ameliavanbiervliet-blog

[ameliavanbiervliet-blog]

Terugblikken en vooruitkijken

Het leukste vond ik naar Kommil Foo gaan kijken en ik zou dat graag nog eens doen. 

En dan, de toekomst... Ik zou graag naar meer concerten gaan en dat begint 1 juli met Ed Sheeran! Een lichtpuntje om naar uit te kijken tijdens de examens!

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: ‘t Zesde Metaal(concert)

Ik ben donderdag 15 februari 2018 samen met mijn meter naar een concert van ‘t Zesde Metaal gaan kijken, Theatertour Calais, in CC Ter Dilft in Bornem. Ik kende op voorhand al 2 liedjes: Ploegsteert en Naar De Wuppe. Een liedje dat mij is bijgebleven is Dag Zonder Schoenen. Mijn meter en ik vonden het echt super leuk en mooi!

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: Leonardo DiCaprio(films)

Ik heb onlangs *opnieuw* mijn liefde voor Leonardo DiCaprio hervonden. Ik heb op Netflix Catch Me If You Can, Inception en Shutter Island gekeken en heb opnieuw ontdekt waarom ik(en vele anderen) Leonardo DiCaprio zo’n goede acteur vinden. Ik kan ook niet alle eer aan hem geven, de plots van deze films zijn fantastisch. (Voor moest het nog niet duidelijk zijn: ik ben een fan)

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: Vele hemels boven de zevende - Griet Op De Beeck(boek)

Ik had dit boek gekocht voor mijn mama en uiteindelijk heb ik het ook zelf gelezen voor Nederlands. Het was speciaal om te lezen omdat het verhaal verteld wordt door 5 verschillende personen die op één of andere manier allemaal iets met elkaar te maken hebben. Ze vertellen elk hun eigen verhalen die dan samen komen in het tragische einde van het boek.

[ameliavanbiervliet-blog]

Film: Love, Simon

Recensie:

Love, Simon review – heartwarming gay romance

In this fun, engaging and intelligent drama, a teenager’s anonymous email conversation leads to complications – and love

With its sheer warmth, openness, likability and idealism, Love, Simon won me over. It takes all the corniness and tweeness of the coming-of-age genre and transplants new heart into it. A high-school kid is about to come out as gay. This is Simon, played by 23-year-old Nick Robinson, and his story puts a smart new spin on straight romcom classics such as The Shop Around the Corner and You’ve Got Mail, with their anonymised romances.

This movie’s storyline does come carefully encased in an unassumingly small-c conservative plot superstructure, and in the real world not everyone in Simon’s situation has such a well-off home, sophisticated and pricey vinyl collection or impeccably liberal, non-bigoted family and circle of friends, whose reactions are never in doubt. Here the hostility is carefully quarantined to a couple of obviously homophobic boys, whose narrative function is to be trounced and then tacitly forgiven. The only other out gay kid in the school is almost impossibly witty and well-adjusted, nearly middle-aged in his droll composure. In real life, things are a bit more muddled than that. But what a smart, fun, engaging film.

Simon’s personal life comes to a crisis when he starts having an anonymous email conversation with a boy known only as “Blue”; he calls himself “Jacques”. They fall in love. But who is Blue? The mystery becomes trickier when drama-club nerd Martin (Logan Miller) discovers Simon’s secret and agrees not to publicise it in exchange for Simon’s help in his doomed mission to impress the hottest girl in school, Abby, played by Alexandra Shipp – Storm from X-Men, Apocalypse.

Martin isn’t supposed to be a bad guy, just desperate, but his temporary blackmailing nastiness is something that the film has to finesse, reasonably successfully. It all rolls up to a happy ending that feels entirely deserved. What a thoroughly intelligent and good-natured film.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn mening:

Ik ben op donderdag 21 juni eindelijk nog eens naar de cinema geweest. Samen met mijn zus ging ik naar Cinema Albert in Dendermonde om Love, Simon te kijken.

De film is pas uit in België, maar hij was al een tijdje uit in Amerika. Ik had er al goede dingen over gelezen en gehoord en ik wou hem dus zeker zien. Mijn verwachtingen waren ook hoog omdat iedereen de film super leek te vinden. Ik was zeker niet teleurgesteld.

Het is een coming of age verhaal met de nodige tienerdrama en liefde. Het gaat over homoseksueel zijn en de moeilijkheden die daarbij te pas komen, ook al zouden je familie en vrienden er geen problemen mee hebben.

Daarnaast gaat het ook over de beginnende liefde tussen Simon en “Blue”, een jongen die ook homo is. Ze praten met elkaar via e-mail zonder elkaars identiteit te kennen, en zo vallen ze voor elkaar.

Wanneer iemand op school Simon’s e-mails leest en screenshot, beginnen de problemen te komen. Simon wordt gechanteerd door Martin en hij moet hem helpen een meisje dat hij leuk vindt te versieren. Om zijn geheim te bewaren moet Simon liegen tegen zijn vrienden. Uiteindelijk worden de e-mails toch online gezet en binnen de kortste keren weet iedereen op school dat Simon homo is, en dan worden de problemen nog erger. Maar, zoals het hoort bij dit soort films, komt alles goed op het einde.

De film was grappig, emotioneel en zeker de moeite waard!

[ameliavanbiervliet-blog]

Podium: Kommil Foo

Recensie:

Kommil Foo ontleedt de mens en doet dat meesterlijk

Ze doen het weer, de broers Walschaerts. Met de nieuwe voorstelling Schoft pakt Kommil Foo je bij je nekvel en slingert je van de ene emotie naar de andere, om te eindigen met (een sprankje) hoop.

Kommil Foo staat al bijna dertig jaar garant voor een unieke mix van humor, (slapstick)theater, circus en muziek, en deze podiumtaal hanteren ze nog altijd. "Geeuw", zou je denken, maar nee. Schoft verveelt geen minuut, integendeel (zoals Raf en Mich het publiek zelf laten zingen): je verlaat het theater met een bevreemdende mengeling van schaamte, angst, blijdschap en hoop.

Hersens, hart en lul

Anders dan vorige producties vertelt Schoft niet het semibiografische verhaal van ouders, oom of grootvader. De voorstelling is meer een ketting van parels, aaneengeregen met de rode draad die homo sapiens heet: een wezen dat dodelijk charmant kan zijn, maar eigenlijk niet meer is dan een egoïstisch stuk vreten dat maar één ding wil. Drie zones bepalen het gedrag van dit wezen: hersens, hart en lul. In de verrassende openingsscène analyseert en ontleedt (letterlijk) wetenschapper Mich een exemplaar van deze intrigerende soort. Tussendoor confronteren de broers hun publiek met levensechte situaties, zoals: hoe reageer je op een bedelaar als je zelf op enkele meters afstand in een restaurant oesters zit te slurpen? Ongewoon voor Kommil Foo, om de actualiteit in een voorstelling te verwerken. Ze slagen er zo goed in hun gevoel van ongemak, schaamte en schuld over te brengen, dat het schaamrood je naar de kaken schiet.

Een ketting van parels, aaneengeregen met de rode draad die homo sapiens heet

Angst is een terugkerend thema bij Kommil Foo en dat is nu niet anders. De angst voor het einde, voor afwijzing, voor onbegrip, voor miscommunicatie, voor (liefdes)verdriet... Voor dat laatste had Lies, een tante van de broers, een afdoende remedie, zo vertellen ze: pak het verdriet in, draag het de tuin in en gooi het in een kleiput. Mich en Raf doen het nog altijd. Niet voor niets zijn de sterkste scènes bij Kommil Foo muzikaal getint. De stemmen van deze rasmuzikanten passen bij elkaar zoals die van Simon en Garfunkel. Gezien de lijst met pareltjes die de heren al op hun naam hebben staan, zijn de muzikale verwachtingen torenhoog. Die worden aanvankelijk niet helemaal ingelost, maar dat verbetert snel. Het magistrale nummer 'Trek je schoenen aan', dat een man aanzet niet bij de pakken te blijven zitten en uit zijn kot te komen, is weer een staaltje van de Kommil Foo-synergie.

Ellendige wereld

En met het prachtige 'Kom hier, dat ik u draag' sturen Raf en Mich hun publiek met een sprankje hoop naar huis: alleen met empathie en troost kunnen we deze ellendige wereld een tikje beter maken.

https://www.demorgen.be/podium/kommil-foo-ontleedt-de-mens-en-doet-dat-meesterlijk-b0d35b20/

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn mening:

Kommil Foo kwam op 25 april 2018 een voorstelling doen in het cultureel centrum van Ninove, de Plomblom. Mijn mama en ik zijn samen naar de voorstelling Schoft gaan kijken.

Ik kende Kommil Foo al een beetje, eigenlijk vooral van 1 liedje: Ruimtevaarder. Ik vond het altijd al een mooi en emotioneel lied. Voor de rest had ik niet de moeite gedaan verder op te zoeken over Kommil Foo. Ik wist dus eigenlijk totaal niet wat ik moest verwachten. Daarom was het voor mij ook een verrassing dat de twee broers buiten liedjes ook een echte show opvoerden, komieke anecdotes en pijnlijke waarheden; met alles erop en eraan.

Vanaf het eerste moment hadden ze het publiek vast: daar lag Raf Walschaerts, naakt op een tafel met enkel een kleine handdoek die hem bedekte. Hij lag daar, klaar om geanalyseerd en ontleed te worden door zijn broer Mich. De Homo Sapiens.

De Homo Sapiens, een speciale en intrigerende soort. Doorheen de hele show is dat de rode draad, het mens-zijn.

Ik vond de hele voorstelling heel goed, ik heb super hard moeten lachen, maar ik moet toegeven dat ik ook tot tranen toe geroerd ben geweest. Alle emoties aan de kant gezet, de twee broers kunnen ook gewoon super muziek spelen en prachtig zingen.

Ik raad Kommil Foo zeker aan aan iedereen die… wel, laat ons in het thema blijven: aan iedereen die mens is.

(Terwijl ik dit aan het schrijven ben, luister ik naar een Kommil Foo playlist om in de sfeer te komen)

(Kommil Foo voert tegelijk ook al een nieuwe voorstelling op genaamd “Kommil Foo in concert” en ik wil daar ook weer naartoe gaan!)

[ameliavanbiervliet-blog]

Klassiek: De Notenkraker

Recensie:

Franco Dragone en Music Hall creëren groots familiespektakel ‘De Notenkraker’

Vanaf 27 december presenteert Music Hall het familiespektakel ‘De Notenkraker’ in Vorst Nationaal. Na het succes van Aïda bundelen Music Hall en Franco Dragone opnieuw de krachten en toveren ze dit ultieme kerstverhaal om tot een verbluffende ervaring voor jong en oud. De fabuleuze muziek van Tsjaikovski, de virtuoze danspartijen en de oogverblindende mise-en-scène door Franco Dragone maken van deze voorstellingen van ‘De Notenkraker’ een ongeëvenaard familiespektakel.

Music Hall en Franco Dragone zullen exact 125 jaar na het ontstaan een vernieuwende creatie van ‘De Notenkraker’ op de planken brengen. Met het gezamenlijke talent van topchoreograaf Giuliano Peparini, nieuwe arrangementen van Matt Dunkley gebracht door een live symfonisch orkest en met beelden van Dirk Decloedt willen zij het klassiek eindejaarsballet respectvol nieuw leven inblazen en als familiespektakel in Vorst Nationaal presenteren tussen kerst en nieuw. Ze willen jong en oud verrassen: vernieuwend in beeldvorming, maar wel met het volle respect voor de prachtige muziek van Tsjaikovski.

Het verhaal

Gebaseerd op het sprookje ‘De Notenkraker en de Muizenkoning’ van E.T.A. Hoffmann vertelt dit ballet, op muziek van Tsjhaikovski, het verhaal van Clara Staalboom. Op kerstavond krijgt ze van haar mysterieuze peetvader een notenkrakerpop. ’s Nachts komt deze pop tot leven in haar droom en verandert in een prins. Clara en de prins raken al snel verliefd en zijn gelukkig, maar de prins heeft een grote vijand, de Muizenkoning. De Muizenkoning en zijn muizen veranderen de prins in een levende Notenkraker. In het gevecht met de muizen beleven Clara en De Notenkraker allerlei avonturen. ‘s Morgens ontwaakt Clara uit een mooie droom…

Pjotr Tsjaikovski zette muziek op enkele van de meest bekende en onsterfelijke balletten die tot op de dag van vandaag de mensen verrukken. ‘De Notenkraker’ is er daar één van. Nochtans liet de kritiek na de wereldpremière in 1892 in Sint-Petersburg niet vermoeden dat het ballet zo’n lang leven beschoren zou zijn. Critici vonden het meer een pantomime zonder diepere betekenis en laakten het gebrek aan danspassen. Pas halverwege de 20e eeuw werd ‘De Notenkraker’ echt naar waarde geschat en sindsdien is het ballet niet meer van de affiche verdwenen.

http://www.vorst-nationaal.be/nl/kalender/2017-2018/de-notenkraker

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn mening:

Op 28 december 2017 ging ik samen met mijn mama en oma kijken naar De Notenkraker in Vorst Nationaal. Ik was hiervoor nog nooit naar een ballet gaan kijken dus ik was heel benieuwd om De Notenkraker te gaan kijken.

Natuurlijk kende ik de muziek van Pjotr Tsjaikovski al. Ook het verhaal van De Notenkraker kende ik al, door de Barbiefilm “Barbie en de Notenkraker” die regelmatig op Ketnet uitgezonden werd. Het was goed dat ik het verhaal al kende want ik denk niet dat ik het echt gesnapt zou hebben moest ik het verhaal al niet eerder hebben gezien, het was nogal chaotisch.

Toen mijn oma, mijn mama en ik naar Vorst gingen, verwachtten we gewoon ballet en klassieke muziek, maar toen het stuk begon werd al snel duidelijk dat dat niet helemaal het geval was. Er was elektronische muziek en er waren acrobatische sprongen, op elkaar, onder elkaar, aan touwen in de lucht, in een ring, in een ijzeren bol hoog in de lucht… Verrassend, maar zeer spectaculair. Ik vond ook de kostuums zeer mooi gemaakt en dat maakt het hele verhaal natuurlijk leuker.

Na de pauze werd er veel gelinkt met de actualiteit; alle landen werden gerepresenteerd, de president van de Verenigde Staten kwam opeens op het toneel, het terrorisme werd aangekaart… Het was een beetje verwarrend op het moment zelf, aangezien ik dat niet verwacht had en omdat het niet echt iets met het verhaal van De Notenkraker te maken had, maar ik vond het wel een leuke touch op het einde van de show omdat er toch een mooie boodschap bij werd gegeven en het tot nadenken aanzette.

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: Stranger Things(serie)

Ik heb in de voorbije maanden (of laat ons realistisch zijn: in enkele nachten) seizoen 1 en 2 van Stranger Things gekeken. Het verhaal speelt zich af in de jaren ‘80 in een klein dorpje Hawkins. Een verdwijning van een jongetje, een verschijning van een meisje met bovennatuurlijke krachten... De acteurs zijn super, de muziek ook(eighties music rocks!). Ik kijk al uit naar het volgende seizoen!

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: A Monster Calls (boek)

Ik heb het boek A Monster Calls van Patrick Ness gelezen. Het is een supermooi boek en ook heel emotioneel. Het gaat over een 13-jarige jongen, Conor o’Malley, en over hoe die omgaat met de ziekte en het verlies van zijn moeder. Het is origineel en op een speciale, pakkende manier geschreven. Een aanrader!

[ameliavanbiervliet-blog]

EXTRA: UILENBAL(film)

Op 4 november ben ik naar de kinderfilm Uilenbal gaan kijken in Cinema Galeries in de Koninginnegalerij in Brussel. De film speelde in verschillende cinema's in Brussel ter gelegenheid van Filem’On, het Internationaal Filmfestival voor jong publiek. Ik ben deze gaan kijken omdat ik leiding geef in JNM Pajottenland aan kinderen van 8 tot 12 jaar.

De Piepers (de kinderen) hebben ervan genoten en de leiding vond het ook best wel oké!

[ameliavanbiervliet-blog]

EXPO: Leonardo da Vinci - the inventions of a genius

Recensie:

Ik vond geen recensies dus heb ik enkele krantenartikels over de expositie gebruikt.

Wereldpremière in Brugge: grootste expo over da Vinci’s machines ooit!  Expo Leonardo da Vinci – the inventions of a genius. Xpo Center Bruges (Site Oud Sint-Jan Brugge) brengt van 1 juni t.e.m. 31 oktober 2017 een unieke expo over de uitvindingen van ’s werelds gekendste genie, Leonardo da Vinci.

De expo toont meer dan 100 maquettes van da Vinci’s uitvindingen en machines. Hij was zeer vooruitstrevend voor zijn tijd, hij vond o.a. de helikopter, parachute, katapult en draaibrug uit! De expo toont ook meer dan 100 documenten en originele schriftjes van da Vinci en enkele tijdsgenoten (o.a. Michelangelo). Samen maakt dit wereldwijd de grootste expo ooit over da Vinci’s uitvindingen! Verschillende machines staan op ware grootteen interactief opgesteld. Via 3D filmpjes op verschillende schermen worden de uitvindingen volledig gestript en uitgelegd. De tentoonstelling bevat ook replica’s van da Vinci’s gekendste schilderwerken, zoals de Mona Lisa en Het Laatste Avondmaal.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Brugge kan met de tentoonstelling ‘Leonardo da Vinci - the inventions of a genius’ uitpakken met een wereldprimeur. De grootste expo ooit rond de uitvindingen van de Italiaans meester trekt na een doortocht in Brugge de wereld rond. Donderdag opent de tentoonstelling in de site Oud Sint-Jan voor het grote publiek.

Vier jaar lang is er met 22 mensen gewerkt aan ‘Leonardo da Vinci - the inventions of a genius’. Dat heeft geresulteerd in de grootste expositie ooit rond de uitvindingen van de Italiaan. Uit 6.000 tekeningen zijn er een honderdtal schetsen gebruikt om maquettes en levensgrote replica’s na te bouwen. In totaal omvat de expositie tweehonderd objecten met naast uitvindingen ook manuscripten en 3D-voorstellingen.

‘Er staat een nieuwe generatie historici op die tal van nieuwe vondsten hebben gedaan en het werk van da Vinci anders interpreteren. We zijn van daaruit vertrokken’, aldus kunsthistoricus Jean-Christophe Hubert die in het verleden al meewerkte aan exposities rond de Vinci.

Er wordt weinig gefocust op zijn schilderwerken, maar vooral op zijn technische tekeningen. Die zijn opgedeeld per thema, zoals aeronautiek, meetinstrumenten, architectuur en militaire toepassingen. Er wordt gemikt op een breed publiek, ook kinderen. Die kunnen tal via de toestellen de techniek erin ontdekken. Er is ook een pedagogisch pakket uitgewerkt voor scholen.

Brugge krijgt de primeur van de nieuwe expositie. Niet toevallig, menen de organisatoren, want het Vlaanderen van eind 15de eeuw was een grote inspiratiebron voor da Vinci. De expositie blijft nog tot 31 oktober in Brugge, daarna gaat het naar het Turkse Istanboel. Het is de bedoeling dat de expositie de komende vijf tot tien jaar de wereld rond gaat.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn mening:

Ik ben woensdag 1 november naar de Expo “Leonardo da Vinci – inventions of a genius” gegaan. (De tentoonstelling was verlengd en eindigde dus niet op 31 oktober.)  De expo werd tentoongesteld in site Oud Sint-Jan in Brugge.

 Het ging vooral over de uitvindingen van Leonardo da Vinci: er waren heel veel maquettes van zijn uitvindingen en machines. Sommige van deze maquettes mocht je aanraken en kon je dus in werking zien, wat wel een meerwaarde was. Buiten de zalen waren er ook houten blokken waar je werd uitgedaagd da Vinci’s zelf steunende brug te bouwen. Een brug die, zoals de naam zegt, op zichzelf steunt.

 Naast de meer dan 100 maquettes, waren er ook vele van da Vinci’s schetsen, tekeningen en schriftjes te zien. Hoewel het interessant is om deze te zien, vond ik het minder dat er niet bij stond wat Leonardo da Vinci bij een bepaalde pagina tekende of berekende. Je stond naar iets te kijken dat heel interessant zou zijn, moest je weten wat er precies bedoelt werd.

Ook was er een zaaltje gewijd aan da Vinci’s schilderijen. Je vond er replica’s van zijn bekendste werken; Het Laatste Avondmaal en Mona Lisa, onder andere.

 Ik vond Leonardo da Vinci natuurlijk al een heel indrukwekkend man, een genie. Hij was zoveel voor op zijn tijd, wat je ook goed kunt zien in deze expo. Hij heeft heel veel verschillende oorlogstuigen en verdedigingstechnieken uitgevonden, wat ik niet wist. 1 van de verdedigingstechnieken die mij is bijgebleven is om vijanden van een burcht weg te houden. Er werd een simpele, houten constructie gemaakt aan de binnenkant van de burcht, verbonden door gaten met de buitenkant. Wanneer vijanden met ladders probeerden de burcht in te komen, kon je gewoon de houten instructie duwen en werden de ladders van de muren gegooid.

 In de artikels hierboven wordt gezegd dat Brugge de primeur krijgt van wat de grootste expositie ooit over Leonardo da Vinci’s uitvindingen zou moeten zijn en, eerlijk gezegd, als je dit hoort, verwacht je er meer van. Ik was een beetje teleurgesteld over de expositie zelf; de uitleg was vaak niet voldoende of grondig genoeg en daardoor snapte je niet altijd de bedoeling van de maquette waar men zolang aan heeft gebouwd. Ook de uitleg bij de manuscripten was, zoals ik eerder al zei, niet voldoende. Aan de schilderijen werd weinig aandacht geschonken, wat ik jammer vond. Wat ik wel aangenaam vond waren de grote borden met uitleg over da Vinci’s leven. Er werd bijvoorbeeld verteld dat hij eigenlijk een bastaardzoon was met een rijke vader, waardoor hij dus de kansen kreeg om zich te ontwikkelen in de wetenschap, kunst, wiskunde… Zo kon je doorheen de zalen zijn evolutie doormaken, van zijn geboorte tot zijn dood.