#fred geven

[jurjenkvanderhoek]

GEDACHT EN GELEEFD, BEDACHT EN BELEEFD

Scharrelen door veld en sprokkelen in bos, langs bergen en door dalen van het bestaan. Kalm en bedaard, bijna contemplatief, beschouwend want de omgeving moet geobserveerd, bekeken en nagespeurd. Met scherp oog voor kleine geringe dingen tuurt kunstenaar Fred Geven door kreupelhout en over struikgewas. Bij omzwervingen in het woud en langs de zee, over landen en tussen sloten vindt hij schamele objecten die door mens en natuur als afval afvallen, gevallen van het zijn. Restmateriaal van leven en werken, gebruikt in onbruik geraakt. Deze materie is nog waardevol voor ogen en in handen van deze beeldmaker. Het heeft geleefd, Fred geeft het nieuw leven. De creatie reïncarneert tot recreatie. Van wat het was wordt het opnieuw is.

In aanleg doet Guus Koenraads hetzelfde, echter in een andere dimensie. Hij ziet kleuren – vlakken en lijnen, velden en grenzen, gebruikt voor gangbare uitzichten, die nieuwe indrukken maken door zijn schilderijen. Deze, die composities, benoemen de omgeving in een hogere wereld. Uitgemeten werken die op doek op paneel geschilderde lagen dragen. Elke laag met een eigen geest en betekenis. De opmaak lijkt geschetst aan de tekentafel van de architect. Deze rechtlijnigheid staat lijnrecht op het veelvormige en meervoudige werk van Fred Geven. En daardoor past het zo goed samen in deze ruimte van Kunstlokaal No.8. Het stoot elkaar af, terwijl de één het andere aanvult.

In het iets wat tot niets werd blaast Fred Geven nieuw leven. Als de schepper maakt hij levend wat dood leek. Het nieuwe dat door doelmatigheid oud werd en het toepasbare karakter verloor, brengt hij terug in de wereld van het algemeen nut. Daarvoor kan het met een kleine aanpassing ingezet worden. Transformeert de blik van de kijker ernaar van overbodig in dienstbaar. Is de verrotting, het bederf en verval, noodzaak om tot nieuw inzicht en beleving te komen. Dood doet leven. Krijgt het ding kleur aangemeten of wordt het samen geplaatst in een collage om object te worden. Van voorwerp tot individu omgevormd. Geven incarneert en belichaamt door slechts een geringe, soms wel een verwaarloosbare, ingreep toe te passen. Maar toch komt door deze onbeduidende toevoeging het hout - de stok, de bast, het plankje – tot leven op een nieuw podium. Het speelt zich een andere laag van ervaren in. Het is geleefd en wordt beleefd.

In essentie schrijft Guus Koenraads ook een nieuw script voor zijn creaties. Zijn gemaakte vlak, met acrylverf op doek, wordt gevouwen om een paneel zodat de dimensie zich schijnt door te zetten van oppervlak tot ruimte. In de schaduwen lijken de kleuren zich te mengen met de wand als drager. De objecten spelen zich een rol binnen de kosmos waar deze zich voor de uitstalling in hebben begeven. Het universum van dit lokaal is uitgemeten, afgemeten wanneer ik de deur achter me dicht doe, maar toch is het onmetelijk groot in beleving. De abstracte werken spreken door de kleuren die symbool staan voor de realiteit. De werkelijkheid krijgt in het belijnen en het betinten een andere misschien wel betere betekenis. Wat ik zie geeft stof tot nadenken. Het is gedacht om te bedenken.

De titels van de werken sturen mijn gedachten zowel bij Geven als bij Koenraads een bewuste richting in. Onbevangen kijken is er niet bij wanneer een witte punt op een plankje “de maan, het wad” genoemd is. “Grey days ending pink” wordt duidelijk een landschap bij avondlicht. De “akker” lijkt dan wel ruimte voor objectief kijken te geven, de nerven van het hout laten het plankje voor zichzelf spreken. Geven zag het zo en heeft er een overbodige toevoeging aan gegeven om het een kunstobject te laten worden, zijn handtekening eraan te geven. De naamgeving van Koenraads is dan wel meer van een diepere laag. De vierkanten en rechthoeken krijgen een vloeiende titel. Mysterieus als de werken in eenvoud raadselachtig zijn. Maar toch de bedoeling van de kunstenaar met het werk beschrijven. Daaraan kan ik wel een eigen inhoud geven, maar de zin blijft toch die woorden bevatten: “light of the past”, “heaven can wait”, “the architect”.

Het werk van Fred Geven is in beginsel afvallig, maar vindt door zijn handen een nieuwe weg naar de zichtbaarheid. Een kleine aanpassing kan de bestaansreden van het ding omvormen tot een object met waarde. Een kunstvoorwerp waaraan een prijskaartje hangt. Zo deelt Guus Koenraads de werkelijkheid in vlakken in. De lijnen lopen liniaalrecht en scheiden soorten en ruimtes. Het zijn heeft een bouwkunstig wezen. En zo is het vierkant hier rond. Is de omgeving verkaveld en krijgt uitschot gewicht. Gedacht en geleefd, bedacht en beleefd.

“Gedacht en geleefd”, werken van Guus Koenraads en Fred Geven bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 27 november 2022.

https://www.kunstlokaalno8.nl/guus-koenraads-fred-geven/

[peterpijls1965]

Skinheadmeisjes. Brighton, 1980. Foto: Derek Ridgers.

Doc Martens met stalen neuzen

Skinheads, mods en punkers hebben me altijd geïnteresseerd. Niet alleen omdat ik een zwak had voor hun working class-roots, maar ook omdat alle jeugdige subculturen me op voorhand boeien. zolang ik maar geen lid hoef te zijn.

Eerlijk gezegd interesseren vooral de parafernalia van de subcultuur me. Dus schoenen, polo's, spijkerbroeken en leer. Mijn latente merkenfetisjisme dwingt me toe te geven dat het hier specifiek gaat om de firma's Doc Martens, Fred Perry en Evisu.

Mijn ook zelfopgelegde mentale beperkingen vernauwden mijn blikveld verder door alleen de lage zwarte Doc Martens met stalen neuzen te dragen.

Lang heb ik overwogen de neus van beide schoenen met een Stanleymes open te snijden omdat de combinatie van zwart leer met glanzend staal me aantrekkelijk leek. Toch deed ik het maar niet, omdat ik vreesde voor handgemeen in bepaalde Amsterdamse straten.

Polo's zijn wat mij betreft altijd van Fred Perry. Deze Britse tenniskampioen op Wimbledon en zijn klassieke polo veroveren tot op de dag van vandaag de harten van vele jongerengroeperingen.

Het begon zo'n beetje met leuke skinheads en eindigt als zwarte uitvoering de laatste decennia als groepsinsigne onder hardrechtsen, de laatste jaren vooral in Amerika. Daarom exporteert Fred Ferry geen zwarte polo's meer naar de VS.

In 1992 kocht ik in Kyoto een Evisu-jeans die ik nog steeds draag. Voor ik de trendsettende aansteller lijk te willen uithangen: Het is de enige echt acceptabele Evisu die ik ken en hun latere collecties konden bedenkelijk zijn.

[actuma]

Bureau-serie van Ewout Genemans komend jaar in Rotterdam

Rotterdam - Na vier succesvolle seizoenen van de “Bureau”-serie van presentator Ewout Genemans in Amsterdam, Eindhoven, Den Haag en Arnhem is komend jaar de stad Rotterdam aan de beurt. De programmamaker zal in het voorjaar starten met opnamen in de havenstad voor de vijfde serie, die opnieuw uitgezonden zal worden bij RTL4. In de serie volgt Ewout Genemans politiemensen op de voet tijdens hun werk. In Rotterdam zal hij dat doen vanaf de bureaus Zuidplein, Centrum en Delfshaven. Politiechef Politiechef Fred Westerbeke: 'Dit is een geweldige manier om de kijker mee te nemen in een deel van het werk dat we iedere dag verzetten, in een stad die geen minuut hetzelfde is. Op de momenten die er toe doen, zijn we er. Maar net zo belangrijk zijn die andere momenten, van verbinding met de inwoners van de stad. Voor hen staan we iedere dag op. Dit is een mooie kans om een inkijkje te geven in dat veelzijdige werk.' De opnames starten in maart en zullen een half jaar duren. De serie zal naar verwachting in het najaar 2023 worden uitgezonden.  Bron: Politie; Foto: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/ Read the full article

[tekstshop]

Gelukkige verjaardag, Margaret Burbidge!

De astronome die ons leerde dat we allemaal van sterrenstof zijn, viert haar 100e verjaardag, vandaag op 12 augustus 2019.

"Je kunt geen telescooptijd afstaan voor deze rommelwetenschap! Wie denkt ze dat ze is?" brulde een jonge beginneling toen hij hoorde dat een oudere astronome een ​​halve nacht met een van de gloednieuwe Keck-telescopen objecten wilde observeren die misschien wel de oerknaltheorie konden weerleggen.

Observatoriumdirecteur Joe Miller zette de jongeheer snel op zijn plaats: "Je verzet je gewoon tegen Margaret Burbidge, dé Margaret Burbidge, en je weet wie zij is", zei hij. "Als Margaret Burbidge een halve nacht wil om beelden van Mars te maken, zal ik het haar geven — of we nu denken dat het gek is of niet, we gaan respect tonen aan een van de grootste astronomen van de 20e eeuw."

Hoewel de nacht bewolkt bleek en zij toch geen bewijs zou hebben gevonden om een ​​alternatief voor de Big Bang te ondersteunen, is dit feit halverwege de jaren 1990 — toen Burbidge al in de 70 was -, maar een van de vele in een carrière die meer dan 60 jaar duurde, en die een vastberadenheid beklemtoonde om de grenzen van menselijke kennis te verleggen.

Burbidge werd geboren als Eleanor Margaret Peachey in Davenport, het Verenigd Koninkrijk en kreeg al vroeg de astronomie-passie. "Ze raakte geïnteresseerd in de sterren toen ze drie of vier jaar oud was", legt haar dochter, Sarah Burbidge, uit. "Haar familie nam een ​​nachtelijke veerboot naar Frankrijk voor een vakantie en voor het eerst waren de sterren duidelijk zichtbaar voor haar;  ze was meteen verkocht."

Deze fascinatie, gecombineerd met een talent voor wiskunde, ontwikkelde zich tot het punt waarop ze op 12-jarige leeftijd de boeken las van astronoom en wiskundige Sir James Jeans, een ver familielid langs moederszijde. Ze ging astronomie studeren aan de London College universiteit en studeerde in de zomer van 1939 af met een kleine ceremonie vanwege de dreigende oorlogswolk.

In de loop van de jaren die volgden verdeelde ze haar tijd tussen het handhaven van het Observatorium van de Universiteit van Londen in Mill Hill tijdens de afwezigheid van de vele wetenschappers en technici die in de oorlog werden gezogen, en het vervaardigen van optische instrumenten voor de strijdkrachten en de afstudeerklas.

Voor haar proefschrift analyseerde ze spectra van de variabele ster Gamma Cassiopeiae. Ze observeerde in de zwaarste omstandigheden, vaak alleen, 's nachts in een krappe ruimte onder een koude open koepel, soms met de verstijvende geluiden van rondvliegende bommen. Maar ze klaagde nooit en toonde een eerste hint van de ijzeren vastberadenheid en dorst naar kennis die haar later zouden typeren: "Die nachten, staand of zittend op een ladder in de koepel van de Wilson-reflector. . . vervulde mijn vroege dromen", herinnerde Burbidge zich later in haar memoires uit 1994.

De jaren direct na de Tweede Wereldoorlog zouden carrièrebepalend zijn voor de jonge astronome. Naast het geven van lessen op het observatoriumdak over praktische astronomie — aan studenten, onder wie een enthousiaste student, genaamd Arthur C. Clarke — volgde ze ook lezingen voor afgestudeerden in de natuurkunde. Daar kon ze het meteen goed vinden met 'een interessant persoon', Geoffrey (Geoff) Burbidge genaamd, met wie ze zes maanden later zou trouwen.

Van buitenaf maakte het paar een onwaarschijnlijke indruk. Geoff was een grote man met een strijdlustig,  ongeduldig karakter, terwijl Margaret zo ingetogen en stil was dat Miller beweerde: "Mijn vrouw zegt altijd: "Als koningin Elizabeth ooit een stand-in zou nodig hebben, zou Margaret het kunnen doen"."

Maar schijn bedriegt. Hoewel Geoff sterke wetenschappelijke opvattingen had en een voorliefde voor de verhitte discussie, was hij eerlijk, loyaal en hield hij vriendschappen met collega's met wie hij het niet eens was en promootte ze zelfs. En wat Margaret betreft: “Het was de klassieke ijzeren vuist onder een fluwelen handschoen”, zei Miller. "Ze wist wat ze wist en geloofde daar sterk in en ze zou vasthouden aan haar principes."

In feite was het Margarets passie voor en kennis van de astronomie en spectroscopie — de analyse van sterrenlicht door golflengte — die Geoff ertoe bracht om snel na hun huwelijk van fysica af te stappen, waardoor een winnende samenwerking ontstond die leidde tot tal van nieuwe inzichten in chemisch ongewone sterren. In een      welbepaald onderzoek voerden ze de eerste gedetailleerde spectrale analyse uit van Alpha2 Canum Venaticorum, nu beschouwd als het prototype van een klasse van variabele sterren die sterke magnetische velden herbergen. Onder de vele baanbrekende resultaten in het artikel, gepubliceerd in 1955, toonden ze ook aan dat de ster een gemiddelde overvloed bezat aan zeldzame aardmetalen van ongeveer 800 keer die van de zon. Deze bevinding wekte de interesse van de vooraanstaande experimentele kernfysicus William (Willy) Fowler. Destijds bracht Fowler een jaar door in Cambridge, VK waar hij samenwerkte met Fred Hoyle. In 1946 en 1954 publiceerde Hoyle de allereerste verhandelingen waarin hij theoretiseerde hoe sterren waterstof en helium zouden kunnen binden tot zwaardere elementen van het universum, een concept dat nu bekend staat als stellaire nucleosynthese. Dit druiste in tegen het gevestigde idee dat alle elementen afkomstig waren van de Big Bang.

Toen hij zag hoe het onderzoek en de expertise van de Burbidges konden helpen bij het bewijzen van het idee van Hoyle voor stellaire nucleosynthese, nodigde Fowler Geoff en een zwangere Margaret uit om zich bij hen aan te sluiten in Cambridge. Het klikte meteen: "Je kunt je niet voorstellen hoeveel plezier ze allemaal hadden samen te werken", zegt Sarah Burbidge. Het volgende anderhalf jaar was een vlaag van intense activiteit.

Hoewel Margaret zo ver was in haar zwangerschap dat "Willy zei dat hij zich zorgen maakte dat ze zou 'knallen’,”  zegt Sarah, weerhield het haar niet om belangrijke observaties te doen die hielpen bij het identificeren van alle processen in sterren die de elementen vormen van het periodiek systeem (behalve de allerlichtste). Dit omvatte een uitbreiding van Hoyle's eerdere werk om te laten zien hoe elementen tot ijzer kunnen worden gecreëerd door  opeenvolgende fasen van kernfusie, terwijl een ster zich ontwikkelt. Ze hebben ook belicht hoe snelle en langzame neutronenvangst, de r- en s-processen, de waargenomen overvloed aan elementen die zwaarder zijn dan ijzer kunnen verklaren.

Het resultaat van al deze inspanningen was een verhandeling van 108 pagina's geschreven door Margaret en Geoff samen met Fowler en Hoyle, en gepubliceerd in Reviews of Modern Physics in oktober 1957. Het liet zien hoe elementen worden gevormd in verschillende stadia van de stellaire levenscyclus, en misschien nog belangrijker, hoe de meeste elementen waaruit alles om ons heen bestaat — én wijzelf inbegrepen — uit sterren komen. "Deze verhandeling legde gewoon de basis voor wat er aan de hand is met betrekking tot de vorming van de chemische elementen", vatte Miller samen.

"Synthese van de elementen in sterren", zoals het werd genoemd, maakte het idee van stellaire nucleosynthese snel populair in de wetenschappelijke gemeenschap. Er werd zo vaak naar het artikel verwezen dat het later eenvoudigweg B2FH werd genoemd (na de eerste letter van de achternaam van elke auteur). Het werd en blijft een belangrijke bijdrage aan de nucleaire astrofysica.

Toch was de verhandeling niet zonder controverse. Hoyle en Geoff waren belangrijke voorstanders van de Steady State-theorie van het universum. Anders dan de oerknaltheorie, waarin het waarneembare universum een ​​duidelijk begin had, beweerde het Steady State-concept dat het universum heeft en altijd zal blijven bestaan. Belangrijk is dat het beweerde dat het universum nieuwe materie zou kunnen maken, wat B2FH heeft aangetoond. Deze overwinning voor de Steady State-gemeenschap zou echter snel worden verzwolgen door een tsunami van bewijs ten gunste van het beeld van de Big Bang, in het bijzonder de ontdekking van een vage gloed vanuit alle richtingen. Het werd al snel duidelijk dat deze straling overblijfsel was van de overblijfselen van het vroege universum die we tegenwoordig kennen als de kosmische microgolfachtergrond.

Vanuit een historisch perspectief, dat Hoyle en Geoff koppige aanhangers van de Steady State-kosmologie bleven — lang nadat de consensus vond dat het was weerlegd — overschaduwden ze enigszins het licht dat ze allebei lieten schijnen op talloze wetenschappelijke mysteries gedurende hun carrière. De herinnering aan Burbidge's bijdragen aan de astronomie blijft daarentegen onaangetast door de controverse.

Verstandigerwijs gaf ze zelden haar mening publiekelijk over theoretische zaken, ofwel liet ze het Geoff uitvechten of, als hij afwezig was, droeg ze scherpzinnig bij aan het debat door haar argument te beginnen met: “Als Geoff hier was, zou hij zeggen. . . Sarah vindt de reden hiervoor eenvoudig: ze was nooit een theoretica. "Ik denk niet dat mama zich ooit zorgen maakte over de theorieën van Fred", zegt ze. "Vergeet niet dat ze een observatie-astronome was, gericht op haar observaties en het verminderen van spectra."

Na deze formidabele observatievaardigheden in B2FH te hebben gebruikt, had Burbidge een nieuw wetenschappelijk mysterie nodig om haar tanden in vast te bijten. Na 10 jaar met Geoff te hebben gewerkt aan het meten van de rotatie van sterren en gas in schijf-sterrenstelsels en het bestuderen van bijzondere sterrenstelsels en cluster-sterrenstelsels, vond ze het uiteindelijk in de nieuw ontdekte raadselachtige objecten die we nu quasars noemen — of, zoals ze destijds werden genoemd, quasi-stellaire objecten.

De eerste positief geïdentificeerde quasar die als zodanig werd waargenomen en geïdentificeerd, 3C 273, veroorzaakte een enorme opschudding in de astronomische gemeenschap in 1963. Behoudens eventuele nieuwe fysica, scheen het 40 keer helderder dan de helderste bekende sterrenstelsels. Bovendien had het een roodverschuiving — wat betekent dat zijn licht naar het rode uiteinde van het spectrum is verschoven vanwege zijn beweging weg van de kijker — waardoor het ver voorbij onze eigen galaxie is geplaatst, ongeveer 2,5 miljard lichtjaar verwijderd.

Met slechts een paar telescopen over de hele wereld die spectra van quasars konden verkrijgen, was Burbidge ideaal geplaatst om mee te doen aan de race om meer quasars met nog grotere roodverschuivingen te vinden, gegeven haar toegang tot de Shane 3-meter telescoop van het Lick Observatory . Dit deed ze — met een reputatie als "eerder formidabele autobestuurster” zou ze letterlijk naar het observatorium koersen in hun Jaguar. Ze ontdekte tientallen voorbeelden, waaronder OQ 172 bij roodverschuiving 3.53 in 1973, een quasar die bijna een decennium lang de bekendste bleef.

Hoewel fascinerend vormden quasars een probleem voor Hoyle, Geoff en hun slinkende groep collegae steady-state universum-adepten. Tenzij sommige nieuwe fysica, eigen aan quasars, kon worden opgeroepen of waarnemingen van blauwverschoven quasars konden worden gedaan, waren deze roodverschuivingen kosmologisch, wat aangeeft dat het universum overal uitdijt en dat deze expansie uit de oerknal moest komen. Toen duidelijk werd dat geen van beide naar voor zou komen, bleken de quasar-observaties van Burbidge nog een spijker in de kist van het Steady State heelal. Burbidge zag het zelf echter nooit zo en hield 'altijd een open geest'.

De laatste jaren van haar wetenschappelijke carrière werden besteed aan het onderzoeken van de spectra van sterrenstelsels, het bepalen van de rotaties, massa's en chemische samenstelling van sterrenstelsels, en natuurlijk het onderzoeken van quasars. Ze speelde ook een belangrijke rol bij het verplaatsen van observatiespectroscopie naar de hemel, en hielp bij het ontwikkelen van de Faint Object Spectrograph (FOS) aan boord van de Hubble Space Telescope. De FOS was een van de originele Hubble-instrumenten, ontworpen om de fysieke toestand en chemische samenstelling van zeer zwakke objecten zoals quasars te detecteren. Haar laatste belangrijke wetenschappelijke bijdrage was het leiden van het FOS-data-analyse team. Dit team leverde onder andere bewijs voor de aanwezigheid van een enorm zwart gat in het midden van het nabijgelegen elliptische sterrenstelsel M87.

Terwijl de FOS van Hubble in 1995 nieuwe astronomische inzichten prijs gaf, stierf Fowler. Hoyle volgde in 2001, met Geoff helaas overleden in 2010 op 84-jarige leeftijd. Als gevolg daarvan is Margaret bijna een decennium het enige levende lid van B2FH gebleven. Ter gelegenheid van haar 100e verjaardag is het een goed moment om na te denken en te applaudisseren wat zij en de andere leden van B2FH hebben bereikt, evenals alle andere triomfen waarvan ze terecht mag beweren dat ze alleen van haar zijn.

"Je hebt me laten terugkijken op haar 100 jaar — beginnend met observaties van die kleine telescoop in Mill Hill in de jaren 1940 tot de ontwikkeling van de Faint Object Spectrograph op de Hubble Space Telescope — en het is echt heel opmerkelijk,” reflecteert Sarah. "Ze wilde gewoon heel goed zijn in haar werk als observationele astronome en ik zou zeggen dat ze waarschijnlijk de beste van haar generatie was."

 — — —

Op haar grotendeels rustige en niet-demonstratieve manier inspireerde Burbidge andere vrouwelijke astronomen om hun eigen ambities na te streven en te bereiken.

1945 Met het einde van de Tweede Wereldoorlog zag Burbidge een kans om in de VS "toegang te krijgen tot grotere telescopen, betere instrumenten en klaardere luchten" via een advertentie voor een Carnegie Fellowship in het Mount Wilson Observatory. Haar hoop werd echter meteen de kop ingedrukt toen haar aanvraag werd afgewezen, eenvoudig vanwege haar geslacht. "Een leidend operationeel principe in mijn leven werd geactiveerd.”, zei ze in haar memoires uit 1994. “Als je gefrustreerd raakt door een muur. . . moet je een omweg vinden.” Tien jaar later diende Geoff een andere aanvraag in, die werd aanvaard. Het echtpaar verbleef in een apart zomerhuisje op de berg, weg van de exclusief mannelijke slaapzaal, en Margaret was daar officieel enkel als Geoffs assistente. In werkelijkheid voerde Geoff het donkere kamerwerk uit en rookte sigaren, terwijl Margaret eindelijk de hemel kon observeren vanaf Mount Wilson.

1971 De Annie Jump Cannon Award was de oudste prijs van de American Astronomical Society (AAS) en de enige,  exclusief voor vrouwen. Het was toegekend aan prominenten zoals Cecilia Payne-Gaposchkin en Helen Sawyer Hogg, dus het was helemaal niet verrassend toen de AAS Burbidge de onderscheiding wilde toekennen. Wat verrassend was, was in plaats daarvan de afwijzingsbrief die Burbidge als antwoord schreef. Daarin zei ze: "het is de hoogste tijd dat discriminatie ten gunste van en tegen vrouwen in het beroepsleven wordt weggenomen, en een prijs die alleen voor vrouwen geldt zit in deze categorie." Haar weigering leidde tot de oprichting van de eerste werkende groep over de status van vrouwen in de astronomie, en een groter bewustzijn van discriminatie van vrouwen en andere minderheidsgroepen in de astronomie.

1972 Slechts een jaar later werd Burbidge de eerste vrouwelijke astronoom die lid werd van de National Academy of Sciences, en de eerste vrouwelijke directeur van de Royal Greenwich Observatory —, maar ze werd niet verkozen tot Astronomer Royal, de eerste en enige keer in de geschiedenis van de organisatie dat dit gebeurde. In plaats daarvan kreeg Martin Ryle de functie. Of dit pure genderdiscriminatie was of een symptoom van politieke capriolen  in de Britse astronomische gemeenschap blijft onduidelijk. Wat duidelijk was, was dat Burbidge op dat moment niet betrokken wilde zijn bij de onrust binnen de Britse astronomie, en ze diende haar ontslag slechts anderhalf jaar later in.

1976 Ondanks of misschien juist vanwege de afwijzing van de Annie Jump Cannon Award werd Burbidge gekozen tot de eerste vrouwelijke president van de AAS. Destijds was het VS-amendement inzake gelijke rechten — dat dezelfde rechten garandeert voor alle Amerikaanse burgers ongeacht geslacht — door alle, behalve drie staten  geratificeerd. Burbidge heeft bij het lidmaatschap de idee geopperd om jaarlijkse AAS-vergaderingen te verbieden in de drie dissidente staten. Ze ontving sterk gepolariseerde reacties, maar het ging er krap door, en de AAS bood hiermee een signaal van steun voor vrouwen in de wetenschap.

1983 B2FH was een transformerende verhandeling dat de hoogste onderscheidingen verdiende. En in 1983 werd dit erkend toen Fowler de Nobelprijs voor natuurkunde kreeg. Maar zelfs Fowler was geschokt door de weglating van zijn collega's. Hoyle had om verschillende redenen kunnen worden weggelaten: zijn standpunt over de Big Bang-theorie, de verschillende bizarre ideeën die hij in zijn latere leven naar voren bracht, of vanwege de zware kritiek op de commissie in 1974 voor het toekennen van Antony Hewish en het niet erkennen van de bijdragen van Jocelyn Bell Burnell bij het ontdekken van de eerste pulsar. Verschillende commentatoren hebben sindsdien gesteld dat de nalatigheden tegenover Bell Burnell en Burbidge slechts twee van de vele voorbeelden van seksisme in de astronomie waren. Burbidge blijft kenmerkend gereserveerd over het onderwerp.

[Bron: Ben Skuse — ed.: LDV]

(Het origineel artikel verscheen voor het eerst in het juli 2019-nummer van Sky & Telescope.)

[snelvindbaar]

Stoere & Stijlvolle herenmode

Welkom bij JACK & JONES. Als je van prachtige herenkleding houdt die zowel elegante als ruige stijlen biedt, dan ben je hier aan het juiste adres. Dit is ook zeker de plek voor jou als je onze passie voor denim deelt.

Sinds 1990 is het onze missie om jullie de meest stijlvolle garderobe items aan te bieden en ervoor te zorgen dat jullie er goed uitzien waar je ook naar toe gaat, en wat de gelegenheid ook is. Bij JACK & JONES vinden wij dat iedereen zich goed moet kunnen kleden, ongeacht de leeftijd of maat. Daarom vind je bij ons ook jongenskleding en plus-size mannenkleding. Vanaf nu heeft iedereen recht op een stijlvolle garderobe.

Onze roots zijn gebaseerd op jeansmode en het maken van stoere denimkleding is een van onze favoriete bezigheden. We zijn eveneens gek op andere stoffen die een stoer randje toevoegen en zelfverzekerdheid uitstralen. Van trendy jeans stijlen tot fancy bomberjacks, klassieke chino´s en nette pakken. Hier bij JACK & JONES vind je alles wat je nodig hebt om je kledingkast een boost te geven en andere te imponeren met je geweldige gevoel voor mode.

Ons assortiment bevat ook herenondergoed, schoenen en accessoires. Dus, ongeacht waar je naar op zoek bent, we hebben genoeg stijlen om je van kop tot teen aan te kleden. Of het nou de perfecte outfit is voor je eerste date, een relaxte look voor wanneer je uitgaat met je beste vrienden, of een smart casual business outfit voor op je werk.

Trends in herenmode

In aanvulling op onze selectie van essentiële herenkleding, we zijn ook altijd op jacht naar de meest stijlvolle en aantrekkelijke modetrends, speciaal voor jou. Bekijk onze nieuwste stijlen en je weet precies waar we het over hebben. Van overshirts tot ruiten, tot corduroy broeken. Sla dus snel toe op deze trends en opkomende must-haves.

Op jackjones.com vind je inspiratie om er goed uit te zien op elke gelegenheid en om je garderobe te vullen met de meest modieuze en comfortabele items. Wil je graag inzicht op de huidige top items, ontdek dan onze key items en de keuze van onze stylist, met zorg geselecteerd door ons team.

Passie voor Denim

Als je net zo gek bent op jeans als wij, dan moet je zeker weten onze denim destination bekijken en je aansluiten bij onze denim brotherhood. Van de laatste trends tot onze handige jeans fit guide, ontdek alles over deze stoere blauwe stof en hoe je deze combineert met andere kledingstukken. Omdat we denim experten zijn, hebben we een aantal speciale collecties voor je samengesteld. Probeer het meest comfortabele paar gemaakt van Indigo Knit; de beste kwaliteit direct geleverd door de beste Italiaanse ontwerpers, super stretch stijlen en onze duurzame low impact denim (LID) collectie. Ons denim universe reflecteert en verenigt al onze competenties zodat al onze bro´s kunnen vinden waar hij naar op zoek is op de meest eenvoudige en beste manier.

Hoe herenjeans moeten passen

Ze passen precies goed als je niets merkt en je ernaar uitkijkt om dit stijlvolle stuk de hele dag te dragen. Vergeet niet om vrienden te worden met Liam, Tim, Mike en Fred – onze stijlen met ieder zijn eigen pasvorm en fit. Als je graag skinny jeans voor heren draagt, dan is Liam je beste vriend. In dit ontwerp vind je ook slim, comfort en tapered fits. We willen de zoektocht naar de juiste pasvorm zo makkelijk mogelijk voor je maken, daarom hebben we deze stijlen een aparte naam gegeven. Wanneer je de juiste pasvorm hebt ontdekt, kijk je gewoon voor Liam, Tim, Mike of Fred. Op deze manier hoef je je kostbare tijd niet meer te besteden aan het vinden van de juiste fit.

Veel plezier met shoppen!

[audiocult]

Dit is Laniloe. Over haar schreef ik 10 korte verhaaltjes en liedjes voor kinderen in de leeftijd van 3 tot 113 jaar. Ze gaan over wat Laniloe allemaal meemaakt (en soms is dat heel weinig). De eerste drie liedjes zijn nu uit, met video’s van @kachingcartoons. @celineeebrouwersx heeft ze gezongen. Fred Meijer is de vertelstem in de verhaaltjes. De website werd gemaakt door @rolinaleeuw van Tigro21. Op dit moment wordt er gewerkt aan de volgende video’s. Op de website www.laniloe.nl kun je het laatste nieuws volgen. De video’s staan op het Laniloe YouTube-kanaal, en de verhaaltjes en liedjes vind je op alle denkbare platforms. Iedere maand verschijnt er een nieuwe video en tussendoor kun je nog veel meer ander nieuws verwachten. @baukevanlaarhovensevers hielp me ontzettend in het voortraject en @copyrightpower zal me vanaf deze lancering rugdekking geven. Veel plezier met Laniloe. “En dan … heeft ze ineens een liedje in haar hoofd”. (bij Audiocult) https://www.instagram.com/p/CQiWP9Up0qH/?utm_medium=tumblr

[evamels]

Beeldspraak H4tm9 15 afbeeldingen

Marco van Duyvendijk / Cosplay, 2009

Nan Goldin / Jimmy Paulette After the Parade, 1991

Nan Goldin maakt hier net als Maco van Duyvendijk een psychologisch geladen portret, het is documentair en beschouwend. Ook komt ze erg dichtbij deze mensen waardoor er een intiem beeld ontstaat. Net als bij Cosplay fotografeert Goldin een groep mensen dat over het algemeen kleding draagt dat niet bij hun identiteit hoort. Slechts op bepaalde momenten “als het mag” leven deze personen zich extra uit.

Lana Mesic/ uit: Erased Portraits, 2011

Heitor Magno

Dit beeld is gemaakt door de Braziliaanse beeldend kunstenaar Magno. Hij onderzoekt identiteit door middel van zelfportretten. Met behulp van dubbele belichtingstechnieken creëert hij glitchachtige beelden die door middel van laagjes de gezichtsuitdrukkingen en emoties verbergen. Zijn beelden portretteren de selfie als een performance art, een concept dat hij zelf 'selformance' noemt.  Hij is geobsedeerd door technologie en het effect ervan op ons gedrag, Magno trekt onze bereidheid om intieme momenten in ons leven bloot te leggen in twijfel, ook aan het effect dat de eindeloze herhaling en hergebruik van beelden op sociale media heeft op onze psyche. Magno gumt hier net als Mesic de identiteit uit, dit keer omdat we in het echte leven een hele identiteit hebben dan op het internet. Op het internet kun je zijn wie je wil zijn.

Rogier Fokke / Lotty Huffener-Veffer, uit: Ogen van de oorlog, 2012

M’hammed Kilito / Anas uit: Among You

Kilito maakt in zijn serie Among You ook gebruik van tweeluiken. Het gaat hier om conservatieve gedachten van de oudere generatie tegenover de jongere generatie, zij komen dagelijks in aanraking met de conservatieve en traditionele normen van de Marokkaanse samenleving. Bijvoorbeeld de familie van Anas, zij noemen hem niet bij zijn voornaam, maar verwijzen naar hem als 'de getatoeëerde'. Getatoeëerde mensen in de oude Marokkaanse verbeelding worden beschouwd als criminelen, gevangenen en gevaarlijke mensen. Maar deze serie gaat juist over hun progressieve ideeën, of het nu gaat om hun creatieve activiteiten, hun uiterlijk of hun seksualiteit, ze brengen het beeld van een jong Marokko over: alert, veranderend, het recht claimen om anders te zijn en diversiteit te vieren.

Kadir van Lohuizen / River of Hope, uit: Via PanAm, 2016

Jimmy Nelson, uit: Homage to Humanity, 2018

Jimmy Nelson maakt hier, in tegen stelling tot zijn Before They Pass Away boek, gebruik van een multimediale aanpak. Zo komt dit boek in een doos waarin een kartonnen bril zit, in deze bril kun je je telefoon doen met de speciaal daarvoor gemaakte app. Met je telefoon kun je dan de foto’s in het boek scannen en zo krijg je een persoonlijk verhaal van die persoon of een filmpje over hoe de foto tot stand gekomen  is. Je zit dan opeens midden in het maak proces en komt oog in oog te staan met deze mensen en hun leefomgeving. Hierdoor wordt het, net als het project van Lohuizen, in een ruime en interessante context geplaatst waardoor de verhalen meer diepte krijgen.

Rob Hornstra / Alexander Zelekson, uit; 101 Billionaires, 2007

Tomek Kaczor / Awakening, 2020

Ewa, een 15-jarig Armeens meisje dat pas is ontwaakt uit een catatonische toestand dat veroorzaakt werd door het Resignation Syndrome. Ze zit in een rolstoel, geflankeerd door haar ouders, in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Podkowa Leśna, Polen. Resignation Syndrome (RS) maakt patiënten passief, immobiel, stom, niet in staat om te eten en te drinken, incontinent en niet reagerend op fysieke prikkels. Het treft psychisch getraumatiseerde kinderen midden in langdurige asielprocedures, en lijkt het meest voor te komen bij Roma- en Yazidi-kinderen, evenals bij kinderen uit de Balkan. De foto is een portret wat je onder het genre reportage zou kunnen zetten. Het verhaal achter de foto is niet te begrijpen zonder enige toelichting. Het portret staat dus niet op zichzelf. Ook staat de geportretteerde symbool voor een groep mensen die in dezelfde situatie zitten. Net als bij het portret van Rob Hornstra.

Jeroen Toirkens / Tool, Dukha meisje, Mongolië, uit: NomandsLife, 2007

Valery Melnikov / A man waters flowers in the village of the Spartak, Sputnik, uit: Black days of Ukraine

Reportage fotografie probeert de aandacht terug te winnen door te experimenteren met vorm. De kijker kan namelijk door de massaliteit van reportagefotografie immuun raken voor beelden van armoede en oorlog. Ze leggen bijvoorbeeld de nadruk op hoopvolle elementen van maatschappelijke ontwikkelingen of focussen op kleine persoonlijke verhalen. Deze afbeelding zit net als in de afbeelding van Jeroen Toirkens een journalistieke verhalende inhoud in. Zo heet de serie Black days of Ukraine. Dat is niet positief, op de achtergrond zie je een vervallen huis en het gras ligt vol met hopen aarde. Toch heeft deze man een stukje geluk gevonden. Hij geeft een bosje zonnebloemen water, ook heeft hij er een soort barricade voor gezet. De zonnebloemen staan voor nieuw leven, ze groeien uit het gak in de weg. Ze staan voor hoop in een zware tijd.

Corbino / Wilfried de Jong, 2008

Platon / Colin Powell

Platon maakt portretten van grote wereldleiders en zet hen neer als gewone mensen. De foto’s over Colin Powell geven de kern van zijn persoonlijkheid weer. Platon werkt net als Corbino met een bekend model en zoekt daarbij een persoonlijk statement ipv het beeld dat wij al hebben van deze bekende persoon. De fotograaf probeert de geportretteerde persoon te laten zien als een persoon met z’n eigen verhaal. Maar de fotografen geven hierbij hun visie op de geportretteerde, door middel van zijn houding tegenover de man die voor hem “normaal” is gaat deze man zich ook normaal gedragen ipv iemand die bekend is en een belangrijke functie heeft. Hun manier van foto’s schieten beïnvloed dus ook het uiteindelijke portret.

Goos van der Veen / Les Arcs, uit: The Skiable Landscape, 2011

Andy Yeung / #20, uit: Walled City, 2017, Hong Kong

De ommuurde stad van Kowloon was ooit de dichtste plek op aarde, honderden huizen op elkaar gestapeld in het midden de gebouwen. Velen hadden geen toegang tot lucht of een open ruimte. Deze beruchte stad werd uiteindelijk in de jaren negentig afgebroken. Yeung wil laten zien dat een deel ervan nog steeds bestaat. In veel van de huidige appartementen wonen heel veel mensen, waar het enige uitzicht uit het raam het raam van de buren is. Yeung stelt zich net als Van der Veen terughoudend op. Hij levert kritiek maar hij kan niet bepalen wat goed of fout is. Hij neemt slechts waar en registreert het met een afstandelijke blik. Wel hoopt hij met deze serie mensen vanuit een nieuw perspectief te laten nadenken over het claustrofobische leven in Hong Kong.

Elspeth Diederix / Hand, 2009

Abdulla Elmaz, uit: Dream within a Dream. Where nothing makes sense.

Elmaz maakt net als Diederix surrealistische foto’s waarbij hij op een gedetailleerde manier een esthetische droomwereld schept. Zijn beeld doet denken aan een dagdroom. Waarbij Diederix vaak elementen uit de natuur gebruikt, gebruikt Elmaz hiervoor vaak plastic stoelen zoals hierboven. Hij zorgt ervoor dat het object een andere functie krijgt en verandert daarmee de betekenis van het object.

Steven Snoep / Trabant-man, uit: Europese Nieuwe, 2004

Wim van der Linden, Paris, 1963

Van der Linden fotografeerde in de vroege jaren '60 jongeren op kermissen, rockers in Londen, straatbeelden van Amsterdam, Parijs en New York, de fluxusbeweging en de underground popscene. Hij fotografeerde dus evenals Snoep authentieke bewoners in hun omgeving. Er is geen context bij de foto of serie maar wel is er een bepaald contact tussen de man en wij als kijker. Hierdoor kunnen we er zelf een verhaal bij verzinnen.

John Lambrichts / Hochter Bampd, uit: Oeverlangen aan de Maas, 2009

Stephan Vanfleteren, uit: Corona walks, 2020

Stephan maakte na aanleiding van de lockdown in België de fotoserie Corona Walks. Hij wandelde bij valavond, vaak was hij uren onderweg. Hij zag het lente worden. ‘Alles zoals altijd. En toch kijk je nu beter. Je ziet dat de winterstormen het strand hebben veranderd. Dat vloed anders terugstroomt naar de zee. Je fantaseert uitvergrote virussen in de kruinen van de geknakte bomen.’ Onderweg fotografeert hij, maar hij houdt ook een dagboek bij. Hij noteert wat hij ziet, voelt en overdenkt. Er zit een bepaalde dromerige sfeer in die ook terug te zien is in het beeld van Lambrichts. Het zijn beide poetische landschaps foto’s die een groter verhaal en gevoel uitdrukken.

Ad van Denderen / Saïdia, Marokko, uit: So blue So blue, 2006

Els Zweerink / uit: Sammie, 2020

Deze foto komt uit de serie ‘Sammie’ waarin Els, de moeder van Sam haat onhandelbare zoon gaat volgen in de hoop hem beter te begrijpen. Net als bij Van Denderen is dit documentaire fotografie door middel van een open blik zonder dat vooraf wordt bedacht wat er gefotografeerd gaat worden.

Dana Lixenberg / Fred Goodhope, uit: The Last Days of Shishmaref, 2007

Mike Graeme, Boyd laces up her moccasins on a beach at iʔ aʔ kłkəkniʔ, 2020

Sinixt wordt gespeld als sn̓ʕaýckstx in hun taal, n̓səl̓xcin. Volgens Boyd betekent Sinixt letterlijk plaats, gevlekte vissen en mensen. De Arrow Lakes Tribe wordt vaak als synoniem gebruikt met de Sinixt, hoewel anderen zich ook als Sinixt identificeren. Sommige mensen uit de Syilx / Okanagan-natie identificeren zich zowel als Sinixt als Syilx. In 2017 liet het Hooggerechtshof van British Columbia een antropoloog getuigen, die zei dat de Sinixt "enthousiast" naar de Verenigde Staten was verhuisd. Maar de rechter kwam tot de conclusie dat uit het bewijsmateriaal in feite bleek dat ze hun grondgebied niet vrijwillig hadden verlaten. Mike Graeme heeft een rapportage gemaakt over deze mensen, hij focused meer op momenten zoals het moment hierboven dan op portretten. Net als Lixenberg gat het om een groep die dreigt niet meer te bestaan door omstandigheden die buiten hun eigen handen gebeuren.

Alice Wielinga / Fijne Hanen, 2012

Raquel van Haver / Amo a la Reina

Van Haver wil met haar kunst mensen aan de rafelranden van de maatschappij stem geven. Ze werkt multidisciplinair, ze verzamelt de bouwstenen voor haar schilderijen, fotocollages, tekeningen en andere vormen gedurende lange reizen in Zuid Amerika en West Afrika. Dit werk vertegenwoordigd een regio in Colombia, verhalen over de inwoners, de folklore en tradities van die regio. Het project is een ode aan de vrouwelijke sociale leiders in het land, daarom de titel Amo a la Reina (Ik hou van de koningin). Raquel werkt hier net als Alice met foto’s die later verwerkt worden in een grote collage.

Witho Worms  Freyming Merlebach, uit: Cette montagne c’est moi, 2009

Stephen Gill / uit: Coexistence, 2010

Gill heeft voor deze serie letterlijk de natuur uit de omgeving gebruikt om diezelfde natuur vast te leggen. Zo heeft hij foto’s ontwikkeld in water uit de sloot en ook heeft hij door het water uit de sloot gefotografeerd. Zoals bij de afbeelding hierboven. Net als Worms gebruikt hij fysiek elementen vanuit de plek waarvan de foto is gemaakt. Ook de titel verwijst naar de verwevenheid tussen plek, mens en afbeelding.

[bigcat947]

Fred van Leer doet op Instagram één keer zijn verhaal: 'Ik was in blinde paniek'  Fred van Leer heeft donderdag voor het eerst op beeld gereageerd op het uitlekken van zijn seksvideo vorige week en zijn daaropvolgende ziekenhuisopname afgelopen weekend. De stylist en presentator laat in een video op Instagram weten één keer zijn verhaal te doen.“Lieve mensen”, begint Van Leer. “Ik begin dit filmpje met een zucht. (…) Het filmpje wat uitgelekt is, daar ga ik verder niet op in.” De stylist noemt het “vreselijk” voor hem en voor de mensen die het hebben gezien. “Dat is een gegeven, dat moet ik een plek gaan geven. Dat is een open wond, dat heelt, maar blijft een litteken voor altijd.”

[sojbra55]

(via https://open.spotify.com/track/0dGTveYzWtMPFehm1vemiH?si=KYypTbNhQayRqlOKBjMPew) The Mo, ook wel kortweg Mo genoemd, was een Nederlandse popband die in 1979 werd opgericht door de broers Clemens en Huub de Lange. Hun debuutalbum Mo, met Heili Helder als zangeres en Harm Bieger als drummer, had een voor die tijd aparte instrumentatie: zowel de elektrische gitaar als de basgitaar ontbrak. 

In plaats daarvan werden toetseninstrumenten gebruikt (waaronder Wurlitzer-piano en Clavinet) en een klassiek blaasinstrument: de fagot. In februari 1981 haalde het album de top 10. Single-succes was er voor Nancy (1980), en bovenal voor Fred Astaire (1981).Nadat begin 1981 Huub de Lange de groep had verlaten en was opgevolgd door Ton van der Meer, viel de groep in juni 1981 uit elkaar door het vertrek van Heili Helder en Clemens de Lange. Bieger en Van der Meer maakten vervolgens een doorstart.

Met twee nieuwe bandleden - zangeres Linda Bloemhard en toetsenist Hans Nieuwint - trachtten ze de oorspronkelijke Mo te kopiëren en een vervolg te geven aan het succes.Er volgden nog twee albums (Ha Ha! The Sound of Laughing en Stop Staring), maar het grote succes bleef uit. Wel was The Mo redelijk succesvol in het zalencircuit, mede op basis van de podiumpersoonlijkheid van Bloemhard en een bescheiden hitnotering voor het nummer Cheese (1982).

De single Asia haalde in 1984 nog een tipparadenotering. Na de opnamen voor Stop Staring, geproduceerd door Willem Ennes, verliet Harm Bieger de groep. De nieuwe drummer was Hans van der Meer, een broer van toetsenist Ton van der Meer. In 1985 werd Mo definitief opgeheven.

[antongecensureerd]

Mark Rutte

In 2010 kregen we voor de 1e keer te maken met minister-president Mark Rutte. Na een nipte overwinning kon Mark Rutte zich opmaken voor zijn eerste termijn als premier van Nederland. Het kabinet Rutte I werd geen succes. De formatieperiode nam 127 dagen in beslag en alle mogelijkheden werden bekeken. Tot slot kwam men op het kansloze briljante idee om een minderheidskabinet te vormen met de grootste verliezer van de verkiezingen, het CDA. VVD en het CDA waren samen goed voor maar 52 zetels. Met de gedoogsteun van de grote winnaar van de PVV (24 zetels) kwam men uit op de benodigde meerderheid. Heel krap, maar men ging ervoor. Dit alles na een hilarisch CDA congres in Arnhem. Het congres werd live op de televisie uitgezonden. Zelden zo'n stelletje dorpsgekken bij elkaar gezien. Wat heb ik gelachen ! Het had veel weg van een doorlopende voorstelling in de Cineac Reguliersbreestraat met films van Charlie Chaplin, die schele Ben Turpin en de Dikke en de Dunne. Het lukte de op macht beluste Maxime Verhagen om de meerderheid van zijn parochianen achter hem te krijgen en de leden stemden in met regeringsdeelname. Ik zie nog vrouwenmepper de uiterst charmante Camiel Eurlings salueren naar zijn grote leider. De tranen van het lachen biggelden over mijn wangen. De stemming leek op een mislukte act van de helaas veel te vroeg overleden Tommy Cooper. Niets klopte en alles ging fout. Waarschijnlijk had men een lokale bingo held ingehuurd als spreekstalmeester. De man begreep er niets van. Top amusement ! Het uiteindelijke regeer- en gedoogakkoord waren volgens Mark Rutte akkoorden waar rechts Nederland de vingers bij af kon likken. Het politieke theater van de lach duurde 2 jaar en toen was rechts Nederland uitgevingerlikt.

Van rechts likken met Maxime en Geert naar het nivelleringsfeest met Didi Samsom en Hans Spekman was een kleine stap voor Mark Rutte. De angst voor nog een keer Geert Wilders was zo groot dat rechts Nederland uit pure wanhoop massaal voor de VVD koos en links Nederland het PvdA hokje rood kleurde. Het waren de verkiezingen van het tactisch stemmen. De ''Nu doet u het weer''- uitspraak van Samsom in het tv debat met Rutte werd 100.000 keer herhaald en de media maakten van Samsom de nieuwe grote held op links. Dat geacteerde en ingestudeerde zinnetje was aan het einde van de rit zelfs goed voor 38 zetels. Tijdens de campagne gooiden Rutte en Samsom met stront naar elkaar. Ze maakten elkaar uit voor rotte vis en voor leugenaar. Niets deugde aan de tegenpartij. Toch doken beide heren een uur na het bekendmaken van de verkiezingsuitslag met elkaar tussen de lakens. Neuken met de vijand. Sleeping with the enemy voor de macht. Onder het motto van bruggen slaan werd koers gezet richting de toekomst. We zijn nu een kleine 5 jaar verder en de enige brug die geslagen is is de Geldstroom Brug. Geld richting Brussel, richting Griekenland, richting Afrika, richting Verweggistan. Het enige dat dit kabinet bereikt heeft is het huishoudboekje op orde brengen ten koste van de meest kwetsbare mensen uit onze samenleving.De verschillende bevolkingsgroepen zijn nog verder uit elkaar gedreven en Rutte II heeft het allemaal met lede ogen aangezien. Waar de VVD nog weleens stelling durft te nemen blijven de sociaal democraten geloven in sprookjes.

Het kabinet Rutte II werd gekenmerkt door allerlei struikelpartijen. Er is nog nooit zoveel politiek gebrekebeend tijdens een regeerperiode als tijdens Rutte II. Het kabinet rolde van het ene incident naar het andere. Maar liefst 7 bewindslieden moesten het veld ruimen. Een opsomming : Frans Weekers, Ivo Opstelten, Fred Teeven, Ard vd Steur, Wilma Mansveld, Co Verdaas en Jeanine Hennis Plaschaert. De laatste werd nog geofferd in de demissionaire periode. Het aanblijven van Martin van Rijn mag een wonder worden genoemd. Vooral de departementen onVeiligheid & klassenJustitie en lekkeDefensie waren één grote puinhoop. Bij de PvdA was het intern hommeles. De fractieleden Kuzu en Öztürk werden na een aanval op het  integratiebeleid van minister Asscher uit de PvdA gezet. Binnenskamers werd PvdA kamerlid Ahmed Marcouch zelfs bedreigd door zijn broeders. Kuzu en Öztürk Döner en Kebab zijn 2 wolven in schaapskleren. De heren waren al veel langer bezig met het opzetten van een eigen beweging. Het gevolg is dat Nederland nu zit opgezadeld met een partij die is opgebouwd uit haat richting autochtone Nederlanders die voor ons land, onze driekleur, onze normen, onze waarden en onze tradities opkomen. De intellectueel Tunahan Kuzu, de straatvechter Selçuk Öztürk en hun Marokkaanse uithangbord Farid Azarkan gaan nog voor veel ellende zorgen. DENK is een politiek gezwel. De multiculturele samenleving is de grootste mislukking aller tijden en daar worden we wereldwijd helaas dagelijks mee geconfronteerd. Het toverwoord is aanpassen. Zolang we dat niet eisen zal Nederland beetje bij beetje zijn eigen identiteit verliezen. Met een podium geven aan een gedrocht als DENK zullen de verschillen alleen maar groter worden. Ik hou mijn hart vast.

Wat niemand voor mogelijk hield gebeurde toch. Rutte II haalde ondanks alle obstakels de eindstreep. Een groot deel van Nederland heeft het inmiddels gehad met lachebekje Mark Rutte. Links vindt hem te rechts en rechts vindt hem te links. Ik ben ook geen lid van zijn fanclub, maar ik moet onze premier toch een compliment maken. Hij is slim, hij is een aartsleugenaar, hij heeft dossierkennis, hij waait met de Brusselse wind mee, hij lult alles recht wat krom is, hij is een politieke Houdini en hij laat zich nooit gek maken. Mark Rutte is de ideale paling in een emmer snot. Er is in Nederland nog nooit een premier geweest die met zoveel leugens is weggekomen. De meest in het oog springende leugens waren zonder enige twijfel zijn €1000 voor iedere Nederlander en geen cent meer naar de Grieken. Mark Rutte is de man van ''Nederland is een waanzinnig gaaf land''. Nederland is een prima land, maar de verschillen tussen arm en rijk zijn nog nog zo groot geweest. Kijk even naar Prins Berhard jr. Dit lid van de grootste graaiersfamilie van Nederland bezit alleen al in Amsterdam 102 panden. Slimme Bennie jr zal het volledig met Mark eens zijn dat Nederland een waanzinnig gaaf land is. Zijn tante Christina ook. Het zusje van Bea weet alles van constructies om haar vermogen uit het zicht te houden. Laat ik verder maar zwijgen. Wat te zeggen van Rutte's gedraai, gekonkel en gelieg rond de uitkomst van het boevenstaat Oekraïne referendum. Een jaar lang heeft hij toneel gespeeld en ineens vertelde Pinokkio de premier dat hij met veel moeite de overige lidstaten had kunnen overtuigen van het belang van een aantal extra voorwaarden. Bullshit ! Het zoveelste Ruttense leugentje voor de Brusselse  bestwil. En wat doen wij ? Niets. Rutte II heeft met z'n draconische bezuinigingen gezorgd voor een uitgeholde zorg, een letterlijk en figuurlijk uitgekleed leger, een geminimaliseerd politiekorps en een justitieel apparaat dat niet meer op een normale manier kan functioneren.

Dan ga ik het nu niet eens hebben over de pensioenen die in de toekomst geconfisqueerd gaan worden door de Brusselse vrienden van onze premier. Dag vogels, dag bloemen, dag centen. Na Rutte II krijgen we nu te maken met Rutte III. Dit kabinet wordt gevormd door de VVD, het CDA, D'66 en de CU. Liberaal hand in hand met de bijbel. Keiharde porno met Kim Holland, Bobbi Eden, Andries Knevel en Tijs vd Brink. Totaal aantal zetels 76. Met dat aantal ben je uiterst kwetsbaar. Er hoeft maar 1 kikkertje uit de kruiwagen te springen en het is gebeurt. Ondanks al zijn door mij toegedichte kwaliteiten gaat Rutte III de eindstreep niet halen. Het is niet voor niets dat de leiders van de overige coalitiepartijen in de Tweede Kamer zitten. Die moeten erop toezien dat de fracties in de pas blijven lopen. Dat lukt ze 1 keer, dat lukt ze 2 keer, maar er komt een moment dat het niet meer lukt. Dan gaat de stekker uit Rutte III en vertrekt hij uit de nationale politiek. Mark Rutte zal de geschiedenis ingaan als de meest succesvolle premier. Als de minister-president die het voor elkaar heeft gekregen om politici op één lijn te krijgen. De man die coalitiegenoten in het gareel kon houden en zijn tegenstanders de mond kon snoeren. Uiterst knap, want het leefklimaat onder Mark Rutte is op bijna alle punten verslechterd. Een voorgekookt CBS rapportje over de stijgende economie doet wonderen. Men het klap en stemvee laat zich keer op keer zand in de ogen strooien. Heeft Rutte II Nederland door de crisis geleid ? Ja en nee. De bezuinigingen die vooral de gewone man getroffen hebben zijn daar verantwoordelijk voor. Rutte II heeft er in feite juist voor gezorgd dat het bij grote delen van de bevolking nu crisis is. Niet bij mensen als Bernhard jr en prinses Christina. Misschien moeten wij ook een nieuwe auto of een nieuw huis kopen koekoek.

[antonieniessen]

Circus Oranje

Vanavond valt het doek voor Circus Oranje. Voor de 2e keer op rij weet het gezelschap volgevreten voetbal miljonairtjes zich niet te plaatsen voor een eindtoernooi. In 2016 liepen de heren het EK in Frankrijk mis en volgend jaar wordt de plaats van Nederland op het WK in Rusland waarschijnlijk ingenomen door de zaterdag 2 van Bobbejaanland. Oranje behoort inmiddels tot de risee van het mondiale voetbal. Als ik in het buitenland vertel dat ik Nederlander ben schieten de meeste mensen in de lach. Daarna gevolgd door een blik van medelijden en een aai over mijn bol. Waar je vroeger als Nederlander in het buitenland respect kreeg vanwege mensen als Johan Cruijff en Willem van Hanegem word je nu niet meer serieus genomen. Terecht trouwens. 

De afgelopen jaren werd jullie Oranje geleid door Guus en Danny, daarna door het kabinet Danny I met Marco en Dick, gevolgd door het kabinet Danny II met Fred en Frans en tot slot door wederom Dick uit Danny I, Ruud en Fred. Dick is die man die wegliep bij Danny I, omdat mijnheertje de graaier meer centjes kon verdienen bij Fenerbahçe in Turkije. Eerder stak dezelfde rupsje nooitgenoeg al de Belgische bond een mes in de rug. Wat één nare man. Zoiets kan alleen maar in Nederland. Dit is onmogelijk in ieder ander voetballand. Het laat zien dat de KNVB een bond is met geen greintje zelfrespect. Een groter ensemble faalhazen ben ik nog niet tegengekomen in de voetbalwereld. Het verwijderen en schuiven met poppetjes heeft niets opgeleverd. Alleen maar pakken met geld gekost. Miljoenen en miljoenen zijn verdwenen. Resultaat : nul noppes nada niets.

Er is door de verantwoordelijken een collectieve wanprestatie geleverd en daar zijn jullie de dupe van. Ik zeg expres jullie, want mij interesseert Oranje helemaal niets. Wel vind ik het erg voor de horeca, de middenstand en de echte fans. De echte voetbalsupporters. Daarmee bedoel ik niet de mensen die zich bij iedere interland als malloten in het oranje hullen. Dat noem ik carnavals en koningsdag publiek. Dorpsgekken. Volgens mij weet 80% van de mensen die bij de interlands op de tribune zitten niet eens dat er lucht in een bal zit. Als ik zie wat er uit zo'n stadion komt na afloop schaam ik me kapot. Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik doe het toch. Het gros van het Oranje publiek heeft hetzelfde niveau als het publiek op de eerste 5 rijen bij Frans Bauer. Knoop in je zakdoek. 

Er is teveel gebeurd en ik heb geen zin om alles te analyseren. Het enige dat ik kan doen is vaststellen dat er een grote bezem door de KNVB moet en dat Oranje terug moet keren naar de basis. Niks geen Hotel Huis Ter Duin meer. Ook  geen Amsterdam Hilton of Okura Hotel meer. Het Nederlands elftal gaat zich weer voorbereiden in de Zeister bossen. Daar heeft de KNVB een prachtig sportcentrum. Het KNVB sportcentrum wordt op de pagina van de bond beschreven als ''Precies vijftig jaar geleden opende het KNVB Sportcentrum zijn deuren in Zeist. In een halve eeuw is Zeist uitgegroeid tot het kloppend voetbalhart of ‘’de middenstip’’van Nederland.'' Dus terug naar de basis betekent terug naar Zeist. Vanuit Zeist werden de grootste successen behaald en wie ooit op het onzalige idee van 5***** hotels voor voetballertjes is gekomen moet men met terugwerkende kracht alsnog royeren. 

Wat ik ook hoog op de agenda van het Nederlands elftal 3.0 wil zetten is het aanstellen van iemand die de heren een aantal gedragscodes mee gaat geven. Een international meldt zich in Zeist niet meer in een patserbak met een hoed op. Wegwezen met dat vedette gedrag. Ook worden de koptelefoons niet meer in het openbaar toegestaan en moet iedere speler zich beschikbaar houden voor de media. Spelers die zich niet kunnen schikken in de nieuwe weg naar succes mogen hun filmsterren gedrag bij hun club ten toon spreiden, maar zijn niet meer welkom bij het Nederlands elftal. Nederland moet weer terug naar de top van het mondiale voetbal en dat kan alleen op deze manier. Het pamperen en knuffelen van spelers moet afgelopen zijn. Eerst presteren. Misschien, heel misschien, wordt het dan ook weer mijn Nederlands elftal. Tot die tijd blijf ik wel fan van Duitsland.

[bluezfanforever-blog]

Wat is blues? R.L. Burnside is de blues!

Een ruwe blues diamant! Zo is R.L. Burnside te omschrijven. Lang werkte hij als sharecropper en visser. De blues zong en speelde hij in het weekend tot diep in de nacht. Dat deed hij niet in stadions of enorme zalen. De tonen die zijn gitaarsnaren voortbrachten klonken in vervallen boerenschuren en rokerige juke joints. R.L.'s bluesmuziek is soms rauw en ruw! Andere blues nummers van hem zijn juist melancholisch. Eén ding is zeker. Aan alle traditionele blues liedjes wist hij een unieke eigen draai te geven. De Burnside Sound! R.L. heeft daarmee de Mississippi Hill Blues onder de aandacht gebracht van een wereldwijd publiek!

De geboorte van een blues artiest

R.L. kwam in 1926 ter wereld. Op zijn zestiende had hij voor het eerst een gitaar in zijn handen. Vijf jaar later trad hij al op voor publiek. Hij leerde spelen van andere blues artiesten: zijn oom Ranie Burnette en blueslegende Mississippi Fred McDowell.

Blues spelen heeft hij het grootste gedeelte van zijn leven part-time gedaan. Om rond te komen vertrok hij naar Chicago waar hij in fabrieken werkte. Drie jaar hield hij het daar uit, waarna hij weer naar zijn vertrouwde Mississippi vertrok. Daar trouwde R.L. vervolgen Alice Mae.

Zwaar bluesleven

Nadat hij getrouwd was, ging R.L. werken in de landbouw en visserij. Hij had een groot gezin te onderhouden en het leven was zwaar. In de avond trad hij op om wat bij te verdienen. Een vetpot zal het niet zijn geweest. Cedric Burnside, zijn kleinzoon en zelf muzikant, herinnert zich die tijd nog.

It wasn't until I was 12 years old that we finally got running water. When you finally move in a place that has running water ... y'done made it!" -- Cedric Burnside --

Betere bluestijden

Het geluk lachte R.L. Burnside uiteindelijk toe. Langzaam ontdekten muziekliefhebbers zijn unieke blues. Eindelijk kreeg de blueszanger financiële lucht. Hij toerde onder meer in Nederland. Door de jaren heen nam hij ook een aantal cd's op. Onder meer bij het label Fat Possum. R.L. kan eindelijk fulltime doen waar hij voor geboren is...

Top 5 van R.L. Burnside

Wat zijn dan de mooiste bluesliedjes van R.L.? Smaken verschillen, maar hieronder volgt een poging om een top 5 samen te stellen. De lijst bevat zowel akoestische nummers als het ruigere elektrische werk.

Too bad Jim (album: Too bad Jim)

Poor boy (album: Mississippi Hill Country Blues

Bad luck city (album: Sound Machine Groove)

Hobo blues (album: Acoustic stories)

Poo black Mattie (album: First recordings)

Al die nummers hebben ook de kas gespekt van Fat Possum. Oprichter van het label, Matthew Johnson, steekt dat niet onder stoelen of banken. Maar geduld moest hij wel opbrengen:

You don't wanna know the number of times he failed to show up at the recording studio. But as our bestselling artist Burnside has done more than anyone to keep our leaky, listing vessel Fat Possum afloat. -- Matthew Johnson --

R.L. Burnside is in 2005 overleden. Maar de Burnside-stamboom loopt zeker niet dood. Hij heeft naast zijn muziek ook 13 kinderen en 35 kleinkinderen nagelaten. Wie weet, misschien zit er wel een 'nieuwe' R.L. tussen.

In de volgende post staat Mississippi John Hurt in de spot.

[yourijetten-blog]

Pop-up Museum

Om erachter te komen wat technische bedrijfskunde is, zijn we deze week aan de slag gegaan met een project om uiteindelijk een pop-up museum op te zetten. De aardappel diende als metafoor om het vak technische bedrijfskunde uit te drukken. Toen ik aan het begin van de cultuurdouche te horen kreeg dat we aan slag moesten met een aardappel, dacht ik hoe moeten we dit gaan doen.

Ik vond de aardappel nou niet echt een makkelijk product om te bewerken. Maar na er met de groep over gebrainstormd te hebben kregen we alle meer ideeën om dit uit te voeren. De groep waar ik in zat was het management team. Dit was ook meteen een van de moeilijkste taken, daarom wisten we de eerste dag ook niet zo goed hoe we het moesten aanpakken. Samen met Ayoub en Fred (management team) hebben we overleg gepleegd over de aanpak. Allereerst hebben we de contactgegevens van de andere groepen opgenomen en daarna een groepsapp aangemaakt. De derde dag hadden we met het management team een evaluatie met Meneer Vullings en Mevrouw Goldsteijn. Na deze evaluatie kregen weer meer inzicht in wat van ons verwacht werd en wat de andere groepen mee konden geven. Naar mijn mening heeft het management team na deze evaluatie goed zijn taken uitgevoerd. We hebben de andere teams op de hoogte gebracht van wat ze nog moesten doen, wat uiteindelijk in een goed opgezet museum leidde.

Na afloop van het pop-up museum kregen we ook de complimenten van de andere groepen over het functioneren van het management. Zelf was ik ook zeer tevreden, maar er kan natuurlijk altijd kritisch teruggekeken worden. Maar dat is weer een leerschool voor de volgende opdracht.

[rgysworld]

Documentaire fotografie: het verhaal van de fotograaf

Ruth Gysemans

Ooit vertelde een kleuterjuf tegen mijn moeder dat ze mijn blik moest vangen en vasthouden om mijn aandacht te trekken. Zodanig was ik afgeleid en geboeid door alles wat er om mij heen gebeurde en afspeelde. Als ik iets niet begreep gaf ik er gewoon mijn eigen logische verklaring aan. Zo werd de werkelijkheid om mij heen een subjectief verhaal dat veranderde naarmate mijn eigen kennis en inzicht evolueerden. Dat is wat de documentaire fotograaf ook doet. Meer dan de fotojournalist vertelt hij een verhaal vanuit zijn eigen visie en standpunt. De beelden die hij maakt zijn een momentopname van een werkelijkheid en de compositie die hij creëert is zijn persoonlijk verhaal. “[Documentary photography] is unwittingly literary, because it is nothing other than an observation of contemporary life apprehended at the right moment by an artist capable of seizing it” (Pierre Mac Orlan, 1928).

Wikipedia (2019) geeft ons een goede inleiding op wat documentaire fotografie inhoudt. Documentaire fotografie documenteert de werkelijkheid. Het is een vorm van fotografie waarin foto's gemaakt worden om het bestaan van iets vast te leggen. Dat kan als tijdsdocument maar ook als middel om maatschappelijke thema’s uit te lichten, te becommentariëren of te bekritiseren. In tegenstelling tot fotojournalistiek dat het laatste nieuws behandelt, gaat documentaire fotografie dieper in op een specifiek thema of onderwerp. De documentaire fotograaf probeert de werkelijkheid te documenteren op een verhalende manier. Dat kan in één enkele foto, maar meestal wordt een reportage gemaakt met meerdere foto’s. Daarbij speelt iedere foto een belangrijke rol in het totale verhaal. De fotograaf bevriest letterlijk op dat moment zijn visie en deelt deze met de rest van de wereld.

“Actually, documentary pictures include every subject in the world – good, bad, indifferent. I have yet to see a fine photograph which is not a good document” (Berenice Abbott, 1951).

Ton Hendriks (2019) benadrukt het belang van de maatschappelijke relevantie van documentaire fotografie. Volgens hem heeft documentaire fotografie maatschappelijke verhalen als onderwerp. Hiermee bedoelt hij alle verhalen over de sociale, etnische en psychologische situatie van mensen binnen de context van de verhoudingen in de historische wereld. Documentaire fotografie toont in beelden verhalen over maatschappelijke posities van macht, onrecht, milieu en andere grote thema’s, maar ook van kleine thema’s binnen het maatschappelijk kader van onderlinge verhoudingen van individuen en sociale groepen. Het doel van de documentaire fotografie is het oproepen van een maatschappelijk debat. “A documentary photograph is not a factual photograph per se. It is a photograph which carries the full meaning of the episode” (Dorothea Lange, z.d.).

Hierbij rijst de vraag vanuit welke visie maatschappelijke thema’s worden benaderd. Niemand is waardenvrij, ook de fotograaf niet. Ton Hendriks ontkent niet dat de huidige ontwikkelingen in de documentaire fotografie duidelijk hebben gemaakt dat ook de documentaire foto een subjectief beeld is, genomen vanuit het standpunt van de fotograaf.  Dat neemt volgens hem niet weg dat de fotograaf de hem omringende historische en sociaal gedeelde wereld tot onderwerp heeft.

De persoonlijke verhouding van de documentaire fotograaf met zijn omliggende omgeving en het effect daarvan op zijn foto’s wordt ook door andere auteurs erkend. Toch blijven ook zij de maatschappelijke relevantie van documentaire fotografie voorop stellen. Zo zegt Fred Ritchin (2008) dat de huidige - digitale - documentaire fotografie geen aanspraak kan maken  op de werkelijkheid omdat foto’s meerdere verwijzingen kunnen bevatten. Maar dat neemt niet weg dat het maatschappelijk uitgangspunt blijft bestaan.  Ook Jorge Ribalta (2015) stelt dat fotografie zonder realisme irrelevant is. Volgens hem mist dergelijke fotografie haar historische missie om een publiek debat te openen en sociale vooruitgang mogelijk te maken.

Elsje Van Ree (2014) stelt dat de grijze zone tussen de objectieve werkelijkheid en de subjectieve fotograaf, tussen feit en fictie, een éénduidige definitie over documentaire fotografie moeilijk maakt. Documentaire fotografie gaat over een werkelijkheid. Maar over welke werkelijkheid? Iedereen beleeft zijn werkelijkheid anders dan de andere. Ieder mens heeft zijn of haar eigen werkelijkheid. Het antwoord op de vraag ‘wat is documentaire fotografie?’ is tot op het heden nog niet gedefinieerd.  ”De moeilijkheid met een definitie van documentaire fotografie is dat zodra je een grens trekt – bijvoorbeeld het geen kunst mag zijn – dat dan meteen de halve fotografenwereld met elkaar over straat rolt. Daarom denk ik maar: het is een project waar je lang over doet en diepgaand het onderwerp induikt” (Bert Verhoeff, 2014).

Dat alles brengt mij terug bij mijn persoonlijk verhaal. Zoals ik als kind de wereld zag, beleefde en interpreteerde, zo sta ik als 23-jarige zoekende in het leven. Zo ben ik ook zoekende in de fotografie en ben ik bij documentaire fotografie terecht gekomen. Gevormd door de Steinerpedagogie met oog voor zelfreflectie en het breder, holistisch, kader van alles wat bestaat, ben ik mij bewust van mijn unieke plaats binnen een breder geheel. Een verhouding die mij evenwel nog lang niet duidelijk is. Fotografie helpt mij om mezelf uit te drukken en tot meer zelfkennis te komen. Dankzij fotografie leer ik mijzelf beter begrijpen. De manier waarop je een beeld fotografeert, selecteert en tenslotte bewerkt is subjectief. Ook ik ben mij  ervan bewust dat een objectieve weergave van de werkelijkheid niet bestaat. “Wanneer je vier randen om sommige feiten plaatst verander je de feiten” (Garry Winogrand, 2018 [Fotografen over fotografie, p.54 ]).

Ik word aangetrokken door documentaire fotografie omdat deze vorm van fotografie een specifieke mix is van subjectiviteit en objectiviteit. Documentaire fotografie geeft mij de mogelijkheid om de werkelijkheid zoals ik ze beleef en interpreteer te delen met anderen. En dat is geen vrijblijvende werkelijkheid. Ook het sociaal engagement werd mij met de paplepel, onder andere door Steiner, ingelepeld. We zijn immers sociale wezens, niemand staat op zich, maar steeds in relatie tot anderen. Zo ben ik nog sociale studies begonnen maar al snel ondervond ik dat dit niet de juiste weg was. Mijn sterkte ligt meer in het visuele, het beeld, meer dan de theorie. Mijn visuele ingesteldheid en oog voor alles wat er om mij heen gebeurt, heef mij geleid tot de fotografie. Nu kan ik dit waarderen als een gave. Maar in het verleden werd dit gezien als gebrek aan concentratie, zoals de kleuterjuf reeds vaststelde. Vanuit mijn sociale en maatschappelijke betrokkenheid is de stap naar documentaire fotografie klein. Ik wil een werkelijkheid reconstrueren met een maatschappelijke relevantie. Documentaire fotografie is hiervoor de meest aangewezen vorm. Ik wil met mijn foto’s een persoonlijk verhaal met een boodschap brengen.

Dit persoonlijk verhaal staat niet los van mijn situatie als blanke vrouw, 23 jaar, studente fotografie, Vlaams, Belgisch, Westers, Leuvenaar op kot in Antwerpen, opgegroeid in een gezin met een oudere zus en een alleenstaande moeder na de dood van haar vader…

Al deze specifieke situaties, en nog veel meer, beïnvloeden mijn wereldbeeld en de manier hoe ik naar de werkelijkheid kijk. Het verhaal dat ik zelf over de werkelijkheid wil brengen met documentaire fotografie is gekleurd, letterlijk en figuurlijk. Letterlijk omdat ik een blanke vrouw ben. Figuurlijk omdat ik mij onmogelijk kan loskoppelen van wie ik ben zoals ik geworden ben. Maatschappelijk en politiek behoor ik tot een gepriviligeerde categorie. Vanuit dat standpunt heeft elke boodschap, elk persoonlijk verhaal, een politieke en maatschappelijke connotatie. “Als een gekleurde persoon, als gekleurde kunstenaar, is je werk politiek. Of je het leuk vindt of niet” Wendy Red Star, 2018 [Fotografen over fotografie, p.82 ]).

Wat ik ook van mijn kindertijd heb geleerd, is dat jouw persoonlijk verhaal van de werkelijkheid nooit af is. Als kind veranderde mijn wereldbeeld voortdurend. Hoe meer kennis en ervaringen ik opdeed, hoe meer ik mijn eigen logica kon bijsturen en toetsen aan de realiteit. Soms kreeg ik een echt aha-gevoel, van zit dat zo in elkaar. Iets waarvan ik dacht dat ik het wel begreep, maar wat blijkbaar helemaal anders in elkaar zat. Dat illustreert hoe onvolledig en fragmentarisch ons eigen verhaal of interpretatie van de werkelijkheid kan zijn. “Dingen ontwikkelen zich meestal niet helemaal zoals ik me dat had voorgesteld, maar vaak leidt dat tot het beste resultaat” Ester Techwmann, 2018 [Fotografen over fotografie, p.50 ]).

Daarnaast is het ook essentieel om open te blijven staan voor nieuwe inzichten en ervaringen. Niemand heeft de waarheid in pacht. Je kan als documentaire fotograaf een maatschappelijke boodschap geven maar die is beperkt in ruimte en tijd, afhankelijk van de evoluerende context en je eigen veranderende inzichten. Wanneer je je niet bewust bent van de relativiteit van je eigen waarheid en die waarheid ontspoort in een vaste overtuiging of geloof, ben je niet goed bezig. Dan neigt je persoonlijke boodschap uit te monden in een vorm van propaganda die andere meningen en visies uitsluit. “Everything is propaganda for what you believe in, actually, isn’t it? I don’t see that it could be otherwise. The harder and the more deeply you believe in anything, the more in a sense you’re a propagandist. Conviction, propaganda, faith. I don’t know, I never have been able to come to the conclusion that that’s a bad word” (Dorothea Lange, z.d.).

In mijn persoonlijke zoektocht naar mijn plaats in het leven en mijn verhouding met fotografie werd ik gegrepen door een foto van de Amerikaanse fotojournalist John Stanmeyer. Op de foto zien we Afrikaanse migranten aan de kust van Djibouti. Zij proberen met hun gsm een signaal te ontvangen. Het is een mysterieus sfeerbeeld. Door de lichtbron bovenaan zijn de figuren sterk uitgelijnd en zie je het licht weerkaatsen in de zee. Deze lichtbronnen zijn voor mij het symbool van hoop. De lichtgevende schermen van de gsm’s symboliseren hun droom naar een betere wereld. De zee toont de weg die hen daar kan brengen. Dat is mijn persoonlijke interpretatie van deze foto. Dit beeld roept bij mij de migratie en vluchtelingenstroom op, een werkelijkheid waarmee wij vanuit de Westerse wereld geconfronteerd worden. De foto toont de hoop van deze mensen voor een betere wereld.

De interpretatie van de fotograaf is breder. In een interview vertelt John Stanmeyer (2013) zijn verhaal over deze foto. Voor hem gaat dit beeld over de essentie van mens-zijn: we zijn allemaal migrant op doortocht.  De foto won de World Press Photo 2013. Garry Knight (2013), Britse fotograaf en juryvoorzitter schreef: “Dit is misschien wel het meest hoopvolle beeld dat heeft gewonnen in de geschiedenis van World Press Photo”. Ook zei hij: “Wie naar deze foto kijkt, ziet niet het einde, maar het begin van een verhaal. Deze mensen zijn op weg naar een beter leven en zijn, via hun mobieltje, op zoek naar contact. Bovendien zegt de foto veel over de moderne wereld waarin meer mobieltjes dan mensen zijn.”

De fotograaf geeft zijn persoonlijk verhaal over de wereld, het wordt steeds anders geïnterpreteerd. Dat is ook de bedoeling van documentaire fotografie. Je lanceert met je foto’s en beeldenreeks een opinie die het maatschappelijk debat kan openen. Je weet nooit waar het eindigt. De bijdrage van de documentaire fotograaf is om vanuit een kritische reflectie de mogelijke aanzet te geven tot maatschappelijke evolutie en verbetering. Ooit vroeg de kleuterjuf aan mij om toiletpapier te halen om mijn neus te snuiten. Ik kwam niet meer terug. Die boodschap van de kleuterjuf ging verloren, afgeleid zoals ik was door wat ik op mijn weg naar het toilet tegenkwam. Haar verhaal gaf aanleiding aan het kind om de wereld te ontdekken. Ik maakte er een heel ander verhaal van en alles kreeg een nieuwe wending.

Bronnen

Carrol, H. (2018). Fotografen over fotografie, hoe de meesters kijken, denken & werken. Uitgeverij Luster.Antwerpen  

Documentaire fotografie. (2019). Geraadpleegd van https://nl.wikipedia.org/wiki/Documentaire_fotografie

Fotograaf in the picture: John Stanmeyer. Geraadpleegd van http://opleiding-fotografie.be/nieuws/fotograaf-in-the-picture-john-stanmeyer/

Hendriks, T.  (2019). Wat is documentaire fotografie? Een kleine poging tot formulering. Geraadpleegd vanhttp://www.tonhendriks.nl/texts/essays/documentairefotografie/

Lange, D. Interview with Suzanne Riess (1968). The making of a Documentary Photographer. University of California Bancroft Library. Geraadpleegd van   http://bancroft.berkeley.edu/ROHO/narrators/lange_dorothea.html

Mac Orlan, P. (1928). Azquotes. Geraadpleegd van https://www.azquotes.com/author/27605-Pierre_Mac_Orlan

Ritchin, F. (2008). After Photography. W.W. Norton Company.

Ribalta, G. (2015). Not Yet. On the Reinvention of Documentary and the Critique of Modernism. Essays and Documents, 1972-1991. Museum Reina Sofia, Madrid.

Van Ree, E. (2014). Wat is documentaire fotografie? Geraadpleegd van  https://pf.nl/wat-documentaire-fotografie/

[omroepcastricum]

LIMMEN – de Helders bigband treedt weer op bij Jazz Club ‘Vredeburg’.

‘Frankie goes to …’ bestaat sinds 2004. Het circa 20 man en vrouw sterke orkest bestaat naast een zangeres en een ritmesectie met piano, bas, gitaar en drums uit een uitgebreide blazerssectie. Het repertoire omvat bekende swingstukken, rustige ballads, stevige jazzrock- en latinnummers.

De band speelt regelmatig op diverse locaties in de Noordkop. Ook geven zij periodiek concerten met bekende gastmuzikanten in hun tot huiskamer verbouwde oefenruimte.

De naam van de band komt van dirigent en bandleider Frank van Gemert. Frankie gaat optreden waar dat maar past: Frankie goes to….Limmen.

Op zondag 19 januari 2020 is vanaf 15.00 uur de toegang gratis.

U kunt de Jazz Club steunen door lid te worden voor € 7,- per persoon voor het gehele jaar. Inlichtingen: Fred Timmer tel/fax: 072-5053414 e-mail: timmerlimmen@kpnmail.nl

Foto: Omroep Castricum.

[stylonic068nl]

Kies voor het beste internationale jongensoverhemden met merknaam van Stylonic

Stylonic.nl presenteert het beste jongens overhemden van de beste Italiaanse, Spaanse, Duitse en andere internationale merken. Op basis van de wens van onze klanten zijn we hier om het beste kinderkledingstuk te bieden dat comfortabel is om te dragen, maar tegelijkertijd super stijlvol en super cool. Om maar een idee te geven; Diesel, Cesare Paciotti, Fred Mello, Hugo Boss, Iceberg, John Galliano zijn enkele van de bekende merken waarmee we geassocieerd zijn. Omdat we hier met kinderkleding te maken hebben, houden we de kwaliteit van de gebruikte stof goed in de gaten. Passend bij het speelse karakter van de jongens, hebben we vele varianten jongensoverhemden met speelse elementen erop. Daarnaast hebben we ook gewoon de nette en stille shirts, omdat we begrijpen dat klassiekers ongeacht de leeftijd klassiek blijven.