#ağlamadım ağlamadım

[mel-inoe]

ULAN AKLIMA NE GELDİ MEPWĞQWÇSMWPAMSOQPQKSKWO

[cikmazsokagim]

türkü söyleyip kızları ağlatıyorum.

[mutessir]

gitmiyoruz hiçbir yere. daha yağmur altında dans etmedik, daha birlikte yemek yapmadık, birlikte kedi sevmedik. daha birbirimize doymadık, doyasıya sarılıp öpemedik. yatmadın daha göğsümde, ağlamadım daha omzunda.

[yazmasamaglayacaktim]

gerçeğin en keskin yerinden döndüm. en kırılgan yerlerine bastım buzun. şimdi beni yanlış anlama. yarayla alakalı o kadar çok cümle okudum ki artık bu hangisi bilmiyorum. edebileşmekten daha çok sanallaştı. kanımı izleyerek kahkaha atıyorum. daha kötüsünü yazdım bunun. ha ha ha. sevişmekle alakalı daha fazla cümle gördüm ve birini öperken yanlış yapar mıyım, dokunurken hata, çığĺık atarken ağlar, inlerken acı çeker miyim biliyorum, bunun masumiyetini aldınız benden. şekillendim. benzedim. olmaya çalıştım. yakışmaya çalıştım. ait olmaya çalıştım. yağdım. yağmaladım. günlerce konuşmadım. aylarca ağlamadım. evden çıkmadım. parkta yattım. bankta yattım. sarhoş oldum. bazen arada kaynadım. bazen araya kaynadım. tuhaf isteklerim oldu. tuhaf hislerim oldu. ama kaynadım. dondum. su mu demir mi anlamadım. bazen kaçırdım otobüs mü aklım mı anlamadım. kendimi tanımadım bazen, aynada mıyım uzakta mı anlamadım. gittim. gittim. gittim. ama vardım mı. ama geldim mi anlamadım.

[tillyoutry]

ağlamadım sarhoş oldum

[gokyuzunenotsblog]

Gitmiyoruz hiçbir yere.

Daha yağmur altında dans etmedik,

Daha birlikte yemek yapmadık,

Daha bir birimize doymadık,

Doyasıya sarılıp,öpemedik.

Yatmadın daha göğsümde,

Ağlamadım daha omzunda...

[gecelordu-blog]

Gözyaşlarımı bıraksam saatlerce ağlarım

Uzun zamandır ağlamadım gerçekten gülmedim bu nasıl bir yorgunluk

[sillagen]

Çoğu yerde ağlamışımdır kalabalık, tek, kaldırıma çöküp,halk otobusu falan ama duşta hiç ağlamadım. En kotu ağlama sorumlulugun varken ağlamak. Hiç iş yapasın yok ama ağlarken su böreği açıyorsun.

[sakayikcicegii]

Sen gittikten sonra ağlamadım ama en ufak şeyler için sokak ortasında bile ağlamaya başladım öyle bir acı

[songeceresitali]

Bak benim canım yanınca arayabileceğim birisi yok tamam mı? Ya da gece kabus gördüm uyandım, telefonu elime alıp anlatacağım, mesaj atabileceğim birisi yok. Çok korktuğum gecelerde, arayabileceğim birisi hiç yoktu. Kendimleydim ben. Boğulduğum sandığım akşamlarda bu evden çıktığım zaman gidebilecek bir yerim yoktu salıncaktan başka. Saatlerce orda oturunca üşüyüp üşümediğimi merak kimse etmedi mesela, edecek kimsem yoktu. Ben o gün oradan çıkınca bile hiçbir yere gidemedim. Gidip yatağımda yorganı kafama kadar çekip öylece bekledim. Ben küçükken de tektim, hani işte düşersin ağlarsın, bak ben kanayan dizlerime ağlamadım. Vücudum genelde hep mordu mesela, sorsan hepsinde bir anı var. Hiçbirini kimse bilmez benden başka. Dışlandım mesela çok oldu, gidip beni aralarına almadılar diye bir kere ağlamadım. Geçtim köşeye oturdum. Bak hepsinde tektim ben, bedensel de ruhsal da. Anlamıyorsun. Ya da kriz geçirdiğim anlarda gidip beni sakinleştirmesini, kendime zarar vermemi engellemesini isteyebileceğim birisi yoktu. Ne yaptım biliyor musun? Her kriz anımda kendimi ya banyoya ya odama kilitledim. Kilitliyorum. Zarar mı verdim kendime, yine olan bana işte. Kendime. Yalnızdım bak ben hepsinde. Ben ölümü dilerken de yalnızım, ben iyileşmek için çabalıyorum ya hani güya, hani iyi olurmuşum ya ben. Bak ben bunların hepsinde yalnızım. O hastaneden korktuğum halde her ay bak ben tek başıma gidiyorum. Her gidişimde kendimi ben teselli ediyorum. Her ordan çıktığım zaman gidip salıncağa oturup kendimi ben topluyorum. Ben her şeyde yalnızdım, bu hiç değişmedi. Anlıyor musun diye artık sormayacağım, beni hiç anlamadılar. Anlamayacaksın.

[yildizlarimayisigim]

Hocalarla ve sınıftakilerle vedalaşma da yapıldı.. Çok şükür ki bugün ağlamadım

[girifit]

şimdi, senin nazarında güçsüz olacağımı kabullenerek yazıyorum. senin gözünde bir cesetten farkım olmadığını bilerek yazıyorum. tüm bu bildiklerim ve kabullendiklerim canımı yaksa da yazıyorum çünkü ölüyor gibi hissediyorum. tarihin tekerrür edişi canımı bin parçaya ayırmayı geç, un ufak ediyor. aynı gün içinde ikinci paketimi açtığım bir gündeyim. hayır, bu sefer saçlarım oyuncak olmadı kimseye. ben oyuncak oldum. ve kâbusum oldu. dokuz, bana geri geldi. aynı sahneler yaşandı ve ben, nefes alamadım. ellerim kulaklarımı kapatmadı bu sefer, hayır. bu sefer ellerim, benim olduğuna inanmak istemediğim ellerim kırdı döktü her şeyi. ben, ben olmaktan çıktım. gözümü kan bürüdü. ses tellerimi yerinden koparmak istercesine çığlık çığlığa kaldım. inan bana, hiç ağlamadım ama öldüm. üzerime toprak değil, bakışlarını attılar. acıyan bakışlar, öldürdü beni. anlama şuan beni. yalvarırım anlama. sadece öldüğümü hisset. hiçbir yerimde bir hasar yok ama çok kanıyorum. titreyen ellerim ile bir sözcüğü yazmak için bin defa yazıyor, bin defa siliyorum. gözlerim doluyor ama hayır ağlamayacağım. sadece bir sigara daha yakacağım. bu kaldırım taşında biraz daha oturacağım. dönen başımı, bulanan midemi, ısırıp kanattığım dudaklarımı ve canımı yakan daha bir çok şeyi umursamayıp döneceğim oraya. adımlarımı yavaş atacak ama çok hızlı öleceğim. umudumu gömdüm bir yerlere. bulursan seslen bana. ben onu kaybettim, gömdüğüm yeri unuttum. bu geçmiş benim boynuma urganı doladı, ben yaşarım sandım. yanıldım. ben hep yanıldım. düştüm de çok düştüm. bu sefer kalkamıyorum. mazur gör, ezip geç beni. ben daha fazla yapamıyorum. hayır, dokunma veya sarılma. gideceğim. ben gideceğim. sus.

[navinarjinnn]

Benim o gün orada çok ağlayasım vardı. Ne bileyim, Bir duvarın dibine oturup kendi içimde kendime saatlerce acıyabilirdim. Duvardan indirilip kenara itilmiş bir resim gibiydim. Kağıda rast gele karalanmış değeri olmayan bir söz gibi, yarım bırakılmış bir defter gibi, yazdıkları dikkate alınmayıp okunmayan bir şair gibi, belki kapağı hiç açılmamış bir kitap gibiydim... Aniden kırk yıl yaşlanmıştım. Belki o duvarın dibine oturup saatlerce ağlamadım ama o günden beri hiçte aşıp, geçemedim o duvarı. Belkide ziyan ettim kendimi. Olsun, Allah kendini ziyan edenlerede kapısını kapatmıyor ya, İnsanın kendi kendine yaptığı her kötülüğü de düzeltiyor ya, hani hiç açılmayacak kapılara çarpa çarpa kendini yaraladığın halde döndüğünde yaralarını sarıyor ya, İnsan kendine yazık etsede yinede Allahın kapısını açık buluyor ya o gün orada her şeye rağmen ayakta durmama sebep olan şey bunu bilmekti. O duvarın dibinde beni ağlatan yaraya rağmen güçlü durmama sebep buna kalpten inanıp hissetmekti...! 📚alıntı...

[azad30altug]

Bir adın kalmalı geriye

bütün kırılmış şeylerin nihayetinde

aynaların ardında sır

yalnızlığın peşinde kuvvet

evet nihayet

bir adın kalmalı geriye

bir de o kahreden gurbet

sen say ki

ben hiç ağlamadım

hiç ateşe tutmadım yüreğimi

geceleri, koynuma almadım ihaneti

ve say ki

bütün şiirler gözlerini

bütün şarkılar saçlarını söylemedi

hele nihavent

hele buselik hiç geçmedi fikrimden

ve hiç gitmedi

bir topak kan gibi adın

içimin nehirlerinden

evet yangın

evet salaş yalvarmanın korkusunda talan

evet kaybetmenin o zehirli buğusu

evet isyan

evet kahrolmuş sayfaların arasında adın

sokaklar dolusu bir adamın yalnızlığı

bu sevda biraz nadan

biraz da hıçkırık tadı

pencere önü menekşelerinde her akşam

dağlar sonra oynadı yerinden

ve hallaçlar attı pamuğu fütursuzca

sen say ki

yerin dibine geçti

geçmeyesi sevdam

ve ben seni sevdiğim zaman

bu şehre yağmurlar yağdı

yani ben seni sevdiğim zaman

ayrılık kurşun kadar ağır

gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın

yine de bir adın kalmalı geriye

bütün kırılmış şeylerin nihayetinde

aynaların ardında sır

yalnızlığın peşinde kuvvet

evet nihayet

bir adın kalmalı geriye

bir de o kahreden gurbet

beni affet

Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç

Ahmet Hamdi Tanpınar / Bir Adın Kalmalı

[soloestoycanssado]

Kaldırım köşesinde de ağlamadım demem artık.

[frezyavari]

Üç sene önce bana bir teşhis konuldu. Başlarda her şeyin yavaş ilerleyeceğini sonrasında ise giderek artacağını söylediler. Bunun kesin bir çözümünün olmadığını ve bu hastalığı bir ömür boyu kendimle taşıyacağımı hatta bir çocuğum olursa ona gen aktarımı yoluyla vereceğimi.. Dediklerini anlamak istemiyordum, duyuyordum ama verdiğim tek tepki boşluğa dalıp gitmekti. Bunu kabullenebilmem tam 387 günümü aldı. Bu süreç benim için ağrılı ve fazlasıyla acı barındıran bir aralıktı. Bu zaman aralığında 57 gün görme yetimi kaybettim, sol kolumu 75 güne yakın kullanamadım. Hissizlikle tanıştım diyebiliriz. Hiç ağlamadım. Çünkü benim yerime gizlice koridor köşelerinde ağlayan bir ailem vardı. Her koşulda yanımda olan şükür sebebim bir ailem vardı. Uzun bir süre kendimi dinledim ve insanları sessizliğimle karşıladım. Bu sürede hiç susmayan birisi vardı. Psikologum.. Kendince haklıydı ama görevi beni dinlemekti. Oysa o hiç susmuyordu. Bunu bugün anlıyorum, iyiki hiç susmamış. Üç senede ne değişti derseniz evet onlar haklı çıktı. Hastalığım giderek artıyor. Eskisi gibi harika bir diksiyonum yok. Bazen kekeliyorum. Plaklarım arttı. Beynim yavaş yavaş ölüyor. Bazı günler kolumu kaldıracak gücü bulamıyorum. Vücudum bazen saatlerce uyuşuyor. Ama haksız çıktıkları bir şey var. Artan sadece hastalığım değil. Her yeni gün artan bir şükrüm, inancım, hayata bağlanma isteğim ve hırsım var. Kendimi eskisinden daha çok seviyorum. Hâlâ hayattayız ve imkan var. İnsan bunun bilincinde olunca umudu tazeleniyor.