#Zintuiglijke prikkels

[tistje]

Hoe bibliotheken toegankelijker maken voor autistische gebruikers ... autisme en onderzoek

Foto van Josh Felise on Unsplash Een recent onderzoek, uitgevoerd door de internationale federatie van bibliotheken en musea (IFLA), heeft enkele belangrijke punten benadrukt om bibliotheken toegankelijker en inclusiever te maken voor autistische mensen. IFLA ondersteunt, bevordert, en vertegenwoordigt bibliotheken en informatiediensten wereldwijd en streeft naar bevordering van informatie,…

[happinez-spiritueel]

In de eerste plaats is er zintuiglijk verlangen. We denken meestal dat dit een zuiver fysiek proces is, maar het is eveneens mentaal. Natuurlijk verlangen we naar fysieke gewaarwordingen en stimuli, maar we verlangen ook naar intellectuele prikkels: goede gesprekken, een evenwichtig emotioneel leven, kunst waarvan we kunnen genieten, entertainment enzovoort. In feite zijn de meest zintuiglijke verlangens mentaal van aard.

[dagboekliesa3d]

07/07/2018

- Hevige reacties op zintuiglijke prikkels wijst op misperceptie van gevaar door slechte balans van informatie-overdracht tussen amygdala (emoties) en prefrontale cortex (rationele denken) > oorzaak emotionele flashbacks PTSD = overprikkeling bij HSP? 
- Hoe sterken zintuiglijke input, hoe minder capaciteit dat prefrontale cortex heeft om het te verminderen, dempen > emoties kunnen niet 1-2-3 ingetoomd of onder controle gehouden worden
 - Mama heeft me om 20u30 een mail gestuurd om te vragen of ik het zie zitten om af te spreken - desnoods voor 5 minuten - op m’n verjaardag. Ik had het niet meer verwacht (ik had misschien nog verwacht dat ze een BBQ zou organiseren - ze mindert haar verwachtingen al) 
Ik heb zo emotioneel volwassen proberen antwoorden met nazicht van Flor, na weer even niet weten wat er mee te doen. Ik heb duidelijk nog de neiging om me te verantwoorden, redenen te zoeken om me te verexcuseren, om het negatief antwoord te verzachten omdat ik niet wil dat ze te erg van slag is - ik voel me nog verantwoordelijk voor haar gevoelens omdat ze me hiermee opgevoed heeft (ik beeld me eerder in dat ze nu sip is ipv het antwoord gewoon te accepteren) + die familieband lijkt belangrijk omdat ik het uit hun perspectief zie: je doet zogezegd meer moeite voor ouders dan anderen, om nee te zeggen moet je al een goed excuus hebben.
 Ik probeer alles te verzachten om hen niet boos te maken jegens mij (rationeel weet ik dat zij haar reactie kiest). Na de mail te sturen voel ik me weer in mindere stemming omdat ik intuïtief weet dat ze teleurgesteld zou zijn (in mij), terwijl ik goed probeer te doen. 
Ik heb me dus duidelijk nog niet losgemaakt van hun reacties als gevolg van mijn acties die tegen hen in gaat.
 Ik wou ook meer redenen geven waarom ik geen contact meer wil, uit het vals idee dat iedereen daar voor open staat, maar dit maakt toch geen verschil wellicht. 
(Ze doet niets verkeerd met me uit te nodigen, volgens hun waarden voelt het wel verkeerd om nee te zeggen en teleur te stellen > daarom wil ik het verzachten?) 
Ik wil mijn moeder niet triest maken, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid om over haar emoties te hoeden.


[evamels]

NXT museum - Shifting Proximities

Shifting Proximities onderzoekt de manier waarop mensen maatschappelijke en technologische veranderingen ervaren en hoe zij hierop reageren.

Via acht grootschalige multi-zintuigelijke installaties wordt onze perceptie van ruimte, maar ook onze plaats daarin, op de proef gesteld. Alle installaties van Shifting Proximities zijn het resultaat van multidisciplinaire samenwerkingen tussen kunstenaars, ontwerpers, technologen, wetenschappers en muzikanten.

HABITAT

‘Habitat’ is een datagestuurde installatie van Heleen Blanken. Het werk vertaalt driedimensionale scans van organische objecten uit het Naturalis Biodiversity Center in Leiden, naar een meditatieve, game-achtige omgeving. Deze steeds veranderende digitale werelden, die allemaal vergezeld worden door een eigen soundscape, reageren op de bewegingen van bezoekers en worden gereflecteerd en vervormd in een waterlichaam op de museumvloer.

Wat ik interessant vind aan dit werk is dat de veranderingen in het beeld langzaam gebeuren, hierdoor word je als kijker geforceerd de tijd te nemen en voldoening te halen uit de kleine details. Dat het werk reageert op bezoekers is voor mij niet echt op gevallen wat ik wel jammer vond, ik had graag de interactie aan willen gaan.

Het werk wordt beïnvloed door de complexe uitwisseling tussen mens en natuur. Het verkent de verschillende lagen van onze esthetische beleving van de natuur, en tegelijk bevraagt het ook traditionele tweedelingen in de kunst, zoals organisch versus kunstmatig en analoog versus digitaal. Met haar werk roept ze vragen op over hoe we nadenken over de natuur.

DISTORTIONS IN SPACETIME

Marshmallow Laser Feast (MLF) is een collectief uit Londen dat installaties ontwikkelt op het snijvlak van kunst, wetenschap en technologie. Het werk van MLF belicht de verborgen krachten van de natuur die ons omringen en vraagt bezoekers om zich intuïtief door het werk te bewegen. Hierin overstijgen de werken onze alledaagse zintuiglijke prikkels. Ze onthullen netwerken, processen en systemen die fundamenteel zijn voor de wetenschap om leven op aarde beter te begrijpen.

Zwarte gaten ontstaan vanuit de laatste momenten van een enorme ster, waarin atomen worden samengedrukt tot het punt waarop de dichtheid oneindig wordt. De tijd komt er tot stilstand en de zwaartekracht is er zo sterk dat zelfs licht niet kan ontsnappen; een zwart gat ontstaat. Tegelijkertijd spuwt de kracht die deze donkere schaduw teweegbrengt, ook een supernova-explosie van materie uit die uiteindelijk kan samensmelten tot planeten, planten en mensen.  De installatie verbeeldt het kosmische verband tussen zwarte gaten, stervende sterren en de rol die ons bestaan daarin speelt.

Ik vind het knap hoe zo’n ingewikkelde theorie tot beeld is vertaald. Het doet me denken aan m’n project over deep time, je probeert iets visueel uit te beelden wat voor ons als mensen eigenlijk niet te bevatten is. Door alle spiegels zien de kijkers zichzelf in een oneinige ruimte, net als ons helal. Daarin wordt het kosmische verband tussen zwarte gaten, stervende sterren en de rol die ons bestaan daarin speelt uitgebeeld.

ZOOM PAVILION

Toezichtssystemen zijn niet meer weg te denken uit de samenleving. Zowel bewust als onbewust worden we onderworpen aan de technologieën die ons monitoren. Bewakingscamera’s houden ons constant in de gaten, zonder dat we dat doorhebben. Ook worden we gedwongen om onze biometrische data af te geven om een paspoort aan te vragen – als je niet toestemt, val je buiten de samenleving. 

Wat ik interessant vind is dat de video-installatie de kijker als hoofdrolspeler heeft. De rol van toezichtsystemen in onze samenleving wordt direct zichtbaar maakt, zo zie je jezelf en de andere bezoekers mega groot op de muren geprojecteerd. Je kunt de interactie aan gaan met mede bezoekers en kijken hoe het systeem daarop reageert. Het lijkt een soort spelletje terwijl het overal gebeurd zonder dat we het door hebben. Die speelse manier van bewustwording creëren over een questionable topic vind ik inspirerend.

[se-coaching]

Kalmerende prikkels voor kind met "meltdown" of "sensory overload"!

Kalmerende prikkels voor kind met “meltdown” of “sensory overload”!

Meltdown bij een kind treed op wanneer de hersenen van een kind volledig worden overspoeld met informatie. Dit komt omdat er op dat moment geen kalmerende prikkels bij het kind zijn. Het gevolg is een storing in het vermogen van de hersenen om zintuiglijke informatie, verbale informatie, emotionele informatie en meer te verwerken gedurende een bepaalde periode. De meltdown is een copingstrategie…

[marcos-roma]

Om de dode letter weer tot leven te wekken laat hij als een soort surrealist avant la lettre de zintuiglijke prikkels resoneren in het onderbewuste: #road #dutch #view #roadtrip #architecture #art #cool #dark #adorable #all_shots #roadtrippin #beautiful #beauty #photooftheday #photography #photo #day #amsterdam #awesome #light #sky #streetphotography #freedom #love #dutchie #citylights #bored #escape #darkside #thenetherlands (presso Nautical Furniture & Design Italy)

[lgoudman-blog]

Om te spreken van een ‘echte’ zintuiglijke ervaring creëren, dienen wij dan niet (doorgrond-) de biologische basisprincipes te kennen van de zintuig(en), voordat wij gericht prikkels voor een bepaald zintuig kunnen ontwerpen?

[samantha-van-garderen-blog]

PERCEPTIE

is waarneming. Een proces van het verwerven, registeren, interpreteren, selecteren en ordenen van zintuiglijke informatie. 

Door onze zintuigen (zien, horen, voelen, proeven en ruiken) krijgen we prikkels door. Het eerste contact met deze prikkels gebeurd dan met je ogen, oren, neus etc. Deze prikkels worden gestuurd naar onze hersenen en dit wordt uiteindelijk onze waarneming.

- science friction

[misophoniainternational]

Aan Hen Die Geen Misofonie Hebben Ik schrijf deze open brief namens hen die lijden aan misofonie. Familie, vrienden, collega’s: jullie hebben misschien de ‘memes’ gezien die gedeeld worden en misofonie uitleggen als ‘irritatie’ of ‘overdrijving’. Dit is pijnlijk voor ons. Misofonie is een gekke naam, oké. Maar de stoornis zelf is geen pretje. Mensen die aan misofonie lijden, reageren ernstig op geluiden (en ook aanzichten/aanrakingen/andere zintuiglijke prikkels). Deze reactie is alsof je beschoten wordt: het ene moment gaat het nog goed, maar seconden later ben je compleet radeloos. Je kan het niet simpelweg ‘negeren’, ‘wegdenken’, of ‘even hulp zoeken’. Waarom? Omdat het waarschijnlijk in de amygdala zit: een deel van je hersenen. Er is nog niet genoeg onderzoek gedaan om de stoornis goed te duiden, laat staan dat er een goede behandeling bedacht is. Dit wetende, kan het een lastige stoornis zijn om mee te leven. Het kauwen van je partner, ademen, snurken of een klikkende pen kan al leiden tot een kleine zenuwinzinking. We willen niet boos zijn. We willen niet depressief zijn. Maar vaak zitten we vast, raken we geïsoleerd. Onze stoornis vreet aan onze mentale gezondheid. We willen niet tegen je uitvallen. Sorry dat we geïrriteerd zijn, maar we hebben geen controle over onze gevoelens. Ja, we kunnen over onze stoornis praten, maar we kunnen de reactie op een trigger niet tegenhouden. Wij die aan deze stoornis lijden, vragen om hetzelfde begrip en mededogen die je zou geven aan iemand met autisme, Aspergers, epilepsie of een andere stoornis die het leven moeilijker maakt. We liegen of verzinnen dit niet. We proberen je niet te manipuleren. We zijn niet slechts ‘gevoelig’ voor aanblikken of geluiden. Het is voor ons alsof we in een hoekje gedreven en aangevallen worden. Wij, en onze hersenen, kunnen het verschil tussen een dreiging en ‘achtergrondgeluid’ niet onderscheiden. Voor ons is het allemaal als een schotwond. En dan kunnen we alleen nog maar het bloeden stelpen met oordopjes. Alsjeblieft, steun ons, houdt rekening met ons. Deel geen memes die onze stoornis belachelijk maken. Zeg ons niet dat we liegen. Zeg ons niet dat we gek zijn. Praat met ons. Leef met ons mee. Samen kunnen we de woede wegnemen, samen kunnen we leven.   Translation: Jennifer Schoorlemmer

[tistje]

De Magie en Uitdagingen van December ... autisme en veranderingen

December wordt verondersteld een tijd van feest en gezelligheid te zijn, maar eigenlijk is het gewoon een maand als een ander, en verschilt het maar weinig van november of januari. Voor de een is deze maand gevuld met een mix aan sociale events, veranderende routines en zintuiglijke prikkels. Voor de ander gaat alles gewoon z’n gangetje en wordt er geen duimbreed van de gewoontes en routines…

[annelieskruiper]

Pluis in mijn hoofd (gedachtenspinsel 1.0)

Sensory overflow...wat bekt dat lekker en wat een mooie woorden. Ik ben dól op mooie woorden en ondanks dat het inhoudelijk niet eens zo mooi is, die 'overflow' dan, kan ik het wel vol warmte waarderen! Maar goed, over die prachtige twee woorden las ik onlangs een artikel van een oude Volkskrant (8 juli jl.). Eigenlijk ook weer zo'n typisch begrip dat al een lange tijd op mij van toepassing is, in vlagen wel te verstaan.

Zo had ik vanochtend het idee geopperd om mijn hoofd wat tot bedaren te brengen door een tijdje in het Haagse Bos, praktisch gezien bijna mijn achtertuin, te gaan liggen. De zon schijnt volop, zonnebril op, boekjes in de tas, handdoek onder mijn arm en gáán. 5 minuten later: mooi plekje op het gras, rustig, aan het water, slippers uitgeschopt, handdoek uitgerold en liggen maar. Heerlijk die warme zonnestralen op mijn -zonder zonnebrand beschermde- huid. Ik kan de vitamine D hormonen bijna aangemaakt zien worden. De eerste momenten dat ik op mijn superzachte handdoek lig, probeer ik bewust de omgeving (inclusief bijbehorende omgevingsgeluiden) waar te nemen. Boven me de blauwe lucht met een enkele witte wolk (te fantaseren in welke vorm dan ook), voor me kabbelend water dat licht tegen de grasrand klotst, zonnestralen weerkaatsend in de golfjes. Om me heen vliegend Populieren-boompluis op weg naar een nieuwe bestemming. Kwetterende vogels, in de verte een hond die blaft naar een eend en ergens - nog verder- wat brommende levendige verkeersgeluiden. Ahhh, rust, wat heerlijk! Totdat...kgwww, kgwww, kwgwww... krakende schelpjespaden, in hinderlijk meervoud en... het geluid blijft maar blijft komen. Ik kijk verschrikt op en laat me uit mijn mindfulle stemming rukken. Het geluid van voetstappen op schelpen in combinatie met menselijk geroezemoes en te felle parfumgeuren die langs komen zeilen, zorgt ervoor dat mijn haren op mijn armen 3 hele seconden lang (en dat kan echt héél lang voelen kan ik je vertellen!) overeind komen te staan. De kwetterende vogels en ritselende bomen zijn er nog wel, maar ik hoor ze niet meer. Het gevoel van rust is compleet weg. Sinds mijn burnout merk ik hoe overgevoelig ik kan reageren op (onder andere) zintuigelijke prikkels, meer dan voorheen. Ik zal er nog steeds niet snel tegen de ander zeggen dat het me stoort, probeer mezelf meestal af te leiden. 

In dit geval probeer ik de focus terug te krijgen op de voor mij rustgevende geluiden door me eerst maar te concentreren op mijn ademhaling. Klein beginnen. Ik volg bij de inademhaling de lucht via mijn neus...waarna ik vervolgens alweer afgeleid word door de wandelende mensen voor en naast me. Irritatie volgt, die ik óók niet wil en dus eindigt dit in frustratie en gedachten en een lijf in verzet: 'Waarom lukt me dit niet? Waarom heb ik daar dan ook niet aan gedacht, aan de pauzerende mensen in het bos die op een mooie dag als vandaag op de schelpgrindpaden zullen lopen? Waarom moet ik me hier nou weer druk maken? Waarom, waarom, waarom?' Vervolgens mezelf een tijdje symbolisch slaand met het bekende zweepje, probeer ik - als ik daar eenmaal bewust van ben- geen oordeel meer te vellen over de storende gedachten die in me opkomen. Pfff. Ingewikkeld. Wat heb ik nog veel te leren.  

Tegelijkertijd voelt dit als een derealisatie. Ben ik hier of niet. Zijn dit nou gewoon gedachten, wat is de rol van mijn ego daarin, wie zijn al die anderen en waarmee voel ik me nu wel/niet verbonden (want in principe zou ik dat wel moeten zijn). Vragen. Soms lijkt mijn leven voor mij wel een film, maar één waarin ik me zelf geen zichtbare rol heb gegeven. Ik beleef en ervaar, maar alles op afstand en niet aan te raken. Onzichtbaar. Een soort grenservaring van het bestaan t.o.v. het niet-bestaan. Kriebelende en prikkende beestjes en vliegjes halen me deels terug naar de realiteit en uit mijn immer komende gedachten. Ik lig hier, in het Haagse Bos, de felle zon schijnt genadeloos op mijn blanke huid en mijn gedachten stromen ondertussen over. Monkeymind 3.0.

Nadat de kriebelende beestjes me dusdanig terug in het hier en nu hebben gehaald, probeer ik me weer te focussen op het artikel, dat helder en verwarrend tegelijkertijd is. Eigenlijk zoals mijn hele leven op dit moment is. Het is ook ongelooflijk hoeveel tegenstellingen ik ervaar op dezelfde momenten. Alsof er verschillende soorten waarheden bestaan en ik er zelf uit kan kiezen, wat mijn ego (of ben Ik het zelf? en wat is dat Ik dan?) dan weer niet leuk vindt, vanwege mijn besluiteloosheid. 

Het wachten op @nnelies 2.0 duurt ondertussen lang, ik ben ongeduldig en tegelijkertijd komt regelmatig in me op: Wat is tijd? Wat is een minuut, wat is 6 uur, wat zijn 3 weken en wat zijn 5 maanden. Ik verlang er zo naar...hernieuwde energie, hernieuwde vrijheid, hernieuwde verbondenheid en hernieuwde liefde op elk vlak en...rust. Een hernieuwde @nnelies. Nu nog steeds, nog wel, vaak op de buitenwereld gericht, maar zou er straks echt een moment zijn dat ik alleen maar met mijn rijke innerlijke binnenwereld genoegen kan nemen, zonder de 'thrill' in het externe te zoeken? Zou ik dan echt niet meer verlangen naar reizen naar verre en voor mij onbekende landen met een vernieuwde blik op cultuur zoals sommigen tegen me zeggen? Zou ik spannende acties als parachutespringen of paragliden of sprinkhanen eten achterwege laten, omdat het niet meer spannend hoeft, omdat ik alles al vind in mijn leven hier en nu en in mezelf? Dat klinkt fantastisch en hartstikke... saai tegelijkertijd! Bovendien kan ik het me haast niet voorstellen, al vind ik dat ik dat juist zou moeten (uh...mogen) proberen: het voorstellen, dat ik het allemaal niet eens wil... Met het voorstellen zou mijn visuele denkwereld toch geen moeite mee hoeven hebben, al heb ik de afgelopen maand wel gemerkt dat ik steeds minder wil. Ik kan het simpelweg niet opbrengen en als ik dan toch weer even energie heb, dan sprint die Wil er meteen weer met mijn lijf vandoor. Maar ik zeg steeds vaker nee tegen mijn onzinnige Wil, die alleen Wil om te Willen. Een goed iets, geloof ik.  

Ondertussen loop ik tussen de rondvliegende boompluisjes door het bos naar huis. Na een uur vind ik het wel weer mooi geweest. Voor nu heeft mijn innerlijke onrust gewonnen, maar ik zal haar eens verslaan door gewoon toe te geven, helemaal toe te geven aan het niks. Wat dat betreft kan ik nog wat leren van die prachtige boompluizen! Ze ogen zo vrij, zo ongestructureerd en tegelijkertijd zo sereen...Ze laten zich gewoon gaan...gedreven door de wind, geen idee welke kant op. Als ik een boompluisje zou zijn, zou ik me geloof ik heel erg ontspannen voelen. Ik kan me op de pluis focussen, zonder me mee te laten zuigen in een 'Sensory Overflow' door te letten op de geluiden van de schelpjes onder de voeten van wandelaars om me heen, terwijl mijn innerlijk misschien zelf al wel een grote Sensory Overflow is. Eigenlijk loop ik continue in pluis, het pluis in mijn eigen hoofd. Nu mag ik nog leren die pluisjes de vrijheid laten ervaren en de 'serene chaos' alle ruimte geven. Van Sensory Overflow naar Sensory Totally In Flow, net zoals de boompluizen. Dat zou mooi zijn. 

P.s. En wat komt er net een toepasselijk mooie foto voorbij op FB :D Geen toeval?! ;) 

[tistje]

Verhuizen met autisme ... een uitdaging als geen ander

Voor mij als autistische persoon is verhuizen meer dan alleen het verplaatsen van spullen van de ene plaats naar de andere. Het is veeleer een tumulteuze expeditie met verandering, aanpassing en een stortvloed aan emoties, sociale en zintuiglijke prikkels. Het betekent veranderen van een ene toevluchtsoord, waar alles bekend en voorspelbaar is geworden, naar een andere vertrouwde omgeving-in-spé,…

[tistje]

Zomers leven in zeven gewoontes … autisme en zomer Zomers leven, het kan wel eens hevig zijn, zeker als je je, zoals ik, sterker bewust bent van wat je doet of wat er om je heen gebeurt.

[tistje]

Knopjes drukken …. autisme en preoccupaties Ik ben in opperbeste stemming. Omdat ik straks weer knopjes mag drukken. Op licht – of donkergroen, op oranje of op rood.

[tistje]

Hoe Jeppe op weg naar school vastliep op het station … autisme en stress Jeppe is 20 jaar. Hij is 1,85 meter lang. Een bonenstaak met weelderige dreadlocks. Jeppe is fervent fan van Duitse heavy metal en zodra hij maar kan zet hij zijn oortjes op en luistert ernaar op zijn oude iPod.

[tistje]

‘Ik kan niet werken én leven’ … autisme en werk Telkens als ik met een nieuwe baan begon, liep het na een paar weken fout. Zeventien jobs heb ik zo gedaan.