#vooroordelen

[maaikekemmink-blog]

De dingen die mensen zeggen

'En hoe is het met je ...? Nog steeds ... (persoon draait met zijn vinger rondjes naast zijn hoofd)?' Ik heb een ziek familielid. Nu is de ziekte niet fysiek. Taal is hierin, net zoals in alle andere zaken, erg belangrijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Er zijn zoveel labels, diagnoses en vooroordelen die een mens kunnen treffen.

Zo heb ik onder meer geleerd dat je niet je ziekte bent. Je hebt een bepaalde ziekte. Je bent dus niet bipolair, maar je hebt een bipolaire stoornis. Je bent geen autist, maar zit in het autisme-spectrum. Lijkt me best logisch dat dit fijner is voor de persoon zelf. Je wilt niet dat een aandoening jouw 'single story' wordt.

De persoon van de quote hierboven had ik al een hele tijd niet gezien. Ik kwam hem tegen bij een concert van De Dijk in de Ziggo Dome.

Stel je voor dat hij tegen mij had gezegd: 'en hoe is het met je ... (naam familielid). Nog steeds kanker?' En dat hij dan daarbij een of ander raar gebaar had gemaakt. Z'n tong uit had gestoken of zo.

Ik ben meerdere keren zo benaderd door mensen die mij en mijn familielid van vroeger kennen. Een beetje besmuikt, lacherig. Alsof ik me op de een of andere manier zou moeten schamen voor de aandoening die hem getroffen heeft.

Niet dus. Ik schaam me niet. Het is alleen maar erg verdrietig en pijnlijk, de hele situatie. En ik heb op geen enkele manier het gevoel dat het ook maar enigszins iets zegt over mij. Net zomin als dat het zou doen als hij kanker zou hebben.

Laten we allemaal eens wat meer nadenken voordat we wat zeggen tegen mensen. Vooral over zaken waar we absoluut geen verstand van hebben. En laten we zorgen dat het praten over mentale gezondheid uit de taboesfeer wordt gehaald. Ik twijfel trouwens ook alweer over dit stuk. Want kun je iemand met een aandoening 'ziek' noemen? Of is er bijvoorbeeld alleen sprake van ziekte tijdens een psychose?

Beetje jammer ook weer dat Gordon in zijn veelbesproken interview met Beau zegt dat de man die hij zag meerdere persoonlijkheden had, en dat hij het achteraf wel kon begrijpen want zijn broer had schizofrenie en dat is is erfelijk. Ahum. Schizofrenie is niet meerdere persoonlijkheden hebben:

'Schizofrenie is een hersenaandoening waarbij je last hebt van psychoses. De aandoening wordt daarom ook wel psychose-gevoeligheid genoemd.

Psychose-gevoeligheid De psychoses die bij schizofrenie horen, kunnen bij iedereen anders zijn. De naam schizofrenie geeft het idee dat de aandoening voor iedereen hetzelfde is, maar dat is niet zo. Er zijn daarom steeds meer artsen en psychiaters die het liever over psychose-gevoeligheid hebben, in plaats van over schizofrenie.

Geen gespleten persoonlijkheid Schizofrenie is een hersenaandoening waar misverstanden over bestaan. Een van die misverstanden is dat je een gespleten persoonlijkheid hebt. Iemand kan dan het ene moment zijn gewone ik zijn, en even later compleet iemand anders. Dit heeft helemaal niets met schizofrenie te maken.'

Nou, genoeg te melden over dit onderwerp. Misschien blijf ik dit stuk wel gewoon telkens aanvullen met nieuwe informatie.

Bijvoorbeeld met deze aflevering van de docu Verward. Heel herkenbaar.

[eltjedoddema]

Veuroordailen

Eltje Doddema

[guidooohh]

Joe Dynamite, (L)inked-in: leer eens wat (pijn) verdragen

Joe Dynamite, (L)inked-in: leer eens wat (pijn) verdragen

(Column De Morgen 2014… morgen wordt duidelijk waarom) Toronto, ongeveer 10 jaar geleden. Wat me in die stad opviel, was in eerste instantie het hoog ‘Europees’ gehalte van sommige wijken, en anderzijds de grote aanwezigheid van jongens en meisjes met een hoog ‘inkt-gehalte’. Getatoeëerd dus. Niet van het slordige werk, maar echt kunstige, veelkleurige en uitgebreide tattoos, op gevarieerde…

[gestippeldedieseltreinworm]

Weet iemand van m’n Nederlandse mutuals hoe je het best een baan kan zoeken

[l6gbsdehorizon]

Ongelofelijk maar toch heel echt waar: vandaag was alweer de voorlaatste dag van de Horizon in Brussel…

Op het programma vandaag? Een superleuk bezoek aan een speelplein, een interactief en leerrijk bezoek aan een Gewoon Vreemd Paleis… waar we op een erg interessante manier aan de slag gingen met gelijke kansen, democratie en vooroordelen.

Daarna wachtte de metro ons op - en de koning misschien ook!

[l5-gbsdehorizon]

We ontdekken alles over vooroordelen, meningen, democratie en dictatuur in het ‘Gewoon Vreemd Paleis’ in Molenbeek.

Een interactief bezoek waarbij de kinderen goed hebben samengewerkt. 💪🏻

[puzzlebean]

Ik vind het ook grappig als mensen zeggen dat de media in bepaalde landen geen vooroordelen heeft want ze hebben alleen vooroordelen richting andere personen. Het Nederlandse commentaar is ook vol haat en nare opmerkingen maar ze doen het alleen meestal niet richting Max. Dit weekend waren er meerdere ongepaste dingen zoals eindeloos doorgaan over hoe slecht Logan wel niet is nadat ie een enorme crash heeft gehad, Mexico en de Mexicaanse Grand Prix onderuithalen en twee zwarte vrouwen door elkaar halen ondanks dat volgens mij bekend is wie de interviews doet... En op het moment dat ze corrigeren dan nog de naam verkeerd uitspreken ondanks dat de persoon in kwestie toch regelmatig bij dit soort weekenden aanwezig is.

[zoueriemandzijnopmars]

Ik heb de stemwijzer net ook maar eens ingevuld, al had ik mijn keuze eigenlijk al gemaakt, dus het was meer om te vergelijken. Maar zo'n tool is eigenlijk niet genuanceerd genoeg. Ik heb bij meerdere vragen het tegenovergestelde antwoord gegeven vergeleken met de partij waarop ik ga stemmen, volgens die tool, terwijl we op het moment dat je de uitleg bekijkt we het er eigenlijk wél over eens zijn.

Het viel me specifiek op bij de vraag over euthanasie, waarbij bijvoorbeeld de SP 'tegen' stemt, terwijl ze helemaal niet volledig tegen euthanasie zijn. Ze vinden volgens de stemwijzer alleen dat er een arts bij moet komen kijken.

Eigenlijk zou ik bijna zeggen, geef de mensen die die tools maken meer tijd een maak de test dieper. Ja, de standaard stellingen, da's lekker makkelijk bij degenen die een hard no of juist cruciaal voor iemand zijn, maar er zit voor mij een aanzienlijk groot verschil tussen tegen iets klimaat gerelateerd (bijvoorbeeld) stemmen vanwege de uitvoering of andere opties, en tegen zoiets stemmen omdat het hele concept 'klimaatverandering' klinklare onzin zou zijn (niet mijn mening, maar een voorbeeld).

Dat staat er natuurlijk wel bij: je kan op individuele partijen klikken om hun beargumentatie te zien, maar dan kan het dus zo zijn dat je door (onbewuste) vooroordelen over een partij anders kiest, omdat je die beargumentatie niet los van de partij ziet.

Een tool waar je dat dus wél hebt zou een stuk handiger zijn: je krijgt stellingen, geeft je antwoord (ja/nee, geen van beide) en in een latere ronde kan je kiezen uit (geanonimiseerde) beargumentaties van de individuele partijen. In een ideale versie zouden die dan nog losstaan van de antwoorden die de partijen gegeven hebben ook, mocht je het er niet mee eens zijn of iets 'voor' of 'tegen' is, want dat komt eigenlijk gewoon aan op interpretatie van de vraag.

Ik heb hier eigenlijk niks aan toe te voegen! Helemaal mee eens!

[jurjenkvanderhoek]

DE CAMINO VAN ANTÓN HURTADO HEEFT GEEN STIPOP DE HORIZON

Hij vindt zijn inspiratie al wandelend langs ’s Heeren wegen. Dolend en dwalend door de landschappen van Navarra en Baskenland. Zijn thuishaven is Bilbao, zijn geboortegrond Pamplona. Door die stad loopt een pad naar Santiago de Compostella in Galicië. Het einde van de voettocht naar de relieken van de beschermheilige van Spanje, apostel Jacobus de Meerdere. De oude Keltische weg naar het verre westen, het einde van de wereld – finis terrae. Deze wordt nu schoorvoetend, stapvoets maar met opgeheven hoofd aangevangen. Als is het een pelgrimage, als doet men boete. Of als is de reiziger op kalme zoektocht naar God en komt zichzelf tegen langs berg en dal.

Antón Hurtado echter loopt om zijn kunst te laven. Caminar para disfrutar del arte. Zijn wandeling is de voedingsbodem voor zijn scheppen, en camino a crear. Hij is over dat Jacobspad gegaan, hij heeft heuvels bewandeld en bergen beklommen. Op zoek naar de essentie van het landschap. Onderweg details registrerend. Schetst deze in een realistische stijl om het gevoel en de idee bij die plek vast te houden. Maakt aquarellen van het landschap en werkt deze thuis in het atelier uit in abstracte composities. Daar in de werkruimte vindt hij uiteindelijk het wezenlijke van de omgeving, de kern van de realiteit.

De Spaanse kunstenaar laat op dit moment zijn werk zien bij Kunstlokaal No.8 in Jubbega. Naast de zichtbaarheid van het landschap is het surreële daarvan geplaatst. Om het verhaal duidelijk te maken verduidelijkt galeriehouder Marcel Prins. Surrealisme als in bovennatuurlijk, het onzichtbare zijn. De lijnen en vlakken die in de natuur te herkennen zijn wanneer ik er oog voor heb. Meestal zijn deze landmerken overwoekerd door mijn gedachten. Door aannames op welke manier ik zal kijken. Vooroordelen hoe de wereld erbij hoort te liggen. De vertaling van Hurtado overzie ik niet, in eerste instantie. Deze ligt evenwel voor het oprapen, aan mijn voeten zo gezegd. In de lappendeken kan ik de voetstappen van de kunstenaar volgen. Met hem oplopen. Want in zijn werk gaat het om het op weg zijn, om het kijken, de beweging en het maken.

Hij is letterlijk op weg door de landschappen van zijn geboortestreek. En figuurlijk op reis door zijn leven, door het oeuvre. Hij gaat almaar door, loopt volhardend voort. Maar niet recht op zijn doel af. Dat zou zijn eindpunt betekenen. Daar is de kunstenaar niet aan toe, nog. Hij wil onderzoeken, experimenteren. Het landschap onderwijst hem, hij is de leerling en leert doorlopend. De vormen en kleuren, de ruimte en het licht, neemt hij tijdens de voettochten mee in zijn schetsboek. Op de wandelingen legt hij zijn waarnemingen vast. Deze geschetste herinneringen werkt hij uit tot de idee zichtbaar wordt, het ondervonden gevoel op die plek.

Het is zijn emotie die in hoekige vlakken op doek en papier staan. Deze vertaling van de veelvormige realiteit tot enkelvoudige abstractie laat mij het tweeluik “zuurkoolpakhuis” van Willem van Althuis in gedachten komen. Willem deed toen in al zijn ongekunstelde oprechtheid wat Antón overdacht en weloverwogen nu doet. Onbekend als Hurtado is met dat werk blijkt de geest dezelfde. Wandelen er twee zielen langs de historie met éénzelfde gedachte. Lijkt Willems’ idee gereïncarneerd in Antóns’ denken. De laatste heeft deze aanzet sterk en tot in finesse uitgewerkt. Maar de geest van de kunst waart door alle landen. De kunst kent geen grenzen. Friesland is een provincie van Spanje. Kunst is niet taaleigen. Iedereen kan het spreken en elke verstaander kan het beluisteren. Soms alleen moet je de toespraak vaker horen om de uitspraak te doorzien.

Antón Hurtado verstaat het landschap dat hij bewandelt. Hij doorziet de omgeving op zijn voettocht. Registreert de zichtbaarheid. Legt zijn ervaring vast in transparant geschilderde horizontalen en verticalen. Net als de flora en de fauna in dat landschap ontmoeten deze wiskundige eenheden op doek elkaar. Daardoor en daarmee worden nieuwe vormen gemaakt. De creatie neemt niet altijd duidelijk de oorsprong in herinnering. De horizon die het landschap tekent is veelal ver te zoeken of helemaal niet aanwezig. Want de kunstenaar graaft dieper dan de zichtbare werkelijkheid. Het is zijn realiteit die is ervaren en ondergaan bij het kijken. Het is een herschepping van de veelheid aan indrukken. Die verscheidenheid wordt gereduceerd tot een enkelvoudige uitdrukking. De essentie van zijn reflectie op het landschap.

Is voor de pelgrim Santiago de Compostella het einddoel, of Mekka, of Trondheim, of de Sint Pietersberg, of waar dan ook om zich te bezinnen. Voor Hurtado is het wandelen naar en aankomen op een bepaalde plek niet het eindpunt. Eigenlijk begint dan pas zijn tocht, zijn reis naar de verdere grens om deze vervolgens over te steken. De doelstelling wordt voortdurend gewijzigd. Hij tekent zijn eigen plattegrond uit, maakt zijn persoonlijke navigatie. De stip op de horizon wil hij niet bereiken, nog niet. Het oeuvre breidt daarom almaar uit. Wordt breder en verdiept zich gaandeweg. Want iedere keer en na elk volgend schilderij kan de vormgeving met nog minder beeld toe. Om de bodem te bereiken, het hart sneller te laten kloppen. De kern te halen, te komen tot het wezen. Iedere volgende creatie is het doel, de bestemming die bij leven nooit zal worden bereikt.

CAMINAR. Tekeningen en schilderijen van Antón Hurtado bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. 7 tot en met 29 oktober 2023.

[reynboowbabie]

Interview met mijn moeder

* 1994 was ze 15

* Het was niets nieuws

* Ze luisterde happy hardcore, koningsdag feestjes ging ze heen, bollen pellen en krantenwijk waren bij baantjes

* Ouders konden dingen van magister niet controleren, leraren waren ouderwets, leraren waren oud

* Uitgaan op 15 jarige leeftijd, sigaretten op tafel

* Voor het ontbijt thuis zijn als je de kroeg in gaat

* Had geen vooroordelen

* Vrouwen emancipatie

* Vond u het een leuke tijd? Ik vond het een enorm leuke tijd want ik mocht roken en drinken

* Wat voor opleiding wou u doen: ik wou beroepsmilitair worden

[actuma]

Jakub Jankto laat in videoboodschap weten homoseksueel te zijn

Jakub Jankto heeft vandaag in een videoboodschap laten weten dat hij zich niet langer wil verstoppen en dus naar buiten wil brengen dat hij homoseksueel is. Jankto is een 27-jarige middenvelder van Sparta Praag en is nu de bekendste voetballer die tot dusver heeft laten weten dat hij homoseksueel is. Hij heeft in totaal 45 interlands gespeeld voor Tsjechië en 155 duels in de Serie A en 14 in La Liga. "Ik heb werk dat ik al jaren professioneel en met passie uitoefen", zo sprak Jankto in zijn boodschap. "Ik wil vrij kunnen leven. Zonder angst. Zonder vooroordelen. Zonder geweld. Maar met liefde. Ik ben homoseksueel en wil me niet langer verstoppen." In een reactie heeft Sparta Praag laten weten volledig achter Jankto te staan en ook Getafe, waarvan Sparta Praag hem huurt, laat in een tweet zijn “maximale respect en onvoorwaardelijke steun” aan Jankto weten. Foto: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/ Read the full article

[ckv4life]

Interview Mireille Van Vliet(mijn moeder)

hallo, en welkom op mijn blog voor ckv. Ik heb mijn moeder 10 vragen gesteld over hoe bepaalde dingen waren toen zij 15 was. Ik vond het erg interessant om te horen hoe deze dingen voor mijn moeder anders waren dan dat ze voor mij zijn.

In welk jaar was u 15?

''Ik was 15 in de jaren 1990 en 1991.''

2. Wat speelde er toen? Zoals welke vernieuwende ontwikkelingen waren er?

''Er was toen de ontwikkeling van muziek, van bandjes naar Cd's.''

3. Kunt u omschrijven welke culturele interesses u had? Vb. muziek, dans, eten, geloof, kleding, sport, bijbaantje, festivals, tienertoer etc.

''Ik was heel veel met sporten bezig, met turnen.''

4. In hoeverre was uw schooltijd anders dan nu?

''Het was heel anders want het was allemaal nog niet digitaal.''

5. Welke gewoontes waren er toen die er nu niet meer zijn?

''Ik denk dat er veel meer buitenactiviteiten gedaan werden, vooral door jongere kinderen.''

6. Had u bijzondere tradities thuis?

''Zondagochtend gingen we altijd met het hele gezin samen ontbijten, omdat daar doordeweeks weinig tijd voor was.''

7. Bestonden er vooroordelen over uw eigen en/of andere culturen?

''Er werd nog veel meer gediscrimineerd, vaak werden er in tv programma's dingen gezegd die nu echt niet meer kunnen.''

8. Welke normen en waarden waren voor u vroeger belangrijk? Vb. perceptie op vrijheid, gelijkheid, respect, familiebanden, werk, gezin, opleiding etc.

''In mijn gezin was het belangrijk dat je eerlijk was en dat je je afspraken nakomt.''

9. Welke kleding er was toen in de mode?

''Er werden veel korte jasjes gedragen toen.''

10. Waren er problemen die van belang waren toen u 15 was en nu niet meer, of andersom?

''Ik denk dat mensen nu veel bewuster nadenken over hoe een groot probleem de opwarming van de aarde eigenlijk is.''

(Korte uitleg als je op ALT drukt)

[saulsplace]

Pleidooi voor een Nieuwe Zuil

Met de komst van Ongehoord Nederland is het eindelijk zo dat het rechts-realistische geluid ook op de publieke kanalen is vertegenwoordigd. Dus de kanalen waarvoor je belastinggeld betaalt, die het volk zouden moeten dienen en verheffen. Veel burgers voelen morele verontwaardiging over het feit dat nu ook rechtsrealistische ideeën besproken worden op de NPO. Maar het hoort normaal te zijn. Onze grondwet legt vast dat elke levensbeschouwelijke overtuiging present mag zijn. Met Ongehoord Nederland binnen het publiek bestel, is dus de eerste stap genomen in de emancipatie van de Nieuwe Zuil. Sinds de aanslagen op het World Trade Center en het afwijzen van de Europese Grondwet zijn er op het internet al kritische geluiden over de massa-immigratie en de Europese Unie. En miljoenen burgers in Nederland delen deze inzichten: zij staan afwijzend tegenover massa-immigratie, de maakbare samenleving en technocratische machtsuitoefening. Het zijn gewortelde burgers, vrijdenkers en patriotten. Zij houden van Nederland en de Nederlandse geschiedenis, maar mochten tot voor kort nergens hun stem laten horen binnen het landschap van subsidies en culturele instellingen. We moesten betalen maar waren geen deel van de conversatie. Die wond snijdt zeer diep en het zal veel tijd kosten en investeringen vergen om die pijn te helen.

Nog niet genoeg mensen beseffen het belang van deze emancipatieslag. Dit artikel bewapent u met alle argumenten die u nodig zult hebben op feestjes en partijen, om uzelf staande te houden tegenover alle morele verontwaardiging van zij die de wereld waarin we terechtkomen niet begrijpen. Lees het dus aandachtig – er zal een wereld voor u open gaan. Ongehoord Nederland is slechts een eerste babystapje. De opkomst van BBB laat de kloof zien tussen Randstad en platteland, en nu zowel de islam als woke in opkomst zijn, krijgt ons land nog meer spanningen te verdragen. Het vergt een briljante visie om verder te zien dan de woelige nabije toekomst die zich nu aandient – de recente monsterzege van de PVV was nog slechts een voorschemering. Dit artikel geeft u de kennis die u nodig heeft om succesvol uw weg te vinden.

Hoewel uw auteur deze materie eerder beschreef samen met anderen in het boek Kerkgangers en Zuilenbouwers, is het toch belangrijk om dóór te bouwen op de inzichten die we destijds en sindsdien hebben verworven. De ‘Nieuwe Zuil’ vatten we in dit artikel op als het streven naar sociaaleconomische samenhang en ruggensteun, waarbij de initiatieven die uit dit streven voortkomen, ons houvast geven tegenover de cancel culture van de deughegemonie. De Nieuwe Zuil versterkt naastenliefde en patriottische saamhorigheid tussen iedereen die méér realisme wil en mínder utopische, onwerkbare waanbeelden die de machthebber ons opdringt.

De discussie rond zuilvorming is enorm boeiend – laten wij ook kritieken en vooroordelen behandelen. U zult zien dat dit ons alleen maar sterker maakt!

Een zuil beperkt – een zuil vergt een mate van uniformiteit, conformisme, en hindert in die hoedanigheid het ontplooien van individualiteit. 

Dit argument klopt niet omdat, in de huidige situatie, iedereen als een los atoom, als een los sneeuwvlokje ligt te wachten op een hevige storm van morele verontwaardiging, die dat vlokje oppakt en vervolgens verstuift. Banden als kerkgenootschappen, vakbonden, gildestructuren en zelfs families, zijn verdwenen of zeer vluchtig geworden. Er is weinig wat het individu ankers geeft en een Nieuwe Zuil kan dit juist bieden.

Tegenover de angst voor conformisme moet dus worden vastgesteld dat de lokale banden van cultuur en gemeenschap zwakker zijn. Als gevolg hiervan hebben de individuele atomen geen ankers: zoals gezegd hebben de mensen van nu veel weg van sneeuwvlokken die vatbaar zijn voor wervelwinden.

Zulke wervelwinden worden vaak in gang gezet door online engagement: in Nederland is ‘Project X’ een sprekend voorbeeld. Tieners die sociale media gebruikten, zorgden ervoor dat duizenden rellerige feestgangers afkwamen op het verjaardagsfeestje van een onschuldig meisje. De atomen worden opgepikt door een windvlaag: er manifesteert zich een hevige storm en vervolgens worden de atomen weer verstrooid tot afwezigheid van samenhang.

Als je binnen een zuil leeft, zul je nog worden aangesproken op de consequenties en de moraliteit van jouw daden. Maar als je als sneeuwvlokken uiteen dwarrelt, bestaat die vorm van rekenschap niet. We krijgen er eerder de totalitaire surveillance van de overheid voor terug, die dit morele vacuüm opvult.

De sneeuwvlokdynamiek leidt tot volledig nieuwe sociale omwentelingen en dit raakt aan de opkomst van ‘populistische’ leiders. Ook influencers en grote techbedrijven kunnen hun invloed op deze massa’s uitoefenen los van het sociale weefsel. Dat wil zeggen los van de historisch en organisch gegroeide sociale fundamenten. De baleinen zijn uit de samenleving getrokken en als losse vlokjes zijn individuen nu kwetsbaar voor wervelwinden. 

Zoals het nu gaat is het zeer voorstelbaar dat AI-personages die zich voordoen als influencers, grote mensenmenigten gaan aansturen. Het is dus eerder zo dat de Nieuwe Zuil het weer inzichtelijk, navolgbaar en democratisch controleerbaar maakt wie de mensen aanstuurt, en op welke bindende levensbeschouwelijke grondveronderstellingen dat gebeurt. Dit is te verkiezen boven een relatief vluchtige en anonieme aansturing via de ondoorzichtige macht van Big Tech. 

Het is dus de vraag hoe een bestaan als los atoom, de ontplooiing van het individu versterkt. Men is in feite overgeleverd aan het hedonistische atomisme van de markt en aan bureaucratische verdrukking vanuit de staat, zonder buffers of tussenschakels. De zuil biedt houvast in dit vacuüm en de instellingen die weerstand geven aan het anonimiseren van leefverbanden, vinden we binnen de zuil.

We zien dat de verbanden die we vinden binnen de zuil, de vrijheid en de individualiteit van de persoon garanderen in plaats van ondermijnen. De angst voor conformisme is dus onterecht. 

We leven reeds in een verzuiling. Er zijn zuilen zoals de islamitische zuil en ook van de christelijke zuil bestaan in Nederland nog redelijk actieve organen. De dominante zuil is de cultuurmarxistische zuil: de zuil van de technocraten en deugpronkers, de utopisten van de maakbare samenleving. Deze zuil heeft het bestaan van nationaalconservatieven en patriottische vrijdenkers ontkend, en gunt deze ideologische opponenten geen vertegenwoordiging binnen de openbare ruimte en het publiek discours. 

De instellingen die we hebben, gaan ook terug op de grondwet en de Pacificatie van 1917 waarin de zuilen zijn erkend. We leven dus al in een verzuilde samenleving – alleen benoemt men deze verzuiling niet hardop. Als de links-hegemoniale krachten deze verzuiling expliciet zouden erkennen, zouden rechtse belastingbetalers wakker worden en meer inspraak eisen voor hun geld. Nu wordt er gedaan alsof het maar ‘gewoon’ gebeurt dat rechtse onderzoekers geen carrière kunnen maken aan een universiteit. Iets dat bijvoorbeeld Paul Cliteur zich besefte, toen hij Avondland en Identiteit las. De opkomst van Ongehoord Nederland legt het begin van deze bewustwording. 

Over deze ‘lange mars door de instituties’ moet nóg iets worden gezegd. Want soms hoor je nog wel eens dat ‘rechts’ maar hetzelfde moet doen als wat links deed in de jaren zestig en wat ze nu nog steeds doen. Namelijk bij een groot bedrijf of een overheidsinstelling aan boord komen, carrière maken en dan – zodra je invloed hebt – andere mensen aannemen die jouw levensopvatting en waarden delen.

Maar dat kán helaas niet, want vroeger heerste er in Nederland een soort Germaanse welwillendheid. Zelfs ten tijden van de verzuiling, dachten de meeste mensen als volgt: “Jij bent misschien wat katholieker of socialistischer, maar we leven in een high trust cultuur dus ik geef jou het voordeel van de twijfel. Begin maar aan een carrière in een universiteit.” Vandaag worden mensen bij elk groot bedrijf en elke overheidsdienst lastiggevallen en gehersenspoeld met trainingen over gender awareness, white skin awareness, diversity sensitivity trainingen, enzovoorts.

Heb dit meegemaakt aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Er vond een sectielunch plaats op de maandagochtend, vlak na de aanslag op de Bataclan. Mijn collega’s wisten niet hoe snel ze het bespreken van nieuws moesten verschuiven van het islami(s)tische geweld naar het veroordelen van Israël. Dat gebeurde in feite onmiddellijk.

Kortom: vandaag de dag is iedereen ideologisch bewapend. Op het werk ontstaat een gesprek bij de koffieautomaat over moslims, Trump, klimaat of LGBTQ – bij de minste geringste afwijkende gezichtsmimiek zet de afdeling human resource een opmerking achter je naam. Promotie kun je de komende zes jaar vergeten en met een beetje pech zul je er zelfs actief worden uitgewerkt. Ideologisch in de pas lopen met de dominante linkse ideologie, gaat hierbij boven krapte op de arbeidsmarkt en de nood aan kundige werknemers. 

Nu die verzuiling dus hoe dan ook bestaat, is het beste wat wij als rechtsrealisten kunnen doen, onszelf binnen die verzuiling een sterkere, betere positie toe te eigenen. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het individu zich helemaal moet uitvlakken binnen een zuil. Net zoals een kunstenaar of ambachtsmeester in onderhandeling treedt met het materiaal dat hij bewerkt, treedt het individu in onderhandeling met de levensbeschouwelijke inhoud van de zuil.

Vervreemdingsleer

Dan komen we op de marxistische vervreemding. Die oude these luidt, dat de kapitalist gebruik maakt van de arbeidskracht van zijn werknemer, diens scheppende vermogen, om zichzelf rijker te maken. De wereld van het kapitalisme tegenover de arbeider wordt steeds machtiger; de arbeider wordt armer en zwakker. Zo komt de arbeider vijandig te staan tegenover zijn eigen scheppende vermogen: hij raakt van zichzelf vervreemd.

Dit is rechtstreeks door te trekken naar vandaag – want we leven nu in de situatie dat de deugmarxisten de toegang tot het mediakapitaal bepalen. Wij worden gedwongen om belasting te betalen, waarbij belasting wordt geheven op onze scheppende kracht. Dit geld gaat vervolgens naar musea die ons inprenten dat ons verleden fout en verderfelijk is: het gaat voortdurend over de onderdrukking van het koloniale tijdperk en over slavernij. De Gouden Eeuw mag de Gouden Eeuw niet meer heten. Je draagt van jouw scheppende kracht dus af aan instellingen die ons leren om onszelf en onze afkomst te haten – de marxisten nemen nu wraak door ons van onszelf te vervreemden. 

Het mag duidelijk zijn dat de zuil ons helpt om waar te eisen voor ons belastinggeld. En om de productiemiddelen waarmee cultuur wordt voortgebracht en geconserveerd, in eigen hand te nemen. Om zo dus te ontsnappen aan de vervreemding die ons wordt opgelegd. 

Is verzuiling werkelijk te verkiezen boven pluraliteit, waar meerdere visies naast elkaar staan?

Hier is het de vraag hoe het individu dan toegang heeft tot die ontplooiing. Het punt dat nu gaat komen is extreem belangrijk en zou eigenlijk véél eerder in dit artikel aan de orde moeten zijn gekomen – het is nu eenmaal zo gelopen. Iemand in mijn naaste omgeving, zei dit: 

“Om maar op enige positie te komen waar je nog enige eigenheid in je werk kunt leggen, autoriteit krijgt om relevante beslissingen te maken, dat vergt dat je totaal meebuigt met de linkse ideologie die heersend is binnen alle maatschappelijke instellingen. En mensen die dat niet kunnen opbrengen, die ervaren in feite geen waardering meer in hun werk en verliezen zo hun eigenwaarde.”

Het individu kan de blokkades die er zijn gekomen op weg naar toegang tot het mediakapitaal nóóit doorbreken: hiervoor staat de eenling te zwak. Om tot die ontplooiing te komen, überhaupt, ben je aangewezen op een vorm van groepssamenwerking en dus op een zuil. Een zuil is zodoende ondersteunend aan het individu om diens scheppingskracht beter te kunnen manifesteren.

Zoals ik omschreef met het voorbeeld uit mijn eigen werkervaring, is het zo dat bij de instellingen die vallen onder de deughegemonie, mensen hun echte, oprechte gevoelens, gedachten en identiteit moeten verbergen, om er niet te worden uitgewerkt. Ze houden hun authenticiteit verborgen achter een masker van deugen, omdat zij weten dat als uitkomt wat zij echt denken, er nare gevolgen zullen zijn. Er zal dan een ostracisme plaatsvinden, een ritueel van uitsluiting. 

De mensen die hun ware zelf verbergen achter een masker van deugen, doen dit omdat ze weten dat er na deze uitsluiting, geen subsidies en baantjes meer beschikbaar zijn. De linkse hegemonie heeft namelijk het monopolie hierop. Ook hier is het dus de zuil, die het individu kracht en kansen geeft om écht zichzelf te zijn. Wanneer mensen weten dat er via de zuil ook een toegang is tot productiemiddelen om mee te scheppen, en niet enkel via de goedkeuring van de links-cultuurmarxistische machthebbers, komen ze meer in hun kracht als authentiek individu. 

Het belang van decorum

Ook het voorbeeld van de wereldberoemde vioolspeler, is hier enorm belangrijk. Deze vioolspeler speelde namelijk in een metro in de VS. Hier en daar kreeg hij wel wat centen toegeworpen, maar van de voorbijgangers besefte slechts een enkeling hoe briljant zijn vioolspel werkelijk is. Terwijl diezelfde mensen honderden dollars zouden betalen voor een kaartje van zijn show in een concertgebouw.

Dit bewijst dat genialiteit op zichzelf niet kan worden herkend: talent heeft een bijpassend decorum nodig om te worden herkend als briljant. En zo’n kans op decorum krijg  je onder de huidige maatschappelijke orde uitsluitend als je jezelf volledig conformeert aan het linkse deugen. De zuil – en het samenwerkingsverband dat aan de zuil ten grondslag ligt – geeft ons de kracht om zélf decorum neer te zetten.

Zo blijkt dat de zuil op alle mogelijke manieren de individuele vrijheid vergroot in plaats van deze te beknotten.

De lessen uit coronatijd

Coronatijd heeft ons laten zien hoe snel de meerderheid tiranniek wordt en de rechten van de minderheid wegneemt. We hebben gezien dat een democratie makkelijk ontspoort tot ‘een meerderheid van de helft plus één bepaalt welke vrijheid de rest nog heeft’. Een democratie behoeft dus een zuil om individuen ruggensteun te bieden. Het toekennen van een recht dat slechts op papier bestaat en dat gemakkelijk weer wordt ingetrokken onder maatschappelijke druk, biedt geen soelaas.

Tevens maakte coronatijd duidelijk hoe makkelijk technocratische verwijzingen naar ‘experts’ worden gebruikt om de rechten van individuen te beknotten. Een wetenschappelijke consensus is altijd het product van onderliggende ideologische waarden, maar experts krijgen macht door het depolitiseren van politieke vraagstukken. Hoe je gezondheid opweegt tegen economische vrijheid, is bijvoorbeeld een politieke keuze: daarbij volstaat het niet om dan maar te verwijzen naar wetenschappers en de farmaceutische industrie, die ook hun eigen belangen hebben. Zuilen maken duidelijk dat een wetenschappelijke vinding hoe dan ook door een levensbeschouwelijke opvatting wordt geperst voordat die vinding macht krijgt: zuilen houden dat tenminste expliciet.

Voorts kan het geweldmonopolie van de staat te makkelijk worden gebruikt om dissidente stemmen te breken. Hierom is het beter om solidariteit te organiseren tussen grote groepen. Dan wordt het geweldsmonopolie van de staat als het ware gebroken of gedempt via de zuilen, zoals water breekt op wallen die worden aangelegd voor de kust.

In feite wordt de soevereiniteit van de staatsmacht nu al gedempt door de aanwezigheid van een goedgeorganiseerde islamitische zuil, die steunt op een hechte en saamhorige gemeenschap. Het is hooguit een emancipatieslag, een leveling of the playing field, wanneer de rechtsrealisten ook een dergelijke positie verwerven. Het zal noodzakelijk zijn, omdat we nu al weten dat de rechtstatelijke orde tot het uiterste zal worden beproefd in conflicten tussen wokisten en moslims.

Waarom nu al bouwen als de zaak eerst nog moet instorten?

Things have to get worse before they can get better, is een invloedrijke zegswijze. Wie werkelijk gelooft in de wederopstandig, zal eerder denken dat een grote ineenstorting noodzakelijk is, en dat er pas daarna vanuit de as weer iets nieuws en levenskrachtigs kan worden opgebouwd. Met andere woorden: wie een zuil probeert op te bouwen vóór de grote ineenstorting, verspilt zijn kracht. 

Echter, om te kunnen bouwen, is er een blauwdruk nodig die schetst wat er te bouwen staat. De architectonische blauwdruk moet nu alvast worden voorbereid. Er moet een mate van bewustzijn zijn, die het goede van wat aan de ineenstorting voorafging, vastlegt en bewaart. Zodat al het goede van het gezellige en vaderlandslievende Nederland, opnieuw tot leven kan komen, maar nu in een nieuwe, meer tegen het cultuurmarxisme bestendigde vorm. De mensen die het ‘grote bouwproject’ gaan uitvoeren, moeten daarvoor bepaalde ideeën, noties en intuïties hebben – die moeten nu al worden vergaard en gevoed.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org

[dirklagast]

Dirk Lagast: "Doe beroep op ons, ook na 13 oktober!"

“We hebben ervaring.“ “Faites appel à nous, même après le 13 octobre !Nous avons de l’expérience.” Ouder worden te vaak gezien als aftakelen, minder mee kunnen. Ouderen zijn traag, leren niet meer bij, zijn een gevaar in het verkeer, … Zo kijkt onze samenleving op een negatieve manier naar ouderen en nemen we vooroordelen rond verouderen als waarheid. Ondanks het optrekken van de…

[janpeeters19fd]

De controversiële rol van Advocaat Christine Mussche: hoe haar onderzoek het leven van Steve Van den Kerkhof veranderde

De "Macht" van Advocaten: hoe éénzijdige rapporten levens kunnen verwoesten

Het recente onderzoek naar het vermeende toxisch leiderschap bij Plopsaland heeft veel stof doen opwaaien en plaatst nu ook het advocatenkantoor van Christine Mussche in een controversieel daglicht. Het onderzoek, dat aanvankelijk leidde tot het ontslag van CEO Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam, is door het arbeidsauditoraat afgesloten zonder dat er strafbare feiten zijn vastgesteld. Deze conclusie roept serieuze vragen op over de rol en integriteit van het advocatenkantoor dat dit onderzoek uitvoerde en de verstrekkende gevolgen van hun rapport.

Toen ‘De Tijd’ in 2023 met getuigenissen van (ex-)medewerkers naar buiten kwam, was de verontwaardiging groot. Studio 100 schakelde Christine Mussche in om de beschuldigingen van een te hoge werkdruk, pesterijen, en vermeend agressief gedrag te onderzoeken. Het rapport dat hieruit voortkwam, leek de basis te leggen voor het drastische besluit van Studio 100 om Van den Kerkhof en zijn team te ontslaan. Echter, met het recente oordeel van het arbeidsauditoraat dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd, komt dit rapport nu in een heel ander daglicht te staan.

Het roept een fundamentele vraag op over de macht en invloed die advocaten en hun rapporten kunnen uitoefenen op het leven van individuen. Als we de beschuldigingen in het rapport nader bekijken, valt op dat er meerdere verhalen zijn die later ontkracht werden. Zo werd er beweerd dat Van den Kerkhof een stoel naar een medewerker zou hebben gegooid, iets wat door de betreffende medewerker werd ontkend. Een ander voorbeeld is de beschuldiging dat hij aan een zwangere medewerkster vroeg of ze aan abortus had gedacht. Ook dit werd door de betrokken medewerkster ontkend. Daarnaast was er de claim dat laptops van medewerkers heimelijk werden gemonitord, een beschuldiging die bij nader inzien ongegrond bleek.

Deze onjuistheden in het rapport roepen de vraag op of het advocatenkantoor van Christine Mussche zich heeft laten leiden door andere motieven dan puur de waarheidsvinding. Heeft het kantoor voldoende zorgvuldigheid betracht bij het onderzoek? En in hoeverre kunnen advocaten zomaar rapporten opstellen die het leven van anderen ingrijpend kunnen veranderen, zonder dat hier later enige consequenties aan verbonden zijn wanneer blijkt dat de beschuldigingen onterecht zijn?

Advocatenkantoren zoals dat van Mussche hebben een aanzienlijke invloed op de uitkomsten van dergelijke onderzoeken. Een negatieve bevinding kan niet alleen de reputatie van een individu volledig vernietigen, maar kan ook leiden tot het verlies van hun baan en een blijvend stigma. In het geval van Steve Van den Kerkhof heeft het rapport van Mussche direct geleid tot zijn ontslag en het einde van zijn loopbaan bij Plopsa. Zelfs nu het arbeidsauditoraat geen strafbare feiten heeft vastgesteld, blijft de smet van de beschuldigingen op zijn naam rusten.

Dit roept de vraag op of er niet meer controle en verantwoordelijkheid zou moeten zijn bij advocatenkantoren die zulke onderzoeken uitvoeren. De macht om rapporten op te stellen die het lot van mensen bepalen, brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het zou niet zo moeten zijn dat iemand op basis van onbewezen of later ontkrachte beschuldigingen zijn carrière en reputatie verliest, zonder dat er voor de onderzoekers consequenties zijn.

Daarnaast is er ook de kwestie van transparantie. Hoe onafhankelijk en objectief was het onderzoek van Christine Mussche? En in hoeverre worden persoonlijke meningen of vooroordelen meegenomen in dergelijke rapporten? Het feit dat dezelfde advocate betrokken was bij een ander omstreden dossier, namelijk dat van Bart De Pauw, roept nog meer vragen op. Worden zaken soms aangedikt of gepresenteerd op een manier die gunstig is voor de opdrachtgever, maar niet per se de waarheid weergeeft?

De casus van Steve Van den Kerkhof is een pijnlijk voorbeeld van hoe een onderzoek door een advocatenkantoor de loopbaan en het leven van een individu volledig kan veranderen, zelfs als later blijkt dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd. Het roept een dringende vraag op over de rol van advocaten in dergelijke onderzoeken en of er niet meer waarborgen zouden moeten zijn om ervoor te zorgen dat hun bevindingen op een zorgvuldige, objectieve en vooral eerlijke manier tot stand komen. Want als het leven van een persoon door onjuiste beschuldigingen wordt vernietigd, wie neemt dan de verantwoordelijkheid voor die fout?

[level-53]

Walden (1854)

Zij die wakker en gezond van aard zijn, beseffen dat de zon helder is opgekomen. Het is nooit te laat om onze vooroordelen te laten varen.

Henry David Thoreau