arxaggelosrafail

[arxaggelosrafail]

Είσαι το σώμα που βυθίζεται.

Βυθίζεται. Σε βάθος τόσο όσο είναι το δικό σου.

Εκεί, που ο κόσμος σου υπάρχει ανείπωτος• για να μένει ανείπωτος.

Σε μια κατάσταση σκληρής ψυχεδέλειας• και το σώμα σου δειλό, όμως τη δειλία σου επιθυμεί να γευτεί, και πάνω σε αυτήν να ασελγήσει. Ανήθικα ~ μα νόμιμα , με νόμους που μοιραία επιβλήθηκαν, από εσένα.

Βρίσκεσαι στη δικτατορία μιας γης που διόλου δεν είναι στέρεη, και που δε παραμορφώνεται σα να ναι υγρή.

Είναι αέρας• και σε αέρα, αιωρείται.

Και εσύ; Εσύ είσαι η φωτιά. Και πάντοτε φωτιές ανάβεις. Με τη δύναμη των ανέμων, που σα θεοί προστάτες ~ θεοί βιαστές σου, διαρκώς στέκονται στο πλευρό σου. Σε βοηθούν. Είσαι πλάσμα που ανήκεις σε αυτούς. Σε βοηθούν, είσαι δικός τους. Και αυτοί; Αυτοί δεν ανήκουν πουθενά. Μοιάζουν με γη ακατοίκητη. Γη νεκρή. Γη που παροδικά γίνεται αντικείμενο πόθου, και εσύ ~όσο διαρκεί μια ζωή~ ανίκανος να την εξουσιάσεις. Όση ειναι η ικανότητα σου - που θα μπορούσε να υπάρξει , άλλο τόση είναι και η ανικανότητ�� σου - που ήδη υπάρχει.

Στους θεούς σου, πάντα, προσεύχεσαι• με μοναδικό σου σκοπό να καις, και όσο καις - να καίγεσαι.

Ακριβώς πάνω σε εκείνον τον τόπο που ανισόρροπα ισορροπούν, και συμπράττουν όλες σου οι παραισθήσεις.

Και ο τόπος παύει να είναι ένας , είναι ο αέρας έδαφος εκατομμύρια τόπων. Τόπων κρυφών, τόπων με πτώματα, τόπων ουτοπικά δυστοπικών, τόπων μιας υπέρτατης αγιασμένης απόγνωσης μέσα στα σώματα των ψυχών που κουβαλάνε όλοι σου οι εαυτοί• ως πλάσματα ακάθαρτα.

Είναι οι παραισθήσεις σου, μια αίσθηση νέα. Είναι οι παραισθήσεις σου, ένστικτο νέο! της ανθρώπινής σου φύσης, που τόσο πια σιχάθηκες.

Την ξερνάς... Την ξερνάς...

- Πες μου, μικρέ! Είσαι στον αέρα.

Όμως, είσαι φωτιά; Ή μήπως είσαι, πράγματι, άνθρωπος; Γιατί, καθόλου δε μοιάζεις με κάποιον που απλώς καίγεται!

- Βυθίζομαι, στον αέρα! Χωρίς μορφή, και αισθάνομαι πως έχω ψυχή. Μα έχω ψυχή• και αλήθεια, στ'αλήθεια, ποτέ δε θα μάθω ποια υπήρξε η επιφάνειά μου.

Συντρίβομαι.

Πάντοτε• Συντρίβεται!

[arxaggelosrafail]

Ένας κόσμος, που"δεν" .

Συχνά, υμνώ, το αέναο μηδέν της άυλης ύλης.

αιθέρια, απογυμνωμένη ύπαρξη, σε κόσμους νοητούς.

δε ψάχνει ρούχο να φορέσει, τα ρούχα είναι όλα άσχημα. την ζεσταίνουν, την πνίγουν, την σκοτώνουν. με τόση δίψα πίνουν στάλα στάλα τον ιδρώτα της. εκδικητικά.

μόνο δυο χέρια θέλει να φορέσει, σα γλυπτό να τη δημιουργήσουν.

και έπειτα να τη λιώσουν.

και αφού τη λιώσουν, τότε θα τη ζωντανέψουν.

με μίαν άλλη ζωντάνια, καμία σχέση με τη ζωή στα πλαίσια της λογικής.

σταμάτησε, από καιρό, να ενισχύει τούτη την δικτατορία. έπαψε από καιρό να γλύφει το βρωμερό και σαπισμένο κορμί τούτης της εξουσίας. τώρα πλέον δε γλείφει τα τερατόμορφα χέρια της! το τέρας, δε βγήκε από παραμύθι.

και τώρα πια, τόσο γυμνή υπάρχει

~ θα υπάρξει ~

μόνο όσο σιγοντάρει σα δεύτερη φωνή,

στο τραγούδι μιας άλλης ύπαρξης ~ ύπαρξη του "δεν" ....

πολλές είναι οι φωνές της. ανελέητα - δίχως τέλος, το τραγούδι.

δεν έχει τέλος η μελωδία. δεν έχουν τέλος τα παράλογα λόγια της.

και οι σκέψεις, ποτέ δε ξαποσταίνουν.

αν λήξουν, λήγει και η ανυπαρξία της ζωής που λαχταρά.

και αν διαγράψει την ανυπαρξία, σβήνεται η ύπαρξη.

πεταμένη , σάρκα κενή , μέσα στο υπόγειο κελί της λογικής.

και οξυγόνο, καθόλου.

[arxaggelosrafail]

Περί αμαρτίας. Απλή αναφορά.

Κόκκινο κρασί γλυκό είναι το αίμα ενός αμαρτωλού. Και άρτος, πια, είναι το σώμα του.

Πρόσφορο, η αμαρτία.

[arxaggelosrafail]

[arxaggelosrafail]

Φοβάμαι, την ασφάλεια που καλούμαστε να μάθουμε. Πνοή, στην εώς τώρα ανομολόγητη ανασφάλεια που δε γνωρίσαμε ποτέ. Και που στο σύμπαν του ανέκφραστου, πάντα γίνεται η έκρηξή της.

[arxaggelosrafail]

Για τον Απρίλη, που ζήσαμε μαζί.

Και ήτανε ένας μακρινός Απρίλης όταν γεννήθηκες εσύ. Και ήταν ο πρώτος μας Απρίλης πέρυσι. Και δεν ήταν καθόλου όπως τον φανταζόμασταν • και οι δυο μαζί ~ κάθε ένας μόνος του, για χρόνια ολόκληρα. Από τότε που η ζωντάνια του, έδινε πνοή σιγά σιγά σε κάθε είδους αντίληψη για τον έναστρο ουρανό, και τον γλυκό αέρα από τον οποίο ολοκληρωτικά κινούμαστε στα βήματα του πιο ονειρεμένου χορού, μέσα σε έναν κόσμο δοσμένο από έναν ονειρικό Θεό για τον οποίο ποτέ κανείς δε μίλησε, και ίσως ποτέ δε θα μιλήσει.

Μα ήταν ο πιο ξεχωριστός. Υπό την εξουσία της ομορφιάς του είχαν ανθίσει τα δάκρυα, αλλοπρόσαλα χαμόγελα μιας βίαιης συγκυρίας, που δε γνώριζαν πως αλλιώς να εναρμονιστούν με τον κόσμο της ύλης και των αντικειμενικών άψυχων γεγονότων.

Ήταν Απρίλης, και όλος ο κόσμος άλλαζε. Ο κόσμος έξω από εμένα. Ο κόσμος μέσα σε εμένα. Ως αποσβολωμένη χανόμουν στην ανημποριά εντός μου, όπως ακριβώς εκφράζει μέσα από τις λέξεις και η Μελεντίνι στον ύμνο ''του Απρίλη''.

Και από τη μια, ενώ ένιωθα κάτι να με πλακώνει και να με πατάει με μίσος, να με λιώνει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ, όσο με είχε υποτάξει στα πατώματα - φαντάσματα του παρελθόντος, ο εαυτός μου και οι άλλοι ~ από την άλλη χανόμουνα, στις δικές σου ελπίδες, στη δική σου αγάπη. Στην δική σου αθωότητα.

Και τόσο πνίγηκα από την αθωότητά σου, που όμως δε με σκότωσε, γιατί αν τύχει και πνιγείς μέσα στον ωκεανό της, μόνο ζωή κερδίζεις. Σα να απέκτησα ακόμη μία ζωή. Και έτσι κατάφερα και γνώρισα μια αθωότητα δική μου. Σα βρέφος είμαι που γεννήθηκα από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σα βρέφος ήμουν, που τώρα πια προτίμησε να λάβει γνώση από ανεξερεύνητα μονοπάτια, γεμάτα εμπόδια από την κοινωνία της ύλης, της απάτης ~ από την κοινωνία της μη ύπαρξης του αφηρημένου, για μια κοινωνία ύπαρξης αυτού.

Ποτέ δε ζήσαμε τον Απρίλη μας με κατάνυξη του ανθρώπινου έρωτα.

Μα ζήσαμε έναν Απρίλη. Ανιδιοτελούς Αγάπης.

[arxaggelosrafail]

μέρες ολόκληρες κοιτάμε με βλέμματα περίεργα τους καθρέφτες. μιλάμε στους καθρέφτες. ζούμε μέσα στους καθρέφτες.

και έπειτα τρομαγμένοι αφήνουμε τους καθρέφτες. τότε, πιάνουμε τον ουρανό, με βλέμματα οργής και ελπίδας ~ τα άχαρα χέρια μας κακοποιητικά πάνε να τον αγγίξουν. εκείνος φοβάται, απομακρύνεται.

όμως όταν πια νομίσουμε πως καταλάβαμε ποιο είναι το σύμπαν ~ πως καταλάβαμε ποιοι είμαστε εμείς, τότε ας μιλήσουμε χωρίς λέξεις! σαν θηρία σε αρμονία ας μιλήσουνε τα ένστικτά μας. σίγουρα θα έχουν πράγματα να πουν στον ουρανό. λόγια που ποτέ καμία λέξη δε μπόρεσε ~ δε θα μπορέσει να εκφράσει.

[arxaggelosrafail]

Με παραίσθηση, αισθάνομαι.

έχει λίγα χρόνια πια που το χορεύω συχνά -ασταμάτητα σχεδόν- μέσα στο μυαλό μου.

σε ένα σκηνικό ασυγκράτητο, και απροσδιόριστο.

όσο καθαρό, άλλο τόσο βρώμικο.

το αίμα μου κάθε φορά ξεχύνεται.

και φωσφορίζει!

έπειτα από την πιο ακραία ερωτική μου επαφή ~ με συρματοπλέγματα ηλεκτροφόρα.

έπειτα από τον πιο ακραίο πνευματικό μου οργασμό ~ γιατί τέτοια είναι η επιθυμία μου, για ηδονή.

[arxaggelosrafail]

Ταραχοποιός,

ο Έρωτας.

κάλυψέ το!

κάλυψε το πρόσωπό σου.

μα ποτέ μη κρύψεις τα μάτια σου από την κοινωνία ~ γιατί αν το κάνεις, πώς εσύ θα μου μιλάς; και πώς εγώ θα σε καταλαβαίνω; πώς θα βυθίζομαι στα νοήματα του επαναστατημένου μας εαυτού; που οργισμένα ερεθίζεται και ουρλιάζει.

ποτέ μη στερήσεις τα χείλη σου από εμένα ~ γιατί αν το κάνεις, πώς θα φιλάς τα δικά μου; και πώς εγώ θα καταλαβαίνω πόσο πολύ διψάς να διασχίζεις τον χάρτη της βρώμικης και της γεμάτης από αμαρτίες σάρκας μου; πώς θα γίνω η θάλασσα που αντί να σβήνει, θα δυναμώνει κι άλλο τις φωτιές στα χέρια σου; όσο μέσα μου θα πνίγεσαι.

κάλυψε το πρόσωπό σου.

κάλυψέ το!

μα ποτέ μη κρύψεις τα μάτια σου από εμένα.

ποτέ μη στερήσεις τα χείλη σου απο την κοινωνία.

πρώτα όμως, σε παρακαλώ! μην το ξεχνάς!

πάνω μου και μέσα μου, πέτα τη μολότοφ.

με τα χέρια σου να δημιουργούν ένα ερωτικά επαναστατικό έργο τέχνης.

έτσι θα μοιάξω και εγώ λίγο στη μητέρα φύση, που από εντολή θεού δημιουργείται. Και μαζί του δημιουργεί.

έτσι θα γεννηθούν νέες φωτιές να βάλουμε ~ ακόμη δυνατότερες.

κάλυψε το πρόσωπό σου.

κάλυψέ το!

και όχι μόνο για να ξεχωρίζω ευκολότερα την μορφή σου.

κυρίως, βέβαια, γι'αυτό!

[arxaggelosrafail]

Με κατάνυξη.

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.

Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,

νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.

Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,

νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.

Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,

γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος.

[arxaggelosrafail]

Στην θεογονία του Ησίοδου, ο Έρως, ως αφηρημένης υπόστασης πλάσμα, και αυτογέννητο, είναι η κινητήρια δύναμη που ενώνει και ωθεί κάθε άλλη δύναμη στην έκσταση της δημιουργίας. Υπεύθυνος για κάθε αταξία, σε μία τάξη που πρέπει να καταστραφεί, και να πάψει να υφίσταται ως έχει.

Αστεροειδής 433 Έρως / Σε λιγότερο από 2 εκατομμύρια χρόνια θα διασχίζει τη τροχιά της γης, ε��ώ προς το εκτός γης παρόν, ακόμη διασχίζει τη τροχιά του κόκκινου Άρη. Αυτός έχει για δορυφόρους του τον Φόβο και τον Δείμο - Τρόμο.

Ας απομακρυνθούμε από την υπόσταση του φόβου και του τρόμου, και ας γίνουμε ο πλανήτης Άρης που θα ρίξει τον αστεροειδή του πάνω στην γη. Ας αφήσουμε τον Έρωτα να προκαλέσει την οποιαδήποτε αταξία, και να δημιουργήσει πάνω στη τάξη των σωμάτων μας.

Σώματα μηχανές, τεχνητοί δορυφόροι! Έτοιμοι για μία μετουσίωση αυτοκαταστροφική. Αυτογέννητοι! όπως ακριβώς ο Έρως.

Αν θέλουμε να κάψουμε τις μηχανές της κοινωνίας, πρέπει πρώτα να καούμε!

Όμως πώς να μάθουμε τον τροπο που εμείς, ως ατίθασα και βρώμικα καθάρματα, θα φέρουμε την εξωκοσμική αυτή επανάσταση, και τις Πανάγιες Φωτιές της πάνω στην ίδια μας την ύλη;

Πώς θα λάβουμε τη γνώση που κουβαλάει μέσα στον κόκκινο ωκεανό της η θεία κοινωνία μίας ιερής εξέγερσης - για ό,τι δεν είναι ακόμη ύλη, για έναν νέο κόσμο, που αν και δε φαίνεται να είναι αρεστός, ακόμη δύναται να υπάρχει;

Παντού πια συναντάω μια οπιούχα αποξένωση. Βίαια αντιδρά η σάρκα μας και η ψυχή μας όσο αυτή μας καταστέλλει. Βίαια ~ με ένστικτα τεχνητά.

Ας εκμεταλλευτούμε τα κοινωνικά στερεότυπα για την εκ φύσεως ζωώδη, εκστατική επαφή των σωμάτων μας, και να την αξιοποιήσουμε, αποδυκνείοντας με μανία καταιγιστική πως τίποτα δεν είναι όπως λέγεται! πως το "είναι" είναι βαθύτερο και άναρχο. Το απήθμενο αίσθημα ενός διαρκούς γίγνεσθαι μέσα στην μη προδιαγεγραμμένη, συνεχή, και δίχως τέλος αιωνιότητα.

Ας εκμεταλλευτούμε τη δύναμη της ιστορίας, ως κατάσταση για να υπάρξει η πιο εκρηκτική μάχη, όχι όμως για να μείνει στο παρελθόν του μέλλοντος και αυτή ως ιστορικό προιόν προς πώληση, αλλά για να εξισορροπήσει το λογικό με το παράλογο. Να παραμείνει στην αφηρημένη και ατέρμονη σκέψη που καθορίζεται από τον πολύπλευρο μονόδρομο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, σε ένα διαρκές παρόν.

Πώς όμως θα υπάρξει αυτή η μεγαλειώδης σύμπραξη ανάμεσα σε σάρκα και σε ψυχή; Πώς θα λάβω γνώση, να δομήσω εγώ το πνεύμα μου; Εσύ; Αυτοί;

Όταν εσυ δεν επιτίθεσαι με το ένστικτο της κακοποιητικά ερωτικής μανίας πάνω στη απαλή μου γη.

Και όταν εγώ δεν γίνομαι μολότοφ μέσα στην ήδη φλεγόμενη ψυχή που βρίσκεται κάτω από τη σκληροτράχυλή σου σάρκα.

Πως θα ληφθεί η άγια γνώση, αν δεν αφήσουμε μακριά κάθε σαβουριασμένο προσδιορισμό που ολοκληρωτικά μας αφοπλίζει; Δίνοντας κάποιος άλλος το νόημα σε νοήματα δικά μας.

Και αυτό πονάει! λένε.

Πώς θα μας βρει η γνώση, αν δεν γίνουμε θεοί και άγγελοι! γυμνοί και υποταγμένοι στη φύση της ατέρμονης καταστροφής;

Αγιασμένες φιγούρες πνευμάτων μιας αρχαίας κοινωνίας, που μέσα στις φωτιές χορεύουν ~ και μέσα σε αυτές, φωτιές ανάβουν. Όσο γαμιούνται και όσο παλεύουν! Επίθεση χωρίς καμία άμυνα.

Σαν αυτή να είναι η πιο ιερή μας τελετή.

Στη γη της μανίας και των ενστίκτων! Στην γη ενός άλλου πόνου!

Νέο νόημα να δώσουμε στον πόνο! Σε χρόνο εκ φύσεως άναρχο.

Άναρχος ο Έρως που δημιουργεί.

Άναρχος και ο Πόνος που δημιουργείται.

[arxaggelosrafail]

The target nowadays is not to discover what we are but to refuse what we are. Michel Paul Foucault.

Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να αρνηθείς κάτι που ποτέ δε σε άφησαν να γνωρίσεις. Μόνος τρόπος γνώσης, είναι ο τρόπος που αυτοί σου επιβάλλουν. Αυτό δεν είναι γνώση. Αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι.

Και έπειτα...

Στην πραγματικότητα, γνωρίζεις! και κατευθείαν, ό,τι γνωρίζεις το ξεχνάς.

Και έπειτα...

Φοβάσαι! αγάπη μου, φοβάσαι .

Άθελά σου, πια! Μοιραία νομιμοποίησες τη κοινωνική γνώση του φόβου. Σε επίπεδο συμπαντικό.

[arxaggelosrafail]

Βλέπω στο λαθραίο πληγωμένο κορμί μου, το λαθραίο κορμί της κοινωνίας. Όλοι λαθραίοι είμαστε. Γιατί βρισκόμαστε μέσα στη φύση, και φύση δεν είμαστε.

Μα θέλω τόσο να της μοιάζω. Τόσο σκληρά εργάζομαι πάνω στα ένστικτά μου.

Κάθε κίνησή μου, που σα λάβα ξεπετιέται σε γη και ουρανό, συνοδευόμενη από τις πιο δυνατές δονήσεις, βασίζεται στον αφηρημένο,σκοτεινό και άχαρο χορό της κολασμένης κοινωνίας.

Δεν ξέρει τι χορεύει γιατί δε μπορεί να εκφραστεί! Παρά μόνο να αισθάνεται.

Όχι γιατί δε δύναται. Απλώς δεν θέλει.

Και δε θέλει γιατί δε της μάθανε την τέχνη του επιθυμείν.

Κι αν κάποτε έλεγα πως είναι επιθυμία η υπακοή στις επιθυμίες των άλλων, εφόσον -ως τέτοια! από φύση- δε παύει να υφίσταται... Τώρα πια το παίρνω πίσω.

Όλο και περισσότερο περιορίζεται ο λόγος της. Όλα τα γνωρίζει, μα για τίποτα δε μπορεί να μιλήσει. Φιμώνεται. Και με κλειστό το στόμα χορεύει στους τραγικούς ρυθμούς μιας απροσδιόριστης μελωδίας που δεν ακούει. Δεν ακούει. Αρκεί οι άλλοι να δίνουν τον ρυθμό... ή έτσι φαίνεται! αυτό στέκεται εξάλλου ως μια παρήγορη και γλυκιά δικαιολογία.

Όμως, αν οι αλήθειες του όλου δικού μου ατομικού κόσμου καθρεφτίζονται στις αλήθειες αυτής της βυθισμένης στον βούρκο κοινωνίας, τότε πράγματι, όπως ακριβώς υποκρίνεται ότι δε βλέπει,

Έτσι υποκρινεται πως δεν ακούει.

Εγώ όμως τα ουρλιαχτά της τα ακούω. Και εγώ ουρλιάζω.

Πάνω στο ουρλιαχτό μας... Πάνω εκεί, στήνω τον χορό μου.

[arxaggelosrafail]

Κακόμοιρη κοινωνία! Σταμάτα διαρκώς να αναρωτιέσαι ποια υπήρξε η έμπνευση του καπιταλισμού σου! Δε μπορεί να γίνει περισσότερο ξεκάθαρο, πως αναδύθηκε από τις πιο αιματηρές μέρες του μεσαίωνα.

Γνώριμα τα νοήματα της καρέκλας. Γνώριμα είναι και τα καρφιά της. Γνώριμα μοιάζουν και τα λουριά της.

Έτσι δεν είναι;

Ξέρουμε πολύ καλά, Και εγώ! Και εσύ, κοινωνία ~ πως έτσι είναι.

Σε αυτή τη καρέκλα, μας στήνει σε κάθε είδους στάση που μπορεί να φανταστεί! και μας γαμάει, μας ξεσκίζει, μας λιώνει...

Μα όσον αφορά εμένα, κοινωνία, προτιμάω τον σταυρό! Θέλω όσο πεθαίνω να είμαι όρθιος, και όχι καθιστός, ανήμπορος σε μία καρέκλα.

Για σένα, ίσως, κοινωνία, τοποθετήθηκε στην "ιστορία της τρέλας" , η φράση

<< IL NE VOIT PAS >>

Αφού τυφλή δεν είσαι, μη παριστάνεις πως δε βλέπεις.

[arxaggelosrafail]

View this post on Instagram

A post shared by Cinema Mon Amour (@cinemamonamourpage) on Mar 19, 2020 at 12:20am PDT

" Το να γεννηθείς είναι μία μοναδική ευκαιρία. Το να πεθάνεις είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη. "

Τι είναι όμως η αγάπη;

Πώς εμείς θα σταθούμε ικανοί να προσδιορίσουμε με σημασία, μία κατάσταση που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου; Μία κατάσταση που πότε είναι η μητέρα που τρέφει την ύπαρξη, και πότε ο κανίβαλος που τρέφεται με την ανυπαρξία της ύπαρξης.

Είναι πολύ φτωχές οι λέξεις! Κι ας είναι αμέτρητες οι σημασίες που τους δόθηκαν.

Είναι άπειρες οι σημασίες που εμείς τους δώσαμε, θέλοντας με αγριότητα να επιβληθούμε στην πρωτόγονη φύση τους.

Σκοτώσαμε τα νοήματά τους.

Εύκολα! άνθρωπε, ξεγελιέσαι.

Ακόμη υπάρχουν.

Και κρύβονται. Όχι γιατί σε φοβούνται. Εσύ μόνο φοβάσαι. Πάντα θα φοβάσαι.

Αγάπη.

Κωλοτρυπίδα.

Χειροπέδες.

Έρωτας.

Σάρκα.

Θεός.

Υποταγή.

Καύλα.

Γαμήσι.

Πόδια.

Καυλόφατσα.

Πούστης.

Κυριαχία.

Πουτάνα.

Φετίχ.

Καύλα.

Ψυχή.

Τραβεστί.

Μουνόχειλα.

Λεσβία.

Πούτσος.

Μουνί.

Αρχίδια.

Καύλα.

Γυναίκα.

Άντρας.

Τίποτα από τα άλλα δύο.

Όλες οι ταυτότητες μαζι.

Χύσια.

Βυζί.

Χείλη.

Μαστίγιο.

Επανάταση.

Πουστράκι.

Καύλα.

Σταυρός.

Επανάσταση.

Καύλα.

Και ξανά, η αγάπη.

I want to fuck you so much.

Love / Gaspar Noe

[arxaggelosrafail]

Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του / Μαύροι Πίνακες / Goya .

Για λίγο ήμουνα ο Goya. Για λίγο ήμουνα ο πατέρας Κρόνος. Για λίγο υπήρξα και ο γιος του πατέρα. Στάθηκα ικανός να είμαι ταυτόχρονα και δημιουργός, και δημιούργημα.

Ήτανε μήνες ολόκληροι σε έναν χρόνο παλιό. Ήτανε μήνες που κάθε μέρα, κάθε ώρα, και κάθε λεπτό κατασκεύαζα και κατασκευαζόμουνα.

Με τη δεξιοτεχνία μίας λάγνας ψυχής πουλούσα το κορμί στη φαντασία μου, και με τη σειρά της! σε πλήρη καταστολή, η φαντασία μου ήταν υπάκουη σε ένα άλλο πλάσμα. Ποτέ μου δε κατάφερα να το δω καθαρά, ήταν τόσο βρώμικα, και τόσο πολύ το σκοτάδι μέσα στο φέρετρό μου, που μόνο η σκόνη φωσφόριζε - σχεδόν τιμωρητικά. Δε μου επέτρεπε να δω και πολλά.

Για την ακρίβεια! δε μου επέτρεπε να βλέπω τίποτα περισσότερο, πέρα από άλλα φέρετρα σε καθρέφτες μακρόστενους -όταν τα μάτια μου ήταν ανοιχτά- και πέρα από την ίδια μου την κηδεία -όταν τα μάτια μου έκλειναν- ! Τα δάχτυλα του χεριού μου μόνιμα άγγιζαν τη καρδία μου, σα να ήθελαν να τη βγάλουν έξω, να τη φανερώσουν, να την χλευάσουν, και να τη ξεσκίσουν από εκδίκηση για κάθε έναν δυσβάσταχτο χτύπο που ψυχαναγκαστικά έδινε.

Κάθε φορά ο ίδιος ρυθμός μου ζητούσε να χορέψω το πιο αλλόκοτο βαλς. Ήταν η ίδια οδύνη, οι ίδιες κραυγές, τα ίδια δάκρυα. Αυτών. Πώς, όμως, οι νεκροί να χορεύουν;

Όταν ζαλιζόμουνα από το εκτυφλωτικό φως της βρώμικης σκόνης που με είχε περικυκλώσει, και που με ιλιγγιώδη ταχύτητα πετούσε μπροστά μου, έκλεινα τα μάτια μου για να σωθώ. Μα και τότε, έμοιαζε κάθε κόκκος της να μπαίνει μέσα μου και να τινάζεται. Να αναβοσβήνουν μέσα μου όλοι μαζί ταυτόχρονα. Έμοιαζε όλοι μαζι να αναβοσβήνουν μανιωδώς, και όλοι μαζί να δονούνται τόσο ~ που πια, μου προκαλούσαν τον πιο βαθύ οργασμό.

Σπασμούς! Έχω σπασμούς! Δεν αντέχω άλλο!

Και μετά, αδράνεια! Πλήρης αδράνεια! Και η πιο ζωντανή στιγμή μου ήταν -όπως και για καιρό άλλωστε- η στιγμή των άλλων. Εγώ είχα χαθεί. Εγώ είχα πεθάνει. Εγώ ήμουν πια σε μια αιώνια κοίμηση, μέσα σε ένα επιβλητικό φέρετρο! μακρύ, μαύρο.

Με κατασπάραζα αλύπητα. Με καταβρόχθιζα• και αυτός ίσως ήταν ο λόγος που τότε δεν μου επέτρεψα, και έτσι δε κατάφερα να δω το πως έχασα άδικα ~ αλλά και δικαίως ~ τη ζωή μου. Είχα τις σκέψεις μου σα νοήματα υπαρκτά, τις αισθανόμουνα ~ μα δεν είχα την εικόνα τους. Αυτός ίσως ήταν ο λόγος που έβλεπα το μετά, μα ποτέ το τώρα, που ως τέτοιο, κάποτε υπήρξε.

Και το "μετά" άλλαξε μορφή, πήρε την απόφαση και κλείστηκε για πάντα μέσα μου. Κουβαλάω τώρα -και θα κουβαλάω ως το τέρμα της ζωής- στα σπλάχνα μου, το ασθενικό παιδί που κάποτε γεννήθηκε από ζωή, και από θάνατο.

[arxaggelosrafail]

Ο αέρας πάντα με χτυπάει. Ακόμη και στις πιο σκληρές μορφές του εγκλεισμού μου. Όσο πιο σκληρός ο εγκλεισμός, τόσο πιο βάναυσο το χτύπημα. Ακόμη και όταν η ψυχή δεν ανασαίνει μέσα στο λευκό κελί του σώματός μου.

Και αφήνω ελεύθερο το ονειρικό να λουπάρει! και δίχως να με τιθασεύει, του επιτρέπεται να παίζει με κάθε αισθητήριο όργανό μου που μπορεί και ακούει.

Μήπως έτσι τύχει και ξυπνήσει το ονειρεμένο.

Και είναι αλήθεια πως μπορώ και ακούω με κάθε αγνή και ταυτόχρονα καταραμένη αίσθηση που κουβαλάω στο έμψυχο κορμί μου. Κάπως έτυχε και τις απέκτησα.