athensa12

[athensa12]

[athensa12]

"Είκοσι και δεν νιώθει κανείς

Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους και αδρανής

Ο κόσμος είχε γίνει αφιλόξενος και ο πόνος συγγενής

Έψαχνες κάπου να πιαστείς αλλά ήσουν ανεπαρκής..."

[athensa12]

[athensa12]

[athensa12]

yellowstone national park, 1982

[athensa12]

[athensa12]

Φωτιά σε ο, τι σε καίει και σου τρώει την ψυχή

[athensa12]

[athensa12]

[athensa12]

[athensa12]

“There is no word for a journey comprised entirely of leaving.”

— Michael Lee, from The Only Worlds We Know

[athensa12]

"Feeling the summer breeze touching the goosebumps made from thoughts loaded with melancholy. Trees stood astill into a rhythmical silence. I heard a leaf making a scratchy noise similar to spring's suicide and falling straight into the vacuum of the valley. I turned my head behind slightly, crossed my hands and returned to the funeral of midnight's landscape, escorted with desperation's ghost and the blessings of loneliness."

[athensa12]

Ναρκοπέδιο

*Late night thoughts reflected in my effort to write this *

Ήλπιζα τότε, γέλαγα αβίαστα, με ευκολία

Πνιγμένη μεσοπέλαγα στον άτλαντα τελεία

Μα τι απερισκεψία μου να θέλω να ελπίζω

Και γύρω σε ετοιμότητα ύαινες να αντικρίζω

Δείξε είπαν υπομονή σε γομφίους κακουχίας

Αντάρα, μομφές, ψογοι, διατάραξη κοινής ανησυχίας

Και εκεί πάντα που έτεινα μια λέξη να ψελλισω

Δεσμά και τρίαινα μυτερή παραμόνευαν πιο πισω

Και αν από την πίεση οι φλέβες σου δε σπάσουν

Έχε στο νου σου διηνεκώς πως δεν θα ησυχασουν

Και αν κάποτε πομφόλυγες τριγύρω σου ακουσεις

Άσε τους λυγμους μην κλαις, τη θύρα τους μην κρουσεις

Μονάχα σκέψου αυτό ορθά, πίστη και θάρρος να'χεις

Μόνος εσύ περνάς πολλά μες το πεδίο της μάχης

Δείξε πως δεν σε άγγιξε η μάταια απόπειρά τους

Στα γόνατα δε σε έριξε, δε σ'επνιξε η θηλια τους

Είναι αλήθεια ανέφικτο η θλίψη να μη σε γδερνει

Κράτα την καδένα πιο σφιχτά, η αγάπη τα καταφέρνει

[athensa12]

Academic procrastination explained | Courtesy of @gemmacorrell

[athensa12]

Αστρική πορεία

Τι κι αν έκανα μια απόπειρα στο γέλιο να κρυφτώ;

Τι κι αν σημάδευα τα αστέρια προτού να κοιμηθώ;

Ίσως καλά δεν πρόσεξα το έρεβος τ'ουρανού

Και απερίσκεπτα εκοίταξα στο άπειρο του νου

Όμως δεν έφυγα ποτέ απ'το πλατύ μπαλκόνι

Και αφέθηκα παντοτινά στων αστεριών τη σκόνη

Ποτέ μάλλον δε θα βρω, ούτε με αστρολάβο

Τη μέρα που χάθηκε, θαρρώ, πριν το χρυσό φως λάβω

Πριν έρθει η ζωή, κόσμημα με άσπρο περιστέρι

Πριν παραλάβω άνομα τα σκήπτρα από Άγια Μέρη

Μονάχα για εκείνο απόρησα:

Πού έγινε το λάθος ;

Τη γη τη στενοχώρησα;

Ή έσπασ' ο αστρολάβος;

Δεν πρόφτασα να ονειρευτώ,

να χαιρετήσω αστέρι

Με τη Σελήνη να τα πω

Και να της βρω ένα ταίρι

Σκοτάδι πυκνό σκέπασε ο,τι λαμπρά τρεμοπαιζε

Και στο κενό με άδειασε χαλάζι που δεν κοπαζε

Είναι η ζωή ένα πέλαγος με άβυσσο Συμπληγάδες,

το άτομο ένας ναυαγός με προορισμούς μυριαδες.

[athensa12]

Down on the west coast they've got a saying