342c

[342c]

yalnızlık geceleri başımda bekleyen bir akbaba misali. beni yiyip bitireceği günü bekliyor. kafamı kaldırıyorum ve ağzının suları akıyor. bazı geceler uçup gidiyor fakat yerimi hiç unutmuyor. istemiyorum yem olmak, her gece bir adım daha yaklaşıyorum. katlanmayı öğrenmedikçe, yüzleşmedikçe ve bu yatağa seninle girdikçe. çoğu zaman yazmayı sevmiyorum ama başka bir yol bilmiyorum. ben seçtim tüm bunları, hiç sevilmediğim koyunlarda unutmaya çalıştım kendimi, sevmeyişimi. bir gece daha yem olmamak için. unuttukça erteledim. söylemesi basit, miden asit.

haydi buna içelim, bir rakı sofrası, miden kaldırmıyor artık. elimdekilerin değerini hep bildim ama hiç sahip olmadım. bütün bunlar benim olabilirdi ama hiç olmadı. hiç olmadı, anlıyor musun. bambaşka yerlerde el ele olabilirdik ama şimdi bir başımayım adımın telaffuz edilmediği ülkelerde. gurur bile duymuyorum kendimle. yalnızlık beni kemirdi, ve ben sana tutundum. sen ve senin gibilere. sen ve sana hiç benzemeyenlere.

[342c]

kamburum. koptu tüm bileğimdekiler. on saattir yoldayım. henüz beni bırakmaya hazır değilmiş. gece iki beni görmeye gelecekmiş. hiç dönmeyi düşünüyor muymuşum. burada daha mutlu gözüküyormuşum. sadece meşgulüm, dedim. ben iyiyim, eski sevgilin nasıl?

[342c]

annemin göğsünde yatıyordum ki bir yıldız kaydı. bir deprem oldu. burnum kanadı.

yaza yapılacaklar ve alınacaklar. bu yıl ada sensiz. ilk kez. jileti hala aynanın yanında.

bu yıl nerede yaşayacağım.

şef akşam ne yemek istediğimizi soruyor. senelerdir beklediğim adam bana dönüyor.

ateş böceği bile lambanın dibinde dolaşıyor. ateş böceği bile.

hoşlanmadım yaptıklarımdan ve kaçtım.

ben de seni seviyorum. ama bütün içtenliğimle değil.

sensiz yapamam diyor. öyle deme diyorum. lütfen öyle deme. ay dağların arkasında kaybolmak üzere ve yaban domuzları çığlık atıyor. aklım hala sende.

ya kurtar beni artık. ya da

şehir ışıkları karşımda ve aklımda karışmak mehtaba.

[342c]

yedin ömrümü senelerce sürtük, seneler

[342c]

19-20-21-21.30

adım senden başkasıyla anılamazdı

boş arsalar ve bir sürü ağaç

sen hala oyunlar oynuyorsun

ben oyun oynamayı iki sene önce bıraktım

her kolda seni aradım

iki yüz bin kilometre yol yaptım

yine seni unutamadım

otogarda bi sigara yakıyorum

şehirden uzak bir yaşantı

nasıl olurdu bilmiyorum

iki numaradan kalkan servise biniyorum

şimdi onlar bana “yenge” diyor

şehre dönemiyorum

[342c]

onu ağlattım.

seni öptüm.

seni bıraktım.

ona geri döndüm.

ve gidiyorum.

bir kırk sekiz saat kadar kararlar.

plakadan tanıyanlar.

seni gördüm.

ve rüya gibiydi.

ve sen gittin.

uyandım.

[342c]

bir kırk sekiz saat kadar kararlar.

plakadan tanıyanlar.

seni gördüm.

ve rüya gibiydi.

ve sen gittin.

uyandım.

[342c]

bazı günler bana hiç ulaşamıyorsun. eskiden çok iyi gizlerdim. tek kelime etmem yanında. akşama onunla. bu hastalığım hiç geçmeyecek mi. nefes alamıyorum. hayatımın yepyeni bir dönemi ve ben ne yapacağımı hiç bilmiyorum. süslemiyorum cümlelerimi.

evet yalnız kalamıyorum. sonunda söyledim. buradan taşınmak istemiyorum ama kışın tir tir titredim. kendimi hiç tatmin edemedim.

kendime korkuyu yakıştırmıyorum. ama zaten bunların hiçbirini yakıştırmıyorum. senin paranla var olmak istemiyorum, para her zaman bir güç aracıydı kontrol edilmek istemiyorum. acıdan yerlere kapandığım günleri düşünüyorum çünkü öyle anlarda sevgimin gerçekliğini hissediyorum. üzülüyorum ama hissediyorum. söylemek istediklerimi yutmaktan başka çarem olduğunu düşünmüyorum. konuşulacak ve konuşulmayacaklar var. artık bıçak açmıyor ağzımı, tepkisizim. bütün sınırlarımı aş. ağzına geleni söyle. tek kelime etmem yanında.

[342c]

aklımın bir köşesinde hep ölüm. on seneden beri. ve hiç kimse benim değil. hiçbir şey benim değil. hep bir vazgeçme sevdası. o mekana gitmekten, af dilemekten ve ona tutunmaktan. bağ kuramayan birine dönüştüm. güvensiz. yapmacık. kurmak istemeyen. tahammülsüz. navigasyon açık kalmış. olmak istediğim hiçbir yer yok. tarihler ve biletler. olmak istemediğim yer çok. bir evden bir eve. köprüyü geçince istanbulu çek içine. yapayalnızım. her yerde.

[342c]

ben seni bizsiz bıraktım. sen beni bir başıma bıraktın. bütün yaptıklarını nasıl da yutkundum. eminim ki kötüsündür fakat ben hep daha kötüyüm. ve daha yalnız. ve daha acımasız.

[342c]

büyükşehir tezek kokmaya başladı. gitmenin tam vakti. hiç gitmediğim o yolda ceza yemişim. eşşeğin tekiymişim. bugün üç ceza yemişim. çok düşündüğüm için az konuşuyorum. sonunu bildiğim aşklar için kalpler kırıyorum. ve ağlayan her adam karşısında duvara bakıyorum.

bu benim kaçıncı yalnızlaşmam senin uğruna.

[342c]

uyanabileyim diye perdeyi, camı çeyrek açık bırakırdım.

uyuyabileyim diye bir üçlü kapatırdım.

unutayım diye oyunlar oynardım.

kurtulayım diye anneme ağlardım.

[342c]

dudağına yapışırmışım.

şimdi “o” adam bana geri dönüyor. yıllar ardına. artık onu tanımıyorum. artık tanıdığım gibi gözükmüyor. artık bildiğim kişilerle görüşmüyor. bildiğim yerlerde yaşamıyor fakat aile evlerimiz neredeyse birbirine bakıyor.

şimdi bana geri dönüyor.

ne yaparım.

[342c]

bana bak. saat beş. ne dilediğine dikkat et.

[342c]

şimdi “o” adam bana geri dönüyor. yıllar ardına. artık onu tanımıyorum. artık tanıdığım gibi gözükmüyor. artık bildiğim kişilerle görüşmüyor. bildiğim yerlerde yaşamıyor fakat aile evlerimiz neredeyse birbirine bakıyor.

şimdi bana geri dönüyor.

ne yaparım.

[342c]

dönebilsem dönerdim arabada uyuduğum gecelere. uyudum senin derme çatma başımıza yıkılacak evinde. sabaha salonun kapısı açık. yaşadığım hayatlardan nasibimi aldım. fakat ne hatırlıyorum başıma gelenleri, neden hatırlıyorum seni terk ettiğimi. geri dönmemek üzere kapattığım tüm kapılar. ben koskoca bir malikanede yaşıyorum ve kilitli bütün kapılar. bir kapının arkası bir ötekini anımsatıyor hep. çocukluk defterimde ne yazıyordu açıyorum merakımdan. açıyor bakıyorum. fotoğraflarımıza bakıyorum. özeniyorum ve gülümsüyorum artık suratlarımızdan eksik masumiyete. kendimi ilk hayal kırıklığına uğrattığım günü unutamıyorum. ilkler unutulmaz. tek kalemde sildim, attım kendimi. bir adam, gözyaşı. hep bir ötekini hatırlatıyor. aslında hiçbirini özlemiyorum. ve özlüyorum hepsini. biraz biraz. ayrı ayrı, hissettiklerimi. ve hissetmemeyi en çok. beni anladığını sanmıyorum. denediğimi söylüyorum kendime hep. sana, seni bir daha görmeyeceğimi söylüyorum. ve doğum günümde, beni bir otel odasında tokatlamana izin veriyorum. son kez. yan odanın seslerini duyarken. tırnaklarındakileri derimden bugüne kadar silemiyorum. sana güvenmiyorum. senin uyuşturucun neyse onu kullanıyorum. sen yalnız kalma diye. ve evime sokuyorum. hayatıma sokuyorum. çantamın iç gözüne saklıyorum ve ailemden bahsediyorum. çünkü sadece anlaşılmak istiyorum. benim canımı yakmanı istiyorum, kafamı dağıtacak kadar. istiyorum. bu adama senin adını anmaması gerektiğini söylüyorum. şimdi bana geri dönse ne yaparım. ne yaparım. senden gideceğimi anlamanı bekliyorum. bir gün çıkacağım hayatından ve anlamanı bekliyorum.

“çok iyi olduğunu söylemişler miydi?” dedi.

“sence?” dedim.

[342c]

yetişkinler çocuklar için yaşıyor. bugün dünyada hiç çocuk olmasaydı ne olurdu diye düşündüm, annem bu kemikleri kalmış pirzolaları ‘minnoşlara’ saklamasaydı. sevgi yaratımın bir parçası değil diyordu kitap. sevgi zorunluluk değil. veya ben öyle anladım. zaten anladığımız kadarıyla gerçek her şey. çaya sanırım kaçak çay katılmış ve zehirden farkı yok. beni bir daha görene kadar içme, demişti. elini çabuk tutsan iyi edersin, demiştim. tutmadı. sevdiğim herkesin doğum günü kutlu olsun dün telefonumda iki senedir belirmeyen bir numara belirdi ve beni biraz tanısa o telefonu açmayacağımı bilirdi. kimseyi affetmedim şimdiye dek düşmeme izin veren ve yok sana anlatacak bir hikayem. hava yirmi altı derece ve “gerçekten gelemem.” dedim.