#en de mensen die ik leuk vond durfde ik niet aan te kijken

[krankjorum]

Studiekeuzes

Elk jaar om deze tijd hangen er weer een handvol vlaggen en tassen bij mij in de straat, en dan voel ik een heerlijk gevoel van plaatsvervangende opluchting. De weken naar dat eindexamen toe, en de examens zelf, herinner ik me als dodelijk vermoeiend, stressvol, en ietwat isolerend. Het feit dat er ook dit jaar weer zes verlost zijn van het lijden van de middelbare school, stemt me tevreden. 

Maar automatisch denk ik ook aan studiekeuzes, aan de hele reis die je in je hoofd moet maken als puber over wat je wil, en al die goedbedoelende ooms, tantes, opa’s, oma’s, docenten, ouders en ander volwassen gespuis dat komt vragen wat je nu dan gaat doen en wat je later wil worden. Dit is natuurlijk niet voor iedereen herkenbaar; sommige mensen lijken na het verlaten van de baarmoeder direct te hebben besloten ‘ik word later…’ vul maar in, en hebben vervolgens exact het pad afgelegd wat voor een dergelijk beroep nodig is. Anderen ontdekken op de middelbare school waar hun passies en talenten liggen, komen met wat hulp bij een studie of opleiding of baan terecht, en met wat eventuele horten en stoten, maken ook zij hun dromen waar. 

Mijn eigen toekomstidee en studiekeuzereis, voelde altijd een beetje als twee stappen naar voren, en zeven achteruit. Ik wist het simpelweg niet. Op een bepaalde leeftijd blijkt dat zeemeermin-elf-prinses worden geen optie is, en wat moet je dan in godsnaam? Ik kwam er helemaal niet uit, en dus werd het voor mij een tussenjaar. Ik had al besloten dat ik de universiteit ECHT niet ging doen, school was stom, leren was stom, en ik wilde nooit meer een boek lezen in m’n hele leven. Ik wilde de creatieve kant op, dus keek ik bij kunstopleidingen, allerlei richtingen: game design, animatie, regisseur, ik vond het allemaal wel wat hebben. 

Ik herinner me vooral goed een open dag bij de HKU. Ik was daar met mijn moeder samen, en we kwamen voor van alles. Het gebeurde bij de audiovisuele media, dat mijn moeder mij aanmoedigde de mevrouw van de HKU iets te vragen – god mag weten wat de vraag was die ik wilde stellen maar niet direct durfde te stellen. Hoe dat gesprek verliep, weet ik ook niet zo goed meer, maar de mevrouw stelde mij een vraag waarop mijn antwoord was ‘weet ik niet’ en vervolgens barstte ik in tranen uit. Wij zijn toen met zijn drietjes naar een rustiger hoekje, of een lokaaltje, of iets daartussenin verplaatst, zodat ik rustig kon huilen (toch fijn). Mijn moeder en de HKU-mevrouw raakten in gesprek over dat ik echt niet wist wat ik nou wilde, en de HKU-mevrouw raakte evenzeer geëmotioneerd over dat het ook moeilijk was allemaal, en dat ik en al die kinderen die moeten kiezen nog zo ontzettend jong zijn, dat er zoveel keuze is en zoveel druk, dat zij zelf ook lang gedacht heeft, etc. Ook mijn moeder heeft het niet drooggehouden, en zo zaten we daar met zijn drietjes te huilen over hoe moeilijk het eigenlijk is om te weten wat je later wil.

De echte fans weten dat mijn studiekeuze waarbij ik vervolgens tóch naar de universiteit ging en koos voor een vakgebied dat ik op de middelbare school had afgerond met een 5 gemiddeld, een nogal impulsieve keuze was. Het is allemaal bij toeval gebeurd: mijn moeder zei ‘och, Annetje (zo mag alleen mijn moeder mij noemen en ik sla je dood als je mij zo noemt en niet mijn moeder bent), we kunnen toch even in Leiden gaan kijken?’. Vooruit, besloot ik, maar dan alleen bij Engelse taal en cultuur. Waarop mijn moeder zei dat ik net zo goed nog iets kon kiezen, we waren er dan toch, en als het stom was, konden we altijd weglopen. Prima. Geschiedenis. Whatever.

De open dag aan Universiteit Leiden boeide me geen knal, maar toen ik bij de presentatie van Engelse taal en cultuur een potentiële medestudent naar binnen zag lopen met een Harry Potter sjaal, had ik al besloten: dit ga ik echt niet doen. Vond ik de presentatie van Geschiedenis dan leuk? Nee, maar ik moest wat, dus dat ging ik dan maar doen.

Het heeft maar 1 hoorcollege gekost om me te doen inzien dat ik Geschiedenis het allermooiste en allerleukste vak van de hele wereld vond (en vind), en dat college was nog maar de inleiding van de inleiding van de inleiding (iykyk). 

Wat ik met dit lange, zielige, tranentrekkende verhaaltje over mezelf eigenlijk wil zeggen, is dat er zoveel druk ligt op 'De Goede' keuzes maken, met grote baanzekerheid en snel, veel geld verdienen. Ik zie kinderen op de middelbare school die al zeventien bedrijven hebben, achtendertig apps hebben gemaakt, tweetriljoenbiljoen cryptocenten hebben, en een sixpack ook nog als het even kan, en dat is heel knap, maar niet zo lekker voor je zelfvertrouwen als je een verlegen, onzeker pubertje bent dat het echt even niet weet allemaal. Je wordt overspoeld met het gevoel dat je nu moet kiezen voor de rest van je leven, hoe dat gaat verlopen, wie je wordt als mens. Wat als je fout kiest? Wat als je het niet weet? Je voelt je van alle kanten ingehaald door degenen die het wel weten, of lijken te weten. Je voelt je alsof je grandioos aan het falen bent, terwijl je nog niet eens bent begonnen.

Dat slaat helemaal nergens op, maar je bent 16 of 17 of 18, weet jij veel. Ik ben nu 26, en ik weet nog steeds ontzettend weinig, maar ik weet wel dat het leven geen race is, en dat je nooit 100% zeker hoeft te weten wat je voor baan wil later. Het is maar werk, er zijn veel leukere dingen om je druk om te maken. Er doen zich altijd nieuwe kansen voor, en je verandert als mens, in wat je wil en wat je kan en wat je weet. Je trekt niet direct elke deur dicht als je besluit die ene opleiding te gaan volgen. Daarbij gaan sommige gesloten deuren ook heus weer open als je even aanklopt, of de deur een goed zetje geeft.

Mijn lieve moeder zei toen en zegt nog steeds altijd dat je vooral moet doen wat je leuk vindt, en dan komt het altijd wel goed. En, zo ontdekte ik in 2017, als je niet goed weet wat je leuk vindt, dan moet je soms maar je ogen dicht doen en wijzen bij het kiezen, en hopen dat als je eenmaal begint, dat het dan fucking vet is. 

[dagboekliesa3d]

03/02/2019

- Ik voel me vandaag heel onzeker, al sinds ik op stond. Vorige nacht droomde ik van Erik en T., waarbij ik me minder voelde dan hen (zoals in werkelijkheid Erik zich boven mij stelde), en dat is doorgesijpeld in de dag: ik zit nog steeds met dezelfde emoties.
 Daardoor voel ik me niet goed of leuk genoeg om met E. af te spreken, ik zie geen reden waarom ik dat zou doen momenteel. - 
Daarnaast wil ik graag meer comics posten over mentale gezondheid en zelfzorg - ik heb gisteren een mooie Instagram-account ontdekt ter inspiratie - maar telkens ik denk aan reacties zoals die van C., voel ik me heel erg afgeremd om dat nog te doen. Haar reacties zitten me telkens heel dwars, en ik weet dat ik me er niets van hoor aan te trekken, maar dergelijke reacties triggeren mij nog erg en ik wil een veilige plek hebben om dat te uiten. Moet ik haar er over aanspreken, of ik het volledig onschuldig langs haar kant en moet ik er mee leren omgaan? In haar reacties ligt vaak een ondertoon van ‘Verander!’ (”Give it a try”, “komaan nichtje!”) Terwijl ik eerder nood heb aan validering en acceptatie. En dat is net ook de basis van de reden waarom ik met problemen zit. 
- Ik wil me echt wat meer kunnen omringen met mensen die me duidelijk accepteren voor wie ik nu ben, en niet voor degene die ik nog kan worden in de toekomst. Ik ben het beu om omgeven te worden met mensen die me niet goed genoeg vinden, waardoor ik me ook niet goed genoeg ga voelen voor mezelf. Ik probeer elke dag mijn zelfvertrouwen op te bouwen, maar ik heb echt hulp nodig van anderen die me het gevoel geven dat ik veilig ben. 
- Ik heb C. via FB Messenger aangesproken op haar “steun”. Ik zag het als een act van zelfliefde om anderen er op te wijzen als ze me een onveilig gevoel geven en ik me daarvoor moet beschermen. Zo krop ik het ook niet op uit schrik de ander te kwetsen. Ik besef dat dat aangeleerd gedrag is van vroeger, dat ik te gevoelig was om anderen te vragen met mij rekening te houden, maar dat is zelfdestructief en ongezond.
 Na het bericht te sturen voelde ik me dan ook heel angstig uit schrik dat ik zou aangevallen worden op het durven stellen van grenzen. C. gaat waarschijnlijk een (onterecht) schuldgevoel opnemen. 
- Ik heb een mail gestuurd naar K. om te vragen hoe het met ‘r gaat - ik was dat al enkele dagen van plan. Compassie tonen voor anderen zorgt er misschien voor dat het wordt weergekeerd. 
Bij K. voel ik me ook veilig, omdat ze de goede dingen kan inzien van mijn gevoeligheid eerder dan het af te zweren.
 - De conversatie met E. lezen hielp niet meer - ik zie alle contacten nu in een slecht daglicht, als onveilig, en ik wil me beschermen van iedereen. Ik wil me wel weer veilig voelen, maar hoe? Misschien verandert mijn blik morgen pas.. 
- Het was alleszins een heel emotionele dag vandaag: ik voelde me heel angstig, onzeker en kwetsbaar. Mijn verdriet werd ook snel getriggerd. Hopelijk voel ik me morgen stabieler. 
- K. heeft geantwoord op mijn email dat het al beter ging, maar de mail was heel kort en ze ging niet in op mijn hulpaanbod. Meer dan dat kan ik niet doen om een goede, liefdevolle persoon te zijn. 
- Ik durfde lang niet kijken naar C. haar reactie maar vond na wat te lezen over zelfliefde toch de moed om FB te openen. Ze zei dat ze het niet zo bedoelde en stelde iets anders voor. Ik probeerde haar uit te leggen wat een trigger was maar reageerde daar niet op, dus ik weet niet of het nu is doorgedrongen. Het kan nog altijd anders gezien worden door mijn ervaringen, dan de boodschap die ze er bij wou geven. Hoe onwennig het ook was, heb ik haar dan maar gezegd wat wel zou helpen, en daar was ze wel iets mee. Ze vond het ook goed dat ik communiceerde.
 Maar ik weet niet of ze mijn advies ook echt zal toepassen de volgende keer, gezien we al eens een dergelijk gesprek hadden. 
Intussen sprak ik er over met J. die heel verward en bijna gefrustreerd leek over hoe ‘moeilijk’ ik deed. 
> dit samen maakte wel weer duidelijk hoe ik de wereld op een heel andere manier ervaar dan mensen in mijn omgeving. Men begrijpt niet wat ik wil, wat ik voel. Alsof ik een andere taal spreek en hoe minder mensen me begrijpen, hoe vreemder de taal wordt. Gelukkig is er nog Reddit en Tumblr en de mental health blogs. Het wordt nu wel duidelijk waarom ik me zo alleen voel. 
Mijn hoop dat E. anders is, begint ook stilaan te verdwijnen.. Ga ik ooit nog iemand vinden in mijn omgeving die de wereld ziet zoals ik? Ik kan toch niet alleen zijn?


[madeliefkrans]

hou zo erg van young adult boeken. hou van lezen hoe zeventienjarige meiden voor het eerst verliefd worden en ontdekken dat die verliefdheid wederzijds is. en hoe ze vervolgens de meest domme, gênante, schattige acties pullen omdat ze nog maar zeventien zijn.

[floorhendrikx-blog]

Cultuurdouche dag 1

Vandaag is het zo ver, de eerste schooldag na de vakantie. Ik had al van andere mensen gehoord dat de cultuurdouche een beetje vaag zou zijn maar ik ging wel vol goede moed naar school. Na ongeveer driekwart jaar een tussenjaar te hebben gehad was ik blij dat ik weer naar school kon.

Eenmaal aangekomen bij het Parktheater in Eindhoven werden we ontvangen en moesten we plaatsnemen in een grote ruimte. Toen ik om me heen keek zag ik jammer genoeg (maar wel verwacht) weinig meisjes. Tijdens de uitleg over het programma van de aankomende week snapte iedereen, waaronder ik ook, er maar weinig van. ‘Een kunstwerk maken..?’ Wat heeft dat in hemelsnaam met technische bedrijfskunde te maken? Een beetje vaag allemaal. Er werden groepjes gemaakt door mensen een nummer van 1 tot en met 30 te geven. Ik kreeg nummer 18. Ja fijn, dacht ik, nu moet ik ook nog gaan zoeken naar de andere mensen met nummer 18.  Lekker socializen, uhum…  Onze groep kreeg ‘vrede en  voorbereiding’ als de 2 woorden die we moesten gebruiken om uit te leggen wat technische bedrijfskunde is. Ik dacht ook hierbij weer ‘wat moet ik hier nou weer mee?! Oké voorbereiding kan ik me nog wel voorstellen, maar vrede? Wie verzint dit eigenlijk?’

Als volgende activiteit stond er een film op de planning, The Martian. Deze kwam me bekend voor maar ik had hem nog nooit gezien. De opdracht hierbij was: maak een vergelijking tussen deze film en technische bedrijfskunde, wat heeft het met elkaar gemeen. Ja… weer een vage opdracht, gaat lekker zo. Een leuke film en heel wat nadenken later, heb ik toch wat vergelijkingen kunnen maken. De volgende dingen zijn me het meest opgevallen:

-        Je kunt alleen overleven door goede samenwerking van verschillende personen/groepen/bedrijven. -> projectmanagement.

-        In paniek raken heeft geen zin, dit zorgt voor een averechtse werking om je doel te behalen.

-        Hoe meer gespecialiseerde vaardigheden je hebt, hoe groter de kans op succes is. Je kunt op verschillende vlakken meepraten en meedenken en dit is als technisch bedrijfskundige heel belangrijk. Watney kon bijvoorbeeld de pathfinder opnieuw opstarten, hij kon nieuw voedsel maken uit bestaande aardappelen en hij kon een hexadecimaal alfabet lezen.

-        Communicatie is nodig voor het laten slagen van een project.

-        Hoe positiever je blijft en hoe meer wilskracht je hebt, hoe groter de kans op slagen is.

Achteraf zijn er dus toch wel wat dingen die met elkaar te maken hebben als je dieper gaat nadenken. Ik denk dat dit ook een belangrijk leerpunt is geweest van vandaag. Niet gelijk in paniek raken en gewoon goed nadenken tot je een oplossing vind voor je probleem.

Wat me aan deze dag het meest is opgevallen, is dat er bijna niemand vragen had terwijl alles super onduidelijk was. Ik weet niet waardoor dit komt, maar misschien doordat niemand vragen durfde te stellen. Wat ik echt het moeilijkste aan vandaag vond, was dat je compleet in het diepe word gegooid. Je word met 5 anderen in een groepje gezet en je krijgt 2 vage woorden waar je ineens iets mee moet gaan doen. Het enige wat je krijgt is een einddoel, namelijk het kunstwerk. Maar de weg daar naartoe, tja die moet je jezelf maar uitzoeken.

De film is denk ik wel het geen waar ik vandaag het meest van heb genoten. Heel typisch om te zeggen natuurlijk, maar ik denk dat dat komt doordat het zo hectisch was vandaag. Het was wel fijn om gewoon even te kunnen zitten en een film te kijken, ook al zat daar wel een opdracht aan vast. Wat aan de andere kant ook wel fijn was, waren de ideeën die op het eind van de dag stiekem wel naar boven kwamen. Dat wil dus zeggen dat er wel wat vooruitgang is geboekt op zo’n chaotische dag.

Ik vond het wel een slimme opmerking toen iemand vroeg of we de 2 woorden die we gekregen hadden met elkaar moesten combineren, of dat ze los van elkaar moeten zijn. Jammer genoeg was het antwoord hierop nogal vaag.

Nouja, gelukkig kwam er nog een einde aan deze vage dag en mochten we naar huis. Oh en trouwens, m'n hoofd voelde serieus net zo als die emoji met dat ontplofte hoofd...

[avondurenvanroos]

#3.5 ‘We moeten even praten,’

Ik probeerde mijn eigen, vrolijke zelf te zijn, te lachen en te doen alsof ik niet merkte dat Jack me niet aan wilde kijken. We zaten nog een tijdje met z’n drieën tussen ons tentenkamp in, Jack, Chris en ik. We kletsen wat over de voorgaande dag, beaamden hoe kapot we al niet waren en Jack klaagde over pijn in zijn schouder. Ik voelde een stilte in me groeien en verzette me er tegen. Mijn maag had zich omgekeerd, dus gooide ik er wijn in, mijn gedachten raasden door mijn hoofd, dus draaide ik een joint, mijn gevoelens lagen overhoop dus duwde ik ze weg. Ik kamde mijn haar, dwong mezelf wat te eten en poetste mijn tanden. Uiteindelijk was iedereen wakker en klaar om weer te gaan, dus snoven we pep om de vermoeidheid uit onze ledematen te verjagen. Een voor een doken we de tent van Chris en Simon in om een snuifje tot ons te nemen en we lachten erom. In mijn achterhoofd maalde constant het doembeeld: dat Jack zich had bedacht.

Onderweg naar het festivalterrein kwam hij naast me lopen. Mijn veter schoot los en terwijl ik hem strikte bleef hij wachten. We raakten achteraan de groep, ze liepen een paar meter voor ons. Toen ik mijn pas versnelde hield Jack me tegen.

‘We moeten even praten, Roos.’

Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Het was alsof mijn hart door mijn voetzolen heen de grond in zonk. Ik staarde naar de vertrapte aarde van het pad en keek het na voor ik de moed had Jack’s blik te beantwoorden. Ik zei niets en wachtte af.

‘Over vannacht, ik denk dat ik een beetje verliefd was door de drugs.’ Hij lachte schaapachtig. Ik kon er niet om lachen. Ik staarde alleen naar hem.

‘Gewoon een beetje verliefd door de drugs.’ Tranen welden op in mijn ogen en ik probeerde ze verwoed weg te knipperen. Ik haatte mezelf, ik schaamde me. Ik wilde niet huilen op een festival, vooral niet wanneer onze vrienden een paar meter voor ons liepen. Het waren niet eens echt mijn vrienden. Jack had me meegesleept en ik kende ze wel redelijk goed ondertussen, maar het waren zijn mensen. ‘Oké. Top, Jack.’

���Sorry, ik weet ook niet waarom het zo is gelopen.’ Met nog steeds die onnozele uitdrukking op zijn gezicht bestudeerde hij mijn reactie.

‘Sorry?’ Ik blikte omhoog naar de bomen zodat mijn ogen niet zouden overlopen. Mijn binnenste verslond zichzelf. Alles wat ik die nacht en ochtend had gevoeld kwam op me af razen en ontbond zich, want het was allemaal gebaseerd op iets wat niet waar was. De pep die ik nog geen kwartier daarvoor had gesnoven beukte in op mijn hersenen en maakte alles rauw en hard. De stilte die ik had gevoeld slokte mijn woorden op maar ik hield het tegen.

‘Sorry.’ Deze keer kwam het woord harder, kwader. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was allemaal te veel. Ik kon geen wijs maken van wat er in me om ging, er was een bom ontploft en ik waande me in wolken stof en de brokstukken. ‘Je vertelt me dat je me aantrekkelijk vind, vertelt me dat ik mooi ben en praat me om met woorden die ik wil horen, om vervolgens te zeggen dat het allemaal niet waar is? Dat het door de drugs kwam?’

Naast me liep mijn beste vriend bezorgd naar me te kijken, maar het voelde nep. Hij had me mooie dingen verteld en ze daarna terug genomen alsof het helemaal niks was. De woorden die hij had gezegd nam hij terug alsof ze niks betekenden, hij had ze alleen gebruikt voor zijn eigen gewin. Hij had het zo ver gekregen dat alles nu een leugen was. Hoe was hij zo meegegaan in zijn eigen gevoelens, zonder ook maar een moment te luisteren naar de mijne? Ik was duidelijk geweest, had geprobeerd sterk in mijn schoenen te blijven staan. Alles was niets meer. Alles was helemaal niets meer.

‘Ik kan er niet meer van maken, Roos.’

‘Ik ook niet.’ Er rolden tranen over mijn wangen en ik veegde ze boos weg. Mijn stem was bars en koud. ‘Ik wil niet huilen, godverdomme.

‘Het spijt me, Roos.’

Ik knikte alleen maar. Mijn lijf hield op dat moment alles zo krampachtig vast dat ik niet meer kon benoemen of ik nu boos, verdrietig of teleurgesteld was. Ik was alles tegelijkertijd.

Jack sloeg een arm om me heen, maar ik had geen kracht hem weg te slaan. Op dat moment wilde ik dat ook niet. Ik wilde dat hij zijn woorden terug nam en me weer de liefde verklaarde. Wat er was gebeurt die nacht was alles geweest waar ik van droomde en hij had me wederom voor even laten geloven dat het mogelijk was, om me vervolgens te vertellen dat het toch niet zo was.

Jack was de jongen waar ik altijd alles voor zou laten vallen, wat ik ook had gedaan. Ik had mezelf laten vallen. En ik zag mezelf blijven vallen. Ik lag op het stoffige pad. Iedereen liep over me heen en dat zou de rest van mijn leven blijven gebeuren als ik niet zou stoppen met zo fucking naïef te zijn.

Ik wilde Jack haten, maar het lukte niet. Ik hield te veel van hem. Dus alles wat ik voelde hield ik maar binnen. Ik kon het niet naar buiten laten. We waren op een festival, het was geen tijd voor drama. Dus liet ik hem me vastpakken ter geruststelling en stelde ik hem daarmee gerust, want dat was wat ik deed. Ik zorgde voor de hele wereld en vergat mezelf. Klemde mijn kaken op elkaar en slikte het maar.

We voegden ons weer bij de rest. Mijn ogen verlieten de grond niet. Ik durfde niemand aan te kijken in angst dat ze zouden weten wat er was gebeurt. Ik was met een groep mensen die allemaal meer om Jack gaven dan om mij en ik wist niet wat ik moest doen, behalve dat ik voor de buitenwereld moest verbergen wat er was gebeurd.

Ik appte Flip dat ik een grote fout had gemaakt en stuurde Lola een berichtje. Mijn hoofd was gevuld met wazige, chaotische gedachten. Mijn focus lag op de storm in mezelf en hoe ik die in bedwang kon houden.

Lola appte me meteen haar rooster, want ze was op het festival aan het werk met haar vriendin. Ik kende de schat van een meid van de Uitvlucht. We waren na onze ontmoeting bij haar eerste vergadering meteen in de coffeeshop gaan chillen en dat had een verstandshouding gecreëerd die stiekem vet speciaal was. Als vanzelf waren we in een vriendschap gerold waar we beiden ons ei kwijt konden en het allemaal vanzelfsprekend was. Ze snapte mij en ik snapte haar en dat voelde goed. Ze wist wie Jack was, ze wist van ons ingewikkelde verleden en ze had wonderbaarlijk genoeg net pauze op het moment dat we met onze groep voor de ingang van een stage stonden.

‘Ik ga even naar een vriendin van me toe, die is hier ook. Ik app jullie straks wel, goed?’ De gemaakte vrolijkheid in mijn stem snerpte na in mijn oren. Jack keek me nog even aan en ik zag schaamte in zijn ogen. Ik kon er niks mee, behalve me weer schuldig voelen dat ik hem een kutgevoel bezorgde. Wat natuurlijk onzin was, maar hé, zo steek ik in elkaar, jammer genoeg.

Zodra ik me omdraaide en wegliep vervloog mijn opgeplakte nep-glimlach. Ik vocht tegen mijn tranen en liep met grote passen tussen de mensen door. Mijn binnenste kolkte, mijn gedachten raakten alleen maar verder in de knoop. Waarom? Waarom? Waarom?

Waarom kon Jack me niet met rust laten? Waarom trapte ik er telkens in? Ik hoorde hem weer vragen of ik dacht dat hij misbruik van me maakte. Het antwoord was nu definitief ja. Dat was de enige concrete schreeuw die zich losmaakte. Ja.

Ik vond Lola toen het net begon te regenen. De eerste druppels vielen op mijn gezicht en maskeerden de tranen die uit mijn ogen begonnen te lekken zonder dat ik het echt door had. Ik liep leeg, ik smolt, ik verdween. Maar helaas niet echt. Ze zag me aan komen lopen en spreidde haar armen al, knuffelde me dicht tegen zich aan en klopte zachtjes op mijn rug. Ik verborg mijn gezicht in haar schouder en dikke trui en ontplofte. Ongecontroleerd snikte ik en ze hield me vast tot ik mijn lichaam weer onder controle had. Beschaamd keek ik naar haar vriendin en begroette de andere meisjes waarmee ze waren.

‘Moet ik Jack in elkaar gaan slaan?’ Vroeg ze toen ik me van haar los maakte om met mijn mouw langs mijn wangen te boenen. Ik schudde mijn hoofd.

‘Ik ben zo boos op mezelf, Lola,’ mijn woorden kronkelden spastisch van de zelfhaat. ‘Ik ben er gewoon weer in getrapt. Ik snap het niet. Hoe kan ik godverdomme zo stom zijn? Ik voel me zo wazig.’

Ik boog me wat naar Lola toe en fluisterde: ‘Hij vertelde het me een kwartier nadat ik pep had gesnoven, ik ben zo opgefokt.’

‘Oh, schatje toch.’ Lola streek over mijn haar in een liefkozend gebaar.

‘Wat is er allemaal aan de hand, meiske?’ Een van de meisjes keek me bezorgd aan.

‘Gewoon een beetje guytrouble,’ zei Lola, die meteen zag dat ik niet per se mijn problemen op tafel wilde gooien voor mensen die ik niet kende.

‘Nou, fuck die stomme jongen dan. Je bent veel te leuk om zo verdrietig te zijn meid. Vergeet hem lekker.’ Ze hief haar glas speciaalbier naar me op.

Haar uitspraak zette de sluizen weer open.

‘Maar ik ben hier met hem en zijn vrienden,’ snotterde ik. God, wat haatte ik mijn zwakte.

‘Roos, je kunt altijd bij ons terecht. Je hebt mijn rooster, je kunt me appen als je me nodig hebt. Het komt allemaal goed,’ Lola glimlachte naar me en gaf me nog een knuffel. Het was heerlijk om even bij mensen te zijn die voor mij vertrouwd waren. Het meisje sloeg haar armen ook om me heen en bleek vrij dronken te zijn, want ze liet me haar nummer opslaan en beloven dat we nog zouden gaan chillen.

De vrouwelijke liefde en steun waarmee ik werd overladen liet me weer wat bedaren. Mijn hoofd voelde weer wat lichter, mijn hart lag nog steeds ergens op de bodem, maar dat was minder erg dan een paar minuten daarvoor. Ik was niet alleen, ik had mensen waar ik naartoe kon vluchten. Maar ik besloot wel dat ik terug wilde naar de groep en was erop gebrand het geen groot ding te laten worden. Ik wilde het festival doorlopen met de mensen waarmee ik was, waarbij ik mijn tent op had gezet. Ik wilde niet met hangende pootjes afdruipen en me verstoppen. Met een hervonden felheid wilde ik het godverdomme leuk hebben en stiekem wilde ik dit ook aan Jack laten zien. Dat ondanks dat hij wederom mijn hart had gebroken hij me niks kon maken.

Lola en haar liefje moesten weer aan de slag dus liep ik met ze mee tot de tent waar ze backstage moesten helpen en gaf beiden nog een stevige knuffel.

‘Jullie hebben me echt gered, dankjewel.’

‘Fuck Jack en heb plezier,’ drukten ze me nog op het hart.

En dat ging ik doen.

Ik vond de groep weer, zag Jack’s schuldbewuste blik en stevende op hem af.

‘Ik wil straks nog even met je praten,’ zei ik resoluut.

‘Dat is goed,’ zei Jack.

‘Dat is je geraden.’ Mompelde ik bars voor ik me weer van hem weg draaide om bier te halen. Er werd me een joint aangeboden en ik zette mijn vrolijkste gezicht op en rookte enthousiast. De waas was er nog steeds, maar mijn gevoelens werden concreter, waardoor ik er iets mee kon. Ik was woedend. Maar ik danste, ik goot bier in mijn dorstige keel en ik voelde dat ik leefde, ook al was het schrijnender dan ik zou willen.

Jack leek niet te weten of ie dicht bij me moest blijven of me juist uit de weg moest gaan en uiteindelijk stonden we naast elkaar. Ik zag hem naar me kijken, met zijn blik vol met dingen die ik niet meer kon lezen. Ik wilde het ook niet meer lezen. Zijn gevoelens hadden me verraden en ik wilde er geen rekening meer mee houden, ook al zat dat verweven in alles waar ik van was gemaakt. Wel was ik klaar om hem te vertellen wat ik over de situatie dacht.

‘Zullen we?’ Ik tikte hem aan en knikte naar de uitgang van de tent.

‘Oké,’ even zag ik angst in zijn ogen. Terecht. Ik stapte met grote passen voor hem uit, waardoor ik hem bijna moest zoeken toen we buiten stonden. De zon brak af en toe weer door het wolken dek. Om ons heen had iedereen het naar zijn zin. We gingen naast een bar op het veld staan.

‘Dus,’ zei Jack opgelaten. ‘Je wilde nog praten.’

Ik boorde mijn ogen in de zijne en voelde paniek opborrelen, maar de pep liet een waterval aan woorden uit mijn mond stromen.

‘What the fucking fuck, Jack? Je was een beetje verliefd door de drugs, zeg je. Als ik aan de drugs zit, dan kan ik nog steeds nadenken. De volgende keer als je iets voelt, wil ik het pas horen als je het zeker weet. Want dit, dit wil ik nooit meer. Alles wat je hebt gezegd vannacht was een leugen. Het was niet waar. Waarom heb je het dan gezegd? Waarom heb je me dan overgehaald om er aan toe te geven? Het voelde echt. En jij, jij weet hoe ik me voel. Ik heb het je nog verteld zelfs, en toch heb je alleen naar je eigen gevoel geluisterd. Sorry dat ik het zeg, want ik vind het heel moeilijk dit soort dingen te zeggen, maar je bent af en toe zo egoïstisch. Je hebt alleen maar aan jezelf gedacht.’

‘Roos, ik wil je helemaal geen pijn doen. Je bent zo belangrijk voor me. Onze vriendschap betekent gewoon heel veel voor me. Ik denk dat ik niet helemaal het onderscheid meer kon maken tussen vriendschap en verliefdheid.’

‘Maar waarom doe je dit dan? Waarom vertel je me weer allemaal mooie dingen als het niet waar is?’

‘Ik weet het ook niet. Ik schaam me.’

‘Nou, Jack, ik ook. Ik schaam me kapot. Ik ben er weer ingetrapt. Weet je hoe dat voelt? Weet je hoe ontzettend stom ik me nu voel?’

‘Het spijt me, Roos. Ik had het niet zo bedoeld.’ Als een geschopte hond stond hij voor me, met zijn ene arm in een mitella. Hij was zielig. Ik vond hem zielig. Alleen was dat even niet genoeg om mijn tirade te laten stoppen. Ik was mezelf ontzettend bewust van de tranen die onophoudelijk over mijn gezicht rolden en ik probeerde ze te verbergen met mijn zonnebril.

‘Maar wat was vanochtend dan? We hebben vanochtend ook nog gezoend. Vanochtend wilde je me ook nog. Waar sloeg dat dan op? Want het voelde echt, Jack. Vanochtend zat je niet meer aan de drugs, dus dat is geen excuus.’

Er dwarrelde bellenblaas voorbij. Ik zag mensen naar me kijken, al beeldde ik het me misschien in. Er was weinig te zien behalve een huilend meisje en een schuldbewuste jonge man.

‘Ik weet het, Roos. Ik schaam me. Het spijt me. Ik weet ook niet waarom ik het heb gedaan.’ Jack staarde naar zijn schoenen.

Hij wist niet wat hij moest doen en stiekem genoot ik daar een beetje van. Niet dat ik dat op dat moment bewust registreerde, mijn hele lichaam zat te vol van alles om daadwerkelijk dingen te verwerken. Ik schaamde me alleen omdat mijn ogen weer vol sprongen met tranen, omdat ik er weer ingestonken was en omdat ik zelf een verschrikkelijke fout had gemaakt. Maar ik had niks aan zijn excuses. Ik was boos, in de war, ontzettend verdrietig. Ik was in één nacht weer compleet voor hem gevallen en hij had me alleen maar verder de grond in gestampt door zijn egoïsme, doordat hij alleen maar aan zichzelf had gedacht.

‘Oké, luister dan maar even naar me. Want ik heb niks aan sorry. Ik heb niks aan spijt. Je hebt me echt pijn gedaan, Jack. Waarom kies je zo’n ontzettend kut moment om voor de tweede keer mijn hart te breken? We moeten plezier hebben en ik sta hier godverdomme te huilen. Ik sta te huilen op een festival, dankjewel. Ik schaam me echt kapot. Ik wil niet dat mensen me zien huilen, ik wil dit niet voelen. En dan ben ik hier met jou en je vrienden, mensen die helemaal niet weten wat er speelt en ik heb ineens iets te verbergen. Weet je hoe kut dat voelt? Weet je hoe kut ik me nu voel?’ Hysterisch kwam de woordenstroom uit mijn mond, ik kon hem amper aankijken maar durfde mijn blik ook niet te ver af laten dwalen in angst dat ik zou zien dat mensen me aanstaarden.

‘Ik weet niet wat ik moet doen, Roos. Wat kan ik voor je doen?’ Wanhopig zocht hij zijn eigen waardigheid op de grond. Ik was de mijne überhaupt vergeten in te pakken.

‘Helemaal niks. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik voel me verschrikkelijk kut. Ik ben helemaal fucked up, heb pep gesnoven en alles is zo in de war. Maar ik ben blij dat ik uit mijn woorden kom. Want jezus, Jack, je kent me. Je weet hoe ik ben. Je weet wat ik voor je voel, je weet wat je voor me betekent. En zo laat je zien dat ik niks voor jou beteken, weet je dat? Dat je gewoon niet capabel bent om rekening te houden met mij, terwijl ik dat wel doe voor jou. Dat doe ik nu zelfs, want ik vind het ontzettend lastig om dit allemaal tegen je te zeggen. Je weet hoe moeilijk ik het vind om slechte dingen te zeggen.’ Als een sneltrein stoomde ik door. Jack stond daar maar. Te zeggen dat het hem speet en dat het niet de bedoeling was.

‘Ik wilde mezelf helemaal geen hoop geven hè, dat heb ik tegen geprobeerd te houden. Maar ik geloofde je. Hoop is een ding met vleugels maar dit was een dode mus. Een fucking dode mus, hoor je me?’ Het liefst wilde ik hem slaan, maar dat kon niet. Ik had mezelf geprobeerd te beschermen en afstand te houden, maar hij had doorgedramd. Ja, ik was in zijn tent gaan liggen en ik wenste vurig dat ik dat niet had gedaan, maar we hadden niet gezoend als hij het niet had gewild. Opeens dacht ik aan wat hij me had gevraagd.

‘Je vroeg me vannacht of ik dacht dat je misbruikt van me maakt.’ Ik veegde in een boos gebaar langs mijn wangen en deed mijn zonnebril even af om zijn blik te vangen.

‘Ja,’ bracht mijn beste vriend gekweld uit.

‘Was dat om je geweten te sussen? Was dat om het voor jezelf goed te praten?’

‘Ik weet het niet,’ jammerde hij. ‘Ik wil helemaal geen misbruik van je maken.’

‘Dat heb je wel gedaan.’ Ik boorde mijn ogen in de zijne en hij keek weg. Zijn schaamte was fucking terecht. Even stonden we daar in stilte. Ik zette mijn zonnebril weer op. Jack keek toch alleen maar naar het vertrapte gras onder zijn voeten. Ik zag mezelf in stukjes liggen tussen de gelige sprieten. Alle energie waarmee ik mezelf had geuit was mee naar buiten gevloeid. Ik was op.

‘Wat denk je nu?’ Vroeg ik Jack.

‘Ik weet het niet, Roos. Het voelde gewoon heel fijn. Het is altijd fijn met jou. De grens tussen vriendschap en liefde, die kan ik niet onderscheiden. Sorry daarvoor. Ik weet ook niet wat ik voel. Je bent heel veilig en dat voel ik met niemand anders echt zo. Maar ik weet niet of ik me aan je kan binden. Ik weet niet of ik me aan iemand kan binden.’

Ik kon alleen maar denken, wat bedoel je nu precies? Wat zeg je nu eigenlijk tegen me?

Het klonk weer alsof er iets zat. Ik kon er niets mee.

‘De volgende keer als je weer denkt iets voor me te voelen, vertel het me alsjeblieft pas als je het zeker weet.’

‘Dat zal ik doen.’

Hij zag er nog steeds uit alsof iemand hem had geschopt. Het maakte me nu meer verdrietig dan boos. Ik wilde het gewoon naar mijn zin hebben en me niet zo ontzettend zwaar voelen. We bleven stil tegenover elkaar staan.

‘En nu? Hoe voel je je?’ Jack leek zich een beetje te herpakken.

‘Kut,’ zei ik.

‘Wat wil je doen, Roos?’

‘Ik wil me niet zo voelen.’

‘Kom hier,’ hij trok me in een knuffel. En aan de ene kant was dat precies wat ik wilde, maar aan de andere kant was het totaal niet wat ik kon gebruiken. ‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee.’

‘Wil je weer terug?’ Vroeg Jack. Ik schudde mijn hoofd.

‘Nog even niet. Ik wil niet dat iedereen me zo ziet. Ik wil een joint roken en dit vergeten.’

‘Oké.’

Alleen kon ik het niet vergeten. Het was alsof ik niet meer op de aarde liep en tegelijkertijd waren al mijn ledematen zo zwaar dat het voelde alsof ik door drijfzand waadde. Ik had alles eruit gegooid maar daarmee was ik zelf leeggelopen. Maar ik ben koppig. Ik besloot dat ik niet wilde dat dit het hele weekend zou verpesten. Dus zette ik hoge muren om mijn gebroken hart en sloot ik al mijn verwarde gedachten op in een verre uithoek van mijn hoofd. In de leegte sloop de woedde langzaam terug. Jack irriteerde me, maar ik verborg het zo goed als ik kon. Toen we ons uiteindelijk weer bij de groep voegden kon ik beter acteren dan hijzelf en dat maakte me iets sterker.

Ik was er gebrand op om het naar mijn zin te hebben, dus dat deed ik. Toen Jack ‘s avonds eerder naar de camping ging dan de rest gaf ik hem nog wiet voor een jointje en hij keek me zo verbaasd aan dat ik me in dat moment even groter voelde dan hij. Want ja, ik kon wel gewoon normaal doen, ook al zat ik aan de xtc. Ik kon wel gewoon mijn eigen gevoelens in bedwang houden. Hij had dat niet gekund en daardoor mij, in zijn eigen woorden een van de belangrijkste vrouwen in zijn leven, gekwetst. Misschien zelfs wel gebroken. Ik was er ook bij, ik draag ook een gedeelte schuld aan de situatie, want er zijn altijd twee partijen. 

Maar de gevolgen waren ook voor hem. 

En dat zie ik nu in. Dat ik niet vast hoef blijven te houden als het mij kapot maakt. Dat ik niet mijn best hoef blijven te doen als ik het niet meer trek.

 Want dat heb ik al gedaan. 

Sidenote: ik ben mezelf kwijtgeraakt op een festival. Samen met mijn tas die ik op de camping ben vergeten omdat ik iemand wilde helpen met het dragen van haar tassen. De grootste les is: blijf dicht bij jezelf en zorg voor jezelf. Niemand anders doet het voor je. Je bent eigenlijk alleen op jezelf aangewezen in deze wereld. 

En dat is kut. Maar we moeten het maar accepteren. 

[yasminaaboutaleb]

Nog even daarover

de Volkskrant | 11 december 2020

Theatermaker Sadettin Kirmiziyüz deinsde er lange tijd voor terug, maar nu wil hij het hebben over de ‘lange arm’ van Turkije. Maar eerst moet de lucht tussen hem en de Volkskrant geklaard.

Er zijn drie dingen waar je het beter niet over kunt hebben met Turken: godsdienst, politiek en voetbal’, zegt Sadettin Kirmiziyüz (Zutphen, 1982). ‘Dat wordt altijd heftig.’ Daarom vermeed hij de onderwerpen in zijn voorstellingen. ‘Maar het is tijd om me niet meer te verschuilen achter ‘ik ben maar een theatermaker’’, zegt hij na een repetitie op een bankje in de foyer van Het Nationale Theater.  

En dus gaat zijn nieuwe voorstelling Is This the Real Life over ‘de lange arm van Turkije’, in Kirmiziyüz’ definitie: de invloed van Turkije op het leven van Turkse Nederlanders. ‘Ik vind dat onze generatie, met een migrantenachtergrond, die zich zo actief uitspreekt tegen islamofobie, racisme, discriminatie en antisemitisme, ook eerlijk moet durven zeggen dat we te veel onder invloed staan van wat er in Turkije gebeurt’, zegt de theatermaker wiens voorstellingen veelal over racisme en identiteit gaan. ‘Nu ik dit hardop zeg, denk ik: dit komt gewoon in de Volkskrant. Dat is best wel groot.’  

Over de krant gesproken: er is iets wat eerst opgehelderd moet. Dit najaar ging zijn spraakmakende voorstelling Citizen K. in reprise. Daarin somt de theatermaker een lijst op van pijnlijke momenten waarop hij met zijn Turkse afkomst werd geconfronteerd, waaronder een interview in de Volkskrant met de kop ‘Creatief met Turk’. 

Wil je dan nog wel door deze krant worden geïnterviewd?    

‘Het was een superleuk interview, alleen bedacht de eindredactie toen die kop. Ik dacht: hè, wat is dit nou weer? Een uitgebreid interview over mijn voorstelling Somedaymyprincewill.com, waarom ik dit soort theater maak, echt een inhoudelijk, artistiek gesprek. Dat werd tenietgedaan door die kop. Ik werd gereduceerd tot een woordgrap. Dat vond ik echt niet tof. Ik voelde me vernederd. 

‘Door de reacties in mijn omgeving heb ik er toen niets van gezegd. Mensen zeiden: ‘Nee joh, dat is maar een grap, een knipoog. En het interview is heel tof, toch? En een grote foto!’ Het was een andere tijd, zeven jaar geleden vonden mensen dat soort grappen nog leuk. Nu zou ik het niet meer accepteren.’ 

Waarom niet?   

‘Ik ben vader geworden. Daar komt het op neer. Ik wil niet dat mijn twee kinderen dit ook moeten meemaken.’ 

Zeven jaar geleden, mei 2013, was ook het moment dat er in het Gezipark in Istanbul protesten uitbraken tegen de Turkse overheid. Het was een van de eerste keren dat Kirmiziyüz iets merkte van Turkse bemoeienis in Nederland. Hij had iets over de protesten op Facebook geplaatst. ‘Een onschuldige opmerking over wat de politie deed, maar ik kreeg meteen een telefoontje van mijn moeder die vroeg wat ik op internet had gezet. Mijn moeder zit niet op Facebook. Dat is dus via via bij haar terecht gekomen.’ 

Drie jaar later was er de couppoging in Turkije. Een fractie binnen het Turkse leger probeerde tevergeefs de macht te grijpen. Volgens president Erdogan zat geestelijk leider Fethullah Gülen erachter. Kirmiziyüz deelde een nieuwsbericht hierover op Facebook, waarna een kennis zei dat ze dacht dat de coup in scène was gezet door Erdogan om zijn machtspositie te versterken. De vrouw werd door Erdogan-aanhangers onmiddellijk beschuldigd Gülenist te zijn en met de coup te maken te hebben. Ze wisten heus wel wie ze was. 

Kirmiziyüz: ‘Ik durfde niks meer te zeggen, het was een soort zelfcensuur. En dat gaat tegen mijn aard in. Ik maak voorstellingen over mijn twijfels over het geloof. Ik maak voorstellingen over racisme, drugsgebruik – ook dat van mij. Heftige dingen. En dat ik dit dan uit de weg ga... Ik dacht: ik kan mezelf niet serieus nemen als ik dit niet bespreek.’  

Waarom heb je er dan toch zo lang mee gewacht?    

‘Omdat ik het niet durfde. Ik maakte mezelf bang voor die lange arm. Wat die ook is.’ 

Je zou afgelopen voorjaar naar Turkije gaan om daar onderzoek naar te doen. Maar toen begon de pandemie.    

‘Ik stond een paar keer op het punt om met de voorstelling te stoppen. De reis ging niet door. We moesten zoomen. Toen we weer mochten afspreken, lukte dat telkens niet: kind ziek, crèchebegeleider ziek, zelf verkouden. Ik dacht: is het echt wel zo belangrijk allemaal?  

‘Maar ik heb in deze periode ook bijna dagelijks contact met mijn moeder; ze woont alleen, in een flat in Zutphen. Mijn zoontje van 6 jaar oud spreekt beter Nederlands dan zij, dus ik voel me verantwoordelijk om de persconferenties te vertalen. Mijn moeder ervaart de pandemie heel anders dan ik, mede door berichten die ze uit Turkije krijgt. En dan word ik weer bevestigd in mijn idee dat ik het over dit onderwerp moet hebben.’  

Wat vertelt je moeder?   

‘Mijn moeder stuurde mij al twee maanden voor de eerste lockdown een appje door van iemand uit Turkije die zei: ‘Zorg dat je genoeg eten in huis hebt, want ik ken iemand die in het ziekenhuis werkt...’ Mijn moeder denkt echt dat corona haar komt pakken. Ik kan je appjes voorlezen waarin ze zegt: ‘Ik word binnengesloten door corona. Het is er bijna. De buren hebben het.’ Dat ik hier tijdens het repeteren zei: hahaha, mijn moeder laat zich helemaal gek maken. 

‘Een tijdje later liep ik de supermarkt uit terwijl ik met haar belde. Ik had keukenrol gekocht, want het wc-papier was op, en zij zei: ‘Ik zei het toch? Je moet brood kunnen maken, hamsteren.’ Ze kreeg gelijk natuurlijk. Het was zo heftig. Met mijn gezin naar die eerste persconferentie kijken: ‘Alle restaurants, alle cafés, gaan vanavond dicht.’’  

Heb jij ook virusangst gehad?    

‘In het begin. Ik ben een week heel ziek geweest. Supermoe. Twintig uur per dag slapen. Ik dacht dat ik het had. Mijn vrouw vond me een aansteller. Van haar moest ik een afspraak maken bij de GGD. Al die vragen aan de telefoon. Moe? Misselijk? Toen ik ophing, zei ik: ik denk dat ik doodga. Misschien heb ik dat van mijn moeder. Maar nu ben ik eraan gewend.’  

Welke rol heeft het Turkse nieuws in jouw familie?    

‘Bij mijn moeder staat de hele dag de Turkse televisie aan. Ze bidt vijf keer per dag, de flat gaat ze alleen uit als het echt nodig is. Verder zit ze thuis. Op het Turkse journaal ziet ze wat er in Nederland gebeurt. Die cartoonrel laatst met Wilders en de aangifte van Erdogan tegen hem heeft ze via het Turkse journaal meegekregen. Daar is het narratief anders dan hier: het Westen wordt afgeschilderd als anti-Turks, anti-islam. Wat wij zien als vrijheid van meningsuiting wordt daar gezien als een provocatie. Andersom zag ik een toespraak van Erdogan bij de NOS waarvan de ondertiteling niet klopte. Dit soort dingen heeft veel invloed; mijn vader vertrouwt de NOS niet.’ 

Begrijp je het wantrouwen?   

‘Ik dacht dat ik een observeerder was, maar dat is niet waar, want ik voel ook dingen. Mijn neef uit Istanbul vertelde dat hij die coupnacht de straat op was gegaan. In Nederland dachten we dat Erdogan erachter zat. Maar hij zei: ‘Ik heb mensen overreden zien worden door tanks en mensen kapotgeschoten zien worden. Hoe kun je denken dat dit nep was?’ Door zoiets ga ik twijfelen.’  

Kritiek op Turkije ligt gevoelig. Bekende Turkse Nederlanders worden geregeld bedreigd. Ben je daar niet bang voor?   

‘We hebben vorig jaar Lawrence of Arabia gemaakt. Geen populaire figuur onder Turken, want hij hielp de Arabieren. Nou, ik heb het geweten. Zo veel anonieme berichten. ‘Zionist.’ En: ‘Ben je wel een Turk of ben je een Armeen?’ Nog net niet: ik kom je doodmaken. 

‘Ik wil weten hoe dat werkt. We hebben het in Nederland de hele tijd over ‘de lange arm van Turkije’, maar wat is die dan? Ik ben nog nooit door iemand van de ambassade of van de regering gebeld die zegt: wat is dit nou? Of een brief. Nee, het zijn altijd andere Turken of familieleden die commentaar hebben.’ 

Maak je je daar zorgen over?   

‘Misschien wil ik mijn moeder niet teleurstellen. Ze kijkt toch anders naar me als ze hoort dat er een leuk interview met haar zoon in de krant stond, dan als ze hoort dat ik iets heb gezegd over Turkije. Dat is confronterend. Citizen K. was nog veilig, dat onderwerp lag buiten mij. Dat ging over opgroeien in een andere wereld, niet over waar ik vandaan kom. Ik heb het altijd gehad over hoe het is om een Turkse Nederlander te zijn, nooit over hoe het is om Nederlandse Turk te zijn.’ 

[freyamaria7]

Een tijdje niks aan deze blog gedaan. Even opnieuw leven in blazen.

Hoewel ik nog steeds niet weet of ik echt heks ben, vind ik het nog wel leuk om me zo nu en dan in te verdiepen en stil te staan bij de jaarfeesten. Naast het ‘heks’ zijn - mocht ik dat al zijn - vind ik nog veel andere dingen interessant, leuk of zijn andere dingen onderdeel van mijn leven. Ik wil dan ook zo af en toe ook bij die dingen stil staan bij deze blog. Je zult dus niet alleen heksen dingen tegen komen.

Vandaag wil ik even stil staan bij een boek die ik onlangs las. Ik hoorde toevallig over het nieuwe boek van Splinter Chabot ‘Confettiregen’. Het boek gaat over de interne worsteling die hij gehad heeft met zijn geaardheid. Splinter neemt je mee in zijn jeugd door de hoofdpersoon Wobie. Op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen. Aan de hand van drie ontmoetingen in zijn jeugd, komt hij steeds meer over zichzelf te weten. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven. Een mist wat o.a onzekerheid, verwarring en angst met zich mee brengt.

Ik heb nog nooit zo snel een boek uitgelezen als deze, ik wilde het niet wegleggen misschien ook omdat ik mezelf er in herkende. En ik denk dat heel veel mensen, die hetzelfde hebben, zichzelf in herkennen. Vaak zeggen mensen waarom het toch zo lastig is om te vertellen dat je homoseksueel bent, maar dat is het niet alleen. Om mezelf even als voorbeeld te geven, het begint bij het moment dat je merkt dat er iets aan de hand is, maar je weet niet wat.

Ik heb als 13 jarig een keer S’avonds laat de televisie aan gehad. Nu heb je voornamelijk 06-lijnen als je even zapt en dat zal je vroeger ook wel gehad hebben, maar je had ook wel eens een film op televisie. In die tijd zag ik dus een keer zo’n film en ik merkte dat ik het wel heel erg interessant vond, hoe ik die vrouwen zag. Een jaar later, ik was 14, kwam de videoclip van T.A.T.U - All The Thing’s She Said op de muziekzenders. Weer merkte ik dat er iets was en net zoals bij de film, kon ik bij de videoclip niet plaatsen, wat dat zou moeten betekenen. Ik heb er verder geen aandacht aan kunnen geven, omdat ik een periode in ging waarin ik gepest werd. Ik ging van school af en heb de rest van mijn schooltijd op een andere school doorgebracht. Na school ben ik gaan werken, ik had in deze tijd nog erg veel last van mijn pestverleden. Ik was een stil en teruggetrokken meisje, vertrouwde niemand en hield me voornamelijk bezig met muziek, fantasy festivals en mijn kleding waren vooral van metalbands. Ik had één vriendin die ik overgehouden had aan mijn tweede school en waar ik mee ging winkelen of mee naar een concert ging, met verliefdheid was ik niet mee bezig. En toen werd ik 20. Mijn seksualiteit begon op te spelen, ik had destijds contact via internet met een meisje, waarvan ik wist dat ze biseksueel was. Ik merkte dat ik wat vaker naar vrouwen keek, als ik films keek. ik heb met dat meisje erover gepraat, dat ik begon te twijfelen. Aan de hand van onze gesprekken dacht ze dat ik waarschijnlijk toch hetero zou zijn, waar ik ook altijd van uit ben gegaan. Ik was er nog niet zeker van en heb ook regelmatig met twijfels in mijn hoofd gezeten. Het contact met het meisje verwaterde. Begin 2011, ik was toen een paar maanden 22, had ik weer contact met een meisje - ander meisje dit keer - via internet. Ze vertelde dat ze me leuk vond en meer wilde. Op dat moment sloeg de twijfels die ik eerder had weer in me hoofd en dit keer was het vele malen heftiger dan eerst. Ik heb me suf gesurft op internet op zoek naar antwoorden, maar kreeg ze niet. Ik heb toen een paar mensen - o.a een collega - in vertrouwen genomen en me verhaal verteld. Het hielp wel dat ik erover sprak en dat ik niet in me eentje heb rondgelopen ermee, maar hoe hard ik hoopte, ik kreeg wederom geen antwoorden. De twijfels vond ik verschrikkelijk, ik wilde dolgraag weten hoe het nu zat. Ik ging op vakantie en merkte dat ik weer interesse kreeg in de vrouwen die ik zag. Wij gingen - op aanraden van kennissen op de camping - eten bij een beachbar en het geluk wilde dat deze Nederlandstalig was. Mijn ouders hadden over en weer zitten praten met de mensen daar en als afsluiting van de vakantie, zijn we daar voor de tweede keer wezen eten en waren de mensen van de camping er ook bij. Toen we klaar waren met eten en we afscheid namen van de mensen van de beachbar, gaf de eigenaresse ons allemaal een hand om ons een fijne reis terug te wensen. Op het moment dat ze bij mij kwam en mij een hand gaf voelde ik een gevoel door me lichaam gaan wat fijn en warm aanvoelde. Op dat moment besefte ik dat ik misschien niet meer moest twijfelen en dat het wel zeker was dat ik vrouwen leuker vond dan mannen en dat ik ook niet mezelf met een man oud zag worden. Ik wist het zeker ik viel op vrouwen. Er viel een hele opluchting bij mezelf, ik had eindelijk antwoorden.

In Nederland vertelde ik aan de gene die al wisten over mijn twijfels hoe het nu zat. Ze waren blij voor me, maar ik wist dat ik het nu ook mijn ouders en mijn zus moest vertellen. Daar heeft nog wat maanden overheen gezeten, want hoewel ik het ze wel wilde vertellen, vond ik het ook erg moeilijk om ze het te vertellen. Wat mijn vader betreft, daar was ik wat bangeriger over, omdat hij een aantal jaren daarvoor zich eigen negatief had uitgelaten over een item op televisie. Wij zaten toen met het hele gezin aan tafel te eten, terwijl het item bezig was. Woorden zoals; ziek, zijn niet goed bij hun hoofd, hebben hulp nodig vlogen over de tafel heen. Ik weet nog dat mijn zus toen vroeg wat hij zou doen als één van zijn dochters met een vrouw thuis zou komen. Helaas ben ik de rest kwijt, maar dat stuk is me altijd bij gebleven. Dus toen ik moest vertellen dat ik vrouwen leuker vond, kwam de scène weer in me hoofd, wat aan de keukentafel gebeurde. De drempel die ik over moest was gigantisch voor mijn gevoel. Van mijn zus en moeder had ik wel een goed gevoel over, dat ze me zouden accepteren. Maar als ik het me zus en moeder vertelde, moest ik het ook me vader vertellen en daar zat dus nou net het probleem, omdat ik niet wist hoe hij zou reageren. Was hij bijgedraaid? Of vond hij het nog steeds niet oké? Mijn zus heb ik uiteindelijk - ik was 23 - naar het werk toe laten komen. In het gesprek, waar mijn collega bij zat, heb ik - met enorm veel lood in mijn schoenen - er uit gegooid dat ik misschien op vrouwen viel. Ze was enorm blij dat ik het haar vertelde. We hebben gepraat over mijn vader en ze begreep dat dat een moeilijk punt was. Via de berichtenbox op Hyves, hebben we de dagen daarna contact gehad hoe en wanneer ik het me moeder ging vertellen. Ik heb op het werk een brief voor haar geschreven, waarin ik uitlegde, dat ik hoopte dat ze me zou begrijpe, dat ik het op deze manier deed. Ik vond het doodeng en moeilijk om het zo tegen haar te zeggen. Ik vroeg ook in de brief om nog even te wachten met het vertellen aan mijn vader, omdat ik natuurlijk bang was hoe hij zou reageren. Twee dagen later liet ik de brief achter in haar slaapkamer en ben ik zonder iets te zeggen naar me werk gegaan. Ik had die ochtend zoveel zenuwen die door me lijf gierden, dat ik niet eens op me telefoon durfde te kijken. In de loop van de ochtend toch me telefoon aangezet. Mijn moeder had me een sms’je gestuurd, dat het allemaal oké was. Ik haalde opgelucht adem en op me werk heb ík nagepraat met me collega dat mijn moeder het nu ook wist. Bij thuiskomst stond mijn moeder al buiten me op te wachten. Ze vertelde dat mijn zus en zwager die avond zouden komen, zodat ik het ook me vader kon vertellen. BAM, daar had ik even niet op gerekend. De zenuwen gierden weer door me lijf en ik was de rest van de avond niet mezelf. Toen mijn zus en zwager er waren en mijn vader even de kamer uit liep, heb ik de brief die ik voor me moeder schreef op tafel neergelegd - misschien meer neer gekwakt door de zenuwen - en vertelde me moeder, dat toen me vader weer binnen kwam, dat er een brief op tafel lag en hij dat moest lezen. Ik wist niet wat ik moest denken, maar ik was totaal niet mezelf en ik wou dat dit allemaal niet gebeurde. ‘Nou, dan ben ik niet de enige die op vrouwen valt’ zei me vader toen hij uitgelezen was. Ik wist niet of ik moest lachen of dat ik boos moest worden, maar ik had niet verwacht dat het toch positief uitpakte. Mijn vader vond het ook oké en daarmee wisten de belangrijkste mensen uit me leven het. De last die ik al die tijd meegedragen had viel eindelijk van mijn schouders. Ik kon gaan leven en mocht ik in de loop der tijd iemand tegen komen, dan kon ik haar gewoon mee naar huis nemen zonder tekst en uitleg te geven. Ik was blij, dat iedereen ook ikzelf nu duidelijkheid had hoe het nu zat.

Om even terug te gaan naar het boek van Splinter. Ik schreef dat ik mezelf erin herkende en dat is ook zo. Toen ik twijfelde, viel die dikke mist, die Splinter ook had, in me hoofd en die verdween toen ik het me ouders vertelde. De worsteling van het niet weten en wat betekenen de gevoelens, hebben we allebei gehad. Je wordt in de tijd van de onzekerheid, constant met je gevoel heen en weer geslingerd. En ik denk dat die tijd misschien wel het moeilijkste is van de hele periode.

Het boek eindigd waarin Wobie aan zijn ouders verteld, dat hij een jongen ontmoet heeft en dat hij hem leuk vind, dit met een stortbui aan tranen. Toen ik dat las moest ik zelf ook huilen. Ik heb door het boek te lezen in het hoofd van Wobie gezeten, zijn hele reis meegemaakt en ook met sommige momenten aan mijn moeilijke tijd gedacht. Het is echt niet alleen het moment dat je het aan je omgeving verteld. Er is ook een flinke reis daarvoor. En door het boek hoop ik, dat heel veel mensen dat nu eindelijk snappen.

[ingridpinxt]

Cultuurdouche dag 1

Een eerste lesdag altijd spannend, ik was die ochtend ook al vroeg uit de veren om op tijd te zijn op de locatie, na een beetje onzeker zoeken had ik uiteindelijk de juiste locatie gevonden. Opgelucht   stapte ik dan ook naar binnen tussen allemaal mensen die ik nog nooit eerder had gezien. Ik liep de trap op want in dit soort situaties kan je altijd het beste de menigte volgen en ja hoor daar stonden nog veel meer aankomende technische bedrijfskunde studenten. Ik keek om me heen en ik was om eerlijk te zijn behoorlijk blij om daar ook wat bekende gezichten te zien had ik toch nog wat goeds overgehouden aan die introweek. Ik was benieuwd wat er daarna zou gebeuren met een open blik en eigenlijk zonder verwachtingen wachtte ik af wat er zou komen. We begonnen met een presentatie en om eerlijk te zijn was het voor mij nog allemaal wat te vrolijk in de vroege ochtend. Ochtenden en ik gaan niet zo goed samen namelijk.  Maar goed toch maar mee doen dan, ik voelde me onzeker, onwennig en nog niet op mijn gemak, maar aan de aarzeling van de groep te merken hadden daar wel meer mensen last van. Toen werden er op een gegeven moment groepjes gemaakt weer zo’n spannend moment want aan de ene kant stond ik open om nieuwe mensen te leren kennen, want eigenlijk kende ik nog bijna niemand maar aan de andere kant hoopte ik stiekem toch bij iemand die ik al een beetje kende in een groepje te komen. Maar dat is ook wel logisch nieuwe mensen leren kennen is spannend en ik vind het moeilijk om volledig mezelf te zijn en me open te stellen bij nieuwe mensen. Ik heb altijd bewondering voor die spontane, enthousiaste en open mensen die zo makkelijk met iedereen een praatje maken.  Maarja we kunnen niet allemaal zo mega sociaal zijn, na een onwennige voorstelronde van ons groepje waar ik nog niemand van kende realiseerde ik me weer zoals wel vaker dat ik geen enkele naam onthouden had. Ik ergerde me alweer aan mezelf hoe moeilijk kan het nou zijn om al is het maar voor die paar seconden 5 nieuwe namen te onthouden.  Ik durfde het ook niet nog een keer te vragen, hoe stom zou dat over zijn gekomen. Toen moesten we een groepsapp aanmaken , ik nam deze taak op me en werd gelijk bestempeld als een soort hoofd communicatie van ons groepje, nou dan had ik in ieder geval een taak. Daarna gingen we een film kijken, het ligt vast aan mij want bij de intro was dit ook zo ik ben altijd mijn groepje kwijt. Dus ben ik maar bij wat andere mensen in de zaal gaan zitten. Vervolgens hebben we gekeken naar de film the Martian. Omdat we deze film met school gingen kijken ging ik er eigenlijk al van uit dat hij niet zo leuk zou zijn, want om eerlijk te zijn tot nu toe was iedere film die ik met school heb gekeken vooral heel leerzaam en niet echt leuk om naar te kijken. Ik kan  naar eer en geweten zeggen dat dat nu niet het geval was ik vond the Martian een hele goede film, ontzettend spannend, zenuwslopend en emotioneel. Je kon je enorm inleven en kreeg gelijk een diepe bewondering voor zijn ongelofelijke doorzettingsvermogen maar ook optimisme en daarbij de toewijding van de crew die eigenlijk zonder aarzelen besluit om alles op alles te zetten om hem weer mee terug naar huis te nemen.  Al met al een geweldige film met een happy ending en dat vind ik altijd erg fijn om naar te kijken.  Na de film gingen we meeten met de tutor, om eerlijk te zijn was het doel van de tutormeeting me nog niet zo duidelijk.  Onze tutor vroeg of we vragen hadden en ik vroeg me af waarover dan, daaruit concludeerde de tutor dat we alles begrepen en de tutormeeting was dus ook snel weer afgelopen.  Na de tutormeeting werd de dag nog afgesloten en ging ik op weg naar het station om weer naar huis te gaan.

[karageraertshku]

Blok 4

Dit blok ging het allersnelste, en het is raar om te zien dat dit maar 3 ‘producten’ oplevert. Toch is het fijn om al mijn aandacht aan deze projecten te besteden en had ik er zelfs meer tijd voor gewild. De vorige keer kreeg ik als feedback dat ik van iedere opdracht een soort van tweede opdracht maak. Wel op een positieve wijze. Nu heb ik de opdracht juist heel letterlijk genomen. Een groep met één ontmoetingsplek. En die plek heeft mij geholpen om een goed narratief neer te zetten, hoewel ik soms wel mijn twijfels had of ik geen breder verhaal neer wou zetten. Zo zag ik ook aanknopingspunten bij hun privéleven, een blinde zwemmer en slechtziende hardlopers. Ik twijfelde wat binnen mijn verhaal nu echt van belang was. Het voelde niet goed om voor de deadline mijn nieuwsgierigheid weer in te moeten dunnen.  Ik had veel meer tijd gewild om alle films af te kunnen kijken en om meer vragen te stellen. Het voelt alsof ik er doorheen gerushed ben, maar uiteindelijk ben ik blij met het resultaat. Ik heb wel alle aandacht gehad voor wat ik heb gemaakt.                                                                    Ik denk dat ik nog veel meer emotie in het boek had kunnen leggen als het bij een project was gebleven. Het was jammer dat meerdere vakken veel aandacht vroegen op afronding. Is het juist mooi dat ik me gericht heb op de bewegingen? Of had het meer privé mogen zijn. Ik deed na de eerste les geen shockerende nieuwe ontdekkingen meer.                                                                                  Dit blok heb ik meer aandacht kunnen besteden aan de uitvoering van mijn boekje. Dit omdat we hier met research al eerder mee bezig waren.

Ondertussen heb ik een haat-liefde relatie met het kunstvak ABO. Omdat ik dit keer niet alleen mijn eigen fantasie op hol kon laten slaan, maar ook een realistische, serieuze maquette moest maken. Ik merk dat ik dit minder leuk vind, maar ik stel daarbij ook de vraag aan mezelf, omdat dit een technische uitdaging is die ik liever uit de weg ga. De pijn van de maquette waaraan steeds gesleuteld moet worden, heb ik terug laten komen in mijn presentatie over complementaire kleuren. Hierbij heb ik de nieuwe technieken gebruikt die ik had geleerd, het vergroten door middel van aan elkaar geplakte a4-tjes met daarop een plattegrond, het snijden in karton, en het nadenken over een tijdelijke bevestiging aan de plattegrond, waardoor mijn werk ook interactief werd. Ik heb hiermee een foto van voor deze opleiding, een nieuw leven in kunnen blazen. Het was moeilijk voor mij om los te laten dat ik niet perse iets nieuws hoefde te maken. Dit heb ik wel geprobeerd, maar datgene dat er al was werkte veel beter voor dit project. Het leert mij ook weer fris te kijken naar een oud werk, in een presentatie die het complimenteert. Door het 3-d effect van het karton kwam de foto tot leven, en voelde het meer zoals ik het in eerste instantie had gezien. Net zoals bij de maquette.

Dit blok heb ik geleerd dat ik vaak nee zeg op mijn eigen vraag, omdat ik bang ben voor afwijzing. Waarom zou een groep salsa-dansende slechtziende interesse hebben in een fotograaf? Ik heb geleerd dat deze organisatie mij juist heel erg wil helpen als student. Ook kreeg ik het gevoel dat zij het juist interessant vinden dat iemand interesse in ze heeft. Het voelt goed om eindelijk mijn nieuwsgierigheid achterna te gaan, en ik heb het gevoel dat ik nu de rest echt iets te vertellen heb over wat ik heb gezien. Natuurlijk heb ik het anders ervaren dan hun, maar het is zeker bijzonder, en zeker niet klungelig.

Ik dacht aan het begin dat ik terecht zou kunnen bij een danslerares in ’s-Hertogenbosch. Ze vroeg me uit enthousiasme meteen mee naar een lezing die ze gaf op het Fontys. Hierdoor vroeg ik me nog meer dingen af en had ik mijn zinnen al op dit project gezet. Toen ze zei dat het uiteindelijk niet door ging, kon ik daar moeilijk mee omgaan, en probeerde ik me in allerlei bochten te wringen om het wel door te laten gaan. Omdat er dus al zoveel nieuwsgierigheid zat, dat ik al een beeld had bij dit project. Uiteindelijk kon ik dus in Utrecht terecht, maar ik vond het wel heftig om op maandagavond naar de lessen te gaan en het dinsdag ochtend al te laten zien. Ik was al een hele tijd nieuwsgierig naar deze groep door een opsomming van situaties: de ontmoeting met een slechtziende man op een Jazz concert, de miscommunicatie van een vrouw die met een grote koffer de blindenweg blokkeerde op het station, waar vervolgens een blinde man met stop tegenaan botste en ze niet eens sorry zei. Ik zelf weet pas sinds kort wat het relief op het station doet. Ook kreeg ik alleen nog maar meer bevestiging toen ik laatst een stel slechtziende zag verzamelen op het station in Utrecht, de manier waarop zij niet eens op een blindenweg gingen staan, maar zo maar ergens, en hoe hun vrienden afdwaalden. Nu zie ik overal de paden en krijgen zij voor mij betekenis. Het blinden en slechtziende forum op Facebook waar ik de salsalessen op had gevonden, zag ik ook een post dat mensen fietsen op het pad hadden gezet. Dit is voor slechtziende erg onveilig. Ik kreeg het gevoel dat de blindenwereld onbegrepen werd. Het interesseert vooral nu uit mijn eigen ervaring dat zicht voor ons ziende zo vanzelf sprekend is, dat we over sommige dingen niet nadenken. Slechtziende moeten zich continu aanpassen aan de ziende wereld. Niet kunnen zien heeft zoveel meer dan alleen emotionele waarde, het kan ook ontzettend gevaarlijk zijn, en onhandig, denk bijvoorbeeld aan tijd en lichtritmes. Ook trok dit onderwerp me erg aan omdat ik mijn zicht zo waardeer nu ik zoveel met fotografie bezig ben, en ook steeds meer mijn zicht leer trainen. Maar ook de manier waarop ik fotografie nog steeds zie als het vastleggen van een herinnering.

Ik vond het fijn om dit project te doen met mensen die de wereld anders ervaren. Ze missen een zintuig, maar hun wereld wordt daardoor niet perse kleiner. Misschien is deze uitspraak wel eenzijdig, en zijn er mensen die er wel last van hebben. Tijdens de lezing van Gaby werd ik zo getriggered, dat ze liever alleen doof zou zijn dan blind, want voor doofheid zijn allerlei uitvindingen om het te compenseren. Ik heb geleerd hoe ik met deze mensen het beste communiceren, en dat ze helemaal niet bang zijn voor mensen die opeens tegen ze beginnen te praten. Voor mijn vorige project durfde ik ze niet aan te spreken, ik was bang dat ze mijn intentie niet zouden begrijpen, of bang voor me zouden zijn. Het ging juist heel natuurlijk. Ze waren erg open en welkom, en de meeste van hen wilde tussen het dansen door graag een praatje met me maken. Ik voelde mij een van hen. Voor mij bestond er maar één soort blind, maar er blijkt veel meer te zijn dan dat. Ik ging steeds met een glimlach naar huis, en kijk ook met diezelfde glimlach naar de foto’s terug, alsof het nog dezelfde energie deelt.

Ondanks dat ik echt een drempel over moest met mijn verlegenheid, en ik in eerste instantie erg op zag tegen dit project, vond ik het fijn dat ik steeds bij dezelfde groep terug mocht komen. Iedere keer had ik nog lichte paniek voordat ik er was, en als ze er dan allemaal waren voelde ik me zo op mijn gemak. Wat voor mij een angst was, werd een plezier. Omdat ik steeds terug kon komen voor het zelfde, gaf het me ruimte om te experimenteren met techniek. Zo kon ik de ene keer analoog fotograferen, een vaste lens gebruiken, en de andere keer een zoomlens. Als de opdracht er niet was, had ik dit nooit gedaan. In eerste instantie wilde ik graag een vriendin meenemen, maar de tweede keer zou ik niets liever willen dan alleen gaan. Het voelde juist goed om alles zelf te doen, en het echt mijn ervaring te maken. Alleen zij en ik kunnen het verhaal vertellen. Ik voelde mij oprechter naar hun toe in mijn eentje, ik had meer aandacht voor hen.

Ik merkte een wereld van verschil tussen dit project en mijn project over mijn dierbare. Het was fijn om me voor te stellen aan een vreemde groep, meteen toestemming te vragen en mijn doel neer te zetten. Ik was er niet voor een groot deel emotioneel bij betrokken. Ik stelde me voor als fotograaf, en zij namen mij aan als fotograaf. Ik was aan het begin nog een beetje bang om voor hun vertrouwen te vragen, omdat ze zelf niet goed kunnen zien wat ik doe en dansen is intiem, maar toen ik zei dat ik ze wilde volgen omdat ik het heel bijzonder vind wat ze doen, zag ik er een paar knikken. Omdat ik zelf nog een beetje mijn plek moest vinden in de ruimte, ging ik iedere les meer fotograferen, en mijn laatste keer bleek ook de beste keer. Het was fijn dat zij al met iets bezig waren, een geplande activiteit, we wisten beiden wat ons te wachten stond. Zij deden hun ding en hoefde niet aan mij te wennen. Ik was voor hun een soort van onzichtbaar, ze gingen er helemaal in op wat ze aan het doen waren, en dat gaf een fijne energie.

Voor de hoeveelheid foto’s die ik in dat ene uur gemaakt heb in de week, was het zeker genoeg. Maar ik had nog wel veel langere gesprekken willen hebben. Op een gegeven moment kreeg ik moeite met het onderscheiden wat ik echt wilde vertellen, omdat er zoveel dingen waren die ik interessant vond.

Door de korreligheid van het beeld, omdat ik heb besloten uit respect geen flits te gebruiken, vervaagd de gezichtsuitdrukking. Dit is wel jammer, ik vraag me af of ik daarbij de goede keuze heb gemaakt. Toch is de houding veelzeggend.

Ik heb geleerd om iets terug te geven. Ik vond het jammer dat ik ze niet het eindresultaat heb kunnen laten zien omdat hun laatste les vorige week was. Ik heb ze daarom allemaal een persoonlijk boekje gegeven waarin ze bewegen. Het was fijn om te kunnen laten zien waar ik mee bezig ben geweest, en dat het beeld in goede handen is. Ik ben blij dat ik deze ervaring nog in mijn uiteindelijke boekje heb mee kunnen nemen,  hoe mooi het was hoe de docent aan ze vertaalde wat er op het beeld stond. Het was al een ervaring op zich. Het voelde ook echt alsof we dit project samen hebben gedaan.

De gastles van Rob heeft me geleerd dat ik niet bang moet zijn om deze foto’s te geven die voor mij het meeste zeggen, ook al had ik het gevoel alsof ik ze soms dom afbeeldde, terwijl ze dat niet zijn. Omdat ik als fotograaf natuurlijk de keuze in handen heb, wat ik laat zien en wat offscreen blijft. Als ik mezelf hier niet van bewust was geworden waren het hele andere boekjes geweest. Als fotograaf wil je dingen mooier laten lijken dan ze zijn, en mensen zelfverzekerd maken, zodat je misschien nog eens welkom bent. Maar dat is niet mijn hoofddoel als fotograaf.

Ondanks dat ik er over heb getwijfeld of ik niet moest wachten tot mijn project definitief was voordat ik het zou geven, door dit persoonlijke boekje te geven, was het project voor hun wel af. De kleine boekjes vormen eigenlijk wat zij zelf hebben ervaren. Met wie zij hebben gedanst, en op welke dansjes ze hebben geoefend. En ik heb zelf een overzicht van alles wat ik heb gezien. Zij hebben de intieme momenten meegemaakt, ik ook, maar wel als toeschouwer. Ik had het leuk gevonden als ik toch net iets meer tijd had om zelf met ze mee te dansen. Het uur ging zo om. Het was jammer dat niet iedereen erbij was om het af te sluiten, maar ik ben van plan de overige boekjes op te sturen. Dit waren de eerst lessen in Utrecht, en ik ben zelfs bij de laatste van dit seizoen geweest, en heb hun afscheid meegemaakt. Mijn afscheid was ook hun afscheid. Dat geeft het voor mij nog meer waarde.

Ik merkte dat ik dit blok veel behoefte had aan feedback, omdat ik steeds naar dezelfde plaats ging en dezelfde mensen zag, had ik het gevoel dat ik de essentie niet meer kon onderscheiden van mijn eigen emotionele band met deze mensen, de plezier en de passie die ze uitstraalde. Met de laatste feedback heb ik nog echt wel een belangrijke draai gemaakt, en heb ik gemerkt dat de research lessen daar pas echt op zijn plaats vielen. Uiteindelijk heb ik het beste uit twee dummies gecombineerd. Het was bevrijdend om niet alles netjes te centreren. Ook al voelde het op het begin raar, omdat mijn techniek ook wat te kort schiet. Ik vind de foto’s sterker in verhaal worden door middel van deze presentatie.

Ik vond het super jammer toen ik afscheid van de groep moest nemen tijdens de laatste les, ik ben iedere week heel welkom ontvangen en deze mensen hadden oprechte interesse in mij. Je kunt in vier uur intiem dansen met veelzeggende aanrakingen, in een kleine ruimte echt een band opbouwen. Zij hebben een pure vorm van omgang, zonder vooroordelen. Zij wilde allemaal hun best doen voor mijn project, en deden de meest zwierige kleding aan, en excuseerde zich als ze een mindere dag hadden.

Bij de techniek lessen heb ik geleerd om mijn plezier voor verbeelding terug te krijgen, net zoals ik het eerste blok had in de studio met een analoge camera. Ook verzamel ik steeds meer apparatuur en oefen ik daar mee. Ik merk dat ik al wat rustiger ben geworden, maar kan nog veel betere leren kijken.

 Leerdoelen

Mijn feedback van de vorige keer was dat ik nog aan mijn techniek mag sleutelen, en dat het regisseren nog wat stijf gaat. Het is makkelijker om te oefen op iemand waar ik al vertrouwd mee ben.

-        De opdrachten zijn zo vrij dat ik ze niet goed kan inplannen. Vooral dit blok had ik daar veel last van. Ik kan nog niet goed overzien wat haalbaar is binnen te tijd, dat zorgt voor veel stress en uiteindelijk minder plezier. Ik heb dan pas plezier als het af is. Ik heb het dan ook wel op tijd af, maar het is niet goed als ik 4 weekenden heb overgeslagen en alleen met school bezig ben geweest. Dat gaat ten koste van een goede werkenergie. Bij de beoordelingen zie ik pas wat ik binnen die tijd heb gedaan, en krijg ik een stressontlading.

-        Een minder chaotisch proces. Nu staat de helft op mijn laptop opgeslagen, in mijn notitieschrift, en de andere helft op mijn telefoon notities.  Ook vergeet ik vaak dingen op te slaan. Dat is zonde van mijn tijd. Mijn werkboek bleef dit keer ook achter. Het proces zit dan vooral in mijn hoofd, en dat levert ook stress op. Ik heb vooral veel dingen gedaan.

-        Over mijn techniek mis ik nog veel controle. Ik heb er dit project voor gekozen, zoals mijn feedback van vorige keer, om een vriendin te vragen model voor me te staan. Ik merk dat ik nog erg loop te sukkelen en maar wat loop te proberen. Ik stel mijn model nog niet op mijn gemak. En overzie nog niet alles goed dat in beeld komt.

-        Ik was in mijn eentje in de studio, en voelde nog paniek. Ik voel mezelf daar nog niet comfortabel. Ik voelde me zelfs opgesloten. Als ik alles heb meegenomen en het mislukt en ik krijg het er niet uit. 

-        Meer durven vragen. Ik dacht te veel aan het comfort van de groep die ik volgde, ik wilde ze niet afschrikken. Omdat het een onbegrepen wereld is, heb ik het gevoel dat ik ze afschrik met hetzelfde soort vragen dat ze altijd al krijgen.  Daardoor ben ik een beetje mijn doel vergeten.

-        Ik moet nog hard aan de slag met mijn techniek, daarbij ook bewustere keuzes maken. Nu maak ik deze keuzes pas in de presentatie achteraf. Ik moet meer ruimte nemen om dit van te voren uit te denken. Wat ga ik doen, en wat voor materiaal past daar het beste bij.

-        Meer tijd nemen voor de techniek projecten, nu zie ik de integrale opdracht als hoofdopdracht, en de techniek als bijzaak.

-        Sterker worden in het bedenken van concepten en deze kunnen onderbouwen met de juiste attributen en technische uitvoeringen

[sanneopsicilia]

Ciao ragazzi e ragazze, Zoals ik had beloofd, zou ik jullie deze week het vervolg vertellen op mijn vorige post. En ik was geëindigd met dat ik iets rook toen ik mijn huis binnen liep.. En dat ik me niet kon voorstellen dat dit echt waar was. Ik kreeg een totale blackout in mijn hoofd! Want wat ik rook was mannenparfum.. En ook nog eens een hele bekende geur.. En wat ik toen in mijn hoofd dacht was iets wat nog helemaal niet waar kon zijn, want hij zou pas woensdagavond komen, was vandaag de hele dag in de studio geweest en vertelde mij een uur geleden weer thuis te zijn.. Maar het was echt waar. Wat ik rook was goed. Benthe pakte haar telefoon om te filmen en ik draaide me om en daar stond Ardi, in mijn huis! Ik kon het totaal niet geloven. Echt, ik heb nog nooit een blackout in mijn hoofd gehad. Het enige wat ik zei is dat ik het niet grappig vond en ik draaide me steeds weg van Ardi. En toen ben ik uit het niets het huis gaan opruimen.. Ik kon het gewoon nog niet geloven dat dit écht waar was. Ik durfde hem niet aan te kijken en geen eens een kus te geven! Het is zo raar dat wanneer je elkaar 1,5 maand niet hebt gezien of aangeraakt, om dat dan ineens weer te doen. Ik vroeg me ook echt af hoe hij het huis was binnengekomen. Maar zelfs de ouders van Benthe zaten in dit complot! Benthe had de dag voor dat Ardi hier heen kwam de extra huissleutel aan haar moeder gegeven. Haar vader heeft tijdens het eten aan mij gevraagd op een kaart van Palermo, waar ons huis nou precies is. En toen Ardi aankwam hebben de ouders van Benthe hem opgewacht, de huissleutel gegeven en de kaart, waarop ik zelf op aan had gegeven waar we wonen! Pas de volgende dag kreeg ik meer het besef, Ardi is écht hier. Ik kon het die dag ook niet vaak genoeg zeggen, dat ik blij was dat hij er nu al is en dat we gewoon één hele week samen hebben! Die maandag zijn we dan ook samen naar mijn stageplek toegegaan om de situatie uit te leggen, want ik zou vrij krijgen vanaf woensdag maar stage gaf aan dat ik de hele week vrij mocht hebben! Ik ben die dag met Ardi naar Giardino Inglese geweest, dit is een park en verder hebben we de heledag op het balkon gezeten. Dinsdag ben ik samen met Ardi de stad in gegaan. Om te laten zien hoe Palermo eruit ziet en hoe de sfeer hier is. En uiteraard zijn we naar Don Gelato gegaan, de plek waar ik, Benthe en mijn andere klasgenootjes te vaak heen gaan om iets lekkers te eten en te drinken. Ik heb Ardi de Kathedraal en Villa Bonnano laten zien. Hier hebben we wat foto’s gemaakt. Ardi vind de stad druk maar wel echt heel erg mooi. Hij vind dat de stad sfeer krijgt door juist de gebouwen die er voor sommige mensen misschien minder mooi uit zien, die vol zitten met graffiti of huizen die helemaal vervallen zijn. En daar ben ik het mee eens, dat maakt Palermo. Modern maar ook heel ouderwets. Woensdag zijn we wezen shoppen in een winkelcentrum. In dit winkelcentrum heb je altijd in de winkels een hoek waar veel sale is. Je kunt er serieus écht mooie tshirts krijgen voor maar 2 euro en die eerder 25 of zelf meer hebben gekost! Dus we hebben hier goed ingeslagen. Ardi was opzoek naar nieuwe sneakers en vond hier nog niets. Maar ik daarentegen wel. Deze heb ik dan ook als cadeau gekregen van Ardi! Super lief en ik ben er echt mega blij mee! Donderdag was een warme dag. We zijn daarom ook thuis gebleven en hebben de hele middag op het balkon gelegen samen. Wat fruit gemaakt, muziek opgezet en lekker gaan genieten! In de avond zijn ik, Ardi en Benthe gaan bowlen samen. En het grappige was dat er naast ons een gezin zat met jongetje dat precies op Ardi leek! Hetzelfde kapsel, een licht getinte huidskleur en qua manier van doen, leek hij ook precies op Ardi. Benthe en ik hebben helaas verloren van Ardi.. Maar ik haalde hem wel weer vol op in met een ander spel. Waar je zo snel mogelijk en zoveel mogelijk op dieren moest slaan. De volgende dag gingen we naar Mondello Beach. Het zou 24 graden worden en vol op zon maar helaas, Sicilië is en blijft een eiland en daarom kan het weer iedere dag ineens omslaan. Het was 20 graden en bewolkt. We zijn samen op het strand gaan lopen en Ardi is zelfs even het water in geweest! Mondello is mooier wanneer de zon schijnt dus wanneer Ardi hier een volgende keer is, zal ik hem dan ook Mondello laten zien wanneer het zonnig is. Die avond zijn we naar de stad toe gegaan om ergens wat te gaan eten. We waren aan de late kant dus veel restaurants waren al omgebouwd tot pubs. We zijn toen over de marktjes gaan lopen en hebben daar wat onderhandeld en sieraden gekocht. We kwamen voor het eten uiteindelijk terecht bij Galloway! Dit is een restaurant vlak achter Teatro Massimo. Dus je had ook nog een mooi uitzicht! Het was niet heel duur en wat je kreeg was veel en erg lekker. Hier ga ik dan ook zeker nog vaker eten. Ik geniet ook altijd zo als ik met Ardi uiteten ga, wij zijn allebei echt op een level met onze humor. Dus we ouwehoeren tussendoor genoeg. Het grappige is ook je kunt alles zeggen, want niemand verstaat je als je iets zegt.. En toen was het zaterdag 25 Februari. De dag dat we 4 maanden samen waren! We wilden die dag eigenlijk nog een keer naar Mondello Beach omdat toen de zon scheen maar toen we gingen eten in de stad was er van alles te doen! Het was dit weekend ook carnaval in Palermo. Er was bij Teatro Massimo een podium opgezet waar allemaal kinderen en artiesten konden optreden. Er was een Afrikaanse danser, een jongetje die heel mooi kon zingen en grote groepen kinderen die ook een talent hadden! We besloten om toch in de stad te blijven. Toen liepen we langs een straatartiest op. Het was een kunstenaar die iedereen die hij zag na ging tekenen. Hij wilde dan ook mij en Ardi graag natekenen. Hij gaf al aan, ik teken snel en niet perfect. Je ziet dan ook op de foto dat we er niet echt op lijken.. Maar hij zei alles draait om het eindresultaat. De kunstenaar praatte veel met Ardi en wilde dan ook voor ons een tekening maken. Maar dit met graffiti bussen en deze manier van kunst heet spray paint art. Hij gaf al aan Ardi aan dat hij wist wat hij voor mij wilde gaan maken. En maakte dan voor mij een kunstwerk met de zonsondergang, palmbomen en een steiger. Ik moet ook zeggen, die man weet echt waar ik van hou! Aan Ardi vroeg hij een thema en Ardi zei muziek! Hij maakte dan voor hem een zee, waar het donker was en je het universum ziet. De kunstenaar vertelde dan ook, je krijgt eerst het universum, het water, donkere nachten en dan pas komt muziek. Later heeft Ardi de kunstenaar geblindoekt en hem geholpen bij het kunstwerk van Benthe. De kunstenaar was niet tevreden maar dit is ook kunst. En als je dan ook lang kijkt naar het kunstwerk wat Benthe heeft gekregen, kun je er zelf van alles in zien! Dat noem ik pas echte kunst. En toen was het alweer zondag en hadden we nog maar een paar uurtjes samen voordat hij weer terug naar Nederland zou gaan. We hebben die middag nog even snel wat gegeten samen en toen samen gewacht op de bus. Elkaar een laatste kus gegeven, Ardi stapte de bus in en de bus reed weg. Ik ben blijven kijken tot ik de bus nergens meer zag. En ik moet ook echt zeggen, ik heb nog geen één keer een moment gehad dat ik naar huis toe zou willen. Maar deze avond wilde ik toch echt heel graag naar huis, omdat ik hem niet meer wil missen en graag bij hem wil zijn. Nou, dit was het vervolg! Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen en ik ben natuurlijk erg benieuwd naar jullie reacties over zijn verassing! Ik heb er zelf erg van genoten dat hij er was. In het begin is het heel erg wennen dat iemand waarvan je houd er weer is en die je 1,5 maand niet hebt gezien of hebt kunnen aanraken. Dus je moet je gaan beseffen dat je weer samen bent. Maar ook al heel snel, voelt het niet meer raar en lijkt het niet eens meer dat je zolang niet meer samen bent geweest. Dan voelt het weer, zoals het eerder altijd was! Distance means nothing, when someone means so much ❤

[levensles]

Verloren

Soms wil je praten. Praten over alles wat je dwars zit, of gewoon even je verhaal kwijt. Maar soms zijn er geen mensen om daar mee over te praten. Zoals nu. Misschien laat ik het een keer lezen, aan iemand, als ik er klaar voor ben. Wanneer dat is, weet ik nog niet. Het is ook wat makkelijker om te vertellen zo, het is minder persoonlijk. Het is puur ik, mijn gedachten en het toetsenbord. Dus voor nu doe ik het zo, en daar doen we het maar even mee.

Laten we maar gewoon bij het begin beginnen. Een tijdlijn, van mij en mijn problemen. Alles op een rijtje, dat vind ik fijn.

Het begint bij mijn 13e. Ik ben altijd al bezig geweest met het perfectionisme en het streven naar perfectie. Dit kwam misschien niet altijd naar voren in mijn cijfers op de middelbare school, waardoor er voor buitenstaanders niet veel aan de hand leek te zijn. Maar in mijn hoofd zat het anders (eigenlijk nog steeds). Het begon allemaal toen ik een Frans toets moest leren, 1 van mijn slechtste vakken. Het lukte niet, ik kon er niet tegen. Ik zag mezelf als een mislukking. Ik kreeg de woorden maar niet in mijn hoofd, dus ik moest gestraft worden. Met een schaar sneed ik in mijn huid, dit was de eerste keer dat ik mezelf verwondde. Het stelde niet veel voor, maar het idee van zelfbeschadiging kwam voor het eerst in mijn hoofd. Later bleek dit het begin van een verslaving te zijn.

Na deze gebeurtenis ging ik verder met leren, goed mijn best doen op school, perfect zijn, goed presteren. Dat is iets wat dan ook altijd in mijn hoofd vast staat. Het was (eigenlijk is) mijn doel in het leven: perfectionisme. Inmiddels kwam dit perfectionisme niet alleen meer terug op school. Perfectionisme moest ontstaan op alle gebieden: gedrag, uiterlijk, relaties etc. Maar zodra ik met een perfectionistische kijk naar deze dingen ging kijken, zag ik al snel alle mislukkingen. Dit zorgde dan ook voor een slecht zelfbeeld en anorexia, want ik vond mezelf te dik en veelste lelijk. Daarnaast kwam het idee ‘ik ben niet belangrijk, maar iedereen om me heen wel’ in mijn hoofd geslopen. Dit idee komt denk ik ook van het perfectionisme vandaan, want mijn allergrootste doel werd ‘iedereen om mij heen moet gelukkig zijn, alles moet perfect voor ze zijn.’ Hoe ik me voelde zou niet uitmaken, als zij maar blij waren. Dit zorgde ervoor dat ik niks vertelde over wat er ondertussen allemaal aan de hand was met mij. Controle en het streven naar perfectie namen mij over, wat naast anorexia resulteerde in een paniekstoornis en depressie,  Ondertussen deed ik ook nog steeds aan zelfbeschadiging als straf voor mijn falen in het perfectionisme.

Deze jaren van depressie, anorexia en een paniekstoornis waren echt een hel voor mij. Ik moest overleven. Ik had geen leven meer, ik vond niks meer leuk. Het enige wat ik nog deed was stressen over school, mijn prestaties en mijn problemen verborgen houden. Je kunt nu wel begrijpen dat niemand dit volhoudt, en ik dus ook niet. Op een dag, ergens in de herfst van 2012 denk ik, vond ik het dan ook genoeg geweest. Ik pakte een groot keukenmes, en dacht: nu is het over. Maar mijn pap en mam vonden mij al snel. Misschien durfde ik het stiekem ook niet diep genoeg te doen. Vanaf dit punt verandert er echter wel veel in mijn leven. Mijn ouders wisten nu alles en er werd een versneld proces bij een psycholoog in gang gezet, daarnaast was er sprake van opname in een kliniek. Maar ik was eigenwijs, want als ik daar aan toe gaf, gaf ik toe aan mijn eigen falen en verloor ik controle. Dus ik deed het niet. Toch zag ik (met hulp) in dat het zo niet verder kon. Daarom ging ik elke week naar een psycholoog (die ik echt niet mocht) om mij te helpen. Later bleek dat ik hier niet veel aan had, en ik het alsnog allemaal zelf moest op te lossen.

In 2013 ontmoette ik een jongen die mij wilde helpen. Hij had veel geduld en zou uren naast me liggen, zonder dat ik iets zou zeggen. Ik wist dat er iemand voor me was en van me hield, en dat was alles wat ik op dat moment nodig had. Alhoewel het niet altijd even goed ging tussen ons, was hij er uiteindelijk altijd voor mij, en hielp hij mij weer wat gelukkiger worden. Ook mijn ouders deden erg hun best. Ik zelf ook. Mijn zelfbeeld en perfectionisme bleven echter wel een probleem. Maar ik had in ieder geval weer redenen om uit bed te komen. Dus ik zette mijn leven voort en probeerde het er het beste van te maken, mijn problemen diep en ver weg verstopt.

Nu zijn we beland in 2015. Na veel zwoegen, up’s and down’s, gaat het weer best goed met mij. Alhoewel ik hierbij wel moet zeggen dat de stress en spanning door school in combinatie met mijn perfectionisme nooit weg ging, ook problemen met mijn zelfbeeld bleven altijd bestaan. Het was een gedeelte van mij geworden, waar ik mee probeerde te leven. In februari werd ik echter ziek, een griepje, dacht ik. Maar na 2 weken lag ik nog steeds ziek in bed, en kostte de trap oplopen nog steeds teveel energie. Verschillende dokter bezoeken verder, wisten we nog steeds niks. Ondertussen ging ik 3 uur per dag naar school en sliep ik voor de rest de hele dag. Deze gebeurtenis was voor mijn perfectionisme natuurlijk een ramp, omdat het streven hiernaar onmogelijk werd. In deze periode zag ik het leven niet meer zitten. Ik voelde me geen levend persoon meer, ik was puur aan het overleven. Ik kon bijna niks meer en had daarom ook moeite met inzien dat het leven leuk kan zijn, want ikzelf kon niks leuks meer doen. 2 maanden en nog heel wat ziekenhuis en dokter bezoeken later, krijg ik de diagnose CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Ja hoe kom ik daar dan aan? Dat weten ze ook niet. Gaat dat nog over? Dat weten ze ook niet. Eigenlijk weten ze helemaal niks over deze ziekte. En dit is wat het allemaal nog 100x vervelender maakt(e). Gepaste hulp kon ik niet vinden. Ik ging naar een fysiotherapeut voor ademhalingsoefeningen om te ontspannen, maar daar bleef het dan ook bij. Toch haalde ik op een onmogelijke wijze mijn schooljaar (zomer 2015). Ondanks het feit dat ik een half jaar bijna niet op school was geweest en iedereen wilde dat ik het schooljaar opnieuw deed. Door mijn perfectionisme was ik vastberaden om mijn VWO af te maken. In de vakantie besloot ik daarom heel veel te rusten. Dit deed mij wel goed. Met nieuwe moed ging ik het zesde jaar van de middelbare in, het examenjaar. Al snel kwam ik erachter dat mijn problemen weer langzaam terug kwamen. De spanning, stress, vermoeidheid en de daarbij komende negatieve gedachtes zorgden ervoor dat het elke dag weer een strijd tegen mijn lichaam en verstand werd. Maar ik en mijn perfectionisme waren ervan verzekerd dat ik mijn diploma moest halen, want ik was nu al zo ver gekomen. Ik wilde niet opgeven. Met heel veel zwoegen, en ook flink wat stress en breekmomenten, heb ik mijn diploma toch gehaald. Ik weet nog steeds niet precies hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Toch ben ik nu een trotste bezitter van het VWO diploma.

Nu werd mij echter verteld, op de dag van mijn laatste examen, dat mijn ouders gingen scheiden, omdat mijn vader al 2 jaar vreemd ging. Dit was een enorme klap voor mij. Opeens werd veel duidelijk, mijn vader loog al 2 jaar tegen ons, en ik voelde me bedrogen. Zoiets had ik nooit verwacht van hem. De steun die ik van mijn ouders (vooral mijn vader) kreeg in slechte tijden viel nu voor mijn gevoel weg. Papa verhuisde, mama werd ongelukkig. Vanaf nu had ik het idee dat ik nooit meer met mijn problemen bij ze kon komen, omdat papa nu ergens anders woonde en teveel bezig was met zijn nieuwe vrouw, en mama het al moeilijk genoeg had. Hierdoor werd deze situatie voor mij ook alleen maar moeilijker. Vanaf nu probeerde ik zelf mijn problemen op te lossen. Ik zou er zelf voor gaan zorgen dat alles goed ging komen. Het is nu zomer 2016. Het begin van een nieuw leven, dacht ik.

Ook deze zomer besluit ik goed uit te rusten. Ik ga op vakantie met mijn vriend en op vakantie met mijn vriendinnen. Ik probeer de dagen te vullen met dingen die ik leuk vind. Dit bleek echter moeilijker dan ik dacht, doordat mijn leven overgenomen werd door ziekte, perfectionisme, etc. Ik had nooit de kans gekregen om een hobby te ontwikkelen. Ik weet niet eens wat ik oprecht leuk vind om te doen. Daardoor werd de vakantie eenzamer en saaier dan verwacht, maar ik was in ieder geval uitgerust. Eind augustus verhuis ik, naar mijn vriend, naar de andere kant van Nederland. Ik kon geen kamer vinden in Utrecht, dus dit was de beste optie. Met veel goede moed begon ik aan mijn nieuwe leven. Toch gebeurde er wat alle andere jaren ook gebeurde. Ik kreeg weer snel last van mijn problemen, die met de dag erger werden. Eind november besloot ik daarom te stoppen met mijn studie. De gedachte om te stoppen ontstond eigenlijk al de eerste dag van mijn studie. Ik weet niet goed waarom, maar ik had het idee dat ik op een plaats was waar ik niet hoorde. Ik denk dat het ermee te maken had, dat ik voelde dat ik er niet klaar voor was. Ik was bang dat ik weer dezelfde problemen ging krijgen, en dat bleek ook zo te zijn. Inmiddels kende ik mijzelf en de patronen in mijn leven al aardig goed. In december verhuisde ik weer terug naar mijn oude huis, naar mijn moeder en broertje. Hiermee zijn we terug bij af. Vanaf dit punt zijn we klaar met het verleden van mijn tijdlijn. Dat is nu in ieder geval opgeschreven. Van me afgeschreven. Weg uit mijn hoofd, mijn chaotische gedachten.

Nu zijn we in het nu beland. Wat nu? Ik woon weer thuis en ik heb toegegeven aan mijn problemen. Het voelt alsof ik weer in een diep dal ben beland. Mijn perfectionisme zegt me dat ik niet mag falen, maar met deze situatie heb ik het gevoel dat ik dat wel heb gedaan. Ik heb gefaald. Het is mislukt. Ik ben mislukt. Mijn problemen zijn te groot om genegeerd te worden. Ik vind het moeilijk om dit te beseffen en te accepteren. Het voelt alsof ik niet meer sterk genoeg ben en daar heb ik erg veel moeite mee. Hierdoor wordt mijn slechte zelfbeeld ook weer meer gevoed. Ik ben te zwak, en ik haat zwakte. Zwakte is een teken van controle verliezen en daar kan ik niet tegen. 

Deze negatieve gevoelens zorgen er ook voor dat het met de dag slechter gaat. Nu ik ben gestopt met mijn studie en dus heb toegegeven aan mijn problemen, voelt het alsof mijn problemen mij nu langzaam aan steeds meer overnemen. Ik geef toe, ik geef toe aan alles wat ik zo lang probeerde weg te stoppen, te verbergen, te negeren. Mijn depressie wordt erger, ik neig weer naar afvallen, mijn vermoeidheid wordt steeds erger. Ik weet nu dat ik niet verder kan, niet op deze manier. Ik streef naar een gelukkig leven, een perfect leven, maar dit dal heeft me laten realiseren dat een gelukkig leven begint bij het oplossen van mijn problemen. Mijn problemen die ik al vanaf mijn 13e heb en waar ik steeds voor wegloop. Ik denk dat het op dit moment juist belangrijk is om te falen, te zakken naar het dieptepunt, zodat het vanaf dit punt alleen maar beter kan worden. Maar dan komen de vragen. Waar begin ik? Wat moet ik doen? Wat helpt? En misschien wel de moeilijkste vraag: Wie ben ik? Ik ken mezelf alleen met de problemen die ik al zo lang heb, de problemen die mij altijd op een manier hebben aangetast. Problemen die ervoor hebben gezorgd dat ik nooit echt mezelf kon zijn. Ik weet gewoon niet meer wie ik ben en wat ik wil, waar ik van houd, wat ik graag doe. En dit zijn juist de dingen die bepalen hoe ik verder kan gaan in het leven. Dus ik loop vast. Ik voel me verloren. Ik voel me zo verloren.

Ik voel me opnieuw een klein meisje. Een meisje dat liefde nodig heeft, hulp, een hand om vast te houden. Ik heb steun nodig. Dit is mijn roep om hulp. Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Laat alles ophouden. Ik wil weg, weg ver van hier, weg van mijn problemen. Alsjeblieft. Ik ben zo alleen.

En dit, dit is mijn tijdlijn tot nu toe. Laat de toekomst alsjeblieft wat beters brengen.

Femke

Opmerking 1: Ik heb in dit stuk nog veel dingen weggelaten. Zo heb ik nog meer problemen naast mijn perfectionisme die het dagelijkse leven beïnvloeden. Ik kan niet omgaan met nieuwe situaties, ik wil controle hebben over situaties, en paniekeer als dat niet lukt. Daarnaast heb ik veel bevestiging nodig, bevestiging dat ik iemand niet lastig val, dat ik geen mislukkeling ben, etc. Ook heb ik nog steeds veel moeite met de scheiding van mijn ouders en de gevolgen hiervan. Ik heb ook veel moeite met het einde van mijn relatie met de jongen die mij eerst zoveel hielp, maar mij nu bijna alleen maar kritiek en onbegrip gaf. Maar ik moet opmerken, er zijn ook positieve dingen, zoals mijn vriendinnen die mij vaak steunden wanneer ik het nodig had (op school). Dit zijn allemaal belangrijke dingen, maar maken dit verhaal voor nu even te lang. Misschien vertel ik er nog wel een andere keer uitgebreid over. Als ik wil. Als iemand er überhaupt iets om geeft.

Opmerking 2: Help, ik vind het eng om dit te posten. Voor degene die dit leest en mij kent, ga alsjeblieft voorzichtig met deze informatie om. Dit is wie ik ben, dit is mijn grootste geheim.

[prijst-almachtige-god]

Ik doorzag de leugens van de CCP en Gods liefde haalde me terug naar Hem

Door Kemu, Zuid-Korea

 “Ik zeg het nog één keer tegen je: hou op met die onzin over God! Je mag niets meer te maken hebben met die lui die in God geloven. Als ik zie dat je weer contact met hen hebt gehad, gooi ik je telefoon aan diggelen!”

 “Waarom? Waarom sta je mijn geloof in de weg?” vroeg mijn vrouw mij met een ontsteld gezicht.

“Waarom?! Voor je eigen bestwil, en de bestwil van ons gezin. Weet je dan niet dat de CCP overheid hard optreedt tegen De Kerk van Almachtige God, en deze onderdrukt? Weet je dan niets van de zaak Zhaoyuan van 28 mei 2014? Op internet staat dat Zhang Lidong, de hoofdschuldige in die zaak lid was van De Kerk van Almachtige God. Als jij met dat soort mensen heult, dan stel je je aan heel groot gevaar bloot!”

 Resoluut antwoordde ze: “Zhang Lidong en die anderen hoorden helemaal niet bij De Kerk van Almachtige God. Je moet dat soort dingen die op het internet worden gezegd gewoon niet geloven. Ik heb nu twee of drie maanden contact met broeders en zusters van De Kerk van Almachtige God en voor zover ik het kan zien zijn het allemaal oprechte mensen die vriendelijk en eerlijk zijn tegen anderen. Ze helpen elkaar wanneer iemand in moeilijkheden zit en het is helemaal niet zoals er op het internet wordt gezegd.”

 Ik was razend en bleef sceptisch. “Zoek zelf op internet, dan kom je erachter of ik gelijk heb of niet.”

 Mijn vrouw leidde me toen naar een stoel en zei: “Jij bent iemand die de dingen goed overdenkt. Je moet dit redelijk benaderen en volgens de feiten spreken. Je kunt niet slechts naar één kant van het verhaal luisteren! Alle belangrijke media in China zijn slechts een spreekbuis voor de CCP overheid, ze zijn slechts gereedschap waarmee de overheid de mensen kan bedriegen. Hoe geloofwaardig zijn de dingen die zij zegt? Ben je de protesten op het Tiananmenplein van 1989 vergeten? De studenten op het Tiananmenplein protesteerden tegen corruptie en voor democratische vrijheden. Maar de CCP overheid heeft toen een paar onbekende mensen bij elkaar gezocht, heeft ze als studenten vermomd en die bij de studenten laten infiltreren en waarna ze gingen slaan, vernielen, plunderen, brandstichten en militaire voertuigen omvergooien. Die mensen veroorzaakten een enorme chaos en vervolgens schoof de CCP overheid de schuld van hun eigen misdaden de studenten in de schoenen. Daarna gebruikte de CCP overheid media zoals TV en radio om de ether te overspoelen met haar verslagen en maakte zij de studentenbeweging zwart als een contrarevolutionaire oproer, waarna ze een bloedige strafexpeditie op hen losliet waarvan het gevolg was dat minimaal duizenden studenten werden doodgeschoten of door tanks werden vermorzeld. Iedereen die de geschiedenis van de CCP overheid kent, weet dat ze altijd hard heeft opgetreden tegen rechtvaardigheid en dat ze het bestaan van groepen of personen met een afwijkende politieke visie of mening eenvoudigweg niet tolereert. Om een dictatorschap te bereiken heeft de CCP overheid altijd zulke groepen of zulke mensen aangevallen en veroordeeld, of hen zelfs onderdrukt of volledig verboden. Iedere keer dat de CCP overheid met geweld een religieus geloof, een beweging voor democratische rechten of protesten van etnische minderheden heeft onderdrukt, begint zij eerst vervalste zaken te verzinnen. Vervolgens creëert ze een enorm protest onder het publiek, stookt ze het publiek op om die zaken vervolgens met geweld te onderdrukken. Dit is een feit. In de zaak Zhaoyuan van 28 mei beschuldigde de CCP overheid De Kerk van Almachtige God ook ten onrechte. Zorgvuldig had ze weer een vervalste zaak verzonnen.”

Wat ze zei, kon ik helemaal niet weerleggen, en ik dacht bij mezelf: zij heeft enkele familieleden gekend van de slachtoffers van de protesten op het Tiananmenplein en kent het verhaal uit de eerste hand. Alles wat ze heeft gezegd is waar. Maar toch, zelfs al heeft het incident in Zhaoyuan niets met De Kerk van Almachtige God van doen, ik heb nog nooit contact gehad met de leden en ik heb geen idee wat voor soort kerk het is. We leven tegenwoordig in zo’n problematische wereld – wat als ze wordt opgelicht? Daarom verbood ik haar weer contact te hebben met wie dan ook van De Kerk van Almachtige God. Toen ik wegging, sloeg ik de deur hard achter me dicht en liet ik haar in tranen achter.

 Het was een bijzonder donkere nacht, zonder maanlicht of sterren. Ik voelde me echt rot toen ik over straat liep. Ik dacht aan de tien jaren van ons huwelijk, vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten, verliefd werden en trouwden hadden we veel meegemaakt, maar wat er ook gebeurde, we praatten er altijd over en steunden elkaar. We hadden nog nooit een knallende ruzie gehad. Toch had ik haar er net van langs gegeven vanwege haar geloof – ik had echt het gevoel dat ik haar niet op die manier had moeten behandelen. Maar aan de andere kant stond er op internet dat De Kerk van Almachtige God niet deugde, dus zou ik haar een dienst bewijzen als ik haar haar geloof niet in praktijk liet brengen. Waarom kon ze me niet begrijpen? Op dat moment voelde ik me ongelooflijk moe en verdrietig. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en een prachtige foto van ons gelukkig gezin flitste voor mijn ogen – de lieve glimlach van onze dochter verdreef al snel mijn vermoeidheid. Ik bedacht hoe ik de ruggengraat van het gezin was en dat het voor haar eigen bescherming en de bestwil van ons gezin was, dat ik mijn vrouw beschermde door haar haar geloof niet te laten uitoefenen. Daarom besloot ik dat ik op mijn standpunt moest blijven staan.

 In de periode daarna was ik bang de gevoelens van mijn vrouw voor mij te kwetsen en durfde dus geen grote conflicten aan te gaan en zei gewoon dat ze met mij niet over dingen moest praten die met God te maken hadden. Ook al leek het oppervlakkig dat we normaal met elkaar op konden schieten, toch ontstond er al een kloof tussen ons.

 Toen ik op een dag, na mijn werk in de ochtendploeg, door de voordeur naar binnenkwam, hoorde ik het geluid van vrolijke muziek uit de slaapkamer komen, vergezeld door blije lachsalvo’s van mijn vrouw en dochter. Nieuwsgierig dacht ik: Hm? Het is al heel lang geleden dat ik hier in huis zo’n blij geluid heb gehoord. Sinds mijn vrouw naar Zuid-Korea is gekomen heeft ze nooit echt kunnen wennen aan de omgeving hier, vanwege de levensstijl, de taal en de cultuur. Vooral omdat ze haar bejaarde moeder en een baan die ze leuk vond daar achterliet en ze hier geen familie of vrienden naast zich heeft, zit ze vaak alleen te huilen. Ik heb gezien hoe verdrietig en bedroefd ze was, maar ik wist nooit hoe ik haar moest troosten. Wat is dat voor een lied dat haar nu dan zoveel vreugde weet te geven? Heel stilletjes deed ik de deur open en ik zag dat er een dans- en muziekvideo van De Kerk van Almachtige God: ‘De ware liefde van God’ op het scherm van de computer werd afgespeeld. Zes jonge vrouwen waren blij aan het dansen en zingen met veel gevoel maar vooral hun stralende gezichten met een blije glimlach troffen mij onmiddellijk diep in mijn hart. Ik was heel nieuwsgierig en dacht: Wat is dit voor een soort kerk, en wat voor soort groep is dit? Hoe komt het dat hun liederen en dansen zo aanstekelijk en kalmerend werken? Als het echt slechte mensen waren, hoe kunnen ze dan zo’n vriendelijke, oprechte glimlach hebben?

Toen mijn dochter mij zag, vroeg ze blij: “Pap, is dit geen mooi lied? Mama en ik zijn er echt dol op. Kom met ons dansen en zingen!” Ik pakte haar op, omhelsde haar, gaf haar een kus op haar gezichtje en zei toegeeflijk: “Liefje, ik ben dol op energieke, krachtige liederen en dansen.” Ze schudde haar hoofd en dacht even na. “Papa, jij houdt toch van tapdansen? Mam, zet die video eens voor hem op met die geweldige dans.” Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar te onderbreken en dacht dat ik er enkel maar even naar moest kijken, ook al is het van De Kerk van Almachtige God, zo vaak tref ik tegenwoordig niet meer zo’n harmonieuze sfeer aan bij ons thuis. Ik hield mijn dochter vast, ging naast mijn vrouw zitten en begon te kijken. De dans- en muziekvideo ‘God heeft Zijn glorie naar het oosten gebracht’ was sterk en energiek en had een heerlijk ritme. In een tapdans stijl dansten ze met zo’n fantastische uitdrukkingskracht. Ik heb altijd al van dansen en zingen gehouden, dus ik voelde me echt aangetrokken. Toen mijn vrouw zag hoe ik erin opging, zei ze opgewonden: “Deze muziek en dans is helemaal gearrangeerd en opgenomen door de broeders en zusters van De Kerk van Almachtige God. Ze zijn geen van allen beroepsmuzikanten of dansers.” Hier moest ik wel serieus over nadenken. Hoe konden mensen zonder professionele opleiding zo ongelooflijk goed dansen? Ze glimlachte en zei: “Het is verbazingwekkend, nietwaar?! Zouden niet-professionele dansers zo kunnen dansen zonder Gods eigen werk en begeleiding? Je zou je zelfs nog meer verbazen als je de films zag die ze hebben gemaakt. De Kerk van Almachtige God heeft het werk van de Heilige Geest, ze heeft Gods zegen. Daarom zijn hun liederen, dansen en films zo goed gemaakt. Daar komt nog bij dat mensen ontzettend veel baat hebben van alle waarheden die in de films worden gecommuniceerd. Al die negatieve propaganda op het internet komt alleen maar van de CCP overheid die leugens verspreidt over De Kerk van Almachtige God. Het is helemaal niet waar. De CCP overheid verspreidt deze leugens om iedereen vijandig tegenover De Kerk van Almachtige God te laten staan zodat ze het werk van God in de laatste dagen niet durven te onderzoeken en daardoor Gods redding kwijtraken.”

Toen ik hoorde wat ze zei en de bezielde blik in haar gezicht zag, werd ik nog nieuwsgieriger. Ik dacht eraan hoe ze hersteld was van haar depressie vanwege het gevoel van heimwee en het gemis van haar moeder sinds ze in Almachtige God was gaan geloven. Ik zag ook dat ze geduldiger was geworden met onze dochter en niet meer boos werd. Ook was ze ongelooflijk goed voor mij gaan zorgen. Zou het echt zo kunnen zijn dat Almachtige God mijn vrouw had veranderd? Was De Kerk van Almachtige God inderdaad zo goed als ze zei? Terwijl ik dit allemaal doordacht raakte ik volkomen de kluts kwijt – ik wist niet of ik haar moest toestaan haar geloof te blijven beoefenen. Na een periode van interne strijd besloot ik om naar De Kerk van Almachtige God te gaan en zelf eens te gaan kijken of het iets was. Als het niet zo was als op het internet werd gezegd, zou ik haar niet langer tegenhouden.

 Tijdens het weekend, toen ik vrij had van mijn werk, ging ik naar mijn vrouw toe en zei tegen haar dat ik eens wilde gaan kijken bij De Kerk van Almachtige God. Ze was zowel verrast als blij. Toen we daar aankwamen ontvingen de broeders en zusters ons hartelijk, en ik voelde aan hun woorden, hun acties en aan hoe ze op anderen reageerden dat ze vriendelijk en oprecht waren. Langzaam liet ik mijn gespannenheid en waakzaamheid vieren. Toen vertelde een zuster opgewonden tegen iedereen: “Broeders en zusters, de musical ‘Het verhaal van Xiaozhen’ heeft een internationale prijs gewonnen!” Uit nieuwsgierigheid vroeg ik: “Kan ik hem zien?” In koor klonk hun toestemming en de musical begon te spelen. De voor- en tegenspoed van Xiaozhen in het verhaal raakten me echt en ik bedacht hoe ik zelf ook een ‘Xiaozhen’ was. Toen ik een stuk jonger was, was ik door een ongelukkige gezinssituatie stuurloos in de maatschappij, ik had allerlei pesterijen en vernederingen moeten ondergaan om maar te blijven leven en werd door anderen koel behandeld. En nu sloofde ik me uit en werkte hard om de kost te verdienen en maakte ik van alles mee, zowel het zoete als het bittere. Door de jaren heen had ik heel wat voor- en tegenspoed meegemaakt en ik voelde me moe en verdrietig, maar hield me voortdurend groot voor mijn vrouw en mijn vrienden. Wie had er echt de pijn in mijn hart kunnen weten? Tegen het einde van de musical werd dit lied gezongen: “De Almachtige is barmhartig voor deze mensen die erg geleden hebben; Hij is deze mensen die bewustzijn ontberen tegelijkertijd zat, daar Hij te lang op antwoord van de mensheid heeft moeten wachten. Hij wil graag zoeken, je hart en je geest zoeken, om je water en voedsel te brengen en je op te wekken, opdat je niet langer zult dorsten en hongeren. Als je vermoeid bent en als je iets begint te voelen van de troosteloze verlatenheid van deze wereld, wees dan niet verloren, huil dan niet. Almachtige God, de Wachter, zal je komst op elk moment omarmen” (‘God zoekt je hart en je geest’ in ‘Volg het Lam en zing een nieuw lied’). Iedere regel van het lied verwarmde mijn verloren, lijdende ziel, en iedere gezongen noot voelde alsof een moeder haar handen naar haar lang verloren kind uitstak. Wat ik voelde was de roep van de liefde en ik was ongelooflijk geroerd. De tranen stroomden over mijn wangen toen de musical was afgelopen. Het was de eerste keer dat ik ooit in het aanzien van zoveel mensen had gehuild en ik voelde me wat opgelaten, dus draaide ik snel en stilletjes mijn hoofd opzij om de tranen weg te vegen. Gemeend riep ik uit: “Dat is een prachtige musical!” Ik gaf ‘Het verhaal van Xiaozhen’ een stevig applaus.

 Mijn vrouw keek me aan en zei blij en zeer geëmotioneerd tegen me: “Dat je hart door ‘Het verhaal van Xiaozhen’ is geraakt was omdat God je heeft geraakt! Ik weet dat de zaak Zhaoyuan van 28 mei je geschokt heeft en dat je veel over het werk van Almachtige God in de laatste dagen verkeerd hebt begrepen. Ik weet ook dat je je zorgen maakt over mijn veiligheid en die van onze dochter, dus laten we vandaag maar eens kijken wat er nu echt is gebeurd in die zaak.”

 Toen draaiden de broeders en zusters een video voor mij: ‘De waarheid blootgelegd achter de Zhaoyuan-zaak van 28 Mei’. Deze video onthulde diverse belangrijke verdachte aspecten van de zaak en analyseerde ze vervolgens een voor een. Ik werd er geheel door in beslag genomen en samen met de video voerde ik mijn eigen analyse van de zaak uit om achter de waarheid te komen. De rimpels op mijn voorhoofd verdwenen geleidelijk naarmate de video werd afgespeeld, omdat ik zag hoe de leugens laag na laag aan het licht kwamen en er ontsnapte mij een lange zucht. Ik realiseerde me dat de zaak Zhaoyuan van 28 mei helemaal door de CCP overheid was verzonnen om religieuze overtuiging te smoren en De Kerk van Almachtige God uit te roeien. De daders in de zaak, Zhang Lidong, Zhang Fan en de anderen, ontkenden in hun eigen woorden dat ze leden van De Kerk van Almachtige God waren en zeiden dat ze in het geheel niet met de kerk waren verbonden. Maar de CCP overheid sloeg in het geheel geen acht op de getuigenissen van de verdachten, ging flagrant tegen de feiten in en hield vol dat het door mensen van De Kerk van Almachtige God was gedaan. Wat nog bizarder was, was dat zelfs zonder proces of vonnis de CCP overheid de zaak onmiddellijk op TV en op internet zette en deze in het openbaar en definitief in de schoenen van De Kerk van Almachtige God schoof. Dat allemaal om een publieke rel te veroorzaken zodat ze de kerk kon onderdrukken en wegvagen. De CCP overheid beschuldigde de kerk valselijk en riep zo’n vervalste zaak in het leven, dat ze als een bezetene onbelemmerd christenen van de kerk kon gaan onderdrukken en arresteren. Het is net als bij de onderdrukking van de studentenbeweging van 4 juni 1989: eerst verzonnen ze geruchten om de patriottistische studentenbeweging als een contrarevolutionaire ordeverstoring af te schilderen en daarna begonnen ze mensen te arresteren en te vermoorden. Geconfronteerd met de feiten werd het me eindelijk volslagen duidelijk dat de tactiek van de CCP overheid voor het uitroeien van andersdenkenden eruit bestond om eerst geruchten te verzinnen en de feiten te verdraaien, die mensen dan vals te beschuldigen en ze vervolgens met geweld te onderdrukken. Door het verdraaien van de waarheid, de verkeerde voorstelling van de werkelijkheid en het vals beschuldigen van De Kerk van Almachtige God zorgt de CCP overheid ervoor dat de mensen die de waarheid niet kennen haar leugens geloven en de kerk verkeerd begrijpen – de CCP overheid is zo afschuwelijk! Maar wat ik nog niet begreep was dat als de broeders en zusters in De Kerk van Almachtige God oprechte mensen zijn, en helemaal niet zoals online te lezen staat, dus waarom vervolgt de CCP overheid de kerk dan zo uitzinnig en doet ze zoveel moeite om die moordzaak in de schoenen van De Kerk van Almachtige God te schuiven en de leden te arresteren? Wat was er werkelijk aan de hand?

 Ik sprak over mijn verwarring en een zuster reageerde: “Laten we eerst eens twee passages uit Gods woorden lezen. ‘Satan verkrijgt zijn roem door het publiek te misleiden. Hij werpt zich vaak op als een voorvechter en rolmodel van rechtvaardigheid. Onder de vlag van het beschermen van rechtvaardigheid, schaadt hij de mens, verslindt hun ziel, en gebruikt allerlei middelen om de mens te verlammen, bedriegen en aan te sporen. Zijn doel is om zijn slechte gedrag geaccepteerd te krijgen onder de mensen en hen erin mee te lokken, om de mens te betrekken in zijn verzet tegen Gods gezag en soevereiniteit. Wanneer men echter zijn plannen, complotten en doortrapte kenmerken doorziet en niet langer door hem wil worden vertrapt en misleid, niet langer voor hem wil blijven zwoegen, er niet samen met hem gestraft en vernietigd wil worden, verandert Satan zijn eerdere vroom lijkende kenmerken en rukt hij zijn valse masker af om zijn ware slechte, wrede, lelijke en woeste gezicht te onthullen. Hij zou niets liever willen dan al diegenen uit te roeien die weigeren hem te volgen en zich verzetten tegen zijn kwade krachten’ (‘God Zelf, de unieke II’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’). ‘De reden waarom Satan geïrriteerd en furieus is, is de volgende: zijn onuitsprekelijke plannen zijn ontmaskerd; hij komt niet makkelijk weg met zijn plannen; zijn wilde ambitie en verlangen om God te vervangen en te handelen zoals God zijn neergeslagen en geblokkeerd; van zijn doel om de hele mensheid te beheersen is niets gekomen en het kan nooit worden bereikt’ (‘God Zelf, de unieke II’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’).”

 Nadat ze Gods woorden had voorgelezen, communiceerde ze het volgende: “Gods woorden leggen de belangrijkste oorzaak bloot van de reden waarom Satan zich tegen God verzet en de mensheid schade toebrengt. Als we vervolgens Gods woorden gebruiken om eens te kijken naar de daden van de CCP overheid die zich tegen God verzet en naar haar vervolging van de christenen, kunnen we duidelijk zien dat dit de belichaming is van Satan, de duivel, en dat het het satanische regime is dat de waarheid het meest haat en zich tegen God verzet. Bij zijn inspanningen China tot een atheïstische zone te maken staat Satan de mensen absoluut niet toe in God te geloven of het juiste pad in te slaan, maar wil hij alle religieuze overtuigingen uitroeien. Dit geldt vooral in de laatste dagen: de vleesgeworden Almachtige God is verschenen, heeft in China gewerkt en brengt daar waarheden onder woorden om de mensheid licht te brengen. Mensen van alle religies en denominaties die echt in God geloven en de waarheid liefhebben krijgen na het lezen van de woorden van Almachtige God de zekerheid dat die de waarheid zijn, en accepteren één voor één Zijn werk van de laatste dagen. Veel mensen hebben de waarheid leren begrijpen door Gods woorden te lezen en hebben onderscheid leren maken tussen goed en kwaad. Zo hebben ze duidelijk inzicht gekregen in de kwaadaardige essentie van de CCP overheid en zijn ze bereid geworden deze te verwerpen, de waarheid te zoeken en het juiste pad in het leven te nemen. Omdat de CCP ziet dat steeds meer mensen in God gaan geloven en Hem volgen, branden haar ogen van woede. Tevergeefs hoopt zij de mensen terug in haar kamp te kunnen slepen zodat die haar slaven kunnen blijven en door haar vertrapt kunnen blijven worden. Met dit doel vervolgt en onderdrukt de CCP overheid De Kerk van Almachtige God als een bezetene door niet alleen allerlei leugens te verzinnen om de kerk vals te beschuldigen en te belasteren, maar ook door het aanwenden van allerlei verachtelijke tactieken. De CCP overheid heeft vaak vertrouwelijke documenten uitgebracht om grote aantallen gewapende politieagenten en militairen op de been te brengen om op uitzinnige wijze christenen van De Kerk van Almachtige God in het hele land te arresteren en te vervolgen in een gefrustreerde poging de verspreiding van het evangelie van God tegen te houden en De Kerk van Almachtige God geheel te elimineren. Met name in de laatste paar jaren zijn er achter elkaar allerlei evangeliefilms en -video’s van De Kerk van Almachtige God naar het internet ge-upload en heeft het evangelie van Gods koninkrijk zich als een lopend vuurtje over de wereld verspreid. De CCP overheid is zich bewust van haar schuld. Ze weet dat ze ontelbare moorden heeft gepleegd sinds ze aan de macht is gekomen en dat ze allerhande soorten kwaad heeft bedreven. De bloedschuld van de christenvervolging weegt zwaar. Ze vreest dat mensen in de hele wereld Gods werk accepteren, de waarheid begrijpen, haar lelijke gezicht duidelijk zien en haar dan verwerpen, waardoor ze haar vaste voet in de wereld verliest. De wilde ambitie om over de hele mensheid te regeren en als een god op te treden zou dan in duigen vallen. Daarom is de vervolging van De Kerk van Almachtige God door de CCP overheid geëscaleerd. Zij heeft de zaak Zhaoyuan van 28 mei nauwgezet in elkaar gestoken om de kerk vals te kunnen beschuldigen in een poging diegenen die de waarheid niet kennen op te stoken en in de war te brengen, zodat ze God en De Kerk van Almachtige God gaan haten en deze, samen met Satan, kwaad gaan doen. Hieruit kunnen we concluderen dat de CCP overheid pervers is, tegen de hemel ingaat en absoluut God verafschuwt en de waarheid haat. Ze is een vijand van God, een demon die zich verzet tegen God. Maar God is almachtig en Zijn wijsheid wordt aangewend tegen het bedrog van Satan. Het lelijke gezicht van de CCP overheid komt aan het licht door haar eigen krankzinnige verzet en verdrukking en Gods uitverkoren volk kan de slechte, reactionaire natuur zelfs nog duidelijker zien. Ze leren de verachtelijke en slechte natuur te onderscheiden, hun wil om God te volgen wordt zelfs sterker en ze geven nog liever hun leven dan dat ze ophouden God te volgen. Hieruit blijkt dat hoe wreed de CCP overheid ook is, ze echte gelovigen er niet van kan weerhouden God te volgen, en zeker niet het werk van God tegen kan houden.”

 Nadat ik de woorden van Almachtige God en de communicatie van deze zuster had gehoord, begreep ik dat de CCP overheid De Kerk van Almachtige God vervolgt omdat ze diep in hun wezen de waarheid haat en een vijand is van God. Ze wil het volk overheersen, stevig in de greep houden, maar de waarheid die Almachtige God uitdrukt schiet bij de mensen diep in hun hart wortel. De CCP overheid zou zeker niet willen dat alle mensen met God meegaan. Daarom stelt ze alles in het werk om geruchten te verzinnen om het publiek te misleiden en valse zaken te smeden, waarmee ze de publieke verontwaardiging voedt om De Kerk van Almachtige God te vervolgen. Zo is de zaak Zhaoyuan van 28 mei ontstaan. Mijn twijfels over De Kerk van Almachtige God waren verdwenen toen ik de waarheid eenmaal begreep. Ik had echter nog wel een zorg: zou het voor mijn vrouw nog wel veilig zijn om in God te geloven, nu de CCP overheid de kerk zo onderdrukte?

 Toen draaiden de broeders en zusters voor mij de film ‘De leugen van het communisme’. Er kwam een passage van Gods woorden in voor die mijn hart echt raakte. “Wij vertrouwen dat geen enkel land en geen enkele macht in de weg kan staan van wat God wil bereiken. Zij die Gods werk dwarsbomen, zich tegen het woord van God verzetten, het plan van God verstoren of aantasten zullen uiteindelijk door God worden gestraft. Wie het werk van God tart zal naar de hel worden gestuurd; elk land dat het werk van God tart zal worden vernietigd; elke natie die opstaat om zich tegen het werk van God te keren zal van de aardbodem worden weggevaagd, en zal niet meer bestaan” (‘God beschikt over het lot van de gehele mensheid’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’). In Zijn woorden voelde ik Gods gezag en majesteit. Geen kwade macht van Satan en geen enkel menselijk wezen kan Gods werk in de weg staan. Al pijnigen de mensen in de CCP overheid hun hersenen hoe ze De Kerk van Almachtige God in diskrediet kunnen brengen en veroordelen, en de broeders en zusters van de kerk op duivelse wijze kunnen arresteren en vervolgen, toch houden de broeders en zusters eraan vast in God te geloven en Hem te volgen en worden de films, de koorwerken en de dans- en muziekvideo’s van het evangelie die ze produceren voortdurend online uitgebracht, in het geheel niet gehinderd door de CCP overheid. Ik zag uiteindelijk in hoe almachtig God is en dat geen enkele kracht met geen mogelijkheid Zijn werk kan tegenhouden. In haar geloof in God heeft mijn vrouw God als haar steunende kracht, dus ik hoef me nergens zorgen over te maken. Toen ik dat allemaal begreep, verdwenen alle zorgen en twijfels uit mijn hart. Ik glimlachte en zei tegen mijn vrouw: “Het is goed dat jij in Almachtige God gelooft. Ik was aanvankelijk zo blind. Ik geloofde ten onrechte wat ik had gehoord en heb zoveel leed bij jou veroorzaakt. Dat was zo verkeerd van mij. Vanaf nu steun ik je volledig in je geloof.” De tranen welden op in haar ogen en emotioneel zei ze: “Dankzij God ben je in staat geweest de leugens van de CCP overheid te doorzien en uit de mist van verwarring te ontsnappen. Dit is Gods begeleiding en leiderschap!”

 Vanaf dat moment begon ik af en toe met mijn vrouw video’s te bekijken die door De Kerk van Almachtige God waren gemaakt en luisterde ik hoe zij over haar geloof praatte. Ik dacht echter nog steeds dat vertrouwen in God een simplistische soort geloof was. Ik zou beslist in mijn hart wel in God kunnen geloven, maar ik moest wel nog steeds de kost verdienen en mijn gezin grootbrengen, zodat we een goed leven konden hebben. Maar pas toen ik later een ongezonde periode had doorgemaakt, kreeg ik een geheel nieuw begrip over het geloof in God.

Op een avond rond de schemering, tijdens het avondeten van ons gezin, begon ik een vreselijke pijn in mijn buik te voelen en het koude zweet liep in grote druppels van mijn gezicht. Mijn vrouw bracht me snel naar het ziekenhuis waar een gesprongen blindedarm bij me werd gediagnosticeerd. De situatie was kritiek en ik moest onmiddellijk worden geopereerd. Ik voelde een hulpeloosheid en angst zoals ik nog nooit eerder had gevoeld. Als ik het niet haalde, hoe moesten mijn vrouw en mijn dochtertje zich dan in een vreemd land redden? Wie zou er voor hen zijn? Mijn vrouw zag wat ik dacht en hield mijn hand vast. Ze zei: “Ik weet waar je over in zit. God is almachtig, alles is in Zijn handen. Hij heeft ook het laatste woord over of de operatie slaagt of niet. We moeten op God steunen en wat de uitkomst van de operatie ook is, we kunnen Hem niet de schuld geven, maar we moeten ons onderwerpen aan Zijn heerschappij en regelingen.” Ik knikte toen ik hoorde wat ze zei. Toen de deur van de operatiekamer dicht was, sloot ik mijn ogen en bad tot God. “O Almachtige God! Ik ben doodsbang. Geef me alstublieft vertrouwen zodat ik niet meer bang ben. Ik ben bereid op u te steunen.” Na het gebed voelde ik me minder angstig en er kwam een uittreksel van Gods woorden uit een film bij me op: “Alles wat de mens heeft − vrede en vreugde, zegeningen en persoonlijke veiligheid − valt feitelijk allemaal onder Gods beheer, en Hij leidt het leven en beslist over het lot van elk individu” (‘God Zelf, de unieke VI’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’). Dat klopt, dacht ik. God is almachtig en mijn leven is in Zijn handen. Het slagen van mijn operatie die dag hangt af van Gods heerschappij en regelingen, dus door alles aan God over te geven hoef ik me nergens meer zorgen over te maken. Gods woorden gaven me vertrouwen. Mijn onrustige hart bedaarde en ik was niet meer zo bezorgd over het mogelijk mislukken van de operatie. Langzaam verloor ik het bewustzijn als gevolg van de verdoving. Toen ik bijkwam vertelde de dokter dat de operatie geslaagd was en ik wist dat God mij had beschermd. Ik loofde en bedankte God steeds weer.

Later zag ik deze woorden van God: “Het eerste wat iemand moet begrijpen als hij voet zet op deze aarde, is waar mensen vandaan komen, waarom mensen leven, wie het menselijk lot dicteert, wie voorziet in en soevereiniteit heeft over het menselijk bestaan. Dit is het echte vermogen in het leven, de essentiële basis voor het menselijk overleven. Niet het leren hoe iemand zijn gezin onderhoudt of hoe hij roem en rijkdom bereikt, niet het leren hoe zich te onderscheiden in de menigte of hoe een welvarender leven te leiden en nog veel minder het leren hoe uit te blinken en met succes te concurreren met anderen. Hoewel de verschillende overlevingstechnieken die mensen in hun leven onder de knie proberen te krijgen een overvloed aan materiële veiligheid kunnen bieden, brengen ze nooit echte vrede en troost in iemands hart, maar in plaats daarvan zorgen ze ervoor dat mensen voortdurend hun richting verliezen, moeite hebben zichzelf te controleren, elke kans missen om de zin van het leven te leren; en ze creëren een onderstroom van problemen over hoe ze de dood goed het hoofd moeten bieden. Op deze manier zijn levens van mensen geruïneerd. De Schepper behandelt iedereen op een eerlijke manier en geeft iedereen een leven lang kansen om Zijn soevereiniteit te ervaren en te leren kennen, maar het is pas wanneer de dood nadert, wanneer het spook van de dood boven iemand hangt, dat men het licht begint te zien – en dan is het te laat” (‘God Zelf, de unieke III’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’).

 Na het lezen van Gods woorden klaarde mijn hart op en begreep ik dat we niet alleen maar op de wereld zijn om een middelmatig leven te leiden zodat we ons gezin te eten kunnen geven en welvarend kunnen zijn, of om benijd en bewonderd te worden door anderen, om te streven naar winst en een goede naam. Wij schepselen zijn door God geschapen en alleen door in God te geloven en Hem te vereren, de waarheid na te streven en te begrijpen, kennis over God te vergaren en duidelijk te begrijpen dat God over alle dingen in ons leven regeert en dat ons lot in Zijn handen ligt, kunnen we echt gehoorzaam zijn aan Zijn heerschappij en regelingen en ons gedragen naar Zijn woorden. Dat is de enige manier om aan je leven betekenis en waarde te geven, het is de enige manier om dit leven niet tevergeefs te leiden. Ik dacht terug aan hoe ik eerder had gedacht dat vertrouwen in God een simplistisch soort geloof was, en dat geld verdienen voor mijn gezin datgene was wat ik in het leven moest doen. Pas toen ik die levensbedreigende ziekte had werd ik uiteindelijk wakker. Hoeveel geld we ook verdienen of hoe hoog onze status ook is, als we ziek worden kunnen die dingen ons lijden of de angst en hulpeloosheid diep in ons hart niet verlichten. Op de rand van de dood kunnen geld, roem en fortuin ons onmogelijk ons leven teruggeven of ervoor zorgen dat we ouder kunnen worden. Ik dank God. Hij was het die mij geloof en kracht gaf door Zijn woorden toen ik met ziekte werd geconfronteerd en ik me zo bang en hulpeloos voelde. Hij gaf me iets ter ondersteuning zodat ik alles wat me nog te wachten stond rustig aankon. Met name kon ik alleen door Gods zorg en bescherming mijn operatie zonder problemen doorstaan. Door die ervaring heb ik echt en werkelijk ervaren dat God zowel reëel als levend is, dat Hij op ieder moment onze hulp en steun kan zijn en dat Hij ook onze sterke ruggensteun is. Wat wij als mensen gedurende ons leven vooral zouden moeten nastreven is geloof in God, het vereren van God, het begrijpen van Gods heerschappij en dat we ons daaraan onderwerpen. Dit is wat onze ziel het hardst nodig heeft en dat is het meest betekenisvolle leven dat we moeten trachten te bereiken. Die ervaring heeft ook mijn verkeerde indruk veranderd dat vertrouwen in God een simplistisch soort geloof was en ik nam me voor mijn geloof samen met mijn vrouw in praktijk te brengen, Gods woorden te lezen en het pad te nemen van het streven naar de waarheid en het kennen van God.

Broeders en zusters van De Kerk van Almachtige God hadden gehoord dat ik ziek was geworden en kwamen me dus opzoeken in het ziekenhuis. Toen ze vernamen dat ik enige tijd niet in staat zou zijn te werken en dat ons gezin zonder bron van inkomsten zou komen te zitten, hielpen ze me een overbruggingstoelage aan te vragen en om het grootste deel van mijn medische kosten vergoed te krijgen. In deze koude, onverschillige maatschappij kreeg ik door de oprechte hulpvaardigheid van de broeders en zusters echt een gevoel van warmte, alsof we allemaal deel uitmaakten van dezelfde familie. Nadat ik enige tijd met hen in contact was gebleven, merkte ik dat het allemaal heel vriendelijke mensen waren die op Gods woorden vertrouwen in de omgang met anderen, dat ze andere mensen oprecht behandelden, dat ze in woord en daad oprecht en eerzaam waren, en dat hun menselijkheid en hun manier van leven precies was zoals dat christenen past. Ze waren totaal anders dan de mensen waar ik mee werkte – er waren nauwelijks nog mensen als zij meer over op de wereld. Ik kreeg het gevoel dat de woorden van Almachtige God mensen echt konden veranderen en ons op het rechte pad konden brengen en ik had ook het gevoel dat deze kerk vol liefde was en dat zij de mensen een geweldig gevoel van warmte gaf.

Ik denk terug aan het verleden toen ik door de leugens van de CCP overheid was verblind en steeds weer weigerde Gods werk van de laatste dagen na te streven of te onderzoeken en zelfs het geloof van mijn vrouw in de weg stond, maar God Zijn pogingen om mij te redden niet opgaf. Door gebruik te maken van Zijn woorden die de broeders en zusters voor mij oplazen en de video’s die ze voor mij afspeelden, liet God mij de leugens van de CCP overheid doorzien en duidelijk de duistere waarheid erachter zien. Toen ik mij zorgen maakte over het resultaat van mijn operatie en in angst leefde, hebben Gods woorden mij verlicht en geleid, gaven ze me vertrouwen en kracht en zetten ze mijn verkeerde gezichtspunten recht. Toen ik na de operatie niet kon werken, heeft God me geholpen en ondersteund door middel van de broeders en zusters. Ik heb Gods liefde en barmhartigheid voor mij alsook het gezag en de kostbaarheid van Zijn woorden ervaren en heb heel graag Gods werk van de laatste dagen aanvaard. Nu bezoek ik regelmatig bijeenkomsten met mijn vrouw en lees ik Gods woorden en is mijn hart vervuld en vol blijdschap! Ik zeg dank dat God mij heeft gered!

 Artikelen van De Kerk van Almachtige God

[gewoonries]

Het koude weer is er weer.

Het koudere weer is er weer. Warm aankleden verminderd de pijn ook al flink. Ik ben mijn lichaam aan het trainen. Eerst was het ruim 27 graden in huis en nu 23 graden. Heeft toch met die onderkoeling te maken is het vermoeden. Toch is het ook spelen met de pijn steeds. Maar ja ik heb er wel baat bij op den duur. Ik laat de pijn in de rechtervoet linker en rechter kuit en dijbeen toe maar wil de pijn in de liezen voor blijven want dan kan ik geen stap meer zetten.

Fanny maakt ook sprongen ineens aan de riem naar buiten wandelen maar moet niet te druk zijn. Helaas telefoonnummers kwijt geraakt die wel op Fanny wilde passen. Nu maar weer een nieuwe oproep plaatsen met de nieuwe ontwikkeling.

Lukt me ook goed om niet 24 uur per dag op internet te zitten. Heb daar bewust voor gekozen bedoel er is ook nog een echt leven. Toch heb ik ook redelijk wat mensen via internet leren kennen en we bellen wel eens. Nu ook in het engels en daar ben ik niet zo goed in. Op tv vind ik tlc wel leuke programma’’s hebben. Zoals mislukte plastic chirurgie die opgeknapt wordt, dermatoloog 2 serie’’s en dating met het buitenland. Vooral de kloof vaak tussen 2 werelddelen.

Van de week druk geweest met gsm iemand ondersteunen. Zolang ik haar ken wild ze al een correctie aan haar lichaam niks geks en nis overdreven. Maar haar partner vond haar zo wel prima. Ze had nu ook zoiets wat jij hebt val ik in het niets dus wat klaag ik. FOUT! Voor mij zou ze het ook niet hoeven doen maar ik ben haar niet. Het geeft haar een minderwaardigheidscomplex (mooi voor scrabble) Ik vind dat haar vriend haar daar in moet steunen wat ze ook beslist. Hun relatie is nu 1,5 jaar dus moet hij toch wel weten dat het haar probleem is. Het is echt niet iets wat in haar hoofd zit zoals vele denken. Misschien op zich wel maar een psycholoog zou ik niet adviseren. Ze moet gewoon is kijken wat er mogelijk is en dan een beslissing nemen. En iedereen die zegt voor mij hoeft het niet moet haar dan ook 100% steunen als het wel gebeurd is mijn mening.

De dromen zijn ook zeer prettig die ik heb de laatste tijd en volgens een dromenkenner zijn deze voorspellende dromen. Zou ik er dan toch nog iemand lopen die bij me past? Ik ben nooit echt een versierder geweest en werd altijd versiert en had het pas in de gaten naar wel een hele duidelijke aanwijzing. Dat is iets dat durf ik nog steeds niet en nu ook mijn lichaam mankementen heeft is het nog moeilijker. Het gaat en ging wel eens zo ver dat ik iemand gewoon niet op hyves of fb durfde uit te nodigen. Gaat het om vriendschap dan wel. Ach ja zo heeft iedereen wel iets denk ik maar. Toch zou het fijn zijn als er iemand op ijn pad zou komen............

[lekkerdouchen-blog]

Dag 3 cultuurdouche

Om te zorgen dat ik dit keer zeker op tijd was, heb ik vanochtend extra vroeg opgestaan en heb ik al mijn onderzoek gedaan naar de experts die ik wilde interviewen, ik was eerst van plan om elke expert te interviewen die ook maar bij een beetje technisch bedrijf werk omdat ik later hier ook wil gaan werken, maar toen ik daar bezig mee was bedacht ik me dat wat ik aan het doen was, niet de taak is van een TBK’er maar van een techneut of natuurkundige, ik moet juist met iedereen praten…..

Dus vertrouwen op goed geluk besloot ik maar gewoon de mensen die ik had gekregen te onderzoeken en het aan te kijken, anders kon ik op de borrel altijd nog iets aan iemand vragen natuurlijk. Ons eerste gesprek was met Pedro sterken, dit had verwacht dat dit leuk zou worden want Pedro heeft bij de mariniers gezeten en dat zijn eigen bedrijf op een campus die erg high tech was waarin hij staal op een speciale manier recyclede zodat het kon worden gebruikt voor een soort 3d printen. Helaas blijk zijn bedrijf sinds een week een soort van failliet te zijn, dit verraste ons heel erg omdat dit niet online stond ( voor zo ver wij wisten) en daardoor verloor ik ook mijn anderen vragen die ik had voorbereidt, de rest van mijn groepje bleef ook heel erg hier in hangen, Pedro lijk erg geïrriteerd misschien was dit door zijn bedrijf of doordat wij er in bleven hangen ( kan ook allebei) hij leek onze vragen te ontwijken en is zelfs boos geworden op Erin omdat die een vraag stelde die volgens ons redelijk normaal was, dit was zeker geen leuk interview en zowel ik als mijn groepje schrok er een beetje van.

 Ons 2de gesprek was met Loes Vialle dit gesprek begon al gelijk 10x beter, mijn groepje en ik waren warm gedraaid en kwamen met beteren vragen en Loes was warmer en opener, ik vond het mega interessant over hoe Loes tegen werknemer geluk aankeek en over hoe en waarom werknemers door laten ontwikkelen gebeurde. Ik had deze 2 onderwerpen al een licht aangeraakt op een anderen opleiding en het heeft ook te maken met onze onderwerpen, want 1 daarvan is geluk, al bij al was dit een leuk, leerzaam gesprek waar ik veel van heb geleerd en positief verrast ben geweest.

 Ons 3de gesprek was met Dennis Bomer. Dennis was héél erg enthousiast, hij zei bij alles veel, stelde zelf vragen terug en het voelde meer als een leuk gesprek in de kroeg dan een interview, ik vond veel gelijkenissen zitten bij Dennis zijn functie als bij Loes maar Dennis vertelde het op een hele anderen manier, het was leuk om te zien dat iemand zo enthousiast praat over zijn carrière en ook de ups maar vooral de downs, Dennis zou over 2 maanden stoppen met zijn huidige werk stond op zijn linkend maar zonder reden ( was er niet bij gegeven), ik vond het een beetje eng om te vragen waarom die een nieuwe werkgever zocht, omdat dit natuurlijk best persoonlijk is en soms ook niet leuk. Gelukkig wilde Dennis zelf weg en was hij tevreden en nuchter over de keus, ik vond het heel vet dat die er zo open over sprak en heb denk ik wel een paar nieuwe manieren van kijken geleerd

 De anderen interview waren ook erg interessant en ook werkelijk gezellig ik denk alleen dat ik erg veel in herhaling val als ik deze ook bespreek.

Pedro heeft mij vandaag het meest verrast en ik durfde aan hem mijn vraag ook niet te stellen, ik schrok dat zijn bedrijf dus eigenlijk was opgeheven, het kan aan ons hebben gelegen maar toen ik het ook besprak met mijn groep hebben we er geen nieuwe inzichten uitgehaald terwijl dit volgens mij toch het doel was. Het was mijn plan om aan elke expert te vragen waar zij nu geluk uit halen in hun werk, omdat ik dat gewoon interessant vond en omdat het ons onderwerp was, door Pedro’s reacties en houding denk ik niet dat hij het op prijs had gesteld als ik deze vraag had gesteld, daarom heb ik uiteindelijk ook besloten het maar niet te vragen.

Alhoewel de deskundige van vandaag allemaal erg interessant waren kan ik geen verband trekken tussen de film en deze mensen, we hebben het voornamelijk over hun carrières gehad en hun eigen rol daarin, op Pedro en Dennis na weet ik niet van negatieve ervaringen en deze ik kan deze 2 ervaringen niet vergelijken met de film.

 Ik vond het vandaag erg leuk en fijn om te zien dat de expert zoveel tijd en moeite voor ons hadden genomen, vandaag was zeker de leukste dag tot nu toe van de cultuurdouche.

[sabinetillema]

Verandering is het enige constante

Voor het vak levensbeschouwing schrijf ik een artikel waarin ik terugkijk op vijf ervaringen uit mijn leven. Deze ervaringen staan voor gebeurtenissen die mijn leven hebben veranderd. Ik schrijf dit artikel, omdat het belangrijk is om eerst naar jezelf te kijken, voordat je met kinderen start aan het vak levensbeschouwing. Als je eerst naar jezelf hebt gekeken kun je makkelijker vragen van de leerlingen beantwoorden, omdat je dan weet hoe je er zelf over denkt. Ik vind het vak levensbeschouwing erg nuttig, omdat er veel verschillende levensstijlen, culturen, normen en waarden zijn die je leert kennen door dit vak. Ik ben zelf christelijk opgevoed en ik ging ook naar een christelijke basis – en middelbare school, dus ik heb zelf al vaak levensbeschouwelijke lessen gehad. In dit artikel wil ik vijf ervaringen uit mijn leven beschrijven die van invloed op mij zijn geweest.

Dankbaarheid

In de zomervakantie van 2017 ben ik met ons gezin naar Kenia gevlogen. We gingen daarheen omdat mijn moeder in Stichting Help Afrika zit, maar ook omdat mijn ouders ons altijd al vertelden dat ze ons mee zouden nemen naar Kenia als we oud genoeg waren. De eerste week van de vakantie in Marigat (Kenia) hebben we geholpen bij verschillende projecten van de stichting, zoals bijvoorbeeld voedsel uitreiken en helpen op basisscholen. Door deze projectweek ben ik mij echt gaan beseffen hoe dankbaar ik mag zijn dat ik in Nederland woon. Dat ik een dak boven mijn hoofd heb en altijd genoeg te eten krijg. Want het verschil tussen Nederland en Kenia is enorm groot, en dat heb ik dus die week met mijn eigen ogen kunnen ervaren. En daar ben ik dus dankbaar voor, want dit heeft mijn kijk op mijn eigen leven veranderd.

Ik ben mijn ouders enorm dankbaar dat ze mij mee hebben genomen naar Kenia en mij een totaal andere cultuur hebben laten zien. Doordat mijn ouders ons meenamen ben ik gaan nadenken of ik later mijn eigen kinderen ook Kenia of Afrika willen laten ontdekken. Dit zou ik erg graag willen, want zo kunnen ze een andere cultuur, levensstijl en omgeving ontdekken en hopelijk ook inzien hoe welvarend Nederland is.

De waarde die ik aan deze belevenis koppel is dus dankbaarheid. De term dankbaarheid is op twee manieren uit te leggen; of we waarderen iets of iemand of we voelen voldoening door een eigen daad. (Lifewize, 2014)Dankbaarheid laat je ook inzien wat je wel hebt, daarvan te laten genieten en je erover te verwonderen. (Vermaas, 2014)Dit is wat dankbaarheid voor mij voornamelijk inhoud.

Het domein die het beste bij mijn ervaring past is: de maatschappij. Ik vind dit bij mijn ervaring passen, omdat ik in Kenia nieuwe mensen heb leren kennen met andere normen en waarden in een andere maatschappij. Onze samenleving kent het minimumloon en verschillende uitkeringen, maar dit is totaal verschillend van wat ik heb gezien in Kenia. We worden geboren uit en opgevoed door andere mensen. Daarmee zijn we opgenomen in allerlei groepen: een gezin, meestal meerdere families, een straat, een dorp of een stad, een land, een continent (De Schepper, 2017, p. 28)Dit bepaalt allemaal hoe we naar het leven kijken en dat is dus erg verschillend tussen Nederland en Kenia. Een mooi voorbeeld hiervan is een vraag die mij werd gesteld op een basisschool in Kenia. De vraag was: hoeveel stammen zijn er in Nederland?. Ik vond dit een lastige vraag, want wij zijn een multicultureel land. Mensen van over de hele wereld wonen in Nederland. Wij hebben geen stammen en dat vonden de basisschool kinderen in Kenia heel apart.

Het aspect wat ik aan mijn ervaring koppel is: het moraal. De moraal verwijst naar regels voor het gedrag, ook wel een geheel van normen. (De Schepper, 2017, p. 43)Ik vind het moraal goed bij mijn ervaring passen, omdat mijn normen zijn veranderd door mijn reis naar Kenia. Ik kijk anders tegen dingen aan. Zoals dat mijn buurman de gemeente heeft gemaild om eens te kijken naar onze straat. Als ik onze bestrating vergelijk met die van Kenia is onze bestrating nog in ideale staat. Wat jij dus belangrijk vindt in het leven leidt dus tot een bepaalde manier van leven, waarden leiden tot normen voor je gedrag. (De Schepper, 2017, p. 43)

(Tillema, 2017)

Op dit beeld zie je drie dankbare meisjes uit groep 1 in Kampi Turkana. De overheid had alle basisscholen 80 tablets gegeven. De leerlingen waren er enorm blij mee, wat ook te zien is in deze afbeelding. Beelden spelen een belangrijke rol, want ze zijn vaak krachtiger dan theoretische teksten.(De Schepper, 2017) Dit beeld heeft een beeldend verhaal, omdat je uit de foto een duidelijke boodschap kan halen. In dit geval dus dat de drie meiden dankbaar zijn voor de tablets.

Ook is dankbaarheid te herkennen tijdens mij stage in groep 1 en 2. Zo zag ik op mijn eerste stagedag dankbaarheid na een rekenopdracht. De kinderen moesten eerst een sommetje oplossen waarin ze kikkers moesten kopen. Zodra ze de juf genoeg hadden betaald mochten ze de kikkers houden en konden ze er een spel mee spelen. De leerlingen zeiden misschien geen dankjewel, maar de dankbaarheid was te merken zodra ze na de som bezig gingen met het spel. Mijn mentor leert de kinderen dus dat als ze wat voltooid hebben ze hier wat voor terug kunnen krijgen, dit hoeft niet altijd, maar is erg leuk voor de kinderen. Dankbaarheid is een waarde wat mijn mentor graag terugziet in de klas.

Zorgzaamheid

Zorgzaamheid is een waarde wat heel veel is voorgekomen in mijn leven en wat zich nu nog steeds afspeelt. Mijn ouders zijn altijd erg zorgzaam geweest voor mij in verschillende manieren. Een van deze manieren heeft een groot effect gehad op mijn leven en waar ik nu erg dankbaar voor ben. Mijn ouders hebben mij altijd geprobeerd aan te sporen en aan te moedigen voor activiteiten waar ik anders zelf nooit aan mee had gedaan, omdat ik het niet durfde. Een paar activiteiten waar ik door hun aanmoediging aan mee heb gedaan zijn The Voice kids, Kinderen voor Kinderen, kunstkamp, optreden en presenteren tijdens Feestweek Stedum. Doordat mijn ouders mij zijn blijven aanmoedigen hieraan mee te doen is mijn zelfverzekerdheid enorm gegroeid. Door deze groei van mijn zelfverzekerdheid uit ik nu makkelijker mijn eigen mening en let ik minder op hoe anderen over mij denken.

Zou ik nu minder zelfverzekerd zijn geweest als de aansporing van mijn ouders nooit had plaatsgevonden? Ik ben van mening dat ik dan nu inderdaad onzekerder zou zijn geweest en minder zou durven. De aanmoediging van mijn ouders spoort mij ook aan om dit later zelf ook te doen bij mijn kinderen. Ik vind dat ik er zelf door ben gegroeid en daar ben ik erg blij mee.

Mijn ouders zijn dus mijn hele leven al en nog steeds erg zorgzaam voor mij. Zorgzaam zijn is het zorgen voor een ander met als doel dat een ander zich op zijn gemak zal voelen. Zorgzaamheid zit vaak in iemand zijn karakter (Redactie Ensie, 2012)Doordat mijn ouders mij dus aanspoorde heb ik uiteindelijk dingen gedaan die ik super leuk vond, en dit gaf hun ook voldoening. Je leven zal je echter een stuk meer voldoening geven als je rekening houdt met de gedachtes en gevoelens van anderen. (Wikihow)Ik ben het hier erg mee eens, als ik iemand kan helpen door bijvoorbeeld alleen luisterend oor te bieden geeft dit mij vaak voldoening.

Het domein dat bij deze ervaring past is: Ik. Dit domein vind ik er goed bij passen, omdat het ook gaat over in hoeverre je over jezelf kan beslissen en of je wordt beïnvloed. (De Schepper, Ik, 2017)En ik weet zelf altijd wel wat mij leuk lijkt, maar echt de stap zetten doe ik meestal zelf niet en mijn ouders dus wel. Mijn ouders hun mening was en is voor mij erg belangrijk. Het geeft mij een stukje zekerheid en het gevoel dat ze achter mij staan.

Het aspect wat ik bij deze ervaring koppel is sociale verbanden. Als je jong bent , bepalen de mensen die je opvoeden grotendeels je levensbeschouwing en als je ouder wordt ga je langzamerhand steeds vaker zelf keuzes maken. (De Schepper, 2017)Hoe ouder ik werd hoe steeds meer nieuwe mensen ik leerde kennen en hoe meer contacten ik kreeg. Dit kwam natuurlijk ook door de komst van het internet. Je kon elkaar zo even een bericht sturen in plaats van afspreken of opbellen. De vraag of het contact door het internet minder sociaal is geworden vind ik moeilijk om te beantwoorden, want door het internet zie ik ook dingen van mensen voorbij komen die ik anders niet had geweten.

Nieuwe Tijd – Daniël Kist

Balans, en steunpilaren zorgen samen voor structuur De wind, en regenbuien bewerken paden op den duur

Maar als het water niet kan stromen en de wind niet langer waait Je niet kan functioneren, niks nieuws meer kan creëren

Trek dan je cape uit de kast en vlieg van die wolk Die je kende als plek van zekerheid Alle zorgen opzij en ga voor de bijl Windt je klok opnieuw op en start de nieuwe tijd

Verdwaasd, maar vastberaden Krom je je tenen om die gouden rand De tijd, van overweging Blijkt toch niet meer interessant

Je zet af en je gooit jezelf richting doel Harde wind door je haar en je krijgt het gevoel Dat wat nu bestaat doet niemand kwaad

Trek dan je cape uit de kast en vlieg van die wolk Die je kende als plek van zekerheid Alle zorgen opzij en ga voor de bijl Windt je klok opnieuw op en start de nieuwe tijd

(Kist, 2016)

Ik vind de tekst van de Nieuwe Tijd van Daniël Kist erg goed bij mijn ervaring passen.  De eerste zin “balans en steunpilaren zorgen samen voor structuur” koppel ik aan mijn ouders. Zij waren mijn steunpilaren. De rest van het lied gaat over het nemen van een nieuwe stap, wat ik kan koppelen aan de activiteiten die ik heb gedaan door de steun van mijn ouders.

Ik zie ook zeker zorgzaamheid terug in mijn stageklas. In groep een en twee komen af en toe nog wel ongelukjes voor zoals bijvoorbeeld vallen. Tijdens een gymles viel er een leerling erg hard op de grond, ik en mijn mentor hadden het niet zien gebeuren. Een paar klasgenootjes waren haar meteen gaan troosten en helpen. Dit vind ik een mooi voorbeeld van zorgzaamheid. Mijn mentor vindt dit erg mooi, want zo leren de leerlingen er voor elkaar te zijn en het verbeterd de sfeer in de klas.

Betrouwbaarheid

Mijn hele leven was mijn moeder degene aan wie ik mijn verhalen in vertrouwen kon vertellen. Ik vond het lastig om het aan vrienden of vriendinnen te vertellen, omdat er wel eens wat door wordt verteld. Daarom vertelde ik mijn verhalen in vertrouwen aan mijn moeder. Totdat ik in 2016 mijn vriend ontmoette op de middelbare school. Toen wij een relatie kregen kon ik al mijn verhalen en geheimen bij hem kwijt. Ik vind betrouwbaarheid een van de belangrijkste eigenschappen van een relatie. Dit vind ik zo belangrijk omdat, je elkaar moet respecteren en steunen. Omdat ik mijn vriend vertrouw en hij mij ook dingen toe vertrouwd is onze relatie naar mijn mening erg sterk. Ook is mijn zelfverzekerdheid erg gegroeid in de afgelopen twee jaar door mijn vriend. Ik ben veel steviger in mijn schoenen gaan staan en durf nu veel beter mijn eigen mening te laten horen. Hij heeft zeker mijn leven een veranderd. Door hem zit ik beter in mijn vel en heb ik nu nog iemand, naast mijn moeder, om mijn verhalen in vertrouwen  aan te vertellen.

Zou ik me nu hetzelfde voelen als nu als ik mijn vriend nooit was tegengekomen? Ik weet bijna wel zeker dat ik dan nu heel anders zou zijn. Ten eerste was mijn moeder nu dan nog steeds de enigste aan wie ik alles kan vertellen in vertrouwen. Ten tweede verwacht ik dat nog erg onzeker zou zijn over mezelf.

In relationele zin betekent betrouwbaarheid, dat je er op kan vertrouwen dan een ander een belofte of een toezegging nakomt.(Wikipedia, 2018)Ik ben het hier mee eens, als ik iets in vertrouwen aan mijn vriend vertel, ga ik er altijd vanuit dat het tussen ons tweeën blijft. Betrouwbaarheid is de mate van eerlijkheid of geloofwaardigheid van een persoon. Een beeld van de betrouwbaarheid van iemand krijgt men door middel van de omgang met iemand, waarbij levenservaring een belangrijke rol speelt. (Ensie, 2015)Ook in deze betekenis van betrouwbaarheid kan ik mij erg vinden. Ik vertrouw pas iemand als ik hem of haar eerlijk vind en geloofwaardig, als ik zie dat de verhalen die dit persoon aan mij verteld niet helemaal geloofwaardig zijn, dan weet ik al dat ik dit persoon mijn verhalen niet toevertrouw.

Het domein wat ik goed bij betrouwbaarheid vind passen is de andere mensen. Hoe groot de verschillen tussen mensen ook zijn, toch zoeken we op allerlei manieren contact met elkaar. We willen het leven delen met andere, ook al vraagt dat soms veel en lukt het vaak niet. (De Schepper, 2017) Ik zou inderdaad mijn verhalen met mijn vrienden willen delen, maar dit lukt gewoon niet, omdat ik niet elke vriend volledig vertrouw. Maar er zijn dus ook mensen zoals mijn moeder en mijn vriend, die ik dus wel volledig vertrouw.

Het aspect wat hier goed bij te koppelen is, is het aspect opvattingen. Mensen zoeken samenhang in hun denken. (Schepper D. , 2017)Wat ik herken bij mij in mijn vriend, wij zoeken hetzelfde in een relatie, namelijk een vertrouwenspersoon. Iedereen heeft weer een andere opvatting over waar een goede relatie uit moet bestaan, dit ligt net aan wat jij zoekt in een partner.

(Carnevale)

Ik heb dit beeld uitgekozen bij mijn ervaring, omdat dit beeld mij vertrouwen laat zien. Het beeld is een schildering. De twee handen rijken naar elkaar uit, ze zoeken elkaars steun en vertrouwen. Deze foto kan je misschien erg bekend voorkomen. Het is namelijk het kunstwerk van Domenico Carnevale ‘De schepping van Adam’. Hij tekende Adam en God die hun hand naar elkaar toe rijken. (Wikipedia, 2018)

De betrouwbaarheid die ik terug zie tijdens mijn stage is voor al het vertrouwen wat de kinderen zoeken bij de juf. Juf Margreet is er natuurlijk elke dag en heeft een duidelijke dagverdeling. Ze vertrouwen de dagindeling van de juf en als er iets gebeurt is de juf natuurlijk degene waar ze meteen naar toe willen. Juf Margreet vindt het zelf ook erg belangrijk dat de kinderen haar vertrouwen, dat geeft haar ook een fijn gevoel. Toen we gingen gymmen met de klas vonden sommige leerlingen het eng om over de trapeze te klimmen, als ik ze een handje gaf durfden ze het wel. Dit liet mij zien dat ze mij ook vertrouwden.

Verantwoordelijkheid

Verantwoordelijkheid is wat veel mensen van je vragen en verwachten, hoe ouder je bent hoe verantwoordelijker je vaak moet zijn. Sinds drie jaar heb ik mijn eigen dansschool in he dorp waar ik woon, Stedum. Mijn dansschool heet The Legacy Stedum. Ik ben een uitbreidingslocatie van de dansschool in Delfzijl, waar ik zelf al tien jaar dans. Dansles geven deed ik eigenlijk op de basisschool al. Tijdens de overblijfuren had ik cd’s mee en leerde ik dansjes aan vriendinnen aan. Toen ik 15 was, kwam ik op het idee om danslessen te gaan geven. Omdat ik helemaal alleen les geef in Stedum ben ik erg verantwoordelijk voor de lessen, de administratie en de veiligheid van de dansers. In het eerste jaar hebben mijn ouders mij natuurlijk wel geholpen, om alles een beetje op orde te krijgen. De ouders van de dansers verwachten ook een veilige dansomgeving voor hun kinderen, dus dat is best een grote verantwoordelijkheid. Ook moet ik de huur van de danszaal betalen, en de administratie van de contributie bijhouden. Ik vind dit allemaal erg leuk om te doen, maar ik ben hier wel veel mee bezig. De dansschool is dus over het algemeen best een grote verantwoordelijkheid. Omdat de dansschool al drie jaar lang goed loopt, geeft mij dit ook een trots gevoel en veel voldoening. Het kost veel voorbereidingstijd maar je krijgt er echt hele leuke danslessen met de kinderen voor terug.

Zou ik van mijn danslessen geven mijn vaste baan willen maken? Het lijkt me erg leuk, maar ik zie het liever als een bijbaan. Voor de klas staan op de basisschool lijkt mij toch leuker. Het zijn langere dagen en je leert de kinderen beter kennen, omdat je ze vaker ziet. Het lijkt mij leuk om leerkracht te worden en daarnaast één keer in de week danslessen te geven.

Verantwoordelijkheid is de verplichting om te zorgen dat iets goed verloopt. (Wiktionary, 2018)Met deze definitie van verantwoordelijkheid ben ik het eens. Zo voelt mijn verantwoordelijkheid voor de dansschool ook. Ik moet ervoor zorgen dat alles verloopt zoals van mij wordt verwacht. ‘Hoe meer verantwoordelijkheid ik neem voor mijzelf, hoe meer vrijheid ik ervaar.’ (Morris)In deze quote kan ik mijzelf goed vinden. Als ik namelijk de verantwoordelijkheid bij mij leg, ben ik niet afhankelijk van anderen. Ik heb misschien wel veel verantwoordelijkheid, maar daardoor kan ik wel mijn eigen planning maken. Het klinkt misschien zwaar, maar omdat ik alles zelf kan beslissen voelt dat als veel vrijheid. Ik ben dus onafhankelijk en heb vrijheid, omdat ik mijn eigen keuzes kan maken.

Het domein wat erg goed bij verantwoordelijkheid past is het domein ‘Het geheel’. Bij het geheel bestaan de domeinen niet naast, los of onafhankelijk van elkaar. Ze gaan in elkaar over en roepen elkaar op. (De Schepper, 2017)Hierdoor ontdek ik wie ‘ik’ ben en welke plaats ik inneem in het geheel. (De Schepper, 2017)Bij deze ervaring ben ik dus een vrij belangrijke rol, omdat ik verantwoordelijk ben voor mijn dansschool. Zonder andere mensen of bijvoorbeeld de maatschappij heb ik geen dansschool. Het vormt samen één groot geheel.

Het aspect wat ik bij verantwoordelijkheid kan koppelen is ‘het moraal’.Het moraal is het geheel van gedragsnormen, deze normen vragen om zelfstandig ethisch denken en om het toepassing van opvattingen en waarden in concrete omstandigheden. (De Schepper, 2017)Door veel verschillende normen en waarden van kinderen bij de danslessen, ben ik verantwoordelijk om er voor te zorgen dat de lessen goed verlopen. Er ontstaan soms wel eens botsingen tussen dansers, of tussen een danser en mij. Dit kan komen door verschillende normen en waarden. Ik ben verantwoordelijk om dit snel op te lossen, zodat de danslessen er niet onder lijden. Daarom vind ik dit aspect goed bij mijn ervaring passen.

(Gogh, 1890)

Ik heb het schilderij van Vincent van Gogh uitgekozen bij de relationele waarde: verantwoordelijkheid. Het is een beeldend verhaal, omdat je uit het schilderij een verhaal van de bijbel kan opmaken. De barmhartige Samaritaan helpt hier de beroofde man, terwijl de eerste twee voorbijgangers de man voorbij gingen. Dit beeld laat verantwoordelijkheid zien. Je bent ook verantwoordelijk voor elkaar, om elkaar te helpen en te steunen. Daarom past dit beeld goed bij mijn ervaring. Het laat goed de verantwoordelijkheid zien.

Ook is er veel verantwoordelijkheid in mijn stageklas. Een voorbeeld hiervan is dat een leerling uit groep twee een leerling uit groep een helpt met een taakwerkje. De leerling uit groep twee is dan deels verantwoordelijk dat het taakwerkje goed wordt gemaakt. Ook is de klas soms verantwoordelijk voor elkaar, bijvoorbeeld wanneer de juf naar de wc gaat en de klas dus even alleen is. Ze zijn dan zelf verantwoordelijk en moeten problemen zelf proberen op te lossen. De juf vindt het soms wel goed om ze even alleen te laten, omdat ze zo dus leren om zelf uit bepaalde situaties te komen.

Aandacht

Toen ik naar de middelbare school ging mocht ik mijn eerste mobiele telefoon uitzoeken. Dit vond ik natuurlijk hartstikke leuk. Al mijn klasgenootjes hadden ook een mobiele telefoon gekocht, dus wilde ik er natuurlijk ook een. Omdat steeds meer mensen van mijn leeftijd een telefoon kregen, kon ik makkelijker met ze praten. Door de social media platformen: WhatsApp, Facebook, Instagram en Snapchat kwam je sneller in contact met elkaar. Mensen zetten berichten online, waarvan je anders misschien nooit had geweten dat ze die activiteiten hadden gedaan. Je kan elkaar aandacht geven door te reageren op hun berichten of ze te liken. Als ik zelf iets deel op social media vind ik het ook leuk als ik veel reacties en likes krijg. Het is een soort van aandacht dat je krijgt via social media. Mijn telefoon en alle social media platforms hebben mijn leven best veranderd. Met social media kun je elkaar aandacht geven en aandacht krijgen, dit is iets wat ik erg leuk vind.

De levensvraag die hier voor mij bij hoort is:Zou ik nu nog zonder mijn telefoon kunnen en social media?. Ik weet bijna wel zeker dat ik het heel moeilijk zou krijgen als ik geen telefoon meer zou hebben. Je sluit je als ware namelijk van de social media platforms af en ook van de activiteiten van je vrienden. Ik ben dan bang dat ik veel dingen zal gaan missen van mensen in en buiten mijn omgeving. Ook is contact zoeken met mensen van veraf zo een stuk lastiger. Schoolopdrachten samen met klasgenoten worden ook lastiger om te maken. Je moet dan in het echt gaan afspreken in plaats van dat je elkaar even op belt. Natuurlijk is een gesprek in het echt wat persoonlijker, maar samen afspreken is niet altijd zo makkelijk. Dit komt denk ik omdat iedereen het steeds drukker heeft. Ook zal het contact met mijn vriend dan erg verminderen, wij zien elkaar meestal één keer in de week, omdat we het allebei druk hebben en ook nog eens ver van elkaar af wonen. Ik denk dus niet dat ik zonder mijn telefoon kan, ik zou me misschien zelfs heel slecht gaan voelen.

Het begrip aandachtheeft vaak voor iedereen een andere betekenis. Bijvoorbeeld, aandacht geven betekend dat je niet met meerdere dingen tegelijk bezig bent (Wal, 2010)Met deze mening ben ik het eens, want ik vind het fijn als iemand mij zijn volle aandacht geeft, wanneer ik wat wil delen met dit persoon. Een andere betekenis die aan aandacht kan worden gegeven is, dat aandacht dé manier is om je te verbinden met anderen, jezelf en je omgeving. De relatie die je hierdoor aangaat zorgt voor betekenis in je eigen leven. (Haeften, 2016)Ook in deze betekenis van aandacht kan ik mijzelf wel vinden. Doordat je aandacht geeft aan de mensen om je heen, zorgt dit voor een verbonden gevoel. Je weet wat de mensen om je heen mee maken en leert ze zo ook beter kennen. Voor mij betekend aandacht, dat je naar iemand kan luisteren wanneer dit persoon dat nodig heeft, bewust of onbewust. Je geeft elkaar hierdoor een fijn gevoel en je raakt op deze manier meer met elkaar verbonden.

Het domein wat ik goed bij mijn ervaring vind passen is: de wereld van ‘de dingen’. Ik vind de mobiele telefoons en de social media platformen een goed voorbeeld van dingen uit de wereld. Soms voel je jezelf een vreemde in deze wereld, op een ander moment kun je je intens verbonden voelen met dezelfde wereld. (De Schepper, 2017, p. 27)Doordat je een telefoon hebt kom je soms achter dingen, waar je anders niks van had geweten. Door de telefoon kun je je dus erg verbonden gaan voelen met de wereld. Er is nieuws over de hele wereld beschikbaar en je kunt hierdoor dus goed op de hoogte blijven.

Het aspect wat ik koppel aan mijn ervaring is het aspect: rituelen. Ik vind dat de mobiele telefoon bijna een ritueel is geworden. Iedereen verwacht van je dat je bereikbaar bent via een mobiele telefoon. Je wordt misschien zelfs raar aangekeken als je vertelt dat je geen mobiele telefoon hebt. Het is zo normaal geworden op sommige plekken in de wereld, zoals bij ons in Nederland. Soms lijken rituelen een gewoonte te zijn. (De Schepper, 2017, p. 41)

Hieronder heb ik als beeld bij mijn ervaring een gedicht gekozen. Het gaat over de waarde bij de ervaring.

AANDACHT

we hebben elkaar nodig

dat is toch zonneklaar

want mensen willen warmte

en aandacht voor elkaar

waarom niet even praten?

waarom geen lieve lach?

zo zorg je voor een lichtpunt

ook op een donkere dag

zo laat je een lichtje schijnen

bij mensen die in stilte kwijnen

iemand die naar je luistert

iemand die met je praat

dat is nu juist datgene

waar 't bij mensen om gaat

(Nieuwburg, 2016)

Aandacht via mobiele telefoons zie ik nog niet erg terug in mijn stageklas. Dat komt denk ik, omdat ze zelf ook nog geen telefoon hebben. Ze waarderen het wel als de juf of ik een foto maakt van het werkje wat ze hebben gemaakt. De leerlingen vragen wel veel persoonlijke aandacht, ze vinden positieve opmerkingen over hun taken en houdingen erg fijn. Zodra ze een compliment krijgen, komt er een grote lach tevoorschijn op hun gezicht. Mijn mentor merkt dat de leerlingen dit erg fijn vinden. Ze geeft dus ook vaak een complimentje, zodat het zelfvertrouwen van de leerling groeit.

Ik ben zelf erg blij dat de vijf ervaringen die ik beschreven heb zijn gebeurd. Ze zijn vrijwel allemaal positief. Deze opdracht heeft mij wel flink aan het denken gezet. Je staat soms versteld van het effect van de ervaring, omdat het al snel erg gewoon wordt. De opdracht heeft mij laten zien waarvoor ik dankbaar mag zijn.

[hreyesblog]

undefined

Dit is ons eindresultaat van ons samengevoegde filmpjes. Bram heeft dit ge-edit. Hierbij ook de mening van Carmel met hoe ze het heeft ondervonden. Donderdag 9 november: That awkward moment in time. Jonathan: Hij was bang om iets fout te zeggen. Bij de volgende zeg ik erbij dat ze niet bang hoeven te zijn om wat ze zeggen en dat niks fout is om te zeggen. Niks gezegd wat ik niet denkt dat klopt. Hij wou niet uitgaan op mijn uiterlijk want zo was hij niet en daardoor probeerde hij wat dieper te zoeken. Grappig hoe hij mij met zijn vrienden vergelijkte Pam: Lieve meid, denk ik best verlegen denk dat ze het moeilijk vond .. merkte dat ze steeds meer bloot durfden te geven Toen het voorbij was durfden ze ook niet echt te blijven liep meteen awkward weg Het is voor mij ook best intens ik voel wel steeds een soort van band met de mensen groeien Jannique: Mooi om te zien dat hoe mensen me omschrijven ook de persoon is die ik probeer te zijn. Zij was voor mij het minst tot nu toe waar ik een band mee voel Jim: Heel akward durfde niet persoonlijk op mij in te gaan alles best oppervlakkig, kon niet wachten om weg te gaan en durfden mij niet aan te kijken. Denk zelf dat hij. Stelde zich gelijk voor aan iedereen en wou van alles weten van ons Vond goed om te zien dat alles wat hij zei ook op zo’n manier zei alsof het echt zo was van: Jij bent dit en dat. Fabienne: GEWONNEN Ze begon meteen over persoonlijke dingen en tussendoor zei ze dingen over mijn uiterlijk die ze weer koppelde aan persoonlijke ding. Vond het zelf best moeilijk toen ze begon over dat ik zelf moeilijk over mijn problemen kan praten.. als ze daar op door gegaan was had ik gehuild. Denk dat ze heel open is, vond het heel spannend maar ik denk dat ze die spanning wel heel leuk vind. Paul: Merk dat het wat moeilijker is om mij te omschrijven, hij zegt alleen dingen die hij onder bouwend al gezien heeft. Hij kwam heel anders over dan in een klaslokaal. Merkte dat ik graag mee wou gaan praten en ja ging schudden. Hij wou echt geen aannames maken. Zei op het laatst ook (buiten het lokaaltje) dat ik het niet te zwaar op hart moet nemen. Marjolein: Merkte dat ze het moeilijk vond om mij te omschrijven Terwijl ze me niet kent, de hele tijd toch denk ik achter aannames goeie, kwam veronderschuldigend over. Voelde zich figuurlijk ook in een hokje geplaatst. Denk dat ze een zorgzame vrouw is die liever anderen laat praten, maar over zichzelf praat om anderen op het gemak te laten voelen. Kwam ook later pas op gang.. denk dat ze me vergeleek met anderen studenten die ze kent. Joris: Hij was mij echt aan het profileren beetje om met een omweg mij te omschrijven een soort ander personage van me te maken, vond het leuk dat hij daar op terug kwam. Merkte dat hij echt aan het zoeken was als hij me aankeek kreeg steeds meer verbintenis. Hij was de enige waar ik me echt alleen mee voelde ( hoorde zelf de geluiden buiten niet en had ook niet meer het gevoel dat ik dit aan het doen was) Hij maakte me kalm. Toen we de camera uit hadden gezet realiseerde hij wat er net gebeurd was en bood meteen zijn excuses aan voor als hij wat fouts had gezegd of als hij me gekwetst had. Hij zei ook dat hij dit echt nodig had vandaag (en hij was de perfecte laatste persoon voor vandaag) Algemene ervaring: Vind raar om te horen dat ik eruit zien alsof ik alles op een rijtje heb: (sterk in mijn schoenen sta en alles geregeld heb) Hoe langer het duurt hoe moeilijkere ik het vind. apart dat ik sommige een knuffel wil geven (Jonathan, Pam) Ik word hier heel onzeker van, wat ik heel raar vind en ongemakkelijk. Krijg een drukkend gevoel op me borst kast mini paniekaanval achtig. Paniekaanval wordt steeds erger en krijg steeds minder adem, 8 mensen is echt genoeg achter elkaar Dag 2: Lex: Aardige man, kwam over alsof hij mij niet wou kwetsen. Vond het heel moeilijk en wou heel graag weg. Je voelde dat hij het wel graag wou doen voor de student, hij geeft echt om deze plek. Danny: Vond echt heel raar dat ik stil was. Vond het zelf ook heel akward, voelde me niet helemaal veilig. Hoe kan ik er voor zorgen dat hun meer op hun gemak zijn? Jochem: Ik merkte dat hij het heel leuk vond maar ook moeilijk, voelde beetje ongemak en dat het op een begeven moment heel persoonlijk voor hem werd, denk dat in het ‘2e deel’ hij meer zichzelf omschreef dan mij. Merkte dat hij me echt niet wou kwetsen. Peter: Voelde me heel akward bij hem omdat hij voor we hier aan begonnen ik hem al zag starten naar mijn borsten en dat deed hij in die kamer ook. Denk wel dat hij gewoon niet weet waar hij moet kijken en daarom dat deed. naar een minuut voelde ik me wel wat meer comfortable en vond ik hem wel schattig. Jan: Vond het denk ik niet prettig om mij te omschrijven op een persoonlijk level, hij deed het wel heel even maar ging er toen ook heel snel weer terug op uiterlijke kenmerken, hij hield denk ik wel van feiten. Marijke: Hele sterke vrouw, was niet bang om mij te kwetsen ze zag dat ik het wel aan kon. Voelde me heel prettig bij haar warme geest. Denk dat ze ook wel wat van zichzelf in mij zag Algemene ervaring: Hoe is het om 2 ouderen tegenover elkaar te zetten? Ik merk dat mensen niet van mijn leeftijd veel liever niet over mijn persoonlijke eigenschappen wil hebben ( bijv. Zorgzaam) maar meer ingaan van ik ben student enz.