animaintenebris-blog

[animaintenebris-blog]

Teraz jest, ale wszystko we mnie krzyczy, że kiedyś odejdzie.

Mówi, że jest na zawsze, ale widzę, że wszystko go we mnie wkurza.

Twierdzi, że kocha mnie taką, jaka jestem, ale ciągle ma o wszystko pretensje.

Zgubiłam się w sobie. Wiem, że to pęknie, chociaż całym sercem pragnę go przy sobie.

Nigdy nie byłam wystarczająca, choć chciałam wierzyć, że jest inaczej...

[animaintenebris-blog]

Nienawidzę siebie tak bardzo mocno...

[animaintenebris-blog]

Chciałabym nie dostawać rad...

1. Stresujesz się? To się ogarnij.

2. Nie jesteś pewna siebie? To zacznij być.

[animaintenebris-blog]

Chciałabym mieć przyjaciółkę/przyjaciela, kogokolwiek, komu mogłabym powiedzieć "hej, stresuję się" i nie musiałabym słuchać "ja pierdolę, czym znowu"

[animaintenebris-blog]

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czułam się

dobrze.

[animaintenebris-blog]

Moje życie, to jeden wielki bajzel

[animaintenebris-blog]

Sięgnęłam po to czego pragnę i moje życie stanęło na krawędzi. Rozczarowanie, rozgoryczenie... Rozpadam się na miliony kawałków. Codziennie mam nadzieję, że będzie lepiej. Codziennie pękam od nowa. I tylko wysłuchuję pretensji... Męczace jest słuchanie, że sobie nie radzę, męczące jest patrzenie jak sobie nie radzę. Ja jestem męcząca. Bo przecież ile można...

[animaintenebris-blog]

Czasem po prostu potrzebuję z kimś pogadać. Powiedzieć hej, jest mi źle, ledwo wstaję z łóżka, brak mi sił. Ale nikt nie chce słuchać...

[animaintenebris-blog]

Nie nadążam za tempem życia, które mi narzucono. Marzę tylko o tym by się zatrzymać, przystanąć, chwytać wiatr w palce i patrzeć jak deszcz kapie na rzęsy. Śpiewać ze słońcem, promienieć z ptakami. Zwolnić, czuć wiosnę w sercu. Obecnie mam tylko ciemność.

[animaintenebris-blog]

Jestem uwiędłą różą. Kwiatem upadłych narodów, które los zwiódł na pokuszenie. Jestem ciszą i czerwoną powodzią przeżerającą się do powiek. Jestem cieniem. Krzykiem. Światłem. Cokolwiek zostało ze mnie, nie jest już moje.

[animaintenebris-blog]

Próbuję. Wciąż próbuję. Jednak wciąż upadam. Rozsypuję się na miliony ziaren popiołu wmiecionych z kurzem pod dywan.

[animaintenebris-blog]

"The hate insade will eat you alive"

– Tomme Profitt

[animaintenebris-blog]

Znów jakoś tak nie chce się żyć. Znów jakoś tak opadam z sił...

Znów tu wracam. Jak bumerang uderza mnie w głowę echo. Przeszłych chwil, cieni dni...

Uciekam ze mnie radość. Blaknę w pastelach swoich kolorów.

Piszę, bo muszę... Wykrzyczeć kolce powbijane w ciało, obuch uparcie uderzający o skronie, odrealnienie, koszmary, spadanie aż do nudności.

To moja spowiedź. Pamiętnik. Udręka. Kawałek ciała rzucony na tacę. Krew z krwi duszy i oko na trzewia, z których życie próbuje się wyrwać wraz z sercem.

Jednak wciąż się trzymam ostatkiem nadziei. Jak rozbitek na morzu bez cienia wyboru...

[animaintenebris-blog]

Wciąż mam nadzieję na coś, co nie nastąpi.

[animaintenebris-blog]

Jaki jestem? To bardzo prostę: za głupi, za brzydki, zbyt wrażliwy, egoistyczny, toksyczny, słaby, nienormalny, przeciętny, itd. Generalnie to wszytko zamyka się w słowie zbędny.

[animaintenebris-blog]

Piękno wiosennego słońca

Jeszcze chłodny kwietniowy wieczór

Zachodzące za horyzontem wiosenne słońce

Pobudziło dzisiaj swoimi promieniami nie jedno stworzenie

Ale nie mnie

Ja siedzę słaby, a łzy spływają po polikach

Już nie mam siły ich powstrzymywać

Po prostu płyną

Aż na wysokość serca

Gdzie z bezsilnością je przecieram

Bo tam powinny pozostać

Nie powinny znów wypływać

Miałeś tu być, sprawić żeby już serce nie krwawiło

Miałeś nauczyć mnie kochać

Miałeś nauczyć mnie doznawać

Miałeś nauczyć mnie dostrzegać

Miałeś nauczyć mnie żyć

Ale Ciebie tu nie ma i nie było

Zaczynam wierzyć że to nie boska pomyłka, zrządzenie losu, przypadek

Nie zasłużyłem na Ciebie

Nie zasłużyłem na to żeby nauczyć się tutaj żyć

Na docenienie tego zachodzącego ciepłego słońca

[animaintenebris-blog]

Roztyłam się z tego smutku.