fh-tbk-spn-blog

[fh-tbk-spn-blog]

De interviews

[fh-tbk-spn-blog]

Work in progress.

[fh-tbk-spn-blog]

De gehele week

Als ik zo terug kijk op deze week is het van de ene kant wel zoals ik verwachtte dat het zou worden en van de andere kant niet. Ik wist dat we een project af moesten hebben in een week tijd. Ik wist dat het een vage, rare week zou worden. Dit was mij namelijk allemaal vertelt op introweek. Maar dat het zo vaag zou worden wist ik niet.Toen ik me inschreef voor technische bedrijfskunde had ik nooit verwacht dat ik nog een soort van surprise maar dan anders in elkaar aan het knutselen was met vijf andere studenten. Ik moest ook best wel erg wennen aan het feit dat er niet meer een goed antwoord was wat je kon opzoeken, maar dat je zelf moest afvragen of jij dit een goed genoeg antwoord vond. Het kostte wat tijd om te schakelen maar uiteindelijk kwam ik een heel eind.

Ik heb echter geen spijt van mijn inschrijving. Ik vond het een leuke week, zelf uitzoeken wat ik moest doen, dit uitwerken en dan vervolgens in teamverband iets neerzetten waar we trots op kunnen zijn. Dit is wat ik van de opleiding verwachtte en leuk vind om te doen. Het zal zeker niet altijd leuk zijn, niet iedere opdracht ligt je zo goed en niet met ieder groepje werk je goed samen. Maar dat betekent niet dat ik niet ga proberen om er het beste van te maken. Ik ga er voor en als het aan mij ligt dan heb ik over vier jaar mijn diploma technische bedrijfskunde.  

[fh-tbk-spn-blog]

Dag 5

Om te zeggen dat de ochtend niet al te soepel ging is een understatement. Ik was op tijd klaar om naar de bus te gaan, had alle spullen die ik mee wilden hebben klaarliggen en er was geen vuiltje aan de lucht. Ik was nog niet helemaal wakker dat moet ik toegeven.

Ik kwam bij de bushalte aan en wilde mijn ov-chipkaart pakken. Maar nee, raad eens wie haar ov-chipkaart was kwijt geraakt onderweg? Deze meid. Ik zat in de bus mijn zusje berichten aan het sturen of zij zou willen kijken op haar route naar school, wij rijden namelijk bijna dezelfde route. Toen kwam ik erachter dat ik nog iets was vergeten thuis. Namelijk een rol kaftpapier dat ik zou moeten meenemen voor het inpakken van ons kunstwerk. Gelukkig was Simon zijn rol kaftpapier niet vergeten dus was er nog niet perse een man overboord.

Toen iedereen van mijn groepje er was besloten we maar meteen te beginnen met het kunstwerk inpakken. Ik nam deze keer de leiding, niet gemeen bedoeld maar na wat gisteren de uitkomst was, dacht ik dat we geen risico’s konden nemen. We hadden precies genoeg kaftpapier en het zag er  oke-ig uit, ik vond het in ieder geval beter dan gisteren. Hierover waren de meningen verdeeld, maar ja niks meer aan te doen.

We hadden alles op tijd af en hadden toen nog tijd over. Ondertussen was mijn ov-chipkaart gevonden door een zusje van een vriendin van een teamgenoot van mijn zusjes hockeyteam. Laten we zeggen dat ik op dat moment blij was dat ik in een dorp woon waar iedereen elkaar kent. Ik probeerde iets nuttigs te doen in de tijd die we over hadden, maar dat lukte niet echt.

Om kwart over een werd de kantine omgebouwd naar ons museum. We zagen allemaal kunstwerken voorbij komen en sommige waren tien keer mooier dan die van ons, maar sommigen waren ook van onze klasse, gelukkig maar.

Het museum was wel leuk, niet geweldig, maar ook niet oersaai. Ik heb leuke mensen gesproken en ben er weer eens achter gekomen dat mijn Engels eigenlijk helemaal zo slecht is. Wat altijd leuk is om te weten. Om drie uur waren we klaar en kon ik weer met de bus terug naar huis waar mijn kaftpapier en mijn ov-chipkaart geduldig lagen te wachten tot dat ik terugkwam.

[fh-tbk-spn-blog]

Dag 4

Mijn groepje en ik hadden vandaag wat later afgesproken. Om half 10 in plaats van kwart voor negen. Dat was een goed begin van de dag, ik heb namelijk nooit problemen met wat langer kunnen slapen. Het kunstwerk wilden we vandaag afmaken. Het voordeel van met deze jongens in een groepje zitten is dat zij erg handig waren met het in elkaar zetten van de structuur van onze piramide-wolkenkrabber. Toen ze bezig waren om dat ding in elkaar te zetten heb ik alleen maar vanaf de zijlijn gekeken en af en toe gezegd of ik het ergens mee eens was ja of nee. Ik vond het niet erg dat zij het meeste werk deden, maar ik voelde me nou ook niet echt nuttig.

Toen de structuur van onze piramide-wolkenkrabber klaar was, moest hij natuurlijk ingepakt worden. Ik dacht dat dat mijn kans was om eindelijk eens nuttig te zijn en te helpen met het project. Verkeerd gedacht. Zij wilden het allemaal zelf doen. Dus stond ik weer aan de zijlijn. Toen het hele ding klaar was zag het er om eerlijk te zijn niet uit. De lagen van ons kunstwerk waren bedekt met lelijk opgeplakte gekleurde A4’tjes. We hadden college dus konden er op dat moment niks aan doen, maar dit was niet iets waar ik trots op was, en zeker niet iets wat ik ging neer zetten met mijn naam erop morgen.

We hadden afgesproken om morgenochtend nog bij elkaar te komen om het probleem van het lelijk ingepakte kunstwerk aan te pakken. Dat was allemaal prima maar dan moest er al wel een oplossing zijn voor het probleem als we op school kwamen vond ik.

Ik kreeg een idee nadat ik thuis was gekomen. Het idee was om alle A4’tjes er af te halen en er iets nieuws overheen te plakken, maar dan alles dezelfde kleur. Less is more. Niet slecht bedacht al zeg ik het zelf. De volgende taak was om de groep over te halen, je werkt namelijk nog steeds in een groep en iedereen moet het er mee eens zijn. Dit bleek niet al te moeilijk en al snel was besloten om mijn idee tot uitvoering te gaan brengen.

[fh-tbk-spn-blog]

De interviews

Woensdag mochten we de experts interviewen. We hadden de dag daarvoor de vragen voorbereid en ik had er dus vertrouwen in dat het goed zou komen. Het was zo geregeld dat er een groepje de expert interviewde en een groepje observeerde het interview en mocht niks zeggen.

De eerste ronde waren ik en mijn groepje de observeerders. De expert was Dirk de Jong, ik wist niet wie hij was want ik had daar niet mijn persoonlijke vragen over gemaakt. Hij bleek een life-coach te zijn. Hij had wel een interessant gesprek met de interviewers, het gesprek liep niet echt soepel maar dat is ze vergeven. Hij had ook wel een goed gevoel voor humor. Iets wat ik altijd wel kan waarderen.

De tweede ronde was met mijn techniek leraar Erik-Jan Stoetinga. Een enthousiaste en erg wijsneuzerige man. Niets mis mee hoor met een wijsneus zijn, ik ben het blijkbaar ook, maar er is op een gegeven moment een limiet. Hij was wel erg gepassioneerd over zijn beroep en zijn vak dat was wel mooi om te zien. Hij maakte ook zijn eigen locomotieven, want we mochten het geen treintjes noemen. Dan niet he. Het was wel een leuk gesprek maar het wekte niet zo mijn interesse als dat de eerste ronde deed.

Bram Liebrand moesten wij observeren in de derde ronde. Hij maakte al meteen de indruk dat dit een interessant gesprek kon worden. Dit bleek te kloppen hij had een super leuke persoonlijkheid, arrogant maar dan in een goede manier, hij was niet dom en had al veel van de wereld gezien. Omdat wij alleen maar mochten observeren was het dus niet de bedoeling dat we ons mengde in het gesprek. Dat kon meneer Liebrand niks schelen en moedigde ons aan om ook vragen te stellen. Dit was zeker een van de leukere interviews van de gehele dag.  

Marij Vroemen was een van de weinige vrouwen in de lijst. De feminist in mij vond het acuut geweldig, misschien had ik wat hoge verwachtingen, maar ik vond het tegenvallen het gesprek. Zij kwam niet uit het bedrijfsleven en had 35 jaar in het onderwijs gezeten. Dit vond ik jammer, ik had gehoopt dat ik nog een vrouw zou spreken die het ver geschopt had met deze opleiding. Niet dat docent zijn slecht is hoor, daar niet van, maar dat is niet mijn doel. Ze was wel erg gepassioneerd over haar beroep en dat was mooi om te zien.

Pedro Sterken was het laatste interview van de dag. Hij had zijn eigen bedrijf opgestart met een origineel idee met betrekking tot 3d printen. Je merkte dat iedereen na 4 rondes wel een beetje begon in te kakken. Dit was jammer, want hij had wel een mooi verhaal. We vroegen hoe hij begonnen was met zijn bedrijf en hij zei dat hij een idee kreeg en dat helemaal met een businesspartner vanaf de grond af aan ging uitwerken. Zeer knap.

Wat voor mij de grootste les van die dag en wat zeker meerdere keren voorbij is gekomen was dat je altijd je hart moet volgen. Als je dit namelijk niet doet hou je het nooit vol. Hier ben ik het zeker mee eens. Ik denk dat al die experts nooit zo ver waren gekomen in hun carrière, als zij er niet zo veel passie voor hadden gehad.

[fh-tbk-spn-blog]

Dag 3

Op het eerste gezicht ging vandaag soepel, weer niet door mijn wekker heen geslapen #trots , de goede bus gepakt en op tijd op school ondanks de regen. Ik en mijn groepje waren niet echt productief die ochtend voor de interviews. Misschien was dit niet de beste keuze, maar daar is op dit moment niks meer aan te doen.

Onze interviews met sommige mensen waren interessant en van de andere mensen heb ik de helft van het gesprek niet eens gevolgd. Dit is niet erg goed of aardig, dat weet ik. Maar sommige mensen praatten zo lang over een onderwerp wat niet eens interessant was dat ik mijzelf niet meer kon dwingen om gefocust te blijven op het gesprek. Ik merkte soms wel dat ik de enige was die nog deed alsof het een interessant gesprek was. De andere leden van mijn groepje zijn denk ik niet zo goed in acteren.

Nadat de interviews waren afgelopen en we de laatste ronde hadden gehad, was er geregeld dat we een groepsfoto zouden maken. Drie keer raden wie er vooraan in de foto stond, ik dus. Nadat er werd omgeroepen dat alle kleine mensen vooraan moesten komen staan werd ik zowat naar voren geduwd. Top jongens, geweldig.

We hadden een kleine pauze en toen kwam ik erachter dat mijn ochtend niet zo soepel ging als ik in eerste instantie dacht. Ik was namelijk mijn lunch thuis vergeten. Ik had dan maar dus een broodje Unox gegeten zodat ik niet doodging van de honger de rest van de dag.

Na de lunch was er een soort van college tour maar dan anders. Er waren vier experts waar we vragen aan mochten stellen. Zo gezegd zo gedaan. We hadden een korte pauze en een van de experts, Martin de Ruiter, kwam naar de tafeltjes gelopen en vroeg aan mij hoeveel meiden er nou op de opleiding zaten. Ik en de mensen om mij heen hadden even een gesprek met hem. Het was een leuk gesprek met wat handige tips van een oud student/expert. Ik vertelde dit aan mijn ouders thuis en zij zeiden meteen dat ik hem moest toevoegen op Linkedin, met het advies van een van de tweedejaars in mijn achterhoofd “ga netwerken je hebt er volgend jaar zo veel aan.” En mijn ouders steun heb ik hem een verzoek gestuurd op Linkedin. Ik weet het, mogelijke ‘social suicide’. Maar je kan ook zo denken nooit geschoten is altijd mis.  

[fh-tbk-spn-blog]

Dag 2

Deze ochtend ging beter, ik had me niet verslapen, was niet te laat zelfs aan de vroege kant en was niets vergeten. Mijn groepje en ik hadden afgesproken in de kantine om kwart voor negen. Het college dat we moesten volgen, startte pas om half 10 dus er was nog tijd om even de puntjes op de i te zetten wat betreft ons idee. Na wat overleg hadden we besloten om toch voor het idee te gaan van een piramide met daarin een wolkenkrabber. Dit idee liet meer de opdracht zien en was ook origineler en duidelijker.

Terwijl we aan het wachten waren totdat iedereen uit de collegezaal was, kwam ik mijn intropapa nog tegen. Het was grappig om hem een keer niet brak en of onder invloed van alcohol te zien. We hadden college van meneer Vullings. Hij begon weer eens typisch meneer Vullings stijl, namelijk vol enthousiasme. Hij zette een liedje op wat voor de rest van de dag in mijn hoofd bleef zitten dus dat was niet echt top. We kregen wat meer uitleg over de interviews van woensdag, de mindmap  en natuurlijk over het Tumblr blog. Het waren duidelijke antwoorden deze keer op de vragen die wij stelden. Dat was een zeer aangename afwisseling.

Na het college hadden we tijd om dingen te gaan regelen. We hadden de mensen die we moesten interviewen al door gekregen, dus leek het ons een goed idee om uit te gaan zoeken wie zij waren. Altijd handig als je iemand moet interviewen, en welke vragen we ze gingen stellen. Iedereen kreeg drie personen aangewezen waarover ze vragen moesten bedenken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had na veel lang en hard nadenken net bij alle drie mijn personen drie persoonlijke vragen kunnen bedenken. Misschien dacht ik te moeilijk of was ik te kritisch want iedereen van mijn groepje had er blijkbaar makkelijk drie of vier kunnen bedenken.

Nadat we geluncht hadden gingen we door naar het tweede college van de dag. We hadden daar een soort van kennismaking lessen met organisatie, techniek en psychologie. Voor organisatie kregen we meteen ook een opdracht mee. Hij paste goed in het thema van deze week, lekker vaag. Met psychologie liet de docent ons een experiment uitvoeren. De gedachte achter het experiment was dat je mensen dommer kon laten voelen dan dat ze waren. Dit kan je natuurlijk ook omdraaien, mensen slimmer laten voelen dan dat ze zijn. Ik had hier nog nooit bij stil gestaan en vond de gedachtegang hier achter verrassend interessant.

Het laatste wat we deden was een gesprek voeren met onze echte tutor. Ik kende hem al, ik verwacht niet dat hij mij herkende, hij had namelijk mijn intakegesprek afgenomen. Hij vroeg hoe het ging en wat onze plannen waren. Na dit kort uitgelegd te hebben vroeg hij nog een paar dingen toen mochten we gaan. Lekker terug in de snikhete bus echt een lekkere manier om de dag af te sluiten.

[fh-tbk-spn-blog]

De film

The hitchhiker’s guide to the galaxy

Dit was de film die we kregen te zien in het NatLab. Ik had er om eerlijk te zeggen nog nooit van gehoord, maar iemand van mijn groepje wel en hij werd helemaal enthousiast. Hij wilde deze namelijk al een tijdje zien en daar had hij nog niet de kans toe gehad maar nu gelukkig wel.

Toen de film begon dacht ik dat het misschien een documentaire was over dolfijnen. Wat ik persoonlijk niet erg zou gevonden hebben. Dit bleek nogal fout te zijn. De film schakelde namelijk al snel over op aliens en het einde van de wereld. Het werd origineler gedaan dan in meeste films, maar het ‘einde van de wereld iedereen gaat dood’-idee vind ik persoonlijk nogal uitgekauwd. Soms heb je films waar je even moet inkomen, eerste halfuur gewoon moet kijken en dan begin je de film pas te snappen en of leuk te vinden. Dat was hier weer niet het geval. Er zaten wel grappige gedeeltes in, zeker waar. Maar over het algemeen moest ik redelijk veel moeite doen om wakker te blijven. Je moet beseffen dat ik een geoefend wakker blijver ben. Ik heb namelijk Dora the Explorer 4 uur achter elkaar gekeken op verzoek van mijn nichtje. Dus het feit dat ik moeite moest doen om wakker te blijven is niet echt een goed teken.

Halverwege de film hadden we een welverdiende vijf minuten pauze. Er werd toen gevraagd of we de link tussen de film en technische bedrijfskunde al hadden gezien. Na lang nadenken en veel connecties proberen te zoeken had ik er uiteindelijk toch wel wat gevonden. Namelijk:

Het geweer, het geweer waarmee ze elkaar beschoten. Het effect van het geweer was dat mensen zich hetzelfde voelde als degene die het geweer afvuurde. Dit is in sommige situaties waar een technische bedrijfskundige terecht komt ideaal. Dat je mensen elkaar laat neerschieten en dan begrijpen ze elkaar.

Don’t panic, deze zin was in de film zeker een van de kern zinnen. Ik denk dat de connectie met technische bedrijfskunde redelijk groot is met deze zin. Als je namelijk ooit in een leidinggevende rol komt en er gebeurd iets waarvan iedereen in paniek raakt, moet jij juist diegene zijn die dat niet is. jij moet de situatie proberen op te lossen. Dus als je dan gaat panikeren helpt het niemand.

Ik vond het tweede gedeelte van de film minder leuk en vager dan het eerste gedeelte van de film. Er waren ook minder grappige gedeeltes bij, ze probeerden wel grappig te zijn maar het lukte gewoon niet. Die jongen uit mijn groepje die zo enthousiast was om de film te zien vroeg ik na afloop wat hij er nou van vond hij zei dat hij de film 1,5 ster uit de 5 had gegeven. Ik was dus niet de enige die de film niks vond.

[fh-tbk-spn-blog]

Dag 1

Eerste dag, daar ging ik dan de eerste dag. Was al meteen door mijn wekker heen geslapen dus had er veel vertrouwen in, slechter kon het namelijk niet beginnen, hopelijk. Ik had een lift vanaf het station gekregen van een vriend, goed geregeld al zeg ik het zelf. Liep bijna in een keer de goede kant op, bordjes volgen is soms ook moeilijk. En kwam toen aan in de kantine. 

We moesten daar wachten totdat iedereen zat en de docenten de microfoon aan de praat kregen. Meneer Vullings had er meteen heel veel zin in, dit was voor veel mensen inclusief mijzelf nog heel even wennen, opstart problemen je snapt het wel. We moesten allemaal vol enthousiasme goedemorgen zeggen. Na enige keren proberen ging dit wel oké, niet zo enthousiast als Meneer Vullings maar hij deed het er mee. Daarna moesten we ondanks dat we allemaal, als het goed is, geslaagd zijn voor de rekentoets toch nog even hardop op gaan tellen, en weer vol enthousiasme. Dit ging redelijk soepel. We zaten er alleen 900 naast. Dat verbaasde mij best veel, ik wist namelijk zeker dat ik goed had geteld. Maar naar twee keer kijken en even goed nadenken had Meneer Vullings inderdaad gelijk.Wij zaten er 900 naast. Hij vertelde hierbij dat je nooit zomaar dingen kan aannemen, denk er dus altijd goed over na. De presentatie ging verder en er werd uitgelegd wat er van ons komende week word verwacht. Onze opdracht voor deze week was om een kunstwerk te maken. Daarna werden we in groepjes opgedeeld en mocht je vragen stellen. Niet echt een duidelijke uitleg dus. De vragen die wij stelden kregen niet echt duidelijke antwoorden, je moest het dus zelf gaan uitzoeken. Top. Er was eigenlijk niks duidelijk. Hier hadden ze me al wel voor gewaarschuwd op introweek. Mij was gezegd dat je gewoon deze week moest doorkomen, laten we dat dan maar doen. Knop om. Accepteren dat je in het diepe wordt gegooid en gewoon maar gaan zwemmen. 

Ik had het geluk dat ik een groepje kreeg wat leuk en gemotiveerd was. De ideeën kwamen, na elkaar een tijdje aankijken, vanzelf. We hadden twee ideeën waar we nog uit moesten kiezen toen we erachter kwamen dat we bijna te laat waren voor onze afspraak bij het NatLab. Na haastig inpakken waarbij iemand zijn oplader vergat mee te nemen - niet echt een aanrader, na de eerste dag je oplader al kwijtraken - kwamen we na een korte maar zeer efficiënte busreis, mede mogelijk gemaakt door yours truly, toch op tijd aan bij het NatLab. We zagen daar een film the hitchhiker’s guide to the galaxy, die ik niet voor de wereld had willen missen, note the sarcasme.

Daarna kregen we nog een tutor uur, de tutor van ons groepje was erop dat moment niet dus kregen we met meerdere mensen een gezamenlijk tutor uur geleid door meneer Vullings. Het fijne van dit uur was dat als we iets vroegen dat we dan wel antwoorden kregen waar we wat aan hadden. Dit was een verademing. De laatste vraag van die dag was wat meneer Vullings verdiende. Het was grappig om te zien hoe geïnteresseerd mensen opeens konden zijn als het over geld ging. Terugkijkend op de dag zie ik vooral veel vragen en wat minder antwoorden. Hopelijk gaat dit de volgende dagen wat beter.