ayyasfilozof

[ayyasfilozof]

Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de.

İnsanları, eski karıma yapmış olduğum gibi, büyük bir boşluk içinde

bırakmasaydım. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine

düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu, bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki, durum çok ciddi Bilge, aklını başına topla.

Ben iyi değilim Bilge, seni son gördüğüm günden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim. Gerçekten de o günden beri gözüme uyku girmeseydi. Hiç olmazsa arkamda kalan bütün köprüleri yıktım ve şimdi de geri dönmek istiyorum, ya da dönüyorum cinsinden bir yenilgiye sığınabilseydim. Kendime, söyleyecek söz bırakmadım. Kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. Aslında bakılırsa, bu sözleri kullanmayı ya da böyle bir mektup yazmayı bile, ne sen ne aşk ne de hiçbir şey olmadığı günlerde kendime yasaklamıştım. Sen, aşk ve her şeyin olduğu günlerde böyle kararlar alınamazdı. Yaşamış birinin ölü yargılarıydı bu

kararlar. Şimdi her satırı, “bu satırı da neden yazdım?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlığımı son dakikasına kadar aynı görüşle ayakta tutmak gibi bir görevim olduğunu hissediyorum. Çünkü başka türlü bir davranışım, benimle küçük de olsa bir ilişki kurmuş, benimle az da olsa ilgilenmiş insanlarca yadırganacaktır. Oysa, sevgili Bilge, aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. Fakat yaralı aklım, henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. Biliyorum ki, bu akıl beni bütünüyle terk edinceye kadar gidip gelen aziz varlık masalına kimse inanmayacaktır.

Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak

durumundadır. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı da başkaları

tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. Bir alın yazısı da ölümün anlamını bilerek, ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir ki, bazı müelliflere göre bu durum daha acıklıdır. Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum.

Bu nedenle, sevgili Bilge, mutlak bir yalnızlığa mahkum edildim. (İnsanların kendilerini korumak için sonsuz düzenleri var. Durup dururken insanlara saldırdım ve onların korunma içgüdülerini geliştirdim.) Hiç kimseyi görmüyorum. Albay da artık benden çekiniyor. Ona bağırıyorum. (Bütün bunları yazarken hissediyorum ki, bu satırları okuyunca bana biraz acıyacaksın. Fakat bunlar yazı, sevgili Bilge; kötülüğüm, kelimelerin arasında kayboluyor.)

Geçen sabah erkenden albayıma gittim. Bugün sabahtan akşama kadar

radyo dinleyeceğiz, dedim. Bir süre sonra sıkıldı. (İnsandır elbette

sıkılacak. Benim gibi bir canavar değil ki.) Bunun üzerine onu zayıf

bulduğumu, benimle birlikte bulunmaya hakkı olmadığını yüzüne bağırdım. (Ben yalnız kalmalıyım. Başka çarem yok.)

...

[ayyasfilozof]

Biliyor musun, bir gün, bir dostum bana: 'Bir ölüye göre fazla nefes alıyorsun.' demişti. Başta yadırgamış, ama sonradan ona hak vermiştim. Yaşamaya büyük bir yeteneğim olduğunu düşünüyorum. Yani nasıl yaşanması gerektiğini çok iyi biliyorum. İyi hayat nasıl geçirilir,çok iyi biliyorum. Ama ilgimi çekmiyor.

Duramayacak kadar yorgun, ama ölemeyecek kadar hayattayım.

Neden böyleyim? Ve neye dönüşeceğim?

Sürekli, kendime bundan sonra ne yapacağımı soruyorum. Hep aynı soruyu. Yüz kez. Bin kez. Kendimi defalarca buluyor, defalarca kaybediyorum. Aynaya bakıp kendimi tanıyamamak, kendi anılarımı sanki başkası yaşamış gibi anlatmak, hiçbir şeyde kayda değer bir varoluş nedeni bulamamak o kadar korkunç ki. Ve bir şey fark ettim. Hiç kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağımı keşfettim. Çünkü benim için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı. Varlığıma nedensizlikten dolayı delirdim ben. Hiçbir varolma nedenini kendime yakıştıramadığımdan. Gerçekten de bu insanlarla aynı çağda yaşamıyordum. Sorarlarsa 'Ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim. Altı milyar insanın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçebildim aralarından. Önemli olan hep hangi açıdan baktığındır derler. Buna inanmıyorum. Asıl önemli olan, hangi mesafeden baktığın. Ben, her şeye mikroskopla bakıyorum ve hepsi korkunç görünüyor.

Hepsi bu kadar mı? Ayrıca başka şeyler de düşünüyorum.

Mesela;

Acaba hep beş yaşında kalacak olan bir çocuk, yeryüzünde otuz yıl geçirince yetişkin bir insan gibi düşünmeye başlar mıydı?

Ya da;

Kabil, Habil'i öldürmemiş olsa, bugün dünya nasıl olurdu?

Ya da;

İsa, Son akşam yemeğini yememiş olsa?

[ayyasfilozof]

[ayyasfilozof]

Eskisi kadar özlemiyorum seni,

Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda..

Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor..

Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.

Biraz yorgunum..

Biraz kırgın..

Biraz da kirletti sensizlik beni !

Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama

“İyiyimler” yamaladım dilime.

Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,

Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni..

Gel diye beklemiyorum artık,

Hatta istemiyorum gelmeni..

Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.

Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum

Benim derdim yeter bana banane !

Alıştım mı yokluğuna ?

Vaz mı geçiyorum, varlığından ?

Tedirginim aslında,

Ya başkasını seversem ?

İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.

[ayyasfilozof]

[ayyasfilozof]

Bugün pazar ve ben seni çok ÖZLediM...

[ayyasfilozof]

[ayyasfilozof]

bozulan şeyleri düzeltmek yerine, her şeye yeniden başlama isteği. o ilk heyecan ve ne yapacağını bilememe telaşı. hayat böyle daha güzel.

[ayyasfilozof]

Vakit tamam seni terk ediyorum Bu incecik bir veda havasıdır Parmak uçlarına değen sıcaklık İncinen bir hayatın yarasıdır Kalacak tüm izlerin hayatımda Gözümden bir damla yaş aktığında Bir yer bulabilsem seni hatırlatmayan Kan tarlası gelincik şafağında Hoşçakal iki gözüm hoşçakal 

[ayyasfilozof]

Gelgelelim, Beter, bize kısmetmiş. Ölüm, böyle altı okka koymaz adama, Susmak ve beklemek, müthiş Genciz, namlu gibi, Ve çatal yürek, Barışa, bayrama hasret Uykulara, derin, kaygısız, rahat, Otuziki dişimizle gülmeğe, Doyasıya sevişmeğe,yemeğe... Kaç yol, ağlamaklı olmuşum geceleri, Asıl, bizim aramızda güzeldir hasret Ve asıl biz biliriz kederi.

...

[ayyasfilozof]

bozulan şeyleri düzeltmek yerine, her şeye yeniden başlama isteği. o ilk heyecan ve ne yapacağını bilememe telaşı. hayat böyle daha güzel.

[ayyasfilozof]

Gidenler hep birşeyler götürür.

[ayyasfilozof]

hayallerinden neler geçer

hangi şarkıyı mırıldanırsın

sana güç versin diye

batık bir gemi enkazından

neleri çıkartırsın gün ışığına

geçmiş denilen valizden

o uzun yolda yürürken

kimi hatırlarsın

en çok sevdiklerinden

kim çalmış azar azar gülüşlerinden

kim istersin öpsün kırık kalbinden

nasıl bir acı ki bu

öpünce geçmeyen

[ayyasfilozof]

[ayyasfilozof]

[ayyasfilozof]

bozulan şeyleri düzeltmek yerine, her şeye yeniden başlama isteği. o ilk heyecan ve ne yapacağını bilememe telaşı. hayat böyle daha güzel.

[ayyasfilozof]