#Contactcirkel

[annelieskruiper]

Afscheid, Overgave & Vertrouwen

Afscheid. Als ik over dat woord nadenk en het woord hardop over mijn tong laat rollen (dat is zeker geen normale uitspraak he?! ;) ), dan krijg ik daar altijd een weeïg gevoel bij, waar ik het liefst zo snel mogelijk vandaan wil. Afscheid vind ik moeilijk. Ik weet het: afscheid is een normale fase in het leven, iedereen krijgt er meermaals mee te maken of je nou wil of niet. En iedereen gaat er mee om op zijn/haar eigen manier. En ik? Ik heb er moeite mee, bijna elke keer weer, op welk vlak dan ook, dat afscheid, (bijna) altijd met horten en stoten. Van -slechts voor een paar weken- afscheid nemen van mijn ouders als ik daar ben geweest tot afscheid nemen van een leuke avond in de kroeg tot aan afscheid nemen van een bepaalde vakantieplek tot aan afscheid nemen van mensen die ik een tijdje, lang of zelfs nooit meer zal zien...  En ik heb er vooral moeite mee als de cirkel niet mooi rond is gegaan, logisch ook. 

De cirkel waar ik het over heb is de Contactcirkel, welke jaren geleden werd uitgelegd door Fred, mijn -toenmalige- trainer Emotioneel Lichaams Werk. Het gaat bij de contactcirkel om alle zaken waar we contact mee maken: mensen, werk, idealen en wensen, natuur, dieren, e.d.

(Schema van een vereenvoudigde contactcirkel, bron: http://ammlbm.blogspot.nl. Zie ook mijn blog voor een kort filmpje met uitleg.)  

De contactcirkel bevat een binnen- en een buitencirkel. De binnencirkel staat voor hoe 'gezond contact' verloopt en bestaat uit verschillende fasen. Het begint met het maken van contact. Via hechting, intimiteit, seksualiteit/verbondenheid kom je terecht in het (onvermijdelijke) deel van Verlies/Scheiding. Dan volgen de fasen rouw en zingeving/dankbaarheid (spiritualiteit). Het kan daarbij om groot of klein afscheid gaan (dus niet alleen om leven-dood). 

De buitencirkel staat los van de binnencirkel. Hierin wordt aangegeven wat er gebeurt als het rondgaan in de binnencirkel je bijvoorbeeld teveel wordt en je niet bij die fasen kan blijven. Een fase in de buitencirkel geeft zeg maar even ruimte, als het niet lukt in de binnencirkel. De buitencirkel gaat van isolement naar vervreemding naar leegte, vastklamping, via ontkenning naar wrok en verharding (depressie). Je kan ook heen en weer schieten tussen de binnen- en buitencirkel, maar uiteindelijk zal de beweging altijd weer richting de binnencirkel gaan. Zolang er beweging is, is het proces gaande. Echter je kan ook vastlopen in een bepaalde fase. 

Contact is dus pas goed verlopen, als deze via de binnencirkel is verlopen en afgerond. Heen- en weer schieten is niet 'gezond' voor het afronden, maar herken ik zelf iets te vaak bij mezelf. Dat geldt zeker voor de laatste jaren en blijf daarnaast ook soms steken in bepaalde fasen, vooral die aan de kant waarin 'de verbinding' verbroken wordt (wat heel natuurlijk is in principe, anders zou natuurlijk alles hetzelfde blijven en daardoor alsnog vastlopen). Als je een fase van de binnencirkel overslaat doordat je in de buitencirkel blijft, zal het contact minder verdiepend zijn bij een volgende of nieuwe ontmoeting.  

De laatste periode heb ik van veel dingen 'afscheid' moeten nemen, vaak ook (toen nog) ongewild/gedwongen los moeten laten. Blijkbaar heb ik hierin wat te leren. Ondanks dat ik hier al wel een tijdje mee aan het werk ben, heb ik nog steeds het idee dat ik dingen/situaties/mensen in het leven moet loslaten (meer of vaker dan normaal) om mezelf beter te doorzien en te begrijpen. Ik mag scheidingen meer als 'natuurlijk' gaan ervaren, om te leren van en over bepaalde fasen in het afscheid nemen (en vanuit daaruit weer nieuw contact te maken). Voor nu vooral pijnlijk. Tegelijkertijd weet ik dat het moet om verder te komen en wil ik het ook, hoe moeizaam het soms in mijn ogen ook gaat. Ik wil het om echt gelukkig te worden en om echte (vernieuwde) verbinding - met wie of wat dan ook - in het leven te ervaren, want ook daarin zal ik dan ook weer vrijheid gaan ervaren (iets dat ik altijd belangrijk heb gevonden). Daarvoor moet elke cirkel op elk vlak elke keer dus op een goede manier 'rondkomen', ook de cirkel (en daarmee verbinding met mezelf: mijn 'oude' en 'nieuwe' ik). 

Elke cirkel -op welk gebied dan ook- is voor mij een leerproces. Laat ik nou op dit moment op verschillende gebieden heen- en weer switchen tussen de binnen- en buiten cirkel, in het deel van de scheiding tot aan nieuw contact. Op zoek naar mezelf in elke situatie (waar sta ik nu in de cirkel, is er nog beweging en wat is de volgende stap). Ben ik nu aan het vastklampen of niet? Schiet ik teveel door in de rouw of durf ik het juist niet? Wat leer ik hier van? Bij het ervaren (en soms bekijken) van die cirkels, word ik een enkele keer teleurgesteld in 'anderen' (= teleurgesteld in mijn eigen waarneming, gevoelens en verwachtingen), maar vooral  teleurgesteld in mezelf als ik heel diep van binnen kijk. Dat laatste is al lang zo, te lang. Ook daar mag en wil ik iets mee, maar dat is weer een heel ander onderwerp ;).   

Als ik naar de contactcirkel kijk, merk ik dat ik vooral moeite heb bij de 'scheidingsfase'. Door de angst om van iets te scheiden, reageert ik juist het tegenovergestelde en schiet ik naar de buitencirkel: ik klamp vast en durf niet los te laten. Waarom? Angst voor pijn, angst voor controleverlies, angst dat er geen verbinding meer is/zal komen en misschien ook juist wel angst voor het onbekende wat komen gaat. Hierin zijn 'Overgave' en  'Vertrouwen' dan weer de toverwoorden.

Daar tegenover staan allerlei pijnen, waar ik dan weer júíst graag afscheid wil nemen, waar ik graag van zou willen scheiden. De lichamelijke pijnen. Geestelijke en emotionele pijnen. Oude pijnen. Nieuwe pijnen. Vernieuwde pijnen. Het lijken op zichzelf staande pijnen te zijn, zoals het verdriet omdat ik mijn werk (tijdelijk) moe(s)t loslaten, pijn in mijn lijf, pijn vanwege moeilijke situaties, de vermoeidheid van mijn hele lijf en geest, maar de verbindende factor in al deze pijnen ben ik natuurlijk zelf. En daarin probeerde ik me soms misschien teveel te 'onthechten', pijn niet toe te laten of te weinig te rouwen.  

  De laatste weken is in dat laatste wel wat verandering gekomen en reageer ik op die pijnen zoals de pup van mijn ouders, die onlangs pijn in haar poot had. Waarschijnlijk buiten gestoken door een ander beestje. Ze trok zich jankend terug onder de bank, om vervolgens haar wonden te likken. Haar proberen te pakken om te kijken wat er aan de hand was of om haar te troosten, lukte niet. Zij gaf zich over aan de pijn, terwijl ik weer eens vast wilde houden (letterlijk en figuurlijk ;) ). Voor mij wel een mooi leermoment.

Zoals de pup deed, zo heb ik me de afgelopen weken ook teruggetrokken en me er zoveel mogelijk aan overgegeven. Ik lik mijn wonden voornamelijk in mijn eentje in alle rust. Weinig contact met de buitenwereld (overigens wel hier en daar een troostend gesprek met een van die mooie mensen om mee heen). Dat doe ik in de hoop dat mijn wonden door mijn aandacht spoedig zullen helen en genezen, zodat ik met een gezond lichaam en een verfriste geest, weer vol levenslust de persoon kan zijn die eigenlijk in me zit. De liefde die er uit wil om gezien te worden en weer vol plezier te leven. Zodat ik dan niet meer mensen en vooral mezelf (ongewild) pijn doe op een onhandige manier. Zodat ik niet meer overgevoelig reageer naar anderen of door mezelf met een zweepje te slaan (zoals mijn homeopaat het altijd zo mooi verwoordt). 

 De pup kwam na het voorval uit zichzelf weer onder de bank vandaan nadat de pijn blijkbaar weer draaglijk of weg was, om zich te laten knuffelen (weer een nieuwe contactcirkel). Een uur later sprong ze weer volop door de tuin op zoek naar vliegjes en slakkenhuizen om mee te spelen. Ik verlang naar die tijd om weer vernieuwde verbinding te maken, maar ik weet dat ik eerst wat punten uit verschillende contactcirkels rond heb te maken. Hoe? Door er zelf aandacht aan te schenken door 'scheidingen' onder ogen te zien, eraan over te geven (angst in de ogen kijken), te mogen rouwen om (o.a.) wat ik aan mijn eigen verwachtingen niet waar heb kunnen maken en om via zingeving weer (her/ver)nieuw(d) contact aan te gaan met mezelf en mijn buitenwereld. 

Afscheid nemen van mijn oude Ik. Verwelkomen van mijn vernieuwde Ik. Mjah, als ik er zo naar kijk is afscheid nemen zo naar nog niet. Wat Fred, mijn 'oude' ELW trainer jaren terug, al zei: als je goed afscheid neemt, is er altijd weer nieuw contact mogelijk. Ik kijk nu uit naar nieuwe mogelijkheden die het leven door afscheid nemen en je 'overgeven aan wat er is' met zich meebrengt. Ook daarin mag ik Vertrouwen. Vertrouwen dat alle contacten (in welke vorm dan ook) de gezonde binnencirkels zullen gaan volgen waar mogelijk en dat het allemaal goed komt, op elk gebied. Want dat komt het. En zo niet? Dan toch!