#pszczelarstwo

[invedion]

🐝 Lyson Mobile Apiary - project Application for our client from beekeeping industry. Android and iOS platform. Full integration with Bluetooth Low Energy scale. Daily automatic hive measurements with history up to 21 days back. Advanced apiary management with intuitive beekeeping journal and more. This application is a Mobile Swiss Army Knife....for this industry. 📢 Get free BONUS: link

Always feel free to contact us: http://www.invedion.com

If you like it you can find more information about it on our social media:

✔️ Youtube

✔️ Facebook

✔️ Twitter

✔️ Instagram

[beeboxes]

Jakie zalety posiada stojak do ula Dadant?

Każdy pasjonat pszczelarstwa powinien na swojej pasiece posiadać nie tylko ule, ale także odpowiednie akcesoria, dzięki którym praca będziesz jeszcze większą przyjemnością. Jednym z nich jest stojak do ula Dadant, który zapewnia stabilność, ochronę oraz ułatwia pracę. Stojaki te nie tylko chronią ule przed wilgocią i szkodnikami, ale również ułatwiają dostęp do nich, co jest kluczowe podczas wykonywania czynności związanych z opieką nad pszczołami.

Stabilność i bezpieczeństwo dzięki stojakowi do ula Dadant

Stojak do ula jest zbudowany z myślą o zapewnieniu stabilnego podparcia dla uli. Dzięki solidnej konstrukcji ule są uniesione na odpowiedniej wysokości, co ułatwia pracę pszczelarzom i minimalizuje ryzyko przypadkowego przewrócenia się uli. Wysokość stojaka pozwala na komfortowe wykonywanie czynności związanych z rewizjami, karmieniem czy zbieraniem miodu. Dodatkowo stojak do ula Dadant tworzy barierę między ulami a podłożem, chroniąc je przed wilgocią, błotem oraz szkodnikami.

Wygoda pracy i dostęp do uli

Przede wszystkim warto pamiętać o tym, że stojak do ula Dadant to nie tylko narzędzie zapewniające stabilność, ale również ułatwiające pracę pszczelarzom. Dzięki uniesionemu ulowi, pszczelarz może wygodnie pracować na wysokości, nie obciążając swojej postawy. To znacznie ułatwia rewizje, wymianę ramki czy dodawanie pożywienia pszczołom. Dostęp do dna uli jest swobodny, co pozwala na skuteczne monitorowanie zdrowia i kondycji pszczół.

[grzegorzpawluk]

Duże, silne rodziny pszczele, dzięki bardzo dobrym matkom pszczelim , MATKI PSZCZELE http://www.pawluk.net.pl 694 800 220 #pszczelarstwo #beekeeping #matkapszczela #matkipszczele #buckfastbees #buckfastqueens #buckfastqueen #apis #mellifera #insects #owady #duża #silna #rodzina #familybee #beefarm #beefamily https://www.instagram.com/p/Cos3A2AI8X4/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[sajtom]

Zobacz swój miód pod mikroskopem. Kto zgadnie jaki to pyłek? Usługę analizy miodu można zlecić poprzez platformę https://sklepsajtom.pl/badania-miodu #miód #pszczelarstwo #pszczelarz #analizapyłkowa #badaniemiodu

[koval-nation]

41) Nagajbacy, Nağaybäks (nazwa własna Nağaybäk, w liczbie mnogiej Nağaybäklär; ros. Нагайбаки) – turecka grupa etniczna w Rosji, wyznająca prawosławie. Obecnie większość Nagajbaków żyje w rejonie nagajbackim, a także rejonie czelabińskim, położonych w obwodzie czelabińskim. Według wyników spisu powszechnego z 2002 r., w którym Nagajbacy pierwszy raz od wielu lat zostali uznani za odrębny naród, w Federacji Rosyjskiej żyje 9600 przedstawicieli tej nacji. Oznacza to, iż ich liczba spada, jako że w 1926 r., w ostatnim spisie powszechnym, w którym można było deklarować narodowość nagajbacką, zadeklarowało ją 11 200 osób. Pochodzenie Nagajbaków nie jest jasne. Niesprecyzowana jest też geneza samej nazwy społeczności. Istnieją teorie wiążące ich pochodzenie z Nogajami (koncepcje te opierają się głównie na nazwie tej społeczności), inne znów mówią, iż nazwa ich pochodzi od imienia Nogaj, który miał być wodzem części Baszkirów, która dała początek Nogajom, zaś sami Nagajbacy są Baszkirami. Poza tym istnieją teorie, które mówią, iż naród ten pochodzi od plemion ugrofińskich, podbitych i wynarodowionych przez Tatarów. Najczęściej jednak obecnie wiąże się ich ze zmuszonymi przez Iwana Groźnego do przejścia na prawosławie Baszkirami. Nagajbekowie dość licznie brali udział w wojnach napoleońskich, i pochodzący z tego ludu żołnierze uczestniczyli w walkach w Europie Zachodniej a potem w okupacji Francji. Powróciwszy do ojczyzny weterani wojenni założyli kilka osad nazwanych od miast i osad zachodnioeuropejskich, w których byli, m.in. obecny ośrodek administracyjny okręgu nagajbackiego _ Ferszampenuaz (którego nazwa pochodzi od francuskiej wioski Fère-Champenoise, gdzie 25 marca 1814 r. Nagajbacy brali udział w bitwie), Berlin, Leipcig (od niemieckiej nazwy Lipska). Jedna z powstałych wtedy osad została nazwaną na cześć francuskiej stolicy Pariżem (w końcu XX w. budując nową wieżę telewizyjną w nagajbackim Pariżu, w także w nawiązaniu do francuskiego Paryża nadano jej wygląd pomniejszonej około dwukrotnie wieży Eiffla; budowlę tę uroczyście otwarto w 2005 r.).

Kultura Nagajbaków jest zbliżona do kultury baszkirskiej i tatarskiej, zapożyczyła jednak wiele od Kozaków, dlatego określani są niekiedy mianem „tatarskich kazaków”. Wyrazem tego jest m.in. fakt, iż tradycyjny strój kobiet nagabajskich przypomina ubiór kereszeńskich Tatarów (także wyznających prawosławie), podczas gdy ubiór męski zbliżony jest do kozackiego. Tradycyjna literatura nagajbacka zachowała się w zasadzie tylko w formie ustnej. Do dnia dzisiejszego żywe są stare pieśni i inne utwory ludowe. Inaczej niż innych, pokrewnych grup ludności wyznających islam, wśród chrześcijańskich Nagajbaków, prawdopodobnie pod wpływem cerkiewnym wykształciły się tradycje śpiewów chóralnych. Nagajbacy używają języka z rodziny tureckiej, pośredniego pomiędzy językiem tatarskim a baszkirskim, dlatego różne źródła uznają ich to za grupę etniczną Tatarów, to za grupę Baszkirów, to znów za odrębny naród. Podstawą tradycyjnej gospodarki Nagajbaków jest rolnictwo, duże znaczenie ma także hodowla zwierząt, wypasanych na stepie. Rolnictwo nagajbackie także było typu „stepowego”; siali głównie pszenicę, a ponadto owies i jęczmień. Znane był pszczelarstwo. Nagajbacy znani byli z umiejętności ciesielskich oraz budowy pojazdów konnych.

Osiedla nagajbackie (auł) znajdowały się nad brzegami rzeki i zwykle składały się z jednego gospodarstwa, którego zabudowania zbudowane były na planie kwadratu. Domy mieszkalne i zabudowania gospodarskie stanowiły osobne budynki. Mieszkania, zbudowane z bierwion łączonych zrębowo zwykle składały się z dwóch izb.

Są rdzenną ludnością turecką w Rosji, uznawaną za odrębny naród na mocy rosyjskiego ustawodawstwa. Większość Nağaybäków zamieszkuje obwody Nagajbakski i Czebarkulski obwodu czelabińskiego. Mówią subdialektem środkowego dialektu języka tatarskiego, znanego jako dialekt Nagaibak. Historycy rosyjscy i tatarscy zwykle traktują Nağaybäków jako integralną część Tatarów z Wołgi; mniejszość uważa Nağaybäków za odrębną grupę etniczną. W rosyjskim spisie powszechnym z 1989 r. 11 200 osób określiło się jako Nağaybäks, a w 2002 r. liczba ta spadła do 9600. Pochodzenie Nağaybäków jest niejasne. Jedna z teorii umieszcza Nağaybäków jako odgałęzienie Nogais. Inne relacje podają, że są to Tatarzy z Wołgi, ochrzczeni po upadku chanatu kazańskiego. Najbardziej prawdopodobna teoria, według Wielkiej Encyklopedii Rosyjskiej z 1994 r., głosi, że przodkowie Nağaybäków tradycyjnie zamieszkiwali centralne dzielnice Chanatu, na wschód od Kazania i najprawdopodobniej byli potomkami ludu Nogajów i Kipczaków. W XVIII w. zasymilowali także niewielką grupę chrześcijan z Iranu i Azji Środkowej. Najpopularniejsza teoria w Tatarstanie głosi, że byli to służący Tatarom z chanatu kazańskiego, którzy zostali przymusowo ochrzczeni przez Iwana IV i przesiedleni na granicę pomiędzy nomadami Baszkirami, którzy byli już wcieleni do Rosji, a nomadami Kazachami jako strażnicy granic. Jeszcze inna teoria głosi, że Nağaybäkowie byli tataryzowanymi ludami fińskimi, którzy strzegli granic chanatu kazańskiego. Demonim Nağaybäk pojawił się w źródłach pisanych dopiero w XIX wieku, chociaż marginalna teoria potwierdza jego istnienie aż do XVII wieku. Wieś Nagajbak, od której pochodzi nazwa dzisiejszego rejonu Nagajbakskiego, znana jest od lat trzydziestych XVIII wieku.

Wiarygodne dowody historyczne dotyczące ludu Nağaybäk zaczynają się od zapisu z 1729 r., w którym wyszczególniono 25 wiosek „nowo ochrzczonych [Tatarów]” (ros. новокрещёны) w Ufa uezd, na wschód od rzeki Kama. Najprawdopodobniej osiedlili się wokół Ufy w drugiej połowie XVII wieku, po ukończeniu linii obronnej Kama Abatis (1652–1656). Podczas buntów tatarskich i baszkirskich na przełomie XVII i XVIII wieku Nağaybäkowie pozostali lojalni wobec Imperium Rosyjskiego. Rząd nagrodził ich hurtowym przeniesieniem Nağaybäków do majątku kozackiego i przydzielił Nağaybäków do obrony Fortu Menzelinsk.

Kolejny fort obronny zbudowano w 1736 roku we wsi Nagajbak, 64 wiorsty od Menzelińska (dzisiejszy rejon bakaliński). Nowa twierdza stała się ośrodkiem „nowo ochrzczonych”, a do 1744 r. populacja pobliskiego Nağaybäk wzrosła do 1359 osób w jedenastu wioskach. W 1795 r. odnotowano dwie kolejne wsie Nağaybäk. Pierwotna rasa Nağaybäk została stopniowo rozrzedzona napływem innych schrystianizowanych Tatarów, werbowanych do służby kozackiej (Yasak Tatars i Tiptärs). Rząd nakazał ich przeniesienie na tereny Nağaybäk, w większości chrześcijańskie, aby uniknąć codziennych kontaktów między chrześcijańskimi i muzułmańskimi Tatarami, a nowi osadnicy szybko zawierali małżeństwa mieszane z miejscowymi. W 1773 roku Fort Nagaybak został zatrzymany na drodze buntu Jemelyana Pugaczowa. Lojalni Kozacy i żołnierze pod dowództwem kapitana Rushinsky'ego uciekli do Menzelinska; większość pozostałych żołnierzy przyłączyła się do buntu i wzięła udział w oblężeniu Ufy. Pugaczow mianował „nowo ochrzczonego Persa” imieniem Tornow na atamana Nagajbaka. W styczniu 1774 roku mała kompania rządowa wyparła rebeliantów z Fortu Nagaybak, ale Tornov powrócił w siłach i odzyskał kontrolę nad fortem. Dwa tygodnie później cały korpus wojsk rządowych stłumił rebelię. Fort stał się bazą wypadową karnych wypraw na pozostałości armii Pugaczowa. Kawaleria Nağaybäk brała udział w wojnach napoleońskich i późniejszej okupacji Paryża. W 1842 roku Kozacy z Nağaybäk przenieśli się ze swojego dawnego gospodarza w Forcie Nagaybak na wschód, do dawnej gubernatorstwa Orenburg. Tutaj założyli łańcuch wiosek nazwanych na cześć bitew wojen napoleońskich, w tym dzisiejszy Parizh, nazwany na cześć bitwy pod Paryżem w 1814 r., Fershampenuaz (od bitwy pod Fère-Champenoise), Kassel (po walkach pod Kassel w Hesji), Trebij (po bitwie pod Trebbią) w 1799 r. itd. Fershampenuaz pozostaje do chwili obecnej centrum dystryktu Nagaybaksky. Kolejna grupa Nağaybäków osiedliła się na terenie dzisiejszego obwodu orenburskiego. Ci Nağaybäkowie osiedlili się na terytoriach tradycyjnie muzułmańskich, a na początku XX wieku wrócili na islam i ponownie zasymilowali się z etnosem tatarskim.

Większość Nağaybäk to chrześcijanie, którzy w XVIII wieku zostali w dużej mierze nawróceni. Tradycyjny ubiór kobiecy Nağaybäk jest podobny do stroju Tatarów Keräşen, jednak ubiór męski zawiera wiele elementów munduru kozackiego. Są oni oficjalnie małą ludnością tubylczą.

Nagaybakowie pod imieniem nowo ochrzczonych Ufa byli znani od początku XVIII wieku. Pod koniec XVIII wieku mieszkali w obwodzie werchneuralskim, twierdzy Nagaibak (w pobliżu nowoczesnej wioski Nagaibakovo w obwodzie bakalińskim w Baszkirii), wsi Bakaly i 12 wsiach. Oprócz Kozaków Nagaibak w tych wioskach mieszkali Tatarzy Teptyari, a między nimi a Kozakami istniały intensywne więzi małżeńskie. W 1736 roku dekretem cesarzowej Anny Ioannovny, w celu wzmocnienia pogranicza ze stepami kazachskimi na terytorium południowego Trans-Uralu, na rzece Ik założono twierdzę Nagaibak. Na nabożeństwa gromadzili się tam nowo ochrzczeni ludzie, którzy przenieśli się z Tatarów i Baszkirii wraz z żonami i dziećmi z dystryktu Ufa. Część Nagaibaków mieszkała w osadach kozackich obwodu Orenburg: Podgórny, Giryal, Alabaital, Ilyinsky, Nezhinsky. 26 lutego 1842 roku wydano Najwyższy dekret Mikołaja I w sprawie przesiedlenia Nagaibaków na Ural Południowy. Według informacji z encyklopedii „Narody Rosji” pod redakcją A. V. Tiszkowa, opublikowanej przez wydawnictwo BRE, najbardziej uzasadniona opinia dotyczy pierwotnego zamieszkiwania przodków Nagaibaków w centralnych rejonach chanatu kazańskiego i możliwości ich przynależność etniczną do grup nogajsko-kipczackich.

Według elektronicznej wersji BRE, podstawą etniczną Nagaibaków byli ochrzczeni Tatarzy Kazańscy, którzy przenieśli się na wschodni rejon Transkamy prawdopodobnie w 2. połowie XVII w. – na początku. XVIII wieku. Jednocześnie w ramach tej wersji nie wyklucza się udział potomków ludów Nogais i ugrofińskich Uralu w etnogenezie Nagaibaków. V. N. Witewski nazwał Nagaibaków, potomkami Ar Tatar-Murzas, którzy zostali ochrzczeni wkrótce po zdobyciu Kazania przez Iwana Groźnego. F. M. Starikov argumentował, że Nagaibakowie to ochrzczeni Tatarzy, ludzie z Arska. Wielu autorów popiera pochodzenie Nagaibaków od ochrzczonych Nogais, którzy oderwali się od głównej części Ordy Nogai. Być może Nagaibakowie pochodzą ze świty wojskowej Syuyumbike[13][15], córki Mangyt Yusuf-biy. Według etnografa M. A. Krukowskiego wśród grupy Trójcy-Bakali istnieją legendy o baszkirskich i mongolskich korzeniach tego ludu. Obecność mongolskiej haplogrupy C3-M217 wśród Kryashenów i Nagaibaks, A. M. Tyurin zakłada pochodzenie części Kryashenów, czyli Nagaibaks, od ochrzczonych Nogais i częściowo od ochrzczonych Kałmuków. W dniach 10 września – 5 listopada 2016 r. w Kazaniu, w Narodowej Galerii Sztuki „Khazine” Państwowego Muzeum Sztuk Pięknych Republiki Tatarstanu, prezentowana była wystawa „Tradycyjna kultura Nagaibaków Południowego Uralu”, zorganizowana przez Ministerstwo Kultury Republiki Tatarstanu, Ministerstwo Kultury Obwodu Czelabińskiego, Narodowa Galeria Sztuki „Khazine” Państwowego Muzeum Sztuk Pięknych Republiki Tatarstanu, muzeum obiektów kultury Nagaibak we wsi Popovo, rejon Czebarkul, obwód czelabiński, MKUK „TsMS” we wsi Ferchampenoise, rejon Nagaibak, obwód czelabiński. Podczas uroczystego otwarcia (prezentacji) wystawy, które odbyło się 9 września 2016 roku, wystąpił zespół folklorystyczny Nagaybak. Opublikowano katalog wystawy.

Przodkowie ludu Nagaibak byli nomadami. Ich zadaniem była ochrona granic Imperium Rosyjskiego przed obcymi. Ich kultura i język uległy osłabieniu w czasach ZSRR, ale podjęto wysiłki, aby je ożywić po upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku. Mówią dialektem tatarskim. W przeciwieństwie do większości Tatarów, nie są oni muzułmanami. Dziś ludzie Nagaibak żyją na wsiach. Niektóre z ich wiosek zapraszają turystów i mają cztery muzea kultury. Istnieje co najmniej 12 zespołów folklorystycznych prezentujących swoją muzykę, taniec i kulturę. Większość Nagaibak to rosyjscy prawosławni. Potrzebują szansy na znalezienie lepszych sposobów zarabiania na życie. W idealnym przypadku uzyskają zaawansowane wykształcenie, dzięki czemu będą mogli zostać lekarzami i biznesmenami.

[robertmatola]

Konwencja PiS, czyli pszczelarstwo wyborcze. Kaczyński nie pozostawił złudzeń

http://dlvr.it/Sq8CVy

[organisationskoval]

834) Botswana Scouts Association - narodowa organizacja skautowa Botswany, została założona w 1936 r. i została członkiem Światowej Organizacji Ruchu Skautowego w 1958 r. Stowarzyszenie skautów Botswany tylko dla chłopców twierdzi, że zrzesza ponad 10 000 skautów; jednak WOSM wymienia tylko 2075 członków w 2011 r. Skauci w Botswanie dorastają, ucząc się umiejętności outdoorowych od swoich rodziców i rodziny. W życiu codziennym wykorzystują takie umiejętności, jak budowanie ognia i gotowanie, znajdowanie kierunku podróży za pomocą słońca i gwiazd, węzły, pionierstwo, pierwsza pomoc i nie tylko. Grupy skautowe spotykają się w lokalnych szkołach lub na świeżym powietrzu w wioskach. Skauci byli zaangażowani w projekty samopomocy i inne działania na wsi. Niektóre z tych długoterminowych projektów to hodowla drobiu, pszczelarstwo, obróbka drewna i metali oraz produkcja owoców i warzyw. Skauci często wybierają się na długie, pełne przygód wyprawy do buszu. Ich wycieczki wymagają dużej ostrożności, ponieważ jest tam wiele niebezpiecznych zwierząt, takich jak słonie i lwy. Przywództwo dorosłych mężczyzn jest trudne w Botswanie, ponieważ dorośli mężczyźni nie wiążą się z dziećmi, dopóki nie osiągną wieku 14 lat. W rezultacie większość przywódców to kobiety, nauczyciele i duchowni. Wiele oddziałów skautowych ma własne ogrody warzywne i uczy się, jak dbać o bydło, owce i kozy. Odznaka członkowska Botswana Scouts Association przedstawia głowę lwa, symbol używany od czasu, gdy Botswana była kolonialną gałęzią brytyjskiego skautingu.

[wydawnictwoliterackie]

Tak słodkiej i smakowitej książki jeszcze nie czytaliście. Zresztą zobaczcie sami. Pszczoły wiedzą, co dobre 🐝🐝🐝 Niezwykła opowieść Joachima Pettersona o owadach, od których zależy nasza przyszłość, już w przedsprzedaży: https://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/4587/Pszczoly---Joachim-Petterson #joachimpetterson #pszczoły #ekologia #miód #slodkachwila #pasieka #pszczelarstwo #wszystkiestronyliteratury @bisysla_thebook

[kasandra16-16]

Skansen Sierpc - Żniwa 2017 #2

Kasandra16-16 D.M.

[salamin-enterprises-blog]

Beekeeping season is at peak. Many beekeepers go minimalist for inspection purpose but gloves and veils are still a must. Fact check: Honey bees mostly die after stinging. Protect yourself and the bees too. Use gloves and veils at least. We produce more than 15 different styles of leather (cowhide / goatskin) and mesh gloves. #beekeeping #protectthebees #apiculture #backyardbeekeeping #urbanbeekeeping #beekeeperslife #beekeepersofinstagram #beekeeper #apiary #beekeepingequipment #protectiveclothing #leathergloves #beekeeperslife #bee #savethebees #honeyworks #apicultura #bienenzucht #včelařství #apicoltura #pszczelarstwo (at Sialkot, Punjab) https://www.instagram.com/p/BxClLVenMpv/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=br433xs57wae

[stalowastopa]

Co za widok!l‼️ 3 dni po przeprowadzce było pochmurnie i zimno (około 5 stopni). Dziś pierwszy cieplejszy dzień. Pszczoły jak szalone opuściły ule. Oswajają się z nowym otoczeniem, szukają wody i pyłku. Chyba teraz naprawdę poczułem wiosnę ☀️ Pozdrawiam! Kamil 🐝📸 #pasieka #pszczoly #ule #il #pszczoły #pszczelarstwo #ostrzeszów #kamilcuchon #ostrzeszow #bee #bees #beehives (w: Ostrzeszów) https://www.instagram.com/kamil_cichon_/p/BwO-oJanM7q/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1laxiis2ee7ps

[sajtom]

Dlaczego nie warto dodawać miodu do gorącej herbaty

Hydroksymetylofurfural (w skórcie HMF) to związek organiczny pochodzący z reakcji odwodnienia niektórych cukrów, głównie fruktozy - jednego z głównych cukrów występujących w miodzie. Składnik ten tworzy się powoli podczas przechowywania miodu, ale powstaje bardzo szybko, gdy miód jest podgrzewany (rysunek 1) [1]. Oznacza to, że hydroksymetylofurfural powstaje w wyniku rozkładu cukrów pod wpływem ciepła i jest dowodem na to, że miód jest podgrzewany lub gotowany. HMF generalnie nie występuje w świeżym miodzie. HMF jest stałą, żółtą substancją, która ma niską temperaturę topnienia, ale jest dobrze rozpuszczalna w wodzie.

Powszechnie wiadomo, że miód zawiera wiele różnych rodzajów cukrów. W rzeczywistości badania wskazują, że miód zawiera około 40% fruktozy, 28% glukozy i 3% sacharozy [2]. Cykliczny aldehyd HMF jest wytwarzany w miodzie poprzez degradację fruktozy i pokrewnych cukrów (rysunek 2 - reakcja powstawania HMF). Podgrzanie miodu podczas jego przetwarzania zmniejsza jego lepkość, co może zapobiegać krystalizacji lub fermentacji, ale sprzyja reakcji powstawania HMF. Oprócz ogrzewania na powstawanie HMF w miodzie wpływa kilka innych czynników, takich jak właściwości fizykochemiczne miodu (pH, zawartość wolnych kwasów, kwasowość całkowita, zawartość laktonów i zawartość minerałów), aktywność wody (aw), stosowanie pojemników metalowych oraz stres termiczny i fotochemiczny [3]. Dla przykładu HMF stosunkowo łatwo tworzy się w warunkach niskiego pH nawet w niskich temperaturach. Wysoka zawartość wody w miodzie także sprzyja tworzeniu HMF. Literatura fachowa sugeruje szereg różnych szlaków, w których HMF powstaje z fruktozy i sacharozy [4]. Szybkość tworzenia HMF zależy również od stosunku fruktoza:glukoza i rodzaju powstających cukrów, ponieważ doniesiono, że przy pH 4,6 fruktoza ma pięciokrotnie większą reaktywność niż glukoza, a wysoki stosunek fruktoza:glukoza przyspiesza reakcję.

HMF może być stosowany jako wskaźnik nadmiernej obróbki cieplnej w wielu produktach spożywczych, takich jak miód, soki owocowe, mleko UHT, dżemy, wyroby alkoholowe czy słodycze. W miodzie HMF jest wskaźnikiem jakości - załącznik II dyrektywy Rady 2001/110/WE określa kryteria składu miodu, w tym zawartość HMF (określoną po przetworzeniu i zmieszaniu). Międzynarodowe normy żywnościowe wymagają, aby zawartość hydroksymetylofurfuralu w miodzie po przetworzeniu nie przekraczała 40 mg/kg. W krajach tropikalnych wartości te są wyższe, ponieważ miód powstaje w warunkach sprzyjających powstawaniu HMF. Miody piekarnicze zwolnione są z kryterium poziomu HMF.

Laboratoryjne oznaczanie HMF w miodzie jest kluczowe, aby zagwarantować, że miód nie został nadmiernie przegrzany podczas przetwarzania. Stosowana w laboratorium SajTom Light Future metoda może dokładnie określić ilościowo poziomy HMF w miodzie z limitem 1 mg/kg, aby udowodnić, że próbka miodu spełnia kryteria jakości. Testy na HMF można wykorzystać jako wskaźnik jakości miodu, zwiększając zaufanie konsumentów do produktu. Badanie poziomu hydroksymetylofurfural w miodzie może również pomóc także hurtownikom i sprzedawcom detalicznym w weryfikacji autentyczność miodu w dowolnym punkcie łańcucha dostaw i dostarczając dowody na to, że produkty oferowane do sprzedaży są zgodne z etykietą.

Dlaczego stężenie HMF jest ważne? Potwierdzono, że HMF i jego pochodne mają działanie genotoksyczne, mutagenne, rakotwórcze, uszkadzające DNA, organotoksyczne i hamujące działanie enzymów. HMF ma działanie cytotoksyczne w wysokich stężeniach, ponieważ związek powoduje podrażnienie błon śluzowych, skóry, oczu i górnych dróg oddechowych. Ważną konkluzją jest to aby nie dodawać miodu do gorącej herbaty - nie dość, że miód traci wówczas wiele cennych właściwości prozdrowotnych, to prowadzi to do wytwarzania szkodliwego HMFu. Z drugiej strony HMF ma także pozytywne efekty na organizm ludzki: jest antyoksydantem hamującym powstawanie wolnych rodników oraz ma działanie antyalergiczne. Co ważne, miód o wysokiej zawartości HMF nie powinien być podawany pszczołom, ponieważ jest dla nich szkodliwy, prowadzi do osłabienia rodzin. Niskie stężenia HMF w pokarmie użytym do karmienia czerwiu nie prowadzi do jego obumierania, ale kondycja larw jest słabsza, co udowodniono w badaniach naukowych [5]. Z drugiej jednak strony wysokie sężenie HMF w badaniach doprowadziło do 100% śmiertelności czerwiu.

Literatura

1. White, J.W. (1994) Bee World 75 (3): 104-117

2. Solayman M, Islam M, Paul S, Ali Y, Khalil M, Alam N, Gan SH (2015) Physicochemical properties, minerals, trace elements, and heavy metals in honey of different origins: a comprehensive review. Compr Rev Food Sci Food Saf. 5:219–233

3. Spano N et al (2006) An RP-HPLC determination of 5-hydroxymethylfurfural in honey: the case of strawberry tree honey. Talanta 68:1390–1395

4. Shapla, U.M., Solayman, M., Alam, N. et al. 5-Hydroxymethylfurfural (HMF) levels in honey and other food products: effects on bees and human health. Chemistry Central Journal 12, 35 (2018).

5. Krainer S, Brodschneider R, Vollmann J, Crailsheim K, Riessberger-Gallé U. Effect of hydroxymethylfurfural (HMF) on mortality of artificially reared honey bee larvae (Apis mellifera carnica). Ecotoxicology. 2016 Mar;25(2):320-8.

[koval-nation]

12) Szapsugowie (ros. шапсуги) – lud należący do adygejskiej rodziny narodów. Pochodzą z Kaukazu. Obecnie większe ich grupy zamieszkują region Tuapse w Kraju Krasnodarskim w Rosji, miasto Soczi i Adygeję. Tereny, na których żyją, są częścią krainy historycznej zwanej Czerkiesją. W XIX wieku, po klęsce poniesionej w walkach z Rosjanami, wielu Szapsugów uciekło do Turcji i na Bliski Wschód, tworząc tam diaspory. Do dzisiaj wielu z nich żyje w Jordanii (głównie w Ammanie i Wadi as-Sir), Izraelu (Kefar Kama), Syrii, Turcji, Europie i Stanach Zjednoczonych. Szapsugowie są w ogromnej większości sunnickimi muzułmanami. Posługują się jednym z dialektów języka adygejskiego z rodziny języków abchasko-adygijskich. Według niektórych danych w 1926 roku Rosję zamieszkiwało ponad 4 tysiące Szapsugów. Jednak aż do 2002 roku nie istniała dla nich oddzielna kategoria w rosyjskich spisach ludności. W spisie przeprowadzonym w 2002 roku 3231 osób zadeklarowało tą narodowość. Szapsugowie byli niegdyś jedną z największych grup Adygejczyków nad Morzem Czarnym. Mieszkali na terenach pomiędzy rzekami Dżubga i Szache (był to tak zwany Mały Szapsug) oraz na północnych stokach Kaukazu (doliny rzek Antchir, Abin, Afine, Bakan i Szipe; był to tak zwany Wielki Szapsug). Wzmianki o Szapsugach pojawiają się w czasie buntu Adygejczyków przeciwko Chanatowi Krymskiemu, w którym brali udział. Razem z innymi ludami kaukaskimi, pod dowództwem imama Szamila, stawiali zacięty opór siłom Imperium Rosyjskiego chcącym podporządkować sobie ich ziemie. Dali się wówczas poznać jako znakomici żołnierze. W 1860 razem z Natuchajcami i Ubychami stworzyli konfederację plemion, posiadającą własne władze i parlament. W 1864, wraz z rosnącym naporem Rosjan, większość z nich opuściła rodzime strony i udała się na emigrację do Imperium Osmańskiego. Część diaspory uległa asymilacji lub przyłączyła się do społeczności Czerkieskiej. Na terenach, które podporządkowało sobie Imperium Rosyjskie, pozostało około 2 tys. Szapsugów.

W 1924 roku bolszewicy utworzyli Szapsugski Rejon Narodowy ze stolicą w Tuapse. W roku 1945 został on przekształcony w Łazariewski Region Kraju Krasnodarskiego. W roku 1990 doszło do pierwszego zjazdu Szapsugów, na którym podjęto decyzję o wspólnych działaniach na rzecz przywrócenia im Narodowego Regionu. Cel ten udało się osiągnąć w 1992 roku. Tradycyjna kultura Szapsugów jest bardzo podobna do kultur innych ludów adygejskich. Większość z nich pracuje w rolnictwie, uprawiając winorośle lub zajmując się hodowlą bydła i koni. Popularnym zajęciem jest także pszczelarstwo. W czasach przedislamskich byli wyznawcami politeizmu. Czcili bogów będących uosobieniem zjawisk naturalnych. Do najważniejszych bóstw ich panteonu zaliczano Szible (boga burz i błyskawic), Sozerzesza (boga płodności) oraz Jemisza i Akina (opiekunowie zwierząt).

Shapsug (Adyghe: шапсыгъ, rosyjski: шапсуги, turecki: Şapsığlar, arabski: الشابسوغ, hebrajski: שפסוגים) (znany również jako Shapsugh lub Shapsogh) - jedno z dwunastu głównych czerkiesów plemion czerkieskich. Historycznie rzecz biorąc, plemię Shapsug stanowiło jedną z największych grup Adyghe czarnomorskich (Причерноморские адыги). Zamieszkiwali obszar pomiędzy rzeką Dżubgą (w języku Adyghe: Жьыбгъэ oznacza „Wiatry” lub „Dolina Wiatrów”) a rzekami Szache (tzw. Mały Szapsug) i wysoko położonymi obszarami górskimi północnej części kraju, zbocza pasma Kaukazu wzdłuż rzek Antkhir, Abin, Afips, Bakan, Ships i innych rzek (Bolszoj Shapsug lub Greater Shapsug). W Rosji pozostała populacja Shapsugów żyje głównie w dystrykcie Tuapsinsky (Tuapse) Kraju Krasnodarskiego, miejskim dystrykcie Łazarevsky w Soczi oraz w Republice Adygei (głównie w dystrykcie Takhtamukaysky i Teuchezksky), które stanowiły niewielką część historycznej Czerkiesji. Jednakże obecnie główne społeczności Shapsug znajdują się w Turcji, Izraelu (Kfar Kama), Jordanii (Amman, Na'our, Marj Al-Hamam, Wadi Al-Seer), Libanie (Trypolis, Berkayel-Akkar), Iraku, Syrii, Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Pierwsi Czerkiesi, którzy osiedlili się w Ammanie, pochodzili z plemienia Shapsug, w wyniku czego dzielnica Shapsug jest uważana za najstarszą dzielnicę stolicy Ammanu i była jej dolnym miastem; jednak inni Czerkiesi z Kabardyjczyków, Abadzekh, a plemiona Bzhedug również osiedliły się później w Ammanie.

Dziś Shapsugowie są trzecim pod względem liczebności plemieniem czerkieskim na świecie, po najliczniejszym plemieniu kabardyjskim i drugim najliczniejszym plemieniu abzaskim. Szapsugowie to najliczniejsze plemię czerkieskie w Izraelu, trzecie pod względem liczebności w Turcji, gdzie żyje większość z nich, i piąte pod względem liczebności w Rosji. W Jordanii, po Abzachach, najliczniejszymi plemionami Adyghe są Shapsug i Kabardyjczycy. Shapsug mówią subdialektem języka adygejskiego. Według niektórych pośrednich danych w 1926 r. w Rosji było ponad cztery tysiące Shapsugów, ale lud Shapsug był wymieniany jako odrębna grupa w rosyjskich spisach ludności dopiero w 2002 r., kiedy to odnotowano 3231 mieszkańców. Shapsugowie mieszkający w Republice Adyghe zostali wymienieni ogólnie jako Adyghe, a nie Shapsug w szczególności, ponieważ są plemieniem Adyghe (czerkieskim), a nie odrębną grupą etniczną. W dystrykcie Takhtamukaysky zbiornik, który został zbudowany w 1952 roku, został nazwany na cześć plemienia Shapsug (ros. Шапсугское водохранилище), ponieważ obszar ten był zamieszkiwany przez to plemię od tysięcy lat i był uważany za część historycznej Shapsugii, regionu w historycznej Czerkiesji.

Shapsugowie to jedno z 12 plemion czerkieskich. Pod koniec XVIII wieku ugruntowali swoją pozycję budzącej strach siły militarnej. Był to czas, kiedy Imperium Rosyjskie stawało się wystarczająco silne, aby zadawać potężne ciosy nawet innym imperiom, takim jak Turcy. Rosjanie musieli zawrzeć układ z Shapsugami. W latach sześćdziesiątych XIX wieku większość Czerkiesów albo została zabita, albo przeniosła się do Turcji, znanej wówczas jako Imperium Osmańskie. Od końca lat dwudziestych do trzydziestych XX wieku Czerkiesi Shapsug otrzymali własny region autonomiczny. Od tego czasu zaliczani są do Adegeis, kolejnego ludu muzułmańskiego z tego regionu. Mówią dialektem języka Adegei. Czerkiesi Shapsug w Rosji żyją na północ od Morza Czarnego. Dużo więcej z nich mieszka w Turcji, Syrii, Jordanii czy Iraku. Więcej z nich mieszka w Turcji niż w Rosji. Niewiele wiemy o tym, jak żyją dzisiaj Czerkiesi Shapsug. W niektórych miejscach zawierających listę narodów Rosji nie ma już ludu Shapsug. Podobnie jak inni Czerkiesi, Shapsugowie są muzułmanami sunnickimi. Nie są to jednak pobożni muzułmanie. Niektórzy z nich jedzą nawet wieprzowinę, co dla muzułmanów jest kluczowym tabu.

[stupidogioco]

Pięknie 😍😍😍

[iciekawahistoria-blog]

Współczesna replika figury Honigschlecker, co w wolnym tłumaczeniu oznaczać może "miłośnik, lizacz miodu". Figura stoi od 2007 roku w ogrodach zamku Vöhlinschloss w Illertissen,  Bavaria (Saksonia), Niemcy i jest autorstwa Birgit Maria Jönsson. Fot. Elisabeth Fazel.

[kaskolive]

@Regrann from @nankaa1 - Mamy już #miódlipowy 🍯mniam! 😋 Pracowite #pszczoły mocno się napracowały, dziękujemy! #miód 🍯 #honey #bee #bees #beekeeping #pszczelarstwo #ul #hive #lipa #lime #linden #lindenhoney #limehoney #apismellifera #zdrowie #health #zdrowazywnosc #zdrowadieta #healthyfood #pasieka #pasiekagalicja #miódwkrakowie #urbanbees #urbanhoney - #regrann (at Shakhovskoy District)