alexfaita-blog

[alexfaita-blog]

Υποστηριζόμενος-Αυτοκτονικός Τουρισμός

Για αρχή θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του Higginbotham (2011) ο υποστηριζόμενος-Αυτοκτονικός Τουρισμό (ή αλλιώς ΥΑΤ), αν και θεωρείται ενότητα του ιατρικού τουρισμού, δεν είναι τουρισμός και δεν ανήκει ούτε στον ιατρικό τουρισμό ούτε στον τουρισμό υγείας. Ο Kamisar (1997) είχε δημιουργήσει έναν γενικό ορισμό για την διευκόλυνση των αναγνωστών. Σύμφωνα με τον προαναφερθέντα, ο υποστηριζόμενος-αυτοκτονικός τουρισμός έχουμε όταν ένα άτομο με αυτοκτονικές διαθέσεις ζητάει την βοήθεια τρίτου με σκοπό να δώσει τέλος στη ζωή του. Βασισμένος σε αυτόν τον ήδη υπάρχον ορισμό ο Huxable (2009) συνέταξε έναν πιο εκλεπτυσμένο ορισμό που λέει ότι αναφερόμαστε στον υποστηριζόμενο- αυτοκτονικό τουρισμό όταν ένα ανεξάρτητο άτομο με αυτοκτονικές επιθυμίες ταξιδεύει σε μια περιοχή (πιο συμβατή με αυτό το είδος τουρισμού από ότι η περιοχή προέλευσής του), όπου θα (ή έχει σκοπό να) διαπράξει αυτοχειρία με την βοήθεια τρίτου προσώπου.  

Αρκετοί είναι οι άνθρωποι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Richards(2017), που συνήθως λόγω κάποιας αρρώστιας καταφεύγουν σε αυτή την λύση ώστε να ��χουν  έναν σίγουρο και πάνω απ’ όλα ανώδυνο θάνατο, νιώθουν απλά σαν να τους έχει πάρει ο ύπνος. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που επειδή η περιοχή τους δεν υποστηρίζει την “ευθανασία”  πρέπει να βρουν άλλες λύσεις όπως να κάνουν χρήση θανατηφόρων ναρκωτικών, ή να χάνουν την ζωή τους με πιο βίαιο και αισχρό τρόπο (Sperling, 2019).

Τα τελευταία χρόνια αν και ο υποστηριζόμενος- αυτοκτονικός τουρισμός δεν είναι και τόσο δημοφιλής, έχουν δημιουργηθεί διάφορα κέντρα που βοηθούν τους ανθρώπους να αυτοκτονήσουν ανώδυνα (Huxable, 2009). Οι περισσότεροι ταξιδεύουν μέχρι την Ζυρίχη, Ελβετίας, όπου η “ευθανασία” δεν επηρεάζεται από τον νόμο, αρκεί το άτομο που ενδιαφέρεται με ελεύθερη βούληση να πάρει την απόφαση να κάνει το ταξίδι και να υποστεί αυτή την διαδικασία με δική του ευθύνη (Sperling, 2019).

Κατά την άφιξη του ενδιαφερόμενου στο κέντρο, οι υπεύθυνοι κάνουν έναν έλεγχο ιστορικού και εξετάζουν μήπως υπάρχουν τυχών άλλη προσέγγιση για την θεραπεία του ασθενή από την “ευθανασία” και φυσικά αν υπάρχει εφόσον ο ασθενής συμφωνήσει, αν όχι συνεχίζεται κανονικά η προετοιμασία. Ο ενδιαφερόμενος συμπληρώνει μια αίτηση και συμπεριλαμβάνει ένα πρόσφατα ενημερωμένο ιατρικό ιστορικό, συμπεριλαμβανομένης της διάγνωσης του, την θεραπεία που πιθανόν ακολουθούσε και τυχόν πρόγνωση της κατάστασής του. Έπειτα, αφού συμπληρώσει τα διάφορα νομικά έγγραφα που δηλώνουν ότι οι γιατροί απαλλάσσονται από κάθε νομική ευθύνη, κανονίζεται η πρώτη συνάντηση με τον γιατρό. Δύο μήνες αργότερα και αφού δεν έχει αλλάξει γνώμη ο ασθενής, υπογράφει μια υπεύθυνη δήλωση η οποία αναφέρει ότι πρόκειται περί αυτοχειρίας και μόνο μετά από αυτό το στάδιο γίνεται στον εν λόγω ασθενή ένεση που περιέχει θανατηφόρα ουσία. Αφού ο ασθενής έχει ανακοινωθεί νεκρός οι υπεύθυνοι είναι υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με της αρμόδιες αρχές ώστε να επιβεβαιώσουν και αυτοί μετά από έρευνες ότι δεν έχει παραβιαστεί κανένας νόμος. Ύστερα το σώμα αποδεσμεύεται από το κέντρο συνήθως ώστε να γίνει αποτέφρωση και να επιστρέψει στην πατρίδα του να αναπαυθεί. (Huxable, 2009).

Refrences:

Higginbotham, G. (2011), Assisted-suicide tourism: Is it tourism? Tourismos: An International Multidisciplinary Journal of Tourism, 6(2), 177–185.

Huxtable, R. (2009), The suicide tourist trap: Compromise across boundaries. Journal of Bioethical Inquiry, 6(3), pp. 327 – 336 https://doi.org/10.1007/s11673-009-9170-5.

Kamisar, Y. (1997), Physician-assisted suicide: The last bridge to active voluntary euthanasia. Euthanasia examined: Ethical, clinical and legal perspectives, ed. J. Keown, Pp. 225–260. Cambridge: Cambridge University Press.   

Richards, N. (2017), Assisted suicide as a remedy for suffering? The end-of-life “suicide tourists”. Medical Anthropology, 36(4), 348–362. https://doi.org/10.1080/01459740.2016.1255610.

Sperling, Daniel. (2019). Suicide Tourism: Understanding the Legal, Philosophical, and Socio-Political Dimensions. Doi:10.1093/oso/9780198825456.001.0001.  

[alexfaita-blog]

Ναρκοτουρισμός

Τι είναι ναρκοτουρισμός;

Σύμφωνα με τους Valdez & Sifaneck (1997) ναρκοτουρισμός είναι η περίπτωση στην οποία οι τουρίστες επιλέγουν έναν ειδικό προορισμό λόγω της πληθώρας νόμιμων ή μη ναρκωτικών του εν λόγο προορισμού. Βέβαια ο ορισμός αυτός όντας πολύ γενικός δεν βοηθάει τον αναγνώστη να αφομοιώσει την έννοια. Γι’ αυτό και οι Uriely & Belhassen (2005) βασισμένοι στον ορισμό αυτόν, έδωσαν μια πιο λεπτομερή και σαφή έννοια. Σύμφωνα με τους προαναφερθέντες, ο ναρκοτουρισμός είναι μια δραστηριότητα που αρχίζει με την εύρεση ουσιών σε συγκεκριμένο προορισμό και συνεχίζεται με την κατανάλωση αυτών καθ’ όλο το διάστημα των διακοπών. Επίσης το 2014 ο Hoffmann αναφέρεται στον ναρκοτουρισμό ως ένα ταξίδι με πρωταρχικό μέλημα την κατά προτίμηση νόμιμη (ώστε να μην υπάρχουν κυρώσεις) χρήση διαφόρων ουσιών.

Στην έρευν�� “Drug Tourism: going on a trip holiday” των Grobe & Lüer, αναφέρονται ορισμένα σημαντικά σημεία για τους προμηθευτές και τους ταξιδιώτες αντίστοιχα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι προμηθευτές αντιμετωπίζουν νομικές κυρώσεις καθώς οι περισσότερες κυβερνήσεις είναι κατά αυτού του είδους τουρισμού. Όσον αφορά τους ταξιδιώτες, κατάλληλοι προορισμοί είναι αρκετά δυσεύρετοι λόγω έλλειψης προώθησης, κάτι πολύ λογικό αν αναλογιστούμε τους νομικούς κινδύνους που έπονται.

Ενδιαφέρουσα είναι βέβαια και η αναφορά του Pereira (), ο οποίος δίνει έμφαση στα θετικά και αρνητικά του ναρκοτουρισμού, είτε σε μια ολόκληρη χώρα είτε σε μια μεμονωμένη περιοχή. Ο τουρισμός αυτός σύμφωνα με τον Pereira συνεισφέρει στην οικονομία μιας συγκεκριμένης περιοχής προωθώντας ταυτόχρονα και τον τόπο ως τουριστικό προορισμό. Βέβαια αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εξάλειψη των εθίμων και τοπικών παραδόσεων, την απομάκρυνση των μόνιμων κατοίκων λόγω υπερβολικής αύξησης του τουρισμού καθώς και μείωση εσόδων των μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων. να συμπληρωθεί επίσης πως ο ναρκοτουρισμός μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός τόπου ως τουριστικός προορισμός και στην κερδοφορία της παραγωγής συναλλάγματος. Απ’ την άλλη ένας κίνδυνος είναι να αυξηθούν οι πιθανότητες εγκληματικών πράξεων και κακουργημάτων καθώς και να παροτρύνει τους μόνιμους κατοίκους να αυξήσουν την κατανάλωση τους σε ουσίες, ίσως να εισάγουν και καινούργιες.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των Flaherty & et al. (2017), οι ταξιδιώτες πρέπει να ενημερώνονται πριν την αναχώρησή τους για πιθανούς κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν λόγω των ναρκωτικών κατά την διάρκεια των διακοπών τους. Πιστεύω ότι αυτή η συμβουλή πρέπει να εφαρμοστεί διότι ωφελούνται τόσο οι τουρίστες όσο και οι προορισμοί που αυτοί επιλέγουν ως προς την ασφαλέστερη πρόληψη, την μείωση πιθανοτήτων κάποιου περιστατικού και την άμεση και καλύτερη ανταπόκριση σε περίπτωση κινδύνου. Επίσης όπως προτείνουν και οι Flaherty & et al. (2017), πρέπει οι νεότερες γενιές που ενδιαφέρονται για αυτό το είδος τουρισμού, να γίνουν γνώστες των κινδύνων και να μην αφήσουν την επιπολαιότητα τους να τους στοιχίσει ακόμα και την ζωή τους. Κατά την γνώμη μου ο ναρκοτουρισμός συμβάλλει με σταθερό εισόδημα στην γενική οικονομία μιας χώρας όσο και κάθε άλλος κλάδος τουρισμού.

Πηγές:

Flacherty, G. & et al. (2017) ‘The highs and lows of drug tourism: A travel medicin perspective’, Journal of Travel Medicin, vol.24, no.6, pp.1-3. Available from: doi: https://doi.org/10.1093/jtm/tax068

Grobe, A., & Lüer, J. (2011) ‘Drug tourism: Going on a holiday trip’, pp.137-147. Available from: doi: https://doi.org/10.1007/978-3-8349-6231-7__15  

Hoffmann, B. (2014) ‘Drug consumption tourism as a social phenomenon’, Trakia Journal of Sciences, vol.12, no.4. Available from: doi: https://doi.org/10.15547/tjs.2014.04.017  

Pereira, T.F.P.D. (2014) Turismo de drogas na Holanda: O caso de Amsterdam. Available from: http://revistacarbono.com/artigos/08turismodedrogas-thiagopereira/.

Uriely, N. & Belhassen, Y. (2005) ‘Drugs and tourists experiences’, Journal of Travel Research, vol.43, no.3, pp.238-246. Available from: doi: https://doi.org/10.1177/002204269702700413

Valdez, A. & Sifaneck, S. (1997) ‘Drug tourists and drug policy on the US-Mexican border: An ethnographic investigation’, Joyrnal of Drug Issues, vol.27, no.4, pp.879-898. Available from: doi: https://doi.org/10.1177/002204269702700413

[alexfaita-blog]

LGBT τουρισμός: «Μια πτυχή του κλάδου που ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη του»

Ενώ αναφερόμαστε σε αυτόν ως LGBT τουρισμό, αφορά περισσότερο την κοινότητα των λεσβιών και των ομοφυλόφιλων παρά των αμφιφυλόφιλων και των τρανσέξουαλ, γι’ αυτό είναι γνωστός και ως ομοφυλοφιλικός τουρισμός (gay tourism). Σύμφωνα με τα λεγόμενα των Southall και Fallon (2011) αυτό είναι αποτέλεσμα της μη διεξαγωγής ερευνών βασισμένη στους αμφιφυλόφιλους και τους τρανσέξουαλ σε αντίθεση με τις εκατοντάδες έρευνες που έχουν γίνει για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Τι είναι όμως ο LGBT τουρισμός; Οι Southall και Fallon (2011) για την διευκόλυνση μας, επινόησαν έναν απλοϊκό ορισμό με βάση τις γνώσεις τους και τις πληροφορίες που συγκέντρωσαν. Σύμφωνα λοιπόν με τους προαναφερθέντες, ως LGBT τουρισμό αναγνωρίζεται κάθε δραστηριότητα στον κλάδο αυτόν, ασχέτως αν απευθύνεται αποκλειστικά σε LGBT πελάτες ή σε γενικότερο κοινό συμπεριλαμβανομένου και την LGBT κοινότητα. Σύμφωνα με έρευνα που διεξάχθηκε από τους Clift και Forrest (1999), στην ερώτηση πόσο σημαντικές είναι ορισμένες άνεσης οι απαντήσεις ήταν ως εξής: Περίπου 71% είπαν ότι το σημαντικότερο είναι να υπάρχει άνεση, καλής ποιότητας φαγητό και η δυνατότητα ξεκούρασης και χαλάρωσης, καθώς και περίπου 52% θεώρησαν σημαντική την λιακάδα. Όσον αφορά την διασκ��δαση 48% των ανθρώπων που συμμετείχαν αναζητούν καλή νυχτερινή ζωή, ενώ 37% και 40% αντίστοιχα αποζητούν την δυνατότητα γνωριμίας και ερωτοτροπίας με άλλους ομοφυλόφιλους καθώς και να συμπεριληφθεί στις διακοπές τους η γνωριμία με την LGBT κουλτούρα και ξενάγηση σε αυτήν. Βασιζόμενοι στα λεγόμενα των Clift και Forrest (1999), περίπου το 1/3 των ομοφυλοφίλων ψάχνει για ταίρι στις διακοπές τους, είναι ένας από τους λόγους που υπάρχει άνοδος σε αυτό το κομμάτι του τουρισμού. Ένας ακόμη παράγοντας αύξησης του LGBT τουρισμού και κατ’ επέκταση του συνολικού τουρισμού είναι όλα τα LGBT Events που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο και προσελκύουν κοινό είτε αποκλειστικά από την LGBT κοινότητα είτε γενικά. Με βάση τα λεγόμενα των Ram, Kama et al. (2019), τα LGBT Events προσελκύουν περισσότερο κόσμο από ότι να έρθουν για διακοπές από μόνοι τους. Οι Southall και Fallon (2011) υποστηρίζουν ότι η πλειοψηφία των ομοφυλοφίλων βρίσκει ασφαλέστερο να πάνε διακοπές σε ένα ξενοδοχείο γενικά παρά σε ένα αποκλειστικά για LGBT. Από την άλλη όμως πηγαίνοντας σε ξενοδοχείο για ετεροφυλόφιλους ρισκάρουν να γίνουν υποκείμενα ρατσισμού και κριτικής. Ο Hughes (2006) τόνισε ότι εκτός κάποιων ερευνών το 1996 δεν υπάρχουν περαιτέρω έρευνες για τις διακοπές των LGBT κάτι που καθιστά αδύνατο για κάποιον που ενδιαφέρεται να μάθει. Κατά την γνώμη μου το κύριο και βασικότερο είναι να διεξαχθούν περισσότερες έρευνες και για τους αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ όσο και για τους ομοφυλόφιλους και λεσβίες, όσον αφορά τις προτιμήσεις τους σε προορισμούς, σε συγκεκριμένες ανέσεις που πιθανόν να αποζητούν και γενικά έρευνες για το πώς περνάνε τις διακοπές τους και πώς συμβάλει αυτό στον γενικό τουρισμό. Πρέπει όπως προτείνουν και οι Southall και Fallon (2011) να γίνουν εξειδικευμένες έρευνες σε θέματα και να προωθηθούν οι απαραίτητες πληροφορίες στο αγοραστικό κοινό που ενδιαφέρεται. Ο LGBT τουρισμός είναι σημαντικό κομμάτι του γενικού τουρισμού, ειδικά στις μέρες μας που συνεχώς αυξάνεται ο εισερχόμενος τουρισμός που αφορά το LGBT κοινό, και τα LGBT Events (πχ. Interpride, Europride) γίνονται όλο και πιο διάσημα και "της μόδας". Γι’ αυτό προτείνω να γίνουμε πιο φιλικοί με την LGBT κοινότητα, πιο gay-friendly, πιο ανοιχτοί ως προς την ομοφυλοφιλία. Πηγές: Clift, S. & Forrest, S. (1999), Tourism Management 20 615-625 Hughes, H. (2006), Pink Tourism: Holidays of Gay Men and Lesbians. CAB International, Wallingford, UK. Ram Y. & Kama A. et al. (2019), Journal of Destination Marketing & Management 14 Southall C. & Fallon P. (2011), Research Themes for Tourism, Cabi, Robinson P., Heitmann S. & Dieke P., pp218- 230