backpackerwithtrustissues

[backpackerwithtrustissues]

Why do you travel..?

The real reason why anyone is travelling

The real reason for travelling. Do you know what that is? Some figure it out when they travel. Some after their travel. Or some will never figure it out. I met this wonderful adventurous girl. She was travelling for 7 months. With no intention to stop. Infinite travelling. She’s a pro. But still, it took her 8 months to figure it out. 

No matter the time or distance, you travel for a reason.

Travelling is not about the destination. It is not about how many pictures you share on social media. It’s not about the quality of the resort or hostel. It’s not about the quantity of tours you do in one week. Nope.

It’s about the people you meet. Or actually their spirits. Sharing thoughts and emotions. It’s all about connection. Connecting to other people’s energy. 

People travel for different reasons. They think. But if you dig deep enough, it’s all the same reason. To connect. You might think that you travel, not to connect but to disconnect, from office or home. Good point. But it is still to connect to new, refreshing spirits you haven’t met before. I’d say, let’s connect. Love, Poptasi

[backpackerwithtrustissues]

The real Curse of Siargao?

OMG! Of eigenlijk ‘Oh shit!’. Dat is al de tweede keer. Dat ik wakker word, omdat iemand  ‘oh shit!’ roept. Ik wilde vandaag zo graag een keertje uitslapen. Na m’n reis van de Filipijnen naar Thailand gister. Maar nee. 

Reflection in the water that run over the drom floor (the pic is upside down ;)

Ook al heet dit hostel zelfs Nap Park. Ofwel ‘Dutje’ of Slaap Park. Het lijkt wel of de universe mij dat niet gunt. Of mijn aanpassingsvermogen test. Want wat er vanmorgen gebeurde. Dat ga je niet geloven.

Zondagochtend. 7:00 uur. Het was nog donker in de slaapkamer. Of misschien was het m’n slaapmasker. Ik vergeet soms dat ik die nog op heb. Ergens in de achtergrond hoorde ik dat het regende. M’n oordopjes dempen het geluid. Maar toch leek het of het behoorlijk hard regende. Eigenlijk klonk het zelfs als een waterval, zo hard. 

Ik dacht nog, sjesus wat een pech. Kom je in Thailand aan, breekt het regenseizoen hier ook al aan. Alsof het mij achtervolgt. Zucht. Zal wel aan mij liggen. Omdraaien en proberen door te slapen. Maar nee. Tuurlijk niet. Ik hoor m’n bedroom buurman rechts, opstaan. Dan roept hij opeens ‘Oh shit!’. 

‘Oh shit’ heb ik één keer eerder gehoord. Misschien weet je het nog. Ik heb er toen ook over geschreven. Het was in Pacifico op Siargao eiland (Filipijnen). Ik lag ik m’n stapelbed. Boven. M’n buurmeisje riep ‘oh shit’ omdat de badkamer overstroomde. En het water stroomde de bedroom in. Oh shit momentje dus. 

De ‘oh shit’ van vanmorgen was iets anders. Of eigenlijk ook niet. Het was het zelfde, maar dan erger. Dit keer had ik het onderste bed. En met onder, bedoel ik ook echt onder. Alsof m’n matras op de vloer lag, zo laag. 

De regen die ik hoorde, die waterval ja, dat was geen regen. Het was een waterleiding die gesprongen was. En die ‘regenbui’ was al een tijdje aan de gang. Een paar uur waarschijnlijk al. Alsof ik voor de tweede keer in een Titanic scene zat.

Op zich best rustgevend, het geluid van een kabbelend beekje. Kun je heerlijk bij in slaap vallen. Alleen wakker worden bij dat zelfde geluid is toch iets minder rustgevend. Zeg maar gerust dat je geen koffie meer nodig hebt, als je met je voeten in een rivier naast je bed stapt. Er stroomde dus al een paar centimeter water op de bedroom vloer. Oh shit dus. 

M’n andere buurman links, sliep nog. Toen ik gisteravond naar bed ging dacht ik nog, welke rukker legt z’n backpack op de grond. In plaats van in de backpack-lockers. Het is al zo smal tussen de bedden. Ik moest over z’n backpack heen stappen om in m’n bed te kunnen. 

Enniewees. Hij negeerde alle commotie en draaide zich om. Ik dacht nog, zou z’n rugzak waterdicht zijn? Ik besloot hem toch maar wakker te maken en het hem te vragen. ‘Dude wake up, your backpack is floating away’. Hij was meteen wakker. 

Althans, wel wakker maar duidelijk nog niet aan. Hij keek maar deed niks. Misschien wachtte hij totdat z’n rugzak weg zou drijven ofzo. Dus ik zei, ‘put your stuff up higher’. Ik besloot hem een beetje te helpen. Want hij had geen idee waar hij z’n rugzak moest laten. 

Het water stroomde ondertussen niet alleen in onze bedroom. Maar ook in de lobby. Toen de manager de badkamerdeur opende spoot het water onze bedroom in. Ijverig probeerde hij het water tegen te houden, met een bezem. Ik was ondertussen aan het pootjebaden. 

Ik legde de manager uit dat hij de hoofdkraan moest dichtdraaien. Ik gok dat hij niet wist waar die kraan zat. Maar gelukkig kwam niet lang daarna een man die de waterstroom wist te stoppen.

Ik ben van ‘the curse’ van Siargao ontsnapt. Althans. Ik was gisterochtend om 04:00 uur wakker. Heb de sunrise vanaf het strand gezien. Ik vertrok om 13:30 en kwam na twee vliegtuigen om 01:00 uur ’s nachts in m’n hostel in Thailand aan. Ofwel 21 uur wakker en zo’n 10 uur gereisd. Had zo’n zin om lekker uit te slapen. 

Of zou dit nou juist ‘the curse’ zijn? Die mij blijft achtervolgen. Dat Siargao mij nu niet meer met rust laat. You can check out every time you like, but you can never leave. Or is it just me?

[backpackerwithtrustissues]

De vloek van Siargao

Eén maand en één dag alweer. Ik zocht even een rustig plekje om te schrijven. Want ik heb weer zoveel meegemaakt. Niet jaloers worden, maar ik lig nu in een hangmat onder palmbomen. Ikzeitochdatikeenrustigplekjezocht. Ikzegtochsorry. 

Ik ben nu op m’n vierde eiland. Van Manilla naar Palawan met een groot vliegtuig. Van Palawan naar Coron met de speed ferry. En van Coron via Cebu naar Siargao met hele kleine propellor vliegtuigen. Dat was best wel spannend. Want het regende kei- en keihard. Waardoor de vliegtuigen niet konden landen. Vertraging dus op een heel klein vliegveld.

Een groepje jonge Spaanse mannen klaagden volgens mij bij de grondstewardess. Alsof zij iets aan de vertraging konden doen. Het leek of ze maar bleven zeiken. Ik had medelijden met de stewardess. Maar toen deed het vliegtuig een poging om te landen. 

De groep Spanjaarden keek naar de landingsbaan en begonnen in koor ‘oooeeee’ te roepen. Ze deden de vleugels van het vliegtuig na met hun armen. En toen begonnen ze keihard te juichen! De landing was gelukt! Dat was zo ontzettend grappig. Er hing meteen een super goede sfeer op het mini vliegveldje. 

Ik vloog in ruim een uur naar Cebu. Daar had ik toegang tot de VIP lounge gekregen van de ticket office. Ze hadden bananencake en Filipijnse Ube gebakjes. Die heb ik allemaal opgegeten. Zo lekker. 

Use is een typisch Filipijnse aardappel-achtige. Fel paars van kleur. Met een soort vannootachtige-vanille smaak. Erg lekker. 

Na zo’n 4 uur vloog ik door naar Siargao. Het eiland met de vloek. Men zegt dat als je eenmaal in Siargao bent, je niet meer weg kunt. Beetje zoals Hotel California, stel ik me voor. 

Ik had op aanraden van wat vrienden gekozen voor hostel Three Little Birds. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik kwam van een super-de-luxe groot hostel met zwembad in Coron. Dit was eerder het tegenovergestelde. Het is klein, eenvoudig en informeel. Er hing een groep locals rond. Stoere, gespierde, getatoeëerde donkere jonge mannen met lang haar. Leek op een ‘gang’. Maar het bleek het personeel te zijn. Althans, er is een manager en een chefkok. De andere mannen weet ik eigenlijk niet wat ze doen. Althans, eentje is surf-instructor. 

En er waren een paar stoere gespierde mannen die niet Filipijns waren. Maar ze leken er wel thuis te horen ofzo. Eentje leek op Floki uit de Netflix serie Vikings. Gespierde man met millimeter haar en punt baard. Ik stelde me voor. Hij was Frans en heette dus echt Floki. Althans dat was z’n bijnaam. Super stoere en aardige vent. 

Die avond kookte Italiaanse Francesca een heerlijke vegetarische pasta. Floki deelde brood uit dat hij bij de Franse bakker had gehaald. Dat brood was zo ontzettend lekker! Niet normaal. Een fantastische en super gezellige maaltijd. De Filipijnen aten als een grote familie rijst met kip. 

Ik had 3 nachten geboekt. Om daarna te zien of ik bij zou boeken of dat ik naar een nieuw hostel zou gaan. Ik was er nog niet helemaal uit. Maar op de tweede avond kookten de Filipijnen een family dinner. Je kon je er voor opgeven voor 300 pesos. Da’s ongeveer 5 euro. En dat was zo super gezellig! Heerlijk gegeten. Pasta soep vooraf. En rijst met malse kip als hoofdgerecht. Ik had in een kleine locale supermarkt Kitkat puur gevonden. Die heb ik uitgedeeld als toetje. Feestje compleet.

Stroomstoringen zijn hier dus elke dag. Op zaterdag was deze zelfs aangekondigd. Een hele dag geen stroom. Niet in het hostel maar ook niet in de restaurants en winkels. Dus ook nergens wifi. Bijzondere ervaring. ’S Avonds om 18:00 uur deed alles het weer. Gelukkig. 

Ik heb een dag surfles genomen. Super tof! Maar ook super vermoeiend. M'n ribbenkast voelt helemaal gekneusd van het peddelen voor de golf uit en het zo snel mogelijk opstaan. En ik heb medelijden met m'n schouders. Dat roeien terwijl je op je plank ligt... pfffff zo zwaar. Maar wel super tof! Als ik weer herstelt ben wil ik zelf proberen of ik het kan.

Ik heb 2 nachten bij geboekt. Ik twijfel nog of ik in de kamer zonder airco blijf. In zo’n tropisch en vochtig klimaat als hier heb je binnen echt wel airco nodig. Maar het is nog uit te houden, zolang de ventilator het doet. 

Mijn visum is nog 1 maand geldig. Dan moet ik de Filipijnen weer verlaten. Ik denk dat ik de hele maand hier blijf. Dan kan ik tenminste wat structuur in m’n dagen brengen. Want dat mis ik wel. Nu is het nog best veel uitzoeken. De afstanden zijn te groot om te wandelen. Je hebt echt een scooter nodig. Want elke keer tuktuks wordt te duur. Telkens onderhandelen over de prijs is trouwens ook vermoeiend. Want de eilandbewoners voeren altijd de prijs op als je toerist bent. 

Ik zal ondertussen moeten uitzoeken welk land m’n volgende bestelling wordt. Vietnam? Thailand? Indonesië? Cambodja? Laos? Of zal ik last hebben van de Siargao vloek en nooit meer weg kunnen??

[backpackerwithtrustissues]

Dag zesentwintig

Hoe gaat het met me na zesentwintig dagen? Goeie vraag. Geen idee eigenlijk. Het gaat op en neer. Af en aan. Ik kan nog niet helemaal m’n draai vinden. Ik mis een bepaalde structuur. Maar die heb je misschien wel nooit als je reist. 

Aan de ene kant heb ik zoveel om over te schrijven. Terwijl aan de andere kant ik geen idee heb wat ik moet schrijven. Ik ben al veel blogs begonnen, maar geen eentje afgemaakt. Misschien wel omdat de overthinker in mij twijfelt of het wel interessant genoeg is om te lezen. Of omdat ik het niet op kan brengen er een eind aan te brijen. 

Ik worstel met veel dingen. M’n linker oor zit nog steeds dicht na de sprong in de waterval. M’n energieniveau is nog steeds niet volledig hersteld, sinds ik afgelopen week cold fever had. Heb toen zo slecht geslapen en was overdag zo moe. 

Ik word blij van de toffe nieuwe vrienden die ik hier ontmoet. Maar die zijn ook allemaal alweer vertrokken. De meeste reizigers zijn rond de dertig. Als ze vragen hoe oud ik ben, antwoord ik dat ik gestopt ben met tellen sinds m’n vijfentwintigste verjaardag. Ik heb namelijk geen zin in steeds weer de verbaasde reacties van ‘oh ik dacht dat je vijfendertig (of veertig) was’. Dus ja, daar worstel ik ook mee. 

Het ene moment geniet ik volop van de gezelligheid van de nieuwe vrienden. Het andere stille moment vraag ik me af ‘wat doe ik hier?’. De Filipijnse mensen hier zijn sowieso super vriendelijk. Al proberen ze je continue iets te verkopen. Een tour, een taxi, een lunch, een massage. ‘Hello sir’, gaat de hele dag door.  

Nee, m’n draai laat zich nog niet vinden. Ging dat vroeger dan zo veel makkelijker? Of dacht ik minder na bij de dingen die ik deed? Of is het omdat de wereld zo veel ingewikkelder is geworden? Of is het niet de wereld die mij, maar ik die de wereld niet meer bij kan houden? 

[backpackerwithtrustissues]

Welcome to the hotel California

Weet je wat ik nou een grote uitdaging vind? Ja tuurlijk, reizen in je uppie is één. Maar ik vind bijvoorbeeld de volgende bestemming kiezen ook een mega uitdaging. Vooral omdat je dat ook al in je uppie moet doen. 

Het valt me op dat best wel veel backpackers met z’n tweeën of zelfs meer reizen. Dan is kiezen makkelijker. Want je kunt overleggen. 

Ik kan met niemand overleggen. Althans, iedereen heeft wel tips. Maar dat zijn vooral backpackers met een deadline. Die hebben sowieso een strak reisschema. Maar je moet het uiteindelijk in je eentje doen. De prijzen van de tickets schommelen enorm. Zo zijn de de ene keer super laag. Maar als je wil boeken zijn ze opeens flink gestegen. Lang vooruit plannen is sowieso niet m’n sterkste kant. 

En dan de stressfactor van je hostel kiezen. Het is laag seizoen, dus er is heus wel plek. Maar het gaat meer om WELKE je moet kiezen. Niet alle reviews zijn betrouwbaar. Eén hostel had een hoge score in reviews. Toen ik ze las zag ik dat ze allemaal door de zelfde persoon waren gemaakt. Waarschijnlijk free drink voor een review gok ik. Er gaat altijd best wel veel tijd zitten in tickets en hostels boeken. Tegenwoordig vraag ik wat m’n nieuwe vrienden boeken. Dat helpt al iets. 

Enniewees. Ik heb na een paar dagen nu eindelijk een nieuwe bestemming geboekt. Ik vlieg aanstaande donderdag van Coron naar Cebu. En dan een transfer van Cebu naar Siargao. Het eiland met ‘the curse’.

Want ze zeggen dat als je daar eenmaal bent, je nooit meer weg gaat. Zou het de Filipijnse Hotel California zijn? Such a lovely place. You can check out any time you like, but you can never leave. We gaan het meemaken. 

[backpackerwithtrustissues]

Be smart. Not Wise.

Voordat ik ging reizen heb ik me verdiept in wat het ideale betaalmiddel is in Azië. Elke bank biedt wel een card aan. Sommige kosten een bedrag per jaar. Andere eenmalig. Ik koos voor de overal geadviseerde Wise account. Met bijpassende Wise card. Maar Wise is niet wat ze beloven wat het is.

Een account aanmaken is easy. Zoals bij elke online- of app-bank. Gewoon via je telefoon. Hun card kostte maar 4 euro. Dus die heb ik besteld. Op je telefoon heb je sowieso een digitale card. Maar die wordt niet overal geaccepteerd.

Je kunt in hun app verschillende accounts aanmaken per land zodat je de valuta van het land hebt. Ze beweren dat je dan geen ATM-fee hoeft te betalen. Ze raden zelfs aan welke ATM (pinautomaten) je moet gebruiken. Alleen hun belofte is bullshit (pardon myFrench). Want je betaalt gewoon dik voor elke ATM opname. 

Je kunt maximaal 10 duizend pesos opnemen. Da’s ongeveer 159 euro. Je moet 250 pesos betalen aan de bank. Da’s zo’n 4 euro. Vooruit dacht ik. Totdat ik vandaag m’n app checkte en ontdekte dat Wise daar ook nog een fee op doet. In totaal is er steeds 10.430 pesos afgeschreven. Da’s al bijna ZEVEN EURO. Zal wel aan mij liggen maar ik vind het belachelijk. 

Het maakt niet uit welk bedrag je pint de fee is altijd het zelfde. Maar je kunt niet hoger dan 10 duizend. Als ik mijn afschrijvingen niet had gecontroleerd vandaag, dan had ik dit niet eens ontdekt. So much for trusting Wise. Echt een boost voor m’n trust issues. Maar dan de verkeerde kant op.

[backpackerwithtrustissues]

Morning 18.08.2024

Morning! Kleine oogjes. Poeheej. Het gaat lekker met mij. Ik ben m’n Yellyfish pet vergeten in m’n vorige hostel. Die lag namelijk nog te drogen op het balkon van de tropische regenbui. Wat een peg, pet weg.

M’n Insta360 bleek toch niet zo waterdicht als ze zeiden dat ‘ie was. Wat een pech, camera weg. 

Gister gingen we op een boot tour en had ik zo’m handig waterdicht telefoon hoesje gekocht. Je weet wel, zo eentje die je van één van de honderd straatverkopers in de haven koopt. Je raadt het vast al. Yep. Telefoon nat in het hoesje. Wat een pech, speaker geluid van de telefoon weg. 

Fantastisch waterdicht telefoon hoesje om onder water te filmen (not).

En ik ben al een paar keer m’n waterfles vergeten ergens in het hostel. Maar niemand heeft er eentje zoals ik, dus iedereen weet al dat die van mij is. Lekker bezig Petterik. 

Pancakes en latte ontbijtje

Gisteravond zijn we met een gezellig clubje wezen stappen. De rest ligt nog knock out in bed. Dus ik ben maar een ontbijtje gaan halen. Pancakes en een latte. 

Ik zit nu op het terras van Hop hostel. Met een belachelijk uitzicht over de haven. Hostel noemen ze dit. Het witte gebouw lijkt eerder op de upperclass jetset  backpackers, die over de valei uitkijken. Niet normaal nie. Maar de prijzen hier zijn ook iet helemaal backpacker standaard. Eerder upperclass backpacker denk ik. Maar daar krijg je dan ook wel weer wat luxe voor.

Enniewees. Het is maar goed dat m’n hoofd vast zit. Anders zou ik die nog vergeten. Gelukkig ben ik de enige met dit hoofd, dus iedereen weet dat ‘ie van mij is. 

Kleine oogjes

De foto's heb ik trouwens eventjes snel genomen om je een beetje een beeld te geven van hoe zwaar het hier is. I know, life is not fair. Pffff. Waar is ook alweer m'n waterfles?? :P

[backpackerwithtrustissues]

Als sardientjes naar El Nido

OMG vandaag weer zo'n dag! Ik ga vandaag met een bus naar El Nido. Dat is het toeristische noorden van dit eiland Palawan. Waar de mooie stranden zijn. 🌴

De bus kwam 15 minuten te vroeg. Te vroeg ja. De chauffeur is een kleine Filipijnen en opvallend jong. Gevoel voor humor heeft hij helaas niet. Geduld ook niet. De eerste Filipino die ik ontmoet die niet ontzettend nice en friendly is. 

Ik moest m'n backpack achterin zetten. Sergey was al bij het raam gaan zitten. Omdat het zo belachelijk heet is besloot ik op de achterbank te gaan zitten. Dan plak je niet zo tegen elkaar. Maar dat mocht niet van de driver. Ik moest op het krappe bankje naast Sergey zitten. 

Ik stelde hem voor dat we op de voorste bank gingen zitten. Dan hadden we in ieder geval meer beenruimte. Maar de driver stuurde ons weer terug naar de krappe middenbank. De voorste bank was gereserveerd voor drie personen zei hij. Tien minuten later stapten twee Filipinos in en gaan op de ruime voorste bank zitten. 

Er zit airco in het busje. Die loeit op volle toeren. Dat wordt een lekker plak-aan-stoel ritje van zo'n 6 uur. Joepie. 🥵

Mochten we niet aankomen op onze bestemming. Dan is het misschien omdat we nu net niet het Garden Island park opmochten met de bus. Overal waar we stoppen controleren beveiliging de bus aan de onderkant met spiegels. Ook bij dit park. We mochten na de controle niet door de slagboom. Ik stop alvast m'n vingers in m'n oren 🤪

De bus is ondertussen volgepropt met 13 passagiers. Ze hebben zelfs een kleine stoel tussen de bank en stoel naast mij gepropt zodat er nog iemand bij kan. De vier passagiers achterin zitten nu helemaal ingesloten. De bagage achter de achterste bank torent boven de bank uit. Zo propvol zit de bus. 

7 uur lang in een lekker volgepropte bestelbus.

De laatste reizigers hebben we bij het vliegveld opgepikt. De driver maakt nog een stop bij een tankstation. Met heel veel moeite parkeert hij z'n bus achteruit helemaal achterin het tankstation. Maar niet om te tanken kennelijk. Alle Filipinos stappen uit. En stappen later weer in. Ik gok dat het een wc stop exclusief voor Filipinos was. Als we wegrijden zie ik onze jonge bestuurder nog op het tankstation. Kennelijk hebben we een nieuwe bestuurder. 

Het mysterieuze blauwe zeil

De bestuurder stapt uit. Hij laat de motor lopen. De airco en muziek blijven ook aan. Iedereen blijft zitten. Ik heb geen idee wat er gebeurt. Niemand kan ons zien, want het de bus staat achter het blauwe zeil. Is dit nou zo'n beruchte gangster overval ofzo? Dat er opeens tien man om de bus staan met wapens die al onze bezittingen eisen? Zo raar dit. Niemand zegt ook iets. Het gekke is dat ik er niet eens zenuwachtig van word.

De onverharde weg waar onze bus opeens afsloeg

Ik kijk om me heen en zie een grote zwarte vrachtwagen tank links van de bus. Wacht eens. Het zou best wel eens een illegale benzinepomp kunnen zijn. Vandaar het blauwe zeil. Zodat je het vanaf de weg niet kunt zien. Althans, dat denk ik tenminste. Want we worden nog steeds niet overvallen.

Na best wel een lange tijd stilstaan, stapt de chauffeur weer in. De man buiten tilt het blauwe zeil weer op. En onze bus rijdt weer weg. Bizar dit. Maar we leven nog.

Het beloofd een rit van 6, 7 of 8 uur te worden. Ik gok dat we in het donker aankomen, omdat het om 19:00 uur hier al pikkedonker is. De bestuurder denkt volgens mij dat hij Verstappen is. Want hij heeft haast. Ontzettende haast. Er zit een wit busje voor ons. Onze bestuurder lijkt wel dwars door hem heen te willen rijden.

Volgens mij doet onze bestuurder een wedstrijdje met de witte bus. Hij jaagt 'm de hele tijd op. Bumperkleven krijgt hier een nieuwe betekenis. Na een best wel lange race haalt onze bestuurder de witte bus eindelijk in. Zou hij nu blij zijn? Niet dus. Hij racet hard verder.

De rit lijkt meer op een rollercoaster en dan full speed. Dubbele doorgetrokken strepen hebben hier geen betekenis. Vlak voor een bocht inhalen ook niet. De bestuurder maakt van alle vlakken van de weg gebruik. Links of rechts inhalen mag allebei. Een paar keer toeteren betekent dat iedereen aan de kant moet. Echt wauw, wat een rit!

Dan bedenk ik me dat ik nog Filipijnse koekjes heb gekocht. Mooi moment om ze te testen. Ik heb drie verschillende pakjes gekocht. Ik graag in m'n tas om er blind eentje te pakken. De koekjes review hier van schrijf ik wel in een andere blog. Terug naar de busrit.

Na ongeveer 4 uur rijden maakt de bus een stop. Poeheej. Even onszelf uit het sardientjes blikje persen en de benen strekken. Al meteen staan er mensen kraaltjes en kettinkjes aan te bieden. Ik heb eigenlijk geen honger of dorst. Van een collega passagier krijg ik een mango shake aangeboden. Verse mango en crushed ijs. Zo ontzettend lekker!

Van Sergey krijg ik een knal groen fluoriserend flesje Mountain Dew. Die zijn zo cool! Ik heb dat nog nooit geproefd. Maar ik weet wel dat het super ongezond is. Vanwege de hoeveelheid suiker.

Ik wilde er al eerder eentje kopen toen ik met hem in de supermarkt was. Maar daar hadden ze alleen zero sugar. Dat werkt natuurlijk niet. Dus attente Sergey verraste mij met een flesje full sugar. Ik bewaar 'm voor een rustiger moment dan de wildemans busrit.

Schouder aan plakkerige schouder in de bus

Dan gaan we weer op pad. Om de bus in te komen moeten we nu de kralen en kettinkjes verkoopsters ontwijken. Ze blokkeren bijna onze deur. Maar het lukt ons om allemaal weer in de bus te stappen.

Ik weet trouwens niet eens waar ik straks afgezet word. Want El NIido is een groot schiereiland. De hostels liggen flink uit elkaar. En volgens mij heeft iedereen een andere bestemming. Dat zal wel bijbetalen worden.

Dan rijdt de bus een hobbelige zandweg op. We stoppen in the middle of nowhere. Het schijnt het eindpunt van één van de passagiers te zijn. We rijden een paar minuten terug de weg op en twee andere passagiers stappen uit. Eindelijk wat ruimte in de bus. Maar niet voor lang. Iets verderop stopt de bus weer. En er stappen nieuwe mensen in. De bus zit weer lekker vol. De bestuurder scheurt weer lekker verder. Ondertussen heb ik hem wel duidelijk kunnen maken dat ik naar Kame House Hostel moet.

Om ongeveer half acht komen we daar aan. Ik stap uit. De chauffeur opent de achterklep. Alleen ik zie mijn backpack niet meer staan waar ik 'm gezet had. Vreemd. Ik zoek verder. Ah! Iemand heeft 'm aan de andere kant gestapeld. Gelukkig heb ik m'n bagage nog.

Kame House is een klein hostel. Maar wel met een buitenzwembad. Zwembadje bedoel ik. Twee nachten kost 17 euro. Best owkeej, toch? Bij de receptie krijg ik een waslijst te horen van wat niet toegestaan is. Ze vertelt meteen dat er geen ontbijt of eten geserveerd wordt, omdat het laag seizoen is. Maar we mogen gebruik maken van de keuken. Da's dan wel weer aardig.

Het valt me op dat dit gedeelte van Palawan veel toeristischer is. De karaoke installatie van de buren is duidelijk hoorbaar. De muziek bij ons zwembadje staat ook flink hard. Weer eens iets anders dan het locale maar rustige Puerto Princesa.

Een jonge vrouw laat me mijn bunk bed zien. Het is een simpeler bed dan de vorige hostels. Het ruikt best wel muf binnen. Alsof het te vochtig is. Ik krijg wederom bed nummer 8. Toeval bestaat niet.

Bij het zien van de voorzieningen, besef ik me dat de vorige hostels veel luxer waren. De eerste was ook duurder. Maar de tweede niet eens zo. Hier zit bijvoorbeeld het stopcontact boven je bed. Als je je oplader erin steekt, slaap je als het ware op de kabels. Niet zo fijn. Ik gebruik stiekem wel het stopcontact van het bed boven me. Aan deze kant ben ik toch de enige.

Het buurmeisje aan de andere kant van de zaal hoor ik zeggen, ha eindelijk een roommate. We zijn met z'n drieën. Celine, Trish en ik. Sergey is naar een ander hostel. Dat was 2 euro goedkoper. Maar de reviews wisselden nogal. Dus we proberen ze gewoon allemaal uit.

Deze is voor nu, niet mijn meest favoriete. Niet eens de goedkoopste. Maar wel de minste van de drie. De vloer is oud versleten laminaat. En je mag geen slippers binnen dragen. Ik zie dat ik alleen een deken heb o pm'n bed. Ik vraag de receptie om een laken. Ze snapt me niet helemaal. Maar komt uiteindelijk toch een laken brengen.

Ik ga zo lekker slapen. Wilde eigenlijk nog even douchen, maar deze gaf alleen koud water. Dus dan maar half gedoucht. Zo slim als ik was, was ik ook nog m'n handdoek vergeten mee te nemen naar de douche. Slim Petterik.

Op de achtergrond hoor ik nog steeds de karaoke van de buren. Een meisje schalt enthousiast door de spiekers. Gelukkig heb ik oordopjes. Welterusten.

[backpackerwithtrustissues]

Trust Issue-test van de dag

Mijn trust issues werden zonet weer uitgedaagd. Maybe it’s just me. Dus ben ik benieuwd wat jij van dit zou denken: Ik zit in het hostel restaurant. Aan vrijwel elke tafel, ook aan de bar, zit iemand alleen met z’n laptop. Life of a backpacker, vermoed ik. Maar ik ben ook guilty as charged. Joh.  

Dag 1. M'n Filipijnse ontbijt. Pancakes, juice en coffee. 15:00u.

Een Filipijnse jonge man gaat schuin achter mij zitten in een hoekje, in plaats van aan een tafeltje of aan de bar. Hij zit voorover gebogen en is druk bezig op z’n telefoon. Hij kijkt niet op of om. Alleen maar op z’n foon. 

Je herinnert je vast nog wel mijn Tinder Trap verhaal. Je weet misschien ook dat de Filipijnen in de top 10 staat van scammer landen in de wereld. Dus deze jongen achter mij, die geen contact maakt behalve met z’n foon is op z’n minst best wel weird. 

Dus wat doe ik? Ik draai m’n laptop scherm een beetje weg van hem. Maargoed, hij kan gewoon meekijken. Dus dat werk niet echt. Zo spannend is mijn social media nou ook weer niet.  En het lijkt me sterk dat hij Nederlands leest. 

Ik zie dat m’n VPN niet meer aan staat. Dus deze click ik snel weer aan. Voor die gene die het niet weten, VPN is een extra beveiliging als je gebruik maakt van public internet. Deze is namelijk nooit beveiligd. Ofwel in theorie kan iedereen meekijken met wat je doet. 

Afijn. M’n laptop VPN staat weer aan. De jonge man blijft gewoon zitten. Nog steeds ijverig op z’n foon. Dan bedenk ik me, dat de VPN van mijn telefoon niet standaard aam staat. Maar die zit wel al op het onbeveiligde hostel wifi. 

Ik had de VPN app gelukkig al geïnstalleerd. Ik heb ‘m snel aangezet. Wat denk je dat er gebeurt. I kid you not. Ik hoor de man een diepe zucht geven. Kan toeval zijn natuurlijk. Alhoewel, toeval bestaat niet. Toch? Maar dan staat de man op en loopt weg. Toch best ‘toevallig’ niet dan?

Ik kijk waar de man heen loopt. Het lijkt wel of hij een beetje loopt te ijsberen. Staat hij nou naar een muur aan het kijken. Ik kan het niet zo goed zien. Er staat namelijk een open kast tussen. Ik vraag me af of iedereen zomaar binnen kan lopen in dit hostel. Er staat wel een soort van beveiliger voor de deur. Maarja, volgens mij accepteert iedere agent wel een kleine cash donatie. In de Filipijnen al helemaal.

Dan zie ik de man tegen iemand kletsen. Ik kan niet zo goed zien tegen wie. Maar dan loopt het tweetal richting mij. Ze staan aan de andere kant van de open kast. De man klets tegen een jonge vrouw. Of.. zou het z’n vriendin zijn? Misschien dat hij daarom zo diep zuchtte, omdat hij op haar moest wachten. We will never know. Ze verlaten in ieder geval samen de hostel. Goed voer voor m’n trust issues in ieder geval.