#oorlog nu

[dutchjan]

April 03, 2023

[twafordizzy]

Herkenbare tragische taferelen: Anna Enquist

bron beeld: trouw.nl Het nu wordt bepaald door de verwoestingen van oorlogen: Israël – Gaza; Nagoro-Garabach; Rusland – Oekraïne en in landen waar we niet zo’n kijk op hebben. Te ver van huis. Bij de boeken die ik de afgelopen tijd bijeen scharrelde, bevonden zich exemplaren die ingaan op oorlogservaringen dichterbij huis. Het levert mij herkenbare tragische taferelen op. In onderstaand fragment…

[hel7l7]

Translation: Sorry, I think I get a little too carried away by my emotions. I keep being afraid that the past will keep repeating itself. Always want to fix everything. I just don’t want to face loss like that again. Can’t stand to watch them disappear. Guess I still feel responsible for all those lives that are not mine. That I’ve been taught to always care about the other first – and thus have forgotten how to see myself. Blind to my own wounds. The fear turns into panic and in the chaos of my emotions I try to win the fight. A war in which I have forgotten what it even means to win. I lose myself in the past. Keep believing that I have to carry the weight of this world on my shoulders. Want to trust but have never learned how to. Would like to get used to the idea of letting go, of having faith. You’re not mine and I don’t have to save you. And if I could only let myself believe in that. If I could set myself free, let go of the punishments I have imposed on myself. What if I don’t have to be the savior anymore. have never failed - have only ever asked myself to do the impossible. Then maybe now I can forgive myself? Let go of all that has been. Can I look the fear in the eye and give it a place to rest? I don’t want to let myself get carried away anymore. Don’t want to act bigger than I feel. This fear may be mine, but it cannot rule. Past and present always become one, but can I let them co-exist. Can’t be without each other but I should not let them become one anymore. All I really meant to say is that I’m sorry. 

Dutch under the cut:

Sorry, ik denk dat ik me iets te makkelijk laat meeslepen door mijn emoties. Dat ik bang blijf voor een herhaling van alles wat al geweest is. Dat ik te graag wil helpen. Wil voorkomen dat ik weer zal verliezen. Wil niet toekijken hoe de ander verdwijnt. Denk dat ik me nog steeds altijd verantwoordelijk voel voor levens die niet van mij zijn. Dat ik geleerd heb om altijd eerst om de ander te geven - en daardoor vergeet mezelf te zien. Blind ben geworden voor mijn eigen wonden. De angst wordt paniek en in de chaos van mijn emoties probeer ik het gevecht te winnen. Een oorlog waarvan ik vergeten ben wat de betekenis van winst zou moeten zijn. Ik verlies mezelf in vroeger.In de overtuiging dat deze wereld op mijn schouders rust. Ik wil vertrouwen mar heb dit nooit geleerd. Wil graag wennen aan het idee van loslaten, geloven. Jij bent niet van mij en ik hoef jou niet te redden. En als ik dat nou eens waar zou kunnen maken. Als ik mezelf vrij zou kunnen spreken van de straf die ik mezelf opgelegd heb. Als ik de redder niet meer hoef te zijn. Ik heb nooit gefaald - want heb mezelf alleen maar onmogelijke opdrachten gegeven. Mag ik dan nu misschien mezelf vergeven? Loslaten wat al geweest is. Mijn vrees in de ogen kijken en daarna een plekje geven. Ik wil mezelf niet meer laten overnemen. Wil niet groter zijn dan dat ik me voel. De angst mag van mij zijn maar zij mag niet heersen. Vroeger en nu smelten steeds samen tot een geheel. Maar mogen zij langs elkaar bestaan? Kunnen niet zonder elkaar bestaan maar ik mag het geen geheel meer laten worden.

Alles wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het me spijt.

[rotterdamvanalles]

De grote hal van het hoofdpostkantoor PTT aan de Coolsingel, 1973.

Het hoofdpostkantoor in Rotterdam is een voormalig postkantoor gelegen aan de Coolsingel nummer 42 en een rijksmonument .

Het gebouw werd ontworpen door Gustav Cornelis Bremer en tussen 1915 en 1923 gerealiseerd in een eclectische stijl met classicistische en art déco-elementen. De reliëfs op de gevels zijn van Joop van Lunteren. Door de sterke groei van de stad was het oude postkantoor aan de Noordblaak te klein geworden. Als locatie koos men de pas gedempte Coolsingel. Ongeveer tezelfdertijd werd, vlak naast het postkantoor, ook het Rotterdamse stadhuis gebouwd. Omdat men niet wilde dat het postkantoor even prominent aanwezig was als het stadhuis, plande men het verder van de straat af. De bedoeling om het postkantoor 'naar achteren' te halen had volgens sommigen een averechts effect, omdat het postkantoor, anders dan het stadhuis, nu een voorplein kreeg.

Het bombardement in 1940 kwam het Hoofdpostkantoor, net als het stadhuis, relatief ongeschonden door. Wel werden in de Oorlog noodwinkels op het voorplein gebouwd. Deze werden in de jaren zestig op één na, waarin een tabakswinkel was gevestigd, gesloopt. De tabakswinkel verkreeg in de loop der tijd vergunning tot nieuwbouw die niet lang daarna door McDonald's werd overgenomen.

Het postkantoor wordt nu omgebouwd tot onder andere een woontoren.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[fransopdefiets]

15-7 Stokmarknes

Gisterenavond raakte ik in het keukentje aan de praat met een Franse hoogleraar bedrijfskunde. Die was na zijn burn-out 5 jaar geleden gaan fietsen. Hij had een heel simpele aanpak, je kiest een windrichting en fietst zo ver mogelijk. Bijgevolg was hij al via Mongolië naar Australië gefietst, had hij de Verenigde Staten doorkruist (en ontdekt dat de winters daar bitterkoud kunnen zijn), was hij nu op weg naar de Noordkaap en daarna wordt zijn bestemming Johannesburg. Op mijn vraag waar hij van leeft, vertelde hij over Woofing, een website die overal werkplekken aanbiedt op ecologische boerderijen tegen kost en inwoning. Verder heeft hij genoeg spaargeld totdat zijn pensioen ingaat (en dat is in Frankrijk 5 jaar eerder dan bij ons). O ja, wat at ik? Risotto met paddestoelen uit de zak, niet van Adventurefood, maar van Firepot. Die zijn twee keer zo duur, maar echt veel lekkerder!

Vanmorgen lig ik om half zeven al te stoven in de felle zon, dus er zit niks anders op dan op te staan. Zodoende ben ik een uur te vroeg voor de ferry, maar de ferry is ook een uur eerder dan de dienstregeling beweert, dus ik kon zo aan boord stappen. Er is geen koffie op de pont, maar aan de overkant ligt het stadje Melbu en daar hebben ze een bakker met koffie en kaneelstange en terras.

Ik zit al een beetje te plannen op het traject Gryllefjord - Tromsø. Ik neem donderdag de eerste ferry van Andenes naar Gryllefjord, die komt aan circa half elf aan en dan is het nog 74 kilometer naar de camping met een klim naar 300 meter hoogte over 4 km. Dat wordt dan een heel lange dag. Opknippen kan, maar dan ben je minimaal 150 euro voor een nachtje hotel kwijt. Er is één hotel met 3 kampeerplekken. Die moet je wel tevoren reserveren, dus ik dien meteen maar een verzoekje via de email in.

Na Melbu kan ik kiezen links- of rechtsom het eiland naar Stokmarknes. Ik kies voor rechtsom en word beloond met een bijzondere houten zeskantige kerk in Hadsel. Binnen hangt een bijzonder schilderij van een rijke en een arme man die bidden. Met rode lijntjes tussen hun hoofd en het landschap wordt duidelijk gemaakt waarvoor ze bidden. Het hoofd van de rijke man is met een aantal lijntjes verbonden met burchten, legers; schepen en andere materiële zaken, het hoofd van de arme man is rechtstreeks verbonden met de Hebreeuwse letters voor JHWH in de hemel.

Als ik weer buiten kom, zie ik bordjes in het gras met de tekst koffie en wafels, die wijzen naar een bijgebouwtje. Binnen zitten twee bejaarde dames sokken te breien en ik begroet ze met Goodmorning! Coffee and waffles! En ja hoor, het wafelijzer gaat aan, het beslag staat al klaar. We raken een beetje aan de praat en de dames zijn zussen, Karin en Ut. Ik zet ze op de foto, daar hebben ze groot plezier in.

Dan is het nog een minuut of twintig naar de camping. Er is niemand, maar er is wel een bord met sleutels van vacante hutten. Die zijn niet veel duurder dan een tentplaats, dus ik pak een sleutel en installeer me. Na een wasje kom ik de Franse hoogleraar weer tegen, die had een ferry later en ging linksom en werd beloond met prachtige uitzichten.

In de middag bezoek ik het Hurtigrute museum, over de geschiedenis van deze kustverbinding in het noordelijke deel van het land. Er staat een compleet passagiersschip uit 1955 overdekt op het droge waar je doorheen kunt lopen. In een aparte ruimte staat het salongedeelte van een vooroorlogse voorganger, de s.s. Finnmarken. Dat schip is vlak na de oorlog voor de sloop aan Nederland verkocht, de sloper sneed de sectie met de salons eruit en verkocht die aan een manege in Beekbergen, waar dat deel jaren lang als overnachtingsaccommodatie heeft dienst gedaan. Een aantal jaren geleden hebben de Noren die sectie weer teruggekocht en in het museum gezet.

Gefietste afstand: 49,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Lengte van de straal van de cirkel die de Noordkaap als middelpunt heeft: 494,3 km!!! Onder de 500!!!

[zoueriemandzijnopmars]

Het is Kinderboekenweek! En nu ben ik benieuwd:

Pin me hier niet op vast, maar volgens mij zijn dit ze allemaal

Keesje Kruimel, Hans Dijkhuis

Viermaal J en Janus, Hans Andreus

De blauwe boekanier, Tonke Dragt

Het kleinste sprookjesboek , Annie M. G. Schmidt, Mies Bouhuys, Eleanor Farjeon, Pieter de Zeeuw, Hans Christian Andersen en de Gebroeders Grimm[12]

Arthur en de lettervreter, Henk van Kerkwijk

2 is te veel, Henk Barnard

Ogen op steeltjes, Jan Wartena van Staatsbosbeheer

Het verdwenen plakboek,?Het Schrijverscollectief, bestaanden uit: Jan Riem, Ries Moonen, Arie Rampen, Fetze Pijlman, Hans Dorrestijn, Karel Eykman en Willem Wilmink

Wie je droomt ben je zelf, Paul Biegel

De tram is geel het gras is groen, Gertie Evenhuis

De klepel of de klok, Mies Bouhuys

Spook tussen spoken, Willem Wilmink (1980)

Je eigen tijd, Hans Dorrestijn, Alet Schouten en Willem Wilmink

Retourtje ver weg

Mijnheer van Dale en juffrouw Scholten, Kees Fens

Een tijdje later, Willem Wilmink en Paul Biegel

Houden beren echt van honing?, Midas Dekkers

De zaak Jan Steen, Karel Eykman

Die van hiernaast en van de overkant. Kinderen en boeken in Europa, Marja Baeten en Paul Arnoldussen

Duizend dingen achter deuren, Joke van Leeuwen

Het eiland daarginds, Paul Biegel

Jorrie en Snorrie, Annie M. G. Schmidt

Het wonder van Frieswijck, Thea Beckman

Het raadsel van de Regenboog, Jacques Vriens

Het weer en de tijd, Joke van Leeuwen

Fausto Koppie, Anke de Vries

Bombaaj!, Els Pelgrom

De huiveringwekkende mythe van Perseus, Imme Dros

LYC-DROP, Paul van Loon

Mijn avonturen door V. Swchwrm, Toon Tellegen

Bikkels, Carry Slee

Eiber!, Sjoerd Kuyper (2000)

Ik ben Polleke hoor!, Guus Kuijer

Boris en het woeste water, Rindert Kromhout

Het Zwanenmeer (maar dan anders), Francine Oomen

Swing, Paul Biegel

Wat rijmt er op puree?, Edward van de Vendel

Laika tussen de sterren , Bibi Dumon Tak

Kaloeha Dzong, Lydia Rood

Vlammen, Hans Hagen

De wraak van het spruitje, Jan Paul Schutten

Mees Kees - In de Gloria, Mirjam Oldenhave

Bert en Bart redden de wereld, Tjibbe Veldkamp

Het Akropolis Genootschap & De slag om bladzijde 37, Tosca Menten

Je bent super... Jan!, Harmen van Straaten

Zestig spiegels, Harm de Jonge

Per ongelukt!, Simon van der Geest

Oorlog en vriendschap, Dolf Verroen

Kattensoep, Janneke Schotveld

De eilandenruzie, Jozua Douglas

Haaientanden, Anna Woltz

De diamant van Banjarmasin, Arend van Dam (2020)

Tiril en de Toverdrank, Bette Westera

Waanzinnige boomhut verhalen, Andy Griffiths

Ravi en de Laatste Magie, Sanne Rooseboom

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Op het web kun je nu tussen Blauwe en Regenboogkleurige Belangrijke Internetvinkjes schakelen. Je kunt ze ook apart via je Bloginstellingen kopen. Is dit een voorbode voor meer? 🤨

Ben je ook dol op die Belangrijke Vinkjes? Je bent niet de enige; we hebben er zelfs een Webby voor gewonnen!

De teller voor ongelezen berichten in je inbox is terug op het web! Niet langer slechts een stip voor ongelezen berichten.

We maken niet langer items aan in je activiteitenfeed als je op je eigen berichten reageert, ze leuk vindt of reblogt.

In de nieuwe berichteditor op het web worden nu direct tagsuggesties weergegeven wanneer je op het invoerveld voor tags klikt.

Wachtwoorden op Tumblr hebben een maximale lengte van 72 bytes. Dit was altijd al zo, maar we hebben dat nu duidelijker gemaakt wanneer je een wachtwoord op het web op voor iOS of Android aanmaakt.

🛠️ Fixes

Een bug opgelost die voorkwam dat nieuwe activiteitenitems werden aangemaakt wanneer iemand op een bericht reageerde dat je naar jezelf had gereblogd.

Op het web behoud je vanaf nu je positie in de wachtrij- en conceptenpagina wanneer je een nieuw concept-/wachtrij-/gepland bericht aanmaakt of bewerkt.

Op het web gebruikt de tag-achtergrond nu je kleurenschema wanneer je een bericht schrijft of bewerkt.

Rate limits worden nu effectiever afgedwongen voor onze zoek-API.

Het probleem met de lijststijlen voor berichtopties in Safari is opgelost.

Het kopen van geschenken is met een paar kleine aanpassingen enorm gestroomlijnd. Bedank je favoriete bloggers met een abonnement op Browsen zonder advertenties of bestook ze met krabben!

Gebruikers die je hebt geblokkeerd, verschijnen niet langer in de carrousel voor Tumblr Live.

Blaze kan niet langer worden toegepast op vraag-/antwoordberichten. (We denken nog na over een manier om zowel de vraagsteller als de -beantwoorder om toestemming te vragen, dus wie weet zie je deze functie nog wel een keer opduiken.)

Een bug opgelost waardoor de beschikbaarheidsstatus voor Blaze voor berichten werd gereset afhankelijk van de locatie waar je het bericht bewerkte. Bedankt aan iedereen die ons op dit probleem heeft gewezen. Dankzij jullie hulp konden we het probleem snel opsporen en oplossen!

Een probleem opgelost dat ervoor zorgde dat de nieuwe berichteditor op het web de acties die je met Ctrl+Z ongedaan had gemaakt niet opnieuw kon uitvoeren.

Als je Tumblr in een browser op je telefoon gebruikt en je vanuit een chatbericht "terug" gaat, ga je nu naar de juiste plek (bijvoorbeeld de activiteitenpagina of het dashboard).

Er was deze week tijdelijk een probleem met ingebedde Spotify-podcasts, maar dat is ondertussen alweer opgelost.

Version 29.1.1 van de Tumblr Android-app bevat een fix voor het probleem waarbij de app overschakelde naar het tabblad Voor jou wanneer je reageerde op berichten met een "Verder lezen"-optie.

🚧  Nog mee bezig

De oorlog tegen de spambots is nog steeds in volle gang. We werken hard aan het opruimen van de recente golf aan spambots en aan het voorkomen van hun terugkeer. Zoals gewoonlijk, als je spambots ziet, laat het ons dan weten zodat wij ze kunnen aanpakken.

Onze teams werken hard aan het bijwerken van onze documentatie. Als je iets ziet dat verwarrend of achterhaald is, kun je ons feedback geven.

🌱 Binnenkort

Voor alle fans van keyboards: de sneltoetscombinaties worden binnenkort verbeterd!

Voor alle fans van de iOS- en Android-apps, badgebeheer is in aantocht!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[tunisian]

“veel saus—patatje oorlog, kom niet met saus want dan start je oorlog” “hij was een tasjesdief nu die stacks passen niet” “ik heb slaaptekort want ik slaap te kort” 😮‍💨

[devosopmaandag]

Wij mensen zelf - paradoxaal genoeg

Je leest dingen, je ziet dingen, er gebeuren dingen en je voelt dat er lijnen lopen tussen al die losse delen. Het is belangrijk je best te doen de samenhang te doorgronden omdat het gevoel er een van dreiging, alertheid en diepe zorg is. Het begon dit keer met het lezen van Miriam Rasch' boek over de gevaren van het Dataïsme, daarna las ik een interview met techfilosoof Éric Sain over de gevaren van AI. De verkiezingsuitslag was natuurlijk de grootste gebeurtenis in ons land. De twee oorlogen vormen de sombere grondtoon van dat gevoel, Cyberwar is al langer de derde oorlog. En, o ja, de staat van onze planeet....

Sinds de verkiezingsuitslagen van afgelopen woensdag worden er in de media volop analyses losgelaten op de politieke landverschuiving en op wat ons mogelijk te wachten staat. Nederland zou een mediacratie zijn, een samenleving waarin de media als geheel de grootste politieke machtsfactor is. Elke uitspraak van politici wordt eindeloos herhaald op de miljoenen schermen en schermpjes die ons land telt, geraffineerde spots en advertenties worden op ons losgelaten.

Gisteravond keek ik naar opgenomen afleveringen van de Britse serie 'The Undeclared War', dat het heden op de hielen zit. Het is een uiterst geraffineerde dramatisering van een Russische internetoorlog gericht op het Verenigd Koninkrijk. Ik pik uit die verontrustende fictie, geschreven door Peter Kosminsky, een moment waarop een doorgewinterde fake news-redacteur aan een piepjonge journaliste uitlegt wat de crux is van wat ze doen. Ze moet allereerst vergeten wat voor haar journalistiek is. “De bedoeling is dat mensen eraan wennen dat alles een leugen is. Dat er geen waarheid is. En zodra ze dat aanvaarden.... wel, dan wint de grootste leugenaar..“ Dieper cynisme is bijna niet denkbaar. Dat kan fictie doen, een kraakheldere moment van inzicht bezorgen. Inzicht in wat voor wereld we leven in wat dit leven van ons nu is.

Er moet toch iets bestaan dat een tegenwicht kan bieden aan dat gevoel van dreiging, alertheid en diepe zorg. Natuurlijk is er maar één antwoord mogelijk op die vraag: wij mensen zelf – paradoxaal genoeg. Gistermiddag werd die vraag zo uitbundig beantwoord dat het mij vervulde van een soort geluk. Froukje Reitsema en ik speelden onze voorstelling 'Elkaar andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' voor het eerst voor een grotendeels Indisch publiek in Nijmegen. Ik las al tijdens het spelen van alles af aan die gezichten: aandacht, gespannenheid, ontroering, opluchting, gêne, reserve, overgave, verstilling. En in het nagesprek werden niet alleen al deze ervaringen gedeeld, maar ook ingesleten emoties, uitgekauwde verongelijktheid. Toen de inleider na afloop een beetje losjes refereerde aan het gegeven dat een kwart van de Nederlanders op Wilders had gestemd en dat het niet ondenkbaar was dat ook onder het publiek een aantal van hen zou zijn, werd het stil. Iedereen dacht het zijne. Ik kreeg weer vertrouwen, want dat alles is wie wij zijn, zomaar op een regenachtige middag ergens in ons land.

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[archivace]

Nový Amsterdam

NOVÉ HOLANDSKO

Vroege nederzetting - první pronikání (1609-1624) De eerste 15 jaar in het bestaan van de kolonie werd het eiland Manhattan slechts spaarzaam gebruikt door de Nederlanders. Prvních 15 let existence kolonie byl ostrov Manhattan Holanďany využíván střídmě. De kolonie was als steeds bedoeld als een winstgevende onderneming en niet als een middel om de Nederlandse cultuur over te brengen. Verder stroomopwaarts langs de Hudson lagen beverrijke en onontgonnen wouden Až zhruba do roku 1623 platilo v oblasti Nového Nizozemska právo jednotlivých lodí, až poté zde byly zavedeny zákony nizozemské. Pro osídlení byla nejprve vybrána oblast u ústí řeky Hudson, vhodná z důvodů klimatických, přístupu k oceánu a snadnému kontaktu s indiány, se kterými osadníci vedli čilý výměnný obchod – především s kožešinami. V těchto místech vznikaly nové osady, mj. zárodek nynějšího města Albany.

Eerste kolonisten (1624-1636) De passagiers werden spoedig verspreid: na ontscheping op het Noten Eylant (tegenwoordig Governors Island – setkání Gorbačov / Regan, Bush) bouwden ze een fort en windmolen op Noten Eylant. Na Ostrově guvernérů byla také vyhlášena provincie Nové Holandsko. V květnu 1624 připlula loď New Amsterdam, pronajatá Západoindickou společností, do Noten Eylant těsně pod ostrovem Manhattan. Kapitánem lodi Nieuw Nederlandt byl Cornelis Jacobsz. May, měl by také sloužit jako první guvernér kolonie. Na palubě lodi bylo asi třicet rodin ze Spojených sedmi provincií. Většina z nich byla původně jihoholandského nebo valonského původu (nyní Belgie) a holandsky mluvícího. V 16. století se přestěhovali na sever a na severu měli vlastní valonské kostely (např. Amsterdam, Haarlem, Leyden). Cestující byli brzy rozptýleni: po vylodění na Noten Eylant (nyní Governors Island) postavili pevnost a větrný mlýn na Noten Eylant.

Ze ontscheepten op de plaats waar nu de stad Albany ligt, de hoofdstad van de staat New York, en bouwden daar Fort Oranje (1624).

Vestingwerken Nebezpečí útoku kolonizátorů z jiných evropských zemí vedlo vedení Nizozemské západoindické společnosti k vytvoření plánu ochrany vzniklé oblasti. V roce 1625 byla většina osadníků přestěhována na Manhattan, kde Cryn Fredericks van Lobbrecht za řízení Willema Verhulsta vybudoval citadelu těsně nad jižním břehem ostrova. . Drie expedities volgden in de daarop volgende jaren, geleid door Adriaen Block, maar in 1614 leidde een fusie van vier Amsterdamse en een Hoornse Compagnie tot de oprichting van de Compagnie van Nieuw-Nederland. Tot de bewindhebbers behoorden Gerrit Jacobsz. Witsen en Lambert van Tweenhuysen. Toen in 1618 het vierjarig octrooi der Compagnie ten einde l

V té době vydělávaly bobří kůže v Evropě sužované velmi chladnými a dlouhotrvajícími zimami spoustu peněz; Kožešiny se používaly k výrobě nepromokavých klobouků. Vedlejším produktem obchodu bylo castoreum nebo bobří roh, který byl používán pro své předpokládané léčivé vlastnosti. In die tijd leverden beverhuiden veel geld op in Europa dat geplaagd werd door zeer koude en langdurige winters; de pelzen werden gebruikt voor het maken van waterdichte hoeden. Een bijproduct van de handel was castoreum of bevergeil dat gebruikt werd vanwege de veronderstelde geneeskrachtige eigenschappen

V následujících letech následovaly tři expedice vedené Adriaenem Blockem, ale v roce 1614 sloučení čtyř Amsterodamu a Hoornse Compagnie vedlo k vytvoření společnosti New Netherland.

Begin van Nieuw-Amsterdam - založen Nový Amsterdam (1626-1647), v první epoše jako město domů ze dřeva Legenda o úplatě Indiánů Německy: Dem Kauf folgte darüber hinaus eine mehrjährige Phase, in der die indianische Bevölkerung auf Kosten der Siedler bewirtet und mit Waren und Nahrungsmitteln versorgt werden musste.

Terwijl het fort gebouwd werd, leidde de groeiende oorlog tussen de Mohawks en de Mohicanen in het dal van de Hudson ertoe dat de West-Indische Compagnie de betrokken kolonisten ging verplaatsen naar de nabijheid van het nieuwe Fort Amsterdam. De dringende behoefte aan een vestingwerk, evenals het feit dat de kolonie als geheel geen winst maakte, leidde tot het versoberen van de oorspronkelijke plannen. In plaats van het originele metselwerkfort werd een eenvoudig blokhuis geconstrueerd, omringd door een palissade van hout en aarde. Een zaagmolen werd gebouwd op het huidige Governors Island.

Mezi výrazné osobnosti patřil například Peter Stuyvesant (1647-1653)

Stad Nieuw-Amsterdam (1653-1664) - Nový Amsterdam jako město z kamene

Bloei van de stad - rozkvět města Město vzkvétalo s příchodem městské vlády. Silnice byly vydlážděny oblázky, cihlové domy nahradily dřevěné, byly zavedeny střešní tašky a staré doškové střechy byly zakázány kvůli nebezpečí požáru. Za Paerl Straet byl postaven dvůr. Město se stalo úhledným s zametenými ulicemi a chodníky. Stromy ve městě byly esteticky prořezány a zahrady dostaly úhledný kosočtvercový, oválný nebo čtvercový tvar. Byla vydána vyhláška, která nařizovala zemědělcům trhat slepice a kurníky, pokud byly jasně viditelné ze silnice. Vlastníci s prázdnými pozemky na hlavních ulicích museli platit dodatečné daně, aby je povzbudili k tomu, aby s pozemky něco udělali. Příkop vykopaný v centru města byl po příkladu Amsterdamu modernizován na kanál, kompletně s dřevěnými podpěrami a krásnými kamennými mosty.

De stad bloeide door de komst van het stadsbestuur op. Wegen werden geplaveid met keitjes, bakstenen huizen vervingen houten exemplaren, er werden dakpannen ingevoerd en de oude rieten daken werden verboden wegens brandgevaar. Voorbij Paerl Straet werd een werf gebouwd. De stad werd netjes met aangeveegde straten en stoepjes. De bomen in de stad werden esthetisch gesnoeid en tuinen kregen een keurige diamant-, ovale of vierkante vorm. Er werd een verordening uitgevaardigd waarin stond dat boeren varkenskotten en kippenrennen moesten afbreken als ze duidelijk zichtbaar waren vanaf de weg. Eigenaren met lege stukken grond aan de hoofdstraten moesten extra belasting betalen om hen te stimuleren iets met de grond te doen. De sloot die door het centrum van de stad was gegraven werd opgewaardeerd tot een gracht naar Amsterdams voorbeeld, volledig met houten beschoeiing en fraaie stenen bruggen.

Anglická invaze

Op 24 september 1664 capituleerde directeur-generaal Peter Stuyvesant en droeg Nieuw-Amsterdam over aan de Engelsen. Stuyvesant drong aan op garanties voor de rechten van de burgers, die terechtkwam in de zogenaamde Articles of Capitulation, Artikelen van Overgave. 2.8 Herovering door de Republiek en definitieve overdracht

Herovering door de Republiek en definitieve overdracht

Na ondertekening van het Verdrag van Westminster op 19 februari 1674 werd de kolonie Nieuw-Nederland met de stad Nieuw-Amsterdam (New York) voorgoed overgedragen aan de Engelsen.

In navolging van de Glorious Revolution (de bestijging van de Engelse troon door de Nederlandse stadhouder Willem III), wilde Jacob Leisler, een oude Nieuw-Amsterdammer, de kolonie voor Nederland in 1689 heroveren met een opstand. Willem III voelde hier echter niets voor en de Opstand van Leisler, zoals die de geschiedenis in ging, liep met een sisser af. Leisler en kompanen werden opgehangen of onthoofd.

Po třetí anglicko-nizozemské válce bylo Nové Nizozemsko znovu krátce dobyto Nizozemci a přejmenováno na Nové Oranžsko (Anthony Colve se stal prvním guvernérem, do té doby oblast spravovali ředitelé Západoindické společnosti), ale po podpisu Westminsterského míru připadlo město definitivně Anglii a od té doby má trvale jméno New York.

RRITSKÁ ZÁMOŘSKÁ ÚZEMÍ V AMERICE

Britská zámořská území v Americe a založení Spojených států

Úspěšné anglické osídlení východního pobřeží Severní Ameriky začalo kolonií Virginie v roce 1607 v Jamestownu a s kolonií poutníků v Plymouthu v roce 1620. První volené zákonodárné shromáždění kontinentu, Virginská sněmovna měšťanů, byla založena v roce 1619. Harvard College byla založena v Massachusetts Bay Colony v roce 1636 jako první instituce vysokoškolského vzdělávání. Mayflower Compact a Fundamental Orders of Connecticut vytvořily precedenty pro zastupitelskou samosprávu a konstitucionalismus, které se rozvinuly v amerických koloniích. [59][60] Mnoho anglických osadníků byli nesouhlasící křesťané, kteří přišli hledat náboženskou svobodu. Původní populace Ameriky poklesla po příchodu Evropanů z různých důvodů, především kvůli nemocem jako neštovice a spalničky.

V prvních dnech kolonizace mnoho evropských osadníků trpělo nedostatkem potravin, nemoci a konflikty s domorodými Američany, jako například ve válce krále Filipa. Domorodí Američané také často bojovali se sousedními kmeny a evropskými osadníky. V mnoha případech se domorodci a osadníci stali závislými jeden na druhém. Osadníci obchodovali s potravinami a zvířecími kožešinami; domorodci pro zbraně, nástroje a další evropské zboží. Američtí indiáni naučili mnoho osadníků pěstovat kukuřici, fazole a další potraviny. Evropští misionáři a další cítili, že je důležité "civilizovat" domorodé Američany a naléhali na ně, aby přijali evropské zemědělské postupy a životní styl. Nicméně, s rostoucí evropskou kolonizací Severní Ameriky, domorodí Američané byli vysídleni a často zabiti během konfliktů.

Evropští osadníci také začali obchodovat s africkými otroky do koloniální Ameriky prostřednictvím transatlantického obchodu s otroky. [70] Na přelomu 18. století otroctví nahradilo smluvní nevolnictví jako hlavní zdroj zemědělské práce pro tržní plodiny na americkém jihu. [71] Koloniální společnost byla rozdělena ohledně náboženských a morálních důsledků otroctví a několik kolonií přijalo zákony pro nebo proti této praxi.

Třináct kolonií, které se staly Spojenými státy americkými, bylo spravováno Brity jako zámořská závislá území. [74] Všechny nicméně měly místní vlády s volbami otevřenými pro bílé mužské vlastníky majetku, s výjimkou Židů a katolíků v některých oblastech. S velmi vysokou porodností, nízkou úmrtností a stabilním osídlením koloniální populace rychle rostla a zastínila domorodé americké populace. [80] Křesťanské obrozenecké hnutí v letech 1730 a 1740, známé jako Velké probuzení, podnítilo zájem jak o náboženství, tak o náboženskou svobodu.

Během sedmileté války (1756–1763), známé v USA jako francouzsko-indická válka, britské síly dobyly Kanadu od Francouzů. S vytvořením provincie Quebec by kanadské frankofonní obyvatelstvo zůstalo izolováno od anglicky mluvících koloniálních závislostí Nova Scotia, Newfoundland a třináct kolonií. S výjimkou domorodých Američanů, kteří tam žili, mělo třináct kolonií v roce 2 více než 1,1770 milionu obyvatel, což byla asi třetina oproti Británii. Navzdory pokračujícím novým příchozím byla míra přirozeného přírůstku taková, že do roku 1770 se v zámoří narodila jen malá menšina Američanů. Vzdálenost kolonií od Británie umožnila rozvoj samosprávy, ale jejich bezprecedentní úspěch motivoval britské monarchy, aby se pravidelně snažili znovu potvrdit královskou autoritu.

Historie Spojených států (1776-1789)

Americká revoluce oddělila třináct kolonií od britského impéria a byla první úspěšnou válkou za nezávislost neevropské entity proti evropské mocnosti v moderní historii. V 18. století bylo americké osvícenství a politická filozofie liberalismu mezi vůdci všudypřítomné. Američané začali rozvíjet ideologii "republikánství" a tvrdili, že vláda spočívá na souhlasu ovládaných. Požadovali svá "práva jako Angličané" a "žádné zdanění bez zastoupení". Britové trvali na správě kolonií prostřednictvím parlamentu, který neměl jediného zástupce zodpovědného za žádný americký volební obvod, a konflikt eskaloval do války. V roce 1774 schválil První kontinentální kongres Kontinentální asociaci, která nařídila bojkot britského zboží v celých koloniích. Americká revoluční válka začala následující rok, katalyzovaná událostmi jako Stamp Act a Boston Tea Party, které byly zakořeněny v koloniálním nesouhlasu s britskou vládou.

Druhý kontinentální kongres, shromáždění zastupující Spojené kolonie, jednomyslně přijal Deklaraci nezávislosti 4. července 1776 (každoročně se slaví jako Den nezávislosti). V roce 1781 Články Konfederace a Věčné unie založily decentralizovanou vládu - tehdejší Spojené státy byly vpodstatě volnou konfederací téměř samostatných států, v čele s prezidenty, či guvernéry. Volná konfederace fungovala až do roku 1789, kdy byl zvolen první president USA George Washington, vůdce povstaleckých vojsk v boji za nazávislost a Spojené státy se takto přetvořily ve federativní republiku.

[joostjongepier]

Wat?   Portret van Rembrandt in oosterse kleding (ca. 1631) door Isaac de Jouderville, David overhandigt Uria de brief voor Joab (1619) door Pieter Lastman en Elisa weigert de geschenken van Naäman (1628-33) door Lambert Jacobsz.

Waar?   Tentoonstelling Rembrandt en tijdgenoten - Historiestukken uit The Leiden Collection in Hermitage, Amsterdam

Wanneer?   13 maart 2023

The Leiden Collection is de particuliere kunstverzameling van het Amerikaanse miljonairsechtpaar Thomas S. Kaplan en Daphne Recanati Kaplan. De collectie bestaat uit ongeveer 250 schilderijen en tekeningen. Het accent ligt op Nederlandse schilderijen uit de zeventiende eeuw en meer in het bijzonder de Leidse fijnschilders, zoals Gerard Dou. Vandaar ook de naam: The Leiden Collection. De kunstwerken worden vaak uitgeleend. Zo hangt er op dit moment een werk van Vermeer op de grote tentoonstelling in het Rijksmuseum. Hermitage Amsterdam, een museum dat, sinds de Oekraïne-oorlog niet meer wordt gevoed door de immense collectie van de Hermitage in Sint Petersburg, toont nu historiestukken uit de collectie van het echtpaar Kaplan onder de titel Rembrandt en tijdgenoten. Het gaat om scènes uit de Bijbel, de geschiedenis of de Griekse en Romeinse mythologie. In de zeventiende eeuw werd het schilderen van historiestukken beschouwd als het hoogst haalbare.

Isaac de Jouderville was een van de vroegste leerlingen van Rembrandt. De tentoonstelling opent met een portret van zijn leermeester, een kopie naar een werk van Rembrandt zelf. Vooral de kleding is door De Jouderville zeer gedetailleerd weergegeven. De lagen van de tulband lijken daadwerkelijk over elkaar heen te liggen en de sierspeld lijkt haast echt driedimensionaal.

Pieter Lastman was in de zeventiende eeuw de belangrijkste schilder van historiestukken. Rembrandt ging dan ook vanuit Leiden een tijdlang bij Lastman in de leer. De invloed van zijn leermeester op het werk van Rembrandt is onmiskenbaar. Even onmiskenbaar is echter dat in dit geval de leerling zijn meester ver is voorbijgestreefd. Niet alleen ontbreekt het clair-obscure, waardoor Rembrandt beroemd zou worden, ook mist het schilderij een natuurlijkheid die we later in het werk van Rembrandt wel vinden. Het geheel doet nogal aan alsof het in scène is gezet. Dat neemt natuurlijk niet weg dat Lastman een capabel schilder was. Details als het tafelkleed zijn prachtig uitgewerkt.

We zien een tafereel uit het Bijbelboek 2 Samuël. Koning David ziet vanaf zijn balkon Batseba, de vrouw van Uria, een soldaat. Hij laat haar bij zich komen en slaapt met haar. De gemeenschap blijft niet zonder gevolgen: Batseba blijkt zwanger. David laat daarop Uria terugkeren uit de strijd, zodat hij bij zijn vrouw kan slapen. Op die manier zou het, wanneer het kind geboren werd, lijken of Uria de vader was van het kind. Uria weigert echter naar huis te gaan en met zijn vrouw te slapen, terwijl zijn kameraden vechten. Daarop stuurt David hem terug naar het leger en geeft hem een brief mee voor zijn aanvoerder Joab. De inhoud van de brief: “Stel Uria op waar het hevigst wordt gevochten en geef hem geen rugdekking, opdat hij wordt getroffen en sneuvelt” (2 Samuël 11:15). Joab doet wat hem wordt opgedragen en Uria komt om. Daarna trouwt David met Batseba. Lastman geeft het moment weer net voordat David Uria de brief overhandigt die zijn doodvonnis bevat.

Ook Lambert Jacobsz., een mij onbekende schilder, beeldt een Bijbelverhaal uit. Naäman, de bevelhebber van het Aramese leger, lijdt aan melaatsheid. Op aanraden van een Israëlisch slavinnetje gaat Naäman naar Israël. Hij krijgt een brief mee van zijn koning aan de koning van Israël: “Met deze brief stuur ik mijn dienaar Naäman naar u toe, om door u van zijn huidziekte te worden genezen” (2 Koningen 5:6). De koning van Israël vermoedt boos opzet: “Ben ik soms God, dat ik kan beschikken over leven en dood? Hij stuurt mij deze man om hem van zijn ziekte te genezen. Let op mijn woorden: hij is uit op een conflict met mij” (2 Koningen 5:7). Elisa hoort hiervan en roept de koning op om de zieke man naar hem toe te sturen. Als deze bij zijn huis komt, heet Elisa hem niet welkom, maar stuurt iemand naar buiten met de boodschap: “Baad u zeven maal in de Jordaan, dan zal uw huid weer gezond worden en zult u weer rein zijn.” (2 Koningen 5:10). Naäman verlaat beledigd het huis van de profeet maar doet, op aandringen van zijn dienaren, toch wat Elisa hem heeft opgedragen. Hij geneest en keert terug naar Elisa om hem geschenken aan te bieden, die de profeet weigert. Die scène geeft Lambert Jacobsz. hier weer. Hoewel hier niet een van de grootmeesters van de zeventiende-eeuwse schilderkunst aan het werk is, is het toch een fraai schilderij dat een serene rust uitstraalt.

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - p 15 - hoofdstuk 3

vanaf pagina 15 praten de twee entiteiten over een zeker Oswald Brons, geboren in 1921 en Sophia Haken, geboren 1923. Vervolgens verteld een van de entiteiten over het bombarderen over een ziekenhuis in Leiden tijdens de WWII in 1944, waar daar Sophia, Oswald ontmoette. Later kregen ze een dochter,dat daarna met Delius trouwde.

Een van de twee entiteiten vraagt aan de ander om van het begin te beginnen. Het begin dat 14 februari 1967 blijkt te zijn.

Ergens tussen door laat de entiteit weten dat het "het jaar dat ze daar beneden nu hebben" 1985 is. Dus ik neem aan dat het verhaal zal eindigen in dat jaar (theorie).

Op pagina 18 begint het eerste hoofdstuk.

het hoofstuk bevindt zich tijdens een familiefeest in een herenhuis van een meneer genaamd Hendrikus Quist. Vanaf dit hoofdstuk zijn we in de "mensenwereld" waar nu men spreekt over een familie.

De familie praat zoals een familie. Coba, Onno, Diederic, Bob, de moeder, vader en tantes worden voorgesteld. Onno blijkt een grappig, bizar type te zijn, maar wel een interessante. De familie bevindt zich in Den Haag waar er toen een koude, verdrietige winter bevond. Een ene Onno sprak over van alles en nog wat door elkaar. (ik denk dat hij een van de protagonisten is)

Hoofdstuk 2, p 28

Een ene Max was na een avondje uitgaan twee vrouwen tegengekomen, een waarmee hij daarna naar haar huis meeging. Nadat hij terug weg ging, van haar apartement, stapte hij rond in Den Haag, waar hij ineens op een kruispunt een grote man zijn hand zag uitsteken, het was Onno. De twee ontmoeten elkaar en reden samen na overleg richting Amsterdam. de twee spraken en er werd onthuld dat Onno onlangs in de krant zat, door het vertalen van de taal etruskisch, vandaar dat Max hem herkende. Daarna werd er onthuld dat Max sterrenkunde in Leiden studeert. Er is tussen hun een onbegrijpelijke band ontstaan en nu weten we ook wie de "Deluis" was waar de twee entiteiten over spraken: Delius Max.

Hoofdstuk 3, p 37

Onno vertelt, tijdens de rit, hoe hij het etruskisch heft ontcijfert. Daarna spraken ze over sterren en vervolgens over de talen vande wereld. Het was een fascinerend gesprek om te lezen. Daaropvolgend spraken ze over de vader van Onno, Meneer Quist. Blijkbaar was hij oud-premier, waarbij het kabinet-Quist tot de donkerste vier jaar van de menselijke beschaving hoorde. Maar toch was Onno defensief tegenover zijn vader.

Max begon ook over zijn vader en dat pro-duits gezind was en hoe zijn vader en moeder elkaar leerde kennen. De moeder van Max was joods en daardoor wou hij met haar scheiden, maar Eva Delius liet dat niet toe. Daarna had de vader hun adres verraden en hij werd naar een rooms-katholiek college gebracht. Zijn grootouders(moeders kant) waren ondergedoken en werden vervolgens ook verraden door de vader en ze werden vervolgens naar Auschwitz gevoerd waar geen van hen terugkeerde. Max werd in een familie gezet en pas na de oorlog zag hij zijn vader terug in een krantenartikel, dat sprak over zijn executie.

Onno schrok van dit verhaal, maar bekeek Max niet in een ander licht. Hij was alleen verbaasd over hoe hij zo koel over zulke ervaringen sprak. Onno dacht aan zijn eigen moeder en hoe zij vergast werd in een vernietegingskamp en hoe zijn familie in het verzet zat.

Ze bevonden zich in een troostende stilte. Ze leefde mee in elkaars verhalen en vonden een soort troost in mekaar. Daarna begonnen e na een diepe stilte weer te praten en vragen te stellen over elkaar. En of ze kinderen hebben en een vrouw(hebben ze allebei niet). Ze waren ook verrast dat ze even oud waren en op de zelfde dag verwekt waren (Max was 3 weken te vroeg geboren op 6 november en Onno op 27 november). Hierdoor hadden ze een "schok der herkenning". Vervolgens namen ze afscheid en beloofde elkaar weer te bellen.

Dit was een heel boeiend hoofdstuk om te lezen!

[gpfansnl]

De strijd is AAN! 😱

[jurjenkvanderhoek]

HET VERHAAL VAN KUNSTENAAR EN VODDENBOER JOPIE

“Ik ben begonnen met schilderen, net zoals ik begonnen ben met ademhalen. Het is gewoon een drang, van binnenuit, net als eten en drinken.” Voor Jopie Huisman is beelden leven, zichzelf uitdrukken in verf of met potlood is een eerste levensbehoefte. Natuurlijk zat in de handel in vodden en oud ijzer ook een deel van zijn bestaan, maar naast eten en drinken en ademhalen was de kunst van vitaal belang. Zijn verhaal is opgetekend en neergeschreven in het boek “JOPIE HUISMAN Schilder van het mededogen”. Als samensteller van deze rijk geïllustreerde uitgave wil Eelke Lok er niet zijn naam aan verbinden, want het is het verhaal van Jopie Huisman. Wat Lok anderzijds natuurlijk wel doet door deze opmerking op het eerst blad te vermelden, onder een gekopieerde opdracht van Jopie. Ere wie ere toekomt.

In zijn laatste fase van leven kijkt Huisman terug op zijn bestaan, maakt een korte autobiografie dat als vertelling in het boek is opgenomen. Jopie heeft het idee dat hij langzaam aan het verdwijnen is, en wil denkelijk naast zijn omvangrijke oeuvre aan kunstwerken nog kwijt wat hem heeft bewogen. Het nagelaten werk, de tekeningen en schilderijen, is zijn leven. Daarin staat zijn kijk op het eigen en ieder anders bestaan uitgetekend en afgeschilderd. Wie de figuratie bekijkt leest deze mens. En omdat Jopie Huisman in zijn werk zo dicht bij zichzelf is gebleven spreekt het aan, en blijft het appelleren aan het gevoel. Dit is wat hij is, wie hij was en zoals hij zal blijven. “Empathisch en autodidact. Zelfbewust en bescheiden”, somt Eelke Lok in het voorwoord de eigenschappen van de man op. “Rustig in gezelschap, maar spraakzaam in het gesprek. Onpeilbaar en kwetsbaar. (…) Ogenschijnlijk nonchalant, maar perfectionistisch in z’n kunst. Trots op zijn wortels, maar werelds in zijn denken.”

De verhalenverteller vol humor en filosofische wijsheden heeft in zijn werk een tijdloze levensvisie nagelaten. Zijn beeltenissen zijn voor wat betreft emotie en compassie van alle tijden. Deze spreken in al hun kwetsbaarheid generatie op generatie onmiskenbaar aan. Het Jopie Huisman Museum in Workum kent ieder jaar weer een grote toeloop aan kijkers en bewonderaars. De vodden van Huisman zijn geen hype gebleken, maar hebben een eeuwig leven gekregen. Op het moment dat de man achter die geschilderde oude meuk in bevlogen bewoordingen zijn bestaan omschreef, leek het alsof het werk niet zonder dit verhaal kon bestaan en weg zou kwijnen wanneer de schilder het zelf niet meer zou kunnen verhalen. Niets blijkt minder waar. De verhalen leven door in het werk. Huisman had de bijzondere gave om het woord om te zetten in beeld.

Jopie was de jongste in het gezin. Hij kijkt met genoegen terug op zijn opvoeding. Hij had een gelukkige jeugd. Een humoristische vader met een hart van goud, een rasechte verhalenverteller, een harde werker. Een eenvoudige en nederige moeder, zeer gelovig en dankbaar voor alles wat ze bezat. “Mijn moeder was een vrome vrouw. (…) Ze zat boordevol met natuurlijke liefde. Van haar heb ik geleerd: alles wat niet de liefde als basis heeft, is niet echt.” De middelen van bestaan in het gezin Huisman waren minimaal, maar er werd nooit geklaagd. Als kind zwierf Jopie met anderen door de natuur rond Workum. Huisman beschrijft deze omgeving zoals deze toen was en wij er nu met weemoed op terugkijken. Een land vol weidevogels, slootjes waaruit je kon drinken, een rijke diversiteit aan planten en bloemen. “Ik heb het gevoel alsof ik het paradijs beschrijf en dat was het ook voor ons. Bij de horizon hield de wereld op; daarbuiten waren alleen Karl May, Jules Verne en Robinson Crusoë en de zon, de maan en de sterren.”

Hij benoemt zijn leven eveneens als opgetogen en voldaan. Hoewel hij wel tegenslagen heeft gekend. In de oorlog werd hij van straat gepikt en op transport gezet naar Duitsland. Het lot spaarde hem en hij kon ‘onder begeleiding van een engel’ vluchten. Toen zijn eerste huwelijk stuk liep viel Huisman in een zwart gat. Van de hemel kwam hij in de hel. De voorwerpen uit de vodden die hij jarenlang had bewaard getuigden van een schrijnende armoede. “Voor mij waren dat de meest waardevolle dingen die ik bezat; daar kon ik mijn gevoel bij kwijt.” In die nederige en vernederde spullen zag hij zijn eigen toestand weerspiegeld. Hij ging ze schilderen en ze hielpen hem uit het dal omhoog te krabbelen. De compassie en het mededogen waarmee Huisman zijn onderwerpen tegemoet trad geven het werk nu nog een diepzinnige inhoud. Een teneur die de boodschap van de schepper blijft verkondigen.

“Dat ik kan schilderen is een gave, een gift, iets dat ik heb gekregen. Daar kun je niet trots op zijn of het een succes noemen, want dan ontken je de betekenis van het woord ‘gave’. Ik ben er wel heel blij mee en het maakt me dankbaar.” Juist doordat Jopie Huisman in zijn werken vooral zichzelf bleef en zijn ziel en zaligheid erin heeft gelegd, spreken deze nog steeds aan. In het boek zijn de kunstwerken onderverdeeld in levensfases. Jopie-kenner en expositiesamensteller Annemieke Schors heeft het werk in chronologische volgorde gezet en van een karakteristieke tekst voorzien. Daardoor is de groei van de kunstenaar door zijn kunst nauwgezet te volgen. Naast het werk dat hem vooral bekendheid gaf, zijn er zoveel meer  andere werken die tot de verbeelding spreken en op het gevoel spelen.

Huisman weet zich in diverse stijlen te uiten. Tekent evenzo vakkundig als dat hij schildert. Vooral fijnzinnig en gedetailleerd. Maar hij kan ook met een grote dosis humor illustratief op een cartooneske wijze zijn omgeving tegemoet treden. Dan schuurt hij tegen het werk van James Ensor. En ik zie ook gelijkenis met het werk van Bram Vermeulen. Zou Bram van Jopie geweten hebben, zoals Freek hem kende? Ondanks dat Huisman de wereld grotesk kon plaatsen wist hij deze ook met teder gevoel weer te geven. Vooral de benadering van hem na aan het hart liggende mensen, zoals zijn moeder en zijn kinderen, krijgen in zijn werk een ‘voorkeursbehandeling’. In de portretten van heit Ypke die naast elkaar zijn afgedrukt komt de scherpzinnigheid en het humoristische karakter van Jopie naar voren. In de eerste kop zijn alle rimpels en plooien te vinden, is het zware leven van de man geschreven in zijn huid. Het andere portret is meer een illustratie, als een karakterschets is zijn vader neergezet met de nadruk op de handen en het baaien hemd.

Jopie Huisman heeft een scherp oog. Hij kan om het onderwerp kijken en ziet het wezen. Het zijn van de door hem afgebeelde mens, de natuur van de omgeving en het aard van de versleten voorwerpen. Doordat hij zich sterk aangetrokken voelt tot de zelfkant van het leven, de mensen die niet gezien worden, spreekt hij in zijn werken ruimschoots tot de verbeelding. In zijn tekeningen en schilderijen geeft hij de voorwerpen, de kleding, de schoenen een tweede zin in het bestaan. De mensen krijgen een eeuwig leven toegemeten, ze zijn niet vergeten. “Je bent alles kwijt. Het enige dat je nog echt bezit, is je verdriet. Je voelt je met al je kleine zekerheden in de asla geschoven.”

Op het eind, wanneer Huisman inmiddels een bekende Nederlander is geworden en een grote schare bewonderaars heeft, bereidt hij zich voor op een verdwijnen naar een hoger elders. Zijn onderwerpkeuze verandert en hij tekent meer dan hij schildert. Hij grijpt terug op zijn begintijd en maakt een kleine mistige wereld. Vervallen en afgetakelde schuurtjes en vissershuisjes. De charme en nostalgie van het geleefde leven. De afgetrapte voetbalschoenen van Abe. “Ik maak steeds kleinere dingen, want ik ben zelf aan het verdwijnen.” In 2000, zijn sterfjaar, tekent hij een zelfportret gezeten achter de ezel. We zien Jopie op de rug, werkend aan wat op een dorpsgezicht lijkt. Hij lost als het ware op in het beeld. Zijn bestaan in de achtergrond is al verdwenen, hij gaat er zelf achteraan. Een karakteristiek beeld, zoals al zijn werken aarden naar zijn leven.

JOPIE HUISMAN Schilder van het mededogen. Samenstelling Eelke Lok. Teksten Jopie Huisman, Annemieke Schors, Eelke Lok. Uitgeverij Noordboek in samenwerking met het Jopie Huisman Museum, 2024.

[corverver010]

DE BLOG VAN VRIJDAG 23 AUGUSTUS 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is weer bijna weekend, dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag vrijdag 23 augustus 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende update, maar dadelijk eerst een mok cappucino ☕️ en zie ik jullie weer dadelijk in de volgende update, ¹>

Zo dat was weer een lekker bakkie, en ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik straks eerst even mijn eigen douchen, 🚿🪒 en ga ik daarna even de wasmachine aanzetten, en ga ik daarna even rond 8,30 uur weer boodschappen doen, 🚴‍♂️🛒 en verder ga ik dadelijk eerst even de ochtend ritueel doen, en ga ik vandaag ook weer wat oude foto's plaatsen, en verder zie ik wel weer, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ²>

Zo boodschappen heb ik weer binnen, ze zijn nu heel de overkant waar ik woon een steiger aan het bouwen, niet van gehoort, maar misschien de buren aan de overkant wel, zou wel onderhoud wezen denk ik, zijn wel huizen van voor de oorlog, nou begint ook donker te worden denk straks weer regen en storm met harde windstoten, is codegeel afgegeven door de @knmi.nl heb net nog zonder jas even boodschappen gedaan, dus laat maar gaan waaien, zou ik zeggen, en ga ik zo even wat te eten maken, ³>

En daarna even weer wat oude foto's plaatsen, en verder heb ik voor ik boodschappen heb gedaan ook mijn eigen lekker geducht, en de wasmachine aangezet, ga ik straks ook nog even de wasophangen, en verder laat ik het even voor vandaag, lekker rustig aan doen, is bijna weekend dus veel oude foto's en een zelfgemaakte filmpje vandaag, en verder zie ik wel weer wat ik nog ga doen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁴>

Zo ook die steiger aan de overkant van waar ik woon is ook weer klaar ooievaarstraat oudenoorden denk dat ze maandag gaan beginnen aan de overkant, zou wel groot onderhoud wezen, aan het eind van de straat bij de vletstraat, hoef niet dat wordt binnenkort gesloopt daar komt nieuwbouw voor terug, och ja heb weer wat te melden, zijn allemaal woningen van havensteden maar die bouwers mogen wel iets aan hun taal gebruik doen, het woordje k is regelmatig te horen, ⁵>

Tot nu toe is er nog geen ene druppel regen gevallen en ook geen harde wind waar ze over hadden, codegeel leek vanmorgen even dat het ging regenen maar niet dus, en waait wel maar niet hard, maar morgen hoef ik gelukkig geen boodschappen te doen, heb ik vandaag al gedaan, en heb ik ook weer wat oude foto's geplaatst, en ga ik zo even wat te eten maken, dus voor straks allemaal eet smakelijk, en zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁶>

Zo heb wel weer genoeg oude foto's geplaatst, ga nog even genieten van de avond, en ga ik nog even wat doen, zo als weer foto's voor morgen in mijn fotoarchief opzoeken, heb er genoeg, en ga ik ook weer wat cover foto's opzoeken voor mijn blog, en daar ook weer een overzicht filmpje maken, dus heb nog genoeg te doen, en de steiger aan de overkant is klaar voor gebruik, dus zie ik jullie weer in de laatste update van vandaag, ⁷>

Nou dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb mij vanmorgen lekker geducht, boodschappen gedaan, heb weer wat oude foto's geplaatst, en heb de wasmachine aangezet, en had weer wat te melden, dus is het wel weer mooi geweest, dus wens jullie voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁸<