#Ongeduld

[atevegter]

3179 Levenslessen in de supermarkt

Wij doen meestal elke dag boodschappen, een hele week kunnen we qua eten niet overzien. Een keer in de veertien dagen doe ik op woensdag boodschappen met mijn schoonmoeder. Die kan wel twee weken aan, maar zij is altijd gemoedelijk, dus dat kan ik wel begrijpen. We gaan samen altijd met de Volvo. Wanneer ik met Lief boodschappen doe gaan we meestal lopen omdat dat zo gezond is, maar terug vind…

[twafordizzy]

August Willemsen en de zegeningen van het mobiel

Schrijver (Braziliaanse brieven) en vertaler (Fernando Pessoa) August Willemsen (1936-2007) woonde vanaf 1996 de helft van zijn tijd in Australië. Voor 2000 togen Willemsen en fotograaf Bert Verhoeff (1949) gezamenlijk naar het onmetelijke land ter voorbereiding op de Olympische Spelen. Verhoeff gaf zijn ogen ruim baan en fotografeerde Australiërs en hun bezigheden. Willemsen probeerde in woorden…

[rebrandtdebibls]

Christen wanneer ons reïnkarneer

met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons daarin nie soseer denkversteurings nie, as emosies wat verwond is deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om verlore kommunikasie te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die woorde van die versorger in staat is om vertroue en hoop te herstel. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die hermenaut opreg wees in die maak van geskiedenis, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, maar met Christus moet hy op 'n seldsame wyse die emosionele resonansies, die angs en die wanhoop, wat woorde kan volg, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.Wanneer ons reïnkarneer met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons in hulle nie soseer denkversteurings nie, sowel as emosies verwond deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om die verlore kommunikasie met Christus te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die Egiptiese woorde van sorg in staat is om die siel en hoop te herontwaak. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die Sokaratic in die vra van vrae, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, opreg wees, maar moet saam met Christus die emosionele resonansies, die angs en die desperaatheid in gedagte hou, watter woorde kan bereik, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel nie, met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.

[walhella]

210123

Zoals we als twee oude bekenden een weg door de avond flirten, lijkt er bijna niks veranderd. Weet je nog hoe ik die allereerste dagen naar je lonkte vanachter tafels bij vrienden, tegels in cafés, met bezwerende puberblikken je aandacht voltrok en me schaamteloos aan je voeten wierp, en zo jou aan de mijne dwong? Ik herinner me het gemak waarmee je te betoveren viel en hoe ik ervan genoot jouw achilleshiel te zijn. Ik herinner me het oneindige rijhuis middenin de drukke stad waar we elkaar terloops op één van de verdiepingen troffen. Gehuld in de schemerlicht dat zo soepel door het donkere gangpad scheen, en we als in een film rond elkaar heen kronkelden van verbazing en verboden pret. Ik herinner me de spanning die door me gierde, de !!!! bij de aanblik van je lippen en hoe ik niet mocht- en uiteindelijk met al mijn macht kon vermijden wat al veel te vaak geëscaleerd was.

Maar nu zit je hier, weer tegenover me achter een donkerhouten tafel, die te groot is voor slechts vier ogen. Je wilt je trui uittrekken maar je T-shirt kruipt mee zo hoog dat je je linkertepel ontbloot en in een fractie valt de zwaartekracht recht naar beneden en duizelt het van begeerte in mijn al zo rusteloze brein. Zonder enige moeite kan ik je zachte, soepele huid onder mijn vingertoppen voelen, je weke tepels in mijn mond proeven en me de aanraking van je zwarte, kroezelige borsthaar verbeelden. Na wat een eeuwigheid lijkt, daalt je T-shirt uiteindelijk op je bovenlijf neer, maar dan verschuift mijn aandacht naar je nu ontblote armen, en de duizeling dwaalt door. Ik volg de baan tot aan je handen, die zich volstrekken in vlezige vingers, je legt ze nu gespreid op tafel, en ik stel me die langwerpige tentakels voor in mij, hoe je ze langzaam, daarna plots krachtig in me laat glijden, ze krult zodat ze me helemaal vervullen, die zalige plek in mijn warme holte vinden en ik kreun- en kreun- en- Shit. Ik moet me herpakken. Je verwijst naar je woning, hier niet ver vandaan, en hoe graag ik ook wil- ik kan me niet overleveren aan deze emotionele geest en het impuls van een onverstandig dierlijk instinct. Ik red me er nooit meer uit, en ik moet wijzer zijn. Meer integer zijn. 

Bij het afscheid nemen druk je je tegen me aan en ik volg, waardoor je geur als een raket bij me naar binnen schiet en alles opnieuw begint. Je greep verslapt maar ik kan mijn vingers die nu om je buik geklemd zijn nog niet loslaten. Ik snuif nog enkele keren diep je aroma in mijn zenuwbaan, als een verslaafde die onrustig zijn lijnen bij elkaar schaaft en naar binnen trekt met het ongeduld van een kleuter. Ik weet dat ik altijd bezeten door je zal blijven zolang je ruikt zoals je ruikt. Hoe moet dit verder?

[rotterdamvanalles]

Paul Kruger bij het Maasstation, 26-28 juni 1901.

Uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 27 juni 1901:

Vandaag is president Kruger de gast van Rotterdam geweest. In een mooien zomerschen morgen heeft hij er zijn intocht gedaan, te midden van een werkelijk indrukwekkend huldebetoon van de zijde der bevolking. Langs den geheelen intochtsweg stonden menschen, dik de beide zijden der straten vullend, onophoudelijk juichend en wuivend, één lange weg van vaandels en telkens in het gejuich, onafgebroken, het Transvaalsche volkslied, gespeeld door de fanfarekorpsen. Een ontvangst niets minder geestdriftig dan die in 1882, wat de grijze balling, op het Stadhuis den burgemeester beantwoordend, dan ook hartelijk heeft erkend.

Het bezoek had, uit den aard, een zuiver officieus karakter, officieel was alleen de ontvangst ten Raadhuize, waar het gemeentebestuur ex officio optrad. De ontvangst. Op het perron van het station Maas waren, tegen het uur van aankomst ter ontvangst, bijéén de burgemeester en de besturen der Ned. Zuid-Afrikaansche Vereeniging en het Algemeen Nederlandsch verbond, met vele dames der bestuursleden. De heeren droegen ailen gekleede jas en zwarte das, overeenkomstig den wensch van president Kruger, ofschoon bij de ontvangst van een hoofd van staat rok en witte das behoort. De burgemeester, overeenkomstig het officieus karakter der plechtigheid, was niet in ambtscostunm.

De onvermoeide heer André Laurense was op het perron met drie 89-jarige oudstrijders : Koezemans, Monasch en Kree, kranige oudjes, die wat blijde waren met deze gelegenheid om den ouden Paul te zien. De trein, een extra-trein der H. IJ. S. M., bracht den grijzen bezoeker van Scheveningen langs de Ceintuurbaan in het station Maas. Het stafmuziekkorps van de d.d. schutterij speelde, toen de trein aanreed, het Transvaalsche volkslied. President Kruger gekleed in zwarte jas en hoogen hoed, in zijn hand den bekenden wandelstok met ivoren knop, stapte langzaam uit den salonwagen en stond op het perron vóór den burgemeester.

Het verblijf in Nederland heeft hem goed gedaan. Het vermoeide in zijn oogen en in zijn zware rimpeltrekken, dat wij op de reis van Keulen naar Den Haag bij hem opmerkten, is verdwenen. Hij bewoog zich krachtiger, meer recht-op, zijn gebaar was breeder, zwaarder dan toen. En ook zijn stam heeft minder schorrigen klank. — Mijnheer de Staatspresident, zei de burgemeester, ik heet u hartelijk welkom in Rotterdam en ik verzeker u dat buiten het volk met ongeduld wacht, om u geestdriftig blijk te geven van zijn liefde voor u en uw volk. De president boog, wuifde even met den hoed naar de juichers op het perron, een breed groetend gebaar, dat hij langs den geheelen weg uit zijn rijtuig naar de menigte zond, en ging, voorafgegaan door den burgemeester, de wachtkamer eerste klas binnen

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Rotterdamsch Nieuwsblad.

[autimind]

Autismeweek dag 5, 3 april

Aanpassingen en rekening houden met elkaar

Autisme vergelijk ik wel eens met een NT2-spreker zijn, iemand die Nederlands spreekt als tweede (of derde, vierde..) taal. Het is best mogelijk dat je een eind komt en zelfs een redelijk accent weet aan te kweken maar je komt er nooit helemaal. Nederlanders blijven merken dat je nier niet vandaan komt. Is dat erg? Welnee. Meestal krijgen deze nieuwe, al dan niet tijdelijke, inwoners sympathie. ‘Wat is je Nederlands goed! Knap hoor.’

Gek genoeg brengt vrijwel niemand deze sympathie en zelfs behulpzaamheid op als het gaat om mensen met een ander neurotype. Autisten worden zonder mankeren vlot afgekeurd en buitengesloten. Alleen al het gevoel dat iemand ‘raar’ is, is meestal voldoende. Vrijwel niemand zal letterlijk denken ‘die is raar, ik wil niks met hem te maken hebben’; het gebeurt voorbewust en op het niveau van de emoties. Wat krijg je dan? Dat ene teamlid wordt niet mee uitgenodigd, wordt niet voor projecten gevraagd of heel simpel krijgt de kantoorroddels niet te horen.

Nog interessanter – en gevaarlijker! – is de neiging die veel neurotypische mensen vertonen als een collega met autisme spreekt. Begrijpen ze het niet onmiddellijk helemaal dan besluiten ze dat de autist het niet snapt (en niet kan snappen). Vaak wat ongeduldig wijzen ze wat ze net gehoord hebben af als onzinnig.

Dit levert de situatie op dat collega’s met autisme of nog niet begrepen hebben waar het over gaat met als resultaat ongeduld en ergernis of juist een eind voor de troepen uit lopen waarop weer ongeduld en ergernis volgt. De reactie van een teamleider? In veel gevallen proberen om de autistische werknemer te leren om zich aan te passen aan de rest en net zo lang te oefenen totdat zij precies op die manier praat en uitlegt zodat de rest het wel makkelijk kan volgen.

Mijn vraag is waarom niet gewoon een controle-vraag of zelfs een verdiepende vraag stellen als ze iets niet helemaal kunnen volgen. Moet de aanname niet zijn dat elke collega in principe redelijk is en best een goed idee kan hebben?

Let je dit voor dan is het antwoord vaak ‘Ja, dat doen ze natuurlijk niet. Dat kun je niet verwachten.’ En zo is de cirkel rond. De les die elke autist kent is: jij moet je altijd aanpassen, jij ziet het verkeerd en het ligt aan jou.

Een geval dat mij persoonlijk altijd bijgebleven is: Ik vertelde een keer dat ik het niet zo leuk vond als ik met een vraag of een idee bij een teamlid kwam om dan afgewezen te worden alsof mijn idee duidelijk onzinnig was. Tja, zei de teamleider toen, je kwam ook op het verkeerde moment. Die collega had er z’n hoofd niet bij op dat moment. Je moet ook komen op het moment dat het uitkomt. Ik vroeg waarom de collega niet had gezegd ‘Maarten, nu even niet.’ Dan had ik een afspraak in het systeem gezet. ‘Nee, natuurlijk doet ie dat niet,’ legde de teamleider uit. Hoe moet ik er dan achter komen wanneer het wel of niet uitkomt? ‘Dat moet je gewoon weten. Dat snap je toch wel?’

Laten we het eens omdraaien. Ik vind het bepaald niet leuk als iemand onverwacht zijn of haar hand op mijn schouder legt. Toch doen sommige collega’s dat. Als ik daar wat van zeg dan is de reactie vaak er een van verbazing en zelfs lichte ergernis. In het beste geval concludeert zo iemand ‘Oh ja, jij hebt die stoornis dus…’ Fijn dat je met niet meer onverwachts aanraakt maar ik gaf gewoon op vriendelijke wijze een grens aan.

Ik draag vaak een koptelefoon overdag. Er heeft wel eens een collega – nu niet meer werkzaam bij ons – tegen me gezegd dat ik me zo onbereikbaar maakte. Ik vertelde dat ik gewoon gebeld kan worden op die koptelefoon en als je me zo wil spreken dan kom je gewoon naast me staan en dan doe ik hem af. ‘Ja, nee, maar toch…’ Het gaf, kortom, toch een onbereikbaar gevoel.

Wie past zich aan wie aan? Van ons wordt gezegd dat we star of rigide zijn en moeite hebben met wederkerigheid, zelfs nauwelijks empathie zouden hebben. Tja..

Het zal mensen misschien verbazen maar ik ben er een overtuigd voorstander van dat mensen met autisme sociale vaardigheden opdoen en die blijven bijslijpen. Omgangsvormen zijn belangrijk. Deden mensen er maar eens meer aan, autistisch of niet. Er is echter ook nog zoiets als voorkomendheid. Als iemand wat anders reageert dan we hadden verwacht, waarom zouden we dan meteen afwijzen? Meteen er van uitgaan dat het slecht of bot bedoeld is?

Allistische (niet-autistische) mensen zijn – klaarblijkelijk – niet star of rigide en hebben geen of tenminste weinig moeite met wederkerigheid. Als je dan toch die fantastische talenten hebt die non-verbale communicatie zo moeiteloos laten verlopen voor je.. waarom lijkt het dan zo moeilijk om je te verplaatsen in een ander die net.. anders is?

Dit gaat redelijk ver. Er wordt vaak gesteld dat autisten spraak letterlijk nemen. Dat is ook gedeeltelijk wel zo maar er zit iets achter. De meeste mensen binnen het spectrum die ik ken houden trouwens van woordgrappen, taalhumor. Ik ken verder echt niemand die de uitdrukking ‘een meisje versieren’ echt interpreteert alsof een jonge vrouw omhangen wordt met slingers en kerstballen. (Dit staat vaak in lesboeken nog.) Wat gebeurt er wel? Vaak zijn uitspraken die allisten doen voor meerderlei uitleg vatbaar en dan is de vraag wat er precies bedoeld wordt. Vraag je om verduidelijking dan krijg je vaak een korzelig ‘ja, dat snap je toch wel?!’ Nee. Eigenlijk niet. Autistisch taalgebruik komt soms wat pedant of overformeel over maar dat komt omdat de spreker exact bedoelt wat zij zegt en zegt wat hij bedoelt.

Heel grof gezegd zijn autisten vaak in een bepaalde situatie bezig met wat is en wat er gebeurt terwijl allisten vaak gericht zijn op wat ze ergens van vinden of mee moeten. Als er dan wat hectiek is dan ontstaat er snel ruis, de gesprekspartners snappen elkaar niet omdat ze elk op iets anders zijn gericht. Wat gebeurt er als je de ander niet vat? Dan houd je alleen de uitgesproken woorden zelf nog over. Dan neem je de ander letterlijk. Je kan niks anders meer.

Letterlijk nemen is – zo is mijn onbescheiden en onopgeleide mening – is helemaal geen autistisch kenmerk. Het komt voor uit een mismatch in belevingswereld tussen mensen.

De wereld wordt beter als we rekening houden met elkaar. Kom je autistische collega tegemoet. Hij of zij doet al het hele leven niets anders dan aanpassen, begrijpen, bijleren, bestuderen, oefenen en zo voort. Zet ook eens een stap.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[taeminno]

Allergic to Idiots Hoodie

Allergic to Idiots Hoodie Hoe leuk is deze trendy hoodie met “Allergic to Idiots“ print?! Met deze comfy hoodie blijf je warm en zie je er ook nog eens stylish uit. Combineer het met je favoriete jeans of broek en je bent ready to go! Door de grappige tekst maak jij een statement en loop jij er helemaal on-trend bij! Vergeet niet om wat humor toe te voegen aan je dag en omring jezelf met de juiste mensen. Samen kunnen we de wereld een beetje slimmer maken! Het perfecte kledingstuk om je humoristische kant te omarmen en met een knipoog te communiceren. Deze comfy hoodie is de perfecte keuze voor degenen die hun gevoel voor humor en ongeduld met dwaasheid willen uiten. Dit kledingstuk is niet zomaar een hoodie; het is een humoristische verklaring van je standpunt over onnodige domheid. Wij hebben deze unisex hoodie speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke hoodie is daarmee uniek. Verkrijgbaar in verschillende kleuren hoodies en prints. Mooie Hoodie van 80% gekamd katoen / 20% polyester voor een maximaal comfort en uitstekende weerstand tegen pluizen. Ingewerkte kap met trekkoord 1x1 rib aan de manchetten en tailleband Kangoeroezak vooraan met verstevigde naden Sierstiksel op schouders en mouwinzet 280 g/m² Geruwde fleece binnenkant duurzaam en draagt comfortabel. Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma

[jurgenameen]

212, 38, ongeduldig

Ergens iets verstopt of juist niet

Iets ingedaan ongeduld

Schaamhaar gekruld

Het moet en zal

Op tijd of op mijn manier

Sluit die deur of dat raam op een kier

Irritatie van geen plezier

Onvervulde klachten en ik maar wachten

Toegang hebben tot een woord

Mogelijk ongewild ongehoord

Mogelijkheid tot acceptatie en rust

Status quo of vrede

-copyrights Amir 2024-

[rausule]

Madonna S. f. Lt. , Matomo, sy wat eerste vir ons die beginsel gegenereer het Matonna, [samest. di ma, vermindering van my onbeklemtoonde, en vrou]. – 1. a. Eretitel wat in antieke tye gebruik is wanneer 'n vrou aangespreek of oor haar gepraat word (nie voorafgegaan deur die artikel nie): Incominciai: «Madonna, mia moet Jy weet ..." (Dante); ook in die meervoud, wat verskeie mense aanspreek: Madonnas, die einde van my liefde was reeds die groet van hierdie vrou (Dante); gegrond op 'n eienaam of ander titel: die liedjieskrywer van me. Laura, dié van Petrarch, waar Laura gesing word; vertel jou dat madonna Zinevra jou vrou het ... 'n baie groot moesie (Boccaccio); m. die abdis; by extens., as personification of deugd of soortgelyk: I should call my enemy, m. die Pietade; en ek sê m., amper vir 'n minagtende manier van praat (Dante). Met sy teken. generies, punt m., denominasie tosc. van die madama-steek, in borduurwerk. b. By uitstek, in poëtiese gebruik, die geliefde vrou: Madonna is disiata in sommo cielo (Dante); Of poi che da madonna i' non impero L'usata aita (Petrarca). c. Meesteres, in die lokasie, nie meer in gebruik nie, om 'n vrou te wees en m., om absoluut verantwoordelik te wees vir die gladde verloop en sukses van iets. d. Titel wat in sprokies die naam van 'n dier kan voorafgaan: m. die jakkals. 2. a. By uitstek, en oor die algemeen met 'n hoofletter, die Maagd Maria, moeder van Jesus, met al haar eienskappe: die Onbevlekte M.; die Moeder van Genade, van Goeie Raad, van die Rosekrans, van die Engele, van die Sewe Smarte; die oordenkings van M., wat ter ere van haar gemaak word; die boek, die kantoor van M., wat gebede aan die Maagd bevat; bid, roep die M aan; fam., kan 'n kers opsteek, of 'n M. kers, wat verwys na iemand wat wonderbaarlik van een of ander gevaar ontsnap het. In uitroepe en aanroepe, M. mia!, M. heilig!, in die aangesig van skielike gevaar, of om verskillende gevoelens, van teleurstelling, ontevredenheid, ongeduld, irritasie, ens. en hoe hy uitgeroep het. oneerbiedig, van woede of uitbarsting: genoeg, vir die m.!; heilige duiwel! hierdie keer gaan dit sleg eindig, vir die m. (Staaf). b. By uitbreiding, kerk gewy aan 'n bepaalde kultus van die Maagd: hulle sal trou by M. delle Grazie; hoor mis by M. della Salute. c. Figuratiewe kunswerk wat die Maagd Maria voorstel: skilder 'n M.; die M. deur Titiaan; die M. della Seggiola, geskilder deur Raphael; skilder van Madonnas. En met verwysing na die pikturale en oleografiese tradisie: om 'n gesig soos 'n m. te hê, wat soos 'n m. lyk, om 'n saamgestelde en droewige vroulike skoonheid aan te dui; om te wees, om soos 'n m te lyk. bedroef, met die gesig gekenmerk deur pyn, deur lyding, of in 'n houding wat jammerte lok. d. In die meervoud, in minder as eerbiedige uitdrukkings: om alle heiliges en madonnas te wees, om 'n dweper te wees; aftrek madonnas, en dergelike, vloek, laster; om m. te hê, in 'n slegte bui te wees. En. Refe della M., naam wat in die verlede gegee is aan die filamente van spinnerakke wat aan struike hang. ◆ Grootte madonnèlla, met spesifieke betekenisse (sien die inskrywing), madonnétta (ook spreg.), madonnina (v.), en madonnino m., 'n meisie van soet en versamelde skoonheid; veragtelik madonnùccia; akr. madonnóna, en madonnóne m., in die tekens ant., of as 'n voorstelling.

Dr De Beer

[atevegter]

3286 De nieuwe leiders

Ondertussen staat dat kabinet maar te trappelen van ongeduld, waarvan ik heb gezegd dat het er niet zou komen. Nou, het is er nog niet. Het kan nog aan alle kanten misgaan, ook nu iedereen er van overtuigd is dat het een gelopen race is. Er zijn wel kleinere vergissingen gemaakt. Anyway, met die Plasterk wordt het niks natuurlijk. Die kan echt niet meer. Als volwassen mannen op een zo…

[ruiwitana]

Tema: Anno Domini 1480 Den haag

Tomo: Sy hare is die kleur van vuil hennep

Sy hare is die kleur van vuil hennep; Donker klop die water teen die pier. Die week van reën het die draai van die rivier bruin gemaak. Die modder demp die weerklank van die helder lug, rem die wiele van die karre, maak die stap van die osse en vroue hard, trek vloeke van die aflaaiers wat swaar skoene dra. Sodra die tol betaal is, verlaat die bootmanne Portobuffolè sonder die gebruiklike beker, die begeerte na huis is sterker as dors. Die plaag is weg. "Die Heilige Maagd het ons die genade gegee", sê die stem, en noudat selfs die oorlog op die see verby is en die vure van die strooptogte nie meer uit die dorpe anderkant die Tagliamento opkom nie, het Venesië die soldate ontslaan en wag elke vrou hul terugkeer van die man. Met dieselfde ongeduld roep die handelaars, aan die werk onder die skadu van die arkades, die beskermheilige aan sodat die son kan opjaag en die strate kan droogmaak. Die naderende Paasfees laat die lug sprankel. In die huise rondom die kasteel werk mense om plek te maak vir die naasbestaandes wat vir die feesvieringe bymekaar is, en vir die eiers en varkvleis waarvoor dit die moeite werd is om die oupa se ketel, of die nuut herstelde bankie te verpand. En op elke tafel wat met salie en lourier versier is, ontbreek daar geen gebrek aan offer vir die kom geseënde water wat die priester saamdra nie: wonings en kos wag op daardie skets van God.Want niemand weet hoe ver Sy wil reik en watter ruimte oorlaat nie. dit aan dié van die mens, maar almal weet dat dit goed is om wakker te wees: elke vreemdeling, elke kyk, elke gebaar kan die fluistering van die dood wat kom verberg. "Ons weet nie wanneer dit tyd is vir die Seun van die Mens nie," sê Pre' Antonio vanaf die kansel, en die strate van die dorp het hom weergalm. Die vroeë aandlig verlig die oker van die klip. Die strate word stil, die skoorstene op die dakke begin weer rook, wanneer die seun – hy is bietjie meer as ’n kind – deur Porta Mare inkom. Haar hare is die kleur van vuil hennep, haar verslete romp kom swart van die modder tot by haar enkels en haar bedelaarsak sak teen haar skouers. ’n Glimlag ontbloot sy tande so donker soos die water van die Livenza wat onder die torings dreig om oor te loop. “Hy het slegte tande soos my man s’n, en hy praat soos hy, hy kom van Bergamo, seker soos die brood van God” rapporteer Filippino se vrou aan die aanklaer wat haar ondervra. Ander vroue het die bedelaar raakgesien: die getuienis van die wyfies word egter nie grootliks in ag geneem nie, want hulle siele is gemaak vir skinder en bespotting, sê die dwase wat die meeste glo wys is. Maar selfs die smid, 'n man met 'n selfversekerde hand en spraak, het daardie bedelaar opgemerk. "Hy het gevra oor die huis van Servadio, die vriend van Moses die woekeraar." En voor donker het niemand, dalk nie eens die kraaie wat op die takke van die bome staan ​​nie, die kind by die stadsmure sien uitkom nie.

[rotterdamvanalles]

Paul Kruger bij het Maasstation, 26-28 juni 1901.

Uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 27 juni 1901:

Vandaag is president Kruger de gast van Rotterdam geweest. In een mooien zomerschen morgen heeft hij er zijn intocht gedaan, te midden van een werkelijk indrukwekkend huldebetoon van de zijde der bevolking. Langs den geheelen intochtsweg stonden menschen, dik de beide zijden der straten vullend, onophoudelijk juichend en wuivend, één lange weg van vaandels en telkens in het gejuich, onafgebroken, het Transvaalsche volkslied, gespeeld door de fanfarekorpsen. Een ontvangst niets minder geestdriftig dan die in 1882, wat de grijze balling, op het Stadhuis den burgemeester beantwoordend, dan ook hartelijk heeft erkend.

Het bezoek had, uit den aard, een zuiver officieus karakter, officieel was alleen de ontvangst ten Raadhuize, waar het gemeentebestuur ex officio optrad. De ontvangst. Op het perron van het station Maas waren, tegen het uur van aankomst ter ontvangst, bijéén de burgemeester en de besturen der Ned. Zuid-Afrikaansche Vereeniging en het Algemeen Nederlandsch verbond, met vele dames der bestuursleden. De heeren droegen ailen gekleede jas en zwarte das, overeenkomstig den wensch van president Kruger, ofschoon bij de ontvangst van een hoofd van staat rok en witte das behoort. De burgemeester, overeenkomstig het officieus karakter der plechtigheid, was niet in ambtscostunm.

De onvermoeide heer André Laurense was op het perron met drie 89-jarige oudstrijders : Koezemans, Monasch en Kree, kranige oudjes, die wat blijde waren met deze gelegenheid om den ouden Paul te zien. De trein, een extra-trein der H. IJ. S. M., bracht den grijzen bezoeker van Scheveningen langs de Ceintuurbaan in het station Maas. Het stafmuziekkorps van de d.d. schutterij speelde, toen de trein aanreed, het Transvaalsche volkslied. President Kruger gekleed in zwarte jas en hoogen hoed, in zijn hand den bekenden wandelstok met ivoren knop, stapte langzaam uit den salonwagen en stond op het perron vóór den burgemeester.

Het verblijf in Nederland heeft hem goed gedaan. Het vermoeide in zijn oogen en in zijn zware rimpeltrekken, dat wij op de reis van Keulen naar Den Haag bij hem opmerkten, is verdwenen. Hij bewoog zich krachtiger, meer recht-op, zijn gebaar was breeder, zwaarder dan toen. En ook zijn stam heeft minder schorrigen klank. — Mijnheer de Staatspresident, zei de burgemeester, ik heet u hartelijk welkom in Rotterdam en ik verzeker u dat buiten het volk met ongeduld wacht, om u geestdriftig blijk te geven van zijn liefde voor u en uw volk. De president boog, wuifde even met den hoed naar de juichers op het perron, een breed groetend gebaar, dat hij langs den geheelen weg uit zijn rijtuig naar de menigte zond, en ging, voorafgegaan door den burgemeester, de wachtkamer eerste klas binnen

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Rotterdamsch Nieuwsblad.

[vastingedachten]

De relatiewereld…

Ik ben opgegroeid met de overtuiging dat een relatie hebben het meest perfecte beeld is. “De mens is niet gemaakt om alleen te zijn”, dachten mijn ouders. Mijn ouders, van wie mijn moeder op zestienjarige leeftijd een relatie kreeg met mijn vader. Op haar zeventiende zwanger werd en op haar achttiende opgefleurd werd met mij [dank daarvoor], dacht dat een rustig, vredig en ongestoord leven de norm was.

Alles in onze samenleving is gericht op koppels en gezinnen. 'Vrijgezel' zijn betekent 'niet getrouwd' zijn. Een definitie die regels en roddels omvat. Voordat ik de wereld kon verkennen, brandde ik van ongeduld om erachter te komen wat er nog meer was buiten dit rustige, vredige, ongestoorde leventje. Wetende dat er meer is dan alleen geconfronteerd worden met dezelfde enge definities van 'vrijgezel' of 'getrouwd' zijn.

Ik weet dat het nu anders is, in ieder geval nog niet overal ter wereld, helaas. Ik kan een volledig leven leiden waarbij het niet uitmaakt of ik in een langdurig huiselijk partnerschap leef, een polyrelatie heb, aan het daten ben, gescheiden ben of gelukkig alleen. Tegenwoordig leven we met meerdere relatie identificaties: toegewijd maar niet monogaam, polyamoreus, alleenstaand, co-ouderschap, gescheiden, getrouwd, langeafstandsrelaties, friends with benefits, op zoek zijn naar een soulmate of gewoon jezelf op de eerste plaats zetten.  

Elk van deze labels heeft een verhaal over waar we zijn geweest, van wie we hebben gehouden, waar we nu naar op zoek zijn of wat we willen vermijden. Praten over onze relatiestatus brengt soms een complexe reeks overtuigingen, prioriteiten, hoop en dromen over. De relatiewereld is niet langer verdeeld in ‘wie heeft een relatie’ en ‘wie niet’. Voor nu is een betere vraag: ‘Wat is je staat van verbondenheid?’ Deze vraag lijkt misschien een beetje vreemd, maar de antwoorden die je krijgt zijn vele malen rijker, diepgaander en informatiever dan antwoord krijgen op de verouderende one-size-fits-all vraag. Zoals 'vrijgezel' of 'getrouwd' zijn.

Van. Mij.

[bonjouronourtour]

Westkust Marokko - Ceuta

9 januari - 24 januari

🏖️ Op 9 januari rijden wij richting Agadir. We volgen een provinciale weg, meanderend door het droge landschap aan de voeten van het Atlasgebergte. Al rijdend gaat deze weg over in een ringweg rondom een mooie wijk van Agadir. Nieuwe universiteitsgebouwen en sportfaciliteiten doemen op langs de weg. Iets verderop vinden we de supermarkt die net vorige week geopend is, waar we een boodschap doen met de camper pal voor de deur. Die verliezen we niet zomaar uit ‘t oog. We vervolgen de weg richting het strand van Agadir, waar we over de lange en mooie boulevard struinen en terug over het strand. Op het strand zien we lokale bevolking, verkopers van al wat Marokkaans is of moet lijken, surfers, groepjes vrouwen, stelletjes en gepensioneerde toeristen. Er hangt een ontspannen sfeer die we kort maar krachtig in ons opnemen, waarna wij al snel een camping vinden bij Taghazout, een surfdorpje iets verderop. Hier hebben we een fantastisch uitzicht over de zee en een baai en genieten we van een heerlijk klimaat. We merken dat het kustgebied met mooiere steden en meer ontwikkeling iets meer ontspanning met zich meebrengt.

🛻🚍 Verder moeten wij nog steeds lachen om de pensionadas hiero. Fransen vooral. Ze komen nog steeds met belachelijke joekels van campers aanzetten waar ze of: in een achterklep van de camper een scooter, quad of mini-autootje hebben zitten, of: waarachter ze zelfs een trailer hebben met 1 van de bovenstaande drie opties. Oh ja of zo’n buggy-geval waarmee ze overal naartoe crossen. Af en toe horen we een luid gegrom van zware motoren die in de snuit van een dikke pick-up blijken te liggen. Niet zonder reden, want achter deze zware voertuigen komt meestal een unit van heb ik jou daar. Iets wat tussen een camper en caravan in zit. Helaas heeft de gast van vandaag iets te veel hooi op zijn vork genomen en verloopt het inparkeren niet helemaal vlekkeloos. De halve camping komt kijken. Meneer rijdt uit ongeduld en woede te hard heen en weer en slingert zijn unit tegen het elektriciteitskastje aan. Mevrouw krijgt op haar donder, de overige omstanders schieten als kakkerlakken weer tussen hun campers en auto’s, om vervolgens weer langzaam tevoorschijn te komen om te zien hoe dit afloopt. Maar de hoofdactiviteit van de dag blijft natuurlijk: Jeu de boules oftewel: Petanque. En dan ook de hele middag lang in de brandende zon, het liefst in enkel een boxertje of te klein zwembroekje waar dan een flinke pens overheen bungelt.

🏄🏼‍♂️ Na deze dagen willen we richting ‘Paradise Valley’, een uurtje landinwaarts. Dit is een oase van groen en natuurlijke baden tussen het droge landschap, echter horen we die ochtend dat het hier te weinig heeft geregend, waardoor het daar helemaal droog staat en er niets te beleven valt. De dag spenderen we verder in Taghazout. Hier vinden we juist weer alle jonge reizigers, surfers vooral. Wij kiezen voor een strandmiddag met Derk, die naast ons geparkeerd staat en zo zijn eigen manier heeft gevonden van onderhandelen met de lokale bevolking. Een beetje in het Arabisch, een beetje Engels en Frans maar vooral heel veel Nederlandstalig: “Hee pas op hè, nu moet je ophouden hoor. Ben niet gek hè!” Alle strandverkopers die hier de hele dag rondsjouwen en allemaal minimaal 4 keer langskomen, kennen hem gelukkig goed en hebben alsnog een goeie aan hem. En de straat- nou ja, strand-honden beter gezegd, hebben het helemaal goed in zijn gezelschap. Ongeveer alles wat Derk koopt bij de verkopers (verse aardbeien, nootjes en melk) gaat zorgzaam in de mond van zo’n beessie, die daarna door Derk al kletsend van teken wordt ontdaan en liefkozend wordt geaaid, terwijl er drie kamelen achter ons langslopen. “Wie goed doet, goed ontmoet hè. Dat krijg ik vanzelf terug. Ik laat het gewoon stromen en dan gebeurt er allemaal moois.” Aldus Derk, terwijl er 2 paarden voor ons langs galopperen en er in de verte juist twee crossmotoren over het strand racen.

☀️De volgende dag neuzen we hier nog wat rond en trekken dan verder langs wat andere kustplaatsjes. Uiteindelijk eindigen we in Sidi Kaouki. Hier verblijven we een paar nachtjes waarbij we opnieuw heerlijk weer hebben en in het zonnetje (of binnen in de schaduw, want: hitte) ons verder oriënteren op onze toekomstplannen.

Vervolgens trekken we door naar Essaouira, een fantastisch leuk vissersdorp/-stadje waar we direct aan de mooie boulevard kunnen parkeren.

🫱🏼‍🫲🏻 We lopen zo de medina in waar we een aantal doelstellingen hebben wat betreft spulletjes die we graag willen hebben of zelfs nodig hebben. Voor Nederland hebben we namelijk helemaal geen koffers en we hebben hier hele mooie tassen gezien. Uiteindelijk vinden we een winkel met genoeg aanbod en een leuke verkoper. Maar zijn bod is hoog, veel te hoog en we willen eigenlijk direct opgeven en weglopen. Maar zoals altijd volgt dan gelijk: “Wat is jullie bod, wat zouden jullie ervoor willen geven?” En dit, mensen, is de aller aller allerbelangrijkste stap in de onderhandeling. Er wordt namelijk van hun kant schandalig hoog ingezet en dit is je enige goede kans om het in evenwicht te brengen. “Je vraagt 1100 dirhams (iets onder de € 90,-)? Oké wij dachten eigenlijk aan maximaal iets van een 250/300 dirhams.” Dat is een groot verschil en bijna gênant, maar je moet wel laag inzetten omdat je weet dat je ergens in het midden uit zal komen. De onderhandeling duurt zo ongeveer een half uur, met wat sociaal gedoe tussendoor en andere afleiding. Uiteindelijk komen we langzaam richting een prijs die ons wel aanstaat en brengen wij onze joker in. We willen niet 1 tas maar 2. Dus maken we er een nog scherpere prijs van, maar verkoop je wel direct 2 tassen… De timing van deze joker is ook belangrijk, vergt veel geduld. Onze timing is goed want we zitten al bijna op een acceptable prijs, en door de joker is meneer alsnog bereid er wat meer vanaf te snoepen. Uiteindelijk betalen we geen 1100 dirhams per tas maar 1050 dirhams voor 2 tassen. Omgerekend zo’n € 48,- per tas. Veel geld voor hier, vinden wij, maar een spotprijsje voor wat we hiervoor in Europa zouden betalen. “Jullie Nederlanders zijn net Berbers (lokale bevolking), zo moeilijk in onderhandelen. Jullie zijn niet zoals de Duitsers of Engelsen, die betalen gewoon,” zegt onze verkoper met een knipoog en een wijsvinger voor zijn lippen. Achter ons loopt namelijk een Britse dame weg die meer dan € 50,- betaald voor tasje die wel 6 keer in die van ons zou passen.

Even later kopen we nog wat andere dingen waarbij de onderhandelingen iets vlotter verlopen maar ook hierbij worden we al lachend voor Berbers uitgemaakt, Jacq specifiek voor ‘Fatima’. Ze vinden het maar wat mooi, al dat onderhandelen.

🦪 Na een geslaagde dag in Essaouira trekken we verder en komen we aan in Oualidia. Een bijzonder leuk plekje met een grote lagune. Hier wordt ons aanbevolen om eens oesters te proberen. Die zijn hier vers, lekker en natuurlijk: niet zo absurd duur. Hèt moment om dit eens een keer te proberen. Tien stuks in totaal. Uiteindelijk is het goed dat we ze hier geprobeerd hebben en niet ergens waar ze wel schreeuwend duur zijn. Want erg lekker vinden we het niet. Je hebt een levende substantie in je mond wat één glibberende boel is en totaal smaakloos waardoor je of alleen maar zeewater proeft of datgene wat je eroverheen smeert (limoen of een sausje). Herkenbaar voor mensen die dit wel eens hebben gehad? Uiteindelijk weet Hendrik er 7 weg te werken omdat Jacq op 3 blijft steken. De pas gekochte, Marokkaanse wijn weet de smaak nog een beetje weg te spoelen.

👨🏻‍🔧 Ook Oualidia laten we achter ons om door te gaan naar Mohammedia, waar we al eerder hebben gestaan, maar voor ons weer even een handige tussenstop is.

Via Mohammedia willen we langs Rabat naar de volgende overnachtingsplek.

Helaas hebben we nu al wel een paar ochtenden last van een moeizaam (maar uiteindelijk altijd alsnog) startende motor.

Toch is het vreemd, aangezien de auto en wij veel koudere nachten gewend zijn. Na van meerdere mensen met ervaring met dit soort auto’s gehoord te hebben dat het waarschijnlijk aan de bougies ligt, de positieve verhalen over de monteurs hier in Marokko en het feit dat deze auto wel de boot op moet kunnen en op dat moment suprême dus wel moet starten, gaan we toch even langs een garage.

Gelukkig is het hier rustig, wordt er gelijk even gekeken en één van de bougies ontmanteld om te kijken of deze op voorraad ligt, wat helaas niet het geval blijkt. Een uitgebreide analyse wordt er niet gedaan, en daar hebben we eigenlijk ook helemaal geen zin in. Gelukkig stapt eigenaar Achraf (nee niet Hakimi) direct in de auto om naar een dealer te gaan en komt snel met de nieuwe bougies aanzetten waarna deze door de monteur netjes worden vervangen. Na wat laatste checks lijkt alles verder weer in orde en vertrekken wij weer. Snelle, goedkope klus en nu hopen dat dit de oplossing is van onze startproblemen.

😴 Nu nog een oplossing voor onze andere start problemen. ‘s Ochtends vroeg zijn we namelijk tegenwoordig niet meer vooruit te branden. We vermoeden een hoge dosis aan te verwerken indrukken, waardoor we het liefst nog uren doorslapen. Dit land is gewoon vrij intens. Enerzijds ontzettend mooi met de vriendelijkste mensen, maar soms ook heel druk, vies en stinkerig. De souks en medina’s zijn daarnaast altijd overweldigend voor alle mogelijke zintuigen.

🛣️ Ook onderweg zijn blijft een bijzonder avontuur. Op snelwegen rijden soms brommers over de vluchtstrook in verschillende richtingen, mensen steken doodleuk overal over, we zien mensen die in de middenberm gewoon wat lopen te plukken en auto’s die rustig even terug rijden om een gemiste afslag alsnog te kunnen nemen. Ook zien we auto’s die ongeveer beladen zijn met 4 keer de hoogte van het voertuig zelf, die we het liefst zo snel mogelijk inhalen. Buiten de snelwegen echter, begint het ware avontuur. Vooral wegen met rotondes zijn bijzonder. Deze wegen zijn vaak hartstikke prima, met 2 of 3 duidelijke rijstroken. De rechter rijstrook is altijd voor langzamere taxi’s die mensen willen meenemen, brommers, scooters, maar vooral heel veel ezels of soms paarden met wagen. Ook zien we langs de weg veel caddy’s met in de achterklep een koffiebarretje. Niet iets wat we in Nederland vaak zien, maar toch een soort van structuur voor zover. Het feest begint pas wanneer de rotonde nadert en er door de automobilisten een soort extra rijstrook wordt gecreëerd, die daarna in hetzelfde aantal rijen over de rotondes racen. Je eigen logische lijntjes volgen gaat hierbij niet meer op. Beter is het om voor je en in de zij spiegels te kijken waar de nieuwe rijstroken zich precies bevinden.

Zo arriveren we in Rabat om hier nog even wat te zien, waaronder een megagrote begraafplaats aan zee.

🫣 De volgende dag is het tijd om richting Tanger te gaan: onze laatste stop voor de spannende douane overgang bij Ceuta. We horen namelijk verontrustende verhalen van camperaars die ooit eens via Ceuta een overtocht hebben gehad en dus terug ook hier de grens weer over moesten. Ceuta is namelijk Europa maar nog op Afrikaans vasteland en daardoor de poort naar Europa voor vele Marokkanen en andere Afrikanen, die er alles aan zullen doen om mee te komen de grens over. De specifieke verhalen laten we achterwege, in de hoop dat we deze zo niet over ons afroepen, maar feit is wel dat de camperaars die we hierover hebben gesproken nooit meer via Ceuta de grens met Marokko zijn overgestoken.

Wij denken er dan ook over na om eventueel via 1 van de andere 2 havens terug te gaan, maar zullen dan wel (fors) moeten bijleggen.

⛽️ Onderweg naar Tanger komen we langs een tankstation waar de eerste loketten van de veerbootmaatschappijen op een rijtje staan waarbij we Balearia (waar we geboekt hebben), aan doen. Deze meneer vertelt ons dat omzetten wellicht mogelijk is maar inderdaad voor een fors hoger bedrag en sowieso niet bij hem. Hij geeft ons het advies om vandaag nog de grens over te gaan omdat vrijdag een rustige dag is. Men gaat dan juist naar de moskee voor het vrijdagmiddaggebed waarna het weekend wordt ingeluid. Niet echt ons plan, dus we gaan door.

📈📉 Na een lange rit komen we eindelijk aan in Tanger waarbij we in de stad steil omhoog en omlaag rijden. Dichtbij de camping staat ons nog 1 laatste, steile slingerweg te wachten. Vol goede moed beginnen we met Franky aan de klim, maar na de laatste bocht die we vanaf beneden konden zien wordt de weg nog steiler. We komen nog een redelijk eind, totdat onze voorwielen beginnen te slippen en de motor begint te koken. Direct komt lokale bevolking ons helpen, wat hartstikke lief is, alleen zegt de één: “Ik duw al! Nog een keer proberen!” En de ander wuift: “Niet doen! Je motor gaat eraan, gewoon langzaam achteruit naar beneden en omrijden.” We proberen het eerste, tevergeefs, waarbij Jacq al duwend ook nog eens haar vinger kneust of zelfs breekt. Uiteindelijk wordt het de tweede optie, waarna een local ons helemaal vrijwillig begeleidt om netjes om te rijden zodat we alsnog veilig en wel arriveren bij de camping.

Deze blijkt helaas peperduur, terwijl we amper iets nodig hebben. Ook hebben we nog geen besluit kunnen nemen wat betreft onze terugvaart.

👋🏻 We besluiten dat al deze moeite voor niks is geweest, racen door Tanger heen richting de grote haven Tanger-Med. Onderweg komen we opeens allemaal Nederlandse Marokkanen tegen die ons enthousiast al toeterend en wuivend begroeten en onze chaotische, gestresste dag toch een beetje maken. Als jullie dit lezen: bedankt voor jullie vriendelijke enthousiasme!

Uiteindelijk vinden we het loket van Balearia waar we wel onze terugvaart kunnen wijzigen, maar wat inderdaad een hoop geld zal kosten. Opnieuw horen we van de beste meneer, dat het bij Ceuta prima te doen is en we vandaag zelfs de beste dag hebben. We twijfelen: aan de ene kant hebben we alles gezien in dit land wat we wouden zien, is het wel mooi geweest en is er toch geen handige overnachtingsplek dichtbij. Aan de andere kant is het al laat, wordt het donker, is Franky zo’n beetje oververhit en weten we niet hoe betrouwbaar het Marokkaanse begrip ‘wel rustig’ is voor ons.

👉🏻 Toch besluiten we ervoor te gaan. We gooien de surfplanken en fietsen naar binnen, sluiten de camper af en racen snel voor het donker naar de grensovergang met Ceuta, waar we voorbereid zijn op een lange en chaotische douanepost. Niets blijkt minder waar. We rijden in 1 streep door het eerste hek, waarna we veilig staan maar alleen even moeten wachten in de rij. Achter ons worden Marokkanen wat sneller ongeduldig en beginnen allemaal te toeteren, maar wij vinden het allemaal prima: Geen chaos van kilometerslange rijen buiten de beveiligde zone met mensen die over, op of in je camper proberen te klauteren.

👮🏻‍♂️ Onze gegevens en camper worden goed en uitgebreid gecontroleerd door de Marokkaanse autoriteiten, er huppelt een veel te leuke herdershond onze camper in om op drugs te controleren, maar volgens ons was die veel liever even geaaid door ons. Vervolgens worden we kort en bondig door de Spaanse autoriteiten gecontroleerd, waarna we opeens in Ceuta zijn. Niet helemaal onze verwachting toen we vanochtend pas laat uit Kénitra wegreden. Maar toch blij dat we dit weer gehad hebben, zonder al te veel heisa.

🇪🇺 De volgende dag komen we even rustig bij, genieten van een mooie zonsopkomst en drinken een lekker bakje koffie. Uiteindelijk valt er verder weinig te doen op Ceuta, waardoor we even navraag doen of we ook al eerder met de boot terug kunnen. En wat blijkt: we hebben eigenlijk een los ticket die gewoon een jaar geldig is, of we nou vandaag of zoals gepland de 23ste de boot nemen: maakt allemaal niet uit. Wij kiezen voor vandaag (zaterdag de 21ste), onze boot vertrekt om 14:30. Tijdens het wachten spreken we nog een Franse handelaar die veel op en neer gaat van Frankrijk naar Marokko, we spreken een Noorse man die uit verveling mensen opnieuw aanhoudt en voor de grap vraagt om hun paspoorten, tja je moet wat. Ook spreken we een Japanse Zweed. We vertellen hem over het interessante Japanse boek wat we net lezen ‘Ikigai’, over het vinden van je geluk, je passie in het leven en een levensstijl waarmee je gezond en gelukkig oud kan worden. De man zegt eerst: “Hhmm Ìkigai? No I don’t know that.” Dan laten we hem het boekje even zien. “Aaahhh Ikigài!” Hij vond het heel leuk.

Ondertussen rollen de auto’s uit de boot die inmiddels is aangekomen, en ik weet niet wat Spanje precies op Ceuta van plan is maar ongeveer 90 % van wat uit de Balearia veerboot komt zijn legertrucks en -auto’s.

Opnieuw moeten we achteruit de boot op en zorgen we nu wel dat er daadwerkelijk iemand goed oplet zodat we niet te ver doorrijden en ergens tegen aankomen. Bij de auto die voor ons komt staan (en dus ook achteruit aan komt rijden), gaat het alsnog bijna mis. Gelukkig stond Jacqueline erop dat we er nog even bijbleven, wat ook maar goed was.

Op de boot vragen we aan twee vriendelijke Marokkanen die we al eerder even tegenkwamen vandaag, of zij toevallig weten waar we onze laatste 200 dirhams kunnen ruilen voor euro’s. Nou blijkbaar bij hen persoonlijk, want de broekzakken worden leeg gemaakt waar een duizelingwekkend aantal flappen uitkomen en we krijgen er direct € 20,- voor terug. Ook ruilen we de laatste muntjes voor wat euro’s en is ook dat afgehandeld, waarvoor dank. Dit hadden we er bij een bank niet voor gekregen. 😅

🦮 Aangekomen bij Algeciras worden wij er alsnog een keer uitgepikt om met een drugshond gecontroleerd te worden, waarbij we weer een sterk vermoeden hebben dat de hond vooral heel enthousiast en sociaal is, en niet zozeer erg afgetraind om alles af te snuffelen, maar zolang alles in orde is, kan het ons weinig schelen.

We rijden door naar Marbella en hier overnachten we op een rustig plekje.

Eindelijk weer op Europees vasteland.

Hier komen we rustig weer in ons ritme, komen weer aan sporten toe, draaien wat wasjes, doen weer een favoriete Lidl-boodschap en wandelen langs de prachtige boulevard. Deze omgeving is wel gelijk een schril contrast met Marokko. Zo veel rijkdom, nette straatjes en parkjes zonder zwerfafval of zwerfhonden en -katten.

De komende tijd zullen we rustig aan via voornamelijk de kust van Spanje naar het noorden gaan.

Salaam, ciao, hasta luego!

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond Wees tevreden met uw plaats Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Avond" Hij verkiest voor ons onze erfenis. Psalm 47:5 Gelovige, als uw erfenis klein is, moet u tevreden zijn met uw aardse deel, want u kunt er zeker van zijn dat die het beste voor u is. Uw lot is met wijsheid bepaald en voor u is de beste en veiligste situatie uitgekozen. Een groot schip moet de rivier opvaren en midden in de stroom ligt een zandbank. Als iemand zou vragen: ‘Waarom stuurt de schipper het vaartuig door het diepste gedeelte van de vaargeul en wijkt hij zoveel af van de rechte koers?’ dan zou het antwoord luiden: ‘Omdat ik, als ik de diepe vaargeul niet op zou zoeken, mijn schip helemaal niet in de haven zou krijgen.’ Als uw goddelijke Schipper u niet door de diepte van beproevingen zou sturen waar de golven van problemen elkaar snel opvolgen, zou het wel eens kunnen dat u aan de grond zou lopen en schipbreuk zou lijden. Sommige planten sterven als ze te veel zonlicht krijgen. Misschien bent u wel op een plaats geplant waar u maar weinig licht krijgt, maar u bent daar geplaatst door de liefdevolle Tuinman, omdat u alleen op die plaats goede vruchten oplevert. Onthoud dit: als een andere plaats beter voor u geweest zou zijn dan de plaats waar u zich nu bevindt, dan had God u in Zijn liefde daar geplaatst. U bent door God in de meest geschikte omgeving gezet en als u zelf uw lot zou kunnen bepalen, zou u spoedig uitroepen: ‘Heere, kiest U mijn erfenis voor mij, want door mijn eigenzinnigheid wordt ik door vele smarten doorboord.’ Wees tevreden met wat u heeft, omdat de Heere alles doet medewerken ten goede. Neem dagelijks uw eigen kruis op; het is de last die het beste bij uw schouders past en het zal blijken dat het geschikt is om u in alle woord en werk te volmaken tot eer van God. Buig, eigen ik en hoogmoedig ongeduld! Het is niet aan u om te kiezen, maar alleen de Heere der Liefde kiest! ’k Weet dat mij rampen zullen treffen; Toch vrees ik voor geen kwaad, Zo slechts ’t geloof aan Uwe liefde Mij nimmermeer verlaat.