#Ben görünmez miyim?

[kalpbebu]

Aklımdan kalbimin çeliştiği şu durumda ne yapabilirim. Aklım yeter bu acı derken kalbim seni bırakmak istemiyor ,sanki kalbim annesinin eteğine yapışmış o huysuz çocuk gibi . O saflıkta sana bağlı olan bu kalbimi mı söküp atayım yoksa içindeki seni mi? Sana o kadar bağlandım ki ? Kalbim sen olmuşsun . Kalbimi atsam aklımdaki o gülüşün gelir sonra kalbimin yani senin olmadığın yerdeki sızım . Tutuldum sana ama sen benden bir haber Ken bunu bilmemen çok. Doğal ,ama ya bakışlarım sana bakınca hiç mi hissetmedin sana olan sevgimi?

[arrestedlewis]

kocaman bir dengesizliğin içinde dengede durmaya çalışıyorum. ya çok üzgünüm, ağlamaktan eşyaları parçalıyorum ya da çok mutluyum, gülmekten havalara uçuyorum. çok canlıyım çok ölüyüm, dakikanın dörtte biri kadar ikisi arasında döngüyüm. başkasının hayatını da yaşıyormuş kadar iki kat hayatta hissediyorum ama büyük ihtimalle hiç yaşamıyorum. yedi kat yerin dibindeyim. belki küçük bir hareket beni mutlu edebilir, belki o davranış beni intihara bile sürükleyebilir; bilmiyorum. en yüksekte olabilirim diplerde yaşıyorken, aynı zamanda dipte olabilirim yükseği yaşıyorken. pozitif düşünmemi söylerken bile görünmez hissettiriyor olabilirsiniz çünkü içimdekileri görmüyorsunuzdur zaten. ve en sonunda sevdiklerimi iterken buluyorum kendimi, bunu istemiyordum ki. durmak istiyorum, bunu çığlıklara anlatıyorum ve her şey daha da berbat. yapamazsın, duramazsın. karadelik gibi yutarım her şeyi, üstelik az önce itiyordum her şeyi ve hepsini. birinin sırtına yük olmaktan öteye gidemem belki de, belki de sevilmeyi bile haketmiyorum her şeyden önce. belki de en sevilecek kişiyimdir. herkesten güzelimdir her şeyden önce ve karanlığa dalmadan önce. her şeyi kontrol altına almaya çabaladıkça kayar ellerimden, şimdide olduğumu hatırlatmak için zarar veririm kendime ve hepsi boşa çıkar belki de. aynı döngünün içinde, kendimi bulduğum anda kaybolmuşumdur çoktan. hayatta olduğumu kanıtlamakla geçer zaman ve bunu haketmişimdir zaten, istemiyordum hatta. çivi gibi çakıldığım düşünceler beni bir anlık güvende hissettiriyor olabilir, sonrasında kabusun ortasına uyanıyorum ve yaslanacak bir kapım bile yok. her şey çok zor ve gerçek benimle karşılaşmanızı istemem ama işte buradayız. bu gerçek ben, karanlık, sevilmemeye inandırdığım, stabil olmayan ben. gerçekte kimim bilmiyorum aslında, şimdilerde bunun için çabalamıyorum da. nasıl olduğumu anlatmak zor ve büyük bir felaket gibi görünüyor olabilirim ama kimin umrunda, işte bu benim. yok etmeye alıştırılmış birisi, var olmaya çalışırken. bana ulaşmak çok zor, ben bile kendime el uzatamıyorum, karanlığın ortasında kamufle oluyorum. gerçek düşmanım hangisi, bu karanlık mı bilmiyorum. kendimi yok etmeye çalışıyorum sadece nasıl yapılır bilmiyorum. ama direniyorum. deniyorum, ölmekten başka seçenekleri ve ölmeyi. ben üç boyutlu muyum yoksa bir kağıt kadar ince ve görünmez miyim, bilmiyorum. bilmiyorum, belki de ruhtan öte hiçbir şey değilimdir. belki de hiçbir şeyi haketmiyorumdur. belki de artık ölmeliyimdir. bilmiyorum.

[romanlar]

merhaba, elimdeki şiirler korkunç bir düş olduğumdan laf ediyorlar. ben ismim nedir bilemiyorum artık. gözümü umutla kapattığım her günü yaşamsızca açmak ne kadar zor geliyor, bir bilsen. bir bilsen tanrım! kendimi ne kadar unutuyorum.

içtiğim su, çay, kahve, bitkiler, vitaminler; karnımı doyururcasına yuttuğum haplar, kollarımı boyayan serumlar, kulağımda doktorun 'ölmek mi istiyorsun?' naraları; stresle kapısını gözlediğim kan alım odası, ağlayarak yumduğum gözlerim, görünmez hissettiren çalıntı ceketim.

kendimi yalnız kendime ait hissediyorum. yalvarırım beni bana bırakın! beni bana bırakın ki son demlerimi bi' konferans salonu ortasında hıçkırarak dağılan kenara sinmiş bir kız çocuğu olarak geçireyim. şiirlerime muhalefet olmayın.

tanrım! beni insanlıktan uzağa götür, dayanamıyorum. anlaşılmamak azap falan değil, yanılıyorlar; yalnızken dâhi yalnız kalamamak benim cehennemim, canım yanıyor.

kalemlerim parçalanıyor, kulaklarım da. uyumak istiyorum. artık sebebini de biliyorum. ölüyormuşum yâhu! âlâsı mı var? sen kimsin ki? ben kimim?

benim adım ne lan, tanrının hangi kulunu temsilen buradayım? benim adım ne! zavallı diye mi seslenmeliyim aynaya? aptal? ahmak? ben miyim?

kanıyor muyum?

kalbimi vişneye boyadım.

damlıyor.

[parcalaryokolus]

Bir cam parçası kırıldığında yerlerden cam kırıklarını da toparlayabilirsiniz yada o cam parçasıyla kendinizi de kesebilirsiniz.Her şey bizim tercihlerimizden ibaret.Ama her şey.Bunun ayrıdına vardığım günden beri ruhumda çiçekler yeşermiyor.Tüm çiçeklerim solmuş ve ölmüş.Kimse inatla yeni çiçek tohumları ekmiyor.Kimseler kafasını döndürüp bir bakış bırakmıyor.Ben iyi değilim görmüyorlar.Anne yoksa ben görünmez miyim? Yoksa kendini o savaşta çok iyi saklayan bir asker mi?

01:06 29.9.23

[alkolikreaksiyonlar]

Gitmemi engelleyecek bir şey yok, ama ben dizlerime kadar beton dökülmüş gibiyim. Görünmez bin kilo ağırlık basıyor üzerime, sadece bir engel kalsa bile bilemiyorum ulaşabilir miyim mezarıma. Sonsuza dek buraya mahkumum, mezarlığın bile demir parmaklıkları var. Dünyevi görevim sona erdiğinde beni sadece yerin biraz daha altına gömeceksiniz. Senden hoşlanıyorum ama kendime tahammülüm yok, bana başkası lazım değil, seni bilmem. Eğer burdan gitsem bile, bunu sadece kendim için yapacağım. Dondurucu soğukta markete gidiyorum, bir kez daha birkaç bira almaya. Biraz daha canım isterse, çok vaktim olacak. Genelde yattığım için bir sebebi yoksa evden çıkmam. Sen iyisi mi unut beni, yalnız olmak istiyorum. Acılar içinde doğdum hayal kırıklıkları giydim.

[introtoborderline]

kocaman bir dengesizliğin içinde dengede durmaya çalışıyorum. ya çok üzgünüm, ağlamaktan eşyaları parçalıyorum ya da çok mutluyum, gülmekten havalara uçuyorum. çok canlıyım çok ölüyüm, dakikanın dörtte biri kadar ikisi arasında döngüyüm. başkasının hayatını da yaşıyormuş kadar iki kat hayatta hissediyorum ama büyük ihtimalle hiç yaşamıyorum. yedi kat yerin dibindeyim. belki küçük bir hareket beni mutlu edebilir, belki o davranış beni intihara bile sürükleyebilir; bilmiyorum. en yüksekte olabilirim diplerde yaşıyorken, aynı zamanda dipte olabilirim yükseği yaşıyorken. pozitif düşünmemi söylerken bile görünmez hissettiriyor olabilirsiniz çünkü içimdekileri görmüyorsunuzdur zaten. ve en sonunda sevdiklerimi iterken buluyorum kendimi, bunu istemiyordum ki. durmak istiyorum, bunu çığlıklara anlatıyorum ve her şey daha da berbat. yapamazsın, duramazsın. karadelik gibi yutarım her şeyi, üstelik az önce itiyordum her şeyi ve hepsini. birinin sırtına yük olmaktan öteye gidemem belki de, belki de sevilmeyi bile haketmiyorum her şeyden önce. belki de en sevilecek kişiyimdir. herkesten güzelimdir her şeyden önce ve karanlığa dalmadan önce. her şeyi kontrol altına almaya çabaladıkça kayar ellerimden, şimdide olduğumu hatırlatmak için zarar veririm kendime ve hepsi boşa çıkar belki de. aynı döngünün içinde, kendimi bulduğum anda kaybolmuşumdur çoktan. hayatta olduğumu kanıtlamakla geçer zaman ve bunu haketmişimdir zaten, istemiyordum hatta. çivi gibi çakıldığım düşünceler beni bir anlık güvende hissettiriyor olabilir, sonrasında kabusun ortasına uyanıyorum ve yaslanacak bir kapım bile yok. her şey çok zor ve gerçek benimle karşılaşmanızı istemem ama işte buradayız. bu gerçek ben, karanlık, sevilmemeye inandırdığım, stabil olmayan ben. gerçekte kimim bilmiyorum aslında, şimdilerde bunun için çabalamıyorum da. nasıl olduğumu anlatmak zor ve büyük bir felaket gibi görünüyor olabilirim ama kimin umrunda, işte bu benim. yok etmeye alıştırılmış birisi, var olmaya çalışırken. bana ulaşmak çok zor, ben bile kendime el uzatamıyorum, karanlığın ortasında kamufle oluyorum. gerçek düşmanım hangisi, bu karanlık mı bilmiyorum. kendimi yok etmeye çalışıyorum sadece nasıl yapılır bilmiyorum. ama direniyorum. deniyorum, ölmekten başka seçenekleri ve ölmeyi. ben üç boyutlu muyum yoksa bir kağıt kadar ince ve görünmez miyim, bilmiyorum. bilmiyorum, belki de ruhtan öte hiçbir şey değilimdir. belki de hiçbir şeyi haketmiyorumdur. belki de artık ölmeliyimdir. bilmiyorum.

[trenler]

"Başka gözlerle insanlara dokunsam, ben görünmez miyim?"

[beyazkelebek6]

Ben görünmez miyim de sen beni görmüyorsun

bu kadar mı kör oldu gözlerin

bu kadar mı aşıktın ona

Beyaz Kelebek

[dolunaysuratlikadin]

Ben görünmez miyim

[gelenimoldu]

Bana küfür edilmesine göz yumacak kadar değersiz miyim sizin gözünüzde?Zaten o gitti kalbimden,peki ya siz?Ben ne yaptim ya ne yaptım? 18 yaşındayım.Ne yapabilirim ben size bu kadar?

Baba...Kendimi kötü hissettim, sarıldım.Dedim annem zaten kanatlarını kapattı bana.Bir babam açar.O da açmazmış.Babam bile dinlemedi beni.Annem yüzünden sinir krizi geçiyorum gözlerinin önünde kimse görmüyor.Ben mi ince düşünüyorum ben mi yufka yurekliyim yoksa onların kalpleri bana mı taş? Ben mi abartıyorum?Ben de insanım,benim de duygularım var.Niye kimse görmüyor?Niye kimse fark etmiyor? Görünmez miyim? Anlamıyorum.Bunlar Rabbime isyanım değil.Sadece gerçekten soruyorum.