#mislukt

[twafordizzy]

'Hij was hun spiegelbeeld, ontdaan van feestneus en valse baard'

De jaren 60 waren de jaren van protest tegen het establishment. bron beeld: volkskrant.nl Ik las Een ellendige nietsnut van Remco Campert (1929-2022) en besefte me dat Campert vooral ook een schrijver van het tijdsgewricht was. Bij het lezen van het eerste verhaal in deze bundel kwamen termen als: Langharig tuig en Ga eens aan het werk bovendrijven. Het verhaal beschrijft de tijden van verzet…

[skinzchoerim]

Why did I see a popup notification in dutch when I opened pinterest?? I get german cause it showed me ads in german while I was in berlin and now I've got two apps for learning german on my phone, but dutch?? I've never even been to the netherlands wtf

[fashionlandscapeblog]

Marlene Dumas

Mislukte Selfportret, 1997

Watercolor on paper.

[geschiedenisish]

Terug naar de oorsprong

Dit blog was origineel bedoeld als een soort mislukte webblog waarop ik artikelen zou schrijven over geschiedenis. Bij deze breng ik die functie terug.

Ik heb de afgelopen twee dagen, don't ask me why, het Nederlandse medialandschap zitten uitwerken. Dat leverde mij het volgende resultaat op. (Voorlopige versie, ik kan dit altijd nog verder uitwerken.....)

Je kunt hier een hoop interessante conclusies uit trekken. Niet elke band is ook even sterk btw. Ik heb deze mindmap gemaakt in Mindmup. Een programma dat half werkt voor free users.......

Dus als je zelf met deze mind map aan de slag gaat, credit aub, maar ga voor de rest je gang! En check wel zelf ff elk verband door op Youtube de namen van beide in te vullen zodat je snapt hoe beide dingen aan elkaar verbonden zijn.

Voor de duidelijkheid, de oranjes vakjes zijn groepen die 'de MSM'/wereld zouden controleren/beheersen. De haat is soms gericht richting Telegraaf, GeenStijl etc. maar vaker richting bedrijven aan de linkerzijde van de mindmap.

Ik heb ze in oranje neergezet omdat deze complotten meestal kloppen. De macht over scholieren is bijvoorbeeld grotendeels in macht van vier uitgeverijen; Malmberg, ThiemeMeulenhoff, Noordhoff en Zwijsen. En kranten hebben een linkse bias. Maar zit een demoon op de redactie van de NRC? Alleen in de hoofden van complotdenkers......

De belangrijkste conclusie uit deze mind map is wat ik noem "de vijf zuilen". De vijf zuilen, waarvan er hierboven vier zijn afgebeeld, werken als volgt en kunnen ons een hoop leren over het wereldbeeld van de gemiddelde Nederlander.

De buitenlandse zuil

De buitenlandse zuil heb ik in dit onderzoek buiten beschouwing gelaten. Je moet dan denken aan gemeenschappen die 'niet-Nederlands' zijn. De Sinti, de joden, de Chinezen etc. Dit zijn allemaal gemeenschappen die in meer of mindere mate integreren. Sowieso blijkt uit onderzoek van (Scholten en Hoogenboom, 2008) dat de buitenlandse zuil meer geïntegreerd is dan de meeste mensen denken. Dat is een extra reden dat ik deze zuil even benoem, denk maar aan Turken die zich soms volledig tegen Nederland keren na een voetbalwedstrijd, maar deze zuil verder toch buiten beschouwing laat.

De religieuze zuil

De religieuze zuil is eigenlijk vrij logisch. Deze mensen leven in een polderdorp alsof het een klooster is. Ze gaan er zelden buiten en zijn sowieso 'tegen de wereld'. Het is dan ook niet gek dat zij tot op de dag van vandaag een eigen zuil hebben waarin zij leven.

Ik zal niet de hele map herhalen maar mensen uit deze zuil lezen meestal Reformatorisch Dagblad of Nederlands Dagblad, hebben één politieke partij die ze vertegenwoordigd, komen zelden buiten hun eigen dorpje, hebben één kerk in een dorp met vaak meerdere kerken. En ze bekommeren zich wel op wat er op nationaal niveau gebeurd, maar zullen voor de rest 'de wereld' proberen te vermijden. Het typische grapje is dat deze mensen geen TV hebben. Ik wil hier wel gelijk aan toevoegen dat voor de meeste dorpen en soort secularisering geldt. Binnen de reformatorische wereld zijn Urk en Katwijk namelijk even bekend, terwijl de leek wel Katwijk als een stuk meer seculier ziet...... Dit verschil merk je op in de hele Bijbelbelt. Het gaat dan ook meer om mensen die tot deze zuil behoren, dan echt hele dorpen....

Het laatste dingetje om over deze zuil te vertellen is dat zij bestaat uit twee delen; een reformatorisch deel (streng en ouderwets) en een evangelisch deel (doet erg Amerikaans aan). Voor beide geldt wat ik hierboven zei, maar wel op andere manieren.

De complotdenkende zuil

De complotdenkende zuil is klein, maar daarom niet minder gevaarlijk. Zij bestaat al lang, maar zelf ben ik haar pas echt tegen gaan beginnen te komen sinds de jaren 90-jaren 2000 met de opkomst van het internet. Ze doet erg rechts aan. Je hoeft niet lang te zoeken op deze websites voordat je homofobie, xenofobie en antisemitisme tegenkomt. Ook zijn er connecties met de religieuze zuil, voor het evangelische gedeelte. Maar complotdenkers kunnen ook seculier zijn en zelfs zeer links! (Denk aan je moeder die om seculiere redenen haar kind niet laat vaccineren. Ze behoort tot dezelfde groep als een gereformeerd iemand, maar wel om andere redenen.)

Complotdenkend Nederland is, naar mijn weten, samen te vatten in vier grote complottheorieën; "Ancient Aryans" en haar afgeleiden, Joris Demmink en pedofiele netwerken, Big Pharma en 'de nieuwe, natuurlijke, betere manier van zorg', én als laatste de The Great Reset theorie (vooral in de vorm van Eurabië).

De liberale en de socialistische/links zuil

Ik pak deze twee samen omdat ze elkaars tegenpolen vormen. Waar de religieuze en de complotdenkende zuil zichzelf afzonderen van de MSM, deze twee zuilen, zijn dit dus juist die twee grote zuilen waarvoor de andere twee zich afzonderen.

Bij deze twee zuilen is iets aparts aan de hand. Er zijn verschillende termen voor, maar als je kijkt naar de berichtgeving van de mediakanalen in de mindmap, dan zie jet.

Dit is een beetje grofweg mijn categorisering van de twee zuilen;

Liberale zuil; 'simpel' (reality-TV), anti-LHBT, anti-migranten, pro-traditie, pro-'gewone Nederlanders', anti-multiculti, pro-status quo, 'rationeel/weldenkend', rechts-liberaal

'laagopgeleid'; mensen, ongeacht werkelijke educatie, kijken naar de liberale zuilen als ontspanning

Socialistische zuil; 'complex' (moeilijkere artikelen, onderzoeksjournalistiek etc.), 'woke', pro-LHBT, pro-migranten (helpen), pro-multiculti, maatschappij-/overheid-kritisch (Zembla, Boos, ZML etc.), links of links-liberaal

'hoogopgeleid'; mensen, ongeacht werkelijke educatie, voelen zich vaak slim als ze kijken naar de socialistische zuil

Ik denk dat ik met lichte zekerheid mag zeggen dat een politiek verschil in Nederland, waarbij laagopgeleiden rechts zijn en hoogopgeleiden links, verklaard kan worden via de mind-map. Ik zou mezelf tot de links zuil rekenen en heb ook weleens Dumpert of Telegraaf gezien in mijn jeugd! Maar het voelde altijd laag en niet van mijn zuil. Nu snap ik waarom!

Is er dan helemaal geen content die het tegendeel bewijst? Zeker wel. Rundfunk is bijvoorbeeld erg rechts, maar werd gemaakt door de KRO-NCRV, die ook alle uiterst progressieve filmpjes van KRO Kindertijd gemaakt hebben, zoals Abi. Boer Zoekt Vrouw wordt ook gemaakt door diezelfde KRO-NCRV en is nou ook niet bepaald intelectueel te noemen. Datzelfde geldt voor First Dates, waarvan je nooit zou verwachten dat BNNVARA (van Zembla en Boos) het gemaakt heeft!

Ik kan nog uren doorgaan met het constateren van interessante zaken. Zo proberen ThiemeMeulenhoff, Noordhoff en Malmberg alle drie steeds woker te worden onder druk van progressieve leraren, maar valt het op dat Malmberg hierbij een tikkeltje achterloopt op de andere twee. Én dat er wel degelijk een links bias zit in niet alleen de schoolboeken, maar ook de Nederlandse nieuwskanalen, waarbij, once again, het vooral de roddel- en sensatiejournalistiek is van Telegraaf en PowNews is die rechts Nederland voor zijn rekening moet nemen. (En sinds kort is er dan nog Ongehoord Nederland...... Die heb ik even buiten beschouwing gelaten omdat dat een beetje en half half project blijft.......)

En andere leuke constatering is het feit dat Nederland geen alt-right pipeline heeft. Youtubers heb ik buiten beschouwing gelaten omdat zij sowieso nooit politiek, behalve dan misschien op de Dumpert-manier. Maar de enige websites binnen de liberale zuil, denk GeenStijl, Telegraaf etc. hebben zich meermaals uitdrukkelijk uitgesproken tegen grote completdenkers als Micha Kat en Wim Dankbaar. De enige uitzondering is GeenStijl die een keer positief hebben gesproken over Katholiek Nieuwsblad, een klein Nederlands tijdschrift voor de echte die-hard Katholieke van ons land....., in de Demmink-affaire. Maar door deze uitdrukkelijke distantiering tussen rechts MSM (mainstream media) zoals Telegraaf en Geenstijl aan de ene kant en dan complotdenkers aan de andere kant zullen in Amerika mensen met anti-migranten gevoelens makkelijk radicaliseren, maar gebeurt dat in Nederland vrij weinig!

MAAR, vooral via het algoritme, worden kanalen als blckbx toch gepromoot en dan kun je als anti-migranten nieuwskanaal gewoon niet voorkomen dat je lezers naar dat soort meer complotdenkende kanalen vertrekken, hoe ver je jezelf ook van dat soort kanalen distantieert......

Goed, dat was mijn rant. Ik heb het voor nu maar even hier neergezet zodat het niet verloren gaat. Maar ik hoop het ooit nog in een academische context echt voor nuttige sociologische doeleinden te kunnen inzetten!

Ik hoop gewoon voor nu in ieder geval hiermee te hebben aangetoond dat Nederland nog steeds bestaat uit vier zuilen, en een buitenlandse zuil, en deze vier zuilen kunnen overlappen, maar deze vier zuilen zijn wel echt een nuttige manier om te analyseren hoe het wereldbeeld van Nederlands wordt gevormd via media. Vooral de distinctie tussen de twee grote zuilen is hierbij nuttig!

Misschien is zuilen niet het juiste woord, misschien kun je beter spreken over 'vier politieke hoofdrichtingen' in het Nederlandse medialandschap ofzo. Idk.

Bedankt voor het lezen in ieder geval. :) <3

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De gouden sikkel

Close-ups van Johan kunnen toch soms wat verkeerd lopen. Hier lijkt hij het slachtoffer van een mislukte face-lift.

Misschien hebben we hier ook de eerste "duck face" gevonden.

[kutautist]

Samson looks so much more like a fucking mislukt frotje than I remembered

[gitaristmetkiespijn]

Ik hou niet van het woord depressief. Het klinkt te banaal. Te makkelijk. Te DSM symptomen. Ik heb geen richting, geen doel, geen gevoel van zingeving. Ik maak muziek. Ik schilder. Ik sport. Ik heb werk in de zorg voor inkomen. Ik heb een lieve, knappe vriendin. (Die een open relatie wil) Maar ik schaam me voor mijn gebrek aan carrière. Aan succes. Aan duidelijke doelen. Ik doe niet eens maar wat. Ik doe echt wanhopig maar wat. En als er anderen zijn die ik kan helpen met maar wat doen, dan gaat het weer even. Maar zodra ik weer met mezelf ben is de zinloosheid er weer. De totale leegte en lelijkheid van alles. En loop ik met mijn ziel onder mijn arm te zoeken naar vluchtwegen, naar zingeving, naar mogelijke vervulling van dat gevoel, naar 'een leven'. Maar ik vind het nooit. Ik ken alle spirituele 'leef in het moment' Eckhart Tolle principes. Maar het lost niet op. Zoals het bij hem deed. Het blijft. Het komt altijd weer terug. Ook na alle therapie, verschillende psychologen. Ik wil gezien worden om mijn talenten, mij kunnen ontwikkelen en iets presteren. Dat heb ik in fases ook wel gedaan. Maar het wordt nooit iets blijvends, iets dat gaat lopen en me een leven geeft. Het blijven altijd projecten. En dan is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Bij de leegte, bij het gevoel gefaald te hebben, er nooit wat van te maken, mislukt te zijn en geen manier te zien om daar uit te komen. Altijd weer. Iedereen leeft zo maar en lijkt er allemaal in te geloven, in dat het zin heeft. Dat het toch ergens wel op slaat, er progressie in zit, er misschien wel iets na de dood is. Maar ik voel het niet. In fases wel. Maar ook steeds weer in fases helemaal niet. Mijn vriendin wil een open relatie en experimenteert daar ook al mee. Want het geeft haar autonomie. Dat zei ze naar aanleiding van hoe onmogelijk het is om met mijn wanhopige buien om te gaan. Nu voel ik me echt alleen. Je bent als mens echt alleen hiermee. Want je voelt je er echt alleen in en niemand kan het oplossen. Zelfs niet met liefde. Als liefde het niet oplost dan ben je toch echt verloren? Ik sport, eet gezond, ga naar therapie, werk, ben creatief, spreek met vrienden en familie af, heb een goede band met iedereen, ik heb een huurhuis en geen schulden en kan op reis als ik dat zou willen. Heb zelfs een beetje spaargeld om iets mee te beginnen of het een tijd uit te zingen. Maar als er geen idee, geen wil, geen levenslust is, alleen maar diepe zelfafwijzing. Dan helpt niks en is alles waardeloos. Nog geen enkele therapie heeft deze dynamiek kunnen stoppen of oplossen. Ook al zijn er mooie gesprekken geweest, en was het in het moment soms fijn en waardevol. Het komt altijd terug. En dan is/of lijkt het allemaal toch weer voor niets geweest. Had ik net zo goed een pak vla in de zee kunnen leegknijpen. Dat had evengoed misschien even opgelucht en ook uiteindelijk niks echt opgelost. Een stuk goedkoper was het wel geweest. Als iemand weet wat ik nog kan proberen, HELP

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid

[bucklemonster2]

4.15 Ready Soul

(NEDERLANDS BENEDEN) 4.15 Ready Soul 14/10/2023 A Poem by Emilia Sameyn

Before You are going to Live,

Do You really want to Live?

In a Twisted World, Full of Broken Dreams

And Nasty People? Before You are going to Die,

Do You really want to Die? In this Forsaken Place, Returning to The Eternal Void

And Endless Boredom? Before You Go,

Are You Ready

To go Around the Millennia Wheel

In and Out of Consciousness

Switching from Empty Space, to Dirty Mud

Do you Really want to Live in a Failed Creation? A Limited Body? To be Alive and Feeling? To forget All one has Learned

And see It all Again,

Through the Eyes of a Child? Can you Exist, Knowing

Everything will be Lost?

Could you find the Beauty in Life? Friendship in Humanity? Happiness from Nature?

A Will to Go On? Are You Ready?

-

-

4.15 Klare Ziel 14/10/2023 Een gedicht van Emilia Sameyn Voordat Je gaat Leven, Wil Je echt Leven? In een Verwrongen Wereld, vol Gebroken Dromen en Slechte Mensen? Voordat Je gaat Sterven, Wil Je echt Dood? Op deze Verlaten Plek, terug naar de Eeuwige Leegte en Eindeloze Verveling? Voordat je Gaat, Ben je Klaar Om Rond te Draaien in het Millennia Wiel In en Uit Bewustzijn Van Lege Ruimte naar Vuile Modder Wil je Echt in een Mislukte Creatie Leven? Een Beperkt Lichaam? Om te Leven en te Voelen? Om alles te Vergeten wat Je hebt Geleerd En alles nog eens te bekijken, Door de Ogen van een Kind? Kan je Bestaan, Wetende Dat Alles zal Verloren Gaan? Kan Je de Schoonheid van het Leven Vinden? Vriendschap in de Mensheid? Geluk in de Natuur? Een Wil om Door te Gaan?

Ben Je er Klaar Voor?

[mamavanmorris]

Ik schreef met negen maanden een blog over ons kind dat 'slecht' slaapt. Als iemand mij had verteld dat dit vier maanden later nog steeds het geval zou zijn, had ik toch lichtelijk de moed verloren denk ik.

Ik vind het met vlagen MEGA zwaar. Vooral omdat Morris alleen mama wil. Het liefst in slaap vallen aan de borst, of op mij liggen. Dat alleen is al zwaar. Maar omdat hij met kriebel/knijp vingers in mn oksel of in mn borst knijpt tijdens het drinken, is drinken een soort worsteling aan het worden wat mijn gemoed en Morris zn inslapen niet echt ten goede komt. Dit resulteert regelmatig in volledig touched out zijn halverwege de nacht en een boze baby omdat hij niet mag friemelen.

Ik kreeg gister een mail van Oudersvannu waarin je een artikel aan kon klikken over babyslaap. Verschillende soorten slapers werden omschreven. Onze niet doorslapende, meerdere keren per nacht wakker wordende en niet zelf inslapende baby viel niet geheel verrassend onder de 'onrustige slapers'. Geen woord van gelogen.

Maar volgens Oudersvannu was het nu toch echt wel nu de bedoeling dat hij zelfstandig in slaap gaat vallen. En als dat nog niet gaat, kan ik misschien een muziekdoosje proberen en het licht aanlaten zodat het minder eng is als hij wakker wordt.

Dit soort mails en artikelen maken mij boos. Je voelt je als ouders mislukt omdat je baby niet goed slaapt. En een f*cking muziekdoosje en het licht aanlaten gaat dat echt niet veranderen. Je heet verdorie Oudersvannu, maar kan net zo goed Oudersvanvroegermetachterhaaldeideeen heten. Get your facts right!

Mijn baby is niet stuk, slaap is niet lineair en we zijn als ouders niet mislukt omdat onze baby niet goed door/inslaapt. Toch snap ik heel goed dat ouders dit zo voelen. Onze maatschappij is zo gericht op zelfstandigheid bij babys dat biologische normale babyslaap al snel in het hokje 'problematisch' valt.

Samen slapen is raar, in slaap voeden een slechte gewoonte en je baby veel te afhankelijk als hij of zij niet zelfstandig in slaap kan vallen. In het westen denkt het gros van de mensen zo. Ik denk dat dit is waarom veel oudere zich eenzaam voelen als zij toegeven aan hun ouderinstinct en al deze dingen WEL doen. Omdat het goed voelt voor zowel ouders als baby. Maar als raar wordt gezien in deze maatschappij.

Je gevoel volgen is niet raar. Je bent biologisch ingesteld om het beste te willen voor je baby. Je baby wil dicht bij jou zijn omdat dat simpelweg zn kansen evolutionair vergroot om op te groeien. Dus daaraan toegeven is (bio)logisch.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het niet zwaar is. Want dat is het wel. Als je je daarbovenop ook nog heel eenzaam voelt en je anders dan anders voelt, is het dubbel zwaar. Wat mij helpt is om gelijkgestemden te zoeken. In real life en online. Vertileer, praat en uit je gevoel. Schrijf het van je af (begin een blog 😉). Het helpt.

[medewerkers]

Badge Tumblr-abonnee: Toon je loyaliteit met Pizazz

Veel gebruikers hebben gevraagd om een manier om Tumblr te steunen in de vorm van regelmatige donaties. En dit is precies dat, met uiteraard een beetje onze eigen draai. Stel je voor. Een badge die glanzender en glanzender wordt hoe langer je Tumblr blijft steunen. 

Dit is de badge Tumblr-abonnee. Als onderdeel van een verschuiving naar een meer gebruikersgestuurd bedrijfsmodel, is dit een nieuw, automatisch vernieuwbaar abonnement waarmee je je loyaliteit aan Tumblr in stijl kunt tonen.

Hoe werkt het:

De badge Tumblr-abonnee is een speciale badge die werkt als een abonnementsdienst voor terugkerende donaties. Als supporter krijg je een speciaal ontworpen badge op basis van hoelang je Tumblr al op deze manier steunt. Je abonneebadge zal evolueren van Staal naar Koper, Goud, Platinum en uiteindelijk Olievlek. Hoe langer je ons steunt, hoe meer van deze badges je bij elke mijlpaal verzamelt. Je kunt ze naar eigen keuze op een van je blogs weergeven.  

Er zijn twee abonnementen, maandelijks en jaarlijks:

Maandelijks: begin bij Staal en doorloop de verschillende badges bij elke mijlpaal om uiteindelijk de felbegeerde Olievlek te bereiken.

Jaarlijks: begin bij Platinum (het is alsof je een jaar vooruit bent gesprongen… jij valsspeler met de tijd). Je gaat bij de volgende betaalmijlpaal na een jaar meteen door naar Olievlek.

Prijzen:

Tumblr-abonnee maandelijks: $ 2,99

Tumblr-abonnee 3 maanden: $ 7,99 ($ 1 korting)

Tumblr-abonnee 6 maanden: $ 15,99 ($ 2 korting)

Tumblr-abonnee jaarlijks: $ 29,99 (15% korting)

Meer informatie:

Dit maand- of jaarabonnement wordt telkens automatisch verlengd, tenzij je het opzegt.

Als je je abonnement opzegt of als een betaling mislukt, behoud je je  huidige badge, maar zal deze niet meer worden weergegeven tenzij/totdat je je abonnement opnieuw start. Als/Wanneer je dat doet, ga je weer verder vanaf het badgeniveau waarop je gebleven was toen je je abonnement beëindigde.

Dit wordt momenteel in het Engels uitgerold voor mobiel en web. In de komende weken zullen we dit ook in andere talen uitrollen.

Dat is het voor nu. We hopen dat jullie net zo veel plezier beleven aan deze nieuwe badge als wij aan het bedenken ervan, zodat we kunnen doorgaan met het maken van vreemde kleine tchotchkes voor jullie om van te genieten. Blijf lekker gek, Tumblr <3

[devosopmaandag]

Innerlijke werelden

Ik stuurde vriendin J het portret dat Jan Veth (1864-1925) schilderde van zijn drie zussen*. Ze schreef dat ze heel lang en gefascineerd naar de afbeelding had zitten kijken en hoe die drie naar hun schilderende broer keken. Dat trof me, want hoe zelden ben je je bewust van het model dat naar de schilder kijkt. Met de schilder mee verandert de geportretteerde vanzelf van subject in object. Ik moest denken aan het portret van de drie gezusters Brönte door hun getormenteerde broer Branwell. Dat jammerlijk mislukte schilderij is nu van waarde voor onze perceptie van zijn beroemd geworden zussen, al worden we niets gewaar van hun innerlijk. Veths portret van Cornelia, Clara en Johanna doet precies het omgekeerde: hun innerlijke werelden dringen zich bijna aan mij op. Is Cornelia niet degene die kalmte brengt, goede raad geeft aan haar broer, die troost en aanspoort, en is Clara niet de felste, degene die vragen stelt, dingen wil weten, ongeduldig is, die haar hartstocht geheim houdt? Is Johanna niet de zwijgende, de observerende, de zachtjes lijdende, die haar broer benijdt om zijn talent en zijn vrijheid? Misschien klopt niets van dit alles. Maar het portret haakt direct in op mijn eigen binnenwereld.

Dat gebeurt ook in portretfoto's, maar het wonder van het geschilderde portret – nog iets waar ik me maar zelden bewust van ben, zo vanzelfsprekend is het – is dat er eerst niets anders is dan een wit vlak. Hoe virtuoos een schilder ook is, hoezeer hij ook kan varen op techniek en ervaring, er is altijd een wereld die het model meebrengt en die het wit bij voorbaat inkleurt. Didier Eribons schrijft in 'Het vonnis van de samenleving' over wat nodig is “om inzicht te kunnen krijgen in die woorden, blikken, gebaren en gevoelens van een bepaald moment”. De socioloog en filosoof die hij is noemt: “historisch perspectief, sociologische analyse, theoretische reflectie ...”. In Veths eerbiedwaardige portretten van de Nederlandse maatschappelijke, wetenschappelijke en culturele elite zal dat laatste zeker een rol gespeeld hebben.

Als hij zijn drie zussen schildert is hij slechts 21 jaar oud. Daar zitten ze voor hem: Cornelia, Clara en Johanna. Ze zijn samen kinderen geweest, al denk ik dat tussen hem en Cornelia vele jaren zitten. Hij schildert natuurlijk niet alleen wat hij ziet. Het kan niet anders dan dat met elk portret van een zus herinneringen een rol spelen. Hun gezichten zijn geen boeketten, geen bomen, kamers of landschappen maar 'zielen' die hem aankijken en die met hem de warmte van het zelfde huis deelden en delen, hun stemmen hebben zich met de zijne gemengd, blikken over en weer gegaan, er werd gelachen, voorwerpen gedeeld. Kinderen zijn ze van het zelfde huis. Dat alles schilderde hij hoe dan ook. Zijn vader kon het schilderij zeker waarderen, en zag goede gelijkenissen, al had hij graag wat meer zachtheid gezien ….

*'Het oog van Jan Veth' – Schilder en criticus rond 1900 | Dordrechts Museum | nog te zien tot 3 september 2023

[stefselfslagh]

Guillaume Van der Stighelen: “Wow, dacht ik, ik ben met iets échts bezig.”

Dit stuk verscheen op 11 februari in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Na carrières als cafébaas en reclamemaker debuteert Guillaume Van der Stighelen (67) als romanschrijver. En dat had hij misschien eerder moeten doen. "Tijdens het schrijven van Rozeke dacht ik: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt.'"

Ik heb met Guillaume Van der Stighelen afgesproken in Madonna: het restaurant van het gerenoveerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Er druppelt lichte jazz uit de boxen, de gasten voeren gedempte conversaties over de penseelvoering van Rogier van der Weyden, de gevreesde fusie met het van hedendaagsheid stuiterende M HKA is nog ver weg.

De Madonna-serveersters geven ons een middag lang het gevoel dat we het stralende middelpunt van hun leven zijn. 'Lieve heren, het was een voorrecht jullie te mogen bedienen', schrijft één van hen op de rekening die ze ons na de lunch overhandigt. Van der Stighelen, op zijn 67ste nog altijd un beau garçon, laat de voorzet niet liggen: 'Je hebt je telefoonnummer er niet bijgeschreven.'

Toch zijn we niet naar hier gekomen om ons te laven aan gekarameliseerde complimenten, maar om te praten over Rozeke, de debuutroman van Van der Stighelen die zich - u dacht toch niet dat interviewlocaties met de natte vinger gekozen werden? - afspeelt in de periode waarin het KMSKA gebouwd werd: de belle époque, door geschiedkundigen gestationeerd tussen het einde van de negentiende eeuw en het begin van de Eerste Wereldoorlog. 

In Rozeke - de titel moet om spoiler alert-redenen onverklaard blijven - vertelt Van der Stighelen het grotendeels fictieve levensverhaal van de overgrootvader naar wie hij vernoemd is: Guillaume 'Gwillemke' Van der Stighelen. Gwillemke groeit op als een verlegen jongen in een armoedig gezin, maar maakt in het Antwerpen van de belle époque fortuin als sanitair ondernemer. Hij wordt de spil van een koterrijke familie, 'met zonen en dochters, kleinkinderen en achterkleinkinderen, neven en nichten en aangetrouwd grut'. Toch moet hij op het einde van zijn leven vaststellen dat hij 'een mislukt mens' is: een terminaal verbitterde grijsaard, ingehaald door onderdrukt, maar daarom niet minder reëel verdriet.

Guillaume van der Stighelen - de schrijver, niet de overgrootvader - trekt in Rozeke alle registers van de klassieke vertelkunst open: hij laat de lach en de traan heerlijke pas de deuxs dansen, dompelt je onder in het zichzelf haast voorbijhollende tijdperk van de belle époque en geeft het verhaal van zijn overgrootvader een Tarantinoesque vaart: de levens- en plotwendingen volgen elkaar in een strak tempo op. Waar voor je geld, zou een beetje boekhandelaar zeggen, en daar zou een beetje boekhandelaar groot gelijk in hebben. Van der Stighelen, in een vorig leven een begenadigd reclamemaker, is niet alleen als schrijver, maar ook als geïnterviewde een rasverteller. Wanneer ik hem vraag hoe een mens op het idee komt om het levensverhaal van zijn overgrootvader bij elkaar te fantaseren, steekt hij de eerste van vele onderhoudende monologen af.

"Op een familiefeestje zei een tante ooit tegen me: 'Vroeger kon je in de opera op jouw naam pissen.' Ik dacht: 'Ze zal wat zattekes zijn.' (lacht) Maar wat later kwam ik er achter dat mijn overgrootvader een succesvol sanitair ondernemer is geweest en dat er in de opera van Antwerpen urinoirs hebben gehangen waarin 'Ets. Guillaume Van der Stighelen' gegraveerd stond. Dat is me altijd bijgebleven. Ik vroeg me af: wie is die man?"

"Een andere tante vertelde me dat mijn overgrootvader na de Eerste Wereldoorlog alle sanitaire werken in Antwerpen had mogen uitvoeren omdat hij nooit met de Duitsers had samengewerkt. Waarop weer een ander familielid smalend zei: 'Hij heeft het nochtans hard genoeg geprobeerd.' (lacht) Mijn overgrootvader was dus geen toonbeeld van rechtlijnigheid: ook dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid." 

"Wat me nog meer intrigeerde, was dat er in de familie Van der Stighelen duidelijk onenigheid was geweest. Mijn tante nonneke, de oudste kleindochter van mijn overgroot-vader, hield albums bij waarin ze elk geboortekaartje, elke huwelijksaankondiging en elke doodsbrief bewaarde. Heel mijn familie was in die albums vertegenwoordigd, behalve mijn overgrootvader: als je de plakboeken van mijn tante nonneke moest geloven, had hij nooit bestaan. Met andere woorden: de Van der Stighelens hadden ambras gehad en ik wilde weten waarom." 

"En het laatste wat mij fascineerde, was dat mijn overgrootvader de eerste weken van de Eerste Wereldoorlog had meegemaakt. In Antwerpen was dat een waanzinnige periode: Albert I woonde op de Meir, Churchill en de Amerikanen logeerden in de grote Antwerpse hotels, de Duitsers lieten de stad min of meer gerust, er werd elke dag gefeest, de sfeer was euforisch. Tot Churchill besloot om met zijn kanonnen op de achterhoede van het Duitse leger te schieten. Toen zijn de Duitsers teruggekeerd om Antwerpen, dat ze eigenlijk niet echt nodig hadden, alsnog te vernielen. Ik wilde achterhalen wat mijn overgrootvader in die legendarische weken tussen augustus en oktober 1914 precies aan het doen was. En vooral: welk plan hij had om de oorlog te overleven."

"Op zoek naar informatie moest ik vaststellen dat er over de belle époque, hoewel het een periode van grote welvaart en maatschappelijke vooruitgang was, verrassend weinig literatuur bestaat. Gelukkig kwam ik via Herman Van Goethem (rector van de Universiteit Antwerpen, red.) in contact met iemand die een scriptie had geschreven over de ontwikkeling van het sanitair in de negentiende eeuw. En een tijdje later raakte ik in gesprek met één van de auteurs van de biografie van Marie-Elisabeth Belpaire: moeder van de Vlaamse beweging én tijdgenote van mijn overgrootvader. Zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over de periode waarin mijn overgrootvader geleefd had."

Wilde je aanvankelijk een non-fictieboek over je overgrootvader schrijven? Of was fictie van meet af aan het opzet en je overgrootvader slechts de aanleiding? "In het begin werkte ik uitsluitend met de informatie die ik al researchend bij elkaar sprokkelde. Maar op een gegeven moment ging mijn verbeelding met mijn hoofdrolspelers aan de haal: ik begon volledige episodes uit hun levens te verzinnen. In die schemerzone tussen fictie en non-fictie, heeft mijn vriend Thomas Siffer (journalist en ondernemer, red.) me tot een keuze gedwongen: 'Ga je een journalistiek werk maken of een roman schrijven?' Toen heb ik besloten: het kan me niet meer schelen wat er echt gebeurd is, ik ga voor fictie. Ik had al zoveel verzonnen, ik had geen zin meer om mijn verhaal aan te passen aan de historische realiteit. Guillaume Van der Stighelen stopte met mijn overgrootvader te zijn en werd een romanpersonage."

Je overgrootvader heeft een bewogen leven geleid: hij rukte zich los uit zijn armoedige milieu en werd een welvarend ondernemer; hij trouwde, maar bleef een leven lang verlangen naar iemand anders; hij stond aan het hoofd van een grote familie, maar raakte verwikkeld in tal van conflicten met zijn eigen nageslacht; hij werd vaker met de dood geconfronteerd dan hem lief was; en op de koop toe moest hij toezien hij zijn levenswerk verkruimelde en zijn bloedverwanten zich van hem afkeerden. Kon hij zijn eigen leven niet aan? Woog hij te licht voor wat het lot voor hem in petto had? "Mijn overgrootvader was als zakenman een fenomeen: hij was een visionair denker én een harde werker. Alleen maakte hij de fout om te denken dat hij in élk aspect van het leven uitblonk. Daardoor beging hij de grootste stommiteiten die je in een mensenleven kan begaan. Je eigen kinderen verloochenen, bijvoorbeeld. In mijn boek laat ik hem op een gegeven moment zeggen: 'Ik heb in mijn leven niks verkeerds gedaan. Niemand bestolen, niemand belogen, nooit mijn vrouw bedrogen. En toch zullen ze na mijn dood over mij zeggen: 'Wat een klootzak ligt hier.' Dát is de tragedie van mijn overgrootvader: hij bedoelde het goed, maar deed zelden het goede. Zijn manier om de wereld te redden, bleek de wereld juist om zeep te helpen."

Heb jij in je glorierijke reclamejaren ooit tegen hubris moeten vechten? Tegen gedachten als: 'Ik heb zoveel succes, ik zal wel een allround genie zijn, zeker?' "Nee. Maar ik heb dan ook een vrouw die nooit heeft nagelaten om mij te wijzen op de dingen waar ik niét goed in was." (lacht)

Ondanks zijn consequente falen beschrijf je je overgrootvader met veel mededogen. Is dat het perspectief van de 67-jarige, die weet dat mensen nooit alleen maar goed of slecht zijn? "Ik heb dat altijd al geweten. Als kind heb ik veel slaag gekregen van mijn vader. Op de duur voelde ik niks meer als hij mij weer eens aan het aframmelen was. Ik dacht alleen maar: wat heeft die man in godsnaam meegemaakt dat hij er plezier in schept om zijn eigen zoon te slaan? En hoe gaat hij zijn gedrag aan zichzelf uitleggen als hij straks, verteerd door schuldgevoelens, in bed ligt te huilen? Net zoals mijn overgrootvader heeft mijn vader nooit de intentie gehad om een verdorven mens te zijn. Maar ze gingen beiden gebukt onder een groot emotioneel onvermogen. Ze wilden wel goed zijn voor hun naasten, maar het lukte hen gewoon niet. Ze slaagden er niet in om tot de essentie van mensen door te dringen, om te begrijpen waar hun geliefden écht behoefte aan hadden. Met alle frustraties en conflicten vandien."

Rozeke speelt zich af in de belle époque, een tijdperk waarin de innovaties elkaar in een snel tempo opvolgden: latrines werden vervangen door wc's, koetsen door auto's, verkeersregelende agenten door electrische verkeerslichten. Ook toen al stuitten vernieuwingen op weerstand. Zo noemt de notaris in je boek de verkeerslichten een pesterij van de socialisten omdat 'die dingen geen onderscheid maken tussen simpele stootkarren en chique Minerva's'. 'Ze gaan er hier een klein Rusland van maken', klaagt hij. En ook: 'Met het parlement kunt ge daar niks tegen doen, ge hebt daar soldaten voor nodig.' Het doet denken aan de tirades die je vandaag weleens op sociale media leest. (knikt) "Rozeke vertoont wel meer raakvlakken met het heden. In het begin van het boek woedt er in Antwerpen een cholera-epidemie. Tijdens mijn historisch onderzoek viel me op dat de wetenschappers van de belle époque over de aanpak van de choleracrisis krek dezelfde debatten voerden als de wetenschappers van vandaag over de bestrijding van de covid-pandemie. (enthousiast) Wist je trouwens dat de vrouwen van de burgerij met hun liefdadigheidsprojecten de fundamenten hebben gelegd van wat we vandaag maatschap-pelijk werk noemen? Marie-Elisabeth Belpaire bijvoorbeeld, heeft haar leven gewijd aan de ontwikkeling van een degelijke meisjesopleiding in Vlaanderen: ze stichtte de Sint-Lutgardisschool in Antwerpen. Iemand zou over de dames van de burgerij en hun maatschappijvormende werk eens een boek moeten schrijven. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat het bij mij niet lang zou duren voor het verhaal weer één grote leugen wordt. Ik zou niet schrijven hoe Marie-Elisabeth Belpaire écht was, maar hoe ze volgens mij had moéten zijn." (lacht)  

De manier waarop de liefde in Rozeke beleden wordt, staat ver af van de romcomkijk op relaties: je personages beschouwen hun huwelijken niet als romantische, maar als pragmatische aangelegenheden. "'Le coeur, c'est le diable', zegt Guillaume. Hij is ervan overtuigd dat de duivel een spel speelt met zijn hart. En dus verzet hij zich tegen zijn emoties. Ook al moet hij zich ter ontlading regelmatig gaan aftrekken in de toiletten van zijn stamcafé. (lacht) In wezen is Guillaume een gevoelige, poëtische man. De belle époque is niet voor niks het tijdperk van de romantiek, van de zwaarmoedigheid, van dichters zoals Baudelaire. Maar op een gege-ven moment komt er tegen die zogenaamde décadence verzet. Een beetje zoals er nu mensen zijn die beweren dat de soixante-huitards met hun naïeve dromen de wereld naar de kloten hebben geholpen. Ook Guillaume wordt gaandeweg een pleitbezorger van zakelijkheid en nuchterheid: hij komt in opstand tegen zijn eigen emoties en definieert intelligentie als 'je niet laten leiden door je gevoelens'. Verdriet gaat in zijn ogen alleen weg als je er niet over praat."

Een opvatting die in deze contreien nog altijd gangbaar is. Toen jij in 2011 je zoon Mattias verloor en je heel open was over je verdriet, werd dat ofwel vreemd ofwel moedig genoemd. Maar nooit vanzelfsprekend. "Ik schreef in die periode een stuk voor De Morgen. Over hoe heilzaam het is om je verdriet te kunnen delen, om samen met andere mensen te kunnen rouwen. Na de publicatie van dat stuk kreeg ik een brief van een vrouw: 'Mijn man en ik hebben vijfentwintig jaar geleden ons dochtertje van zes verloren. Wij hebben er toen voor gekozen om te zwijgen en sterk te zijn. Maar na het lezen van je stuk, hebben we twee dagen aan een stuk geweend.' (stil) Vijfentwintig jaar zwijgen over de dood van je kind: hoe doé je dat? Elke boterham die je smeert, elke stoel die je verplaatst: álles doet je aan je betreurde dochter denken. En toch zwijg je. En blijf je zwijgen. (na een stilte) Mensen doen zich wat aan in de overtuiging dat ze het juiste doen."

De lichten in zijn ogen gaan even uit. We besluiten het interviewen tijdelijk voor bekeken te houden en gaan bij wijze van entr'acte de majestueuze inkomhal van het KMSKA taxeren. Zou overgrootvader Van der Stighelen hier ooit rondgelopen hebben? En zou hij dan een tempel van de schoonheid gezien hebben of een afzetgebied voor pispotten? 

Terug aan tafel biedt Guillaume Van der Stighelen aan om de rollen om te draaien: hij de interviewer, ik het lijdend voorwerp. Ik bedank voor de eer, maar ben blij dat hij opnieuw de pensioengerechtigde jongen is van in het begin van ons gesprek. 

'Het summum van een zondagskind', noemde hij zich lange tijd. Een kwalificatie die na het verlies van zijn zoon aan herziening toe was. Maar dat neemt niet weg dat er nog altijd veel is om - al dan niet in samenzang met Ingeborg - dankbaar voor te zijn. De veelzijdigheid waarmee hij standaard werd uitgerust, bijvoorbeeld. De voorbije dertig jaar heeft Guillaume Van der Stighelen een café gerund, cartoons getekend, reclame gemaakt, tv-programma's bedacht, non-fictie-boeken geschreven én voor een volle Lotto Arena gezongen (met De Grungblavers, de groep die in het Antwerps evergreens annexeert). En toch heeft hij naar eigen zeggen pas nu, in de indian summer van zijn leven, zijn ware lotsbestemming gevonden.

"Ik heb mij professioneel altijd kostelijk geamuseerd. Maar in mijn achterhoofd was er toch altijd de vraag: wat ga ik doen als ik groot ben? Tot ik Rozeke begon te schrijven. Voor het eerst in mijn leven dacht ik: 'Wow. Nu ben ik met iets échts bezig.'"

Waarom voelde het schrijven van Rozeke echter aan dan alles wat je in het verleden gedaan hebt? (denkt na) "Ik ben altijd een beetje een toeschouwer van mijn eigen leven geweest. 'Kijk, Guillaume maakt reclame.' 'Kijk, Guillaume staat in de Lottto Arena.' Dat gevoel was tijdens het schrijven van Rozeke helemaal weg: ik was mezelf niet langer aan het observeren, ik viel volledig samen met wat ik aan het doen was. Ik dacht: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt."

Waarom heeft het tot je 67ste geduurd voor je dat inzag? Je weet toch al langer dan vandaag dat je kan schrijven? "Natuurlijk. Maar het was nog nooit in me opgekomen om fictie te schrijven. Ik dacht dat ik een 'opschrijver' was: iemand die in cursiefjes, opiniestukken en essays een beetje met de realiteit dolt. Maar tijdens het schrijven van Rozeke kwam ik er achter dat ik het eigenlijk veel leuker vind om dingen te verzinnen dan de werkelijkheid te becommentariëren. Zodra ik besloten had dat mijn boek een roman mocht zijn, is het schrijven echt een feest geworden. Rozeke heeft zichzelf geschreven. Dat was een openbaring."

De eerste versie van Rozeke telde meer dan negenhonderd pagina's, het boek dat straks  in de winkel ligt nog een kleine vijfhonderd. Hoe schrap je bijna de helft van een verhaal zonder iets essentieels te verliezen? "Ik heb een heel eenvoudige regel gehanteerd: zolang ik tijdens het herlezen van mijn manuscript vergat dat ik het verhaal zelf geschreven had, hoefde ik niks te schrappen, want dat betekende dat ik door mijn eigen boek betoverd werd. Maar zodra ik dacht 'nu is de schrijver aan het demonstreren dat hij zijn geschiedenis kent' of 'nu wil hij de inhoud van zijn taalkundige trukendoos etaleren', wist ik: deze bladzijde moet eruit. Ook het schrappen ging dus vanzelf."

Heeft je verleden als copywriter je op één of andere manier geholpen bij het schrijven van Rozeke? "Als copywriter word je zo goed in het verwoorden van dingen dat alle remmingen om te schrijven wegvallen. Ik heb tijdens het schrijven van mijn roman geen moment een gevecht moeten leveren met de taal. De woorden boden zichzelf aan, ik hoefde maar te noteren wat mijn personages me influisterden."

Wat suggereert dat reclamemakers nog een andere vaardigheid hebben die handig is bij het verzinnen van verhalen: empathie. Het talent om zich in uiteenlopende mensen en situaties te verplaatsen. "Er is tijdens mijn leven nochtans vaak aan mijn empathisch vermogen getwijfeld. De eerste keer dat ik samen met mijn vrouw in therapie ging, vroeg de therapeute mij: 'Guillaume, als je kinderen morgen thuiskomen met een tekening die jij lelijk vindt, wat zeg je dan?' Ik antwoordde: 'Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen ooit met een lelijke tekening zullen thuiskomen. Maar als ze dat tóch zouden doen, zal ik ze zeggen dat hun tekening lelijk is. Ik ga ze toch niet aanmoedigen om nog méér van die mottige tekeningen te maken?' Waarop de therapeute besloot: 'Bon. Jouw taak is: meer empathie kweken.' (lacht) Maar eigenlijk wás ik al Mister Empathie. Beroepshalve dan toch: ik kon me moeiteloos inleven in om het even welke doelgroep van om het even welk bedrijf. Alleen: wanneer ik naar huis ging, liet ik mijn empathie op kantoor achter. Ik dacht: 'Ik ga mijn eigen vrouw toch niet benaderen als een consument? Als een doelgroep waarin ik me moet verplaatsen? Ze zal het me wel zeggen als er iets scheelt. Ze is er mondig genoeg voor.' Onze therapiesessies hebben uiteindelijk weinig veranderd: ik ben in ons huwelijk nog altijd de hufter. Maar alleen al het feit dat het probleem duidelijk bij mij ligt, houdt ons samen." (lacht)

Vanaf volgende week woon je in de boekenwinkel in de afdeling literatuur. Tussen - ik doe een gok - Walter van den Broeck en Adriaan van Dis. Ben je beducht voor literaire critici die vinden dat echte schrijvers geen reclameverleden horen te hebben? "Ik laat de recensenten met plezier uitmaken of Rozeke een literaire voltreffer is of niet. Zelf  ken ik te weinig van literatuur om te kunnen zeggen of een boek al dan niet literair is. Voor mij zijn boeken ofwel goed, ofwel slecht. Draaischijf van Tom Lanoye en Prachtige Ogen van Herman Brusselmans vind ik goeie boeken. Zijn het ook literaire werken? Geen idee. Ik weet oprecht niet wat dat is, 'een literair werk'. Als mensen met verstand van literatuur mijn roman straks 'literair' zullen noemen, zal ik dat in dank aanvaarden. Maar ik zal niet kunnen beoordelen of ze gelijk hebben."

Dus als je redacteur Wil Hansen, door David Van Reybrouck omschreven als ‘de meest invloedrijke redacteur van de afgelopen decennia', je roman bewierookt met de woorden 'Zo is schrijven bedoeld', vraag jij je af waar hij het in godsnaam over heeft? "De reactie van Wil stelt me uiteraard gerust. Ik moet de complimenten die hij me gegeven heeft dringend nog eens uitprinten en boven mijn bed hangen. Maar ik ben geen literatuurkenner, nee. Nooit geweest. (na een korte stilte) Denk nu niet dat ik met mijn gebrek aan literaire bagage koketteer. Of dat ik me boven literaire experten verheven voel. Het is precies omgekeerd: ik kijk geweldig op naar de literaire wereld. Een paar maanden geleden kreeg ik telefoon van Tom Lanoye. Of ik geen zin had om mee te werken aan een stuk van Shakespeare voor Tutti Fratelli, het theatergezelschap van wijlen Reinhilde Decleir. Wat me tijdens dat telefoongesprek verraste, en ook enorm deed blozen, was dat Tom Lanoye mij, Gwillemke, toesprak alsof ik een collega van hem was. Dat deed mij echt iets. En je kent mij goed genoeg om te weten dat ik niet de neiging heb om mezelf te onderschatten." (grijnst)

Heb je ooit de bewondering van iemand geambieerd, maar niét gekregen? "Ik zou willen dat mijn collega's bij De Grungblavers eens tegen mij zouden zeggen: 'Amai Guillaume, gij hebt een goeie stem.' We treden al tien jaar samen op, ik vind dat ik dat compliment nu wel verdiend heb. Zelf ben ik altijd bijzonder kwistig met lovende woorden. 'Fantastisch gezongen, mannen', zeg ik na elke show. Voor de mannen in kwestie het pad effenend om ook eens een pluim in míj́n gat te steken. Maar denk je dat ze dat ook doén? Vergeet het. Ze zeggen 'dank u' en zwijgen. Een kras op mijn ziel is het." (lacht)

Nu er een romancier in je is opgestaan: ga je nog meer fictie schrijven? “Ongetwijfeld. Er dwaalt al een geweldig personage in mijn hoofd rond. Maar ze moet me haar verhaal nog vertellen.”

De tagliatelle en de vragen zijn op, we slenteren napratend naar de vestiaire. Net voor we opnieuw de winterkou in duiken, komt de serveerster die ons lieve heren noemde, aangerend met mijn notitieboekje. 'De Madonna van Jean Fouquet is vandaag niet de mooiste vrouw in het KMSKA', vergeet ik haar bij wijze van bedankje te zeggen.

[zonnetjesklas]

Thema: Sint en Piet

Hij komt, hij komt, …

Ja hoor, ook bij ons op school kwam Sinterklaas langs. Zijn pieten zouden een vliegend voertuig maken maar dit was niet zo goed gelukt. De proefvlucht was mislukt, dus kwam Piet met een kapot vliegtuig op school aan en moest Sinterklaas met zijn andere Piet te voet komen.

In de klas zijn we aan de slag gegaan rond ‘Sint en Piet’. We deden veel verschillende activiteiten, spelletjes, … We knutselden onze eigen Sint en Piet vingerpoppetjes. We hebben Sint en Piet, de stoomboot, … gemaakt in kapla-blokken, Clics. Sint moest met zijn baard eventjes op bezoek bij de kapper, we zochten naar Pieten, welke pakjes willen we graag van Sint en Piet, ...

Enkele juffen speelden een toneeltje over ‘de baard van Sinterklaas’.

Kijk maar!

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Inbraakpoging mislukt in Oudenburg: Volgende nacht slaan dieven wel toe https://www.indegazette.be/inbraakpoging-mislukt-in-oudenburg-volgende-nacht-slaan-dieven-wel-toe/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[dwalendinhetniets]

Widm 2017 - aflevering 4

Imanuelle ik snap je verhaal over een eenzaam parkietje maar half

Diederik doet me met zijn beschrijving van het veranderende landschap een beetje denken aan een van mijn oude aardrijkskunde docenten lol

Is rodeo een soort paardenrennen? 🤔 Ik dacht dat je dan vooral moest blijven zitten voor een bepaalde tijd

Je hoeft geen sorry te zeggen voor je grap hoor Diederik

Omg dat lijkt me zo spannend als een cowboy probeert om je te vangen met een lasso

"Ik heb als kind ooit een hardloopwedstrijd gewonnen" ja maar kan je het nu ook nog Sigrid? Awh helaas mislukt

Wil Jochem terug naar de ingang van het speelveld ofzo, wat is hij allemaal rondjes aan het rennen

EN SANNE DOET HET IN 1 (?) RUN

haha die sprong van Imannuelle in de bunker

Ai dat is zuur zo op de finish

Jochem gaat voor een tweede bondje, interessant

Sigrid en Imanuelle gaan echt als een kip zonder kop, heerlijk om te zien

Hahaha Art "€750 verdiend en dat zonder enige vorm van samenwerking"

Jeroen €1500 is denk ik echt veel te weinig

Imanuelle ik dacht dat jokers je geen geld uit de pot waard waren?

Spellen met bieden zijn altijd heerlijk om te zien hoe iedereen tegen elkaar gaat spelen

De pot kan ook op een min bedrag komen toch?

Ooooh wat een bedragen voor 1 joker. Dat is echt beschamend gewoon €6800 zodat 3 mensen 1 foutje kunnen maken

Geniale opdracht voor de mol

Hoe erg/grappig zou het zijn als Jochem (die dus 3500 heeft geboden voor een joker) er nu uit zou gaan

Oh nee, Sigrid er uit :(