#en doe de lijn daar ook maar bij | Explore Tumblr Posts and Blogs

amberfaber40 · 2 years

Text

Deze tabata workout haalt je gegarandeerd uit je comfortzone

Maak je borst maar nat voor deze HIIT.

Tabata pour les abdos (12 minutes)

Programme Tabata spécial abdos efficace avec des exercices de gainage et dynamiques pour travailler les abdominaux et les obliques sans matériel.

QUEMA GRASAS CON EL MÉTODO TABATA | Farmacia Online

La méthode Tabata pour faire fondre les graisses rapidement

4 minutes de cardio à faire chez soi pour perdre le gras du corps. Découvrez comment maigrir en faisant 4 minutes de sport grâce au Tabata

No Equipment Full Body Home Workout | Experiments In Wellness

No time to make it make it to the gym? No problem. This full body home workout requires no equipment and can be done anytime, anywhere.

Tabata Routine with NO Equipment

Full-Body Tabata Workout

This short Tabata workout does the trick to tone your arms, legs and core! All the moves are bodyweight focused so you don’t need any equipment – just a timer and a mat!

30-Minute Bodyweight Tabata Workout (Video) | Nourish Move Love

No equipment needed for this fast-paced, bodyweight TABATA WORKOUT! 4 Tabata supersets (high impact Tabata intervals or low impact Tabata).

4-Minute Calorie-Torching Tabata Workout - The Seasoned Mom

From cozy casseroles to fresh salads and decadent desserts, you'll find hundreds of easy, family-friendly recipes straight from our Virginia farmhouse kitchen!From cozy casseroles to fresh salads and decadent desserts, you'll find hundreds of easy, family-friendly recipes straight from our Virginia farmhouse kitchen

Als je deze workout goed uitvoert, verbrand je er volgens bedenker en Nike trainer Nikki Metzger, evenveel calorieën mee als wanneer je een uur op de loopband staat. Kleine kanttekening: dat ligt er natuurlijk ook aan wat je op de loopband uitspookt en of je all out gaat bij deze tabata training.Tabata is een vorm van HIIT (High Intensity Interval Training) die je stofwisseling een boost geeft waar je ‘u’ tegen zegt, waarbij je alles geeft - en dan bedoelen we echt ALLES - afgewisseld wordt door korte pauzes.Doe iedere oefening 20 seconden op maximale inspanning, en neem daarna 10 seconden rust. Ga dan door naar de volgende oefening. Bij alle oefeningen houd je hetzelfde principe aan, zodat één ronde (alle oefeningen achter elkaar) in totaal 4 minuten duurt. Doe in totaal 4 rondes, met daar tussenin een pauzes van een minuut. Je hebt helemaal niks nodig voor deze workout, alleen een flinke dosis motivatie. Klaar om te zweten? GO!1. High knees(a) Ga rechtop staan en trek één knie explosief zo hoog mogelijk op.(b) Wissel je knieën zo snel mogelijk af. Houd je handen in je zij of gebruik je arminzet juist om de oefening intenser te maken. Mits deze workout nog niet intens genoeg voor je is. Houd je romp zo stil mogelijk tijdens de bewegingen.Womens Health Magazine2. Froggers(a) Start in een standaard plankpositie. Spring nu met je voeten richting je handen, terwijl je handen op de vloer blijven en je billen zo laag mogelijk.(b) Spring met je voeten terug naar achteren, zodat je weer in de plankpositie terechtkomt. Dat is één herhaling.Womens Health Magazine3. Speed skaters(a) Ga rechtop staan met je voeten op heupbreedte. Spring met je rechterbeen naar rechts, en zet je linkerbeen schuin achter je neer als je landt.(b) Doe nu precies hetzelfde aan de andere kant: spring nu naar links, en zet je rechterbeen schuin achter je neer. Dat is één herhaling. Het lijkt een beetje alsof je aan het schaatsen bent.4. Plank jack + Knee tuck(a) Start in een hoge plankpositie met handen recht onder je schouders en je armen gestrekt. Zorg dat je schouders, ellebogen en polsen in een rechte lijn staan. Spring met je voeten uit elkaar, en dan weer bij elkaar.(b) Spring met je voeten naar voren (richting je handen), en weer terug naar achteren. Dat is één herhaling.Womens Health Magazine5. Tuck jumps(a) Ga rechtop staan. Spring omhoog, terwijl je je benen buigt en knieën naar je borst brengt.(b) Als je neerkomt, ga je vanuit je landing meteen door naar de volgende herhaling. Zorg dat je je knieën buigt wanneer je landt, en je core-en bilspieren aanspant zodat er minder impact op je knieën komt.Womens Health Magazine6. Mountain climbers(a) Ga in een een hoge plank positie staan, met je armen gestrekt.(b) Breng je knieën om de beurt richting je bovenlichaam, zo snel als je kunt.Womens Health Magazine7. Squat jump turns(a) Start in een squat-positie, met je voeten op heupbreedte en je tenen naar voren wijzend. Zorg dat je knieën niet voorbij je voeten komen.(b) Spring zo ver als je kunt omhoog, terwijl je een kwartslag draait. Welke kant op maakt niet uit. Land weer in de squat-positie. Let op dat je knieën niet naar binnen kantelen, en herhaal.Womens Health Magazine8. Burpees(a) Ga in een hoge plankpositie staan met je armen gestrekt. Druk jezelf op en spring met je voeten naar voren.(b) Spring nu omhoog met je handen boven je hoofd. Als je landt spring je terug in de plankpositie.Womens Health MagazineGebruik het handige overzicht hieronder om te zien hoe je de volgende oefening uitvoert, aangezien je maar 10 seconden tussen de oefeningen hebt. You go girl!Womens Health MagazineVolg je Women's Health al op Facebook en Instagram?

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

ARNO KRAMERS' TEKENEN AAN DE WAND

Voor zijn expositie in Galerie Getekend maakte Arno Kramer twee krijttekeningen op de aldaar verplaatsbare zwarte tussenwanden. Het is graffiti die er mag zijn maar na afloop van deze tentoonstelling weer zal verdwijnen. Het is kunst voor even, voor dit moment en zolang dat duurt. Het gaat voorbij zoals de tijd van het moment dit ook doet. Voor even zet Kramer de tijd hier stil, haalt de beweging eruit. Tekens aan de wand, om te waarschuwen? De ene tekening heeft dat thema ingeschreven, in time. Het is bij de tijd, tijdig getekend. Maar ook een vingerwijzing, een aankondiging van een afstand door de gevelruit van de galerie te bezien. De andere vorm is een metafoor van die immer doortikkende tijd. Jaarringen bewegen in een onregelmatige cirkel, voor iedere periode een rand, een levensfase. De geschiedenis van deze tijd van leven is daar uit af te lezen. Voor dit moment werken deze muurstukken om tijd vast te leggen, te laten zien wat er binnen in de ruimte beschouwt kan worden, voor even in afwasbaar krijt. Straks gaat de spons erover en hebben we alleen de foto's nog, herinneringen.

Arno Kramer gebruikt de realiteit als middel om non-figuratieve verbeeldingen te maken. Fragmenten van leven om het element tijd te duiden. Maar de gestalte van een dier of plant is daarbij geen hert, haas of kraai en geen tak, bloem of blad. Het figuur is een vlak in het veld van de uitbeelding, zoals de arcering en het raster dat ook zijn. Het is een vorm als silhouet, een nabeeld van wat gezien is. De schaduw van de werkelijkheid, een afdruk in de tijd. Het is een omvangrijk en contemplatief verhaal, zoals het hier afrondend aan de wand is geprikt. Geen enkel deel kan zonder de totale compositie. Een fragment eruit halen is het doorstrepen van woorden en zinnen, en dat enkele beeld vertelt slechts een deel van het totale verhaal. Het zal niet meer compleet en volmaakt zijn. Dan blijven er vragen en zal er over gesproken moeten worden, terwijl deze kunst stil maakt. In verwondering het mysterie ondergaan. Geen flarden tijd bekijken, hier is het klokje rond.

Het is de realiteit zoals Kramer deze op een moment heeft ervaren, kan beleven. Hij tekent niet letterlijk de werkelijkheid, het is altijd een afgietsel, een uittreksel. Dat is wat de tekening altijd is. Een model om de wereld te duiden, een mysterieuze samenvatting van hoe het in het brein van de kunstenaar werkt. Even duister en ongrijpbaar als de werkelijkheid dat is. Want wie zal de gedachten kunnen lezen van de kunstenaar wanneer hij deze niet in begrijpbare beelden heeft omgezet. Met de tekeningen bij Galerie Getekend doe ik een poging en met de in de hand opengeslagen catalogus die vorig jaar verscheen bij de tentoonstelling in Museum CODA Apeldoorn en de Limerick City Gallery of Art Ierland: IN TIME. De kunst van Arno Kramer balanceert op de smalle rand tussen werkelijkheid en fantasie, waar het gewicht op de schaal van de verbeelding drukt.

Zo werken de uitdrukkingen op elkaar in, krijgt het samenspel een verhaal. In de galerie vormen diverse afzonderlijke delen een collage met de zwarte wand als drager. Hier ook tekens aan de wand dus, maar minder letterlijk als voornoemde krijttekeningen. In de individuele composities die onlosmakelijk het totale beeld vormen kan ik mijn eigen ervaring van het leven en de wereld zetten. Soms lijken ze verre van mijn beleving te staan, maar ga ik deze op details determineren dan passen waarneming en idee als puzzelstukken in mijn zijn. Het is geen zaak de werkelijkheid in het beeld te zoeken, want deze is niet wat het lijkt te zijn. Het is de geografie van Kramers eigen landkaart, de topografie van zijn persoonlijke zijn. Om dit in mijn eigen grond te kunnen ingraven, moet ik de basis van het uiten doorgronden. Dat is kijken om te kunnen zien. Bestuderen van lijn en vlak. De vormgeving dwingt mij niet om te begrijpen, maar door te kijken en te zien ontstaat als vanzelf een tastbare opmaak.

De schaduw gaat altijd mee, achtervolgt me op de voet. Deze metgezel hoort bij mij, is een afdruk van mijn wezen. Iedere ruimtelijke vorm heeft een dergelijke natuurlijke print. Waar deze is zal de ander zijn. Kramer beeldt in zijn werken echter de schaduw af terwijl het oorspronkelijke figuur is verdwenen. Hij verbeeldt schaduwen van de tijd, in de tijd. Om de toeschouwer, vooral in de actualiteit van klimaatverandering en biodiversiteit, te waarschuwen dat we nog op tijd zijn wanneer we nu de knop omzetten. Op de mooie plaatjes van de natuur, de prachtige uitzichten zoals wij ons die op deze manier voorstellen, zetten al minder schone elementen hun afdruk. Maar het mogen geen beelden worden die alleen nog in de herinnering bestaan. Kramer heeft een vooruitziende blik, maar mag geen roepende in de woestijn worden. Zijn platen krijgen als we niet oppassen de sfeer van zo was het ooit, “heb ik niet op tijd gewaarschuwd”. En in dat collectieve geheugen zit de schoonheid van hoe het ooit was opgesloten. Kramer beeldt dat met prachtige kleuren in de kantlijn, kleurbalken in een proefdruk om de juiste sfeer vast te leggen.

Jaarringen en schaduwen zijn samen met rasters en arceringen elementen in de composities van Arno Kramer. Hij maakt deze onderdelen van de voortgaande tijd, het bewegende verloop in de geschiedenis. De collages zijn abstracte verbeeldingen van momenten, hoewel ze aan de toeschouwer overkomen als realistische detailleringen. Het realisme en abstracte zijn gebruikt om een gevoel uit te drukken, een sfeer neer te zetten. Het is om de tijd even stil te zetten en uit te drukken dat het zo was, dat het ooit zo was en nu nog had kunnen zijn. Wanneer wij op tijd zijn, in time. Laat het geen souvenirs worden, geen relikwieën of memorabilia. Laten we er omdenken dat het geen aandenken wordt. Dat lees ik in deze werken van Arno Kramer. Een visionair die, zo is mijn zucht, geen uitgedorst, oververhit driftkikkertje dat zich tegen de zandstormen hees schreeuwt zal worden. Dat wij niet enkel zijn werk in schoonheid beschouwen, maar ook nog wat doen met de boodschap die er in besloten ligt. Tekenen van de tijd. Sign o'the times. Arno Kramer, we zullen het doorzien, op tijd, in time.

Arno Kramer, solopresentatie bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 5 maart 2023.

https://galeriegetekend.nl/

#galerie getekend #arno kramer #in time #expositie #tekeningen #kunst

0 notes

lateforitall · 3 years

Text

DIT IS EEN RANT

geschreven door Tessa

foto door Valerie Land

Ik zie de triomfantelijke hoofden voor me, wapperend met Psychologie Magazine, tikkend op het artikel met 5 tips voor ADHDers. Ik zie voldane glimlachen en kan de ‘zie, ik zei het altijd al, je moet zorgen voor lijstjes, routine en orde! Deze psychiater zegt het ook!’ al horen.

Verschillende versies voldane glimlach vol triomf schieten door mijn hoofd. Automatisch hoor ik ‘maak een planning, je moet je er gewoon aan houden’ in variaties, met verschillende onderwerpen en in verschillende stemmen: Aardig, medelevend, geïrriteerd, gefrustreerd, kleinerend. Dat is makkelijk als je put uit het archief dat je je hele leven lang hebt kunnen opbouwen.

De belangrijkste reden dat Val en ik Late For It All zijn begonnen is omdat er zo gruwelijk veel misvattingen zijn over ADHD en we daar, vechters tegen oneerlijkheid, onze bek niet over kunnen houden. Want jeetje wat hadden we onszelf minder op de kop hoeven zitten als mensen ons geloofd hadden wanneer we zeiden bepaalde dingen niet te kunnen. Als we ondersteuning hadden gekregen in plaats van schampere blikken en ‘Niemand vindt dit soort dingen leuk om te doen’.

Hoe belangrijk het is dat er meer bekend wordt over ADHD werd gepresenteerd door Psychologie Magazine. Het magazine over allerlei dingen rondom je brein die in elke wachtkamer ligt. Die bij vele opvoeders op de mat valt. De story van hulpverleners. Dat magazine liet namelijk een psychiater aan het woord om 5 tips voor ADHDers te geven.

EN JEZUS WAT PIJNLIJK!

Dus hier, Late For It All, wat inzichten en tips van een ADHDer, met een randje bitterheid misschien.

Om te beginnen schiet ik graag even op de gegeven tips. Per tip zal ik beginnen met in cursief de grote lijn van de tips die de psychiater deelt. (Mocht je het hele artikel willen lezen, wat ik niet aanraad, hier is de link).

Om na alle tips nog iets meer frustratie en ervaringen te delen, voor wie daar zin in heeft.

Hoewel ik ongeveer elke zin in het artikel aan gort wil slaan besloot ik keuzes te maken (dank aan de neurodivergente breinen die ik hoor applaudisseren) en de punten waar ik het hardst van wil schreeuwen eruit te pikken.

Beginnen bij het begin is onzin dus rauzende start naar de grootste grap van alle tips. Namelijk, de laatste.

TATATAAAAA, TIP NUMMER 5!!! (Dit wordt geroepen in echo kermis stem)

5. Wees minder streng voor jezelf

“Wie AD(H)D heeft, stuit door zijn chaotische, prikkelbare of impulsieve gedrag vaak op onbegrip en kritiek van anderen. Hierdoor kun je het vertrouwen in jezelf verliezen.”

Dit is de meest kloppende zin van het hele artikel. Helaas alleen dat het de afsluiter is van het artikel dat juist extreem bijdraagt aan onbegrip voor ADHD. En een handig hulpmiddel is voor meer kritiek. De tips die hier gegeven worden zijn niet anders dan de tips die we ons hele leven lang al krijgen. Ze zijn zeker niet zo revolutionair dat we dit zelf niet hadden kunnen bedenken. En hier worden ze ook nog eens door een psychiater in Psychologie Magazine gepresenteerd. Zonder enige echte context. Zonder enige echte uitleg over waarom dit zo moeilijk voor ons is. Zonder enige echte zinnige tips.

Het is vooral nog meer DOE MEER JE BEST!!! MAAK VERDOMME GEWOON LIJSTJES EN DOE NIET ZO MOEILIJK.

ADHD is geen excuus. ADHD is een verklaring waarom dingen moeizaam gaan. ADHD is geen slecht gedrag, het is neurologisch. Door te ontdekken hoe je hoofd werkt kun je leren met je brein te werken in plaats van ertegen. Dit artikel is kleinerend, de tips zijn niets nieuws en belangrijker, het gaat totaal voorbij aan dat we echt wel weten wat we zouden moeten doen. Het gaat voorbij aan het feit dat een ADHD brein anders werkt.

Dus leuk, dat je ons vertelt minder streng voor onszelf te zijn. Maar met deze tips kun je net zo goed een bak stront over ons heen gooien en zeggen dat we niet zo moeten stinken.

Wat misschien juist de bedoeling is want het artikel word afgesloten met de aanbieding van een training ‘Leven met ADHD’, gegeven in samenwerking met…. Tutututuuuuuuuuuuuuuu, de psychiater van deze tips. Het smaakt een beetje kotsig allemaal. Eerst als zorg professional de kwalijke shit herhalen die je je hele leven al hoort, vervolgens zeggen dat je minder streng voor jezelf moet zijn en dan daarna een training aanbieden om te leren leven met ADHD.

Laat ik het er op houden dat mijn nachtrust er niet beter van zou worden als dit mijn ethiek was.

Goed, de andere tips. Inclusief uitleg waarom dit lastig is en tips die voor mij helpen. Tips die ik onder andere kreeg van andere neurodivergente mensen.

1. Zorg voor rust in huis

“Een opgeruimd huis creëert overzicht in het hoofd.” “Oefen hier net zolang mee tot het een gewoonte wordt.”

Klopt dat een opgeruimd huis overzicht in de kop geeft. Er is alleen een hele grote MAAR. En dat is de vraag hoeveel moeite, denkkracht en energie het kost om dat voor elkaar te krijgen.

Ik weet dat ik ooit, ver voor mijn diagnose eens probeerde uit te leggen dat ik wel weet wat ik moet doen om mijn huis op orde te houden. Maar dat ik, om dat daadwerkelijk te doen daar de HELE DAG KRAMPACHTIG MEE BEZIG MOET ZIJN. Heb ik een kopje in mijn hand dat naar het aanrecht moet, dan is de tijd die een armreiking kost voldoende om aan iets anders te denken en daar voor ik het door heb, in gezelschap van het kopje, mee aan de slag te gaan

Sinds ik medicatie gebruik merk ik hoeveel makkelijker het lukt om dit wel te doen. Om die stap om het kopje (en al die andere dingen) daadwerkelijk op het aanrecht te zetten.

Het verschil in mentale energie die het kost met en zonder medicatie is iets wat me elke dag verbaast. Alsof er ineens een soort pauzemoment is om de handeling af te maken in plaats van dat ik alweer bezig ben met het volgende. Net als hoeveel energie het scheelt als het inderdaad een soort van opgeruimd is in mijn huis.

Maar, dat is niet iets wat me gelukt was als ik naar de tips had geluisterd die hier gegeven worden. ( Die zijn immers niets anders dan wat ik mijn hele leven al hoor en wat nooit werkte, ook nu met medicatie niet.) Met deze tips had ik me alleen maar wéér een faalhaas gevoeld die nog ‘niet eens’ het huis op orde kan houden.

Sinds ik mijn diagnose heb en ik naar de ADHD community kijk voor tips leer ik met mijn brein werken. In plaats van tegen. Daar gedeelde tips gaan niet over het eindresultaat. Ze gaan over hoe je hoofd werkt, hoe de maatschappij je daarvoor afstraft, en hoe je daar mee om kunt gaan.

Zo is mijn leven een eindeloze reeks pogingen van een vaste plek voor spullen vinden. Het is ook iets wat ik mijn hele leven hoor als handigheid om spullen niet kwijt te raken. Tot voor kort zonder succes. Dat een psychiater dit als tip geeft zonder in te gaan op hoe dit komt en hoe je dit als ADHDer kunt aanpakken is alleen maar vingerwijzen en doen alsof we niet willen leren. Het is namelijk een leven lang oefenen en het wordt nóóit een gewoonte, zoals zij suggereert.

HALLOOOOO wij willen ook gewoon van huis kunnen gaan en alle spullen zonder nadenken pakken. Ons paspoort uit de la grissen om net op tijd bij de coffeeshop aan te komen.

Maar de werkelijkheid is anders. Als ik thuiskom en de deur opendoe is dat de deur naar heel veel associaties. Naar dingen die je wilt of moet doen. Naar de bank waar je totaal gesloopt op neer wilt ploffen omdat je thuis ben en je hoofd niet meer op alert hoeft te staan.

De kans dat ik zonder nadenken spullen ergens neerleg omdat iets anders mijn aandacht opeist is heel erg groot. Zoek wat voor jou handig is. Vaak is dat iets wat niet te veel stappen vraagt want elke stap extra is een risico om spullen gedachteloos neer te leggen. Een haakje voor een jas direct naast de deur werkt bijvoorbeeld vaak beter dan een jas in de kast of aan een hanger.

Voor mij is dat voor mijn sleutels, portemonnee en koptelefoon het kastje in mijn woonkamer waar ik automatisch langs loop als ik thuiskom. Ik loop rechtstreeks door en voor ik mijn tas afdoe en mijn jas uit leg ik de sleutels neer. Mijn tassen en schoenen liggen naast het kastje.

Dingen op een zichtbare plek leggen kan er voor zorgen dat je het bestaan ervan niet vergeet. Maar dus ook realiseert dat iets er niet is wanneer je het ergens anders achtergelaten hebt. Mijn sleutelbos is groot en omdat ie bijna altijd op het kastje ligt valt het me direct op als dat niet zo is.

Iets is beter dan niets! Ruim op hoe het voor jou werkt. Goede kans dat je de huishoudelijke dingen doet op de manier die je gezien hebt of die je aangeleerd hebt gekregen. Goede kans ook dat dit niet de manier is die voor jou werkt maar gelukkig zijn er heel veel manieren te bedenken om iets te doen.

Wat voor mij goed werkt is bedenken dat één kopje afwassen beter is dan nul. En dat geldt voor alles. Onder andere omdat opstarten lastiger is dan de taak zelf. Met mezelf afspreken dat één kopje genoeg is en ik als ik wil daarna mag stoppen zonder boos op mezelf te worden maakt het beginnen makkelijker. Vaak genoeg doe ik daarna meer dan alleen dat ene kopje. Soms kies ik één ding wat ik ga doen. Bijvoorbeeld de was verzamelen of kleren opruimen. Dan doe ik tussendoor waarschijnlijk ook allerlei andere dingen die ik tegenkom maar nog steeds is het daarna meestal beter dan ervoor.

2. Bouw routines op

“Door jezelf dit soort routines aan te leren, breng je meer structuur in de dag én voorkom je uitstelgedrag.”

Routines… Ja. Laten we het daar eens over hebben. Routines zijn te gek en echt superhandig. Maar voor ADHDers werkt dit nogal anders dan voor neurotypische mensen. ‘Bouw routines op want dan heb je wel structuur’ is daarom echt te makkelijk gezegd als je geen aandacht hebt voor waarom routines handig, maar moeilijk vol te houden zijn. Concluderen dat je daarmee uitstelgedrag voorkomt is niet alleen niet waar, het is vooral opnieuw ‘stel je niet aan en doe het maar gewoon’ zonder stil te staan bij de redenen van uitstelgedrag bij ADHDers (te veel om nu op in te gaan, maar zoek vooral op executive dysfunction en ADHD).

Dus routines en waarom ze voor ADHDers zo moeilijk vol te houden zijn. Dit heeft er onder andere mee te maken dat we snel verveeld zijn en regelmatig afwisseling en nieuwe dingen nodig hebben om onze aandacht erbij te houden en zo dingen gedaan te krijgen. Om dingen te doen heeft ons brein uitdaging en prikkels nodig. Dus een routine is super fijn. Tot het moment dat de routine, hoe helpend die ook is, saaaaaaaaaai wordt voor ons ADHD-brein.. Daardoor komt er bijna altijd een moment dat een goede routine niet meer werkt. Ineens. Dus je routine faalt. Opnieuw. En soms is alles wat je zo zorgvuldig opgebouwd had ingestort en heb je dat pas door als je bloedend tussen de brokstukken zit.

Je bent niet de enige. Het maakt je geen zwakkeling. Het betekent niet dat je lui bent. Het zegt niets over je doorzettingsvermogen.

Het helpt mij als ik visuele prikkels heb die me herinneren dat mijn routines misschien niet zo goed meer werken.

Voor mij werken mijn planten heel goed. Staan zij er zielig bij, dan is dat waarschijnlijk een teken dat ik ook beter voor mezelf moet zorgen. Wat bijna altijd veroorzaakt wordt doordat één van mijn routines niet meer werkt.

Zo weet ik dat het dan tijd is om die routine aan te passen. Planten verzorgen en water geven is bij mij nu al tien!!! maanden een succesvol begin voor een aangepaste of nieuwe routine. Want ‘jaaaaaaa, ik heb gezorgd voor het groen in huis’ = dopamine.

En dan eenmaal in beweging is een volgende stap zetten makkelijker. Zo kan ik bijvoorbeeld vaak routines uitbouwen. Geef ik mijn planten water, dan breng ik ook alle kopjes die ik tegenkom naar de keuken. Was ik mijn handen, dan ga ik rechtop staan, probeer ik mijn schouders en nek te ontspannen en haal ik een aantal keer diep adem. Poets ik mijn tanden, dan smeer ik ook crème op m’n gezicht. (Beetje dezelfde techniek als bij de afwas, weet je nog?)

Dus ja, routines zijn leuk en superhandig maar hou er rekening mee dat routines soms stoppen te werken. Dat maakt je niet een slappeling en betekent niet dat je weinig discipline hebt. Wel dat het tijd is voor nieuwigheid en uitdaging. Probeer een nieuwe routine te bouwen, maak die zo leuk mogelijk. Daar is je brein namelijk goed in, nieuwe dingen verzinnen, oplossingen produceren.

3. Verbeter je slaapritme

De tip begint met de vermelden 80 procent van de ADHDers een andere biologische klok heeft dan neurotypische mensen en daardoor gemiddeld een uur later in slaap valt.

Daarna volgen de standaard tips als vaste bedtijden, geen koffie ’s avonds en geen beeldschermen voor je gaat slapen.

En dat te weinig slaap de klachten die je ervaart kan verergeren. En dat klopt.

Maar dat wisten we al wel. En dat niet kunnen slapen en niet uitgerust zijn gruwelijk frustrerend is ook. De kans is dus ook groot dat de tips die genoemd worden óf al uitgevoerd worden óf dat we al heel lang elke keer opnieuw proberen ze toe te passen. En ‘falen’.

Uit ervaring kan ik zeggen: het elke keer maar weer opnieuw proberen met deze tips is niet genoeg, het helpt niet en het geeft geen inzicht.

Pas geleden las ik dat de gemiddelde mens na tussen de 10 en 20 minuten in slaap valt. Hier denk ik regelmatig aan. Binnen een uur is voor mij snel. En dat is mijn hele leven al zo geweest. Ook toen ik een vast ritme had (omdat ik klein was en mijn ouders hiervoor zorgden), geen koffie dronk en in mijn vrije tijd vooral boeken verslond.

We hebben er zelfs een Late For It All playlist voor, namelijk de ‘KAN NIET SLAPEN MN HERSENEN ZIJN STIEKEM GAAN RAVEN EN IK HOOP DAT ZE VOOR 6 UUR THUISKOMEN’ Rave For It All playlist.

Want dat is vaak hoe het voelt. Dat er zo ontzettend veel door je hoofd raast dat er geen mogelijkheid is dat je kunt slapen. Op zulke nachten heb ik vaak momenten dat ik voel dat ik bijna kan slapen en dan, net op het moment dat ik daar blij van word besluit mijn hoofd dat er nog even een rondje denken gedaan moet worden.

En het vervelendste is, hoe langer ik slecht slaap, hoe moeizamer mijn hoofd werkt, hoe meer chaos er is. Wat er juist voor zorgt dat slapen nog moeilijker wordt. Soms wens ik vurig dat er iemand komt die me knock out slaat en dan de deken over me heen gooit.

Wat mij tot nu toe het beste helpt is mijn zwaartedeken. Die helpt echt om mijn razende hoofd minder te laten razen. En zorgt ervoor dat ik makkelijker stil kan liggen in plaats van als een bezetene boos rondjes te draaien. Als een zwaartedeken niet tot jouw mogelijkheden hoort werkt een laken met een zware wollen deken (veel kringlopen hebben ze) ook beter dan een dekbed. Daarnaast was er moment dat ik me realiseerde dat ik altijd in een soort van haast toestand ben (dingen vergeten, tijd verkeerd ingeschat, mensen die wachten, snel snel snel), ook als ik naar bed ga (want ohneeeeee ik kan nog maar zo weinig slapen, waarom ben ik weer de tijd vergeten, ik zou op tijd naar bed) probeer ik rust in te bouwen voor ik naar bed ga. Dit doe ik door altijd voor ik ga slapen mijn tanden te poetsen. En aan de hand van mijn gemoedstoestand daar dingen aan toe te voegen. Dus, voel ik me slecht over mezelf, ben ik onzeker, heb ik haast, dan voeg ik naast tandenpoetsen extra dingen toe. Hoe meer haast ik voel, hoe meer dingen ik probeer toe te voegen. Terwijl ik mezelf vertel dat deze paar minuten echt geen verschil maken. Tanden poetsen is een must. En voor de rest heb ik een serie opties die ik kan toevoegen. Op mijn wastafel staan verschillende soorten crème voor mijn gezicht en handen en verschillende soorten reiniging voor mijn gezicht. Zo kan ik kiezen welke geur op dat moment prettig is. Wanneer er 100 dingen tegelijkertijd door mijn hoofd gaan zijn de extra handelingen van dop afschroeven en weer opschroeven te veel. Daarom hou ik rekening met hoe dingen verpakt zijn zodat ik het me als dat nodig is, mezelf makkelijk kan maken.

Dit heeft me een soort van rust gegeven die ik nooit eerder had. Het is niet een oplossing die direct mijn slaap verbetert maar het maakt wel dat ik ietsje minder haast heb waardoor ik rustiger in bed ga liggen én dat ik meer en beter voor mezelf zorg. Mezelf tijd geef. En dat helpt toch een klein beetje. Al is het maar omdat ik daarmee aardiger voor mezelf ben.

4. Trap niet in valkuilen

“Het kan verleidelijk zijn om ongezonde ‘oplossingen’ voor je problemen te zoeken. Denk aan alcohol om sneller in slaap te vallen of drugs om je beter te concentreren. Wat op de lange termijn beter helpt bij omgaan met ADHD, is ontspannen, gezond eten en regelmatig leven.”

Ooohhh wowww goed dat je het zegt. Valkuilen vermijden. Hadden we dat nou maar eerder bedacht.

FUCK YOU. Met je kutadvies.

Ik wil vooral zeggen, luister niet naar mensen die zeggen dat je bepaalde dingen ‘gewoon’ niet moet doen. Want kom op zeg. Het is niet of je niet elke keer opnieuw probeert de boel weer bij elkaar te rapen en het anders te doen.

Realiteit is gewoon dat je een valkuil pas opmerkt als je er al in zit. Mensen die vervolgens je licht ontnemen door daar boven te hangen om te roepen dat het echt niet handig is wat je deed zijn niet de mensen waar je wat aan hebt. Realiseer je dat al je tactieken, hoe gezond of ongezond ze ook zijn, coping is. Wat de reden is dat je hier snel in terugvalt of wat de reden is waarom je (moeilijk) zonder kunt. Coping wegnemen zonder iets anders in de plaats te hebben kan een probleem zijn. Luister dus vooral naar mensen die je daadwerkelijk willen ondersteunen. Voor je in een valkuil dondert of als je hulp nodig hebt om er weer uit te klimmen.

Dat zijn mensen die je niet vertellen wat je moet doen, had moeten doen of ‘beter’ had kunnen doen. Dat zijn mensen die liefdevol zijn. Ook als je dingen gedaan hebt waarvan je weet dat je ze niet (had) moet(en) doen. Dat zijn mensen waar je veilig je verhaal kunt doen zonder dat ze je vertellen dat je weer gefaald hebt. Het zijn de mensen die je vragen of ze je kunnen helpen, hoe ze je kunnen helpen. Mensen die je helpen zonder de voorwaarde dat je het de volgende keer beter moet doen.

Ja, ADHD is lastig, het is vaak vechten tegen je eigen brein terwijl je hard je best doet er méé te werken. Maar waar ik het meest tegenaan loop is een slecht zelfbeeld, enorme zelfkritiek en het gevoel niet genoeg óf juist te veel te zijn of te doen. Als je online zoekt naar ervaringen van anderen vind je dat dat iets is waar bijna iedereen met een neurodivergent hoofd tegenaan loopt. Reacties die we krijgen op Late For It All posts laten hetzelfde zien. Emotionele verhalen van mensen die herkenning en steun vinden doordat ze niet de enige zijn.

EINDELIJK tegengas voor de tips en adviezen die je je hele leven lang kreeg. Tegengas voor alle ‘als je het belangrijk zou vinden dan…’, ‘jeetje, zo erg is dit toch niet, waar doe je moeilijk over?’, ‘Dat valt bij jou wel mee toch?’, ’als je het echt zou willen zou je wel…’ ‘niemand vind administratie léúk…’ .

Als er één ding is dat fantastisch is aan het krijgen van een ADHD diagnose is dat je eindelijk ontdekt dat het je brein is dat anders werkt dan dat van degenen die de maatschappij ingericht hebben. Dat het dus niet je gedrag is, wat je een lui, laks of slecht persoon maakt. De online community heeft me zoveel erkenning gegeven. Van ‘Oooohhh wowwww ik ben niet de enige die dit heeft!!!!!’ Tot aan ‘Ooooohhh yesssss, dit is een tip die goed klinkt, ik denk dat dit kan werken’.

Het maakt dat ik zachter voor mezelf ben geworden. Wat maakt dat ik ook op momenten dat ik me een enorme faalhaas voel makkelijker voor mezelf kan zorgen. In plaats van te blijven draaien tussen ‘waarom ben ik ook zo laks, ik moet dit gewoon doen. Lui ben ik, anders deed ik het wel’ (en ontelbare varianten, want whoooooo creatief overactief brein!!).

Wat we bijna allemaal gemeen hebben is dat we jarenlang het commentaar, het advies en de tips van mensen kregen die dachten het beter te weten. Ook als we zeiden dat we dingen als lijstjes en een planning maken al ons hele leven lang proberen. Ondanks dat we bij de tip die we kregen al konden vertellen dat dit niet is hoe het voor ons werkt. Want, zo vertelden we onszelf (ja ok, ook anderen vertelden ons dit): ga het eerst nog maar eens proberen voor je een tip afschiet.

Misschien voelen we dat we zelf gelijk hebben. Maar als er je hele leven lang wordt getwijfeld aan jouw gevoel en kunnen, dan ga je dat zelf ook doen. En zeg nou zelf, het ene moment ben je in staat tot grootse dingen, tot het oplossen van crisissen en een volgend moment ben je niet in staat om een nacht- en dagritme te onderhouden. Om dat te doen waar een groot deel van de mensen geen moeite voor hoeft te doen. Die disbalans maakt dat alles en iedereen twijfelt wanneer je zegt dingen niet te kunnen.

Dus lang leve de online community, lang leven erkenning en herkenning. Lang leve het langzaam proberen los te komen van die zware last om nog maar net wat harder je best te doen en jezelf aan de kant te zetten.

Dat is een moeizaam traject. Jarenlange zelfverwijten zijn niet zomaar weg. Het is hard werken, vraagt hulp vragen en accepteren (hahahahahahahah, ja, dit is moeilijk) en aardiger zijn voor jezelf. Zoveel als je op dat moment kunt.

Tot slot, alle liefde (stuur kattenfoto’s) voor ADHD buddy Judith Hontstrouw voor het redigeren van deze rant. <3

soundtrack: Uniform Thought - Selective Aggression

#adhd #lateforitall #adhdnl #neurodivergent

6 notes · View notes

robertderksen · 4 years

Text

In gesprek met mijn moordenaar

Je bent alles, zo buiten zo binnen. Alles in jezelf in het licht zetten. Gebruik dit in je ontwikkeling en groei in liefde en kracht.

We zijn alles. Ik heb het er met Martin over in een cafeetje. Hij beaamt het, maar voelt het nog niet zo en vraagt of ik er een voorbeeld bij wil geven. Ik zeg: ‘Ik ben een moordenaar.’ Martin verslikt zich bijna in zijn ‘love and peace’ – thee en zegt dan: ‘Ik hoop niet dat je op dit moment ook concrete plannen hebt.’ Hij vervolgt na een korte stilte en met iets meer felheid in zijn stem: ‘Als jij een moordenaar wilt zijn, moet jij weten, maar ik ben echt geen moordenaar hoor.’ ‘Dus als ik je goed begrijp Martin, ben jij alles, behalve een moordenaar,’ plaag ik hem. ‘Het gaat mij niet om willen of niet willen,’ vervolg ik mijn reactie op wat hij zegt, ‘maar hoe ik het voel, zie en ervaar.’

Een moordenaar wordt veroordeeld tot celstraf maar ik weiger te oordelen Ik hoor het vaker in gesprekken dat iemand mee kan gaan in de theorie dat we alles zijn of alles één is, maar als het dichtbij komt of concreet wordt de deur dicht gaat. Ik deel met Martin hoe ik er zelf naar kijk en vertel hem dat we alles zijn. We zijn alles en alles is in ons. En ik ben ook een moordenaar. In andere levens heb ik letterlijk gemoord en ik heb nog nooit iemand ontmoet die dat niet heeft gedaan. Hoe oneerlijk is het dan als ik iemand zou veroordelen als hij in dit leven iemand vermoord heeft? Ik heb tenslotte hetzelfde gedaan en kies er toevallig voor om in dit leven dat niet te doen. Dan kan ik daar toch niet over oordelen. Dat betekent niet dat iemand niet naar de gevangenis moet en in die zin wel veroordeeld moet worden, maar dat betekent voor mij wel dat ik onmogelijk de betreffende persoon of ziel kan veroordelen. Het liefst zou ik niet eens spreken van straffen, maar willen onderzoeken wat voor de betreffende persoon en alle betrokkenen qua bewustwording en heling het beste is. Maar dat is een heel ander verhaal waar we het bij een andere kop thee wel een keer over hebben.

De dagelijkse voorbeelden van moord In dit voorbeeld van een moordenaar gaat het me niet uitsluitend om de letterlijke moord, maar meer nog om de energie van destructie. Het komt in gesprekken voor als iemand een opmerking maakt die het gesprek lam legt. “Wat een dooddoener” is een uitspraak die daar aan refereert. Net als “iemand de mond snoeren”. In die gevallen kan je spreken van een destructieve energie. Het gaat in die gevallen niet om een letterlijke moord, maar wel om een energie die wordt lam gelegd of kapot gemaakt.

Martin geeft aan dat hij dat wel herkent in zijn eigen leven. ‘Ik heb thuis helemaal niets te vertellen,’ zegt hij met een knipoog. Ik vertel er verder over met een voorbeeld van een ouder die een kind op een bepaald moment geen ruimte geeft en streng aangeeft: ‘Je doet het nu zo en je luistert gewoon. Punt uit!’ Daar kan een dwingende energie inzitten die geen ruimte geeft aan een deel van het kind. Volgens mij kan dat wat je wilt bereiken in plaats van op een destructieve manier ook op een levendige manier, zoals ik het voor het gemak even noem.

De kwaliteit en kracht van een moordenaar Stel dat je een horizontale lijn hebt met aan de linkerkant de energie van destructie en aan de rechterkant een levensgevende energie. Dat kan dus concreet aan de ene kant gaan om een moord en aan de andere kant om een geboorte. Er zitten verschillende voorbeelden tussenin met vele symbolische variaties op een moordenaar. Die destructieve energie heeft een negatieve associatie, terwijl je de kracht die erin zit kan gebruiken voor andere doeleinden. Jij kiest zelf welk doel je nastreeft. Destructie kan namelijk ook gebruikt worden om een oud schoolsysteem kapot te maken zodat er een nieuw systeem geboren kan worden. Een oud gebouw kan gesloopt worden zodat er ruimte komt voor een duurzaam bedrijf die gericht is op daklozenopvang. Een relatie kan kapot gaan, zodat er tijd en ruimte vrijkomt voor iets mooiers wat meer bij je past. En alle oude structuren uit het Vissentijdperk die niet gebaseerd zijn op liefde zullen kapot gaan en plaats maken voor liefdevollere creaties die passen bij het nieuwe Aquariustijdperk.

Er is dus de mogelijkheid om anders te kijken naar de energie van destructie en van iets kapot maken dan enkel de negatieve associatie. Iets kapot maken an sich is neutraal. Het hangt van de context en intentie af hoe je het inkleurt. En uiteindelijk is alles vergankelijk en alles wat werkelijk is, blijft bestaan. De vorm kan verdwijnen en zal hoe dan ook een keer veranderen. Dat is de essentie van het dagelijkse leven. Hoe ga je om met loslaten? Kan je op een zachte, liefdevolle manier je onthechten van hetgeen je bezighoudt? En uiteindelijk van alles? Jij bent al alles. Dat wat werkelijk is ben Jij en dat is het enige wat blijvend is. Jij bent het leven zelf.

Een kopje thee met mijn innerlijke moordenaar Martin is intussen afgehaakt en er vandoor gegaan. Ook daarin verandert de vorm. Ik bestel nog een kop thee en denk nog verder na over destructiviteit en moord. Met een grote afstand en neutraliteit vraag ik mezelf af wat ik van een moordenaar kan leren. Wat heeft hij of doet hij wat ik misschien niet doe? Een moordenaar zet een idee of iets waar hij voor staat om in een handeling. De manier waarop heeft – mild uitgedrukt – niet mijn voorkeur, maar ik focus me even op het innerlijke proces. Van mezelf weet ik dat ik in het verleden nogal eens lethargisch of apathisch kon zijn als het gaat om het verwezenlijken van mijn dromen. Dan durfde ik die niet waar te maken door bepaalde angsten en overtuigingen. Enkele voorbeelden daarvan zijn: als ik succes heb dan sterf ik alleen, als ik gezien word dan zijn anderen jaloers en pissig op me, ik ben het niet waard. Het zijn diverse belemmerende overtuigingen die me niet meer dienen, maar die geregeld langskwamen. Het zorgde ervoor dat ik nog wat langer in mijn veilige hol verbleef.

Om dit om te zetten, ga ik in mezelf op zoek naar de innerlijke moordenaar om deze overtuigingen kapot te maken. Dat klinkt zonder nuance wat grof, maar liefdevoller uitgedrukt zeg ik: ‘Ik omarm mezelf precies zoals ik nu ben. Ik eer de delen in mij met deze overtuigingen en weet dat ze me tot op vandaag hebben gediend om mij te beschermen. Ik dank ze daar diep voor en laat ze nu los.’ Dat is een andere en zachte manier van uitdrukken, terwijl ik er hetzelfde mee kan bedoelen. Voor de oude overtuigingen zet ik nieuwe, productieve overtuigingen in mijn lichaam- en geestsysteem. Op die manier geef ik nieuw leven aan mezelf. Er is iets veranderd, maar dat wat werkelijk is blijft.

Ik neem een slok van mijn thee. Het gesprek met Martin is al even klaar, maar innerlijk klets ik nog even door. Mijn handen omklemmen de kop thee, terwijl ik in ontspannen concentratie naar buiten staar. Innerlijk maak ik vervolgens opnieuw contact met mijn innerlijke moordenaar. Ik heb zijn kracht nodig om een wens of idee om te zetten in een handeling zodat ik het daadwerkelijk uitvoer. Daarom vraag of ik hem hij mij wil helpen als ik inspiratie voel om actie te ondernemen om mijn dromen waar te maken, om me dan de energie en moed te geven om het ook te doen.

Mijn kracht in het licht En nooit, nooit zal dat leiden tot een moord. Niet letterlijk en niet symbolisch. Op mijn innerlijke moordenaar schijnt namelijk licht. Hij is er en mag er zijn. Maar wel volgens mijn waarden en normen: de hoogste liefde en het hoogste licht voor mij en allen. Doordat hij niet in mij in het donker bivakkeert, neem ik verantwoordelijkheid voor dat deel in mij en hoeft hij niet onbewust op bepaalde momenten naar voren te treden als hij getriggerd wordt. Nee, ik zal niemand de mond snoeren, geen dooddoener plaatsen in gesprekken en nooit kinderen op basis van macht het zwijgen opleggen.

Ik ben het leven Ik wens vol en sprankelend te leven en bulk graag van de levensenergie. Alles wat daarvoor in de weg staat, mag in het licht, zodat ik het indien nodig kan transformeren en ik de bijbehorende kwaliteiten en kracht op een positieve manier kan gebruiken, want ik ben het leven. Dat is mijn eindconclusie voor vandaag. Ik neem mijn laatste slok thee die lauw is geworden, sta op en loop naar buiten. Ik ben het leven. Ik adem diep in en uit. Ik ben het leven. Ik adem het leven in. Ik adem het leven uit. Ik ben het leven. Dan sta ik even stil, draai me om en loop weer naar binnen. Ik ben vergeten te betalen. Dan kan ik wel het leven zijn, maar de thee kost gewoon geld in een café. Misschien handig om de volgende keer thee te gaan drinken met mijn innerlijke dief. De barman vraagt of alles naar wens was. ‘Ja, het was zeker naar wens. Alles. Dankjewel.’ door Robert Derksen van Voor de liefde geboren - healing en reading www.voordeliefdegeboren.nl

2 notes · View notes

overwijs · 4 years

Text

Dag 178 – “Call me, beep me”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 4 februari.

De dag des oordeels is aangebroken. Vanmiddag heb mijn leerlingen NaSk1 hun schoolexamen gemaakt en morgen is het de beurt aan mijn groep NaSk2-leerlingen. Toen ik ze in december overnam heb ik ze een paar beloftes gedaan. Ik zou voor rust zorgen, voor duidelijkheid, voor informatie, en dat soort dingen. In lijn met mijn persoonlijke doelstellingen: informatie per leerdoel, alle tijden mogelijkheid om uitleg opnieuw te bekijken en er voor ze zijn als dat nodig was.

Heel expliciet staat daar niet bij: een voldoende halen voor het schoolexamen. Niet mijn belofte aan hun, niet mijn persoonlijke doelstelling. Er is namelijk een probleem, meer dan je best kan je niet doen. Zij niet én ik niet. Dus ik kan me uit de naad werken, zij kunnen alles op alles zetten en dan nog kan het zo zijn dat we niet het gewenste doel van een voldoende bereiken. Dit heb ik dus ook niet als stip op de horizon gezet.

We hebben gewerkt aan de leerstof, aan het opdoen van succeservaringen, we hebben hele moeilijke opgaven gemaakt, we kregen soms een error in ons hoofd en soms lukte het. Soms zagen we het even niet meer zitten maar altijd gingen we er weer voor. En nu moesten ze het zelf doen.

Nadat ik uitgebreid gewerkt had aan mijn eerste doelstellingen, bleef er nog een belangrijke over. Er voor ze zijn als ze het nodig hebben. Dus beloofde ik ze plechtig dat ze mij op elk moment een chat mochten sturen als ze ergens vastliepen bij het voorbereiden op hun schoolexamen. Ik beantwoorde chats in het weekend, heb zelfs nog met een vader van een leerling gechat om ze verder op weg te helpen, ik gaf reactie op hun gemaakte werk als ze dat naar mij toestuurde, ik legde nog iets uit als ze ergens een vraag over hadden.

Mijn leerlingen vonden het wel gek, en dat snap ik ook wel. In de laatste week hadden ze mij, zoals verwacht, meer nodig dan in de periode daarvoor. Nu waren zij namelijk bezig met wat er komen kwam, zoals een goede puber: enkele dagen van te voren. Dus dat klopte wel. Daarom hadden ze deze week ook meer vragen over mijn bereikbaarheid: “kunnen we u echt altijd een bericht sturen en dan geeft u ook antwoord?”. Ik zag wie het vroeg en ken mijn pappenheimers. Zijn dag-nachtritme is anders dan die van een volwassene met een baan overdag. Een nachtdier. Mijn antwoord spitste ik daar ook op toe: “Tot elf uur ’s avonds beloof ik deze week sowieso een reactie.”. Hij leek gerustgesteld: “Oh dat is geen probleem, dan stuur ik u tijdens het leren gewoon een chat en als u dan weer wakker wordt kunt u hem beantwoorden voordat ik wakker word.”

Natuurlijk stuurde hij mij uiteindelijk niets, soms is het alleen de gedachte al die telt. Dat is in ieder geval voor veel van mijn leerlingen zo, het idee dat ik er voor ze ben gaf al steun. En de andere? Misschien hadden die uiteindelijk geen vragen of helemaal niet geleerd.

Er waren wel leerlingen die er gebruik van gemaakt hebben, ze hadden ook vanavond weer tot elf uur met vragen over het schoolexamen van morgen. Om kwart over negen kreeg ik een berichtje, die ik meteen vanaf de bank kon beantwoorden.

“Hai mevrouw, ik ben nu aan het leren. Staat de dichtheid van verschillende stoffen ook in de BINAS? Groetjes.”

- “Zeker weten!” En ik stuurde er nog een foto bij van de betreffende tabel in het boekje.

“Wow u reageert echt super snel! Dankuwel!”

Een kinderhand is gauw gevuld zeggen ze toch? En natuurlijk kunnen niet alle docenten dit doen en snap ik dat heel goed. Maar ik zit met mijn eindexamenleerlingen nou eenmaal in een bijzondere situatie, dus dat vraagt ook om bijzonder gedrag. Zolang ik dit kan doen voor, zal ik dat ook blijven doen. Want we weten allemaal dat het fijn is dat er iemand bereikbaar is voor welke vraag dan ook. Dan weet ik: ik heb er alles aan gedaan. Zij zijn aan zet.

Ooohh yeahh yeah

I'm your basic average girl

And I'm here to save the world

You can't stop me

Cause I'm Kim Pos-si-ble

There is nothin I can't do

When danger calls

Just know that I am on my way

It doesn't matter where or

When there's trouble

If ya just call my name

Kim Possible

Call me, beep me if ya

Wanna reach me

When ya wanna page me it's okay

I just can't wait until I hear

My cell phone ring

Doesn't matter if it's day or night

Everything's gonna be alright

Whenever you need me baby

Call me, beep me if ya

wanna reach me

Message clear, I am here

(Let me reassure you)

I’m never gonna leave you alone

(I am on my way)

You can always count on me

When it gets stuck I’ll help you see

I will help you find your way

(Help you find your way)

It doesn't matter where or

when there's trouble

If ya just call my name

…

Doesn't matter where

Doesn't matter when

I will be there for ya til the very end

Danger or trouble

I'm there on the double

You know that you always can call

Kim Possible

Yeaahh yeaah

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/4gLJSncpK6VnvWLFNy7ejf?si=6HDJwtvqROm5fJMGemh72g

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #afbeelding #blog #chat #nachtdier #avond #nacht #bericht #antwoord

1 note · View note

jezus-christus-is-mijn-leven · 4 years

Text

De wijze maagden verwelkomen de terugkeer van de Heer

Dagelijkse bijbeltekst leidt ons om de waarheden te zoeken!

“Alsdan zal het Koninkrijk der hemelen gelijk zijn aan tien maagden, welke haar lampen namen, en gingen uit, den bruidegom tegemoet. En vijf van haar waren wijzen, en vijf waren dwazen. Die dwaas waren, haar lampen nemende, namen geen olie met zich. Maar de wijzen namen olie in haar vaten, met haar lampen. Als nu de bruidegom vertoefde, werden zij allen sluimerig, en vielen in slaap. En ter middernacht geschiedde een geroep: Ziet, de bruidegom komt, gaat uit hem tegemoet! Toen stonden al die maagden op, en bereidden haar lampen. En de dwazen zeiden tot de wijzen: Geeft ons van uw olie; want onze lampen gaan uit. Doch de wijzen antwoordden, zeggende: Geenszins, opdat er misschien voor ons en voor u niet genoeg zij; maar gaat liever tot de verkopers, en koopt voor uzelven. Als zij nu heengingen om te kopen, kwam de bruidegom; en die gereed waren, gingen met hem in tot de bruiloft, en de deur werd gesloten. Daarna kwamen ook de andere maagden, zeggende: Heer, heer, doe ons open! En hij, antwoordende, zeide: Voorwaar zeg ik u: Ik ken u niet. Zo waakt dan; want gij weet den dag niet, noch de ure, in dewelke de Zoon des mensen komen zal” (MATTHEÜS 25:1-13).

Deze verzen vermelden de gelijkenis over de vijf wijze maagden en de vijf dwaze maagden: Wijze maagden verwelkomen de Heer en bruiloft van het Lam, maar dwaze maagden worden door de Heer verlaten. Dan wat voor soort mensen zijn wijze maagden en wat voor soort mensen zijn dwaze maagden? Dit is een 'moeten-weten' voor christenen. Lees de woorden van God om het antwoord te vinden, en dan krijg je de kans om een wijze maagd te worden en de Heer te verwelkomen in 2021.

Relevante woorden van God:

God zegt: “Om deze reden is het voor ons gepast, aangezien we de voetafdrukken van God zoeken, om te zoeken naar Gods wil, naar de woorden van God, naar Zijn uitspraken – want waar er ook maar nieuwe woorden worden gesproken door God, is er de stem van God, en waar de voetstappen van God ook maar zijn, daar zijn Gods daden. Waar er ook maar de uitdrukking van God is, daar verschijnt God, en overal waar God verschijnt, daar bestaan de waarheid, de weg en het leven. Bij het zoeken naar de voetafdrukken van God, hebben jullie de woorden ‘God is de waarheid, de weg en het leven’ genegeerd. En zo zijn er veel mensen die, zelfs wanneer ze de waarheid ontvangen, niet geloven dat ze de voetafdrukken van God hebben gevonden. De verschijning van God erkennen ze al helemaal niet. Wat een ernstige vergissing! De verschijning van God kan niet worden gerijmd met de opvattingen van de mens, en God kan al helemaal niet verschijnen in opdracht van de mens. God maakt Zijn eigen keuzes en Zijn eigen plannen bij het doen van Zijn werk; bovendien heeft Hij Zijn eigen doelstellingen en Zijn eigen methodes. Wat voor werk Hij ook doet, het is voor Hem niet nodig om dat met de mens te bespreken of diens advies te vragen, laat staan om absoluut iedereen van Zijn werk op de hoogte te stellen. Dit is de gezindheid van God, die bovendien door iedereen zou moeten worden herkend. Als jullie graag getuige willen zijn van de verschijning van God, Gods voetstappen willen volgen, dan moeten jullie eerst afstand nemen van jullie eigen opvattingen. Jullie moeten niet eisen dat God dit of dat doet, laat staan Hem binnen je eigen grenzen plaatsen en Hem beperken tot je eigen opvattingen. In plaats daarvan moeten jullie vragen hoe jullie Gods voetafdrukken moeten zoeken, hoe jullie Gods verschijning moeten aanvaarden en hoe jullie je moeten onderwerpen aan het nieuwe werk van God: dit is wat de mens moet doen. Aangezien de mens niet de waarheid is en de waarheid niet bezit, moet hij zoeken, aanvaarden en gehoorzamen.”

uit ‘De verschijning van God heeft een nieuw tijdperk ingeluid’ in ‘Het Woord verschijnt in het vlees’

“Kennis van God moet bereikt worden door het lezen en het begrijpen van Gods woorden. Sommige mensen zeggen: “Ik heb de geïncarneerde God niet gezien, dus hoe zou ik God dan kunnen kennen?” In feite zijn Gods woorden een uitdrukking van Zijn gezindheid. Uit Gods woorden kun je Zijn liefde voor en redding van de mensen opmaken, evenals Zijn manier om hen te redden. … Dit is omdat Zijn woorden door God Zelf worden uitgedrukt en niet door mensen zijn geschreven. Ze zijn persoonlijk door God uitgedrukt; God Zelf drukt Zijn eigen woorden en Zijn innerlijke stem uit. Waarom worden ze dan woorden uit het hart genoemd? Dat komt omdat ze vanuit de diepte komen, en uitdrukking geven aan Zijn gezindheid, Zijn wil, Zijn gedachten, Zijn liefde voor de mensheid, Zijn redding van de mensheid en Zijn verwachtingen van de mensheid. … Onder Gods uitspraken bevinden zich strenge woorden, en vriendelijke en zorgzame woorden, en ook enkele onthullende woorden die niet in lijn zijn met menselijke verlangens. Als je alleen naar de onthullende woorden kijkt, krijg je misschien het gevoel dat God tamelijk streng is. Als je alleen naar de vriendelijke woorden kijkt, krijg je misschien het gevoel dat God niet zo erg gezaghebbend is. Je moet ze daarom niet uit hun verband halen, maar ze vanuit elke hoek beschouwen. Soms spreekt God vanuit een vriendelijk en barmhartig perspectief en dan zien de mensen Zijn liefde voor de mensheid, soms spreekt Hij vanuit een erg streng perspectief en dan zien de mensen de gezindheid van Hem die geen belediging duldt. De mens is ontzettend vuil en het niet waard Gods aangezicht te aanschouwen of voor Hem te verschijnen. Dat mensen nu voor Hem mogen verschijnen, komt louter door Zijn genade. Gods wijsheid kan worden gezien in de manier waarop Hij werkt en in de betekenis van Zijn werk. Zelfs als mensen niet in direct contact met Hem staan, kunnen ze toch deze dingen in Gods woorden zien.”

uit ‘Hoe de geïncarneerde God leren kennen’ in ‘Verslagen van de gesprekken van Christus’

Meer weten: Online bijbel

#verschijning van God #de terugkeer van de Heer

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

136. Het einde

14/07/2020

Niet het einde van de reisblog! Verwacht ten minste nog een epiloog of zoiets dergelijks. Maar ja, het is 14 juli en het is 23:50, dus over 10 minuten begint mijn laatste dag in Slovenië. Eigenlijk was dit dus mijn laatste dag, want morgen vertrekken we waarschijnlijk rond 8:00 ‘s ochtends (help me) om naar Nederland te gaan.

Gisteren had ik alleen 135. x geschreven over Naya Rivera’s dood. Gisteren was ik te moe om over de dag te schrijven en eigenlijk vond ik het ook een beetje raar om van “iemand die veel heeft betekend voor mij in mijn tienerjaren is op een tragische manier overleden” naar “MIJN DAGJE IN LJUBLJANA SIKE!!!” te gaan. Ik doe vaker emotionele wendingen in blog posts, maar dat was me iets te veel.

Ik schrijf dit nog zo laat, omdat ik net eventjes afscheid ben gaan nemen van Aga. Alles eindigt nu eenmaal. Maar laten we terug gaan naar 13 juli.

De fam ging ontbijten in het hotel. Ze vroegen of ik ook wilde komen, maar ik wilde mijn koelkast leeg maken en ik had nog 6 eieren en 2 tomaten, dus ik heb beide ochtenden roerei met tomaat gegeten.

Rond 10:00 ofzo stonden ze voor mijn deur en zo konden ze mijn thuis eens zien. Hier heb ik voor de laatste 6 maanden gewoond. Ze vonden het weinige licht in mijn kamer zeer shit. Ik zeg al maanden dat ik de donkerste kamer heb. Lu was niet onder de indruk van het huis.

Het was tijd om eindelijk de obags in het echt te waarderen! Ma en Lu hebben er 5 lange maanden op moeten wachten.

Toen gingen we Ljubljana weer in. Lulu wilde graag naar de bar waar we de struisvogel zagen in januari, oftewel de Zvezda. Ik was er niet meer geweest sinds de aller eerste dag. Lu wilde graag het ijs en we dronken wat en NATUURLIJK taart.

We zijn toen wat gaan winkelen (wow, goedkope elektrische tandenborstel bovenstukjes!) en ik liet ze gewoon wat plekken zien waar ik geweest was. Het is raar om op te merken hoe eigen alles is geworden in een korte tijd.

Het was gewoon een simpel dagje Ljubljana. Ze hadden de stad al in januari gezien, maar nu was er meer ~feeling!!~, want nu hadden ze een crappy tour guide. Helaas was Open Kitchen er niet.

Wat was er wel? VIGÒ.

***

15/07/2020

Ah, de tien minuten zijn voorbij. Ik wilde vroeg gaan slapen, want morgen moet ik relatief vroeg op, maar ik wil dit ook af maken. Dat gaat nog even duren.

Maar ja, eindelijk hadden ze VIGÓ ijs. Ik had Vigò en Lila. Mama had de chocolade sorbet en amarena. Pa had de Griekse yoghurt en amarena en Lu had twee keer cheesecake. De Griekse yoghurt smaakte echt wel naar yoghurt.

Toen gingen we even chillen in het hotel en zo konden we ook alle shop spullen even opbergen (waaronder de elektrische tandenborstel bovenstukjes wow!). Lu was moe, maar ik ging met pa en ma naar het kasteel om wat te drinken met uitzicht over Ljubljana.

Pa nam de meest steile pad omhoog en mam en ik namen de comfortabele lift van €4 retour.

Ik zoek later wel op hoe de bar heette, maar ja, we hadden een uitzicht over Ljubljana. Ik had er al foto’s van gemaakt op zaterdag, dus ik was meer geïnteresseerd in perensap.

Daarna pikten we Lulu op om naar de Chinees te gaan. Lu wilde al de hele tijd dumplings en ik besloot om niet naar de mega prominente Han te gaan, maar naar Zhong Hua. Dat is het kleine restaurantje waar ik met Victor naar toe ben gegaan. Het is duidelijk een familie bedrijf, want een schattig kleutertje liep de hele tijd rond.

Het was heel lekker, maar ik heb geen foto’s. Mam heeft er vast genoeg.

We gingen weer even naar het hotel, want het werd kouder, en toen op naar the place to be! Universiteitsplein. Er was namelijk een balletvoorstelling van het National Slovene Theatre in Maribor.

Nou, nu bleek het een mix van moderne dans en ballet te zijn. Ik had tijdens het optreden de voorstelling opgezocht, maar die pagina vind ik niet meer terug op de site.

Oh NEVERMIND, hier is het.

Eerst was er dus een dans met loopbanden en een danseres liep stil op de achtergrond, want ze was geblesseerd. Een grote fuck you naar de volwassen man achter me die het nodig vond om een danser belachelijk te maken toen hij een Aziatische taal sprak. Mijn twaalf jaar oude neefje heeft nog meer competentie dan u. De foto is niet geweldig, want het outdoor concert had al laten zien dat mijn camera niet geweldig is in het donker.

Daarna was er een mega lange pauze tussen de stukken. Ze moesten namelijk alle loopbanden weghalen en de danser kleedden zich om. Er kwam een mega lang stuk en pap en ik waren zeer onder de indruk van hun talent, maar ook zeer door de war. Ach, moderne kunst. Je snapt er niets van.

Het laatste stuk was dus de headliner. De “Falling angels”.

Het was cool en ik vond het leuk, maar het was niet mega geweldig. Bij een groep van het National Theatre denk je vaak eerder aan meer klassieke ballet. Moderne kunst is nu eenmaal raar. Als je het begrijpt, kan je het vaker meer waarderen. Anders leidt het gewoon tot veel verwarring. Ik heb hier een 10 voor gekregen:

Lang verhaal kort: moderne kunst is gewoon raar.

Het was rond 22:30 afgelopen en ik nam de bus naar huis.

De dag daarna had ik me enigzins verslapen, maar rond 10:30 zaten we in de auto richting Lake Bled. Yes, de laatste dag in Slovenië en eindelijk ga ik naar Lake Bled. Pa wilde ook wat anders dan Ljubljana zien en daar geef ik hem gelijk in. Slovenië heeft veel te bieden.

We kwamen even mijn huisbaas tegen en hij zei dat we naar Velika Planina moesten gaan. Dat was echt natuur en niet mega toeristisch. Het zou maar 25 minuutjes rijden zijn. Nou, het was 1 uur en 25 minuutjes over deels onverharde wegen. Dan maar naar Bled.

Lake Bled is één van de meest toeristische plekken in het hele land en wat is het een klote zooi om daar aan te komen. We hebben grotendeels rondgereden rondom het meer, want er stond nergens aangegeven hoe we er konden komen. De navigaties gaven ons een weg, maar dat was afgesloten wegens wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwamen we er wel en we dronken wat in een heel schattig cafeetje.

Lake Bled was mega rustig. Toen ik hier langsreed met Tabea en Cristina was het benen buiten en overal file, maar nu was het gewoon stil. Er waren wel toeristen, maar niet belachelijk veel.

Wij zaten wel op een minder toeristisch deel, denk ik. We hadden niet eens geweldig uitzicht op het eiland in Bled. We zaten wel pal onder het kasteel.

Het was gewoon geweldig: het weer was niet te warm en niet te koud en het was helemaal niet druk. Het water is wel mooi.

Net zoals in Bohinj zie je de vissen zwemmen.

Er waren ook heel veel waterlelies.

We liepen even rond en er was ook een heel zwemgedeelte. Locals hebben allemaal abonnementen voor dat deel. Boven het zwemgedeelte lag een grill genaamd Grajska Plaža. Het plan was om uitgebreid te lunchen en dan licht te eten.

Alsnog, ma heeft de foto’s van het eten. Het zag er echt geweldig uit en het smaakte ook goed. Lu had eindelijk haar beef soup.

Rond 15:00 gingen we terug naar Ljubljana. We hebben even in het hotel gezeten en toen zijn Lulu en ik souvenirs gaan kopen (of Lulu ging souvenirs kopen en ik stond er naast) en ijsrolletjes halen bij Ice Wave. Dit is een ander bedrijf dat die op Open Kitchen en het smaakte ook anders. Hier gebruikten ze yoghurt en Bueno. Bij de ander hadden ze melk, Bueno en stukken witte chocolade. Beiden waren goed.

Pa en ma zaten inmiddels bij een café aan het water genaamd Petkovšek.

Wat voor avondeten? Burek. Ja, de laatste maaltijd in Ljubljana werd afhaal burek bij de 24/7 snackbar. We namen 3 pizza burek (burek met pizza smaak) en één pizza tuna (pizza met tonijn) voor Lu en ik ben blij dat de fam ook fan is van pizza burek. We namen het mee naar het universiteitsplein, want daar at ik ook altijd mijn afhaal eten. The place to be! Mijn Ljubljana experience!

Het plan was daarna om mijn spullen alvast in de auto te gooien, zodat we dat niet in de ochtend hoeven te doen. De fam ging naar het hotel en ik nam de bus naar huis. Vraag me niet waarom, maar ik voelde me ineens zeer “future” nostalgisch. De laatste keer buslijn 14 😭. Ja, ik ben zo iemand die gehecht raakt aan een buslijn, maar het was gewoon altijd een fijne rit, want het was niet mega druk.

Eenmaal thuis ging ik het laatste inpakken. Toen ook wat afwassen en andere dingen klaar maken. Pa kwam aan met Snuf (onze auto heet Snuf) om het grootste deel in de laden. Toen voelde het wel raar. Mijn kamer nu voelt ook mega leeg. Ik zei ook tegen pap dat het einde nu wel raakt. Ik ben natuurlijk verdrietig om weg te gaan, maar ik ben klaar om te gaan.

Of dat dacht ik.

(Fuck you Spotify voor Science Fiction Double Feature, oftewel Naya’s eerste solo in glee.) (Ja, ik luister nog steeds naar Ultimate glee playlist. Het is meer dan 25 uur lang.)

Ineens waren de laatste zes maanden opgepakt in een grote koffer en een paar tassen. We reden naar het hotel, want ik besloot om ook even te chillen in de kamer. Dus hoe besteedde ik mijn laatste avond in Ljubljana? Clubben? Drinken? Uitgaan t/m de vroege ochtend? Een zeer emotionele wandeling door het centrum?

Nee. Animal Crossing in een hotel kamer. (En nu wilt Bob ook nog verhuizen!)

Ik had ook even gedoucht, want die douche in het hotel is overduidelijk beter dan hier in huis.

(Spotify. Serieus? Nog een Naya solo? Santa Baby? God, haar stem was geweldig. “Was”, niet “is”. Ah.)

En toen naar huis. Laatste nacht hier, bitches. Ik nam de bus en lijn 6 kwam net op tijd aanrijden. Het is alsof deze bus wist dat ik lijn 6 shit vind (ja, ik heb ook haat aan buslijnen), dus als een vaarwelcadeau kwam de bus precies op tijd aan zonder planning. De app was namelijk niet aan het werken, dus ik had in mijn achterhoofd dat ik misschien toch moest gaan fietsen.

Eenmaal thuis klopte ik even aan bij Aga om vaarwel te zeggen, maar ze sliep (of dat dacht ik), dus ik ging naar mijn lege kamer. Ik heb nog een kop thee gezet en Kath kwam binnen, dus ik ben ook even met haar gaan praten. Zij vertelde dat Aga nog wakker is, dus ik ben alsnog even naar Aga gegaan.

Dat is het dan. 6 maanden en 6 dagen (oh wow) zijn voorbij. En nu is het 0:56 en ik moet echt slapen, maar ik wilde dit afschrijven. Plus, het is mijn laatste nacht hier! Let’s not care! No regrets.

De “caring” en “regrets” komen morgen vroeg wanneer ik mijn wekker moet snoozen. Yuè-van-morgen moet maar met de consequenties leven. Dat gaat leuk worden, aangezien ik nooit kan slapen in vervoer. Yuè-van-morgen(-of-eigenlijk-vandaag), het spijt me.

Weltrusten lezer. Welstrusten Slovenië. Welstrusten Erasmus. Ik heb net drie keer welterusten fout geschreven. Ik moet misschien toch maar eens gaan slapen.

Have a kitty cat.

#136 #blog post #july

3 notes · View notes

fransopdefiets · 1 month

Text

22-8 Horndal

Aan de vrouw die me gisterenmiddag de hut liet zien, vroeg ik voorzichtig tot hoe laat het restaurant open was. Ze keek me niet begrijpend aan, dus ik zet mijn beste Zweeds in. “Restaurang klockan stängt?” met een vragende blik. Ze liep naar de spiegel en tekende een negen op het glas. Blijkbaar was Zweeds ook niet haar forte.

Dat bood perspectieven, ik kon in elk geval even gaan kijken aan het eind van de middag. En verdomd, eindelijk een keer succes. Gebakken ossehaas, die daarna op een plank gelegd werd, bedekt met saus en omringd met opgespoten aardappelpuree en ingekerfde tomaten en dat ging daarna onder de gril. En het was prima vlees, zonder zenen. Met een halve liter bier erbij werd het een koningsmaal. Aan toetjes deden ze niet, maar die had ik zelf bij me, want ik had er op gerekend dat ik zelf moest koken.

Tijdens het eten zat de man met de opgezwollen benen nog steeds in zijn hoek. Er kwamen telkens campinggasten binnen, die een praatje met hem kwamen maken, zonder zijn ring te kussen overigens, dus de vergelijking met Don Corleone ging niet helemaal op. Blijkbaar is deze camping een verblijfsplek voor Oosteuropese gastarbeiders, want aan het eind van de middag wordt het druk, er rijden voortdurend mensen het terrein op richting de caravans.

Omdat ik van de oorspronkelijke route af ben, moest ik een nieuw plan maken. Ik pakte de kaart erbij en trok een rechte streep van Bolnäss naar Linköping. Nu is de opdracht om een route te vinden die:

- langs voldoende campings komt

- zo dicht mogelijk langs de ideale lijn loopt

- zo min mogelijk klimmen verlangt

- langs rustige wegen voert

De route naar Horndal voldoet het beste aan deze voorwaarden, dus daar ga ik morgen heen. Vanaf daar kies ik dan weer een volgende bestemming.

Ik word wakker op een bijzondere dag, het is vandaag precies een jaar aan met Mayke.

De weg naar Sandviken is een genot om te rijden, een vrijwel vlakke weg met hele flauwe hellingen. Ik heb sinds Denemarken niet meer zo’n lange vlakke weg gefietst. Ik doe een ruim uur over de eerste 20 km naar Sandviken en daar vind ik tot mijn vreugde een Konditorei met een aangenaam terras onder de bomen waar ze niet alleen zuurdesembrood verkopen, maar ook echte cappuccino maken van lekkere koffiebonen. Dat is de eerste keer sinds Trondheim, dus ik neem er twee, want wie weet hoe lang het duurt voordat ik weer zo’n buitenkansje tref.

En dan realiseer ik me dat ik vanmorgen de ijskast niet leeggemaakt heb, ik mis een pak gevulde pasta, melk, kaas en worst. Nou ja, dan heeft de volgende passant een gelukje, alles zit nog dicht!

Ook de rest van de weg is een genot om te fietsen, als ik eenmaal van de 272 af ben, is er nauwelijks nog verkeer en het klimmen gaat zo geleidelijk, dat ik lekker door kan blijven fietsen. Ten zuiden van Sandviken fiets je over een lange dijk, die twee meren scheidt, het lijkt wel een beetje de Blauwe Hand in Overijssel, inclusief de zeilbootjesverhuur. Daarna is het afwisselend graanakkers en dennebos op zandgrond.

Als ik in Horndal boodschappen doe, zie ik dat de pizzeria open is, dat is mooi.

Gefietste afstand: 76 km

Gefietste tijd: 6 uur

1 note · View note

ochtendstorm · 5 years

Text

Over klein hervallen

Het gaat niet goed met me de laatste weken. Dit opschrijven alleen al brengt een gevoel van falen en angst om niet aan verwachtingen te voldoen met zich mee. Hoewel ik weet dat het erbij hoort, dat er nu eenmaal zaken zijn waar ik nog door moet werken. Het gaat ook niet alleen om het me niet goed voelen, dat alleen is oké. Het is dat ik het daar niet bij kan laten. Ik heb een enorm grote angst om diezelfde dieptepunten te bereiken waar ik al eens geweest ben. Ik ben bang dat ik mijn deel van functioneren, waarin ik terug meedraai in de maatschappij, ga moeten loslaten om terug verder te kunnen.

Na twee jaar voor een deel te hebben stil gestaan, verbaast het tempo waarop de gemiddelde mens meedraait me enorm. Het voelt alsof er geen tijd is om te rusten en te reflecteren. Ik voel me bijna schuldig als ik een les oversla omdat ik tijd voor mezelf nodig heb. Mijn hoofd zit niet enkel meer vol met al mijn eigen gedachtes en gevoelens te monitoren, maar nu ook met deadlines en sociale verwachtingen. Het is aanpassen en een nieuw evenwicht zoeken, en laat dat nu een van de dingen zijn waar ik minder goed in ben.

En het is oké dat het zoeken is en dat sommige dingen nu even niet meer lukken. Daar sta ik echt achter, ook al volgt mijn gevoel daar niet altijd in. Wat er wringt, is die belofte die ik aan mezelf maakte om me nooit meer zo diep te laten zakken en het idee dat ik had om mijn leven terug op te pakken. Om eerlijk te zijn, het was misschien niet het allerbeste idee om van nul naar 100% over te schakelen in een keer. Ik moet er oké mee leren zijn om dingen te laten vallen die te veel worden, om ook kleine stappen te zien in plaats van altijd die grote stap te willen wagen en misschien moet ik toch ook een beetje leren om ongelukkig te zijn.

Na al deze jaren zou ik verwachten dat ik dat wel kan, ongelukkig zijn, maar het blijkt een opgave om niet een dosis angst en verdriet erbij te gooien enkel en alleen omdat het even niet goed gaat. Herstel is moeilijk en gaat niet in een rechte lijn, dat zou ondertussen gegraveerd in mijn brein moeten staan. Toch vergeet ik dat soms even. Ik doe het nochtans best goed zo, ook al gaat het nu even niet op zijn best.

#deze deed even deugd om eruit te schrijven #blog #persoonlijk #groetjes

26 notes · View notes

rijkenbergbattle · 4 years

Photo

Prinses Amaliapark

Lieve Wout, zoals iedere maandag kom ik jou en je grote broer Jonas eind van de middag ophalen bij de BSO, want Jonas gaat dan naar atletiektraining. Het is warm. Enthousiast komen jullie de deur van de BSO uit. Tassen achterin, Jonas gaat zich voorin omkleden en jij kruipt op je verhoger op de achterbank. Als je gaat zitten begin je direct hard te huilen. ‘Ik heb hoofdpijn’, kerm je en roept vervolgens aan één stuk door heel hard ‘au!’. Je geeft aan dat je in mijn auto hoofdpijn krijgt. Ik haal je snel weer de auto auto uit, maar dat lijkt niet te helpen. Met de airco maximaal aan, om de auto wat te verkoelen, rijden we naar de atletiekbaan. Dat is gelukkig een klein stukje, maar jouw hoofdpijn blijft. We halen je weer uit de auto, maar de hoofdpijn blijft. Jonas rent zelf naar de training en wij gaan snel naar huis. Ik zet je niet eens meer in gordel. Eenmaal thuis kom je op de bank met spelletje op de ipad weer tot rust en gaat de hoofdpijn weg. Zo ziet het er in ieder geval uit...

Dit is niet de eerste keer dat je over hoofdpijn klaagt. Vaak voor het slapen gaan, geef je dit heel regelmatig aan. Als je dan nog 5 minuten Brawlstars mag spelen lijkt het voor ons als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Af en toe denken mama en ik dat je op deze manier nog wat tijd rekt en schermtijd pakt 😉. Als we de ipad niet meer toestaan dan geven we vaak een paracetamol. Dat werk meestal prima en kun je lekker gaan slapen.

We maken ons niet alleen zorgen over je hoofdpijn. We zijn met school (juf Caroline en de intern begeleider Lydia) al een tijd je in gesprek over waarom jij je niet altijd goed kunt concentreren en je soms moeite hebt informatie te verwerken. Daarom ben je naar voren gehaald in de klas en proberen we een wiebelkussen. Papa is al een tijdje bezig om jou zelfstandig te laten fietsen. Da’s niet eenvoudig. Je doet onwijs je best maar je slingert soms over de weg zonder dat je zelf weet waarom je dat doet en hoe je het kunt stoppen.

Door de hoofdpijn heeft mama de controle van je ogen door de oogarts in het Antonius Ziekenhuis in Leidsche Rijn vervroegd. Dat was twee weken geleden. De oogarts zag een verhoogde druk op je ogen en dat je ogen achteruit gegaan waren. Genoeg reden om ook even met de kinderarts te overleggen. Om wat ‘dingen’ uit te sluiten hebben we besloten om een MRI van je hoofd te laten maken. Morgen gaat mama hiervoor met je naar het ziekenhuis in Woerden.

Even voor de goede orde 😃: je bent een fantastisch heerlijk ventje waar we ieder dag ontzettend van genieten. Je kletst de oren van ons hoofd, bent geregeld ondeugend en een grote grappenmaker. Je hebt een heerlijke lach, bent af en toe liever lui dan moe (jas gooi je liever in een bak dan dat je ‘m aan een haakje hangt. Schermtijd voorbij? Geen probleem, dan kijk je gewoon naar de peuterfilmpjes achter je zus, die het daar niet altijd mee eens is. Zwemmen gaat langzaam maar zeker... met hockey doe je volop mee in het team en sla je lekker je flatsen. Over hockey heb je nog een hele goede spreekbeurt gehouden voor de klas, vlak voor corona de kop op stak. Als je voor me loopt is dat nooit in een rechte lijn met vaste tred. Je versnelt iets, gaat iets naar links, naar rechts, draait je om en lacht altijd. Zoals je door het leven gaat: lichtvoetig en bijna dansend!

1 note · View note

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

IEDER WERK IS EEN ONTDEKKINGSREIS, EEN AVONTUUR

Het is alsof haar gedachten in scherven op het linnen zijn stuk gevallen. Alsof de stukken inspiratie bij elkaar geraapt moeten om tot een afgewogen compositie te komen. Maar afgewogen, in balans, lijkt het werk van Bep Scheeren nauwelijks. Het schijnt een ratjetoe, een potpourri van ingevingen en uitdrukkingen. Nergens is het beeld afgemaakt of er volgt een nieuwe afdruk van gedachten. In de uitgave "Bep Scheeren - Uit vele bronnen" maak ik voor het eerst kennis met het letterlijk veelzijdige werk. Figuurlijk heeft het al de elementen van het zijn in zich. Het warrelt mij voor ogen dit dwarse werk. Het boek geeft een overzicht van haar kunst over een periode van 10 jaar, de evolutie in beelden van 2011 tot 2022.

Kunsthistoricus Rick Vercauteren haalt in zijn tekstuele bijdrage aan het boek de uitspraak 'altijd schilderen wat jezelf wilt' van Scheeren aan. Een uitspraak die haar werk volledig karakteriseert. Want dat is wat ze doet, datgene schilderen wat haar hart ingeeft. Niet beïnvloedt door wat mensen door de bank genomen graag zien op een schilderij. In elk geval esthetisch verantwoord, schoonheid uitstralend, aangenaam om naar te kijken. Dat alles heeft de kunst van Bep Scheeren op het eerste gezicht niet. In haar eigen woorden heeft ze schijt aan het inlossen van verwachtingen van anderen. In het werk bepaalt ze haar eigen koers, komt ze voor zichzelf op en zoekt een uitweg in de warboel die de tegenwoordige maatschappij is en de huidige wereld laat zien. Daardoor kan het niet aangenaam en behaaglijk zijn, plezierig om te ondergaan, want de tijd is daar niet naar. Het gebroken en in duigen gevallen zijn krijgt beeld in dit werk.

Als in een collage zijn onderling aan elkaar verschillende elementen bijeen gebracht. Vercauteren noemt deze werkwijze het hervormen, misvormen, omvormen en vervormen van de schepping. Deformeren, transfigureren en transformeren meer dan dat het construeren is. Ze werkt 'nooit of te nimmer direct naar de natuur of (...) letterlijk naar de werkelijkheid. Ze beeldt, juist extreem ver weg blijvend van begrippen als idealisme of realisme, bewust niets bestaands af.' Het is jammer dat zij dan wel eenduidige titels aan de werken geeft zodat ik toch aan een bestaande situatie ga denken, terwijl het een abstracte handeling betreft. Het duwt de beeltenis een onomkeerbare richting in.

De kunstenaar bepaalt met het geven van een titel aan het werk welke dat is. Mijn gedachten kleven er aan vast en ik wil de naamgeving in het werk terug zien, zoek de strekking ervan. Althans doe ik moeite daarmee het werk te doorzien. Maar het staat een objectief zien in de weg. Natuurlijk zal ik de titel kunnen voorbij zien voordat ik naar het werk kijk, maar dat is hetzelfde als met de ondertitels van een televisiefilm - je ogen trekken er als vanzelf naartoe ook al kun je de spraak op beeld verstaan. Die titel staat de vrijmoedige beleving van het werk in de weg. Want het is geen realiteit wat ik zie, ik heb niet meteen houvast aan het beeld dus ga ik in mezelf op zoek naar de betekenis. Mijn emotie zet ik tegen het gevoel van de kunstenaar, die het leven in haar werken abstraheert.

De mensbeelden, figuratieve beeltenissen, zijn incompleet, onaf en onvolmaakt. Maar hoewel details in het onderwerp - als daar al sprake van is in de breking van kleur, vlak en lijn – afgesneden, omgebogen en verkort zijn loopt de inspiratie en het idee klaar door het werk. Hoewel in voorstelling de werken over het algemeen compact ogen, ondoordringbaar lijken, is met inlevingsvermogen het abstracte karakter te doorzien. Het oog moet wennen, de blik zich aanpassen. Het verdient goedkeurende tijd om niet meteen afkeurend te waarderen.

Volgens Vercauteren wijkt Scheeren in haar schilderkunstige intenties radicaal af van de vertrouwde scheppingen van artistieke aard. Het is geen realiteit wat ik zie, geen werkelijk stilleven of landschap, geen bestaand interieur of herkenbaar portret. Maar het is wel de werkelijkheid door de ogen van Scheeren, naar haar idee samengesteld. Niet dat het in haar gedachten een warboel is. De wereld ligt aan stukken, maar kan nog wel duidelijkheid geven want 'vanuit het aller-diepste wezen van haar kunstenaarschap wenst ze entiteiten en gedaanten - doelbewust en gedreven - een andere betekenis en nieuwe lading te geven.' Ze overstijgt ermee de werkelijkheid en in die vlucht naar het bovenwezelijk zijn, de aantrekkelijke artistieke dynamiek, volg ik haar graag. De personen in mijn wereld transformeren in de figuren van haar zijn. Ze wijken af van wat mij denkbaar lijkt, maar maken het onmogelijk schijnende mogelijk. Het verhaal kent hiaten, maar is af in handen van Scheeren. Want niet alles hoeft vertelt om de boodschap duidelijk te krijgen.

Ernst en luim komen beide voor in het werk van Bep Scheeren geeft Vercauteren aan. De hilarische en ironische effecten zijn naar mijn mening niet van de lucht. Ze dekken met een grimlach de diepere betekenis en gelaagde inhoud toe, want er is meer tussen de hemel en de aarde, het sublieme en het wezen, dan voor mogelijk gehouden. Scheeren combineert onverwacht en verbindt verrassend, waardoor het toch wel ernstige oeuvre een vrijmoedig grappige lading heeft. De ernst wordt weggelachen als het ware. Als een boer die kiespijn heeft?

In verschillende werken zie ik zelfportretten, vooral die frontaal zijn zoals het werk dat de titel aan het boek geeft. En uiteraard zijn het natuurlijk alle portretten van haar eigenste ik, zoals een kunstenaar in al het werk aanwezig is wat hij of zij maakt als het goed is, het zijn stukjes van hem- en haarzelf - kindjes? In elk geval de erfenis die aan de wereld wordt nagelaten. Het gelaat heeft een min of meer afwezige blik. In zichzelf gekeerd op zoek naar een eigen waarheid, die stukje bij beetje wordt geopenbaard en op doek verschijnt. Ook de andere gezichten die minder eigen zijn en meer de ander toont hebben zo een blik van de afwezendheid in het zijn. De gedachte die zweeft boven de handeling.

‘De wereld is een wirwar’, meent Bep Scheeren, ‘het zorgt bij velen voor een onzeker gevoel. Mensen voelen zich vaak opgesloten en hebben last van schuldgevoelens. De lol in het leven en de zorgeloosheid lijken soms erg ver weg.’ Het leven wat je leeft is in haar optiek altijd rijp voor reflectie en overpeinzing. Daarvoor gebruikt zij de kunst: Schilderen is voor haar een bijzonder rijk medium waarvan ze na zoveel jaren nog altijd geniet. Haar werk is soms letterlijk gelaagd omdat er onder een compositie vaak vele andere zitten, vormen die ze radicaal heeft hernomen en kleuren die volledig zijn overwerkt. Haar uitspraak ‘Ieder werk is voor mij een ontdekkingsreis, een avontuur’ zal ik een-op-een kunnen overnemen. Want dat is het, haar werk, wanneer ik ernaar kijk, een avontuur, een ontdekkingsreis.

Publicist Frank Budé gaf bij geselecteerde schilderijen een poëtische bijdrage. Is dat gedicht een illustratie van het kunstwerk of werkt het andersom. Geeft het geschilderde beeld aan de tekst of beschrijft de poëzie beeldend het schilderij. Het op het beeld geïnspireerde gedicht schetst mij haarfijn de beeltenis. Het verduidelijkt eigenlijk het schilderij. Dat kan tegendraads werken omdat het eenzelfde effect geeft als de titel, ik kijk niet meer objectief. Maar de subjectieve woorden vormen een persoonlijk kunstwerk naast dat waarvan het is afgeleid, uit is voort gekomen. Het is de opvatting van de dichter die hij kreeg bij het werk van Scheeren. Maar wonderwel heeft hij mijn woorden in zijn mond genomen, mijn idee bij dat specifieke werk uitgeschreven. Ik had het beeld zelf graag zo verwoordt. De woorden zweven boven het beeld zoals de visuele verbeeldingskracht is los gemaakt van het verstand en de logica. Mijn onderbewustzijn is zo in staat onthullende en suggestieve voorstellingen te duiden.

Aan de hand van zorgvuldig geselecteerde afbeeldingen probeert Bep Scheeren in dit boek inzichtelijk te maken wat er qua artistieke ontwikkeling is gebeurd in haar atelier gedurende het laatste decennium. Aan haar hand laat ik me graag meevoeren in die ontwikkeling en lees in een subtiel opgebouwd en vlot geschreven artikel van Rick Vercauteren over de belangrijkste thema’s in haar inmiddels sterk doorgegroeid en verdiept oeuvre. Maar Frans Budé geeft me de woorden om het werk persoonlijk te duiden: ‘Onvoorspelbaar het leven – voorspoed en tegenslag / wisselen geregeld van plaats, lopen wedijverend / het miezerige duister in of het verhelderende licht.’

Uit vele bronnen / Aus vielen Quellen, Bep Scheeren 2011-2022. Tekst Rick Vercauteren, poëzie Frans Budé. Uitgave Van Spijk Art Books, 2022.

#bep scheeren #rick vercauteren #frans budé #van spijk art books #kunst #abstract #schilderij #poëzie

0 notes

detweedeochtend · 5 years

Text

Soep

"Zeg het maar, hoor." Het klonk vriendelijk, maar met die artificiële ondertoon van iemand bij wie vriendelijkheid nu eenmaal tot het takenpakket behoort. Bovendien merkte J. ook de haast in haar stem, waardoor hij des te ruwer gewekt werd uit zijn overpeinzingen. "Doe maar een portie soep met brood, alstublieft", antwoordde hij na een korte aarzeling. De dienster die hem had aangesproken knikte, schreef zijn bestelling op in een daarvoor bestemd notitieboekje, stak de stift die ze had gebruikt achter haar linkeroor, griste de menukaart van zijn tafeltje en beende naar de keuken. J. hoorde hoe ze zijn bestelling doorgaf via een luik, alvorens terug te keren met een lepel, een servet en een peper-en-zoutstelletje. Deze voorwerpen zette ze eerder hardhandig neer, waarna ze een vluchtige glimlach in zijn richting strooide. Hij beschouwde het als een blijk van vrijgevigheid. Nochtans scheen haar gehaaste bruutheid hem eerder onnodig toe, aangezien er op hemzelf na geen klanten in het café aanwezig waren. Hij snoof even, waarna hij lang uitademde en verzonk dan weer in de troebele brij van zijn gedachten.

Ergens moet er een trapachtige rangschikking van wijsheid bestaan. Het getrapte idee zorgt ervoor dat de wijsheid stapsgewijs - of trapsgewijs - verworven kan worden. Heel wat mensen zouden weliswaar blijven steken bij een bepaalde trede en niet verder geraken dan twee of drie verworven stappen, afhankelijk van de indeling. 'Niet verder in welke richting?' is dan een logische vervolgvraag. Verwerf je wijsheid al stijgend, als naar een hoger doel? Of daal je erin af, als in een dampend bad, waarin je dan omspoeld wordt door de weldadigheid ervan? En is dat trapidee op zichzelf wel zo wijs? Want dat zou betekenen dat er een hiërarchie van de wijsheid zou bestaan. Dat idee gaat misschien op voor kennis, waarbij een brede basis fundamenteel is om zogenaamd 'hogere kennis' te kunnen verwerven, maar kan je wijsheid wel onderverdelen in verschillende lagen, die bovendien nog eens boven- of ondergeschikt aan elkaar zouden moeten zijn? Misschien bestaat er gewoonweg een veelheid aan vormen van wijsheid, die allemaal naast elkaar gelegd moeten worden. Als een puzzel die pas een volledig beeld openbaart wanneer er voldoende stukken in elkaar passen. Maar hoeveel stukken dan? En dan was het natuurlijk nog de vraag of ...

"Uw soep, meneer." Deze keer was het de eerder onverwachte beleefdheid die hem uit zijn lood sloeg. De soepkom werd bovendien opvallend zacht voor hem neergezet, waarna het bijhorende broodmandje er voorzichtig naast werd geschoven. "Dankuwel", antwoordde J. enigszins verbouwereerd. Toen hij opkeek, zag hij de stralende glimlach waarmee de dienster hem deze keer begroette. Ietwat verlegen duwde ze de stift wat steviger achter haar oor. Was dit wel dezelfde persoon als daarnet? Wat was er in de afgelopen minuten gebeurd, waardoor haar humeur zo plots was omgeslagen? Of had hij haar ruwe handelingen van zo-even gewoon verkeerd geïnterpreteerd? "Verder nog iets?" vroeg ze vriendelijk. J. schudde zijn hoofd, ten teken dat hij niets meer wenste. De dienster vertrok evenwel niet. Ze bleef staan. "Ik zie dat u Musil leest?" zei ze op vragende toon. Het was geen echte vraag, maar ze verwachtte duidelijk wel een antwoord. Ondertussen keek ze naar het lijvige boek dat hij opzij had geschoven toen zijn soep arriveerde. "Inderdaad," stamelde hij, "momenteel lees ik Musil." Nog steeds bleef ze aan zijn tafel staan. Blijkbaar was de haast waarmee ze eerder had gehandeld inmiddels verdwenen. Ook leek het erop dat het antwoord dat hij had gegeven niet bevredigend genoeg was. "Mhm ..." knikte ze, hem aanmoedigend om verder te gaan. "Eh, soms lees ik ook iets anders", vervolgde hij dan maar, "Kafka, bijvoorbeeld. Of Murakami. Hesse lees ik ook graag. Of iets Nederlandstaligs, zoals Hermans of Claus." Haar glimlach verwaterde een beetje, alsof ze niet meteen op dit antwoord had aangedrongen. "Mag ik vragen ... Vanwaar de interesse?" vroeg hij vertwijfeld. Bij deze vraag klaarde haar gezicht weer op. Toen ze van wal stak, wist hij dat hij hooguit lauwe soep zou eten.

We zijn opgetrokken uit vragen. Tenminste, uit vraagtekens. Wat een ontzettend pseudofilosofisch idee. Maar goed, even kijken wat dat uitgangspunt oplevert als het wordt uitgediept. Gesteld dat het vraagteken niet toevallig is bedacht, maar dat het berust op een gelijkenis met de opbouw van het menselijk lichaam - en wie weet: misschien zelfs met iets groters - dan zouden daar sporen van moeten bestaan. De gebogen vorm van het symbool zou dan overeenkomsten moeten vertonen met een menselijk lichaam in vragende houding. 'Wat is een vragende houding?' is dan een logische vervolgvraag. En is een vragende houding per definitie gebogen van aard? Het beeldhouwwerk van Rodin dat een denkende man voorstelt lijkt dat alvast te bevestigen. De aanname dat een fier rechtopstaande persoon zelfzekerheid uitstraalt - en dus allesbehalve twijfel of vraagstelling in zich draagt - is een aanname die de relatie tussen 'gebogen' en 'vragend' eveneens lijkt te ondersteunen. Wat gedaan met het punt onder die gebogen lijn van een vraagteken? Zou dat dan de wereldbol kunnen zijn, waarop de denker zich bevindt? Waarvan hij even los lijkt te komen in zijn vraagproces?

"... en daarom lees ik dus enkel nog non-fictie, begrijpt u?" J. had aan haar intonatie gehoord dat ze klaar was met haar uiteenzetting, wat meteen ook het signaal was om terug te keren uit zijn gedachtenkolk. "Ik begrijp het", zei hij bevestigend, ook al had hij amper iets opgepikt van wat ze had gezegd. Hij nam de lepel in zijn hand en roerde even in de soep die voor zijn ogen afkoelde. De serveerster bleef nog altijd aan zijn tafeltje staan. Werd hij verondersteld een vervolgvraag te stellen? Zou het onbeleefd zijn om een lepel soep in zijn mond te steken? De dienster nam zijn twijfel weg door zelf te vervolgen met: "Leest u zelf ook soms non-fictie?" "Jazeker," antwoordde hij, "soms lees ik filosofische boeken of boeken over muziek." Ook dit antwoord had een weinig positief effect op haar gezichtsuitdrukking. Ze stond er wat bedremmeld bij en trok vervolgens argwanend een wenkbrauw op. "Dus zelfs als u geen fictie leest, bent u bezig met zweverige zaken als filosofie en muziek?" vroeg ze kritisch. Ze gaf hem niet de tijd om te antwoorden, want ze voegde er meteen aan toe: "Geen boeken over management, psychologie, geschiedenis of politiek? Geen biografieën of wetenschappelijke werken? Dat verklaart in ieder geval waarom u er zo wereldvreemd uitziet." Na die laatste zin sloeg ze snel een hand voor haar mond. Ze had die gedachte eruit geflapt zonder erbij na te denken. Toch sloeg haar schaamte meteen weer om naar een zekere arrogantie, want ze snoof even en keek toen weg. J. was compleet van slag. Als door de bliksem getroffen staarde hij voor zich uit, de soeplepel nog steeds in de hand.

Zweverig? Wereldvreemd? Wat een onzin! Als er iemand wereldvreemd is, dan ... Ach, laat ook maar. Waar was ik gebleven? Als je nu eens alle moedervlekken op je lijf zou verbinden met een stift? Wat zou dat dan opleveren? Een tekening? Een doolhof waarin je centraal de zin van het bestaan zou ontdekken? Of een woord? Een magisch woord dat, eens uitgesproken, de richting die je moet volgen duidelijk zou maken? Misschien zou je wel een sleutel vinden die je toegang zou geven tot alle wijsheid, in welke volgorde of rangschikking je die dan ook zou plaatsen. Of dat al dan niet de bedoeling is, dat zou je dan ook wel meteen inzien. Als je het doelgericht aanpakte kon je vast veel vraagtekens verzamelen door verschillende vlekjes met elkaar te verbinden. Dat zou pas een manier zijn om onze opbouw uit vragen te onderbouwen! Vierenveertig vraagtekens op een vel vol vlekjes. Hé, wat een alleraardigste alliteratie! Daar hou ik wel van. Maar die serveerster ...

"Ik hoef me toch niet te verantwoorden voor mijn literaire voorkeuren, mag ik hopen?" vroeg hij defensief. Hij had zijn lepel ondertussen uit de soep gehaald en hield hem in de aanslag, alsof hij een wapen nodig zou hebben om zich te verweren. De serveerster had zich inmiddels met haar hele lichaam van hem afgewend en keek naar de ingang van het café. Daar leek iets haar aandacht te trekken, maar het was voor J. niet meteen duidelijk wat. Nochtans zag hij vanuit ongeveer dezelfde hoek dezelfde ingang, waar schijnbaar niets gebeurde. "Hallo?" probeerde hij, zijn poging om haar aandacht te trekken ondersteunend door flauw met zijn lepel te zwaaien. Het werkte niet. Integendeel: ze liep naar de ingang en leek compleet vergeten te zijn dat hij er was. Dan liep ze door de deur naar buiten, waardoor ze in een beweging van de ingang een uitgang maakte, en was ze verdwenen.

Wat moet ik hier nu weer van denken? Nu zit ik alleen in een leeg café, heb enkel vlekken op mijn vel, weet niet waar de wijsheid te vinden is en ben verder volledig vervuld van vragen ... én ik weet niet waar ik deze lauwe soep moet afrekenen. Hoeveel kost dat hier trouwens, zo'n portie soep met brood? Even kijken op de kaart. Waar ...? Juist! Die heeft ze natuurlijk weer meegenomen, daarnet. Er zal wel een stapel menukaarten achter de bar liggen, neem ik aan? Eens kijken. Aha! Wacht even, is dit dezelfde kaart?

'Café-Badhuis De Wachtzaal' Wij komen met de glimlach uw bestelling opnemen!

Water - gratis Koffie - 11 vraagtekens Bier - 22 vraagtekens Wijn - 33 vraagtekens Soep - 44 vraagtekens Whisky - 55 vraagtekens

"U had de soep besteld, zeker?" klonk het plots vanuit de deuropening. De dienster was weer binnengekomen. Waarom ze enkele minuten was verdwenen? Dat zou wellicht een raadsel blijven. Dat ze onderweg haar goede luim had teruggevonden, daar leek het wel op. Ze wandelde rustig naar de bar, nam de rekening die naast de kassa lag en overhandigde J. het briefje. Hij zag dat er - naar verwachting - vierenveertig vraagtekens aangerekend werden voor 'soep'. "En het brood?" vroeg hij. "Dat is van het huis. Als u mij zou willen volgen voor de betaling?" De serveerster hield een gordijn open en nodigde hem zo uit om door te lopen naar de ruimte die aan het café paalde. Een aangenaam geurende, warme luchtstroom kwam hem tegemoet. "U kunt daar betalen", zei de serveerster, terwijl ze in de richting van een dampend bassin ter grootte van een klein zwembad wees. Dan liet ze het gordijn vallen.

Ik kleed me uit en zie de moedervlekken op mijn huid. Ik zie hoe ze intussen ongemerkt door stiftlijnen met elkaar verbonden zijn. Ik merk hoe de lijnen vraagtekens vormen. Ik tel er vierenveertig. Ik steek een voet in de troebele vloeistof en neem waar hoe een eerste lijnenvorm wordt weggespoeld. Ik daal verder af, langs treden die zich onder het oppervlak bevinden, en voel hoe ik omspoeld word door weldadigheid. Ik zie hoe vierenveertig vraagtekens verdwijnen in de oersoep. Ik ga kopje-onder. Ik krul me op in een gebogen vorm, als een foetus. Ik kom los van de wereld. Ik los mijn schuld af.

#schrijven #Nederlands #Dutch #kort #tekst #kortverhaal #soep

2 notes · View notes

wieisdemol2022 · 5 years

Text

Hints aflevering 3

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 3: Welvarend

Titel De titel van deze aflevering is ‘Welvarend. Volgens het online woordenboek betekend dit waar of met wie het economisch goed gaat, maar ook blozend of gezond. Dit in ons achterhoofd hier een lijstje van de mogelijke titelverklaringen; · Als je bovenstaand definitie neemt kan het bijvoorbeeld slaan op Rob of Buddy, in de eerste opdracht in de hovercraft noemde zij zichzelf het Moneyteam, daarnaast zegt Rob later in de bus ook nog eens “Money, Money”. · Het zou kunnen zijn dat de mol veel geld in de pot heeft gebracht deze aflevering. Zelf doe ik niet aan Follow The Money, ik denk dat dit een achterhaalde techniek is om de mol te vinden, maar als je naar het overzicht van de therMOLmeter kijkt, zie je dat Jaike het meest verdiend heeft. Ik zou hier dan geen hint aan durven hangen. Je kan wel zeggen dat degene die voor de gok willen gaan koersen naar een hoger bedrag en dus welvarend willen zijn, dit zijn Leonie, Rob en Mil.

· Nathan wordt deze aflevering penningmeester en zwaait met zijn geld alsof hij erg welvarend is.

· Je kan het ook zien als wel varend en dat koppelen aan de eerste opdracht waar maar drie kandidaten juist van de boot afkwamen, op deze manier kan de titel slaan op Mil, Nathan of Buddy.

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?

De eerste opdracht lijn(ver)diensten heb je niet echt posities, je hebt wel een strategie die je kan creëren. En Johan legde het best goed uit, je kan bijvoorbeeld als mol heel erg je best doen, de oplossing snel hebben, en dan paniek zaaien en er zo voor zorgen dat het alsnog mislukt. Buddy is goed bezig, maar heeft uiteindelijk niet de leiderschap om mensen in het spel mee te nemen. Maar je kan ook totale paniek zaaien en niks toevoegen of in een verkeerde craft stappen, zoals ongeveer de helft van de kandidaten, maar bijvoorbeeld ook Claes die de rondes door elkaar haalde en Leonie overtuigde uit te stappen.

De tweede opdracht Beeldig was er wel een met posities en ik denk dat je als mol toch wel in het veld wil staan, want daar kan je, als de beschrijving maar net vaag genoeg is, je medekandidaten overtuigen om een verkeerde envelop te pakken. Bij het omschrijven luisteren letterlijk 7 anderen mee naar de beschrijving en dan heb je ook nog 1 die op hetzelfde kaartje aan het kijken is dus precies weet als je iets heel raars zegt. Als je zo kijkt kan je Mil en Claes afstrepen want die zijn best goed bezig geweest, aan de andere kant heeft bijvoorbeeld Rob -€250 gepakt, dit wel in samenspraak met de andere, maar toch.

De derde opdracht Thee Pot heeft ook geen posities, wel is de vraag hoe belangrijk het is om de opdracht goed uit te voeren, wat als de thee set niet compleet was? Dan hadden ze ook geen aanbod gekregen. In dit geval zou je Johan verdacht kunnen vinden. Aan de andere kant, als je wel het aanbod krijgt, is het in een 4 tegen 4 situatie voor de mol heel makkelijk om €1200 uit de pot te houden door te kiezen voor €1500. Johan, Leonie, Claes en Nathan gaan voor het geld en uiteindelijk is het Nathan die ook echt de trekker overhaalt om voor het geld te kiezen.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.

Ik heb de vorige keer al gezegd dat voor mij Johan en Leonie afgeschreven zijn, door de hint die ik vorige week gevonden heb blijf ik dit ook geloven. Ik vind dat Mil ook wel extra verdacht is, plus ze lijkt voor de gok te willen gaan terwijl in een 4-4 situatie moet de mol natuurlijk voor het geld zelf gaan. Wat dat betreft maakt dat haar ook minder verdacht, hoewel er genoeg dirt over Mil te vinden is!

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.

Nou de afvallers-theorie is een bust, gelukkig maar, en ik vind het heel lastig om een goede rode draad te vinden tot nu toe. Wellicht zit die er dit jaar niet in, maar dat weiger ik tot heden te geloven, dus we blijven speuren. Eén van de dingen die mij opviel is dat er nu bij 2 afleveringen (aflevering 1 moet ik nog checken) een soort afwijking in de testvraag zat. Bijvoorbeeld die van vorige aflevering en onderstaande waar lijn met hoofdletters is geschreven. Kunnen we hier iets mee? Wellicht komt het doordat dit ook zo was geschreven in de opdracht zelf, maar het valt wel heel erg op natuurlijk.

Een andere theorie die op het internet zwerft is dat de titels allemaal kunnen slaan op Claes in de groepsfoto’s (kijk maar terug), bij aflevering 1, Afgeschermd, zie je Claes op een afstandje (afgeschermd) van de groep staan. Bij aflevering 2, Tegendraads, zie je dat het haar van Claes op de foto tegen de draden van een mast aan lijken te staan. De derde aflevering wordt alleen al wel weer lastiger, Welvarend, hierbij wordt gewezen naar het horloge dat Claes draagt, deze schijnt duur te zijn. Wie weet of we het kunnen doortrekken deze komende aflevering.

Overige hints - Leonie loopt natuurlijk de hele aflevering door warrig te doen, ze geeft ook aan dat ze Rob op het verkeerde been wil zetten, misschien ons als kijkers ook (of de spelers in het spel indirect) door “te vergeten” dat ze niet door mochten lopen bij de beelden, of door uit te stappen in de eerste opdracht en het dan “zo stom” te vinden. - Rob lijkt de -€250 te pakken bij de tweede opdracht, hij doet dit in samenspraak en vooral Buddy die lijkt aan te geven dat het de goede moet zijn. - Nathan pakt in de tweede opdracht de -€50. - Nathan is erg aanwezig in de derde opdracht, nadat mevrouw het kopje aanwijst twijfelt hij meteen aan de juistheid, hij rekt veel tijd door terug te rennen naar de koffer en de rest van de groep in de discussie te trekken. Daarnaast trekt hij de €1500 nog net niet uit de handen van Rik na zijn aanbod, enthousiast of molactie? - Johan zorgt ervoor dat de derde opdracht slaagt, is hij hier een goede kandidaat, of mol? Want als het thee setje niet compleet is kan Rik het aanbod ook niet doen. Daarnaast zorgt hij ervoor dat er sowieso €1500 in de pot komt, waardoor de groep best welvarend is in deze aflevering. - Dan deze laatste post, onderstaande foto van de Chinees langs de rode loper heb ik eerder al gepost (en ontkracht), nu kwam er weer op de achtergrond iemand voorbij en daar wordt gesuggereerd dat dit Rob is. Zie hieronder, tijdens de uitleg van Rik loopt er iemand achterlangs die super veel op Rob lijkt, korte broek, geel shirt, hoed. Zou best Rob kunnen zijn. Mijn probleem met deze theorie is echter, wat is de hint? Kan een kandidaat daar niet lopen? Of kan het niet iemand anders zijn? Ik ben er van overtuigd dat Rob het niet is bij de eerste aflevering, maar hier zou het hem best kunnen zijn. Maar wat is dan de hint? Hij loopt in beeld dus hij is de mol? Rik zegt op dat moment niks in zijn tekst wat ons kan doen vermoeden dat we naar een mol in het publiek moeten zoeken.

Hebben we iets gemist deze aflevering? Laat het dan weten! En laat het ons ook weten als jullie iets tegen komen tijdens deze aflevering, wordt op prijs gesteld!

2 notes · View notes