#dwangstoornis

[peterpijls1965]

De tranen van het tillenbeest

Het tillenbeest van Jan Wolkers is een verhaal over de diefstal van een angstaanjagend sfinxbeeld uit een kasteel. Het tillenbeest is een metafoor, zeg voor het onbekende, het griezelige maar ook voor de schoonheid van het verbodene.

Ik heb mijn eigen tillenbeest. In mijn jeugd probeerde ik het te ontvreemden uit mijn eigen kasteel van angst en pijn. Je zou kunnen zeggen dat het tillenbeest een jeugdtrauma is – denk aan wat affectieve verwaarlozing met een periodieke scheut psychische mishandeling.

Maar dat is te kort door de bocht. Ik probeerde het zware beeld van de vrouwelijke sfinx met grote borsten te jatten uit het kasteel en het weg te brengen om angst en pijn een plekje te geven, zoals hulpverleners dat zeggen. Dat leidde in mijn vroege puberteit tot een niet gediagnosticeerde obsessief-compulsieve dwangstoornis. In neem aan dat toen ook de randvoorwaarden werden gecreëerd voor een later tot ontwikkeling te komen bipolaire stemmingsgevoeligheid.

Met verslavingsgevoeligheid werd ik overigens geboren, dus daar geef ik niemand de schuld van. Ik neem ook niemand het tillenbeest uit mijn kinderjaren kwalijk. Het was er nou eenmaal. Ik probeerde het te stelen om het op te bergen, maar de sfinx wou blijven.

Een sfinx verjaagt vijanden, maar symboliseert ook wijsheid. De demonen uit mijn kinderjaren lieten zich niet verjagen. Ik draag ze nog steeds in me. Niet veel meer dan littekens trouwens, van overwonnen en genezen pijn. Dat is het tillenbeest dat nog steeds in me woont.

In mijn latere leven werd het tillenbeest nog wel eens op de proef gesteld. Het afgelopen decennium bijvoorbeeld, toen ik het slachtoffer werd van misbruik in diverse gedaanten. Ik praatte er wel over, ook helemaal in overeenstemming met geldende protocollen en regels, maar het tillenbeest in mij verslaan of weghalen wou maar niet lukken. Ik internaliseerde het, zoals ik dat ook onbewust als kind gedaan moet hebben. Zelfs leerde ik er mijn voordeel mee te doen. Ik ging van mijn tillenbeest houden. Ik vond dat het voor altijd in mijn geheime kasteel moest blijven. We werden vriendjes.

Velen zullen de sfinx wel associëren met onverstoorbaarheid, en in mijn geval is dat wel terecht. Ik leerde een stoïcijnse houding aan te nemen, een pokerface dat het tillenbeest in mij vormgaf en in bedwang hield, want vertrekken deed het toch niet meer. Verjagen was al decennia geen optie meer. Ik leerde het tillenbeest in mij soort van te koesteren. Het was er nou eenmaal. Ik ging er mijn voordeel mee doen.

Heel diepgaand bestudeerde ik mijn tillenbeest trouwens nooit. Ik liet het ook niet kapot analyseren. Ik loog er nooit over, en ontkende haar bestaan niet. Maar niet een hulpverlener heeft er ooit echt kalm naar kunnen kijken. Mijn tillenbeest verdraagt niet alle vormen van daglicht. Het is beter dat beeld van een sfinx niet al te vaak wakker te maken. Daar kan mijn tillenbeest chagrijnig van worden, en dat wil ik niet meer.

Duitsers hebben het over dein innerer Schweinhund. Dat is wat anders dan je innerlijke demonen overwinnen. Het is eerder zo dat je jachthonden binnen moeten blijven. Ze mogen niet op de wilde varkens buiten worden losgelaten. Ze moeten bij het tillenbeest blijven. Om het te bewaken, maar ook om er mee te spelen en het braaf en zoetjes te houden.

Daarom laat ik die sfinx in mij nooit meer bekijken door een therapeut, ook niet eventjes. Zelfs ben ik sinds 10 maanden bezig het pillenbeest zijn kalmerende pillen te onthouden. Ik kick af van de psychofarmaca. Het tillenbeest is even kwetsbaarder dan ooit, de honden hebben niet zoveel zin meer het te bewaken. Die spelen tegenwoordig veel buiten, en ze krijgen ook elders brokken en een knuffel.

[emma-outofhershell]

Foto voor de cover van mijn boek! ‘Storm in mijn gedachten’

[zensitivitynoordwijk-blog]

Mijn onrust

Ik zou graag iets willen leren over hoe neem je rust en hoe gun je jezelf een time-out zonder je schuldig te voelen. Ik leef, maar leef vooral snel en leef alsof ik achterna word gezeten in een constante vlucht waarin ik nooit win. Ik kan niet zomaar even gaan zitten  om even uit te hijgen van een fietstocht of even een middag-dutje doen. Want ik kan èn mag dat niet. Van wie mag je niet dan, ik…

[volkskrant-studio-v]

[katohuldersblogblog]

undefined

Dit is de inhoud van het boek, het is het Engels en dat komt omdat het boek in het Engels is geschreven. Je ziet ook in het filmpje een andere kaft van het boek maar het is hetzelfde boek. Ik vind het wel echter lijken als je dit filmpje bekijkt want je ziet echte foto’s en in het boek zelf zie je alleen maar tekeningen daarom denk ik nu dat eigenlijk veel mensen een dwangstoornis kunnen hebben om zich te beschermen tegen ziektekiemen en dat het niet alleen maar een verhaal is.

Kato

[ilovetheater-nl]

Cabaretier aan het roer bij Angst, Dwang- en Fobie Stichting

Cabaretier aan het roer bij Angst, Dwang- en Fobie Stichting

AMSTERDAM, 8 FEBRUARI 2021 –  Het is eens wat anders: geen doorsnee bestuurder maar een cabaretier aan het roer om mensen met een angst- of dwangstoornis te helpen. Marjolijn van Kooten strijdt met haar psychiatrisch cabaret al tien jaar voor openheid over psychische klachten. Sinds deze maand is ze ook directeur bij de ADF Stichting. De telefonische hulplijnen van de ADF stichting staan…

[anoniemus]

Als ik eindelijk niet meer toegeef aan mijn dwangstoornis kan ik weer normaal leven

[hypnose-amsterdam]

Dwangstoornis, OCD Ga de strijd aan met hypnose RET en cognitieve gedragstherapie. Je onderbewuste heeft een update nodig

[kateorganizing]

Het kan altijd beter! Over gezond en ongezond perfectionisme

BRON: Psychologiemagazine.nl - Leestijd 12 minuten

Perfectionisme is een vermoeiende eigenschap. Die je ook nog eens kwetsbaar maakt voor burn-out en depressies. Lang was het devies dus: weg ermee. Maar inmiddels denken psychologen daar anders over. Waarom je blij mag zijn met je perfectionisme. En: hoe je het in de hand houdt.Over gezond en ongezond perfectionisme

Witte tanden, slanke taille, tweemaal daags fruit, driemaal wekelijks intensief bewegen. De nieuwe Knausgard op het nachtkastje. Iedere vrijdagavond iets leuks met vrienden. Kinderen zonder leerproblemen, keukenkastjes zonder kruimels, zesmaal per maand (minstens) spetterende seks.

Heb je in gedachten mee afgevinkt? En, hoe was je score? Waarschijnlijk lager dan je zou willen. De kans is zelfs aanzienlijk dat deze opsomming je een rotgevoel geeft. Mooi, dan ben je net als bijna ieder ander. Imperfect. Sommige mensen kunnen dat besef makkelijk van zich afzetten. Anderen hebben daar moeite mee. Volgens Brené Brown zijn die laatsten tegenwoordig in de meerderheid. Want, zegt de Amerikaanse onderzoekster: we leven in perfectionistische tijden. Op tv en in de sociale media, onder collega’s, op buurtborrels, overal worden we belaagd door torenhoge verwachtingen. We moeten slank en jeugdig ogen, een bloeiende vriendenkring en de juiste gadgets hebben, succesvol zijn in ons werk. En dat alles zonder merkbare moeite. Wie zichtbaar ploetert, is ook af. Brown schreef een boek over die alomtegenwoordige ‘stem van het perfectionisme’: Gelukkig ben ik niet de enige. Het ligt sinds kort hoog opgestapeld in de boekhandel, naast haar eerder verschenen bestsellers De kracht van kwetsbaarheid en De moed van imperfectie. Dat haar boeken zo aanslaan is niet vreemd. Ze roepen veel herkenning op. O ja, dat gevoel de enige te zijn die na een lange werkdag te lamlendig is om naar yoga te gaan. Of die als enige niet doorhad dat kleur passé is en alles nu grijs moet zijn.

Doorbijten en ploeteren

Brené Brown kent dat geworstel zelf ook. In De moed van imperfectie beschrijft ze hoe ze eind 2006 in een diepe persoonlijke crisis belandde door een onderzoek dat ze toen deed: naar mensen die, in haar woorden, een bezield leven leiden. Wat betekent dat ze zich niet door angst en gêne laten afleiden van waar het werkelijk om gaat. Wat Brown ineens inzag, was dat de door haar bewonderde authentiekelingen in vrijwel alles anders waren dan zij. Brown: ‘Ik had verwacht dat bezielde mensen net zo waren als ik, en dezelfde dingen deden als ik: hard werken, je aan de regels houden, doorgaan totdat iets perfect is, voortdurend proberen jezelf beter te leren kennen, je kinderen opvoeden volgens de boekjes…’ Maar nee, al die dingen deden ze dus niet. Ze deden juist dingen die Brown nooit deed. Zoals spelen, rust nemen, dankbaar zijn, vertrouwen hebben in een goede afloop. Zomaar een middag zitten knutselen en zich niet afvragen of het wel mooi was wat ze maakten. En als ze vastliepen in een klus gewoon even afleiding zoeken in plaats van – in de woorden van Brown – ‘een mep op de dip-knop te geven’ (lees: Doorbijten, Inschikken, Ploeteren).

Stressbron van jewelste

Doorbijten, inschikken, ploeteren. Het is ongezond gedrag. Net als jezelf geen foutje vergeven. Alles tot in de puntjes plannen. Ziek zijn iets voor watjes vinden. Dat alles wist Brené Brown voorafgaand aan haar inzinking ook wel. Iedere sociale wetenschapper weet hoe perfectionisten lijden onder hun drang op alle fronten te scoren. Onderzoek na onderzoek heeft dat de afgelopen decennia immers uitgewezen. Perfectionisme is een stressbron van jewelste en perfectionisten hebben dan ook significant vaker last van angststoornissen, depressies en burn-out. Verder lijden ze bovengemiddeld vaak aan onverklaarbare pijnen en migraine. Tot slot vertonen ze veel eetstoornissen en is hun zelfmoordrisico hoger. Geen wonder dat perfectionisme van oudsher in een slechte reuk staat. Wie met psychologische klachten bij een therapeut komt en op perfectionisme wordt ‘betrapt’, krijgt steevast het advies dat Brown in De moed van imperfectie ook geeft: houd gewoon op volmaaktheid na te streven, dan zul je je snel beter voelen. Na haar inzinking nam Brown dat advies zelf eindelijk ter harte. Zo gaat ze tegenwoordig een eindje wandelen als ze vastzit in een onderzoek, en doet ze van tijd tot tijd nutteloze dingen als pompoenen beschilderen – ja, echt. En die ‘beslissing om uitputting en productiviteit niet langer te zien als iets om trots op te zijn’ heeft haar goed gedaan, schrijft ze; ze is stukken gelukkiger.

Niet tevreden met een zesje

Het klinkt inderdaad heerlijk. Gewoon de lat over de hele linie wat lager leggen. Maar nog afgezien van de vraag of iedere perfectionist dat zo makkelijk kan – waarschijnlijk niet, want alles duidt erop dat die hang naar volmaaktheid voor een flink deel genetisch bepaald is – veel perfectionisten wíllen het niet eens. Want dat is ook een harde onderzoeksuitkomst: perfectionisten houden van hun perfectionisme. De meesten moeten er echt niet aan denken hun normen naar beneden bij te stellen en genoegen te nemen met gemiddelde uitkomsten. Ze beschouwen hun ‘afwijking’ in essentie als een goede eigenschap. En daar hebben ze nog gelijk in ook, betoogt de Amerikaanse klinisch psycholoog Jeff Szymanski in zijn boek The perfectionist’s handbook. Niet tevreden zijn met een zesje ís een goede eigenschap. Op welk terrein je ook kijkt, of dat nou de wetenschap, het bedrijfsleven, sport of de kunsten is: de echte uitblinkers zijn vrijwel zonder uitzondering perfectionisten. Niet dat Szymanski blind is voor de problematische kanten ervan. Als therapeut is hij gespecialiseerd in de behandeling van mensen met een dwangstoornis, en hij ziet bij hen heel schadelijke vormen van perfectionisme. Ook erkent hij dat het streven naar volmaaktheid vaak een rol speelt bij burn-outs en depressies. Maar laten we wel wezen, zegt hij; in dergelijke gevallen hebben we het over mensen die helemaal aan het eind van een continuüm zitten. En de meeste perfectionisten zitten echt niet in die ziekelijke hoek. Ze stellen hun verwachtingen heus wel bij voordat die zich tegen hen keren. En vooral: ze bijten zich niet vast in dingen goed doen om het dingen goed doen. Bij al hun aandacht voor details houden ze voortdurend hun doel voor ogen. En dat zijn dingen die iedereen kan leren die in staat is tot zelfreflectie en genoeg discipline heeft, zegt Szymanski. Maar zeker dat laatste hebben perfectionisten doorgaans voldoende.

Verrassend gunstig beeld

Het mooie is: Szymanski kan zijn positieve woorden eveneens schragen met wetenschappelijke literatuur. Want er ligt inmiddels ook het nodige pro-perfectionistische onderzoeksmateriaal. Dat hebben we vooral te danken aan de Amerikaanse psycholoog Robert Slaney. Deze deed eind vorige eeuw als eerste onderzoek met mensen die zowel volgens zichzelf als hun omgeving perfectionistisch waren, maar die – en dat was nieuw – geen therapie volgden. Het was dus een andere onderzoekspopulatie dan tot dan toe onderzocht was. En dat leverde verrassende inzichten op. Bijvoorbeeld dat perfectionisten níét vaker met hun omgeving botsen dan niet-perfectionisten. Iets wat de onderzoekers op grond van eerdere onderzoeken, onder hulpzoekers, wel hadden verwacht. Het beeld van de ruzie zoekende pietje-precies moest dus worden bijgesteld.

Verder bleken perfectionisten zelfs gunstig af te steken ten opzichte van niet-perfectionisten als het ging om uitstelgedrag. Die uitkomst verraste de onderzoekers nog meer, want zij hadden van therapeuten begrepen dat een hang naar volmaaktheid vaak gepaard gaat met getwijfel en getreuzel. Ten onrechte: perfectionisten ‘in het wild’ hielden zich gemiddeld juist beter aan deadlines.

Kortom, Slaneys huis-tuin-en-keukenperfectionist leek helemaal geen problematisch persoon, maar eerder een prettig geordend, betrouwbaar type. Iemand die je graag als partner of collega hebt.

Gedreven door angst

Dat vroeg natuurlijk om meer onderzoek, en daardoor hebben we de afgelopen jaren geleerd dat alle perfectionisten weliswaar hun hang naar orde en overzicht delen, maar dat ze verder sterk van elkaar kunnen verschillen. En dat je die verschillen grosso modo onder twee termen kunt vangen: gezond en ongezond. Ook wel ‘adaptief’ versus ‘maladaptief’ genoemd, of ‘ego-syntoon’ versus ‘ego-dystoon’: in harmonie met iemands zelfbeeld of juist ermee conflicterend. Welke woordparen de onderzoekers ook gebruiken, hun tweedeling komt hierop neer: meer dan de helft van de perfectionisten heeft vooral voordeel van dat trekje. Ze hebben hun leven op orde, zijn opvallend stressbestendig, worden gewaardeerd door hun omgeving en zijn doorgaans heel gelukkig. Sowieso gelukkiger dan ongezonde perfectionisten, maar – verrassing! – óók gelukkiger dan mensen die helemaal niet perfectionistisch zijn. Kortom, een benijdenswaardig clubje. Helaas geldt dat positieve verhaal dus minder voor de tweede, kleinere groep. Hun perfectionisme werkt geregeld tegen ze. Dit zijn de mensen die maar twee smaken kennen: geslaagd of mislukt. Daardoor hebben ze vaak het gevoel te falen, piekeren ze veel en schamen ze zich altijd wel ergens voor. Hun stress-systeem maakt daardoor overuren. Kan niet missen: ongezond, maladaptief, ego-dystoon. Waar de eerste groep gedreven wordt door een ideaalbeeld – hier wil ik heen en ik heb er vertrouwen in dat ik dat ook kan – wordt de tweede groep vooral door angst voortgestuwd: als ik niet voorbeeldig presteer, zullen ze me afwijzen. Maar dat streven gaat ondertussen niet gepaard met veel vertrouwen in eigen kunnen. En als ze dan toch, dankzij die consciëntieuze inslag en vasthoudendheid, een mooie prestatie neerzetten, denken ze dat het door de gunstige omstandigheden komt. Of ze denken dat het te makkelijk was, en leggen een volgende keer de lat hoger. Het mag duidelijk zijn: in die laatste groep zitten de mensen die vroeg of laat met paniekaanvallen of een burn-out bij de therapeut aankloppen. Terwijl het de eerste groep was die Jeff Szymanski inspireerde tot zijn lofzang op perfectionisme.

Neiging tot zwart-witdenken

Szymanski gaat ervan uit dat het mogelijk is om van de ongezonde naar de gezonde vorm te switchen. Dat zal niet iedereen met hem eens zijn, want een van de conclusies uit recent onderzoek luidt dat ongezond perfectionisme samenhangt met een hoge score op de persoonlijkheidstrek Neuroticisme. En jammer maar helaas: onze persoonlijkheid is vergaand genetisch bepaald. Andere onderzoekers stellen bovendien dat deze ongezonde vorm van perfectionisme vaak voorkomt bij mensen die in hun jeugd onveilig gehecht zijn – ook iets wat je niet zomaar even uitwist. Toch loont het de moeite te kijken naar de kenmerken die maken dat gezonde perfectionisten zo floreren in het leven. Op welke punten verschillen ze van hun maladaptieve soortgenoten? Dat zijn er nogal wat, maar één trekje lijkt vrij cruciaal: de neiging tot zwart-witdenken. Ongezonde perfectionisten hebben die heel sterk. Eén verspreking verpest voor hun gevoel een hele presentatie, één vlekje hun hele outfit. De discrepantie tussen hun streefniveau en hun daadwerkelijke prestatie is vaak groot. Het lijkt er, kortom, op dat ongezonde perfectionisten maar twee standen kennen. Aan en Uit. En dat maakt dat ze zich ook niet kunnen voorstellen dat traploos dimmen ook tot de mogelijkheden behoort. Ietsje minder perfectionistisch bestaat voor hen gewoon niet. Kijk, zegt Szymanski dan: dáár valt de winst te boeken. In het besef dat er een enorm grijs veld zit tussen volmaakt en gewoon oké. En dat er al heel veel te winnen valt als je hier en daar een tikje leert dimmen. Niet op alle fronten perfect probeert te zijn, maar vaststelt wat voor jou precies de terreinen zijn waarop je wilt uitblinken en waar goed genoeg ook prima is.

Lekker lummelen

Dat is waarschijnlijk wat Brené Brown in werkelijkheid heeft gedaan. Niks perfectionisme opgeven; ze heeft het gewoon gedimd tot het weer werkte voor haar. Dat al haar boeken dateren van na haar inzinking in 2006 geeft al een indicatie. Szymanski zou zeggen: ze toont niet alleen de ambitie en inzet die bij een gezonde perfectionist horen, maar ook het vermogen te focussen en irrelevante details te laten voor wat ze zijn. Gezien haar pompoenanekdote is ze daarnaast ook de zin van ontspannen tijdverdrijf gaan inzien. Cruciaal! Want je tijd verlummelen, dat is iets waar ongezonde perfectionisten slecht in zijn, maar waarvan de perfecte perfectionist weet hoe onmisbaar het is als je goed wilt presteren. Nee, dat hoeft niet te betekenen dat iedere ongezonde perfectionist nu als een speer pompoenen moet gaan versieren. Zandtaartjes bakken of flessenbootjes bouwen mag ook. Zolang je er van jezelf maar lekker met de pet naar mag gooien.

Perfectioneer je perfectionisme

Volgens de Amerikaanse klinisch psycholoog Jeff Szymanski weten gezonde perfectionisten onder andere… … dat zelfkritiek opbouwend moet zijn. Ongezonde perfectionisten ranselen zichzelf af als ze een fout maken, gezonde perfectionisten oordelen eerlijk maar mild over zichzelf. Ze steken hun energie liever in de vraag waardoor het fout ging en hoe het volgende keer beter kan. … wanneer doorgaan onzinnig wordt. Een van de grote fouten die perfectionisten maken, is te denken: als een beetje van iets goed is, is meer ervan beter. Niet dus! Een tekst één keer op fouten checken levert een enorme kwaliteitsverbetering op, daarna neemt de opbrengst snel af. Sta dus geregeld stil bij de vraag of je inspanningen nog wel in verhouding zijn tot de opbrengst. … hoe zinnig hulp of feedback vragen is. Het is geen teken van zwakte; je laat er juist mee zien dat je leergierig bent. Vaak wordt je werk er alleen maar beter van als je het al in een vroeg stadium voorlegt aan iemand wiens oordeel je vertrouwt. Bang dat je de reacties niet aankunt? Spreek van tevoren met jezelf af dat je er inhoudelijk niet op in hoeft te gaan – het is voldoende om vriendelijk ‘bedankt’ te zeggen en alles na afloop nog eens rustig te overwegen. … dat orde geen doel op zich is. Een goed georganiseerd archief is goud waard; een archief dat zoveel subcategorieën kent dat gegevens wegbergen een lastige klus wordt, vreet vooral tijd. Vraag jezelf dus af, steeds als je zucht naar orde de kop opsteekt, wat de meerwaarde hier is. … dat niemand op alle terreinen kan uitblinken. De tienduizend-urenregel van de Amerikaanse psycholoog K. Anders Ericsson leert dat je pas echt goed wordt in dingen waarin je veel tijd én gerichte training steekt. Het is dus per definitie onmogelijk om ‘overal’ goed in te zijn. Bron: Jeff Szymanski, The perfectionist’s handbook

[groningsnieuws]

Psychiater Menno Oosterhoff uit Sauwerd wint eerste Antonie Kamerlingprijs

De bij Lentis werkzame psychiater krijgt de prijs, vernoemd naar de in 2010 overleden acteur, voor zijn boek Vals alarm over dwangklachten. De prijs kwam tot stand na overleg met Kamerlings weduwe Isa Hoes en zijn familie. Lees ook: Groningse psychiater lijdt zelf aan dwangstoornis. Met de award ... meer http://ift.tt/2BgxstR

[zensitivitynoordwijk-blog]

Zondag

Zondag Vandaag zit ik niet lekker in mijn vel, mijn nacht was zwaar en lang. En ik voel me niet topfit, mijn lichaam voelt zwaar en lam. Ondertussen lig ik wat te staren in mijn bed in mijn roze kamertje. De ideale tienerkamer volgens mijn zus, het oogt wat somber en de gordijnen zijn nog potdicht. Maxi ligt bovenop mij en krijg zowat geen adem. Hij ligt graag dichtbij mij en weet je ik vind dat…

[bookaliciousjourney]

Het is alweer bijna oktober en dat betekent dat de herfst inmiddels echt is begonnen. De herfst is natuurlijk het perfecte seizoen om binnen te zitten met een boek en een kop thee, dus gelukkig komen er komende maand ook weer een aantal leuke boeken uit. Vandaag deel ik de boeken met jullie waar ik heel benieuwd naar ben.

Oorsprong (Robert Langdon #5) – Dan Brown – Luitingh-Sijthoff

3 oktober 2017

Oorsprong is het nieuwe boek van Dan Brown, de populairste thrillerschrijver ter wereld. In Oorsprong houdt Robert Langdon zich bezig met de vragen: Waar komen wij vandaan en waar gaan wij naartoe? Het verhaal speelt zich af in Spanje: Madrid, Barcelona, Bilbao en Sevilla en zit vol moderne kunst, innovatieve technologie, codes, religie, geschiedenis en architectuur.

Warcross – Marie Lu – Best of YA

4 oktober 2017

Een spannende scifi-thriller over een virtualrealitygame

Warcross is een virtualrealitygame die de wereld beheerst. Om wat bij te verdienen werkt hacker Emika Chen als premiejager voor het spel; ze spoort spelers op die illegaal wedden. Maar de concurrentie is groot, en het is niet makkelijk om je staande te houden in de wereld van de premiejagers. Dan doet de maker van het spel, de jonge miljardair Hideo Tanaka, Emika een onweerstaanbaar aanbod. Hij heeft een spion nodig tijdens de internationale Warcrosskampioenschappen, om een beveiligingsprobleem bloot te leggen. Halsoverkop vertrekt Emika naar Tokyo en ze belandt in een wereld van roem en rijkdom, waar ze tot dan toe alleen maar van kon dromen. Maar al snel stuit ze op een complot, met grote gevolgen voor het hele Warcrossimperium.

Deze spannende scifi-thriller waarin werkelijkheid en virtual reality door elkaar lopen laat je niet meer los. Stap in de wereld van Warcross – een wereld die angstaanjagend dichtbij is.

Iskari – Kristen Ciccarelli – Blossom Books

4 oktober

In den beginne was de Oude eenzaam. Daarom maakte hij twee metgezellen voor zichzelf. De eerste noemde hij Namsara. De tweede metgezel noemde hij Iskari. Waar Namsara blijdschap en liefde bracht, bracht Iskari dood en verderf.

Asha is niet alleen de dochter van de koning van Firgaard, maar ook de Iskari; de meest gevreesde drakendoder van het land. Dit kan haar echter niet redden van wat haar thuis te wachten staat: een gedwongen huwelijk met de meedogenloze, vreselijke commandant van haar vaders leger.

Er is één uitweg: Asha kan haar vrijheid terugkopen in ruil voor de kop van Kozu, de gevaarlijkste draak van Firgaard -en ook de draak die verantwoordelijk was voor de totale verwoesting van haar stad.

Tijdens de jacht ontrafelt Asha een eeuwenoud geheim over het lot van de Iskari en de laatste Namsara. Met hulp van een stiekeme vriend – de slavenjongen Torwin, die toebehoort aan de familie van haar verloofde – moet Asha achter de waarheid zien te komen, ook al zet ze daarbij haar leven en dat van Torwin op het spel.

Schildpadden tot in het oneindige – John Green – Gottmer

10 oktober 2017

Het begint allemaal met een nieuwsbericht over een voortvluchtige miljardair en het vooruitzicht van een grote beloning voor de gouden tip over zijn verblijfplaats.

Schildpadden tot in het oneindige gaat over vriendschap voor het leven, onverwachte ontmoetingen, Star Wars-fanfictie en een tuatara die op het punt staat een fortuin te erven. Maar bovenal gaat het over Aza Holmes, een meisje dat worstelt met een dwangstoornis en klem komt te zitten in de verstikkende spiraal van haar gedachten.

In dit langverwachte nieuwe boek deelt John Green het verhaal van Aza met verpletterende directheid: ‘Dit is mijn eerste poging om openlijk te schrijven over de stoornis waar ikzelf sinds mijn vroegste jeugd mee worstel. Het verhaal is verzonnen, maar gaat wel degelijk ook over mij persoonlijk.’

Vertrouw op mij (Wacht op mij #6) – Jennifer L. Armentrout – Zomer & Keuning

10 oktober 2017

‘Vertrouw op mij’ is het zesde en laatste deel in de ‘Wacht op mij’-serie van Jennifer L. Armentrout. Hoofdpersoon Jillian neemt een baan aan in het familiebedrijf, omdat ze moet toegeven dat het een mooie kans is. Wat haar niet wordt verteld, is dat ze direct onder Brock komt te werken. Jaren geleden was ze als een soort bakvis smoorverliefd op hem, maar hij zat in een geheel andere levensfase. Nu ligt die tijd gelukkig achter hen en na haar eerste weerstand besluit ze gewoon met hem samen te werken. Dat lukt heel aardig, tot ineens blijkt dat hij gevoelens voor háár heeft. Met ‘Vertrouw op mij’ schreef Jennifer L. Armentrout een heerlijke afsluiter van haar populairste New Adult-serie.

S.T.A.G.S – M.A. Bennett – Meis & Maas

27 oktober 2017

Er zijn uitnodigingen die je beter niet kunt accepteren. Alleen weet Greer MacDonald dat niet. Nog niet….

Greer studeert aan St. Aidan the Great School (S.T.A.G.S.), een privéschool waar tradities hoog in het vaandel staan. Greer is een buitenbeentje, totdat ze samen met twee andere scholieren wordt uitgenodigd voor een weekend weg met de Medievals: de elite-club van de school. Het weekend belooft er een te worden waarin bloedsport centraal staat.

Wat Greer en de andere genodigden alleen nog niet weten is dat de Medievals liever op hen jagen dan op dieren…

Verraad (De Royals #2) – Erin Watt – Uitgeverij De Fontein

31 oktober 2017

Reed Royal heeft alles: looks, status, geld. De rijke meiden op zijn eliteschool staan in de rij voor hem, maar sinds Ella in zijn leven is, interesseren die hem niet meer. Ella is anders: zij laat zich niet inpakken door een giga landhuis en geld. Reed gaat voor haar door het vuur. Wanneer hij een domme fout maakt en Ella wegjaagt, stort zijn rijkeluisleventje in. Hij moet en zal haar vinden; alleen met haar kan Reed zijn leven vol geheimen en verraad achter zich laten.

Pijn – Mel Wallis de Vries – Uitgeverij De Fontein

31 oktober 2017

Op een prachtige, warme nazomeravond wordt het levenloze lichaam van een meisje gevonden. De dader heeft haar laatste minuten op Snapchat gedeeld. Het is het gesprek van de dag. Zeker als ze niet het enige meisje blijkt te zijn… Vijf meisjes die elkaar niet kennen. Eén dader die de politie te slim af is. En iedereen kan meekijken. Niemand is perfect, maar wat als de hele wereld dat ineens te zien krijgt?

Ik kijk zelf vooral uit naar het nieuwste boek van Dan Brown, omdat ik deze boeken altijd geweldig vind. Geschiedenis gecombineerd met thriller maken de boeken van Dan Brown altijd erg interessant. Verder ben ik ook wel heel benieuwd naar S.T.A.G.S, want dit boek klinkt ook wel erg cool. Het tweede deel van De Royals zal ik denk ik wat minder snel oppakken, omdat ik deel 1 een beetje vond tegenvallen.

Naar welke boeken kijk jij uit komende maand?

Te verschijnen boeken|Oktober Het is alweer bijna oktober en dat betekent dat de herfst inmiddels echt is begonnen. De herfst is natuurlijk het perfecte seizoen om binnen te zitten met een boek en een kop thee, dus gelukkig komen er komende maand ook weer een aantal leuke boeken uit.

[ilovetheater-nl]

ISH maakt taboe onderwerpen bespreekbaar voor jongeren door voorstelling.

ISH maakt taboe onderwerpen bespreekbaar voor jongeren door voorstelling.

DWANG wil jongeren het gevoel van een dwangstoornis laten begrijpen. AMSTERDAM- In de nieuwe voorstelling DWANG van Lara Wakelkamp en Marco Gerris worden moeilijk bespreekbare onderwerpen voor jongeren bespreekbaar gemaakt. Dwangneurose, hoe leg je dat uit? In deze voorstelling neemt de toeschouwer een kijkje in het hoofd van een dwang patiënt. Spel en dans vormen de sleutel tot succes. ISH hoopt…

[groningsnieuws]

Dag van Dwang door psych die er zelf aan lijdt

Vrijdag is de eerste Dag van de Dwangstoornis. Organisator is Menno Oosterhoff uit Thesinge, psychiater die zelf aan een dwangstoornis lijdt én ... meer http://ift.tt/2pfUSNF

[jusd1]

Met je dwangneurose op tv

Met je dwangneurose op tv

Hoe heftig is zo’n dwangneurose eigenlijk? Vijf uur bezig zijn met aankleden of alles negen keer moeten doen; het is de dagelijkse realiteit van de deelnemers van het nieuwe RTL 5 programma ‘Levenslang met Dwang?’ Jan Kooijman ondersteunt de deelnemers in de strijd tegen hun stoornis. Hoe heftig is zo’n dwangneurose nu eigenlijk? RTLNIEUWS.NL