alwinjacobs

[alwinjacobs]

Schouders

Het was een hel van een week. Te beginnen met vorige week donderdag. Toen moest ik definitief beslissen of het Europees kampioenschap eenwieleren zou doorgaan ja of nee. 

Wat? Ja, ik was nu al weer sinds september bezig met het organiseren van een EK in Sittard. Waarom weer? Omdat niemand het wilde organiseren en omdat we met de vorige organisatie de enigen waren die het eventueel nog wel konden. Ik werd de nieuwe trekker. Veel werk, soms tot 20 uur per week. Maar in maart begon het mis te lopen: de plaats waar we 100 mensen lieten slapen, werd overgenomen en nu mochten we er niemand meer leggen. Alternatieven, aangeboden door de gemeente, konden 14 dagen later plots toch niet meer (hoewel we uren en uren hadden gespendeerd om deze oplossing de beste oplossing te maken). Toen brak mijn veer. Ik kon niet meer. Er kwam nog een allerlaatste alternatief maar die kwam te laat. 

Beslissen dus. Aan de ene kant 650 deelnemers die allen al betaald hadden en vaak ook al voor eigen overnachting hadden gezorgd. Aan de andere kant een klein team vrijwilligers die door alle onverwachte wendingen veel tijd waren kwijt gespeeld en nu een enorme berg werk op zich zagen afkomen. En pas 100% zekerheid na weer veel tussenpersonen. 

De beslissing viel op een avond. Na een telefoontje. Er werd nog een nachtje over geslapen maar eigenlijk lag het al vast. ‘s Morgens de officiële communicatie doen was moeilijk. Stapje per stapje. Eerst 1 persoon. Dan het kernteam. Dan het hele team. Bang voor reacties. Bang voor negativiteit. Maar alles viel mee. 

De dag nadien communicatie naar de hele eenwielerwereld. Eerst de directors en de winkels, nadien de deelnemers. Een statement opnemen. Het lukte erg vlot, in 1 take. Oprecht zijn was het doel. En weer was ik bang. Bang voor bagger via social media. Maar weer viel het enorm mee. De begripvolle reacties overstemden zeer luid de enkele negatievere reacties.  

Eén dag rust. Terug aan de slag om de financiële gevolgen voor zowel ons als de deelnemers te beperken. Contracten afzeggen, hotels contacteren om terugbetalingen te doen. Zonder dat ik het vraag zie ik ook mijn team aan de slag gaan. Heerlijk. 

Tussendoor zijn er verkiezingen in ons land. Ik mag voor een eerste keer gaan bijzitten. Een erg fijne ochtend met enkele zeer toffe mensen die mee in hetzelfde bureau zaten. Intens werk ook. 

En dan de uitslagen. Al vanaf de eerste uitslag was het duidelijk: mega winst voor Vlaams Belang en geen echte mega winst voor Groen. Voor de eerste keer in mijn leven had ik naast groen en oranje ook blauw gestemd. Bart Staes voor Europa, Nahima Lanjri voor Vlaanderen en Bart Somers voor België. De persoon ipv de partij. Ik ben trouwens voorstander van de mogelijkheid om over de partijen heen op personen te kunnen stemmen. Bart Somers stemde ik omdat wat hij doet in Mechelen mooi is. Hij heeft de stad in beweging gekregen. Hij kan samen werken. Hij kan, in mijn ogen, een positief federaal beleid neerzetten. Daarom Bart. 

De enorme score van Vlaams Belang vind ik eigenlijk logisch. Maar ik erger me blauw aan de directe reacties van politici die dit een zwarte zondag noemen. Hadden zij dit dan niet zien aankomen? Hebben ze zo weinig voeling met de bevolking dat ze dit niet zien? Die rauwe werkelijkheid is altijd blijven bestaan. Alleen heeft Bart De Wever die kiezers 1 of 2 verkiezingen lang kunnen binnen rijven. Maar nu duidelijk is dat ook hij maar een mens is en dus zijn gratuite beloften niet kan nakomen, haken ze terug af en zoeken terug naar wie ‘zegt wat ze denken’. Probleem is alleen dat dat zo zwart-wit is. En het leven is nu eenmaal niet zwart/wit. Nergens. Nooit. Zeker niet in een SAMEN leving. 

Een perfect voorbeeld is de monsterscore voor een man als Franken. Hij is mede de oorzaak van het stuk lopen van de regering. Onder zijn beleid was er veel geroep, veel getweet maar ook veel problemen. Als wat zijn opvolger beweert maar voor 50% waar is, is het nog voldoende. Om van de Mechelse man die visa verkocht nog maar te zwijgen. Maar het is net die man, die Franken dus, die wel enorm hoog scoort. Die man die bewezen heeft dat hij niet in staat is om te regeren, krijgt de steun van de bevolking. Hoe kan dat nu? Wel, gratiut roepen wordt beloond. Kortzichtig hier-en-nu-denken. Niet nadenken, doen. En dan de gevolgen zien. 

Intussen loopt de afhandeling van het EK verder. Tot mijn grote verbazing vergt het weinig onderhandeling om het bedrag dat we reeds uitgaven, betaald te krijgen door de Stichting Eenwieleren Nederland. Ik ben hen daar enorm dankbaar voor. Op 6 juni konden we dus alle deelnemers op de hoogte brengen dat ze minstens 98% van hun betaling terug krijgen. En weer had ik schrik voor de reacties. En weer vallen die enorm mee. 

Oh ja, er is ook nog zo iets als een job. Voltijds ja. En met stevige ingrediënten. Een fantastisch team dat samen met mij de boot door soms woelig zeewater loodst. 

En oh ja, er is ook nog een gezin. Met 3 pubers. We hebben beslist om deze zomer naar Zweden te trekken. Als gezin. Misschien een laatste keer. 

[alwinjacobs]

Afscheid

Zondagavond, 23:13 uur. Telefoon. Ik slaap al half maar de emotie aan de andere kant van de lijn maakt me op slag wakker. Winfried is gestorven. Winfried, de man die de vorige dag een van de sterren op het feest van Mathiijs had moeten zijn. Winfried, die donderdag terug gekeerd was naar Noorwegen omdat er iets ernstigs aan de hand was. Gestorven. 

Toen Mathijs zijn ongeval had, werd ik via vrienden op zijn weg gezet. Hij zou misschien wel kunnen bijstaan in die moeilijke periode. En of hij dat deed. Vanuit Noorwegen kwam hij verschillende keren naar België. Hij droeg het gezin. Bracht vreugde, bracht luchtigheid. De kinderen hingen aan zijn lippen. 

Winfried, die ook wij gingen bezoeken in het prachtige Noorwegen. De rust zelve. Inspirator. Gevoelig mens ook. Hij leerde onze kinderen de liefde voor het koken. 

Winfried. Inspirator. Antroposoof. Leraar. Coach. Levensgenieter.

Die Winfried was gestorven. Uit het leven gestapt. Voor een keer voor zichzelf gezorgd. En ons achter latend met een verweesd gevoel. Waarom? Alleen hij weet het. 

Gisteren, maandag, werden we uitgenodigd op een plechtigheid in Zutphen, de stad die hij zeer frequent bezocht. Hij lag er zo mooi bij in een rieten mand, omringd met bloemen. Winfried, de karakterkop. Rustig, vredig. 

Even verderop, in Dieren, werd afscheid genomen in een crematorium. Wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt, wat ik daar zag heeft mij diep geraakt (merci Raymond voor deze mooie tekst). Vooraan in de zaal lag Winfried opgebaard in die rieten mand. Veel bloemen. Een zus, zijn vriendin, enkele vrienden, zijn dochter en zoon, allen hadden ze een verhaal over en voor Winfried. Mooi, zuiver. Leuke anekdotes werden afgewisseld met intens droeve momenten. Telkens na twee getuigenissen een koor dat een lied zong. Wat me vooral pakte was de getuigenis van Daan, zijn zoon. Met een fantastische improvisatie op zijn djembé zorgde hij voor kippenvel. Geen woorden konden zoveel zeggen als de slagen op de djembé. 

Het afscheid zelf. Familie rond de rieten mand. Winfried schuift naar achter, klaar om te verdwijnen. Iedereen kan groeten. Er is geen enkel Christelijk of Katholiek woord gezegd maar voor mij was dit de meeste spirituele ervaring ooit. 

Nadien een koffietafel. Verdriet naast een lach. Cola naast koffie. Op het moment dat de familie naar de crematie gaat, zingt iedereen erg krachtig een lied. Samen met het koor. Erg krachtig. En erg zacht. 

Als ik sterf, doen jullie wat jullie willen. Ik ben er niet meer en het is voor jullie zelf dat er iets gebeurd. Maar als ik mag kiezen: dit is hoe ik het graag zou willen. Dit is afscheid nemen. 

Merci Winfried en familie om dit te laten zien. 

[alwinjacobs]

Droom Ik heb vele verhalen in mijn hoofd maar schrijven is als een heerlijke droom: als je hem wil vertellen duurt hij maar 30 seconden.

[alwinjacobs]

Ziek

Al enkele maanden zat het er aan te komen. Maar doorgaan is het enige wat er in mijn hoofd omging. Doorgaan want de dingen die ik doe, doe ik zo graag. Er was al eens een hoestperiode. En een dag lichte koorts. En vele momenten waarin de dipjes sterker waren dan de fijne punten.

De verantwoordelijkheidszin overwon alles. Deed me ook telkens terug rechtveren. En genieten dat ik dan deed van fijne momenten op mijn werk, van een geslaagde volleybaltraining of match. En ook het organiseren van het EK eenwieleren bracht de nodige positieve stress.

Ja, ik had moeten luisteren. Een lichaam blijft geen signalen geven. Op een bepaald ogenblik gaat het in protest. En ja hoor, ik ken die theorie. En ik predik die ook wel eens. Maar er is altijd een verschil tussen theorie en praktijk.

Maar wat doe je dan als je ziek bent? Rusten. Uitzieken. Pillen? Nee. Is dat dom? Geen idee. Zolang het maar een gewoon griepje is, zie ik de noodzaak tot het nemen van chemische spullen niet. Dat dat niet economisch zou zijn en dat ik daar als zaakvoerder een slecht voorbeeld zou geven. Tja. Het was weeral 4 jaar geleden dat ik ziek was. Zo slecht ben ik dus niet bezig. Ook is het intussen eeuwen geleden dat ik nog medicatie nam voor hoofdpijn of iets dergelijks. Wel vorig jaar met de operatie aan mijn tanden natuurlijk. Maar voor de rest: laat de natuur zijn gang gaan als het kan. En geloof me, in de meeste gevallen kan dat. Een griep duurt gemiddeld in een accute fase 3 tot 5 dagen. Nadien kan het herstel nog even aanhouden. Rust, zo zei mijn dokter. Rust. Ze zouden dat in een pilletje willen kunnen stoppen om in te nemen en de dag nadien weer aan de slag te gaan. Maar rust, zo zei mijn dokter, is een werkwoord.

[alwinjacobs]

Wat als

Wat als mijn kind homo zou zijn. Een simpele vraag, gesteld aan jongeren. Het deed heel wat stof dwarrelen. Twee hoofden van godsdiensten die dat de dag nadien nog eens lekker over deden, zorgden voor meer stof.

Er is nog veel werk blijkbaar. Niet alleen bij de verschillende godsdiensten, ook in de hoofden van velen. Werk om duidelijk te maken dat je niet een opleiding kan volgen om homo te worden. Dat het geen keuze is, maar een feit. Net zoals ik er ook nooit voor koos om hetero te zijn.

En ja, je ziet het meer. En je kent allemaal wel iemand. Meer dan vroeger? Zeker weten. Maar daar moeten we blij om zijn: het is nu min of meer ok om wat je voelt ook te zijn. Vroeger moest je er niet aan denken, het werd des noods uit je gestampt. Met een meisje zou je trouwen, basta. Of pastoor worden. Hoeveel frustraties heeft dat niet met zich mee gebracht?

Dus, als 1 van mijn jongens met een jongen thuis zou komen, ga ik hem omarmen. Hoewel ik liever vrouwen zie, maar dat heeft dan weer met mijn geaardheid te maken 😁

[alwinjacobs]

Moemoe

Het is intussen iets meer dan een maand geleden. 6 februari 10:10. Toen drukte ik op de knop om de verpleging te verwittigen. 5 minuten eerder was ze gegaan.

Ik spoel even terug. Het was een maandag. Na het werk ging ik op bezoek bij moemoe in het rusthuis. Maar ik kreeg niet de verwachte glimlach. Een half uur eerder was beslist dat ze naar het ziekenhuis moest: water op haar longen bemoeilijkte het ademen te fel. Haar geest was nog ongelooflijk helder, haar lichaam helemaal op. Haar wens om te sterven werd heel helder geformuleerd, zowel op papier als gesproken. Geen levensverlengende gebeurtenissen meer. In het ziekenhuis kreeg ik het nog voor elkaar om mijn twee nichten daar te krijgen. Dinsdag, na een week ziekenhuis, mocht ze terug naar Zilverlinde. Terug naar huis. Maar daar wachtte haar een eerste teleurstelling: ze kreeg geen spuitje. Ze had gehoopt mogen sterven. Met haar communiceren via het tabletje dat we kochten, gaf heel wat helderheid. We konden haar duidelijk maken dat een spuitje niet zo maar kan. Dan zou het nog lang duren. Ze bleef helder. Heel helder. Maar echt begrijpen waarom het niet kon, dat was een brug te ver. Ik had verlof, dus vertoefde ik veel bij haar. En stak ik ook veel tijd in telefoongesprekken met mijn moeder en in chatgesprekken met mijn nichten en zus. Het leven draaide rondom moemoe. Emoties vlogen heen en weer. Tussen begrip en ‘aandacht graverij’ zat dagelijks een heel scala. Voor mij was de rode draad echter steeds de rust van moemoe zelf. Haar vastberadenheid: het was genoeg geweest, het moest niet meer. Enkele keren heb ik er haar op gewezen dat ze misschien nog even kon wachten op haar jongste zoon (die onderweg was van zijn woonplaats, de Domicaanse Republiek). Donderdag 4 februari. Ronald komt aan. Moemoe kan intussen nauwelijks nog uit haar bed. De medebewoners van Zilverlinde verbazen zich over haar felle achteruitgang. Het bezoek van een paliatieve dame van de Christengemeenschap zorgt bij mij voor absolute weerstand. Op een gesprek van 1 uur weet zij wat er scheelt met moemoe. Trien. Achteraf blijkt dat mijn argwaan gegrond is. Iedereen kan fouten maken. Vrijdag. Ik ben er in de voormiddag. Moemoe iis weer enorm kortademig. Even erg als een week geleden voor ze naar het ziekenhuis vertrok. Ik spreek de hoofdverpleegster aan. Ze neemt me mee. De druk op moemoe haar longen door het water dat er op zit is te vergelijken met iemand die op je borst gaat zitten. Zwaar dus. Samen beslissen we om stappen te zetten. Het comfort van moemoe is in gevaar. Zij belt met mijn moeder en haar broer. Ook met de dokter. Ik heb nood aan rust, dus neem afscheid. “ moemoe, geloof jij in iets na de dood?” typ ik. “Dat weet ik niet. Maar ik heb mijn best gedaan en hoop ergens goed terecht te komen. ” Helder. Mijn laatste woorden: “als ik je niet meer zou zien, rust goed.” Enkele uren later krijgt moemoe de ziekenzalving van een bevriende pater? En neemt ze, na 10 dagen geen eten, de hostie tot zicb. Ik hoor van mijn zus dat ze heel blij is als ze de dokteres het spuitje ziet klaar maken. Na de nodige rust, keer ik toch terug naar haar. Tegen alle verwachtingen in, wordt ze terug wakker. Ze is verschrikkelijk teleurgesteld. Haar geest nog steeds helder. Ik zeg haar via de tablet dat de dosis wat te zwak was maar dat ze gerust mag zijn dat dit niet meer zal gebeuren. Dat ze hierna rustig kan slapen. Ze haalt opgelucht adem en even later zink ze weer weg in haar slaap. De hoge dosis slaapmiddel doet zijn werk. Ik blijf waken tot 21 uur. Net voordat mijn waakbeurt voorbij is, begint moemoe weer te ontwaken. Ik verwittig direct de verpleging. Ze komen snel een nieuwe dosis bij geven en na overleg met de arts, wordt een dubbele dosis gegeven. Het is intussen druk aan haar bed: de halve familie is er. Ik spreek af met haar oudste zoon dat ik morgenochtend om 8 terug over neem. Ik vertrek. Een onrustige nacht want door de dubbele dosis verwacht ik dat het deze nacht gedaan zal zijn. 6:40. De wekker. Om 7:30 vertrek ik. François heeft de hele nacht zich zitten opwinden: waarom mag ze nu verdomme niet gaan. Ik zie zijn teksten liggen. Hij vertrekt om 8:45 uur. Ik begin me te installeren. Mijn shift loopt tot 14 uur. Moemoe slaapt rustig. Wel veel gesnukrt maar dat klinkt vertrouwd. Ik chat wat met een vriendin, ga wat drank halen en zet de zetel perfect. Moemoe haar hand in de mijne en een boek op schoot. 9:15 uur. Carlo, verpleger, komt dag zeggen. 9:30 uur: Carlo komt terug binnen. Hij neemt moemoe haar pols. Hij zegt zacht: ik voel niets. Moemoe snurkt intussen lustig voort. Hji neemt zijn telefoon en belt de hoofdverpleegster: “kan je even komen want ik voel geen pols bij Carine.” Ik krijg het koud en warm. Nu? Zo? Wat moet ik doen? Ik maak plaats. De hoofdverpleegster komt aanstormen. Rustig blijven. Ze voelt nog pols. Ik zeg: “maar ze ademt toch ook nog.” Dat is geen garantie op leven. Het hart kan eerder stoppen. Verwarring in mijn hoofd. De beide verplegers maken duidelijk dat moemoe vandaag gaat sterven. Haar voeten zijn intussen koud. Haar halsslagader ligt erg hoog. Ze gaan haar wassen. Ik blijf in de kamer. Vraag of ik best mijn moeder verwittig. 9:40. Ik bel mijn moeder. Ze gelooft me niet. Ik geef Carlo door. Ze gaat komen. Met haar broers. 9:55. De verpleging vertrekt. Ze zorgen goed voor mij. Of ik alleen wil blijven? Ja hoor. De ademhaling stopt. Ik bel verpleging. 30 seconden. Dit kan nog even doorgaan zo. OK. Ik ben gerust. Dit is de laatste stap. Komaan moemoe. 9:58. Verpleging vertrekt weer nadat er slijmen uit haar mond zijn gehaald en nadat haar gebit is weg gehaald. Rumoer in de gang. Ik ben rustig. Verbazend rustig. Dit is zo onwerkelijk. Maar wel super echt. 10:00 uur. Ik geef moemoe haar ketting terug in haar hand. Ik neem haar hand terug vast. Adem stokt weer. Hartslagader klopt nog. Leven. Rust op haar gezicht. Terug adem. Geen slagader. Wel adem. En weer andersom. 10:05. Geen adem en geen hartslag. Rust. Het is zover. Ze is weg. Maar ze ligt er nog. Raar. Haar hand voelt fris maar OK. Ik zit. Kijk. Blijf kijken. 5 minuten lang. Dan laat ik haar hand los en druk op de knop. Carlo stelt vast dat ze gestorven is. De hoofdverpleegster kijkt naar mij. Ik heb rust. Dit is wat moemoe wilde. Heerlijk toch. 10:20 uur. Net terwijl de verpleging het gebit van moemoe terug gaan zetten, komen mijn moeder en haar broers aan. Ze weten het nog niet. Emotioneel tafereel. Ik ga buiten. Verwittig enkele andere mensen die rondom haar staan. Nichten en zus. En mijn werk. 11 uur. Ik vertrek. Ik ga mijn oma bezoeken. 91 is ze. Ze verschiet. Maar is wel blij dat ik er bij was. En dat in naar haar kwam. Dit hele verhaal is nu 1 maand oud. Vandaag was een rotdag. Ik wil om af te sluiten enkele mensen enorm bedanken: mijn zus, moeder, vrouw, kinderen en collega’s voor de mentale steun. Mijn nichten voor de dankjewel dat ik jullie heb afscheid doen nemen. Enkele goede vrienden die me begeleiden bij het groeten en de nodige rust gaven. Iemand zien sterven, het stond niet op mijn lijstje van dingen die ik wilde meemaken. Maar ik ben moemoe dankbaar dat ik er bij mocht zijn. Dankjewel moemoe. Rust goed.

[alwinjacobs]

Het was me het weekje wel

Laat me afgelopen zaterdag starten. In januari ontsproot het idee om de bedieningstoog van Bio Planet in Lier eens extra in de kijker te zetten. Iedereen direct enthousiast en ... 21 maart was het zo ver. Persoonlijk had ik er iets meer van verwacht (ja, mijn lat ligt hoog) maar de resultaten waren desalniettemin erg positief.  Vooral het enthousiasme van alle medewerkers was mooi om zien.

Dan kwam er zondag. Een volleybalmatch die we in de heenronde nog verloren werd nu vlot met 3-0 gewonnen. En genieten dat we deden. En weeral viel het op hoe negatief er aan de andere kant gecoacht werd. Inhoudelijk en technisch gezien kan ik nog veel van veel coaches leren, maar qua ondersteunen van mijn spelertjes, kunnen zij nog wat van mij leren. 

De nieuwe werkweek kondigde zich erg druk aan: er was het toneel van klas 6 waar ik als lichtman elke voormiddag mee bezig zou zijn én er was het feit dat mijn 2 assistenten niet aanwezig waren. Lange dagen dus (opstarten op het werk, naar school voor belichting en in de namiddag terug naar het werk). Maar het werd wel een erg leuke week. 

Te beginnen met het toneel: wat is het enorm leuk om die dagen voor het toneel intensief mee te werken. Wat is het leuk om de kinderen te zien groeien tijdens zo’n week. Om de juf te zien werken om het beste uit haar groep te halen. Om hen te zien vechten met hun rol op de generale repetitie. Om hen naar een fantastisch hoogtepunt te zien stijgen als ze hún toneel mogen brengen voor de ouders, grootouders en andere familieleden. En om hen te zien genieten als ze het toneel een 3de keer spelen voor de school zelf. 

Ook op het werk was het genieten. Genieten van de dingen die fout lopen, genieten van collega’s die opstaan en het beste van zichzelf geven om de situatie te redden. Genieten van het werken in de winkel. Genieten van het gezonde gevoel tussen spanning en ontspanning. 

Maandag was het ook genieten toen fotografe Laura haar foto’s kwam ophangen in de winkel. De afgesproken lijnen waren erg vaag, wat ze er van maakte kan mij enorm bekoren. Ik geniet elke dag aan de kassa van de blik van oa Nienke. En ik zie vele klanten -verwonderd- kijken. Dit project (kunst naar een plaats brengen waar je het niet verwacht) is, voor mij althans, nu al geslaagd en mag en zal zijn vervolg wel kennen. 

Tussendoor was er ook nog een ‘werklunch’ om het restaurant-gebeuren van de Open Dag van de Steinerschool in elkaar te boxen. Door omstandigheden is ons teampje van 4, herleidt tot een 2-koppig stel. Gelukkig hebben we intussen ook hulp aangeboden gekregen en kunnen de ouders van de school middels een linkje zélf de recepten kiezen. 

En dan gisteren, zaterdag. Volleybal: na een 3-0 winst in de heenmatch én de match voor de beker, trokken we terug naar Herenthout. De cijfers laten anders vermoeden maar dit was elke keer een moeilijke maar uiterst boeiende match met 2 ploegen die proberen te volleyballen. En wat voor een match werd het: 23-25, 25-23, 20-25, 25-23. 2-2 dus in sets. De twee voorgaande keren dat we een 5-setter speelden, verloren we. Uitgeput. Bij een 13-9 voorsprong kreeg Amélie een bal hard in haar buik getrapt. Exit Amélie. Haar vervanger, Jack, kreeg vleugels en bundelde al zijn kracht en concentratie om de goed spelende Amélie te vervangen. Herenthout kwam nog erg dichtbij maar uiteindelijk wist Stef het toch af te maken met een welgemikte opslag. 13-15!! We eindigen het seizoen dus al zeker op de 10 plaats en laten daarmee 3 ploegen achter ons. En dat in mijn eerste jaar als trainer én voor de kinderen in hun eerste jaar als volleyballer. Schoon. 

Tenslotte: als mijn schoonouders vragen om hen naar de luchthaven te brengen, zeg ik ja. Als dat om 6 uur in Zaventem blijkt te zijn, doe ik het ook nog. Als dan blijkt dat het zomeruur in gaat doe ik het ook nog ... maar het was wel vroeg :-)

[alwinjacobs]

Hergebruiken maakt rijker

Het bed van Aaron werd een zithoek. De randen van die zithoek (houten platen) werden zijn nog gemaakt in 1985 door mijn vader voor een zetelbed in de living van ons ouderlijke huis. 

Het bed van Sander heb ik gemaakt in 2002 van balken afvalhout dat bij ons geleverd was om op te stoken. Het staat nu in zijn nieuwe slaapkamer, omgeven door meubels die in de slaapkamer van mijn schoonzus stonden en afkomstig zijn van de ouders van de grootvader van Kristin.

Onze nieuwe studeerruimte zijn we aan het bezetten met leem, een 100% natuurlijk product, 100% hergebruik. Het plafond dat ik nu aan het steken ben, is het plafond van de living van mijn schoonouders, die het 2 jaar geleden af hadden gebroken. 

Het merendeel van onze kleding komt van een kringloopwinkel. Ook het merendeel van de meubelen en huisraad komt van daar. 

De afrastering van ons bloemen-kruidenperkje is gemaakt van de scheuten van de knotwilg van vorig seizoen. 

Zijn wij dan arm? Nee. Omdat we er voor kiezen dat Kristin thuis is voor de kinderen, hebben we het niet breed. We krijgen zelfs geen lening van de bank als we ons dak willen renoveren. 

Maar nee, we doen het dus niet omdat we alles zo goedkoop mogelijk willen hebben. Het is meer een principe: waarom iets nieuw als het ook hergebruikt kan worden? Waarom nieuwe kleren als je er van verschillende kanten krijgt, die compleet in orde zijn? Of als je er kan kopen aan een heel schappelijke prijs en waarmee je ineens de sociale economie mee steunt (opnieuw & co). OK, ik loop er niet modieus bij (hoewel, als ik lang genoeg dezelfde kleren blijf dragen, komen die ooit wel terug in de mode) maar is dat écht van levensbelang? Ik denk van niet. 

Wij reizen ook met couchsurfing of airbnb. Ook hier weer niet om het goedkope, wel om de manier van reizen: je komt echt in contact met mensen die er echt wonen. En zo maak je soms vrienden voor het leven. En dat is, naast de nieuwe omgeving, minstens zo belangrijk. 

Maar toegegeven, hergebruiken duurt soms langer. Het vergt meer inspanning, meer geduld. En het laat ons ook toe er voor te kiezen dat Kristin nu thuis kan zijn. 

[alwinjacobs]

Weet je, ik kijk om als ik twee mannen samen zie lopen. Het is niet alledaags. En dat zal het nooit zijn. De natuur heeft zo zijn programma's en streeft er naar zichzelf voort te planten, zichzelf in stand te houden. En mensen die van hetzelfde geslacht houden kunnen geen kinderen krijgen (toch niet op een natuurlijke weg). 

Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn, die mensen die van elkaar houden. Blanke man houdt van zwarte man. Aziatische vrouw houdt van Griekse vrouw. Grote man houdt van kleine vrouw. Of omgekeerd. 

En weet je wat het leuke is: in elk van die liefdes hé, komt het steeds op hetzelfde neer: graag bij elkaar zijn. Effe een knuffeltje. 

Geniet van er van.

[alwinjacobs]

De eerste keer

"Mag ik je infuus prikken?"

"Ja, alles moet een eerste keer zijn."

"Ga je de eerste keer onder narcose?"

"Ja."

"Dan heb je een goed leven gehad."

Vervolgens prikte ze me in mijn arm en 5 minuten later lag ik op een steriele tafel met boven mijn felle lampen die plots bewogen alvorens ze uitgingen.

Toen ik 30 jaar geleden met volle kracht met mijn door enthousiasme geopende mond tegen het hoofd van Melanie vloog, kon ik niet vermoeden dat dat feit mij mijn eerste narcose-ervaring zou opleveren. Het directe gevolg toen was wel dat ik een hekel kreeg aan tandartsen. Een voortand die dood is, daar is heel veel werk aan. En moeilijk werk, niet gewoon een spuitje, wat gerommel en klaar is kees. Nee, er werd een soort vijs in die tand gezet om hem op langere termijn op zijn plaats te houden. Nu ik het schrijf zie ik nog de gele vingers, snor en baard, de naar rook stinkende adem en hoor ik het "mamie wil je dat eens geven" weerklinken. 

Ja, ik héb natuurlijk een goed leven gehad. En dat mag nog wel even blijven duren ook. Er zijn natuurlijk scherpe kanten zoals een faillissement, een minder geslaagde studiecarrière, het ongeval van Mathijs, de huis-, tuin- en keukenspanningen in een relatie en soms erg donkere periodes in mijn hoofd. Maar die worden moeiteloos bij gevijld door de positieve dingen die er tegenover staan: 3 gezonde kinderen, een eigen huis, een job die ik echt graag doe, een relatie die ook na 20 jaar nog aanwezig is en de innige band met het gezin van Mathijs.

Een dik uur nadat de lampen doofden, werd ik mijn kamer terug binnen gerold. Ik had enorme pijn verwacht maar ik zag Kristin. En de pijn viel mee. Zou nog wel komen, dacht ik. Maar die kwam niet. Nu, 20 uur en een goede nachtrust later, nog steeds niet. Zou ik dan bij de gelukkigen horen? OK, ik heb gisteravond 1 brufen genomen. Voor de zekerheid. Maar het eten smaakt me (het moet wel vloeibaar zijn) , naar toilet gaan is geen probleem en buiten een verhoogde hartslag en licht gezwollen kaken en bovenlip (ze hebben in 1 moeite door ook wijsheidstanden en een paar tandresten getrokken) heb ik geen last. 

Nog 1 ding dat me is opgevallen daar in die dagkliniek. Ik kon horen wie er in de andere kamers lag, zonder dat ik de betrokkenen moest zien. Werd er luid en met verkleinwoordjes gesproken, dan waren het 70-plussers. Werd er gewoon gesproken, dan waren het mensen jonger dan 60. Werd er gewoon en met verkleinwoordjes gesproken, dan waren het kinderen. Vraag ik me af waarom we onze senioren zo als kinderen behandelen. Een duidelijke uitleg kan ook zonder verkleinwoordjes. 

[alwinjacobs]

Buren

Wij hebben buren uit Ghana. Correctie: onze buren wonen in Berlaar, in de Misstraat. Maar ze komen dus oorspronkelijk uit Ghana. Trotse mensen. Mooie mensen ook. Mama, papa, dochter en twee zonen.

We leren hen langzaam kennen, onze Ghanese buren. Eerst wat schuchter via de kinderen. Dan dankzij de baby. Daarna iets verder door een interview voor Sander zijn jaarwerk. 

De kinderen spreken Nederlands, de mama en papa verstaan het. 

Het begon allemaal met wortelen. En dan waren er noten. En frambozen van onze kant. Toen wisselde wat zelfgebakken koekjes van eigenaar. Toen we vernamen dat in hun land van oorsprong de gewoonte is om eten met elkaar te delen, kregen we plots een lekker maaltje voorgeschoteld. Een zelfgebakken brood was ons antwoord. En zo gaan we voort. Reeds 2 maanden lang. Onze laatste was een echte Belgische stoemp. We delen met elkaar, leren elkaar zo een beetje kennen. 

En zeg nu zelf, wat is er beter in deze wereld dan het leren kennen van elkaar? Het leren respecteren van elkaars eigenheden. Van elkaars eigenaardigheden. 

[alwinjacobs]

Mathijs

Morgen is het dag op dag 1 jaar geleden. Om iets voor 8 uur 's morgens stopte Jente mooi midden op de oversteekplaats aan de Hagenbroeksesteenweg. Wat er daarna juist gebeurde weten we niet. Feit is dat Mathijs zijn fiets werd aangereden, hij met een klap op de motorkap terecht kwam en daarna zijn helm verloor en met een klap op de grond terecht kwam. 

Om 8:25 kreeg ik die dag telefoon op het werk van Kristin. Dat er een ongeluk gebeurd was met Mathijs. Dat ze nog niet meer wist maar dat de MUG er wel bij was. Alarmbelletjes rinkelen. Ik probeer meer te weten te komen, stuur een sms naar de ouders dat ik op de hoogte ben. Mijn collega's sturen me naar huis. Naar het ziekenhuis. Onderweg Kristin oppikken, zij weet waar Mathijs ligt: UZA, Wilrijk. Rond 10 uur komen we er aan. Een wenende papa buiten voor de deur. Emoties. Ik was blij toen de mama even later wenend naar buiten kwam: de druk in zijn hersenen neemt nog toe. Dat wilde zeggen dat hij nog leeft!!! Tot dan ging ik er van uit dat hij al gestorven was. Woordeloos. 

Dan neemt de ratio over. Helpen. Hulp bieden. er zijn. Toch ook blij als anderen er ook aan komen. Leentje die zelf verpleegster is op intensieve, de moeke die emoties mee deelt. Jente naar school, Jente terug naar ziekenhuis. De momenten 's avonds bij hen thuis in Borsbeek. Het lachen met barbiepoppen-nieuws uit de krant. Alles was zo intensief.

En dan de dagen nadien: spontane hulp uit school, 3 maand lang elke dag eten voor deze familie op tafel. Alsof het niets is. You get what you deserve. Mensen die blijven slapen en op de kleine Joppe passen, mensen die de kinderen brengen, halen, ... De wereld op zijn mooiste in moeilijke momenten. 

Ook de eerste keer dat ik Mathis zag, tussen alle draadjes en computers in. De tranen. De onzekerheid ook. Die ongelooflijke onzekerheid. Ondraaglijk soms. Zelfs een keer gedacht dat hij misschien beter dood zou zijn. Klote gedachte maar ze was er wel. 

Het wakker worden, de verhuis naar de kinderkamer in het ziekenhuis, de verhuis naar Pulderbos. De bezoekjes met de halve klas aan hem. Zijn spel, balletjes gooien. Zijn dankbaarheid. Ook de openheid van zijn klasgenootjes. Het uitkijken naar Mathijs, naar de bezoekjes. 

En dan de revalidatie. Brotox in de elleboog en voet om verstarring tegen te gaan. Verkramping. Stapje per stapje vooruit gaan. Kleine, heel kleine stapjes nu. Het terug elke avond naar huis mogen. De spanningen die dat thuis gaf, de opluchting ook. 

En nu. Mathijs vierde afgelopen weekend zijn 10de verjaardag. Hij mag 1 dag per week terug naar zijn eigen school. Naar klas 3. Kijken of het lukt, kijken of hij het mentaal aankan en of hij kan volgen. De andere dagen gaat hij nog naar Pulderbos. Nog steeds halen 4 verschillende mensen hem daar elke dag op, nog steeds brengen verschillende mensen hem daar 's morgens naar toe. Blijvende zorg. 

De oude Mathijs is er niet helemaal terug. De gevolgen van het ongeluk zullen allicht heel zijn leven zichtbaar blijven. In karakter, mentaal en fysiek. Maar hij staat er wel. Hij kan veel, heel veel. Hij is geen plantje. Integendeel, op de foto hieronder zie je een plakker op zijn knie: een step achter een fiets hangen en dan zijn zus met die fiets laten rijden en hij op de step: dat vraagt om een valpartij. Knie open. 

Ik ben zo blij dat hij nog leeft. Zo blij dat ik nog lang zijn peter kan zijn. 

[alwinjacobs]

Dresden - Katowice - Lutowiska - Dresden

Zomer 2014. Het lijkt een beetje op back to the roots. Wij hebben namelijk een verleden op alle plaatsen waar we dit jaar naar toe gaan. In Dresden komen we Sandra terug tegen, die we 5 jaar geleden via couchsurfing leerden kennen. Zij kwam toen 1 maand op onze jongens passen, leerde nadien een Duitser kennen en is intussen vanuit Venezuala naar Dresden getrokken, met haar dochter, en heeft intussen een zoontje met haar man. In Katowice komen we Ania en Lukasz terug tegen. Ania ontmoetten we in een bus toen we voor de tweede keer in Polen waren. Ze hoorde dat we geen Polen waren, sprak ons aan en nodigde ons uit om bij haar in het huisje van haar tante te overnachten. Dat deden we. Een jaar later kwam zij naar onze trouw, nog een jaar later, wij naar de hare. En in 2002 bezochten we elkaar weer. sander was toen 1 jaar, Zosia, hun dochter, ook. En tenslotte trekken we naar het Bieszczady-gebergte. Dat ligt helemaal ten zuid-oosten van Polen, aan de grens met Ukraïne en Slovakije. Geen hoge toppen (1346 meter is de hoogste) maar wel mooi. Onze allereerste vakantie samen, in 1995, hebben we hier door gebracht. Memories, great memories.

[alwinjacobs]

Debat

Afgelopen donderdag kon ik kiezen: insecten gaan proeven bij Technopolis of een infodebatavond van Groen Berlaar over mobiliteit. Gast bij dit laatste was Ingrid Pira, voormalig burgemeester van Mortsel. Hoewel het qua netwerking beter was om naar Mechelen te trekken, werd het Berlaar. Lekker ecologisch te voet. Het debat zelf was niet echt een debat. Zeer weinig volk (frustrerend voor de organisatoren) en uiteraard waren er niet echt niet-groen-sympatisanten. Het ging over Mortsel onderandere, dus daar kreeg je hier en daar wel een zure opmerking. Maar Ingrid kon dat allemaal zeer goed counteren. Wat ik echter wel enorm spijtig vond is dat het in deze ging over en vanuit de stedelijke omgeving Mortsel en Antwerpen. Onze specifieke situatie in Berlaar of andere landelijke gemeenten is compleet anders. Genuanceerder. Ik had gehoopt dat het ook over Berlaar zou gaan. Mis dus. Of ja, wel een beetje. Maar hierop was Ingrid dan weer niet voorbereid. Toch wel een gemiste kans. Waar het ivm Berlaar dan wel over ging: het bestuur is blijkbaar van plan om vrachtwagens van meer dan 4 ton door de Molenlei te loodsen als ze naar de kmo-zone aan het militair domein willen. En dus ook langs de Misstraat. Momenteel worden die, als ze vanuit Berlaar komen, via de Liersesteenweg naar de ring van Lier gestuurd om dan via de Aarschotsesteenweg naar de kmo-zone of het militair domein te gaan. De Molenlei is in de ogen van het bestuur breed genoeg, heeft een gescheiden fietspad en loopt loodrecht. Argumenten waar ik het mee eens ben. Toen er jaren geleden sprake was om de Stationstraat enkelrichtg te maken (voor de veiligheid van de fietsers) en de Molenlei als soort ring zou fungeren, was ik voor. Trek het verkeer zo veel mogelijk weg uit het centrum, dat maakt het leven daar aangenamer. Dat was ook het pleidooi van Ingrid trouwens. De gevolgen van dit plan: vrachtwagens door de Molenlei, langs het net aangelegde Stationsplein (waar ze eigenlijk niet kunnen draaien en een zeer drukke fietsweg kruisen), door de Misstraat (langs een schooltje, zone 30), waar ze links moeten op een verhoogd kruispunt. Je kan pleiten voor het minder verbruik (toch snel 8 km minder) of je kan pleiten voor de veiligheid. In beide gevallen zijn er pro's en contra's. Maar als bestuur zou ik toch eerder kiezen voor de veiligheid. Weet je, we zullen keuzes moeten maken. Willen we aangename en leefbare woonkernen? Ja. Dan zullen we ons ook daarop moeten organiseren. Doorgaande wegen in kernen doorknippen en een weg buiten de kern aanduiden als doorgaande weg. Tegelijkertijd moet je hard inzetten op lokale economie. Lokale tewerkstelling, lokale winkels. Die makkelijk en veilig bereikbaar zijn met fiets op lokaal openbaar vervoer. Keuzes maken. Soms tegen je kiezers in. Je visie voor ogen houden en er niet van uit gaan dat je herverkozen moet worden. Ingrid Pira deed dat in Mortsel en werd herverkozen. Dehaene deed dat met België en mocht ook blijven. Keuzes maken loont dus. Ooit zij de huidige voorzitter van een rode partij: ik weet hoe je het klimaatprobleem kan aanpakken, maar dan geraak ik niet herverkozen om het uit te voeren. Awel, dat is het dus niet. Of deze tekst veel samenhang vertoont, ik weet het niet. Het moest er gewoon even uit. Salut.

[alwinjacobs]

Dehaene

Toen hij begin jaren 90 premier werd, was ik aan het ontluiken. Een vers blaadje dat kwam piepen. Ik kom uit een Agalev-nest waar de waarden van CVP toch ook wel belangrijk waren. Het Acv dus eigenlijk, de linkse vleugel van de centrumpartij. Mijn grootvader was schepen voor de CVP in Vosselaar, mijn moeder stond mee aan de wieg van de groene fietsers en mijn vader stond op de lijst van Agalev. Maar terug naar Jean-Luc. Hij was het politieke boegbeeld toen ik politiek bewust werd. Ongetwijfeld heb ik tegen hem geprotesteerd. Maar hij stond er wel. Duidelijk. Geen commentaar. Problemen aanpakken als ze zich stellen. Rechtdoor. Helder. De manier waarop hij een team begeleide, stuurde, het is iets wat ik (onbewust) heb willen over nemen. Vertrouwen geven aan mensen, duidelijke lijnen proberen trekken en je bovenal tendienste stellen van het geheel, het zijn waarden die ik hoog in het vaandel draag. Hij ook. 74 is jong. Of oud. Zoals het glas dat halfvol en half leeg is. Je kan echter wel duidelijk zeggen: hij heeft een steen verlegt, in een rivier op aarde.

[alwinjacobs]

Politiek

Iemand zei ooit eens dat je in je jeugd links moet zijn maar dat je met het ouder worden rechtser zal worden. Als ik nu de verkiezingstesten en zo maak, kom ik steevast uit op Groen (wat me niet verbaast) maar vooral heel nadrukkelijk op SP-a. Maar laat dat nu net een partij zijn waar ik absoluut niet op stem. Natuurlijke afkeer. Zonder reden, puur gevoelsmatig. Dat de N-VA de verkiezingen zal winnen staat buiten discutie. Vraag is hoe groot coalitiepartner CD&V zal zijn. Vooral op federaal niveau baart mij dat wat zorgen. De CD&V doet het daar in de peilingen niet zo best. Maar het lijkt me op dat niveau wel de enige partij die mee zal willen springen in een avontuur met de n-VA. Aan Waalse kant ben ik eens echt benieuwd wat er gaat gebeuren. Gaan xe kleintjes (MR, Exolo, cDh) het aandurven om mee in een regering te stappen met een NV-a-er aan het hoofd? Bon, nog 1 maand. Mijn stem: vlaams: allicht lijst 2, Groen dus. Zoek nog naar mensen waar ik kan achter staan Belgisch: Nahima Lanjri (in een poging haar partij groot genoeg te maken en vooral om haar als minister een kans te geven). europees: Bart Staes.