#sen buralarda yokken

[kalbiyarimkiz]

Sen yokken buralarda

Biz hep kaybedeniz...

[biredebi]

Ne yapıyorsun?

Yaşamaya çabalıyorum. Sonunda nerede ineceğimi planlamadan trene biniyorum mesela. Bir elimde defterim diğerinde kalem, yazıyorum olanı biteni. Etrafta gördüklerimi, kadınları, çocukları, sevgilileri. Yalnızlığımı yazıyorum. Aşkı yazıyorum. Sahte ve gerçek aşkı. Senden sonra aradığım ama bulamadığım aşkı. Arkadaşlığı, kardeşliği, kalleşliği yazıyorum; sırtımdan bıçaklayanıda, sırtımdan o bıçağı çekip çıkaranıda. Seni ilk gördüğüm yeri, ilk kez elini tuttuğum caddeyi, sana sarıldığım o istasyonu yazıyorum. İlk kez yanağına kondurduğum buseyi, o buseyi kondurduğum tiyatroyu yazıyorum. Gittiğimiz cafeyi, içtiğimiz kahveyi, yediğimiz yemeği yazıyorum. Aslında hep seni yazıyorum ama sen yoksun ya buralarda o işte benim yapamadığım, barışamadığım. Sen başkasında ve ben yalnız başımayım ya işte onu yazıyorum. Yazıyorum ama yaşayamıyorum.

Şiirler dökülüyor parmaklarımdan kağıda. Durduramıyorum ne kalemi ne de kelamı. Akıyor kalbimden kağıda. Resmen içine işliyor defterin; acım, kederim, efkarım ve yalnızlığım. Sonra deftere bile acıyorum. Yazdığım tüm yaprakları koparıp atıyorum. Defteri görsen içi koparılmış sayfaların arkasında bıraktığı izlerle dolu. Defter ferahlıyor aslında ama bıraktığı izler dahi gösteriyor ne denli acı çektiğimi, ne denli acı çektirdiğini.

Sen yokken bir kadınla tanıştım mesela. Konuştuk aynı senle olduğu gibi; 3 hafta. Seni anlattım ona da. Anlatıyorum ya seni herkese; bakkala, manava, balıkçıya, doktora. Seni anlattığımda acıdı bana önce. Sonra da öfkelendi bana. Neden anlatıyorsun dedi. Belli ki unutamamışsın, ne onu, ne yaşadığını ne de yaşayamadığını. Belli ki yara bandı istiyorsun hayatına onu unutmak için ama ben unutturamam dedi onu sana. Ben o değilim dedi bana. Ben benim dedi bana. Sen ise o olmuşsun haberin yok dedi bana. Senin gibi yapmadı ama. Ağzından döküldü sözler, gördüm duygusunu yüzünde, duydum üzüntüsünü sesinde. Konuştu benimle. Susmadı senin gibi. Susarak değil son bir kez sarılarak gitti bu yaralı adamdan. Yaşa dedi bana.

Ne yaptığımı ben bile bilmiyorum aslında. O kadar çok sustun ki zamanında, ben konuştum şimdi sorduğun soruya. Şimdi sen söyle bakalım: Ne Yapıyorsun?

[doriangray1789]

ŞÖHRETİNİ KAYBEDEN POPSTAR..

SESLİ DÜŞÜNCEMSİ..

Merhabalar. Kısa bir süre önce mental izolasyon yapmak üzere ara verdiğim sosyal medya alanına (5 ay ara vermiştim) yokluğun sırrına ermiş, erenlerin bağından dermiş, hiçliğin suyundan içmiş vahdet-i vücut kavramını eritmiş bir fenâfillah olarak giriş yapmış bulunmaktayım. Anarşist düşünce yapısının para etmediğini kavradığım için artık daha rahmani öğeler ile yazılar yazmanın; kaybettiğimiz şu dünya hayatının karşılığı olarak en azından cennet arsasından bir kulübe edinmenin yolu olabileceğini düşündüm. Gerçi benim şu fani dünyada bir kulübem var, Akyaka da fakat belediye ile yol problemi yaşayabileceğimi düşünerek sırrımı vermiyorum. Tüm bu çabam beni mücessem biri yapmaya yeter mi yetmez mi bakacağız. Şimdi buraya kadar okuyup sabırsızlığına yenilerek en yakın arkadaşına ‘’ Şeyh olmuş’’ diye yazanlar varsa, onları bu aristokrat komplolarından dolayı kutluyorum. Benim yer ile olan bağlantısızlığım ermişliğimden değil. Sadece arada arpa şekeri ile mayayı fazla karıştırıyorum. Buralarda yokken dm den yazan, özlemlerini belirten, güzel sözlerini benimle harcayan arkadaşlara teşekkür ederim. Bir arkadaşımız şöyle yazmış; ‘’ Yazmak zor iştir. Bırakırsan o da seni bırakır. Burada bulunmadığınız her an, aleyhinize çalışır ve takipçi kaybedersiniz.’’ Bu yazıyı okur okumaz, Ajdar’ın keline bir tokat da ben indirip kaybettiğim şöhreti kazanayım dedim ama sanırım artık maalesef Ajdar’ın kelini tokatlamak da eskisi kadar prim yapmıyor. İş başa düştü madem yazmaya devam edelim dedim. Aslında yazmadığım sürenin, şu an şu satırları yazarken bende hissettirdiği şey; ‘’ Yaz ulan. Silivri soğuktur moğuktur ama annem de kazak örer ne yapalım’’ hissidir. Ama tabi bu bir his! Rasyonellerin hislerine yenik düşmemek gibi bir defans anlayışları vardır. Bunu da akılla filan çok bağdaştırıp, çıkarın üstünü örterler. Waterloo savaşını kaybettiren hatalı süvari manevrasını bilmeyen kimse, Saint Helena adasının bana ait olduğunu da bilemez. Bakın benim de içinde bulunduğum bir grup var ki bu arkadaşlar Roman okumayı bir parça küçümser. Yani Tarih, Siyaset, Felsefe filan dururken.. peh peh peh.. Böyle bir Roman mı okuyorsun? Sen hiç Gustave Le Bon okumadın mı lar filan.. Bakın arkadaşlar, Roman okuyan insan salt iyi ve salt kötü insan modeline inanmaz! Okuyanlar bilir; bende yazılarımda salt kötü insan motifini kullanırım..Bu aslında biraz doğru biraz yanlış. Bu sebeple ‘’kitap okuyun’’ tavsiyeme karşılık, sadece Roman dışında alanlarda seçim yapmayın. Kitap soranların hemen hemen hepsi, Roman dışında kitapları sormuşlar. Pek âlâ Roman da okuyun. Gelecekle ilgili hayallerinizi, arzularınızı, amaçlarınızı bir parça inşa edebilmenin yolu, bilanço yapmaktır! Roman okumayan insanlar, bilanço yapamazlar. Bilanço sadece bilgi değil, yeterlilik de ister! Çevremizde ebedi bir zırlama eylemi içinde olan prostatlı amca vahşetinin sebeplerinden en ilk sıradaki budur! Bu Boomer tayfası; her bulduğu şişeye su doldurup istiflemesi, sık sık balkon yıkaması, tuşlu telefon kullanması, F klavyeden Q klavyeye geçememesi; bir fıkrayı ya çok uzun ve komik olmayan yada çok küfürlü ve komik olmayan versiyonlar ile anlatması ve kitap okumaması ile ünlüdür! Okumazsan kendi sanılarını semtine, şehrine, ülkene, dünyaya filan mâl etmeye kalkarsın. Bu fikirsel cihat anlayışının ne kadar bok bir sonuç almamızı sağladığını en iyi bilenler tarafından takip edildiğimi sanıyor olmanın verdiği güvene yaslanmakta hiçbir nakıslık hissetmiyorum.(Nefes al)Ben sanıyordum ki öpüşünce her şey geçecek. Havanın rengi atacak, yağmur yağacak, tüm tabiat benim öpüşüyor olmama en uygun doğayı sağlamakla mükellef, koşturup duracak.. Öyle olmuyor ama değil mi? Siz siz olun gençler, ilk öpüşmenizi kamuya açık alanlarda tecrübe etmeyin! Çünkü bu kardeşinizin ilk hülyası, yukarıda bahsettiğim Boomer cemiyetine üye bir sığırın ‘’ Nooluyo orda. Edep edep’’ höykürmesi ile noktalandı! Halbuki hayatta kalacak kadar okunsa, karne ile de olsa kitap dağıtılsa büyük bir problem eşiğini geçeceğiz.

[hasanakbal19]

Sen Yokken…

Sen yokken buralarda, yalnızlık tek başına dolaşıyordu. Gördüm, hüznünü ve ağlıyordu… HASAN AKBAL

[kunyekultursanat]

Sen Yokken…

Sen yokken buralarda, yalnızlık tek başına dolaşıyordu. Gördüm, hüznünü ve ağlıyordu… HASAN AKBAL

[ballisutperisi]

04/03/2024 dislerimi fircalarken beyaz kopuklere odaklaniyorum. bagciklarimi baglarken cicek desenlerini inceliyorum. raflari duzenlerken tuttugum her seyin adini sesli soyluyorum. annemi iyi olduguma ikna etmek icin telefon konusmalarini uzun tutuyorum, mutlu seyler anlatiyorum. aksam yemegi kotuyse bile guzel oldugunu soyluyorum. bu sabah otobusten inene dek seninle konustum. bunu artik yapmiyorum, yapmazdim, beni tetikleyen neydi bilmiyorum. ben bir keresinde cok guzel sevilmistimle baslayan cumlelerin sonunu adinla noktaliyorum. tepeden tirnaga bulastigim pislik bir tek senin oldugun yeri kirletemiyor. sana duydugum ofkeyi unutmamak icin dort yil once cok hircin bir mektup yazdim, bugun hala gulumseyerek okuyorum. topragi bir arada tutan agac kokleri gibi dagilmami engelleyen tek sey sendin. ardindan dagilmanin bile oyle guzel bir tadi vardi ki. sen yokken diye bir sey mumkun degil, seni gittigim her yere tuy kadar buhar gibi pamuk sanki oyle hafif goturuyorum. senden aldim kendime kattim, benden aldin kendine kattin. sol gozum, sag kolum, uzun saclarim, boynum, buralarda bir yerlerde kanima karismis akip gidiyorsun sanki. ayni anda ayni kelime agzimizdan cikiyor bazen, eminim. kanina girdigin birinin mutsuz bir hayat surmesi imkansiz. yeserttin, isittin, ninnilerle uyuttun, bir masala uyandirdin. sagligin yerinde olsun diye her gun dua ediyorum. her insanin anlatacak bir seyleri vardir. tum insanlik bilgeliginden yararlansin isterdim. hayatim boyunca konusmam icin bana ait olan tum zamanlari seni birilerine anlatarak geciriyorum. birileri sana benziyor, birileri sana benzesin diye ugrasiyorum. butun o sansursuz tatli konusmalar ve birbirimize karistigimiz geceler simdi nerede? ben bile senin icinim, demistin bana. simdi benimle ilgili hicbir seyi merak etmiyor olusun beni oyle derinden yaraliyor ki. bir cocuktan hoslaniyorum hatta belki asik bile olurum, eminim ki bilsen adima cok mutlu olurdun. cok sevil canim, oyle cok sevil ki, dunyanin en gercek duygusunu kesfettigimizi sanarken yanilmis olalim. seni cok seviyorum, her sabah bir onceki gunden daha cok seviyorum. kalbini kirdigim her an icin ozur dilerim

[gulumsecunkuguzelsin]

Bakıyorum ben olmayınca yoksun buralarda

Aynen tadı çıkmıyor sen yokken fkckdkf birkaç gündür pek bakamadım.

[herseybitermiszamanla]

Çok özletiyorsun ama kendini sen buralarda yokken :)

Sadece birkaç gün ya sanki aylardır yokum :)

[geceninelfeneri]

Özlendi buralar

Zaten senin kokun olmayınca 

Bura bana yarar...

[uzaktabiryerlerdeikra]

Seni izledim bugün. Gözlerine baktım, korkmadan konuştum. Sen de baktın, benimle konuşurken güldün… Gözlerinin gülerken kısılışını seyrettim, boşluğa düşmüşüm gibi hissettirdi. Bana bir şeyler söyledin. Uğultudan başka bir şey hatırlamıyorum. Sen sadece bana baktın bir onu biliyorum. Sözlerim, nefesim karıştı nefesine. Tek sorun şu, sen bana hiç bakmadın öyle.

[saudadedaisy]

[kayboldumkafaminicinde]

[umutlardabittibuara]

Ve o bana geri döndüğünde, acılarına rağmen affedemedim onu. "Gelmediğin tüm zamanlarda içimde bitirdim seni. Artık yeniden sevemem. Çok mutsuz olursan  dinlerim derdini fakat sevgi bekleme benden. " Sustu, sonra biliyordum dedi. Biliyordum affedeceğini fakat geri dönmeyeceğini.

[raifbey]

İçimdeki çocuk salıncaktan düştü. Dizleri kanadı, oyuna küstü, ama hiçbir zaman vazgeçmedi o parktan...

[berat-im]

Siz giydiği ayakkabının markasını, kolundaki saati inceleyip, işini ve maaşını sorarken, ben yara izlerini merak ettim, ve düşündüğüm gibi şiirler yazdım..

Berat Selçuk Ceyhan

[zeynoysasanane]

Güzel seven bütün insanlar yine yanlış kalplere kanacaklar 🖤