#kirpiklerim

[nehirlecehennemedogru]

[billkill]

~~

[keskinkesik]

gerçeklere tutunmak için teorileri çiğniyorum. hâlâ orada olduğunu bile bilmediğim mısraların arasında kayboluyorum. kirpiklerime kadar giyiniyorum. kollarımı dünyanın suskunluğuna açıyorum. hiç bitmeyeceğini benim bile bilmediğim bir boşluğun tadını çıkarıyorum. yorgunluktan terleyen ellerimi hissetmek istemiyorum. içsel yazılarım içimdeki mefhum göçmen çöküşünün bir sonucu olsaydı, bu boş tuvali karalayacak cesaretim olmazdı diye düşünmeye başlarken derin bir nefes çekiyorum. hava ciğerlerimden geçerken kaburga kemiğime sıkışmış bir nostaljiye çarpıyor. her şeyi çok yüksek sesle duyuyorum. beyin damarlarım vücudumu terk etmek istiyor. bazen düşmenin ve ayağa kalkmanın gümbürtüsünden biraz yoruluyorum. omurgamı tutan yanmalara dayanamıyorum. kendimi yol boyunca ayaklarım ağırlaşmış, kalbim yana yatmış ve ruhum felç olmuş hâlde yürürken görüyorum. derin boğaz eyleminde ağzımdaki tabanca ve tetiği çeken dişlerimle kendimi öldürüyorum. satırlar dürtüyü tutamıyor. yalvarışım dinmiyor. alevler karanlıkta dans ediyor. günah beni yanmaya çağırıyor. göğsümün yırtılmasını izliyorum. kendimi zihnimin içinde güvende tutuyorum. ama hapsedemiyorum. cebim delik deşik, evimin anahtarlarını kaybettim. geriye kalan o karanlık sokaktaki ayak izlerimden ibaretim. söylemeye çalıştığım her kelimede tırmalayan boğazım. susuyorum. günlük melankoliyi yutuyorum. ruh hâlim şafak vakti benimkinden başka ağır bir adım taşımayan bir mezarlıkmış gibi. elimde bir kibrit ve damarlarımda alkolle ip üzerinde yürüyorum. görünüşe göre hiçbir şey kırmamışım. sadece kendimi tekrar bir araya getirmeye çalışırken birkaç kemiğimi yerinden oynatmışım.

[girifit]

insan düşerdi, bazen kalkar bazen de kalkamazdı. hep bir şeyler olurdu. hep bir şeyler yıkılırdı ve ben altında kalırdım. çabaladıkça daha da dibe batardım ama çıkmazdı sesim. kılım kıpırdamaz olurdu. bedenim bir kuş misali titrer bir dala konamaz hâle gelirdi. bir yanım dağ gibi güçlüyken diğer yanım kanlar arasında boğulurdu. bu hep böyleydi ya da yanlış bendeydi. hangisiydi? neydi doğru olan? var mıydı doğru diye bir şey, ben bilemiyorum. adım atacağım yolu, sigaramın yerini, ellerimi nereye koyacağımı ve daha bir çoğunu bilmiyorum. ve artık bilmek de istemiyorum. kimden gittiğimi, nereye gittiğimi bilmek, görmek istemiyorum. bu yolun sonunu merak ediyorum yalnızca. bundan adımlarımın bir yere yetişme çabası. bundan sürekli aralamaya çalıştığım göz kapaklarım, kirpiklerim. bir pencere aralığından gizlice sokağı izliyorum. bir çocuk gibiyim. saklandığımı sanıyorum. oysa ben bu saklambaç oyununu çoktan kaybettim. kaçtığım bendim. ve nefes aldığım ilk anda sobelenmiştim. kanlı eller tarafından yakalanmıştım. kan akmamıştı ama ben de ölmüştüm. toprak altına gömmemişlerdi beni ama ben de ölmüştüm. bir şeyler eksikti ama bu bile öldürmeye yetiyordu beni. ne zaman bunlar olmuştu? tüm bunlar olurken ben kendimde miydim, sanmıyorum. bazı sorular yanıtsız, yanıtlananlar da belirsiz. bir uçurumun ucunda mıyım yoksa düşüyor muyum? bilmiyorum. esas soru, neden? ben neden buyum. ben neden böyleyim. ben neden bir uçurumu ev belledim. hayır, ağlamak yok. bir sigara yakacağım ve geçecek. hayır, hâlâ bir aptal gibi kandırıyorum kendimi. geçmedi ve geçmeyecek. sus. sus. sus.

[kumsal-thingss]

Şimdi benim sessiz zamanlara ihtiyacım var. Yüktür omuzlarımda yorgunlukları dünün. kırılmış, içine kapanmış cümleler, bilmem kaç kez duvarlara vura vura, dönüp yüzüme çarpan düşünceler. Ve şimdi, boğazımda düğümlü keşkeler...

Belki yürümeliyim biraz tek nefeslik gölgemle, Belki de kirlenmemiş yağmur damlaları düşmeli kirpiklerime. Şimdi benim "beni" affetmeye ihtiyacım var.

Sana değil

Sana hiç değil...

[yaralanma]

neyse ya en azından kirpiklerim güzel oldu

[ulas0606]

Günaydınlar ☕️🍫 büyüttüm yaldızlı kelimelerin hatırasıyla bir gülün içinden geçen usul usul soluğumda çırpınan özlemleri taşırdım bazen şimdi kalbi yakın elleri uzak olsa da şaşırma adınla kıpırdadı kirpiklerim tüm sabahlarda..!

[meeddusa]

Kirpiklerime salıncak kurmuş yaşlarım var benim

Düşmemek için sıkı sıkı tutunmuş

Korkusundan tir tir titriyor

Paramparça olmuş elleri

Kirpiklerimdeki salıncak kopuyor

Bir düşüm var benim

Sonu mutlu sonsuz

Herkes mutlu herkes huzurlu

Hiç birinin salıncağı yok kirpiklerinde

Öyle özgür öyle bucaksız

Tamam kabul kendimi kandırıyorum

Benim sokaklarım uçuruma çıkıyor

Benim ellerim leş gibi kan kokuyor

Diyorum ya benim salıncağım uçuruma bakıyor..

[ciceksiz]

bak bu iz babamdan miras, hatıra demeye dilim varmıyor ama bu hatıralar da annemden. göğsüme kambur diye senin adın. dağların yükü omuzumda. önümde aşılmayacak bir yol. şiirler bulaştı kirpiklerime, şarkılar dolandı dilime. belki bir gün aynı şarkının nakaratında seninle el ele...

[endergelisenataklar]

Yazarların doğum günü anlaşılmanın Nisan’ıdır, pastası paragrafları, mumları kalemi.. Biraz da okuyanlar üfler kelimelerin alevini. Satır başında geçen onlarca yılın kederi. Mekanlar ve partiler ilhamı katleder; şiirlerle kutla ölümün yakınına ilerlemeyi. Balonlar uçar yazı kalır. Tabii kalemler de konuşur bazı geceleri, ağırdır kağıda sırdaş bir mürekkebin sözleri, yazdığın ev tam ortasıdır dünyanın. Müslümanlar ilk ayet “oku” derler ama sen yine de hep yaz, zira bir tanrı varsa “o” da yazmış, hem de tam alnımızın ortasına kaderi. Doğduğun günün gecesini düşünerek, yazdıklarını bize ulaştıramayan ölü yazarların şerefine yaz. Hep yaz. Kağıt yoksa gökyüzüne yaz. Gökyüzü çok mu karanlık? Haydi al eline o kudret kalemini. Hep yaz.

sona bırakman, en sona, planlı veya plansız en güzel mesajı doğum günümün son raddesinde 00.00'da bana ulaştırman, gözümden kaçmadı. senin zafer'in ismin, benim zafer'im ise bu mesajın olsun ağabey. okuyacak olanlar kelimelerin alevini üflerler mi bilmem, ama pastam paragrafım, kalemler mumlarım olsun. benim içimi acıtan bir şey var bir süredir. üzüldüm geçti, acıdım geçti, şifa diledim geçti diyemediğim. insanlar her gün en güzel çıktığı fotoğrafları böyle salgın gibi sosyal hesaplarına yüklerken, makyajlar, göz kalemleri, dekolteler bacaklar, kaslar, sakallar ilerlerken zaman, cidden çok üzülüyorum. bir babanın kızının son kalan tek bir tel kirpiğini fotoğraflaması olayı var, gözümün önünde sürekli o kirpik var. çok acıyor gerçekten. düşmemek için direnen o kirpik gibi hissediyorum bazen, bazen de düşmüş ama, kafamda o kirpik hâlâ bende sevgilim çalıyor. bir kirpiğe lütfen düşme diye yalvarıyorum günlerdir. başkasının acısı deyip geçemiyorum. o kız oluyorum bazen ve kirpiklerim ne zaman çıkacak diye soruyorum, bazen de babası olup melekler kirpiksiz olur o da düştüğünde gerçek bir melek olacaksın deyip moral veriyorum. bir yerden umut buluyorum sürekli. atamadım ya içimden. o kirpikten bir türlü kurtulamadım. attila ilhan'ın bahsettiği kirpik o işte, ağlanılması gereken en özel müjgan o. sanırım bunu yapıyorumdur. belki de vicdan rahatlatıyorumdur. deniyorumdur. ama rahatlamıyordur. o küçücük kızın kirpiklerine tutundukça düşüren ağırlık neyse hafiflesin istiyorum artık. içimde gerçekten felaket bir his var anlatamıyorum. bu kadar dökülmek bile istememiştim, bu kadar biriktiğimi bile bilmiyordum. sanki acının otobüsü içimden geçerken birden bozulmuşta, acıların hepsi inmiş ve o otobüs çoktan çürümüş gibi. olsun. ölümümün yakınına ilerlemeyi şiirle kutlayacağım, seni de asla unutmayacağım ağabey. iyi ki varsın, iyi ki tanımışım seni.

[cikmazsokagim]

-kirpiklerin,

+ne olmuş kirpiklerime

-sen ağlayınca, ıslandılar ya

+ee,

-çok güzel oldular işte. ağlamanın bir kadına hem bu kadar yakıştığını hem de bana bu kadar acı verdiğini ilk defa görüyorum.

+ben de her şeye ağlıyorum zaten

-meliha,

+efendim,

-bir daha, canın o gün yandığı gibi yanmasın.

[aspaldiko]

Güneş kurutuverdi güverteyi, hiç mi hiç iz kalmamıştı insan böceğinden, o kentte başımdan geçirdiklerimi kimseler duymamıştı, dönüp geliyordum işte, hiç mi hiç izi kalmamıştı insan böceğinin, pırıl pırıl denizde gemi türkü söyleye söyleye yol alıyordu, mavilikler dolmuştu kirpiklerime, ellerimle tutup aldım onları, nerdeyse önümü göremiyordum. Önüme ardıma, görülmemiş kıvamda ''aydın günler'' çekiyordum.

Hallaç, Leylâ Erbil

[romanlar]

üç ileri. beş geri. kafamın içinde bir film seyretisi. ismim dokuz. sekizi zikredemez oldum. sesime tahammülüm yok. geceden başlayıp keza yine geceyle bitiyorum. gördüklerim gözlerimi oyuyor. gözün gözüme bile değmedi.

sol tarafımdaki ağrıları, içimde çıkardığın yangına iliştiriyorum. taşa taş değen her ten canımı yakıyor. çok sık nefes nefese kalıyorum. baş ağrılarım artıyor. göğsümün ortasında genelleme bir kanat sızısı hissediyorum. bahsi geçen kelebek bu olmamalı. gözümün önünü karartıyor.

gece kırpmadığım kirpiklerime inat olur olmadık yerlerde uykuya dalıyorum. birisi geliyor. niye öyle bakıyorsun diyor. nasıl diye sorduğumda yorgun ve mutsuz diye cevaplıyor. sarsılıyorum. gülerken aniden duruyorsun, hiçbir şey yokmuş gibi yoluna bakıyorsun. gülüp geçiyoruz ama içimde harlanan ateşi durduramıyorum.

biliyor musun. kendimi sevmeye çalışıyorum. kirpiklerime bakıyorum; gözlerime, dudaklarıma, tokat yediğinde sızısı dinmeyen yanaklarıma. kollarımda sırf stresten açtığım yaralara. bacağımda izleri kalmış kabuklara. elimi saçıma atıyorum. kendimce okşamaya çalışıyorum. onların zalimce çekildiği aklıma geliyor sonra. bedenimin arsızca yerde sürüklenmesine sebep olduğu. hoyratça makası geçiriyorum onlara.

çok kızıyorlar bana ama kulakta küpe durmayınca dillerinin kemiği önemsiz kalıyor. ki varlığınla sınamasaydın beni yokluğun kırmıyor olurdu. biliyoruz ya, allı turna bi' bana vurmadı. üç ileri. beş geri. başım ağrıyor.

[efekanyucel]

Şair yoruldu artık.

Erken bir yaşlılıktı bu,

Yaşla değil yaşanmışlıkla gelen.

"Saçlarımın arasında en son ne zaman bir el gezdi?

Keza sakallarımda.

Veya kirpiklerim ne zaman birisinin kirpiklerine değdi.

Bilmiyorum/Anımsıyamıyorum.

Tenimde gezinen aşk zerresi nereye gittin?

Görmezden gelemez oldum."

Şair sessiz bir liman arıyor,

Uzun süre hırçın dalgalarla boğuşmaktan yoruldu.

Belki de son olduğunu bilmeden son kez hırçın dalgaları uğurladı.

Yoruldu artık, sessiz bir limanda demir atmaya ihtiyacı var.

[black-dark1]

Bana hayatımın dersini verirken kaşlarını yukarı kaldırdı. "Söylesene çok mu sevgisiz kaldın sen? Kimseler seni sevip saçlarını okşamadı mı? Bu yüzden mi bendeki bu ısrarın?" dediğinde donup kaldım. Öylece kalakaldım, kirpiklerim bile titreşmedi. Onun bana sorduğu soruyu bende kendime sorarken hiçbir sey yapamadım.

[kosmazsankosamazsin]

Alt kirpiklerim gereksiz uzun olduğu için üst kırpıklerle karışıyor o yüzden kessem ne olabilir ki