febedebast-blog

[febedebast-blog]

Vorst nationaal: Angèle

Angèle @ Vorst Nationaal: Pure lol met ‘Brol’

Recensie:

Angèle Van Laeken is nog steeds aan een ongelofelijk parcours bezig. Met maar één nummer uit trad ze op in een in een mum van tijd uitverkochte Orangerie, om vervolgens de grootste Belgische festivals en twee volle AB’s af te schuimen. Haar debuutalbum Brol geldt dan weer als een van de populairste platen van een vrouwelijke artiest in ons land. Het leverde haar meer dan terecht drie MIA’s op, die nu op haar schouw pronken. Angèle heeft zich ondanks hoge druk dus zeker bewezen en zette deze stelling in een uitverkochte passage in Vorst Nationaal nog eens kracht bij. Niet alleen alle merchandise was na de show verkocht, ook wij waren (opnieuw) verkocht. Met Julien Granel kregen we een knotsgekke eenmansshow als voorprogramma. De Franse rijzende ster verlegt graag grenzen en dat weerspiegelt zich in zijn set. Stilzitten of -staan is voor hem moeilijk; zo liep hij al snel enkele kilometers over het podium. Spijtig dat het muzikaal en vooral vocaal toch wel behoorlijk dun klonk, hoewel dat opmerkelijk genoeg de sfeer niet wist te dempen. De eentonige, op elkaar lijkende nummers vonden aanhang bij het publiek, dat dan ook gewillig meedeed wanneer Granel erom vroeg. Lichtpunt was afsluiter “Défait”, die een leuke slotfase kende en de fans helemaal klaarstoomde voor de dame die records aan het verpulveren is.Angéle is de misschien wel grootste ster van de Franstalige popmuziek. Het zijn niet onze woorden, maar die van de immer toonaangevende New York Times. Ongelijk kunnen we de krant niet geven, want Vorst Nationaal leek een artiest nog nooit zo euforisch onthaald te hebben. Nog voor de 23-jarige zangeres het podium besteeg deed de wave meermaals te ronde en werd ‘Angèle’ tientallen keren in koor gescandeerd. Wanneer het lichte dan doofde en opener “La Thune” weerklonk, was de muziek dan ook amper te verstaan. De fans lieten meteen zien dat ze het hele album van buiten hebben geleerd en dus klaar zijn voor een avondje Brol.Dat ze op haar fans kon rekenen zagen we dus al van in het begin, maar ook in het refrein van haar debuutsingle “La loi de Murphy” was het weer prijs en zette ze de opgewarmde stemmen helemaal naar haar hand. Voor één avond gold in Brussel dus niet alleen de wet van Murphy, maar ook die van Angèle. Er was niemand van de achtduizend aanwezigen die er iets tegen leek te hebben; ook de meegesleurde lieven, partners en ouders genoten. De frisse pop, die vooral in de leuke liveversies van “Flemme” en “Flou” naar voren kwam, verenigt nu eenmaal liefhebbers van het genre. Aan diepzinnige en scherpe teksten geen gebrek in haar eerste Belgische arenashow. Het op piano gestarte “Balance ton quoi” bevat een sterke feministische boodschap en “Victime des résaux” geeft kritiek op de negatieve gevolgen van sociale media. Belangrijke boodschappen aan haar jonge fans, die met de nodige concentratie subliem op podium werden gebracht en dus ook een impact leken te hebben op haar jong publiek. Haar taak als rolmodel heeft Angèle dus zeker waargemaakt.Het is niet altijd lente, zomer en feest. Zo weet Angèle inmiddels als de beste waar ze haar rustige nummers in haar set brengt. Een fragiel en melodieus “Nombreux” kon op veel liefde en gsm-lampjes rekenen. “Ta reine”, dat dankzij COLORS viraal gegaan is, ontpopte zich als stiekeme favoriet van het publiek en moest niet onderdoen voor megahit “Tout oublier”, waarvoor vanzelfsprekend broertje Roméo Elvis op podium verscheen. Terwijl “Ta reine” vocaal uitblonk, moest “Tout oublier” het vooral hebben van zijn ongelofelijke sfeer. Verschillender kon het niet en beter ook niet. Afsluiten deed ze nog eens furieus met haar goede vriend Damso, die op gegil en hysterie onthaald werd. Angèles concert voelde soms wat aan als een echt familiefeest, waar zich voor de verandering iedereen leek te amuseren. Coolness, charisma, vier danseressen en haar stem. Het is bij Angèle niet meer en niet minder, maar toch voelde de show niet leeg of onvolmaakt. De show was zeker aan de simplistische kant, maar de sobere aanpak onderstreepte vooral haar fijne en lieve persoonlijkheid, die haar oh zo geliefd maken. Haar album Brol zorgde dus opnieuw voornamelijk voor lol en zal op Rock Werchter ongetwijfeld ook goed uitpakken.

recensie:

Het was een fantastisch concert! Angèle is zo goed live en ze staat zo naturel op een podium, echt super tof om naar te kijken en te luisteren. Vaak zijn live optredens van bekende zangers een teleurstelling omdat ze in het echt niet zo goed klinken, maar bij haar was dat totaal niet het geval. De sfeer was ook geweldig, iedereen begon ook te dansen. Het beste liedje van de avond vond ik ‘Tout oublier’, iedereen was het liedje liedje aan het meezingen en de sfeer zat super goed. Tout oublier is mijn favoriete nummer van haar want door deze song ben ik meer liedjes van haar beginnen luisteren.Haar liedjes zijn niet alleen tof om naar te luisteren en om mee te zingen maar er zit ook een super mooie boodschap achter. Ze legde zoveel gevoel in de rustige nummers en ging volledig los in de nummers waar meer ambiance inzit. Ik vond het ook zeer tof dat ze haar concert zo simpel houdt, met niet teveel extra’s. Dat was ook helemaal niet nodig want ze hield de sfeer met gewoon simpelweg zichzelf te zijn op het podium en met haar 4 danseressen. Ze combineerde bij een aantal nummers zelf zingen met piano spelen en dat deed ze allemaal op zo een vlotte en spontane manier. Ze stak zelf tussen aar nummers af en toe is een mopje ( waar ik eerlijk gezegd niet altijd alle van verstond omdat mijn Frans niet zo schitterend is) waar het publiek mee kon lachen.  Ook het voorprogramma vond ik zeer tof want de sfeer zat van in het begin al super goed en heel de zaal was laaiend enthousiast. Angèle met haar tour Brol is zeker en vast een aanrader voor iedereen die nog niet gaan kijken is. 

[febedebast-blog]

Vorst nationaal: Angèle

Angèle @ Vorst Nationaal: Pure lol met ‘Brol’

Recensie:

Ang��le Van Laeken is nog steeds aan een ongelofelijk parcours bezig. Met maar één nummer uit trad ze op in een in een mum van tijd uitverkochte Orangerie, om vervolgens de grootste Belgische festivals en twee volle AB’s af te schuimen. Haar debuutalbum Brol geldt dan weer als een van de populairste platen van een vrouwelijke artiest in ons land. Het leverde haar meer dan terecht drie MIA’s op, die nu op haar schouw pronken. Angèle heeft zich ondanks hoge druk dus zeker bewezen en zette deze stelling in een uitverkochte passage in Vorst Nationaal nog eens kracht bij. Niet alleen alle merchandise was na de show verkocht, ook wij waren (opnieuw) verkocht. Met Julien Granel kregen we een knotsgekke eenmansshow als voorprogramma. De Franse rijzende ster verlegt graag grenzen en dat weerspiegelt zich in zijn set. Stilzitten of -staan is voor hem moeilijk; zo liep hij al snel enkele kilometers over het podium. Spijtig dat het muzikaal en vooral vocaal toch wel behoorlijk dun klonk, hoewel dat opmerkelijk genoeg de sfeer niet wist te dempen. De eentonige, op elkaar lijkende nummers vonden aanhang bij het publiek, dat dan ook gewillig meedeed wanneer Granel erom vroeg. Lichtpunt was afsluiter “Défait”, die een leuke slotfase kende en de fans helemaal klaarstoomde voor de dame die records aan het verpulveren is.Angéle is de misschien wel grootste ster van de Franstalige popmuziek. Het zijn niet onze woorden, maar die van de immer toonaangevende New York Times. Ongelijk kunnen we de krant niet geven, want Vorst Nationaal leek een artiest nog nooit zo euforisch onthaald te hebben. Nog voor de 23-jarige zangeres het podium besteeg deed de wave meermaals te ronde en werd ‘Angèle’ tientallen keren in koor gescandeerd. Wanneer het lichte dan doofde en opener “La Thune” weerklonk, was de muziek dan ook amper te verstaan. De fans lieten meteen zien dat ze het hele album van buiten hebben geleerd en dus klaar zijn voor een avondje Brol.Dat ze op haar fans kon rekenen zagen we dus al van in het begin, maar ook in het refrein van haar debuutsingle “La loi de Murphy” was het weer prijs en zette ze de opgewarmde stemmen helemaal naar haar hand. Voor één avond gold in Brussel dus niet alleen de wet van Murphy, maar ook die van Angèle. Er was niemand van de achtduizend aanwezigen die er iets tegen leek te hebben; ook de meegesleurde lieven, partners en ouders genoten. De frisse pop, die vooral in de leuke liveversies van “Flemme” en “Flou” naar voren kwam, verenigt nu eenmaal liefhebbers van het genre. Aan diepzinnige en scherpe teksten geen gebrek in haar eerste Belgische arenashow. Het op piano gestarte “Balance ton quoi” bevat een sterke feministische boodschap en “Victime des résaux” geeft kritiek op de negatieve gevolgen van sociale media. Belangrijke boodschappen aan haar jonge fans, die met de nodige concentratie subliem op podium werden gebracht en dus ook een impact leken te hebben op haar jong publiek. Haar taak als rolmodel heeft Angèle dus zeker waargemaakt.Het is niet altijd lente, zomer en feest. Zo weet Angèle inmiddels als de beste waar ze haar rustige nummers in haar set brengt. Een fragiel en melodieus “Nombreux” kon op veel liefde en gsm-lampjes rekenen. “Ta reine”, dat dankzij COLORS viraal gegaan is, ontpopte zich als stiekeme favoriet van het publiek en moest niet onderdoen voor megahit “Tout oublier”, waarvoor vanzelfsprekend broertje Roméo Elvis op podium verscheen. Terwijl “Ta reine” vocaal uitblonk, moest “Tout oublier” het vooral hebben van zijn ongelofelijke sfeer. Verschillender kon het niet en beter ook niet. Afsluiten deed ze nog eens furieus met haar goede vriend Damso, die op gegil en hysterie onthaald werd. Angèles concert voelde soms wat aan als een echt familiefeest, waar zich voor de verandering iedereen leek te amuseren. Coolness, charisma, vier danseressen en haar stem. Het is bij Angèle niet meer en niet minder, maar toch voelde de show niet leeg of onvolmaakt. De show was zeker aan de simplistische kant, maar de sobere aanpak onderstreepte vooral haar fijne en lieve persoonlijkheid, die haar oh zo geliefd maken. Haar album Brol zorgde dus opnieuw voornamelijk voor lol en zal op Rock Werchter ongetwijfeld ook goed uitpakken.

recensie:

Het was een fantastisch concert! Angèle is zo goed live en ze staat zo naturel op een podium, echt super tof om naar te kijken en te luisteren. Vaak zijn live optredens van bekende zangers een teleurstelling omdat ze in het echt niet zo goed klinken, maar bij haar was dat totaal niet het geval. De sfeer was ook geweldig, iedereen begon ook te dansen. Het beste liedje van de avond vond ik ‘Tout oublier’, iedereen was het liedje liedje aan het meezingen en de sfeer zat super goed. Tout oublier is mijn favoriete nummer van haar want door deze song ben ik meer liedjes van haar beginnen luisteren.Haar liedjes zijn niet alleen tof om naar te luisteren en om mee te zingen maar er zit ook een super mooie boodschap achter. Ze legde zoveel gevoel in de rustige nummers en ging volledig los in de nummers waar meer ambiance inzit. Ik vond het ook zeer tof dat ze haar concert zo simpel houdt, met niet teveel extra’s. Dat was ook helemaal niet nodig want ze hield de sfeer met gewoon simpelweg zichzelf te zijn op het podium en met haar 4 danseressen. Ze combineerde bij een aantal nummers zelf zingen met piano spelen en dat deed ze allemaal op zo een vlotte en spontane manier. Ze stak zelf tussen aar nummers af en toe is een mopje ( waar ik eerlijk gezegd niet altijd alle van verstond omdat mijn Frans niet zo schitterend is) waar het publiek mee kon lachen.  Ook het voorprogramma vond ik zeer tof want de sfeer zat van in het begin al super goed en heel de zaal was laaiend enthousiast. Angèle met haar tour Brol is zeker en vast een aanrader voor iedereen die nog niet gaan kijken is. 

[febedebast-blog]

Vorst nationaal: Angèle

Angèle @ Vorst Nationaal: Pure lol met ‘Brol’

Recensie:

Angèle Van Laeken is nog steeds aan een ongelofelijk parcours bezig. Met maar één nummer uit trad ze op in een in een mum van tijd uitverkochte Orangerie, om vervolgens de grootste Belgische festivals en twee volle AB’s af te schuimen. Haar debuutalbum Brol geldt dan weer als een van de populairste platen van een vrouwelijke artiest in ons land. Het leverde haar meer dan terecht drie MIA’s op, die nu op haar schouw pronken. Angèle heeft zich ondanks hoge druk dus zeker bewezen en zette deze stelling in een uitverkochte passage in Vorst Nationaal nog eens kracht bij. Niet alleen alle merchandise was na de show verkocht, ook wij waren (opnieuw) verkocht. Met Julien Granel kregen we een knotsgekke eenmansshow als voorprogramma. De Franse rijzende ster verlegt graag grenzen en dat weerspiegelt zich in zijn set. Stilzitten of -staan is voor hem moeilijk; zo liep hij al snel enkele kilometers over het podium. Spijtig dat het muzikaal en vooral vocaal toch wel behoorlijk dun klonk, hoewel dat opmerkelijk genoeg de sfeer niet wist te dempen. De eentonige, op elkaar lijkende nummers vonden aanhang bij het publiek, dat dan ook gewillig meedeed wanneer Granel erom vroeg. Lichtpunt was afsluiter “Défait”, die een leuke slotfase kende en de fans helemaal klaarstoomde voor de dame die records aan het verpulveren is.Angéle is de misschien wel grootste ster van de Franstalige popmuziek. Het zijn niet onze woorden, maar die van de immer toonaangevende New York Times. Ongelijk kunnen we de krant niet geven, want Vorst Nationaal leek een artiest nog nooit zo euforisch onthaald te hebben. Nog voor de 23-jarige zangeres het podium besteeg deed de wave meermaals te ronde en werd ‘Angèle’ tientallen keren in koor gescandeerd. Wanneer het lichte dan doofde en opener “La Thune” weerklonk, was de muziek dan ook amper te verstaan. De fans lieten meteen zien dat ze het hele album van buiten hebben geleerd en dus klaar zijn voor een avondje Brol.Dat ze op haar fans kon rekenen zagen we dus al van in het begin, maar ook in het refrein van haar debuutsingle “La loi de Murphy” was het weer prijs en zette ze de opgewarmde stemmen helemaal naar haar hand. Voor één avond gold in Brussel dus niet alleen de wet van Murphy, maar ook die van Angèle. Er was niemand van de achtduizend aanwezigen die er iets tegen leek te hebben; ook de meegesleurde lieven, partners en ouders genoten. De frisse pop, die vooral in de leuke liveversies van “Flemme” en “Flou” naar voren kwam, verenigt nu eenmaal liefhebbers van het genre. Aan diepzinnige en scherpe teksten geen gebrek in haar eerste Belgische arenashow. Het op piano gestarte “Balance ton quoi” bevat een sterke feministische boodschap en “Victime des résaux” geeft kritiek op de negatieve gevolgen van sociale media. Belangrijke boodschappen aan haar jonge fans, die met de nodige concentratie subliem op podium werden gebracht en dus ook een impact leken te hebben op haar jong publiek. Haar taak als rolmodel heeft Angèle dus zeker waargemaakt.Het is niet altijd lente, zomer en feest. Zo weet Angèle inmiddels als de beste waar ze haar rustige nummers in haar set brengt. Een fragiel en melodieus “Nombreux” kon op veel liefde en gsm-lampjes rekenen. “Ta reine”, dat dankzij COLORS viraal gegaan is, ontpopte zich als stiekeme favoriet van het publiek en moest niet onderdoen voor megahit “Tout oublier”, waarvoor vanzelfsprekend broertje Roméo Elvis op podium verscheen. Terwijl “Ta reine” vocaal uitblonk, moest “Tout oublier” het vooral hebben van zijn ongelofelijke sfeer. Verschillender kon het niet en beter ook niet. Afsluiten deed ze nog eens furieus met haar goede vriend Damso, die op gegil en hysterie onthaald werd. Angèles concert voelde soms wat aan als een echt familiefeest, waar zich voor de verandering iedereen leek te amuseren. Coolness, charisma, vier danseressen en haar stem. Het is bij Angèle niet meer en niet minder, maar toch voelde de show niet leeg of onvolmaakt. De show was zeker aan de simplistische kant, maar de sobere aanpak onderstreepte vooral haar fijne en lieve persoonlijkheid, die haar oh zo geliefd maken. Haar album Brol zorgde dus opnieuw voornamelijk voor lol en zal op Rock Werchter ongetwijfeld ook goed uitpakken.

recensie:

Het was een fantastisch concert! Angèle is zo goed live en ze staat zo naturel op een podium, echt super tof om naar te kijken en te luisteren. Vaak zijn live optredens van bekende zangers een teleurstelling omdat ze in het echt niet zo goed klinken, maar bij haar was dat totaal niet het geval. De sfeer was ook geweldig, iedereen begon ook te dansen. Het beste liedje van de avond vond ik ‘Tout oublier’, iedereen was het liedje liedje aan het meezingen en de sfeer zat super goed. Tout oublier is mijn favoriete nummer van haar want door deze song ben ik meer liedjes van haar beginnen luisteren.Haar liedjes zijn niet alleen tof om naar te luisteren en om mee te zingen maar er zit ook een super mooie boodschap achter. Ze legde zoveel gevoel in de rustige nummers en ging volledig los in de nummers waar meer ambiance inzit. Ik vond het ook zeer tof dat ze haar concert zo simpel houdt, met niet teveel extra’s. Dat was ook helemaal niet nodig want ze hield de sfeer met gewoon simpelweg zichzelf te zijn op het podium en met haar 4 danseressen. Ze combineerde bij een aantal nummers zelf zingen met piano spelen en dat deed ze allemaal op zo een vlotte en spontane manier. Ze stak zelf tussen aar nummers af en toe is een mopje ( waar ik eerlijk gezegd niet altijd alle van verstond omdat mijn Frans niet zo schitterend is) waar het publiek mee kon lachen.  Ook het voorprogramma vond ik zeer tof want de sfeer zat van in het begin al super goed en heel de zaal was laaiend enthousiast. Angèle met haar tour Brol is zeker en vast een aanrader voor iedereen die nog niet gaan kijken is. 

[febedebast-blog]

Vorst nationaal: Angèle

Angèle @ Vorst Nationaal: Pure lol met ‘Brol’

Recensie:

Angèle Van Laeken is nog steeds aan een ongelofelijk parcours bezig. Met maar één nummer uit trad ze op in een in een mum van tijd uitverkochte Orangerie, om vervolgens de grootste Belgische festivals en twee volle AB’s af te schuimen. Haar debuutalbum Brol geldt dan weer als een van de populairste platen van een vrouwelijke artiest in ons land. Het leverde haar meer dan terecht drie MIA’s op, die nu op haar schouw pronken. Angèle heeft zich ondanks hoge druk dus zeker bewezen en zette deze stelling in een uitverkochte passage in Vorst Nationaal nog eens kracht bij. Niet alleen alle merchandise was na de show verkocht, ook wij waren (opnieuw) verkocht. Met Julien Granel kregen we een knotsgekke eenmansshow als voorprogramma. De Franse rijzende ster verlegt graag grenzen en dat weerspiegelt zich in zijn set. Stilzitten of -staan is voor hem moeilijk; zo liep hij al snel enkele kilometers over het podium. Spijtig dat het muzikaal en vooral vocaal toch wel behoorlijk dun klonk, hoewel dat opmerkelijk genoeg de sfeer niet wist te dempen. De eentonige, op elkaar lijkende nummers vonden aanhang bij het publiek, dat dan ook gewillig meedeed wanneer Granel erom vroeg. Lichtpunt was afsluiter “Défait”, die een leuke slotfase kende en de fans helemaal klaarstoomde voor de dame die records aan het verpulveren is.Angéle is de misschien wel grootste ster van de Franstalige popmuziek. Het zijn niet onze woorden, maar die van de immer toonaangevende New York Times. Ongelijk kunnen we de krant niet geven, want Vorst Nationaal leek een artiest nog nooit zo euforisch onthaald te hebben. Nog voor de 23-jarige zangeres het podium besteeg deed de wave meermaals te ronde en werd ‘Angèle’ tientallen keren in koor gescandeerd. Wanneer het lichte dan doofde en opener “La Thune” weerklonk, was de muziek dan ook amper te verstaan. De fans lieten meteen zien dat ze het hele album van buiten hebben geleerd en dus klaar zijn voor een avondje Brol.Dat ze op haar fans kon rekenen zagen we dus al van in het begin, maar ook in het refrein van haar debuutsingle “La loi de Murphy” was het weer prijs en zette ze de opgewarmde stemmen helemaal naar haar hand. Voor één avond gold in Brussel dus niet alleen de wet van Murphy, maar ook die van Angèle. Er was niemand van de achtduizend aanwezigen die er iets tegen leek te hebben; ook de meegesleurde lieven, partners en ouders genoten. De frisse pop, die vooral in de leuke liveversies van “Flemme” en “Flou” naar voren kwam, verenigt nu eenmaal liefhebbers van het genre. Aan diepzinnige en scherpe teksten geen gebrek in haar eerste Belgische arenashow. Het op piano gestarte “Balance ton quoi” bevat een sterke feministische boodschap en “Victime des résaux” geeft kritiek op de negatieve gevolgen van sociale media. Belangrijke boodschappen aan haar jonge fans, die met de nodige concentratie subliem op podium werden gebracht en dus ook een impact leken te hebben op haar jong publiek. Haar taak als rolmodel heeft Angèle dus zeker waargemaakt.Het is niet altijd lente, zomer en feest. Zo weet Angèle inmiddels als de beste waar ze haar rustige nummers in haar set brengt. Een fragiel en melodieus “Nombreux” kon op veel liefde en gsm-lampjes rekenen. “Ta reine”, dat dankzij COLORS viraal gegaan is, ontpopte zich als stiekeme favoriet van het publiek en moest niet onderdoen voor megahit “Tout oublier”, waarvoor vanzelfsprekend broertje Roméo Elvis op podium verscheen. Terwijl “Ta reine” vocaal uitblonk, moest “Tout oublier” het vooral hebben van zijn ongelofelijke sfeer. Verschillender kon het niet en beter ook niet. Afsluiten deed ze nog eens furieus met haar goede vriend Damso, die op gegil en hysterie onthaald werd. Angèles concert voelde soms wat aan als een echt familiefeest, waar zich voor de verandering iedereen leek te amuseren. Coolness, charisma, vier danseressen en haar stem. Het is bij Angèle niet meer en niet minder, maar toch voelde de show niet leeg of onvolmaakt. De show was zeker aan de simplistische kant, maar de sobere aanpak onderstreepte vooral haar fijne en lieve persoonlijkheid, die haar oh zo geliefd maken. Haar album Brol zorgde dus opnieuw voornamelijk voor lol en zal op Rock Werchter ongetwijfeld ook goed uitpakken.

recensie:

Het was een fantastisch concert! Angèle is zo goed live en ze staat zo naturel op een podium, echt super tof om naar te kijken en te luisteren. Vaak zijn live optredens van bekende zangers een teleurstelling omdat ze in het echt niet zo goed klinken, maar bij haar was dat totaal niet het geval. De sfeer was ook geweldig, iedereen begon ook te dansen. Het beste liedje van de avond vond ik ‘Tout oublier’, iedereen was het liedje liedje aan het meezingen en de sfeer zat super goed. Tout oublier is mijn favoriete nummer van haar want door deze song ben ik meer liedjes van haar beginnen luisteren.Haar liedjes zijn niet alleen tof om naar te luisteren en om mee te zingen maar er zit ook een super mooie boodschap achter. Ze legde zoveel gevoel in de rustige nummers en ging volledig los in de nummers waar meer ambiance inzit. Ik vond het ook zeer tof dat ze haar concert zo simpel houdt, met niet teveel extra’s. Dat was ook helemaal niet nodig want ze hield de sfeer met gewoon simpelweg zichzelf te zijn op het podium en met haar 4 danseressen. Ze combineerde bij een aantal nummers zelf zingen met piano spelen en dat deed ze allemaal op zo een vlotte en spontane manier. Ze stak zelf tussen aar nummers af en toe is een mopje ( waar ik eerlijk gezegd niet altijd alle van verstond omdat mijn Frans niet zo schitterend is) waar het publiek mee kon lachen.  Ook het voorprogramma vond ik zeer tof want de sfeer zat van in het begin al super goed en heel de zaal was laaiend enthousiast. Angèle met haar tour Brol is zeker en vast een aanrader voor iedereen die nog niet gaan kijken is. 

[febedebast-blog]

Egmont de musical

recensie:

Première van ‘Egmont de musical’ brengt Zottegem in vervoeringDoor Pieter De Valkenaere 

-10/02/2018

Een uitgelaten publiek bejubelt de spelers. Lamoraal is dood. Fantastisch! Wat een acteurs! En zag je die Alva? Wat een akelige vent! En ocharme de juffrouw,… maar sjjt,.. we verklappen niet alles want er staan nog voorstellingen op het programma.

Voor de hoofdrollen, Egmont en zijn vrouw Sabina, staan telkens twee acteurs op het podium. Michiel Van Hende en Jürgen Soetens zetten een gedreven Lamoraal neer, heerlijk naïef. Hij heeft vertrouwen in de mensheid. Gwyneth Van Boegeld en Tina Gallant vertolken de pientere Sabina, een kloeke vrouw. Samen hebben ze 12 kinderen die allemaal meespelen. Zo lijkt het toch. Ook de artiesten achter Willem van Oranje, Keizer Karel en Margaretha Van Parma geven het beste van zichzelf, net zoals de acteurs die de kroostrijke familie Egmont tot leven brengen. Samen geven ze een vette knipoog naar de geschiedenis van de musical en zorgen ze voor een heerlijke avond.

De drie initiatiefnemers, Elke, Barbara en Maarten, gekend als Pijkenzot, volbrengen een krachttoer die het eigen inschattingsvermogen te boven gaat. Een collectief van theaterwetenschappers, hoog geschoolde muzikanten, een internationaal erkende kostuumontwerpster en een ervaren scenarioschrijver, tegelijk regisseur, begeleidden in samenwerking met lokale medewerkers, de acteurs in een schitterend verhaal dat u onderdompelt in een wereld van rauwe realiteit, soms schalkse deugnieterij. Het resultaat is een sublieme fusie van het heden met het roemrijke verleden. Door op een ingenieuze manier gebruik te maken van acteerkunst en rekwisieten vloeit de ene scene in de andere. Dat zorgt voor schwung en snelheid.

U verneemt echt alles over Vlaanderens meest onfortuinlijke edelman. Of toch bijna… Alleen de veldslagen worden niet in beeld gebracht. Gelukkig maar, want met de overtuiging van deze acteurs zouden te veel hoofden van de atlas worden gescheiden. Graaf Horne staat er geboeid bij en kijkt naar de executie zoals wij vandaag naar gelijkaardige Youtube filmpjes staren. Met deze voorstelling wordt meer dan één statement gemaakt. Maar dat ontdekt u beter zelf,… indien u nog aan een kaartje geraakt.

Verrassend is ook het samenspel tussen volwassen en jonge acteurs. Wedden dat we later nog van enkele jongeren zullen horen? Ze speelden met momenten in dezelfde liga als de volwassen spelers, palmden het podium in, vermaakten het publiek met humor en drama.

Eén hoofdfiguur ging na de voorstelling extra over ieders tong: Alva. Die rol werd gespeeld door Thibaut De Backer. Hij zette een griezelig herkenbare figuur op de planken. Bejubeld als acteur werd de figuur Alva uitgespuwd als de incarnatie van een psychopaat die de wereld onveilig maakt.

Eigen mening:

Mijn achterneef Michiel Van Hende speelt de jonge Egmont in deze musical en hij had gevraagd of we eens naar een voorstelling van hem wouden komen kijken. We zijn dus met de hele familie gaan kijken. Het was fantastisch om hem zo te zien schitteren op het podium, ik kreeg er kippenvel van. Ik had hem op familiefeesten en op filmpjes wal al eens horen zingen, maar hem in kostuum op zo een groot podium zien staan was echt adembenemend. Het was een zeer klassieke musical, met opera liedjes. Ik ben naar de musical gegaan omdat er familie in meespeelde, want anders zou ik er niet naar gaan kijken. Ik vond het verhaal eigenlijk niet zo interessant, maar van de zang heb ik wel genoten. Het was prachtig wanneer de acteurs/zangers in groep begonnen zingen en het mooiste stuk vond ik wanneer Michiel het duet zong met het meisje waar hij op verliefd was in de musical. Ik ben er ook vrij zeker van dat er in de toekomst van de jonge acteurs nog iets zal gehoord worden want ze deden het allemaal fantastisch. 

[febedebast-blog]

Extra: Pitch Perfect

Er zijn 3 filmen van Pitch Perfect en ik heb deze alle 3 gekeken. De films gaan over een meidengroep die a capella muziek maken, ze maken dus enkel gebruik van hun eigen stemmen en geen instrumenten. Elke film heeft een andere verhaallijn, maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat er in elke film competities zijn over welke groep de beste a capella groep is. De hoofdrolspelers zijn fantastische acteurs, dansers en zangers die hun rol zeer goed spelen. Ik heb de filmen al meerdere keren gezien en zal er waarschijnlijk nog een paar keer naar kijken. Ze blijven tof om naar te kijken en het is een toffe film voor wat ontspanning. 

[febedebast-blog]

Extra: dansvoorstelling ballet

30 en 31 maart was het de jaarlijkse dansvoorstelling van de Dansacademie van Herne. Dit jaar was het thema ‘Academie in Canvas’. Het concept was dat er aan elke dans een schilderij aan gekoppeld werd. Dat schilderij werd gekozen aan de hand van de muziek, de kostuums, en de dansstijl. De schilders van het schilderij die ik en mijn groep hadden waren Rubens, Kandinsky, Kahlo en Gris. Het was een geslaagd optreden. 

[febedebast-blog]

Atlantic ballet theatre: Carmen

Ik ben deze dansvoorstelling gaan kijken met mijn dansschool. 

  Recensie:

 Mettant en vedette huit danseurs et trois percussionnistes, Igor Dobrovolskiy propose une adaptation contemporaine de la célèbre histoire de la Gitane dans le ballet Carmen. Don José tombe amoureux de Carmen et sacrifie tout pour se retrouver avec elle. Lorsque Carmen s’entiche du toréador Escamillo, elle se désintéresse de Don José, et l’amour de ce dernier se mue en une violente jalousie. Passion, coups de théâtre, amour et tragédie, l’histoire de Carmen les rassemble de manière à nous garder en attente, le cœur prêt à flancher à tout moment. Le Ballet-théâtre atlantique du Canada est une compagnie de ballet-théâtre qui met la création au centre de son existence. Le directeur artistique Igor Dobrovolskiy guide le fusionnement de la technique de ballet et de l’expression théâtrale, ce qu’il nomme un « théâtre du mouvement ». Chorégraphie : Igor Dobrovolskiy Musique : Georges Bizet 

 Eigen mening:

 Toen ik te horen kreeg dat we de kans kregen om naar een buitenlandse company te gaan kijken was ik zeer enthousiast. Ik had meteen hoge verwachtingen, maar na de dansvoorstelling was ik een beetje teleurgesteld. Toen de eerste dans ging beginnen en de dansen kwamen op het podium leek het veelbelovend, ze hadden grote witte maskers van stieren op. Maar hun dans was helemaal niet gelijk waardoor het niet zo een goede start van de voorstelling was. De muziek werd bij sommige dansen live gespeeld en dat vond ik niet bij het verhaal en de dans passen. De dansers vond ik individueel wel heel sterkt en waren zeer tof om naar te kijken. Ik denk dat iedere danser/danseres droomt om een techniek te hebben zoals hun. Het leek alsof ze zonder enige moeite op hun spitzen stonden of hun passen uitvoerden. Er kwamen zeer veel emoties voor tijdens de dansen en de inleving van de dansers was zo goed dat alle emoties 1 voor 1 binnen kwamen. Wat ik ook leuk vond was dat er veel afwisseling was tussen dansen met meerdere personen, solo’s en dansen per twee. De dansen per twee waren meestal verschillende combinaties, waardoor het telkens een andere uitstraling had. Het verhaal vond ik persoonlijk minder tof maar ik heb helemaal geen spijt dat ik ben gaan kijken. Je krijgt niet elke dag de kans om naar een professionele dansgroep uit Canada te gaan kijken. 

[febedebast-blog]

Extra: Pinterest

https://www.pinterest.com/febedebast

Ik heb al sinds een paar jaar een Pinterestaccount. De vorige jaren heb ik er niet veel op gekeken, maar sinds dit jaar gebruik  ik het wel nog redelijk veel. Ik vind het een zeer toffe website voor wat inspiratie op te doen. Je kunt er ook echt alles op vinden wat je wilt. Er zijn verschillende onderwerpen waar ik naar kijk, maar vooral naar kleding, quotes en kamerinrichtingen. 

[febedebast-blog]

Extra: landschapskubus

In Herne zijn er 4 kubussen geplaatst door (H)echt Herne.Alle constructies hebben een unieke vorm en zijn geplaatst om toeristen en inwoners even te laten stilstaan bij de schoonheid van de omgeving. De eerste kubus is gezet in 2016 en de laatste op zaterdag 20 oktober. Een paar dagen na de opening van de laatste kubus ‘Dulle griet’ ben ik samen met mijn mama en Veerle naar de kubus gaan kijken. Mama en Veerle engageren zich voor CD&V Herne en gingen nog is gaan kijken. Ik wou deze Kubus ook graag is gaan bezichtigen dus ben ik meegegaan met hun. Het uitzicht uit de kubus is echt prachtig en als je erin staat zie je het landschap in de vorm van een hartje. Ik heb de vier kubussen gezien en vind deze de mooiste. 

[febedebast-blog]

Extra: kunstwandeling in Herne

Ik ben samen met mijn mama naar de kunstwandeling in Herne gegaan. Rond en in het centrum van Herne werden verschillende werken tentoongesteld. De werken waren van niet bekende kunstenaars uit Herne en omstreken. Je kon er kijken naar schilderijen, beeldhouwwerken, glaswerken en nog zoveel meer. Het was een zeer toffe wandeling door de bossen, boerderijen, huizen. Door de mooie landschappen en de verschillende werken leek het helemaal niet alsof je een lange wandeling had gemaakt.

[febedebast-blog]

Van Gogh: The Immersive Experience

Ik ben woensdag 28 november na school met een vriendin naar het deze tentoonstelling gaan kijken. Dit was mijn tweede activiteit. 

Recensie Van Gogh museum: 

Verdwalen in de schilderijen van Van Gogh in Brusselse beurs.

Van Gogh, the immersive experience’ is géén schilderijententoonstelling. Je zult er geen authentieke Van Gogh kunnen bewonderen, wel honderden replica’s die in alle mogelijke formaten en met de modernste technieken, zoals 3D-projecties, tot leven worden gebracht.

Via virtual reality kun je zelfs in een Provençaals landschap ronddwalen waar schilderijen van Van Gogh opdoemen, dat alles op een originele soundtrack en met commentaar die vaak steunt op wat de Nederlandse expressionist in zijn brieven vertelde aan zijn broer.

De eigenzinnige expo over Van Gogh loopt nog tot 6 januari in het beursgebouw van Brussel.

Puristen zullen zeggen dat een echte Van Gogh-expo met schilderijen moet worden gemaakt en niet met projecties, en bij voorkeur in een museum en niet in een beursgebouw. Daar ligt creatief directeur Mario Iacampo evenwel niet van wakker. Hij mikt net op mensen die nooit naar een museum gaan. Misschien meer op mensen die een pretpark bezoeken, want hier staat beleving centraal, en het aanspreken van alle zintuigen.

Brussel is de tweede halte van de expo, na de San Giovanni Maggiore-kerk in Napels, die op drie maanden tijd 75.000 bezoekers over de vloer kreeg.

Eigen mening:

Ik heb enorm  genoten van deze expo, het  was echt magisch om door het gebouw te lopen en naar de geprojecteerde kunstwerken te kijken en naar het verhaal over Van Gogh zijn leven te luisteren. Ik ben helemaal niet een smet de puristen die willen dat een echte Van Gogh-expo met schilderijen moet gemaakt worden en in een museum. De reden dat ik naar deze expo ben gegaan is juist omdat het niet is zoals alle andere musea. Ik heb me geen seconde verveeld en heb er helemaal geen spijt van dat ik niet naar een ander museum ben geweest. Mijn favoriete zaal was deze dat je op de foto ziet. Het was echt zeer fascinerend door het hoogte van de zaal. Je werd ook niet afgeleid door andere kunstwerken want op elke muur werd hetzelfde schilderij geprojecteerd. Dus als je deze zaal binnenliep leek het alsof je in het schilderij zat. Wanneer je op de matjes ging liggen zag je het schilderij uit een heel ander perspectief. Dat was veel leuker dan gewoon voor het schilderij te staan en er naar te kijken. 

Ik raad iedereen aan om naar deze expo te gaan. Het is een ervaring dat je nooit zal vergeten. 

[febedebast-blog]

Girl

Recensie: Girl                                                                                                         Als eerste activiteit ben ik samen met Jana naar de film Girl gaan kijken.                                        

Film Fest Gent

Cultuur

Debuutfilm Girl van Lukas Dhont kaapt de ene na de andere prijs weg, wordt overspoeld met complimenten en aangeraden door de beste recensenten. Bij deze: hij verdient al deze aandacht voor de volle honderd procent. De Belgische film over transgender en ballerina Lara overtreft alle verwachtingen en laat elke ietwat gevoelige persoon liters aan tranen uitstorten.

De film opent met een scène waarin Lara net gaatjes in haar oren heeft geprikt. Haar vader reageert verbolgen, maar zij vindt het meer dan logisch: “Ik wou gewoon gaatjes.” Het toont dat ze niet terugschrikt voor de pijn, niet voor de pijn die zal volgen bij het ballet of voor wat nog te wachten staat. Er wordt onmiddellijk een duidelijk beeld geschetst van wie Lara is.

De camera laat haar geen seconde los, wat de kijker zeer dicht brengt in haar emotionele wereld. Het zorgt ervoor dat onze gedachten bij haar, en alleen bij haar blijven. Het hoofdpersonage wordt vertolkt door de ongelofelijk talentvolle Victor Polster. We zien haar strijd naar het worden van een vrouw, zowel mentaal als fysiek. De film geeft een enorm sterke en confronterende weergave van alles wat de jonge tiener meemaakt op haar pad naar het lichaam dat overeenstemt met wie ze vanbinnen werkelijk is. De grote stappen, maar ook de kleine dingen die zo veel meer doen dan je zou denken. De ervaringen van haar vader en kleine broertje Milo worden eveneens magnifiek weergegeven door hun respectievelijke acteurs. De liefde die ze voor hun dochter en zus voelen, uit zich in de moeite die ze doen om haar te helpen en te begrijpen.

Doordat haar gezin zo’n enorme steun en toeverlaat is, toont de film nog meer hoe zwaar het leven van een transgender in overgang is. Hoeveel emoties en moeilijkheden ze ondanks haar liefdevolle vader en intensieve psychologische begeleiding toch met niets of niemand kan delen, is zeer aangrijpend. Hoewel de camera zo goed als niet afwijkt van het hoofdpersonage, is de film allesbehalve eentonig. Het enorm sterke acteerwerk en de intrigerende blik van hoofdpersonage Lara vervelen geen seconde, tenzij je niet het type bent voor de standaard trage en langdradige Belgische film uiteraard, maar zelfs dan zal dit exemplaar je nog grotendeels kunnen overtuigen. 

Eigen mening: 

ik vond het een zeer  aangrijpend verhaal, maar had door de vele prijzen en door de vele complimenten van de beste recensenten net iets meer verwacht. gevoelige personen zullen inderdaad wel een paar zakdoekjes nodig hebben. ik zat op bepaalde momenten toch ook met tranen in mijn ogen. Na de eerste paar minuten vond ik Lara al meteen dat Lara een zeer sterke persoonlijkheid had, want ik denk niet dat vele personen haar kunnen nadoen. 

Doordat de camera heel de tijd op haar gericht was kom je wel heel veel over haar te weten en heb je echt wel het gevoel dat je haar echt goed kent. Maar af en toe vond ik wel dat het iets of wat  langdradig werd. Ik heb zeer veel respect voor de jongen die Lara speelt, hij heeft enorm veel talent. Voor als jongen op spitsen te dansen moet je pijngrens volgens  mij wel zeer hoog liggen. het leven van alle personen die vinden dat ze niet in het juiste lichaam zitten moet zeer hard zijn. Er wordt ook zeer duidelijk gemaakt in de film dat ook het leven voor vrienden en familie niet gemakkelijk is. Ze steunen Lara enorm goed en zijn er altijd en overal voor haar. Maar zelf tonen ze hun pijn en gevoelens niet, daarvoor moet je ook zeer sterk zijn. 

Ik denk dat iedereen wel wist dat het leven voor transgenders niet gemakkelijk is, maar na het zien van Girl dringt dat toch nog veel harder door. Zonder de steun van hun familie en door de psychologen zouden ze er denk ik niet komen.