darkobjectgoatee

[darkobjectgoatee]

Sürekli aynı şeyleri anlatmaktan sıkıldım. Aslında insanları sıkıyorum düşüncesinden sıkıldım. Ben aşamıyorum. Bu evrenin normal olduğunu farkındayım. Ama yoruldum. Bunaldım. Daraldım. Yeter diye bağırasım geliyor bazen. Canımı yakıyor olaylar durumlar. Ne zaman geçecek diye beklemekten yoruldum da. Kendimi kandırmaktan da yoruldum. Ne yapmam gerektiğini bilmememden de yoruldum. Ben çok yoruldum. Çok yıprandım...

[darkobjectgoatee]

Peki ya birine karşı aşırı özlem içerip kokusunu nefesini huzurunu hissedememek nasıl bı duygu? Ben anlatayım biraz. Her şeyiyle çok özlersin yazmak istersin konuşmak istersin yanında olmak istersin ama öyle bir engel vardır ki önünde ne yazabilirsin ne konuşabilirsin ne de yanında olabilirsin. Dualarında kalır sadece. Tek çaren bol bol dua etmek olur o an. İçindeki özlemle yatar uyur sabah olmasını beklersin...

[darkobjectgoatee]

Gerçekten kaderi olanı hisseder mi insan? Yoksa beynin bı yanılgısı mıdır hepsi?

[darkobjectgoatee]

Küçük yaşta anne olmanın zorluğunu bilenler bilir. Kimse sormamıştır sana bu yaşında kardeş istiyor musun ona bakabilecek misin diye. Çünkü onlar için bu senin görevindir zaten. Değil aslında. Kardeşinle ilgilenebilirsin evet ama kardeşine annelik yapmak zorunda değilsin. Anlamıyor bu büyükler. Sonra çok asabi sinirli gerginsin demeye başlıyor çevren. Bilmiyorlar ki içindeki fırtınaları. Kaç gemi alabora oluyor kaç kişi olup diriliyor içinde bilmiyor kimse bunu. Uzaktan konuşmak basit insanlara göre. Kimse o olayı yaşamadan olayın zorluğunu bilemiyor maalesef. Anlamıyorlar yorgunluğunu mutsuzluğunu huzursuzluğunu...