#wat eten we vandaag?

[seizoenenblog]

Varkenshaas met sperziebonen en frietjes

Varkenshaas met sperziebonen en frietjes is een heerlijk en vrij eenvoudig recept. In amper 20 minuten, heb je een lekker stukje vlees op je bord. De voorbereiding kost je ongeveer 1 kwartier. Een gerecht voor alle seizoenen. Voor het kerstdiner is dit ee

Varkenshaas met sperziebonen en frietjes is een heerlijk en vrij eenvoudig recept. In amper 20 minuten, heb je een lekker stukje vlees op je bord. De voorbereiding kost je ongeveer 1 kwartier. Een gerecht voor alle seizoenen. Voor het kerstdiner is dit een aanrader om te maken. Hier thuis vinden de kinderen het helemaal geweldig!  Tip: voor wat extra smaak aan je varkenshaas en saus, heb ik nog…

[fransopdefiets]

9-9 Store Darum

Gisteren zat ik onder het eten een beetje naar de weersvoorspellingen te kijken, we krijgen drie regenachtige dagen, daarna wordt het weer mooier. Nou geen probleem dacht ik, wie nat fietst, moet droog slapen, ik regel alvast wat onderdak. Nou kon ik in Ribe , wat mijn doel voor de volgende dag was, wel een hutje krijgen, maar dat kostte minimaal 125 euro, dat vond ik echt teveel, zeker gezien de onvoorspelbare kwaliteit van die dingen. In Store Darum kon ik wel goedkoop slapen, maar dat betekent wel 15 extra kilometers dinsdag. Nou ja, vooruit dan maar. Intussen at ik mijn zelf bereide avondmaaltijd, een salade met veldsla, groene asperges, appel en aardbeien en een stukje rundvlees. Toe at ik meer aardbeien met kwark.

Als ik wakker word, regent het, ik doe rustig aan, ik heb vandaag toch alle tijd. Het eerste stuk van de route gaat langs militair oefenterrein. De rode ballen zijn gehesen en de slagbomen omlaag, maar ik hoor geen schieten. Wel zie ik even later zo’n 30 soldaten met bepakking in een rij over de hei lopen. De twaalfde eeuwse kerk in Oksbøl is open, ze hebben er prachtig houtsnijwerk aan de muur gehangen, dat volgens mij vroeger onderdeel was van een altaar.

De route gaat nu richting Esbjerg, over hei en door bos. Ik bedenk me dat ik de hei in de afgelopen week nog geen enkele keer in volle bloei heb gezien, je ziet wel verspreid hier en daar wat bloeiende plantjes, maar geen grote vlakken paars.

Na Esbjerg fiets ik achter de waddendijk, het lijkt hier meer op Groningen, het contrast met vanmorgen is enorm. Rechts de dijk, links een sloot met riet en daarachter weilanden.

Precies voor de eerste bui kom ik aan op de camping.

Afgelegde afstand: 62 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[luckas58-blog]

Dag 5: we beginnen aardig op te schieten, van Merzig naar Meisenthal in de noord Vogezen. Eerst door Dillingen adSaar gereden en dan geschwitst naar het fietspad langs de Saar, dat er soms verraderlijk glad bij lag, pol éénmaal geslipt…langs de oude staalfabrieken, deels archeologische buizen en schoorstenen, immense hangars, deels moderne Saarstahl fabrieken, waar oud ijzer en aluminium verwerkt wordt. In Saarbrücken op de middag gestopt om een Flammenkuchen met Serranoham en meloen te eten, heel lekker. Niet buiten, want net nadat we aankwamen, stortregen gedurende half uur, wij lekker binnen in de Brasserie. Daar stelde ik ook vast dat ik mijn hotelkamersleutel mee had…. Moet ik nog terugsturen.

Na Saarbrücken ca nog 30 km langs de Saar gereden, die rond Saargemund in een hoger gelegen kanaal en lager gelegen rivier met watervalken en omgewaaide meegesleurde bomen gevuld. Geen stop bij café want die was er nergens. Op km 70 afgedraaid en kon het klimmen beginnen, 4 langere hellingen met stevige %.

En dan uiteindelijk verrassend aan het kruispunt Speckbronn op 14 km van de eindbestemming , naast vervallen huizen een pattiserie gevonden: taartje met koffie. Om 18u aangekomen, en geen restaurant in de buurt die open was. Gastheer heeft een zeer lekkere quiche lorraine gemaakt, met toaten en een griekse yoghurt en cake als dessert. Lang gesprek over glasblazen en snijden, een activiteit van dit mesenhol in de bossen. Belgie ondertussen met 0-1 niet gewonnen. Ja, kostprijs voor avondeten: in totaal 30€, heb wat drinkgeld gegeven. Genieten van de ondergaande zon en klokkengeluid, bed om 22u.

PS was rijk aan herinneringen vandaag, oa Saarlouis waar Ines en Charlotte geboren zijn en Denis naartoe getransfereerd werd omwille van strontenhoodzwakte bij geboorte.

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[magheteenonsjeminderzijn]

Yes, met het aantal kilo’s dat vandaag op de weegschaal staat bij NF, zit ik precies 1 ons onder het gewicht waar ik deze fase voor ging 🎉

Met Marcel ook een weddenschap afgesloten. Bij de eerste 11 kreeg ik 50 euro. Bij de volgende stap, als er nog eens 5 af zijn 100 en dat is vandaag.

Marcel stuurde berichtje dat ik iets moest opzoeken voor hem en toen kwam ik de enveloppe tegen 😅

Ik spaar het op en ik heb in mijn hoofd om aan het einde van de rit met dit geld een eind op weg te zijn om een ooglidcorrectie te bekostigen.

Ik moest al vroeg bij de meting zijn, om 8.30 uur. Ik was dwars door de wekker heengeslapen en had ook Marcel zijn telefoontje en app niet gehoord en werd pas om 7.40 wakker. Om 8.05 stapte ik de deur uit en was uiteindelijk om 8.25 in Amstelveen.

Na de meting door naar TICA voor de laatste bestellingen en ik heb voor onszelf wat zijden bloemen gekocht. Na TICA door naar de benzine pomp en naar Jumbo om het pakketje op te halen voor Annette. Dat is Yvon haar kleindochter, en die is net 1 jaar geworden. Yvon is over eruit Amerika en komt vanmiddag met haar dochter en kleindochter langs.

Bij thuiskomst snel wat yoghurt genomen en weer terug naar Amstelveen gereden voor mijn sollicitatiegesprek in het Amstelland ziekenhuis. Van de 70 die gesolliciteerd hebben, ben ik er toch weer tussenuit gepikt. Het was een leuk en goed gesprek. We hebben een uurtje met elkaar gesproken. Hij belt maandag om te horen hoe ik erin sta.

Ik ben op de terugweg nog even gestopt bij AH en daarna door naar huis. De Griekse salade van gisteren opgegeten met 2 crackers. En net toen ik het laatste stukje cracker in mijn mond stopte belde Yvon aan.

Yvon ging mee om Ivy uit school te halen als verrassing. Ivy reageerde enthousiast. Even een halfuurtje gezeten en toen heb ik iedereen achtergelaten en ben ik alleen Ryan op gaan halen in Aalsmeer.

Eenmaal allemaal thuis hebben ze lekker met elkaar gespeeld.

Om 17.30 kwamen Mike en Natas en om 18 uur kwam Marcel thuis. Voor vanavond heb ik al eerder lasagne gemaakt en pasta carbonara. Bak sla erbij en iedereen helemaal happy. Voor mijzelf wokgroente gemaakt, samen met Duitse biefstuk

Na het eten ende cappuccino hebben de kinderen nog even gespeeld samen en toen werd het tijd voor Yvon om naar huis te gaan. Maar voor ze vertrekt maken we nog even een foto van de 2 vriendinnen met hun kroost 🥰

Toen Yvon en Mike en Natasja vertrokken waren hebben we alle rotzooi opgeruimd en daarna zijn we neergeploft voor de TV en hebben we nog 2 afleveringen van de Netflix serie Ripley gekeken en daarna lekker naar bed. Welterusten!

[oldsailors]

Toulouse 8 februari

Gisterenavond was het wachten tot de eerste restaurants open gingen, dat is hier niet voor 20.30. We aten uitstekende salades van knisperverse groenten, lamsbout en bacalhau Om kwart over zeven schuift Barend het raam open: stromende regen! Grote opstoppingen in het verkeer veel politie op de been, oorzaak is alle runners die naar de startlocatie moeten.

Omdat het ontbijt pas om half acht geserveerd werd, zijn we niet zo heel vroeg aan de start. Toch kiezen we weer voor de lange route, die maar 7,5 uur rijtijd is vandaag. Wat een prachtige route is dat, eindeloze slingerwegen door de Pyreneeën, alleen duurt die veel langer dan aangegeven. We rijden via Velhao en Foix dit keer. We zien nogal wat uitvallers langs die steile bergweggetjes staan, maar we kunnen niet veel voor ze doen, we missen de kennis en het gereedschap. Gelukkig zijn er veel hulpvaardige deelnemers en via de appgroep wordt snel gereageerd op vragen om onderdelen.

Wij denken om half zeven wel in Toulouse te zijn en spreken af met Mayke dat zij dan op het station vlak bij de finish staat. Zij is gisteren in Toulouse aangekomenen rijdt met ons mee terug. Maar bij dat station komen we pas om kwart voor acht aan, zodat zij een dik uur in een soort industrieel niemandsland staat te wachten, er is daar zelfs geen café waar je even kunt zitten. En zo rijden we met een verstekeling om 19.58 over de finish, twee minuten voor de deadline van vandaag. We nemen onze medailles in ontvangst, laten de finishfoto maken en gaan dan eerst een hapje eten en onze avonturen vertellen. Om 22.00 komen we nog even terug voor de prijsuitreiking en dan naar het hotel.

Conclusie wat hou je er nou aan over behalve opgezwollen voeten, geatrofieerde beenspieren, een doorgezakte rug en een permanente gejaagdheid? In elk geval is het een ontdekking dat ik ondanks al mijn groene principes ook lol heb in al die rokende klusauto’s. En dat je na een paar dagen je grenzen ten aanzien van verkeersgedrag en geluidsoverlast gaat verleggen. Op het laatst erger je je niet meer aan al die toeters en sirenes, maar moet je lachen als je weer zo’n onvermoeibare toeteraar tegenkomt. En zo begin ik te fantaseren over hoe het zou zijn om een oude Volvo 265 te hebben, liefst met 6 cylinders. En dat ik mijzelf dan ga leren om dat ding uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten. Jammer dat ik geen garage heb bij mijn huis, anders had ik nu een plan voor na mijn pensioen. En geen vriendin meer, voegt Mayke daar fijntjes aan toe.

[mrshcloset]

We are the A-TEAM

We should always be on the same page no matter what.

This says it all about us… WE ARE THE A-TEAM!

Breng uw weg naar de HEERE; vertrouw ook op hem; en Hij zal het tot stand brengen.

Psalm 37:5

I would like to tell you a story but I can only express it through movies (I am good with movies as you always say!!!).

Jonathan Roumie – de acteur die Jezus speelt in de succesvolle tv-serie The Chosen, gebaseerd op de Evangeliën – besefte dit in mei 2018. Roumie woonde al acht jaar in een grote stad, was bijna blut, had net genoeg te eten. voor vandaag, en had geen werk in zicht. Omdat hij niet wist hoe hij het zou redden, stortte de acteur zijn hart uit en gaf hij zijn carrière over aan God. “Ik [bad] letterlijk de woorden: 'Ik geef me over. Ik geef me over.' Later die dag vond hij vier cheques in de post en drie maanden later werd hij gecast voor de rol van Jezus in The Chosen. Roumie ontdekte dat God degenen zal helpen die op Hem vertrouwen.

In plaats van jaloers te zijn op en zich zorgen te maken over degenen “die slecht zijn” (Psalm 37:1), nodigt de psalmist ons uit om alles aan God over te geven. Als we onze dagelijkse activiteiten op Hem concentreren, ‘op [Hem] vertrouwen en goed doen’, ‘behagen scheppen in [Hem]’ (vv. 3-4) en al onze verlangens, problemen, angsten en de dagelijkse problemen aan Hem overgeven. gebeurtenissen in ons leven zal God ons leiden en vrede geven (vv. 5-6). Als gelovigen in Jezus is het essentieel dat we Hem laten bepalen hoe ons leven eruit moet zien.

And I do too. So let's CHANGE that Shall we?

Laten we ons overgeven en op God vertrouwen. Als wij dat doen, zal Hij actie ondernemen en doen wat nodig en het beste is.

Communication is really important for us to stay and grow, learning from each other every single day.

[euroadventure]

Espot - Sant Maurici d'Espot - Martinet

Vrijdag 28 april

Het zonnetje schijnt! Na mijn ontbijt rij ik terug naar beneden, naar het dorpje. Ik parkeer mijn auto en loop naar de shuttle taxi's. Ik had gisteren afgesproken dat ik om 9 uur daar zou zijn. Wanneer ik aankom is het nog 'tranquilo' want we vertrekken pas als het busje vol is, wordt mij verteld. Prima, dan ga ik eerst een cafe con leche drinken bij de lokale bar op de hoek.

Tegen half tien kan ik toch gaan, onderweg bij een camping pikken we nog mensen op vertelt de chauffeur. Het blijkt een jong Nederlands gezin uit Eindhoven te zijn. We raken gelijk gezellig aan de praat. Ger, Yvon en hun drie kinderen Floris, Vilein en Valerie (ik hoop dat ik het goed onthouden heb 😉) gaan net als ik de route rond het meer 'Sant Maurici d'Espot' wandelen. Extra respect voor hun, omdat hun jongste dochter 4 jaar oud is en Yvon zwanger is 🙌🏻.

Bij het startpunt lopen zij de Ratera ronde van west naar oost en ik net andersom. Ook plak ik er nog een stukje aan vast. Ik loop nog door naar de 'Refugi d'Amitges'.

Er is inmiddels wat sluierbewolking, maar toch voel ik het zonnetje toch ook goed branden. Al snel loop ik in mijn t-shirt verder.

Ik start bij het grote meer en het uitzicht is al erg mooi in het ochtendlicht.

Ik word het bos in gestuurd richting 'Cascade Ratera', een mooie waterval maar ik had er misschien iets meer van verwacht...of misschien ben ik al wat verzadigd door alle watervallen die ik in mijn leven heb gezien 😂.

Na de waterval loop ik vooral omhoog en kom ik bij het meer 'Estany de Ratera' uit wat er prachtig bij ligt, zeker wanneer de zon nog even goed doorkomt. Mijn eerste stop, even wat drinken en eten, voor ik weer verder wandel.

Het meer laat ik achter me en ik sla af richting de berghut.

Voor ik daar ben passeer ik wederom een meer 'Estany de les Obagues de Ratera' (meren vervelen daarentegen nooit 😊) ook hier geniet ik weer volop!

Ik ben hier totaal alleen, samen met een eend 🦆 die hier in het meer ronddobbert.

Heerlijk...ook hier even een korte break 😊.

Ik tik de 2440m aan voor ik uiteindelijk uitkom bij de berghut.

Naast de berghut blijkt er nog een groot meer te liggen 'Estany Gran d'Amitges'. Dit meer is nog bijna geheel bevroren. Hier hou ik mijn lunchpauze en blijf hier zeker een half uur rondhangen.

Ik daal weer af naar de Ratera route en wanneer ik net weer op de route ben, kom ik het Nederlandse gezin weer tegen. Tot nu toe heeft de jongste nog alles zelf gelopen en ze vertelt het met veel trots. Ook vertellen ze mij dat er straks nog een lastig stuk komt door sneeuw en water van een kleine waterval. Ik ben benieuwd!

Ik loop verder en heb nog een prachtig uitzicht over het grote meer 'Sant Maurici d'Espot'.

En dan kom ook ik bij de waterval en het stuk sneeuw. Het lukt mij vrij aardig om het stuk te passeren, maar ik heb dan ook wandelstokken. Ook ik zak een keer diep weg in de sneeuw...hoe hebben ze dit gedaan met de kids? Wauw, nogmaals respect!

Uiteindelijk ben ik tegen 15uur weer bij de shuttle standplaats, waar ook de Nederlanders inmiddels aan komen lopen. De jongste, maar ook de andere kinderen hebben alles zelfstandig gewandeld, superknap!

We moeten nog even wachten op de shuttle en kletsen nog wat bij. Wat blijkt...Ger, Yvon en de kinderen komen haast elke zomer naar Zoutelande toe, zo ook komende zomer. Hoe toevallig is dat nu weer?! Wie weet komen we elkaar dan nog tegen deze zomer 😎.

We nemen afscheid en ik reis vandaag weer verder. Ik sla nog wat te drinken in voor ik doorrijd. Ik rij richting een plaatsje vlak voor het dorpje Estana. Morgenochtend kan ik, mits het mooi weer blijft, daar nog een simpele wandeling maken. Onderweg weer prachtige vergezichten!

In La Seu d'Urgell waar ik vorig jaar nog op een camperplaats heb gestaan stop ik voor grote inkopen te doen. Ik blijf er nu niet, maar rij nog een twintig minuten verder tot het dorpje Martinet waar ik vanacht wel blijf staan. Ik kan nog tot half 11 prima buiten zitten zonder jas, overdag was de temperatuur in het dal inmiddels opgelopen tot 27,5 graden...

[bramsnor]

Minimens…..😇

Gekkenwerk vandaag en eigenlijk ook gisteren, ben nog een stapje in de roedel terug gezet. Dat minimensje is bij binnenkomst toch belangrijker dan ik. Nou ja ik pik het weliswaar met wat tegenzin, want ik heb het eigenlijk best wel goed hier. Krijg alles op tijd en hoef me niet meer druk te maken.

Vanmorgen na de korte plasronde liep dat minimensje alweer rond om zes uur. Bla bla bla en dan dat pak wat ze aantrok…. 🤭 Maar goed, bij de lange poepronde kreeg ik alle aandacht. Die Snor en ik hebben een flink eind graskant afgestruind. Was lekker, even mijn neus de kost geven en hier en daar kennis gemaakt. Zes kilometer in de poten Pfffff.

Bij thuiskomst lekker mijn hoekje in en maffen. Had geen honger ondanks dat ik de slootkanten wel vier keer had bemest. Alleen maar slaap, geen last ook meer van dat minimensje gelukkig.

Na de middagtuk mocht ik mee in dat zwarte koekblik, die kleine wilde naar haar eigen huis. Dus zit ik weer in mijn eigen rang. Maar bij haar thuis was een nieuwe kennismaking want daar liep zo’n minitijger rond. Mijn maak je niet gek dus geen aandacht aanbesteed, alhoewel op een gegeven moment stond dat mormel te eten en toen dacht ik, ga eens aan dat watermerk ruiken.

Nou ze schrok zich te pletter en haalde gelijk uit, toen schrok ik weer. Gelukkig gingen we daarna vrij snel weer in dat koekblik naar huis. Moet eerlijk zeggen dat ik het wel gezellig vond, behalve daar buiten. Wat een teringherrie, en dan ook nog de nodige knallen. Daar ben ik een schijtert in, maar mijn baas die reageert helemaal niet en sjort mij gewoon mee of er niets aan de hand is.

Dus het zal er wel bij horen en probeer ik het steeds vaker te negeren al valt dat om de donder niet mee, maar ik doe mijn best. We zijn net thuis van het laatste dagrondje, dus nu lekker maffen. Morgen zie we weer verder.

Groeten Kato. 🐕

[ynseincanada]

dinsdag 05/09/2023

Ik ben nog altijd een beetje verkouden, maar het gaat al stukken beter dan vorige week. Vorige week heb ik ook mijn tweede bloeddrukval meegemaakt toen ik pizza aan het eten was. Opeens was al mijn kleur weg (aldus, mama). Het duurde even voor ik terug kon rechtstaan, maar sindsdien heb ik het niet meer meegemaakt.

Afgelopen zaterdag zijn mama en ik naar de Farmer's Market in St. Albert geweest. Wat een evenement. Een honderdtal kraampjes met fruit, koekjes, juwelen en heel veel jerky (ieuw). Ik heb zalm jerky geproefd en ik heb nog nooit zoiets zout geproefd. Mama en ik hebben een watermeloen, koekjes, frambozenconfituur en vegan feta (zo ongelooflijk lekker) mee naar huis genomen.

Maandag ben ik naar de opening geweest van het academiejaar. Naast een gratis drinkbus, zoute popcorn (ieuw) en een cola was er niet veel te doen. Twee uitverkoren studenten kreeg 1000 CAD, maar daarvoor moest je in Canada wonen :') Je kreeg ook een gratis bellenblazer. Redelijk teleurstellend.

Vandaag heb ik mijn eerste lessen gehad. Deze ochtend had ik Global Critical Race Theory, maar ik weet niet of het vak iets voor mij is. Ik denk dat ik morgen Topics in Gender and Social Justice ga volgen, om te zien of ik het kan vervangen met GCRT.

In de namiddag had ik Canadian Texts en dat was geweldig. We trekken in de natuur rond om te praten over literatuur, hoe geweldig is dat? De prof is ook een geweldig lieve vrouw. Voor onze eindopdracht krijgen we een plant of dier toegewezen. We moet in de natuur opzoek gaan naar die plant of dat dier en over deze ervaring schrijven. Ik kijk er enorm naar uit.

Hier zijn nog wat sfeerfoto's van de afgelopen week:

De Rogers Arena, waar de Edmonton Oilers spelen

De plaats op campus waar ik verblijf

Het zicht van op mijn kamer

Het mooiste zicht tot nu toe (niet zo duidelijk op deze foto's)

Tot de volgende keer.

x ynse

tuesday 05/09/2023

I still have a slight cold, but I am doing much better than last week. Last week I also experienced my second blood pressure drop while I was eating pizza. Suddenly, all the color drained from my face (so my Mom said). It took me a while to get back up, but I haven't experienced it since.

Last Saturday, Mom and I went to the Farmer's Market in St. Albert. What an event. About a hundred stalls selling fruit, cookies, jewelry and lots of jerky (juck). I tasted salmon jerky and I have never tasted anything so salty. Mom and I took home a watermelon, cookies, raspberry jam and vegan feta (so incredibly delicious).

Monday I went to the opening of the academic year. Besides a free drink box, salty popcorn (again, yuck) and a Coke, there wasn't much to do. Two chosen students got 1000 CAD, but for that you had to live in Canada :') You also got a free bubble blower. Overall, pretty disappointing.

Today I had my first two classes. This morning I had Global Critical Race Theory, but I don't know if this course is for me. I think I will take Topics in Gender and Social Justice tomorrow to see if I can substitute it with GCRT.

In the afternoon I had Canadian Texts and that was great. We walk around in nature talking about literature, how great is that? The professor is also a wonderfully sweet woman. For our final assignment we are assigned a plant or an animal. We have to go into nature to look for that plant or animal and write about this experience. I am looking forward to it immensely.

See you next time.

x ynse

[jurjenkvanderhoek]

VERHALENVERTELLER GIJS DRAGT VEBINDT HET VERLEDEN MET HET HEDEN

De fotograaf kiekt het moment. Zet een specifiek ogenblik vast in de tijd. Pint het op het prikbord van de geschiedenis. Gijs Dragt zoekt plekken op die ooit door schilders eerder werden vastgelegd. Op doek lijken deze momenten bevroren te zijn, maar in verf komt de omgeving in stilstand juist tot leven. Dragt vond de straten, de paden, de huizen, het uitzicht die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren als vertegenwoordigers van de Veluwse schilders een eeuw eerder hebben gezien en vastgelegd. Deze plekken zijn veranderd nu, de tand des tijds heeft eraan gevreten. Of ze zijn verdwenen, uitgegumd en weggezakt in vergetelheid. Die omgeving, dat uitzicht geeft Dragt een nieuw gezicht in zijn project dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Noord-Veluws Museum. Dragt legt de actuele situatie vast en zet het later nog digitaal naar zijn hand. De beweging van de tijd brengt hij in de compositie in. Deze verglijdt letterlijk in zijn beeld.

De mens kijkt met plezier over de schouder. Ziet graag terug in de tijd. Zelfs heeft de mens wel heimwee naar eerder. Hoe zag namelijk de wereld er toen destijds uit, hoe lag het erbij en ervoor vroeger. Zijn er nog herkenningspunten nu of is de schop er in gegaan. De herinnering kleurt veelal helder op, ook wanneer het aandenken zwart en grauw is. De mooie gedachten blijven, al hadden deze schaduwkanten die weggesleten zijn. Een gevleugelde uitspraak bij het omkijken is: 'vroeger was alles beter'. Het is eeuwig zonde wanneer een natuurgebied moet plaats maken voor een nieuwe wijk. Of dat een monumentaal gebouw plat gaat omwille van de vooruitgang. De omgeving dient zich te vernieuwen wil het zichzelf in stand kunnen houden. Natuurbranden zijn de gewoonste zaak van de wereld, daarna herstelt de natuur zich snel weer. Echter de mate waarin de mens de aarde om zeep helpt is in deze eeuw ongekend.

Terugkijken dat kan, vooruitkijken is onmogelijk. Naar wat geweest is en is voorbij gegaan kan met een nostalgische blik worden gekeken. Naar dat wat in de toekomst nog komen gaat valt te gissen. Misschien kan een logaritme uitkomst bieden of een glazen bol. Planologen plannen de toekomst, althans dat proberen ze. Maar de tijd gooit meestal roet in het eten, dat niet zo heet wordt gegeten als het is opgediend. De toekomst voorspellen is een heikele zaak. Daarom, omdat wat voor ons ligt ongewis is, kijken wij met belangstelling terug. Treden we graag in de voetsporen van voorgangers met naam en toenaam. Ook al zijn die voetsporen in de tijd onduidelijk geworden. We lopen graag de weg die iemand voor ons is gegaan. Dan herkennen we vroeger. Proeven de sfeer van weleer.

Kunstenaar Gijs Dragt trad in de voetsporen van enkele schilders die ooit de Veluwse omgeving vast hebben gelegd. Hij keek achterom en zocht de plekken op die deze schilders in verf op doek in beeld brachten. Nam er foto's van en bewerkte deze, zodat er een bewegend beeld in de tijd is ontstaan. In de composities is de sfeer van weleer te proeven. Kleurvegen geven de vertaling van gister naar vandaag aan. Dragt heeft niet het moment stil gezet, maar juist door laten klinken. Het galmt over het beeldvlak. De aan de hand van schilderijen gevonden plekken echoën in de tijd. Het zicht is gewijzigd of helemaal verdwenen. Maar het verleden klinkt in het heden. Voor de schilders is Dragt een ziener, een voorziener. Hij ziet wat zij zagen en hoopten te zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Gijs Dragt reist in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars op de noordelijke Veluwe. Hij reist terug in de tijd van een eeuw geleden en vindt er het zijn van nu in terug. Op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Hij kijkt, observeert, fotografeert, en laat zien wat er veranderd is, wat nog hetzelfde. De effecten maakt hij met de camera tijdens het fotograferen en later op de computer thuis met digitale programma's. Zijn werkwijze is te vergelijken met die van de schilders, die thuis in het atelier hun schilderijen vervolmaakten. En Dragt vraagt zich af hoe het er op die plek een eeuw later nog uit zal zien. Zoals die schilders zich dat toen ook afvroegen, maar er alleen hun gedachten over konden laten gaan. Met de nu beschikbare digitale technieken kan Dragt vooruit kijken in de tijd.

Korte levensbeschrijvingen in het boek “De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd” doen mij de drie kunstenaars kennen die de fotograaf naliep. De manier waarop zij hun inspiratie uit de omgeving wisten vorm te geven. Het gebied doorkruisten om karakteristieke plekken meest en plein air vast te leggen en uit te werken. Het is niet zo verwonderlijk dat Gijs Dragt in Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren voorbeelden zag om na te volgen. Het boek geeft voldoende vergelijksmateriaal. Schilderijen zijn afgedrukt naast de composities die Dragt vormgaf. Zo kan de sfeer van toen worden geproefd en de vertaling van nu daarnaast worden gelegd. Bij de ene schilder zijn de vastgelegde plekken eenvoudiger in het heden te vinden dan bij de andere. Toch is Dragt op zoek gegaan en heeft voldoende aanknopingspunten gevonden om de plekken te vinden waarmee hij zijn verhaal over de Veluwe kan vertellen. Want dat is Gijs Dragt, een verhalenverteller. Zijn eerste en laatste woorden zijn de situatie van de Veluwse schilders en de locatie van nu. Daartussen vertelt hij zijn verhaal in een abstracte belijning, een kleuring van de herinnering. Dragt laat het niet bij het vastleggen van een beeld, meer nog wil hij een voorstelling creëren. Een compositie maken uit een bestaande situatie om zo een nieuw inzicht te scheppen. Zoals de schilder in het landschap, het stilleven of dorpsgezicht een ongeziene ziel legt.

Over Gijs Dragt is geen biografie afgedrukt, maar wel een beschrijving van zijn inspiratie en werkwijze. En op welke manier hij tot het project kwam om de Noord-Veluwe fotografisch te schilderen en daarmee trad in de voetsporen van Lussenburg, Viegers en Van Vuuren. Hoe de wereld er door zijn lens uitziet, want zegt hij “fotografie is het bevriezen van een moment dat direct daarna geschiedenis is. Dit heeft een magische betekenis. Het vertegenwoordigt een fractie van de seconde, waar je deelgenoot van was.” Die ene tel, dat het diafragma zich opent en het licht van de voorstelling in het hart van de camera binnenlaat, manipuleert Dragt later met het brein van de computer. Hij wil dat moment laten doorgaan, in beweging zetten. Aan die geschiedenis brengt hij een dynamiek zodat het voortduurt in het heden. Het verleden van gisteren is in zijn werk de blik in de toekomst. In de publicatie komen heden en verleden samen, lees ik, net zoals stilstand en beweging, mythe en werkelijkheid. fotografie en schilderkunst. Met de tijd als verbindende factor.

In zijn essay herhaalt Mischa Andriessen dat nog eens. Ik citeer: “In zijn kleurrijke beelden verbindt Dragt fotografie en schilderkunst, verbindt hij heden en verleden, verbindt hij stilstand en beweging. En verbindt hij wie kijken wil met wie gekeken heeft. Hij heeft een vorm gevonden waarin het er allemaal is. Allemaal op hetzelfde ogenblik. We zien wat hij heeft gezien, maar oom wat Lussenburg, Viegers en Van Vuuren hebben gezien, én wat zij hoogstwaarschijnlijk hadden willen zien. Dat gulle kijken is wat Dragt met de kijker deelt.”

De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd. Gijs Dragt in de voetsporen van Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren. Teksten Lies van de Beek, Mischa Andriessen. Catalogus bij tentoonstelling in Noord-Veluws Museum tot 8 oktober 2023. Uitgave VanSpijk [photo] ArtBooks, 2023.

[immospanje]

Immo Spanje: Waarom Investeerders Verliefd Worden op deze Zonnige Vastgoedparel

Welkom bij het zonnige land van ongekende mogelijkheden en een onweerstaanbare charme - Spanje! Dit mediterrane paradijs is al lang een topbestemming voor reizigers, maar vandaag zullen we een diepere duik nemen in waarom Immo Spanje de aandacht van investeerders over de hele wereld heeft getrokken. Van betoverende kustlandschappen tot bruisende steden en een rijke geschiedenis, deze sprankelende vastgoedparel heeft alles te bieden wat een investeerder zoekt.

1. Een Kustlijn om bij Weg te Dromen

Het is geen geheim dat Spanje een kustlijn heeft die tot de verbeelding spreekt. Met een klimaat dat bijna het hele jaar door mild en zonnig is, is het geen wonder dat mensen van over de hele wereld verliefd worden op de ideeën van een tweede huis aan de Spaanse kust. De Costa del Sol, Costa Blanca en Costa Brava zijn enkele van de meest bekende en gewilde locaties, maar het aanbod is divers en biedt voor elk wat wils. Van charmante vissersdorpjes tot bruisende badplaatsen, er is een overvloed aan opties voor investeerders om hun perfecte stukje paradijs te vinden.

2. Een Rijke Cultuur en Geschiedenis

Spanje heeft een verleden dat teruggaat tot de oudheid, en de rijke culturele erfenis is overal voelbaar. Het land staat bekend om zijn prachtige architectuur, van oude Romeinse ruïnes tot indrukwekkende Moorse paleizen. Steden als Barcelona, Madrid, Sevilla en Valencia zijn culturele schatten die indruk maken op iedereen die ze bezoekt. Door te investeren in Immo Spanje, kunnen investeerders niet alleen genieten van een vakantiehuis, maar ook ondergedompeld worden in een betoverende levensstijl doordrenkt van geschiedenis en tradities.

3. Een Investering in Levenskwaliteit

Spanje is meer dan alleen een bestemming voor zomervakanties; het biedt een kwaliteit van leven die velen verlangen. De beroemde siësta-cultuur, het heerlijke eten, het bruisende nachtleven en de gastvrije bevolking dragen allemaal bij aan een sfeer van geluk en ontspanning. Voor investeerders die op zoek zijn naar een ontsnapping uit de dagelijkse drukte, biedt het bezitten van een woning in Spanje de perfecte gelegenheid om te genieten van een zorgeloos leven en te profiteren van de ontspannende mediterrane levensstijl.

4. Een Lucratieve Vastgoedmarkt

Naast de vele intrinsieke voordelen die Immo Spanje biedt, is het ook een aantrekkelijke investering vanuit financieel oogpunt. De vastgoedmarkt in Spanje heeft zich hersteld na de economische crisis van enkele jaren geleden en blijft groeien. Met een toenemende vraag van zowel binnenlandse als internationale kopers, biedt de Spaanse vastgoedmarkt een interessant rendement op investeringen. Of het nu gaat om het kopen van een tweede huis voor vakanties of het verhuren van onroerend goed als vakantieaccommodatie, de mogelijkheden zijn veelbelovend.

Conclusie

Immo Spanje is veel meer dan alleen een vastgoedinvestering; het is een kans om de schoonheid van het mediterrane leven te omarmen. Met een overvloed aan prachtige kustlijnen, rijke cultuur, levenskwaliteit en een lucratieve vastgoedmarkt, is het geen wonder dat investeerders verliefd worden op deze zonnige vastgoedparel. Dus waar wacht u nog op? Trek uw zonnebril aan, laat uw zorgen achter u en laat u betoveren door de magie van Immo Spanje. Uw droomhuis wacht op u!

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[jogjadays]

Gezien we vandaag redelijk druk waren en dus niet echt tijd hadden om naar buiten te gaan en eten te kopen, liepen we 's avonds even snel naar Mediterranea Restaurant by Kamil. Dit restaurant werd ons al aangeraden en is vrijwel letterlijk om de hoek. Het brood dat we gisteren aten kwam van hun, dus de verwachtingen waren hooggespannen.

Het restaurant zelf is mooi en een hotspot voor jonge Indonesiërs. Het menu is vooral Westers met hier en daar wat twists. Uiteindelijk had Sam een heerlijk visgerecht, koos ik saai voor de spicy chicken burger en hadden we wat inktvisringen on the side. En eerlijk is eerlijk, het eten was heel goed en dus de titel aanrader zeker waard.

Ook kochten we maar gelijk wat broodsnacks voor morgenochtend. Toen we thuiskwamen besloot ik nog even naar de Indomaret te lopen voor wat drinken. Gezien we bij Kamil een mooi plastic tasje hadden gekregen voor het brood nam ik die mee om het drinken in te doen. Ik weet niet of mensen echt hun eigen plastic tasjes meenemen naar de Indomaret, maar als ze dat niet doen dan begrijp ik het nu.

Op de weg terug (het was donker, regende) liep ik dus vrolijk met mijn eigen tasje vol met allerlei drankjes en toen gebeurde het… het tasje begaf het en al mijn drankjes lagen op straat. Gelukkig waren ze allemaal nog heel. De bapak die twee meter van mij vandaan stond met z'n eetkraampje zag het allemaal aan en bood me gelukkig een nieuw plastic tasje aan.... lol

[zielsvlucht]

Plastic

Voor dat plastic een materiaal was, was het een woord. Een adjectief. Ik kwam het overlangs tegen in Dracula, geschreven vele jaren voor de massaproductie van kunststoffen die we vandaag kennen. "Plastic" in de originele tekst. Plastiek, oftewel plastisch, in het Nederlands. Het betekende buigbaar. Kneedbaar. Veranderbaar. Het laat zich in nieuwe vormen gieten. Zoals de plastische chirurg een mensengezicht in een nieuwe vorm kan boetseren als klei, althans de naam van het vak pretendeert dat de operaties zo elegant verlopen. Het woord werd ook gebruikt voor vele kunsten. Om al de mogelijke vormen te beschrijven die kunstenaars met zachte hand de wereld in konden brengen. Voor al de mogelijkheden te beschrijven die een creatieve geest kon zien een dode klomp materie. Zelfs het karakter van mensen kon als plastisch beschreven worden. Soepel. Flexibel. Adaptief. Reactief. Misschien was het wel een compliment om een persoon plastisch te noemen. Het wou dan zeggen dat je elke vorm kon vullen. Elke uitdaging aan kon. Kon leren, kon veranderen. Buigen, maar nooit breken. Het was een woord. Een idee. Een droom. En dan werd het echt. Een revolutie van nieuwe, goedkope kunststoffen die duizend en één problemen konden oplossen. Plastic! Een Engelse verbastering van een bekend woord. Eten kon niet meer slecht worden dankzij luchtdichte verpakkingen. Nieuwe containers, doosjes, potjes in hard plastiek om dingen in te bewaren. Zelfs veel van ons gereedschap en onze machines werden plastic, of kregen plastic onderdelen. Het was de ultieme stof; Dé dode materie waaruit creatieve geesten alle mogelijkheden konden maken. Waarmee ze eindelijk konden tonen waartoe ze echt in staat waren. En toen gingen wij, de creatieve geesten, aan het werk. En alle mooie dingen die we maakten, maakten we om weg te gooien. Om ze te verzamelen in hopen en hopen van stinkende creaties. Rommel dat we opstapelden in bergen tot ze schaduwen wierpen in grote valleien waarin de minder gelukkigen rond scharrelden op zoek naar restjes van onze luxe, in halfgare landen ver ver weg. En als het daar niet kon geraken, lieten we het achter aan de kant van de weg. Weggegooid, of gewaaid, tot in de donkerste delen van de meest ongerepte bossen. En in de vijvers en de tuinen en diep onder de grond. Waar dan ook; want wat maakt het ook uit waar we het achterlaten? Het eindigt toch allemaal op dezelfde plek: de zeeën. Daar drijven ze mee met de stroming in kleine microscopische stukjes, of zelfs in grote flarden. Waar ze gegeten worden door vissen en ander leven dat er in stikt en er aan lijdt tot wij die zieke dieren weer opvissen, koken en op ons bord leggen en dan is de cyclus rond. Dan eten wij onze creaties weer op in kleine onverteerbare, oncomposteerbare schilfertjes. Tot ons lichaam er vol van zit. Onze maag, onze darmen, kleine stukjes plastic die vast blijven plakken aan onze beenderen, in onze hersenen en onze longen. Infestaties tot in het diepste van onze teelballen zodat ook de volgende generatie kan geboren worden in een wereld van plastic. Waar het plastic vloeit uit de rivieren, regent uit de lucht en zelfs gretig gedronken wordt door onze kinderen rechtstreek uit de moedersborst. In elke bodem, elk dier, elke plant en elke adem. Zodat de hypothetische archeologen duizenden jaren in de toekomst zeker zullen weten waaraan ze onze bodemlaag kunnen herkennen. Zodat zij weten waar ze die smeerlappen kunnen terugvinden, moesten ze zich daar nog mee willen bezig houden terwijl wij verder flessenwater zuipen in de hel. Om terug te blikken op ons plastische tijdperk, en ons te vervloeken voor onze onvergeeflijke schepping. Die verschrikkelijke incarnatie van een wondermooi woord.

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.