#langharige teckel

[mohair-schrijft]

Schouwspel

Ben geraakt door het schouwspel, draai weer terug naar de Lek, zie twee boten die elkaar passeren, kijk omhoog, een vliegtuig vliegt over. Mijn stemming verandert, ik voel me in de wereld staan. Mijn hoofd vol hersenspinsels, verbleekt bij deze tastbare werkelijkheid. Geen woorden, geen problemen of oplossingen, gewoon een tafereel.

Even later stap ik onze hal binnen, sluit de buitendeur, hoor man tegen zoon zeggen: ‘…De laatste keer was in het Air & Space museum. Er was niets’. Het blijft even stil. Ik open de kamerdeur, zie aan zoons gezicht dat de grap doel treft.

Ik ben weer thuis.

[pedaalridder]

Belevenissen

Maandag 23 maart

Misschien is het de afwisseling die de maandagse tocht naar Buurse o.a. zo aantrekkelijk maakt. Vanuit het werk door de drukte naar Haaksbergen...en dan als je op de Hessenweg, de oude handelsweg tussen Deventer en Münster, je een overweldigende rust ervaart.

Afgelopen maandag was de rust ook al verpletterend voor Haaksbergen.

Halverwege naar Buurse, als normaal gesproken bij die boerderij, de staldeur op een kier gaat en de boer en zijn dochter naar de aan de overkant gelegen wei lopen om de al aangerende paarden op te halen, was er van deze bedrijvigheid ook al niets te bespeuren. Éénmaal zelf in het dorp tegenover het oude protestante kerkje, ben ik altijd terug naar destijds. Het witte pand staat er nog, nu een b&b, in mijn kinderjaren een café met een speeltuin, waar je aan de zijkant aan het loket patat kon halen, daar waar ooit “Rivers of Babylon” van Boney M klonk uit de al lang zwijgende jukebox. Daarna net buiten het dorp, vlak voor Duitsland begint het mooiste gedeelte van de rit, een on-Nederlandse omgeving waar je heerlijk wegdromend door het golvende landschap kunt fietsen. Het mocht een wonder heten deze dagen dat ik zowaar de grens kon passeren. En hier leek het nog stiller. Vlak voor de Haarmühle ging nou net de zon spectactulair onder. Een hoogtepunt op een opnieuw wezenloze dag.

https://open.spotify.com/track/78His8pbKjbDQF7aX5asgv?si=v4SeWYu2TQiM7LTniS6URQ

Dinsdag 24 maart

De allereerste ‘afschaaldag’, nog nooit eerder in de meer dan een kwart eeuw dat ik werk, zoiets meegemaakt. Maar vanzelfsprekend is het wel. Ik hou gewoon hetzelfde ritme aan. Dus gewoon vrij vroeg opstaan, ontbijten, en op de pedalen. Even een rondje naar De Lutte dit keer. Er op weg er naar toe word ik overvallen door binnenpret. Nu vanaf vandaag de kappers ook dicht moeten komen ongetwijfeld de langharigen het straatbeeld weer bevolken, en dat zal zeker tot afgrijzen van mijn vader zijn...”langharige teckels”...ik hoor het hem al zeggen 😉.

Harry moet je trouwens nu ook niet heten, want dan kun je zingen:

“Harry, wat heb je met je haar gedaan

Harry, 't zit niet meer zo goed

Ik vond altijd dat korte haar zo keurig staan

Je moet toch es een keertje naar de kapper gaan

't Is niet zoals 't wezen moet

Sorry Harry, sorry Harry

't Staat een beetje raar

Doe iets aan je haar

Je haar, je haar, je haar”.

https://open.spotify.com/track/66gD3GWl7TkqanMnabBwny?si=nEJ7CqjyRHmczBkWjDeX5Q

Woensdag 25 maart

Vandaag weer naar het werk. Vooral ‘s morgenvroeg is het zeer sporadisch een andere fietser tegen te komen, via Weerselo en Albergen op weg naar Almelo, tel ik er vier. Op de terugweg beleef ik wel een heel bijzondere spits...de wandelspits.

Thuis kijk ik naar de Vlaamse tv. Het zeven uur journaal duurt nu maar liefst een uur, daarna begint één van mijn lievelingsprogramma’s ‘Iedereen beroemd’, een soort ‘man bijt hond’. Het credo ook hier is: “blijf in uw kot!”

https://www.een.be/iedereen-beroemd/de-creche-doet-aan-telewerk

Donderdag 26 maart

Behalve dat de man geweldig kan zingen, zijn zijn teksten dat ook...die van

Herman van Veen. Neem bijvoorbeeld “De bom valt nooit" uit 1983 ook een crisistijd, maar van een heel andere order. Toen moest je voortdurend bang zijn voor een kernoorlog. Ach zoals elk jaar gingen we met de fiets op schoolreisje, en dat jaar in de bossen van Hezingen ten noorden van Ootmarsum deelde ik de tent met een klasgenoot uit VVD huize, terwijl wij keken naar een lager gelegen opgebouwde tent waar de tweelingbroers uit onze klas door een heftige bui zowat de tent uitdreven en de appels in het water zwemden, kon ik hem zowaar overhalen tegen kruisraketten te zijn. Een week later weer terug van schoolreis bleek hij door zijn ouders flink bijgepraat, en probeerde hij mij met allerlei argurmenten toch vooral voor kruisraketten te zijn...,

wellicht dat het lied van Herman van Veen ons behoorlijk enigzins gemaakt had:

“Mijn leven is totaal ontwricht:

Ik voel me overboord gegooid

Vandaag las ik dit nieuwsbericht:

"De bom valt nooit"

Maar zal de bom dan echt

Niet vallen?

Wat moeten we dan

Met z'n allen?”

https://open.spotify.com/track/5cAUssDzya6FQBJXWhssGa?si=zXuC9yVORCawJyDwoMA0DA

Vrijdag 27 maart

Wat een mooie weg, die tussen Denekamp en Lattrop, en ik ben er nog nooit geweest. Naar het lijkt wel honderd koeien die mij nieuwsgierig aan keken nadat ze eerst hebben gedanst hadden en ik fleurige narcissen bij de sloten gezien heb. De tocht gaat voort over Uelsen en terug in Nederland waar ik via Langeveen zuidafwaarts naar Zuna fiets. Na de Apenberg ten zuiden van Rijssen genomen te hebben geraak ik door Markelo, waarna ik vlak voor Diepenheim een ontdekking doe. Het Nijenhuis, Westerflier en Warmelo ken ik, maar dat er nog een kasteel is wist ik niet...Huize Diepenheim. Al met al een aardig optrekje. Na het stadje verlaten te hebben neem ik het aardige kronkelweggetje naar Hengevelde...daar fiets een oude man midden op straat, dat wordt een uitdaging om ‘social distancing’ toe te passen, aan de rechter kant is de meeste ruimte, dan maar aan de verkeerde kant inhalen.

[continentturtle]

I owe @thethroneoffirenowbelongstome a selfie, and now that I got a haircut I can take selfies again! (K was ff een langharige teckel 😂) I tag @ringenthusiast, @ecarretsamcp, and @termytheantisocialbutterfly

[dogparade010-blog]

Marja & Billie "Ik heb mijn hele leven gewerkt. De laatste 20 jaar o.a. bij Erasmus MC als tatoeëerder bij de afdeling plastische chirurgie. In december heb ik afscheid genomen van m'n werk. De bedoeling was om een Labradoodle te nemen. Het was mijn grootste wens, altijd al. Als kind wilde ik al een hond. Maar met mijn werk ging dat natuurlijk niet. Ik vind dat als je een hond in huis neemt je er ook moet zijn voor het beestje.

Ik ben op onderzoek uitgegaan en zat te dubben tussen een asielhond en eentje van een gekwalificeerde fokker. Ik schreef me in bij een fokker voor een Labradoodle en toen kwam ik een goede vriendin tegen, een hondentrainster, een echte hondenjuf. Die raadde me af zo'n ingewikkelde hond te nemen. Groot, harig en zeer slim. Een modehond bovendien die veel onderhoud nodig heeft. Ze raadde een heel ander hondje aan. Een langharige teckel. Bij een kleinschalige fokker in Veenedaal. Ik ben gaan kijken en was meteen verkocht. Billie komt uit een nest van 8. Op 29 januari ben ik hem gaan halen. En hoewel ik hoopte op een rose wolk had ik in het begin eerlijk gezegd niks met de hond. Ik moest er van huilen. Maar de hondenjuf zei dat dat met moeders en baby's ook voorkwam. Niks aan de hand, komt goed. En goed kwam het!

Het is een hele productie zo'n hond, want Billie is jong en eigenwijs en  heeft mooie hangoren, luistert dus niet. Hij kijkt me zo schuin aan als ik hem straf alsof hij me doorheeft. Ik weet dat ik consequent moet zijn. Niet op bed, niet op de bank. Ik leer hem alleen te zijn en ik heb hem onlangs meegenomen naar restaurant Pierre in de Pannekoekstraat om te lunchen. Dat ging goed. Voor Billie was er een kat in huis, een Pers. Die heb ik na 22 jaar in laten slapen afgelopen zomer. Dat was niet meer te doen... zo zielig. Ik ben blij dat ik gelijk een hond heb genomen na m'n pensionering en niet heb gewacht. Het geeft je leven invulling, zo'n hond. Je gaat naar buiten, maakt een praatje. Je bent er maar druk mee.

En dat Billie, die overigens alleen maar rauw vlees eet, nog aan m'n broekspijpen hangt en overal in bijt, daarvan weet ik dat dat van voorbijgaande aard is. De hondenjuf zegt dat dat normaal gedrag voor een puppy is. Ik moet dus consequent zijn in mijn optreden. Daar leert hij van. Billie is chocoladebruin, met hazelnoot ogen en een roze neus. Om op te vreten dus. Ja, Billie vindt zich zelf heel knap. Over ruim twee jaar wil de fokker Billie zien. Dan is hij een hele stud. En dan kan ze nog meer mooie langharige teckels fokken."

[mohair-schrijft]

Het H-woord

Ik had hem gewezen op de eenden met jongen, de blauwe lucht. Wat een rijkdom aan gras en bloemen! De twaalfjarige knikte en knielde, gaf het tasje aan mij. ‘Misschien beter iets verder van de kant af’ adviseerde ik hem, keek met een schuin oog naar de langharige teckel, die met zijn gouden straal het onkruid besproeide. De twaalfjarige luisterde niet, knipte stug door. Straks wachtte sowieso het zeep, handenvol. Thuisgekomen, dook hij achter zijn laptop en stalde ik trots de vondsten op de tafel uit. ‘Pak je grote Bosatlas’. Nog een advies, nu van die andere. Zuchtend stond de twaalfjarige op. Ondertussen legde ik de kwetsbare plantjes op een velletje keukenpapier, telde de soorten. ‘Het zijn er al elf’. Verwachtingsvol had ik hem aangekeken. Hij keek weer naar zijn scherm. Een week later had ik hem gevraagd wat nu precies de opdracht was. Was het niet de bedoeling dat hij de planten opzocht, hun namen opschreef…? De planten zouden veranderen, hoe wist hij dan nog…..? Nog een week later kreeg ik antwoord. 'Ik had eerst een foto moeten maken van alles wat ik geplukt heb’, sprak hij moedeloos. ‘Dat kan alsnog’ had ik blij uitgeroepen. ‘Laten we nu een rondje maken, kom’. ‘Nee, nu niet’ zei de twaalfjarige, ‘morgen misschien.’ De dag erna had ik hem hoopvol aangekeken. ‘Nee, echt niet, ik ga eerst dit toernooi spelen.’ Het was maandag, we hadden gegeten. De zon was weg. ‘Okee dan’, zuchtte de twaalfjarige. Ik trok mijn parka aan, informeerde hem over het weer. Hij snelde zich in zijn vest, pakte zijn mobiel. Zoek je ruzie? vroeg hij me, slenterend op zijn badslippers, in korte broek. De temperatuur was gezakt naar elf en het waaide. Zodra we de hoek omliepen, rilde hij, zijn lippen paars. ‘Het hele rondje….? Dat meen je niet’.

Het denkbare was gebeurd. Zijn herbarium, was mijn herbarium geworden.