#phantom van rina sawayama starts playing

[madeliefkrans]

ik snap dat mijn vader altijd zei dat ik mijn kamer, ons huis uit moest. dat dromen niet genoeg was. dat het leven mooier was dan mijn fantasieën. destijds ergerde ik me aan zijn uitspraken. ik snap het nu.

we lijken op elkaar, natuurlijk. hij schreef ooit dat hij als tiener, jongvolwassene droomde om modeontwerper te zijn. maar dat hij daar niet volledig voor durfde te gaan. ik zie hoe hij melancholisch wordt van lichtjes in de avondstad, ik zie hoe hij huilt om dramedies.

mijn moeder wilde met hem trouwen omdat dat praktisch was voor haar werk. hij vroeg haar alsnog ten huwelijk op een bankje in venetië.

de dromer, romanticus in mij, komt van hem.

ik snap dat hij mij gunde oog in oog te staan met alles wat buiten mijn comfortzone lag.

in plaats daarvan was ik bang, en keerde ik me naar de wereld in mijn computer. ik neem het mezelf niet kwalijk, die online wereld bood steun die ik offline niet kon vinden. ik vormde vriendschappen, maakte herinneringen, ontwikkelde mijn talenten. maar ik heb online maar enkele keer verweven met offline. ik hield het gescheiden. nog steeds.

wat sindsdien is veranderd, is dat mijn leven naast het internet verrijkt is.

als zestienjarige leerde ik nauwelijks levenslessen. ik voelde andermans ogen branden in mijn rug, vooral die van mijn ouders. ik voelde me niet vrij om fouten te maken, om te experimenteren. ik schaamde me, voor alles. ik was onzeker, over alles.

wat als ik was uitgekomen voor een van mijn vele verliefdheden? het meisje uit de vierde klas, de jongen met oranje in zijn groene ogen, de langharige punkdrummer, de bioloog naast me in de klas.

wat als ik was uitgekomen voor waar ik me zorgen over maakte? het stikken onder de zorg van mijn moeder, haar borstkanker, mijn zelfbeeld, mijn broertjes.

het verleden dient niet, dat weet ik. nu, tien jaar later, houd ik mijn zestienjarige mij vast, en zeg ik tegen haar: ik snap dat je bang ben, dat mag, het is spannend. het spijt me dat je niet het gevoel hebt dat je mag groeien. je bent goed genoeg, je bent compleet. altijd al geweest, en dat ga je altijd zijn. ik weet dat je denkt dat het niet beter wordt, maar dat wordt het wel. en hoe, lief meisje, en hoe.