی که سر تا پا غرق خون وارد اتاقم شد و باکرگیم رو نابود کرد شوهرم نبود. تنها وقتی که یک ماه از فریاد های از سر درد و لذتم در رختخوابش گذشت بود که فهمیدم نه تنها این مرد شوهرم نیست، بلکه دشمن قسم خورده اشه. بی رحم ترین جنایکار نیویورک،

download novel

[mega-delicatelysuperbcollector]

"My Dad Was Right!"

My Dad Was Right|پدرم درست میگفت

[nedsecondline]

My Dad Was Right|پدرم درست میگفت

203rd story First published: Sep.01.2022 Ali shared his memory with me and it was so adorable I had to share it with you guys; Ali was a young …My Dad Was Right|پدرم درست میگفت

[tebmahani]

آنه از گرین گیبلز

اثر لوسی مود مونت‌‌گومری

ترجمه بیگانه

🌹🌹 🌹🌹

فصل پنجم

گذشته‌‌‌ی آنه

🌹🌹 🌹🌹

آنه با لحنی که انگار می‌‌‌خواهد راز مهمی را با ماریلا در میان بگذارد گفت: «یه چیز رو می‌‌‌دونی؟ من تصمیم گرفتم که از این سفر، لذت ببرم. من به تجربه می‌‌‌دونم که همیشه می‌‌‌تونی از چیزی لذت ببری اگه واقعا تصمیم بگیری که اینکار رو بکنی. البته که باید خیلی جدی روی تصمیمت وایسی. من در مورد برگشتن به پرورشگاه فکر نمی‌‌‌کنم؛ نه تا زمانی‌‌‌که تو راهیم و به مقصد نرسیدیم. می‌‌‌خوام فقط به مسیری که توشیم، فکر کنم. اوه! اونجا رو ببین: یه رز وحشی کوچولو، زودتر از موعد، گل داده! به نظرت این دوست داشتنی نیس؟ فکر نمی‌‌‌کنی که این گل، خوشحاله، چون یه گل رزه؟ واقعا عالی نبود اگه رزها هم می‌‌‌تونستن حرف بزنن؟ مطمئنم اگه رزها می‌‌‌تونستن حرف بزنن، حرفای خیلی ق��نگی می‌‌‌زدن. به نظرم صورتی، جادوئی‌‌‌ترین و حیرت‌‌‌انگیزترین رنگ دنیاس. من عاشق رنگ صورتیم ولی نمی‌‌‌تونم لباس صورتی بپوشم. آدمائی که موهاشون به رنگ قرمزه، نمی‌‌‌تونن لباس صورتی رنگ بپوشن؛ حتی توی خیال و رویاهاشون هم نمی‌‌‌تونن اینکار رو بکنن. هیچ‌‌‌کس رو می‌‌‌شناسی که وقتی بچه بوده رنگ موهاش قرمز بوده ولی وقتی بزرگ شده، رنگ موهاش عوض شده؟» ماریلا با بدجنسی گفت: «نه! هیچ‌‌‌وقت همچین چیزی نشنیدم و فکر نمی‌‌‌کنم این اتفاق برای تو هم بیفته.» آنه آه کشید: «خب! اینم یه امید دیگه که از دست رفت. «زندگی من، قبرستانی بی‌‌‌عیب و نقص، از امیدهائی است که در آن دفن شده است.» این جمله‌‌‌ایه که یه بار توی یه کتاب خوندم؛ و هروقت احساس ناامیدی می‌‌‌کنم این جمله رو با خودم تکرار می‌‌‌کنم تا خودم رو کمی آروم کنم و از ناراحتیم کم کنم.» ماریلا جوابش داد: «من که نمی‌‌‌فهمم، کجای این جمله آرامش‌‌‌بخشه؟»

- چرا! این جمله خیلی زیبا و رومانتیک به‌‌‌نظر می‌‌‌رسه. می‌‌‌دونی؟ وقتی این جمله رو به خودم می‌‌‌گم حس می‌‌‌کنم یه قهرمان زن توی یکی از کتابای داستانم. من عاشق چیزای رومانتیکم؛ و قبرستانی سرشار از امیدهای دفن شده، یکی از رومانتیک‌‌‌ترین چیزائیه که یه نفر می‌‌‌تونه تصورش کنه؛ تو اینطور فکر نمی‌‌‌کنی؟ من واقعا خوشحالم که چنین قبرستانی رو دارم.  امروزم قراره از روی «دریاچه‌‌‌ی آب‌‌‌های درخشان» رد بشیم؟»

- نه! از روی برکه‌‌‌ی بِری رد نمی‌‌‌شیم اگه منظورت از «دریاچه‌‌‌ی آب‌‌‌های درخشان» همینه. از جاده‌‌‌ی ساحلی می‌‌‌ریم.

آنه به گونه‌‌‌ای جواب داد انگار که در خیال و رویا فرو رفته است: «جاده‌‌‌ی ساحلی به‌‌‌نظر قشنگ می‌‌‌آد. اونجا به قشنگی اسمش هم هست یا نه؟ همین‌‌‌که تو گفتی «جاده‌‌‌ی ساحلی» من تو ذهنم تصویر زیباش رو دیدم. و شن‌‌‌های سفید هم اسم قشنگیه؛ ولی من این اسم رو به اندازه‌‌‌ی اسم اَوِنلی، دوست ندارم. اونلی یه اسم دوست داشتنیه. یه جوریه انگار با موسیقی ساختنش. آهنگ داره. چقد تا شن‌‌‌های سفید راهه؟»

- پنج مایل تا اونجا راهه. و از اونجائی که واضحا تو تصمیم داری به حرف زدنت ادامه بدی، بهتره اینقد چیزای عجیب و غریب سرهم نکنی و چیزی بگی که به یه دردی بخوره. بگو ببینم چی در مورد خودت می‌‌‌دونی؟

آنه با اشتیاق گفت: «اوه! چیزائی که من در مورد خودم می‌‌‌دونم؛ ارزش گفتن نداره. اما اگه بهم اجازه بدی بهت می‌‌‌گم که تو خیالاتم در مورد خودم، چی فکر می‌‌‌کنم. به‌‌‌نظرم این می‌‌‌تونه خیلی برات جالب‌‌‌تر باشه.»

- نه! نمی‌‌‌خوام چیزی درباره‌‌‌ی خیال‌‌‌پردازیات بشنوم. فقط چیزائی رو بگو که حقیقت محضه. از همون اول هم شروع کن. کجا به دنیا اومدی و چند سالته؟

آنه با آهی کوتاه، تسلیم حقیقت محض شد: «ماه مارچ گذشته، یازده سالم شد و در بُلینگ بِرِک نوا اسکواشه به دنیا اومدم. اسم پدرم، والتر شرلیه و توی دبیرستان بُلینگ بِرِک معلم بود. اسم مادرم، بِرتا شرلیه. به نظرت والتر و برتا، اسمای دوست‌‌داشتنی‌‌ای نیستن؟ من واقعا خوشحالم که پدر و مادرم اسمای قشنگی دارن. این واقعا شرمنده کننده‌‌س که اسم پدرت ... مثلا جِدِدیاه باشه؛ قبول داری؟» ماریلا که احساس می‌‌کرد مورد خطاب واقع شده تا نکته‌‌ی اخلاقی خوب و مفیدی را به خاطر آورد و آموزش دهد؛ گفت: «به نظرم تا زمانی‌‌که یه نفر، رفتار درستی رو داشته باشه؛ اصلا مهم نیس که اسمش چی باشه.» به‌‌نظر می‌‌رسید که آنه به فکر فرو رفته است: «خب، راستش ... نمی‌‌دونم. ... یه بار توی یه کتاب خوندم؛ مهم نیس چه اسمی رو روی گل رز بذاری؛ گل رز، گل رزه و همیشه همون عطر و رایحه رو داره؛ ولی من هیچ‌‌وقت این حرف رو باور نکردم. باورم نمی‌‌شه که گل رز، می‌‌تونست همینقد خوب باشه، اگه اسمش رو گذاشته بودن «خار» یا «کلم بوگندو».» به گمونم حتی اگه پدرم اسمش جِدِدیاه بود هم می‌‌تونست آدم خوبی باشه؛ اما مطمئنم که این اسم آزاردهنده بود. خب، مادرم هم توی دبیرستان معلم بود؛ اما وقتی که با پدرم ازدواج کرد؛ کارش رو رها کرد. شوهرداری به اندازه‌‌ی کافی سخت هست و مسئولیت سنگینیه. خانم توماس می‌‌گفت که مادر و پدرم، زوج دوست داشتنی‌‌ای بودن؛ ولی به اندازه‌‌ی موشای کلیسا، فقیر بودن. اونا توی یه خونه‌‌ی زرد خیلی کوچولو توی بُلینگ بِرِک زندگی می‌‌کردن. من هیچ‌‌وقت اون خونه رو ندیدم؛ اما هزاران بار، تصورش کردم. می‌‌تونم تصور کنم که یه پیچ امین‌‌الدوله تا پنجره‌‌ی اتاق نشیمنش بالا می‌‌اومده و گل‌‌های سنبل توی حیاط جلوئیش، رشد می‌‌کردن و گل‌‌های سوسن سفید، از توی جاده‌‌ی بیرون خونه شروع می‌‌شدن و از دروازه‌‌ی جلوی در، سرک می‌‌کشیدن و میومدن توی خونه. بله! همین‌‌جوری بوده! و از همه‌‌ی پنجره‌‌هاش پرده‌‌های چیت آویزون بوده. پرده‌‌های چیت، به خونه، حال و هوای خوبی می‌‌دن. من توی چنین خونه‌‌ای به دنیا اومدم.

خانم توماس می‌‌گفت که من بی‌‌نمک‌‌ترین و بی‌‌مزه‌‌ترین نوزادی بودم که ایشون به عمرش دیده بود. من خیلی لاغر و استخونی و کوچولو بودم و هیچی نداشتم غیر از چشم. ولی مادرم فکر می‌‌کرد من به طور بی‌‌عیب و نقص و فوق‌‌العاده‌‌ای خوشگلم. من فکر می‌‌کنم یه مادر بهتر می‌‌تونه درباره‌‌ی بچه‌‌ش قضاوت کنه و نظر بده تا کسی که خدمتکار خونه‌‌س و فقط می‌‌آد تا خونه رو بشوره و بسابه، تو اینطور فکر نمی‌‌کنی؟ به‌‌هرحال خوشحالم که مادرم از داشتن من خوشحال بوده. این واقعا ناراحت کننده بود اگه مجبور بودم فکر کنم که از دیدن من احساس ناامیدی می‌‌کرده؛ مخصوصا که خیلی بعد از تولد من زنده نموند. من فقط سه ماه داشتم که مادرم از شدت تب، فوت کرد. آرزومه که کاش اینقد عمر می‌‌کرد که می‌‌تونستم به خاطر بیارم که «مادر» صداش کردم. به نظرم خیلی قشنگه که بتونی به یکی بگی «مادر»؛ تو اینطور فکر نمی‌‌کنی؟ پدرم هم از همون تب، چهار روز بعدش فوت کرد. اینجوری شد که من یتیم شدم و مردم نگران شده بودن که وضعیت من چی می‌‌شه. برای همین خانم توماس به فکر افتاده بود که باید با من چکار کنه. می‌‌بینی؟ حتی اون‌‌موقع هم کسی من رو نمی‌‌خواست. به نظر می‌‌رسه که این سرنوشت منه. مادر و پدرم هر دو از جای خیلی دوری اومده بودن و همه می‌‌دونستن که اونا فامیل زنده‌‌ای ندارن. برای همینم خانم توماس آخرش به این نتیجه رسید که خودش، من رو برمی‌‌داره؛ هرچند خودش هم فقیر بود و شوهرش الکلی بود. خانم توماس، من رو با دست خالی و مشقت زیاد بزرگ کرد و خیلی از خودگذشتگی کرد تا من خوب تربیت بشم. به نظرت وقتی یکی رو با دست خالی و مشقت زیاد، بزرگ می‌‌کنن، یه چیزی تو وجودش، ایجاد می‌‌شه که موجب می‌‌شه از بقیه‌‌ی مردم بهتر باشه؟ آخه من هروقت شیطنت می‌‌کردم خانم توماس ازم می‌‌پرسید من چطور می‌‌تونم اینقد دختر بدی باشم وقتی ایشون با دست خالی و مشقت زیاد من رو بزرگ کرده. همیشه هم با لحن سرزنش‌‌آمیزی این رو بهم می‌‌گفت.

خانم و آقای توماس از بُلینگ بِرِک به مِریزوِل مهاجرت کردن؛ و من تا هشت سالگی با اونا زندگی کردم. من تو نگهداری کردن از بچه‌‌هاشون کمک می‌‌کردم. چهارتا بچه‌‌ی کوچیک‌‌تر از من داشتن؛ و می‌‌تونم بهت بگم که اونا به مراقبت خیلی زیادی، نیاز داشتن. بعدش آقای توماس، افتاد زیر یه قطار و فوت کرد و مادرش به خانم توماس گفت که خانم توماس و بچه‌‌ها می‌‌تونن برن پیش ایشون و با ایشون زندگی کنن؛ ولی مادر آقای توماس، من رو نمی‌‌خواس. خانم توماس خیلی نگران من شده بود و همه‌‌ش می‌‌گفت حالا باید با من چکار کنه. بعد خانم هَموند که بالای رودخونه زندگی می‌‌کردن؛ اومد پائین رودخونه به خونه‌‌ی خانم توماس و بهش گفت چون دیده که من تو نگهداری از بچه‌‌ها به درد می‌‌خورم، من رو با خودش می‌‌بره. اینجوری شد که من با خانم هَموند به بالای رودخونه رفتم تا باهاش زندگی کنم. خونه‌‌ش توی یه زمین بی‌‌درخت وسط جنگل بود ، که دورش پر بود از کُنده‌‌های بریده شده‌‌ی درختا. آدم اونجا احساس تنهائی و بی‌‌کسی و افسردگی می‌‌کرد. مطمئنم اگه قدرت تخیلم رو نداشتم نمی‌‌تونستم اونجا زندگی کنم. آقای هموند توی یه کارخونه‌‌ی کوچیک چوب‌‌بری کار می‌‌کرد و با خانم هموند، هشت تا بچه داشتن. خانم هموند، سه دفعه دوقلو به دنیا آورده بود. من بچه‌‌ها رو دوست دارم اگه تعدادشون کم باشه؛ ولی بچه‌‌های دوقلو، اونم سه بار پشت سر هم، دیگه خیلی زیاده. وقتی آخرین دوقلوها به دنیا اومدن خیلی جدی این رو به خانم هموند گفتم. من به طرز وحشتناکی خسته می‌‌شدم وقتی مجبور بودم دائم اونا رو بغل کنم و این‌‌طرف و اون‌‌طرف ببرم. من بیشتر از دو سال رو بالای اون رودخونه با خانم هموند زندگی کردم و بعدش آقای هموند فوت کرد و خانم هموند، کارای خونه‌‌ش رو بین اعضای فامیلش تقسیم کرد. ایشون بچه‌‌هاش رو بین فامیل، پخش کرد و خودش رفت آمریکا. منم مجبور شدم برم به پرورشگاه هُپتون، آخه هیچکس من رو قبول نمی‌‌کرد. توی پرورشگاه هم من رو نمی‌‌خواستن. اونا گفتن همینجوریش هم پرورشگاه، بیش از اندازه شلوغه.  ولی مجبور بودن من رو قبول کنن و من چهار ماه اونجا بودم تا اینکه خانم اسپنسر اومد اونجا.» آنه با آهی دیگر، حرفش را تمام کرد. ایندفعه احساس می‌‌کرد از رنج حرف زدن، رها شده است. کاملا مشخص بود که او دلش نمی‌‌خواهد درباره‌‌ی تجربیات زندگیش در دنیایی سخن بگوید که کسی در آن او را نمی‌‌خواست. ماریلا درحالیکه مادیان کهربائی را به پائین جاده‌‌ی ساحلی، هدایت می‌‌کرد از آنه پرسید: «تا حالا مدرسه رفتی؟»

- نه اونقدرا. سال آخری که با خانم توماس زندگی می‌‌کردم یه کم رفتم. وقتی به بالای رودخونه رفتم، راهمون تا مدرسه خیلی دور بود؛ اینقد که من نمی‌‌تونستم تو زمستون، پیاده برم مدرسه؛ تابستونا هم مدرسه تعطیل بود؛ برای همین هم فقط بهار و پائیز می‌‌تونستم برم مدرسه. ولی وقتی رفتم پرورشگاه، تونستم درس بخونم. خیلی خوب خوندن رو یاد گرفتم و شعرهای زیادی رو بلدم که از قلب شاعرا تراوش کرده مثل "نبرد هُهِنلیندن" و "اِدینبِرگ پس از فلُدِن" و "بینگِن راین". همینطور قسمت زیادی از شعرهای "بانوی دریاچه" و شعر "فصول" رو که جیمز تامپسون سروده رو بلدم. تو هم شعر رو دوست داری؟ دیدی وقتی یه شعر رو می‌‌خونیم انگار یه چیزی روی پشتت، موج برمی‌‌داره و بالا و پائین می‌‌ره؟ یه شاهکار ادبی تو کتاب کلاس پنجم هست به اسم "سقوط لهستان"؛ تک تک ابیاتش موجب می‌‌شه که از هیجان به خودت بلرزی. خب، درسته که من کتاب کلاس پنجم رو نداشتم؛ من فقط تا کلاس چهارم خوندم؛ ولی دخترایی که از من بزرگترن، کتاباشون رو به من قرض می‌‌دادن که بخونم.»

ماریلا درحالیکه از گوشه‌‌ی چشمش، آنه را زیر نظر داش�� از او پرسید: «رفتار خانم توماس و خانم هَموند، باهات خوب بود؟» آنه به گونه‌‌ای جواب داد که انگار اعتمادبه‌‌نفسش را از دست داده است؛ چهره‌‌ی کوچک و حساسش، ناگهان از شدت خجالت، قرمز شد و شرم‌‌زدگی و خجالت، بر پیشانی‌‌اش نشست: «اووه! ... اوه! خب، اونا می‌‌خواستن که با من خوب باشن ... می‌‌دونم که دلشون می‌‌خواست تا جائیکه ممکنه با من مهربون باشن و رفتارشون خوب باشه. و وقتی مردم دلشون می‌‌خواد که باهات خوب رفتار کنن، تو دیگه خیلی اهمیت نمی‌‌دی اگه همیشه ... خیلی خوب رفتار نکنن. می‌‌دونی؟ اونا مشکلات زیادی داشتن که باهاشون دست و پنجه نرم کنن. می‌‌دونی؟ این خیلی سخته که یه شوهر الکلی داشته باشی. و واقعا سخته که سه بار پشت سر هم، بچه‌‌هات دوقلو از کار دربیان؛ قبول داری؟ اما من مطمئنم که اونا دلشون می‌‌خواست که رفتار خوبی با من داشته باشن.»

ماریلا، سوال دیگری نپرسید. برای سپری کردن بقیه‌‌ی راه ساحلی، آنه خودش را تسلیم سکوتی لذت‌‌بخش و ماورائی کرد که تخیل قدرتمندش به او ارزانی می‌‌داشت؛ و ماریلا مادیان کهربائی را درحالی‌‌ هدایت می‌‌کرد که ذره‌‌ای به راهی که می‌‌رفت توجهی نداشت و عمیقا در فکر فرو رفته بود. ناگهان احساس کرده بود که دلش به شدت برای این بچه‌‌ی بیچاره می‌‌سوزد. زندگی این بچه، فوق‌‌العاده مشقت‌‌بار و فاقد هرگونه عشق و محبت بود ... زندگی‌‌ای که در آن هیچ‌‌کس به او توجهی نداشت و تنها به او فقر و کار پر زحمت، تحمیل شده بود. ماریلا از آن دسته زنان باهوش بود که نیازی نداشت کل ماجرا را بداند و با شنیدن همین مختصر اشاراتی که آنه از گذشته‌‌‌اش کرده بود؛ حقیقت زندگی آنه را دریافته بود. اصلا عجیب نبود که آنه از فکر اینکه ممکن است در خانه‌‌‌ای واقعی و بین اعضای خانواده‌‌‌ای حقیقی زندگی کند؛ چنین به وجد آمده بود. چه حیف که او مجبور بود آنه را به پرورشگاه، پس بفرستد. چه می‌‌‌شد اگر ماریلا بیش از اندازه بزرگواری می‌‌‌کرد و اجازه می‌‌‌داد این خواسته و اشتیاق عجیب و غریب و نامعقول متیو، جامه‌‌‌ی عمل بپوشد و آنه نزد آن‌‌‌ها بماند. متیو سفت و سخت به خواسته‌‌‌اش چسبیده بود و مصرانه نشان داده بود که دلش می‌‌‌خواهد آنه نزد آن‌‌‌‌ها بماند؛ و دخترک هم، بچه‌‌‌ی خوبی به نظر می‌‌‌رسید که به حرف‌‌‌ها و خواسته‌‌‌های آن‌‌‌ها توجه می‌‌کرد و قابل تربیت کردن بود. ماریلا اندیشید: «این بچه بیش از اندازه حرف می‌‌‌زنه؛ ولی شاید بشه بهش یاد داد که اینکارش رو ترک کنه. و حرف‌‌‌هاش هم گستاخانه و بی‌‌‌ادبانه یا عامیانه نیس. یه جورائی شبیه یه بانوی متشخصه. احتمالا خانواده‌‌‌ش و اونائی که باهاش زندگی می‌‌‌کردن، آدمای خوبی بودن.»

جاده‌‌‌ی ساحلی، سرشار از درختان وحشی و به گونه‌‌‌ای دلتنگ ‌‌‌کننده و غم‌‌‌انگیز بود. در سمت راست جاده، انبوهی از درختان صنوبری به چشم می‌‌‌خورد که به دلیل خشکی زمین، کوچک و نارس به نظر می‌‌‌رسیدند؛ اما جنگ و کشمکشی که طی سال‌‌‌های دور و دراز با بادهای خلیج داشتند نتوانسته بود آن‌‌‌ها را دلسرد و ناامید کند و روحیه‌‌‌ی آن‌‌‌ها را از بین ببرد. در سمت چپ جاده، صخره‌‌‌های شنی قرمز رنگ شی��‌‌‌داری به چشم می‌‌‌خورد که آنقدر به جاده نزدیک بودند که ممکن بود برتعادل اسب کهربائی اثر بگذارند و اعصاب آدم‌‌‌هایی که در درشکه‌‌‌ای که او می‌‌‌کشید نشسته بودند را به هم بریزد.

در پای صخره‌‌ها، انبوهی از سنگریزه‌‌ها در کنار یکدیگر نشسته بودند و موج دریا بعد از آنکه آن‌‌ها را شستشو داده بود؛ کف خود را بر تن آن‌‌ها باقی گذارده بود. کمی آن‌‌سوتر خلیج‌‌های شنی کوچک به چشم ‌‌می‌‌خوردند که سنگ‌‌های گرد و صاف خود را چون جواهرات اقیانوس، گرامی می‌‌داشتند. ساحل که به پایان می‌‌رسید؛ دریای آبی و درخشان خودنمائی می‌‌کرد و مرغان دریائی بر بالای پهنه‌‌ی زیبای آن به پرواز درآمده بودند و پرهای بال‌‌هایشان زیر نور خورشید، چون نقره می‌‌درخشید. آنه پس از سکوت طولانی و معصومانه‌‌اش، با هیجان به سخن درآمد: «به نظرت دریا شگفت‌‌انگیز نیس؟ زمانی‌‌که مِریزوِل زندگی می‌‌کردم آقای توماس، یه بار یه درشکه‌‌ی پست رو اجاره کرد و همه‌‌مون رو برد به کنار ساحلی که ده مایل تا خونه فاصله داشت. من با اینکه مجبور بودم از بچه‌‌ها مراقبت کنم؛ اما از لحظه لحظه‌‌ی اون روز لذت بردم. من تا سال‌‌ها بعد، توی تصوراتم، بازم اون لحظات شاد رو زندگی کردم. ولی ساحل اینجا حتی از ساحل مِریزوِل هم قشنگ‌‌تره. به نظرت اون مرغای دریایی فوق‌‌العاده خوشگل نیستن؟ دلت می‌‌خواست یه مرغ دریایی بودی؟ فکر کنم من اگه یه دختر بچه نبودم؛ دلم می‌‌خواس که یه مرغ دریائی باشم. به نظرت لذت‌‌بخش نیس که زیر نور خورشید بیدار شی و از بالای آسمون، شیرجه بزنی به سمت آب و بعد هم تمام روز، بالای اون آبی خیال‌‌انگیز و دوست داشتنی پرواز کنی؟ بعدم که شب می‌‌شه برگردی به لونه‌‌ت. اوه! من الان می‌‌تونم خودم رو تصور کنم که دارم این‌‌کار رو می کنم. اون خونه‌‌ی بزرگ اونجا چیه؟»

- اون هتل شن‌‌های سفیده. آقای کِرک اداره‌‌ش می‌‌کنه ولی هنوز فصل شروع کارش، شروع نشده. تابستونا یه عالمه آمریکائی میان اینجا. اونا فکر می‌‌کنن که این ساحل، ساحل خوبی برای تفریح و وقت‌‌گذرونیه.

آنه که گوئی ماتم گرفته بود و ناراحتی در صدایش موج می‌‌زد گفت: «فکر کنم متاسفانه اونجا جائیه که خانم اسپنسر اقامت داره. دلم نمی‌‌خواد برسیم اونجا. یه جورائی، انگار این آخر همه‌‌چیز برای منه.»