ciceksakal-blog

[ciceksakal-blog]

Beni öldüren her şey yaşadığımı hissettiriyor.

13 Eylül 2020...

Bir pazar sabahı, uzun zamandır hayalini kurduğum yolculuğa çıkmak için eşyalarımı hazırlamaya koyuluyorum. Heyecanla, hiç bir detayı atlamadan özenle seçmeye çalışıyorum yanıma alacaklarımı. Niyahet hepsini tamamlıyor ve anı olarak aşağıdaki fotoğrafı çekiyorum.

Çocukluğumda yollarda görüp özendiğim, selam verdiğim motosikletci abiler gibi ben de yola koyuluyorum. Geçeceğim köylerdeki minikleri hayal edip heyecanla doluyorum. Ankara’nın bozkırından başlayıp, güneydeki sıcak denizlere varan yolculuğum böyle başlıyor işte bir pazar sabahı.

Yıllar önce de benzer bir yolculağa çıkmıştım ama o zaman yalnız sırt çantam vardı, ama artık bana eşlik eden bir de motosikletim var. Ayrıca, Akdeniz’den Karadeniz’e varan bir yolculuktu hem o.

Velhasıl kelam, yolculuğumu tamamlayıp eve vardığımda hem huzurlu hem de yorgun hissediyodum. 

Bugün 13 Eylül 2021...

Bu satırları yatağımdan yazıyorum.

Beni hayallerime götüren, hayal gibi zaman geçirmeme vesile olan o motosikletim bu sefer benim 8 haftadır tek bir odanın içerisinde vakit geçirmeme sebep oluyor.

Yaklaşık 8 hafta önce bir kaza geçirdim.

Kolumda ve bacağımda kırıklar oluştu, bacağımdaki biraz daha ciddi olduğu için ameliyat oldum. 

Beni binlerce kilometre götüren, binlerce güzelliğe şahit kılan motosikletim bu defa sanki peşin verdiklerini geri alırcasına bir odanın içiresinde geçirmemimin müsebbibi oluyor.

Elbette hayır sandıklarımızda şerler, şer sandıklarımızda hayırlar vardır.

Ancak yaşamın akışkanlığını kendime de hatırlatmak için yazıyorum bu satırları.

Bugünlere takılı kalmak ve unutmamak için değil, dersler çıkarmak için...

Eğer 13 Eylül 2022′de hala hayatta olursam, o günkü çiçeksakal’a geçmişini hatırlatmak ve şükretmesi için...

Kendine iyi bak çocuk.

[ciceksakal-blog]

yedi

nedir beni buraya getiren? nedir yılların suskunluğunu bozduran? nedir bu karanlık gecede aydınlığı aratan? nedir bu kasvet yığılmış kalmış üzerimize?

Yazmasam Olmaz.

yazmasam olmaz, olmamasına olmaz ancak yazsam da ne yazacağım, kime yazacağım, nasıl yazacağım...

yedi’den başlayayım en iyisi, 

yedi’den başlayayım istiyorum ki yedi’den yetmişe duyulur belki sesim 

yedi kere yedi kırk dokuz elde var sıfır.

yedi hafta oldu bugün, kırk dokuzu doldurdum.

bir sabah çıktım evimden, bir akşam girdim tekrar 

tek fark bu değil elbet

yürüyerek çıktığım evime sedyelerle girmek düştü geriye

tek ameliyat çift kırık

yedi kere yedi kırk dokuz elde var sıfır

[ciceksakal-blog]

İnsanı daha az seviyorum diyemem; ama doğayı daha fazla.

[ciceksakal-blog]

Berlin'de yalnızsınız değil mi?" dedi. "Ne gibi? " "Yani... Yalnız işte... Kimsesiz... Ruhen yalnız... Nasıl söyleyeyim... Öyle bir haliniz var ki..." "Anlıyorum, anlıyorum... Tamamen yalnızım... Ama Berlin'de değil... Bütün dünyada yalnızım... Küçükten beri..." "Ben de yalnızım..." dedi. Bu sefer benim ellerimi kendi avuçlarının içine alarak: "Boğulacak kadar yalnızım..." diye devam etti, "hasta bir köpek kadar yalnız...

[ciceksakal-blog]

İstanbul

  Bu şehirde kaldıkça sanki kir ve ödem birikiyor üstümde.Çok ama çok uzaklara kaynar su etkisi veren ufak dingin kasabalara uğramadıkça arınamadığım bir tür kir.Israrcı, saldırgan...Tüm bu azmi tüm bu tutkuyu gerilerde bırakıp sadece güneşe ve hafifçe esen rüzgara nazır kapama isteği yorgun gözlerimi.

  Yoksulluğun, varlığın tamamen unutulduğu bir huzur mekanı bulma arzusu.Kendine ait ama hudutsuz olan, kimsenin ama hiçkiimsenin varlığıyla fazla gelemeyeceği, yokluğuyla yaralayamayacağı bir uysal korunaklık.

  Nedir ruhuma burada bunca zehir zerk eden bilmiyorum...Ve size soruyorum terkedip gitmenin dışında ve birkaç nefeslik molaların ötesinde var mı önerebilecek panzehirleri olan?

[ciceksakal-blog]

[ciceksakal-blog]