grexitdrachmaendebt

[grexitdrachmaendebt]

Καταγγελία Βαξεβάνη για τα Ellinika Hoaxes: Τους βάφτισαν δημοσιογράφους στη Γραμματεία Τύπου - Documento

Καταγγελία Βαξεβάνη για τα Ellinika Hoaxes: Τους βάφτισαν δημοσιογράφους στη Γραμματεία Τύπου - Documento

Την ιστοσελίδα Ellinika Hoaxes καταγγέλλει με επιστολή του στις Ενώσεις Τύπου ο δημοσιογράφος και εκδότης του Documento, Κώστας Βαξεβάνης, ζητώντας τη διαγραφή τους από το Μητρώο Τύπου, αφού η Γραμματεία Τύπου τους έχει βαφτίσει δημοσιογράφους εδώ και καιρό, σε μία προσπάθεια να ελεγχθούν οι φωνές που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση.

Η επιστολή προς τη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Ενημέρωσης και τα ΔΣ των ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜΘ, ΠΟΕΣΥ έρχεται μετά τις μεθοδεύσεις της ιστοσελίδας με το Πανεπιστήμιο της Γάνδης και το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ.

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης:

Καταγγελία για τον ιστότοπο ellinika hoaxes

Τις τελευταίες ημέρες, ο ιστότοπος ellinika hoaxes απασχολεί και πάλι την επικαιρότητα, αναφορικά με το ρόλο που διαδραματίζει κατά καιρούς. Το συγκεκριμένο site , αποτελεί εργαλείο της πλατφόρμας Facebook, στο οποίο θεωρητικά έχει ανατεθεί ο ρόλος του fact checker, του ελέγχου ακρίβειας δηλαδή πραγμάτων που αναρτώνται στο συγκεκριμένο Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης. Ο έλεγχος αυτός γίνεται με κριτήρια Facebook και εμπορικής λειτουργίας και όχι κανόνων δημοσιογραφίας. Σε αρκετές χώρες, οι δημοσιογραφικές ενώσεις απαίτησαν ως fact checker να οριστούν ομάδες που εκπροσωπούν τα Μέσα Ενημέρωσης και τις δημοσιογραφικές ενώσεις προκειμένου να μπορούν να αποφαίνονται για δημοσιογραφικά θέματα και την εγκυρότητά τους. Στην Ελλάδα, το site που παίζει το ρόλο του fact checker, τα ellinika hoaxes δηλαδή, δημιουργήθηκε από ένα ναρκαλιευτή του Ελληνικού Στρατού (Θεόδωρο Δανιηλίδη), έναν σμηνία (Αθανάσιο Σιτίστα), κάποιον κατασκευαστή ιστοσελίδων (Ανδρόνικος Κουτρούμπελης), κάποιον άγνωστο κύριο με πολύ κοινό όνομα (Γιώργο Γεωργίου) και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Αλικάκο.

Το συγκεκριμένο site στο πρώτο διάστημα λειτουργίας του έκανε αναρτήσεις για το «αν είναι αλήθεια ότι μας ψεκάζουν» και περί εκρηκτικότητας των αερίων όταν κάποιος πέρδεται (ναι είναι πραγματικό και όχι αστείο).

Πολύ σύντομα όμως τα ellinika hoaxes χρηματοδοτήθηκαν με εκατομμύρια ευρ�� από το Facebook (το αναγράφουν οι ίδιοι στις πηγές χρηματοδότησης) και αυτοανακηρύχτηκαν σε ελεγκτές του δημοσιογραφικού έργου και στη συνέχεια σε λογοκριτές. Οι σμηνίες του Στρατού και ο ναρκαλιευτής άρχισαν να αποφαίνονται για την εγκυρότητα δημοσιευμάτων που μπορεί να αποτελούσαν προϊόν πολύμηνης έρευνας επαγγελματιών δημοσιογράφων και να χαρακτηρίζουν fake news ρεπορτάζ που προέκυπτε από πηγές υψηλού κύρους των οποίων την αλήθεια εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να ελέγξουν.

Μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, τα ellinika hoaxes χαρακτήρισαν ως fake news πληροφορίες και δημοσιεύματα (ανάμεσα σε αυτά και δικά μου), ότι στο σημείο του δυστυχήματος γίνεται μπάζωμα και τσιμέντωμα. Αυτό που σήμερα αποτελεί αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας (ποιος μπάζωσε και κατέστρεψε αποδεικτικά στοιχεία) το χαρακτήρισαν ψευδές.

Η στάση του συγκεκριμένου site δεν οφείλεται σε επιπολαιότητα ή μωροφιλοδοξία. Αποτελεί μεθοδευμένη λειτουργία η οποία είναι επικίνδυνη για τη δημοσιογραφία. Τα ellinika hoaxes έχουν τη δυνατότητα ως fact checker, χαρακτηρίζοντας ένα δημοσίευμα ως fake, να προκαλέσουν ποινές μη δημοσίευσης από το facebook, ενώ το κοινό ενημερώνεται ότι το δημοσίευμα είναι ψευδές και ο δημοσιογράφος διακινητής fake news. Δηλαδή δολοφονούν το προφίλ του δημοσιογράφου, λογοκρίνουν μη αρεστά δημοσιεύματα από το facebook και προκαλούν τεράστια ζημιά στη φήμη και του Μέσου και του ρεπόρτερ. Ακόμη κι αν κάποιος προσφύγει στο facebook για να αποκατασταθεί, αυτό γίνεται δύσκολα και μετά από καιρό. Στο μεσοδιάστημα, δε, οι πάντες ενημερώνονται για τα «ψέματα του δημοσιογράφου».

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι τα ellinika hoaxes παρεμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα με ζητούμενο όχι κάποια αλήθεια αλλά τη συσκότισή της και τη δημιουργία συγκεκριμένου αφηγήματος για το οποίο χρηματοδοτούνται αδρά. Όπως έλεγε ένας από τους ιδρυτές του Facebook, «όταν δεν διακρίνεις ποιο είναι το προϊόν σε όσα σου προσφέρονται, τότε το προϊόν είσαι εσύ». Το Facebook δεν είναι προαγωγός της δημοσιογραφίας ούτε ταυτίζεται με την αλήθεια, αλλά μια σκληρή επιχειρηματική δραστηριότητα με προϊόν τον χρήστη.

Τις προηγούμενες μέρες ζήσαμε τις μεθοδεύσεις των ellinika hoaxes με τον πιο αισχρό τρόπο. Εμφανίστηκαν να επικοινωνούν με το Πανεπιστήμιο της Γάνδης για να εκμαιεύσουν δήλωση κάποιου καθηγητή ότι είναι ��ευδές πως το πανεπιστήμιο έχει γνωματεύσει ότι η φωτιά στη σύγκρουση των τρένων προήλθε από υδρογονάνθρακες και ως εκ τούτου το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, του επίσημου κρατικού φορέα έρευνας είναι ανυπόστατο. Μόνο που ουδέποτε ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ είχε ισχυριστεί πως όσα γράφει στο πόρισμα σχετίζονται με το Πανεπιστήμιο της Γάνδης.

Η πονηρή και παραπειστική συμπεριφορά των ellinika hoaxes χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί μια επικοινωνιακή καταιγίδα και να προξενήσει σύγχυση στην κοινή γνώμη για το τι προκάλεσε την φονική πυρόσφαιρα στα Τέμπη. Τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και ο Άρειος Πάγος φαίνεται να έπεσαν θύματα (έπεσαν;) αυτής της παραπληροφόρησης.

Τα ellinika hoaxes, στα χρόνια λειτουργίας τους, συστηματικά δημοσιεύουν fake news. Σας θυμίζω μερικές μόνο περιπτώσεις από τις πολλές:

Τον Ιούνιο του 2016 χαρακτήρισαν ένα δημοσίευμα της δημοσιογραφικής ιστοσελίδας tribune.gr που αναφερόταν στον Βρετανό Τζάθαν Σμιθ ο οποίος έχει IQ145 και τασσόταν κατά του Brexit ως αναληθές γιατί ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο. Μετά την κατακραυγή στα Μέσα Ενημέρωσης, τα ellinika hoaxes αναγκάστηκαν αν ζητήσουν συγνώμη.

Τον Ιούνιο του 2018 χαρακτήρισαν ψευδή τα δημοσιεύματα (του Documento) ότι η Μακεδονική γλώσσα είχε αναγνωριστεί στην Ελλάδα το 1977. Αναγκάστηκαν πάλι να ζητήσουν συγνώμη.

Την ίδια περίοδο, χαρακτήρισαν fake δημοσίευμα που χαρακτήριζε το αμαρτωλό φυτοφάρμακο RoundUP της Μονσάντο ως καρκινογόνο, παρότι υπάρχει στον κατάλογο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ως τέτοιο. Λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε στις ΗΠΑ ότι η Μονσάντο ξόδεψε εκατομμύρια ευρώ για να αντιμετωπίσει δημοσιεύματα που αναφέρονταν στο RoundUP, πληρώνοντας διατεταγμένους κονδυλοφόρους σε όλο τον κόσμο.

Τον Ιούνιο του 2020 τα ellinika hoaxes χαρακτήρισαν fake τα ρεπορτάζ που μίλαγαν για κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων και της μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καλύπτοντας έτσι την υπουργό Παιδείας. Όσοι καταγγέλθηκαν για fake news από τα ellinika hoaxes έκαναν δημοσιεύματα και ζήτησαν την παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ για προστασία της δημοσιογραφίας. Αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν.

Τον Δεκέμβριο του 2021 χαρακτήρισαν fake δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών, το οποίο υπέγραφε ο διεθνώς καταξιωμένος καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, που ορθώς ανέφερε ότι η Ελλάδα κατατάσσεται πρώτη στους θανάτους από κορονοϊό ανάμεσα στις χώρες του Δυτικού κόσμου.

Έχουν αποκαλέσει fake ακόμη και άρθρο γνώμης που υπέγραφα, επειδή έκριν�� τη χλιαρή τοποθέτηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο ρόλος και η επικινδυνότητα του καλοπληρωμένου site είναι εμφανή μέσα από πολλά ακόμη περι��τατικά. Υπάρχει όμως μια αθέατη πλευρά. Όσοι απαρτίζουν το site δεν είναι δημοσιογράφοι. Είναι παράλογο λοιπόν και ανήθικο να κρίνουν δημοσιεύματα έμπειρων δημοσιογράφων. Αυτό φαίνεται πως επιχείρησαν να το «λύσουν» κάποια στελέχη της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, τα οποία διαπράττοντας το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος (τουλάχιστον) έχουν εγγράψει τα ellinika hoaxes στο μητρώo της Γραμματείας ως ενημερωτικό site. Στη συνέχεια οι διάφοροι ναρκαλιευτές και λοχίες του συγκεκριμένου site, επειδή η έδρα του είναι στη Θεσσαλονίκη, κάνουν αίτηση και γίνονται μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης και αποκτούν, ενώ δεν έχουν δικαίωμα, τη δημοσιογραφική ιδιότητα και ταυτότητα. Ταυτόχρονα φυσικά απολαμβάνουν όλα τα ασφαλιστικά και επαγγελματικά ευεργετήματα, για τα οποία πάλεψαν και παλεύουν επί δεκαετίες επαγγελματίες δημοσιογράφοι.

Πληροφοριακά σας αναφέρω ότι η επιχείρησή μου, όπως και κάθε επιχείρηση Τύπου, καταβάλει το 2% του τζίρου της υπέρ της σωτηρίας του ΕΔΟΕΑΠ, στον οποίο τελικώς ασφαλίζονται πρόσωπα που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με τη δημοσιογραφία, αλλά την πριονίζουν κιόλας. Επίσης πληροφοριακά, ο ιδρυτής των ellinika hoaxes και απόστρατος ναρκαλιευτής του Στρατού, Θοδωρής Δανιηλίδης, δηλώνει επισήμως Μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΔΗΠΗΤ).

Η διαδικασία αυτή αποτελεί προσβολή για τη δημοσιογραφία και αναμφίβολα βαρύνει με ποινικές ευθύνες όσους στη Γενική Γραμματεία και αλλού φρόντισαν να την εφαρμόσουν. Τα ellinika hoaxes, για να αποφύγουν την κατηγορία ότι δεν μπορούν να κρίνουν δημοσιογράφους, κατασκευάζουν ψευτοδημοσιογράφους με τη συμμετοχή της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης.

Με την επιστολή καταγγελία που σας κάνω, ζητώ άμεσα να διαγραφεί από το Μητρώο Έντυπου και Ηλεκτρονικού Τύπου το συγκεκριμένο site, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τη δημοσιογραφία και αποτελεί βραχίονα επιχειρηματικής και άλλης δραστηριότητας της πλατφόρμας Facebook. Ζητώ επίσης από τα συλλογικά δημοσιογραφικά όργανα να αφαιρέσουν από όλα τα πρόσωπα που προέρχονται από αυτό το site τον τίτλο του επαγγελματία δημοσιογράφου και μέλους των Ενώσεων.

Σας ευχαριστώ

Κώστας Βαξεβάνης

Κώστας Βαξεβάνης βιβλίο

Εκδότης – διευθυντής εφημερίδας Documento

Διαβάστε επίσης:

[grexitdrachmaendebt]

Π.Ρουμελιώτης: «Οι Γ.Παπανδρέου & Γ.Παπακωνσταντίνου έβαλαν την χώρα στα Μνημόνια για να εκδικηθούν τους Έλληνες» – Pronews.gr

Π.Ρουμελιώτης: «Οι Γ.Παπανδρέου & Γ.Παπακωνσταντίνου έβαλαν την χώρα στα Μνημόνια για να εκδικηθούν τους Έλληνες»

«Είχαν δύο λύσεις για να αποφύγει η Ελλάδα την καταστροφή που τελικώς επέλεξαν την καταστροφή» λέει ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και τότε εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΥ

23.07.2025 | 23:00

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις του πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας, επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου και αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτη Ρουμελιώτη για το πώς ο Γ.Α.Παπανδρέου ως πρωθυπουργός και ο Γ.Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών έβαλαν την Ελλάδα στα εθνοκτόνα Μνημόνια ενώ «υπήρχαν άλλες λύσεις» όπως καταγγέλλει.

Σε συνέντευξή του αποκαλύπτει λοιπόν ότι «υπήρχαν άλλοι δύο δρόμοι πλην του Μνημονίου για την Ελλάδα τους οποίους η κυβέρνηση ΓΑΠ απέρριψε για να εκδικηθεί την κυβέρνηση Καραμανλή και ταυτόχρονα την χώρα»!

Ο Π.Ρουμελιώτης επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα όσα το pronews.gr υποστήριζε για τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει  η χώρα και ότι η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου την οδήγησε στην καταστροφή με την υπογραφή του πρώτου εθνοκτόνου Μνημονίου.

Με λίγα λόγια αυτό που λέει ο παλαιός υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (επί κυβερνήσεως πατρός Παπανδρέου) είναι ότι ο Γ.Παπανδρέου ήθελε να τιμωρήσει την χώρα, προφανώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν τον ψήφιζε τόσα χρόνια, δεν αποδέχονταν το… πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα και τον αποκαλούσε με το υποκοριστικό «Γιωργάκης» (Το Γεώργιος «ξεφύτρωσε» όταν έγινε πρωθυπουργός).

Αποδέχονταν, δηλαδή, την ιδεολογία του Καλβίνου, του Προτεστάντη που πίστευε στην λύτρωση και στην σωτηρία, διά της… τιμωρίας!

Μία λογική την οποία αποδέχονταν και ο τότε Γερμανός ΥΠΟΙΚ και μακαρίτης, Β.Σόιμπλε.

Ο Γ.Παπανδρέου (κατά παραδοχή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ) αποδείχθηκε μνησίκακος κατά των Ελλήνων καθώς του είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικά.

Έπρεπε λοιπόν να «σαπίζει» στην φυλάγει μαζί με τον Παπακωνσταντίνου (ειδικά ο συγκεκριμένος) γιατί υπέγραψαν την παράδοση της χώρας και ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν άλλες λύσεις (και μάλιστα ίσως και περισσότερε από δύο).

Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική τους καθώς υπεγράφησαν και δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο από άλλες δύο κυβερνήσεις, του Λουκά Παπαδήμου (με στήριξη Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου) και του Α.Τσίπρα.

Γι αυτό άλλωστε είχαν μπλοκαριστεί το 2015 οι προσπάθειες της Ρωσίας να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να βγει από την ευρωζώνη.

Για τον Α.Τσίπρα είναι γνωστό ότι με το τρίτο Μνημόνιο παρέδωσε την χώρα στους δανειστές μέχρι το 2115!

Είναι μία τραγούδια και όσο και αν γνωρίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή που βιώνει η χώρα οφείλεται στους προηγούμενους.

Αυτές οι 3 κυβερνήσεις είναι χειρότερες και από τις 3 κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, Λογοθετόπουλου καθώς τότε υπήρχε ξένος Στράτος μέσα στη χώρα.

Είχαν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα είχε χάσει τον πόλεμο και μόνο δεινά μπορούσαν να ακολουθήσουν και να συμβούν.

Στην περίπτωση όμως της κυβέρνησης ΓΑΠ, έχουμε απλώς «αυτοπυροβολισμό» της χώρας.

Ειδικότερα ο Π.Ρουμελιώτης είπε για τις δύο λύσεις που είχαν προταθεί:

«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».

Σημειώνεται ότι με την «λύση» που επέλεξε κυβέρνηση Παπανδρέου και που οδήγησε συνολικά στην υπογραφή τριών Μνημονίων το χρέος της χώρας ξεπέρασε το 180% και στα χρόνια της πανδημίας έφτασε και το 210%!

Με την λύση Ρουμελιώτη η χώρα θα είχε χρέος μόλις 90% δηλαδή μικρότερο και από το 120% περίπου που είχε φτάσει στα τέλη του 2009!

Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:

«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.

Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».

Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.

Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε:

Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;

Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π.Ρουμελιώτης δεν τους καταλογίζει άγνοια καθώς τους είχε ενημερώσει.

Από την στιγμή που γνώριζαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τα όσα έπραξαν.

«Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.

Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.

Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.

Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.

Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ, να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.

Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τότε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δυστυχώς πέραν αυτού υπάρχει και μία άλλη μερίδα του ελληνικού λαού η οποία πίστευε αυτά τα παρανοϊκά αφηγήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για λόγους ιδεοληψίας.

Η ιδεοληψία είναι το χειρότερο πράγμα γιατί καθιστά ανόητους ακόμα και ανθρώπους που αποδεδειγμένα «κόβει» το μυαλό τους.

Φυσικά μαζί με αυτές τις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα πρέπει να λογοδοτήσει και μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ για την στήριξη που πρόσφεραν για να επιβληθεί αυτό το αφήγημα.

Μα σημειώσουμε ότι εξαιτίας του δεύτερου Μνημονίου η χώρα δεν μπορεί ούτε να ενταχθεί στον ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό μηχανισμό για την Άμυνας, SAFE χωρίς την έγκριση των δανειστών!

Τι είναι ο SAFE (Security Action for Europe); Πρόκειται για ένα νέο χρηματοδοτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εγκρίθηκε από τα κράτη  μέλη της Ένωσης το Μάιο του 2025.

Στόχος του είναι να στηρίξει τις αμυντικές επενδύσεις με 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, τα οποία θα αντληθούν από τις κεφαλαιαγορές και θα κατανεμηθούν στα κράτη-μέλη με βάση εθνικά σχέδια.

Όπως αναφέρθηκε το πρόγραμμα αφορά δάνεια 150 δισ. ευρώ, με πολύ χαμηλό επιτόκιο κάποιοι λένε για 1,5% κάποιοι για ακόμη χαμηλότερο και τα οποία θα δοθούν στα κράτη μέλη για την ενίσχυση των αμυντικών τους βιομηχανιών.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Πολύ απλά γιατί η Ελλάδα (*η Ελλάδα ειδικά) για να δανειστεί το οποιοδήποτε ποσό από τις αγορές θέλει την έγκριση πρώτα των δανειστών!

Έτσι δεν μπορεί να καταστρώσει η ίδια «εθνικό σχέδιο» για να πάρει δάνειο από τον SAFE καθώς αυτό δεν έχει ακόμη την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας!

Δεν παίζει καμία σημασία που το SAFE είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Επειδή κινείται πάνω απο τον εθνικό προϋπολογισμό που έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Έτσι η κυβέρνηση αναζητά μεν τον δημοσιονομικό χώρο, αλλά αναζητά παράλληλα και μια εξαίρεση που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στον SAFE.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την Τουρκία η οποία και στην ΕΕ δεν είναι αλλά και ζεστό χρήμα θα πάρει για την αμυντική της βιομηχανία από τον SAFE, ενώ εμείς πρέπει να ζητήσουμε άδεια!

[grexitdrachmaendebt]

Αποκάλυψη - Βόμβα: Τουρκική κατασκοπία κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με.. ευρωπαϊκά κονδύλια! Παρέμβαση από τον ευρωβουλευτή Φαραντούρη μετά τα σοκαριστικά δημοσιεύματα - KontraNews

Αποκάλυψη - Βόμβα: Τουρκική κατασκοπία κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με.. ευρωπαϊκά κονδύλια! Παρέμβαση από τον ευρωβουλευτή Φαραντούρη μετά τα σοκαριστικά δημοσιεύματα

Αποκάλυψη – Βόμβα: Τουρκική κατασκοπία κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με.. ευρωπαϊκά κονδύλια! Παρέμβαση από τον ευρωβουλευτή Φαραντούρη μετά τα σοκαριστικά δημοσιεύματα

Παρέμβαση Φαραντούρη για κατασκοπευτική δράση Τουρκίας με ευρωπαϊκά κονδύλια

04/07/2025 - 16:13

Ζητάει να ελεγχθεί εάν τα κονδύλια που έχουν χορηγηθεί στη Τουρκία έχουν χρησιμοποιηθεί εναντίον της ΕΕ.

Γραπτή ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέθεσε ο ευρωβουλευτής και μέλος των Επιτροπών Προϋπολογισμού και Ασφάλειας & Άμυνας για τη δράση της Τουρκίας που έρχεται στη δημοσιότητα μετά από αποκαλύψεις του διεθνούς τύπου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με αξιόπιστες και τεκμηριωμένες διεθνείς αναφορές (Nordic Monitor κλπ.) αποκαλύπτεται ότι μεγάλο μέρος των κονδυλίων που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διαθέσει στην Τουρκία, στο πλαίσιο της προ-ενταξιακής διαδικασίας (IPA) έχουν διοχετευθεί από την κυβέρνηση του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη χρηματοδότηση κατασκοπευτικών επιχειρήσεων σε όλη την Ευρώπη.

Τα Tουρκικά Υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών φέρεται να χρησιμοποίησαν εκατομμύρια ευρώ για τη συλλογή πληροφοριών εναντίον κρατών-μελών.

Το θέμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο αφού η Τουρκία εξελίσσεται σε σημαντικό παραγωγό βιομετρικών διαβατηρίων και ήδη εκτυπώνει για λογαριασμό της Ουγγαρίας και της Γαλλίας ενώ χθες ανακοινώθηκε σχετική συνεργασία και με το νέα καθεστώς Αλ Τζολάνι της Συρίας.

Με βάση τα παραπάνω, ο Έλληνας Ευρωβουλευτής ρωτά την Επιτροπή τι μέτρα σκοπεύει να λάβει και ζητά την παρέμβασή της για έλεγχο όλων των κονδυλίων που έχει λάβει η Τουρκία στο πλαίσιο της προενταξιακής διαδικασία.

Ζητά επίσης επιστροφή όσων κονδυλίων δεν χρησιμοποιήθηκαν για τους σκοπούς για τους οποίους της χορηγήθηκαν.

Τέλος, επίσης μέτρα για την προστασία των βιομετρικών δεδομένων των Ευρωπαίων πολιτών από τρίτες χώρες, όπως η Τουρκία η οποία εμπλέκεται στη συλλογή και επεξεργασία τέτοιων ευαίσθητων δεδομένων.

Σε δηλώσεις του απ’ τις Βρυξέλλες, ο Νικόλας Φαραντούρης ανέφερε ότι «ο αυστηρός έλεγχος χρήσης των ευρωπαϊκών κονδυλίων επιβάλλεται, αλλά δεν μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά στα κράτη μέλη της ΕΕ. Αφορά και όσες τρίτες χώρες, οργανισμούς ή φορείς λαμβάνουν ευρωπαϊκή χρηματοδότηση ή ενίσχυση οποιασδήποτε μορφής. Πολύ περισσότερο όταν υπεισέρχονται ζητήματα ασφάλειας. Ως μέλος των επιτροπών προϋπολογισμού και ασφάλειας και άμυνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καταθέτω ερώτηση για το ζήτημα και ζητώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη μέγιστη αυστηρότητα στη διαχείριση του θέματος».

[grexitdrachmaendebt]

Ν. Φαραντούρης: Ερωτηματικά από τον εξωδικαστικό συμβιβασμό Gazprom - ΔΕΠΑ - KontraNews

Ν..Φαραντούρης: Ερωτηματικά από τον εξωδικαστικό συμβιβασμό Gazprom – ΔΕΠΑ

08/07/2025 - 14:00

Ερωτηματικά εγείρει σύμφωνα με τον Ευρωβουλευτή Νικόλα Φαραντούρη ο «αμφιλεγόμενος συμβιβασμός Gazprom-ΔΕΠΑ για ζημία της εταιρίας και της χώρας», όπως αναφέρει σε δηλώσεις του απ’ το Στρασβούργο.

Όπως επισημαίνει ο Έλληνας ευρωβουλευτής και καθηγητής του Δικαίου της Ενέργειας:

«Το 2022 ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΠΑ Κ. Ξιφαράς αποφάσισε μονομερώς να διακόψει την προμήθεια φυσικού αερίου από την Gazprom (μέσω του αγωγού Turkstream απ’ την Μαύρη Θάλασσα) χωρίς να υπάρχει κάποια νομική υποχρέωση βάσει του Διεθνούς ή Ευρωπαϊκού δικαίου ή κυρώσεις που να επέβαλαν αυτή τη μονομερή ενέργεια.

Πράγματι άλλες Ευρωπαϊκές (και Ελληνικές) εταιρείες συνέχισαν να προμηθεύονται φυσικό αέριο απ’ την Gazprom και τον αγωγό Turkstream αφού δεν υπήρχε καμία υποχρέωση/κύρωση/περιορισμός προς τούτο.

Η διοίκηση της ΔΕΠΑ μέσω «κύκλων» και ακριβοπληρωμένης διαφήμισης διέρρεε όλο αυτό το διάστημα ότι το έκανε αυτό επειδή:

α) το αέριο της Gazprom ήταν ακριβότερο,

β) υπήρχε διαφωνία ως προς την τιμή, γ) θα προσέφευγε έτσι κι αλλιώς στα διεθνή δικαστήρια με εξασφαλισμένη θετική έκβαση («στο τσεπάκι»).

Οπότε ουδέν μεμπτόν ή ανησυχητικό, έλεγε.

Σήμερα ενημερωνόμαστε ότι η ΔΕΠΑ κατέληξε σε συμβιβασμό με τη Gazprom:

α) λίγο πριν την απόφαση του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου πού ήταν «βέβαιη ότι θα την δικαίωνε»…

β) ώστε να συνεχιστεί η παροχή «του φθηνότερου ρωσικού αερίου σε σχέση με το ακριβότερο LNG» (!!!),

γ) μέχρι το 2026 (και μετά βλέπουμε)».

Σύμφωνα με τον κ. Φαραντούρη, «εδώ προκύπτουν εύλογα ερωτηματικά προς τον Διευθύνοντα Σύμβουλο για τους χειρισμούς ως προς τα συμφέροντα της ΔΕΠΑ:

1. Αφού τελικά επιβεβαιώνετε ότι «το αέριο της Gazprom είναι φθηνότερο απ’ το υγροποιημένο LNG», γιατί σταματήσατε το 2022 μονομερώς την προμήθεια;

2. Αφού είχατε «σίγουρη τη δικαστική δικαίωση της ΔΕΠΑ» γιατί συμβιβαστήκατε πριν την δικαστική απόφαση (που θα σας δικαίωνε όπως λέτε και θα κάλυπτε δικαστικά τους αμφιλεγόμενους χειρισμούς σας);

3. Σε ποια τιμή συμφωνήσατε με τους Ρώσσους της Gazprom να τιμολογείται στο εξής το αέριο;

Αν συμφωνήσατε, όπως φημολογείται, σε ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΤΙΜΗ απ’ αυτή που αγόραζε το αέριο η ΔΕΠΑ πριν τους χειρισμούς σας, τότε έχετε ΖΗΜΙΩΣΕΙ την εταιρεία, τους καταναλωτές, τη χώρα και την εθνική οικονομία», καταλήγει ο Ευρωβουλευτής.

Ο κ. Νικόλας Φαραντούρης διετέλεσε μέλος ΔΣ, νομικός σύμβουλος και Πρόεδρος (υπηρεσιακός) της ΔΕΠΑ μεταξύ 2009 -2019 και Πρόεδρος της νομικής επιτροπής της EUROGAS (2016-2019), της ένωσης 45 ενεργειακών εταιρειών στις Βρυξέλλες.

Το 2019 η ΔΕΠΑ κέρδισε στα διεθνή διαιτητικά δικαστήρια τη δικαστική διαμάχη με την Τουρκική εταιρεία φυσικού αερίου BOTAS ύψους €250 εκ. μειώνοντας τις τιμές φυσικού αερίου προέλευσης Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα.

[grexitdrachmaendebt]

Toυρκία και Λιβύη υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας για έρευνες σε 4 θαλάσσιες περιοχές | Flash

Toυρκία και Λιβύη υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας για έρευνες σε 4 θαλάσσιες περιοχές | Flash

Τα Τουρκικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για υπεράσπιση της Γαλάζιας Πατρίδας και δράση κατά της Ελλάδας.

25.06.2025 17:13

Η Λιβύη υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την Τουρκική TPAO για έρευνες (και σεισμικές εργασίες) σε τέσσερα (4) ΤΕΡΑΣΤΙΑ θαλάσσια οικόπεδα.

Ειδικότερα, η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου της Λιβύης ανακοίνωσε ότι υπέγραψε μνημόνιο με την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου (TPAO) για τη διεξαγωγή γεωλογικών και γεωφυσικών μελετών σε τέσσερις (4) ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ θαλάσσιες περιοχές.

Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, η συμφωνία τίθεται σε εφαρμογή μετά από συνομιλίες μεταξύ των 2 μερών στην Κωνσταντινούπολη.

Σύμφωνα με τη δήλωση της Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου της Λιβύης, σχεδιάζεται να διεξαχθεί δισδιάστατη σεισμική έρευνα στο πλαίσιο του έργου που θα εκτελέσει η TPAO.

H Τουρκική εφημερίδα Turkiye χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη εξέλιξη ως «Νέα κίνηση στη Γαλάζια Πατρίδα!

Τουρκία και Λιβύη αναλαμβάνουν δράση κατά της Ελλάδας!».

Σύμφωνα με την Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου (NOC), το πρωί της Πέμπτης (25/6) υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας με την Tουρκική Eταιρεία Pετρελαίου, στην Κωνσταντινούπολη. Η NOC εκπροσωπήθηκε από τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου της, Eng. Masoud Suleman και η TPAO εκπροσωπήθηκε από τον γενικό διευθυντή, Ahmet Turkoglu.

Στο πλαίσιο αυτού του μνημονίου, η Turkish Petroleum θα διεξάγει γεωλογική και γεωφυσική μελέτη τεσσάρων ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ υπεράκτιων περιοχών.

Οι συζητήσεις περιλάμβαναν επίσης τη διεξαγωγή δισδιάστατης σεισμικής έρευνας (μήκους 10.000 χλμ.) και την επεξεργασία των δεδομένων που θα προκύψουν εντός μέγιστης περιόδου (9) εννέα μηνών, ανέφερε σε ανακοίνωσή της η κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της Λιβύης.

Διάβασε σχετικά

[grexitdrachmaendebt]

Τα ντοκουμέντα της απόφασης για τη Μονή Σινά - ΤΟ ΒΗΜΑ

Τα ντοκουμέντα της απόφασης για τη Μονή Σινά - ΤΟ ΒΗΜΑ

Το δικαστικό έγγραφο του Εφετείου της Ισμαηλίας που έκρινε ότι σύμφωνα με το Aιγυπτιακό δίκαιο δεν αποκτάται κυριότητα μέσω πληρεξουσίου και ότι η απόκτηση με χρησικτησία αφορά μόνο ιδιωτικές ιδιοκτησίες - Τα δεδομένα που δύσκολα θα αγνοηθούν κατά την επιθυμητή πολιτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

16.06.2025. 07:30

Ολόκληρη η απόφαση του Εφετείου της Ισμαηλίας, την οποία διάβασε «Το Βήμα» και παρουσιάζει τα βασικά σημεία της, προκαλεί προβληματισμό για το αν μπορεί να ανατραπεί με πολιτική συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου.

Η απόφαση εκδόθηκε «στο όνομα του Αλλάχ, του πιο Ευσπλαχνικού και του πιο Ελεήμονος» και παρατίθενται οι ακόλουθοι στίχοι από το κεφάλαιο του Κορανίου που αφηγείται την ιστορία του Μωυσή. «Κύριέ μου, άνοιξε το στήθος μου, λύσε τον κόμπο της γλώσσας μου και τελειοποίησε την έκφρασή μου».

Επίσης, επισημαίνεται ότι η διαφορά αφορά την περιοχή του Τορ Σινά, όπου ο Αλλάχ φανερώθηκε στον προφήτη Μωυσή και αυτός έλαβε τις δώδεκα (12) πλάκες και χτύπησε το έδαφος με το ραβδί του και ανέβλυσαν δώδεκα (12) πηγές, από τις οποίες ήπιαν όλοι οι άνθρωποι. 

«Η Αίγυπτος πάντα προστάτευε αυτούς τους ευλογημένους τόπους».

Στο προοίμιό της η απόφαση του Εφετείου αναγνωρίζει ότι η Μονή είναι η μόνη στον κόσμο που διατηρεί την αρχιτεκτονική της υπόσταση και τη θρησκευτική και αρχαιολογική της αξία από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Τη χαρακτηρίζει «μάρτυρα της υπερηφάνειας της Αιγύπτου, η οποία μαζί με τον μεγάλο λαό της τη διατήρησε, παρά τις επιδρομές των Σταυροφόρων και των Τατάρων, τη Γαλλική, Αγγλική και Ισραηλινή κατοχή, χωρίς να προκληθεί βλάβη σε αυτήν».

Επισημαίνει ότι η τέλεση των θρησκευτικών λειτουργιών στη Μονή δεν σταμάτησε ποτέ και ότι η Αίγυπτος έχει σεβαστεί τη μοναδικότητά της στο όνομα της ελευθερίας της πίστης, καθώς δεν επέβαλε συγκεκριμένο δόγμα στους χριστιανούς, όπως έκαναν άλλες χώρες.

Σε ένδειξη αναγνώρισης της θρησκευτικής σημασίας της Μονής Αγίας Αικατερίνης, η τοποθέτηση του Μητροπολίτη της εγκρίθηκε από την ανώτατη αρχή του κράτους και από τον ΠτΔ.

Η Μονή θεωρήθηκε αρχαίο μνημείο και το Ανώτατο Συμβούλιο Αρχαιοτήτων χαρακτήρισε τον χώρο ως φυσικό καταφύγιο.

Η πρωτόδικη απόφαση

Η 1η αγωγή κατατέθηκε το 2015 και η απόφαση εξεδόθη τον Μάιο του 2022, από το Πρωτοδικείο του Νότιου Σινά.

Σε αυτό προσέφυγαν ο κυβερνήτης του Νότιου Σινά και ο εκπρόσωπος της Τοπικής Αρχής Αγίας Αικατερίνης κατά του Αρχιεπισκόπου Σινά Δαμιανού, ζητώντας να αποβληθεί η Μονή από 29 ακίνητα, τα οποία καταγράφονταν στο δικόγραφο και να καταβληθεί αποζημίωση εφόσον τα κτίσματα αυτά διατηρηθούν και δεν κατεδαφιστούν.

Το αίτημα αυτό βασίστηκε στον ισχυρισμό ότι η Τοπική Αρχή Αγίας Αικατερίνης έχει κυριότητα στα είκοσι εννέα (29) ακίνητα και ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός προέβη σε κατάληψη και αυθαίρετη χρήση τους.

Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι τα ακίνητα που αποτέλεσαν αντικείμενο της διαφοράς ανήκουν στην Τοπική Αρχή Αγίας Αικατερίνης, σύμφωνα με τον νομίμως καταρτισθέντα και εγκεκριμένο κτηματολογικό χάρτη, στον οποίο και έχουν καταχωρηθεί.

Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε επίσης ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός όχι μόνο κατέλαβε αυθαιρέτως τα ακίνητα, αλλά ανέγειρε σε αυτά κτίρια και άλλες κατασκευές, χωρίς τη συναίνεση του κυρίου, κάτι που προσβάλλει το εμπράγματο δικαίωμα της Τοπικής Αρχής Αγίας Αικατερίνης επί των ακινήτων. Αποφασίστηκε, εξάλλου, ότι η κατασκευή κτισμάτων θεμελιώνει δικαίωμα των εναγόντων να ζητήσουν αποζημίωση, με καταβολή τόκων υπερημερίας, εξαιτίας της στέρησης χρήσης των εκτάσεων αυτών από την αρμόδια Τοπική Αρχή για μεγάλο χρονικό διάστημα, γεγονός που της προκάλεσε σημαντική υλική ζημία.

Μέχρι να εκδοθεί η απόφαση, το δικαστήριο όρισε πραγματογνώμονα για να εξετάσει τα ακίνητα, ο οποίος δεν μπόρεσε να επιθεωρήσει 19 από αυτά λόγω δύσκολης πρόσβασης.

Ο πραγματογνώμονας αποφάνθηκε ότι πέντε ανήκουν στην αρμοδιότητα του υπουργείου Αρχαιοτήτων, ενώ δήλωσε ότι δεν κατάφερε να προσδιορίσει την ημερομηνία έναρξης της κατοχής των ακινήτων.

Μετά από αυτά έγινε αποδεκτή η έκθεση του πραγματογνώμονα ότι τα είκοσι εννέα (29) οικόπεδα είναι εν μέρει δημόσια περιουσία της Διοίκησης Νοτίου Σινά και εν μέρει υπάγονται στην αρμοδιότητα των υπουργείων Αρχαιοτήτων και Περιβάλλοντος, καθώς η Μονή δεν επέδειξε νόμιμο τίτλο ιδιοκτησίας, άρα καταπάτησε τα ακίνητα.

Η έφεση το 2022

Στην απόφαση αυτή άσκησε έφεση ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός το 2022, με το επιχείρημα μεταξύ άλλων ότι η Μονή κατέχει τα ακίνητα από τον 5ο και τον 6ο αιώνα, συνεχώς, χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα, γεγονός που του δίνει το δικαίωμα κυριότητας, επειδή πρόκειται για θρησκευτικά ιερά, μοναστήρια και εκκλησίες. Το 2023 το δικαστήριο διέταξε νέα πραγματογνωμοσύνη από ειδικά διορισμένη επιτροπή.

Η επιτροπή αυτή διαπίστωσε ότι: Οι αμφισβητούμενες εκτάσεις βρίσκονται στην πόλη της Αγίας Αικατερίνης. Μετά από επιθεώρηση όλων των αγροτεμαχίων βρέθηκαν 31 που δεν χρησιμοποιούνταν και 40 γεωργικής χρήσης, σύνολο 71 ακίνητα, τα οποία ανήκουν στο κράτος.

Οτι το 2004 υπογράφηκαν 21 προκαταρκτικά συμβόλαια πώλησης από τον προϊστάμενο της τοπικής αρχής της πόλης της Αγίας Αικατερίνης για αγροτεμάχια εντός της έκτασης της αγωγής.

Το 2007 η Μονή υπέβαλε αίτημα για τη νομιμοποίηση της κατοχής των εκτάσεών της που βρίσκονταν σε εκκρεμότητα, αλλά στο δικαστήριο δεν υπέβαλε κανένα έγγραφο που να αποδεικνύει την επίσημη μεταβίβαση κυριότητας των αμφισβητούμενων εκτάσεων σε αυτήν.

Η απόφαση του Εφετείου

Από τα πρακτικά της δίκης προκύπτει ότι ο κυβερνήτης Νοτίου Σινά ζήτησε αναβολή για φιλικό διακανονισμό και η δίκη αναβλήθηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2025. Αιφνιδιαστικά, και ενώ είχε μεσολαβήσει η επίσκεψη Σίσι στη Αθήνα, το εφετείο της Ισμαηλίας εξέδωσε την απόφασή του.

Με αυτήν έκρινε ότι σύμφωνα με το Αιγυπτιακό δίκαιο δεν αποκτάται κυριότητα μέσω πληρεξουσίου και ότι η απόκτηση με χρησικτησία αφορά μόνο  ιδιωτικές ιδιοκτησίες και όχι δημόσια κτήματα. Επικαλείται μάλιστα το άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με τον Νόμο 147 του 1957, που ορίζει ότι τα δημόσια κτήματα δεν χάνουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους, αν δεν υπάρχει νόμιμη απόφαση ή νόμος για τη λήξη της διάθεσης, και η λήξη πρέπει να είναι σαφής και αδιαμφισβήτητη.

Επίσης αναφέρει ότι η αγωγή για εκδίωξη αποσκοπεί στην προστασία του δικαιώματος του αιτούντος να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται την περιουσία και στη δήλωση της επιθυμίας του να την ανακτήσει από το πρόσωπο που έχει τοποθετήσει το χέρι του πάνω σε αυτήν αδίκως. 

Η απλή παρέλευση του χρόνου κατοχής των ακινήτων από τον καταπατητή δεν αρκεί για να αφαιρέσει την πραγματική κατοχή, αρκεί ο κάτοχος να προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία για το γεγονός της καταπάτησης.

Το βάρος της απόδειξης μετατίθεται στον καταπατητή, για να αποδείξει ότι έχει νόμιμο λόγο να διεκδικεί τα συγκεκριμένα ακίνητα.

Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε στον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό την ιδιότητα του νομικά δικαιούχου για να ασκήσει αγωγή για τα ακίνητα και απέρριψε το αίτημά του για την απόκτηση κυριότητας επί αμφισβητούμενης γης με χρησικτησία.

Επίσης απέρριψε τον ισχυρισμό του ότι οι ενάγοντες στερούνται εννόμου συμφέροντος, αλλά και την αγωγή του για θρησκευτικές εγκαταστάσεις και μνημεία, όπως η Εκκλησία του Προφήτη Ααρών, η Μονή Αγίας Αικατερίνης και η περίβολός της, η Εκκλησία Μοναστηριού Μποστάν, η Εκκλησία Αγίου Θεοδώρου, η Εκκλησία Αγίου Στυλιανού και παρακείμενες μοναχικές κατοικίες, η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, δωμάτια στο Ορος Σινά (Γεωγραφική Θέση 1 και 2), οι εκκλησίες Αγίου Ιωάννη, Αγίου Γρηγορίου, Αγίου Παντελεήμονα, Αγίας Αννας, Αγίας Οικονομίας, του Λίθου του Μωυσή, κ.ά. Ορίστηκε επίσης αποβολή από τα υπόλοιπα ακίνητα που περιλαμβάνουν γεωργικές εκτάσεις και κτιριακές υποδομές.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια απόφαση του Εφετείου της Ισμαηλίας, η οποία δημιουργεί δεδομένα που δύσκολα θα αγνοηθούν κατά την επιθυμητή πολιτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

[grexitdrachmaendebt]

Η διαγραφή του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ και το τέλος του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ

Η διαγραφή του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ και το τέλος του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ

Μία ημέρα σαν σήμερα, στις 16 Ιουνίου 1945, το ΚΚΕ διέγραψε τον Άρη Βελουχιώτη. Είναι η ίδια ημέρα που ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ έβαλε τέλος στη ζωή του.

Στις 22 Οκτωβρίου 1944, ο πρωτοκεπατάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, εκφώνησε έναν ιστορικό λόγο στη Λαμία, λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση της γενέθλιας πόλης του. Εκεί, προς το τέλος του λόγου λέει:

«Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα. Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. [...]

» Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή. Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό. Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό».

Δυο ημερομηνίες. Τρία σημαντικά γεγονότα. Ένα πρόσωπο. Η πορεία του πρωτοκαπετάνιου του Ε.Λ.Α.Σ., Άρη Βελουχιώτη, από τη συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι και την αυτοκτονία στα Τζουμέρκα, είναι μια πορεία προς τον πολιτικό και φυσικό θάνατο.

Η πρώτη είναι 12 Φεβρουαρίου 1945. Η δεύτερη είναι μία ημέρα σαν σήμερα, η 16η Ιουνίου 1945. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ημερομηνίες μεσολαβούν περίπου 4 μήνες.

Σε αυτή την περίοδο ο Άρης Βελουχιώτης, πήρε τις δικές του αποφάσεις, δεν παραδόθηκε ποτέ, βρέθηκε κυνηγημένος από φίλους και εχθρούς και στο τέλος αυτοκτόνησε.

Είχε, όμως, κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει με εκείνον τον λόγο του στη Λαμία. Πως αν δε γινόταν ομαλά η μετάβαση στη μεταπολεμική πραγματικότητα, θα έβγαινε ξανά στο βουνό...

Από τη Βάρκιζα ως τη διαγραφή

Ουσιαστικά η πορεία του Άρη προς τον θάνατο ξεκινά με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ο ίδιος αρνείται να την ακολουθήσει. Αρνείται να πιστέψει πως θα παραδώσουν τα όπλα έτσι απλά. Και δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα.

Επιχείρησε να ανασυγκροτήσει το ΕΑΜ και να φτιάξει ένα νέο μέτωπο, το οποίο το ονόμασε Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ). Επίσης, επιχείρησε να ανασυγκροτήσει τον ΕΛΑΣ φτιάχνοντας τον νέο ΕΛΑΣ ή «ΕΛΑΣ-Ν», όπως τον ονόμασε.

Το ΜΕΑ ποτέ δεν έγινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Βελουχιώτης και ο ΕΛΑΣ-Ν παρέμεινε για πάντα ένας πολύ μικρός στρατιωτικός σχηματισμός αποτελούμενος αποκλειστικά από αντάρτες, πιστούς συντρόφους του Άρη.

Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη στάση του με δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη - εξ ονόματος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος - η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 12-6-1945. Η δήλωση εκείνη ανέφερε:

«Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανεκοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης, και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας, συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Οπως είνε γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του ΚΚΕ».

Η ανακοίνωση αυτή είναι κάτι παραπάνω από σκληρή. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι βαριές: «ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση», ενώ ακόμα και η επίκληση στη δήλωση που είχε υπογράψει επί Μεταξά ο Βελουχιώτης είναι τουλάχιστον προβληματική αφού ακόμα και τότε ήταν γνωστό πως ο Άρης υπέγραψε τη δήλωση, βγήκε από τη φυλακή και συνέχισε την επόμενη μέρα κιόλας τη δράση του.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε, τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 16-6-1945, όταν δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» η απόφαση για την διαγραφή του Άρη η οποία έχει ως εξής:

«Το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε τη δημοσίευση στο Ριζοσπάστη της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ΄δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είνε, όταν οι πράξεις του δε συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».

Και σε αυτή ανακοίνωση τα σκληρά λόγια περισσεύουν. «Πρόδωσε το ΚΚΕ» και «από δειλία και φόβο». Δειλός και φοβιτσιάρης ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Ο Άρης Βελουχιώτης, πλέον, ήταν ένας άνθρωπος που έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνος του, έχοντας μόνο εχθρούς και μετρημένους στα δάχτυλα φίλους.

Το τέλος του Άρη Βελουχιώτη

Το «καλό» για τον Άρη Βελουχιώτη είναι πως ουδέποτε πρόλαβε να διαβάσει τη δημόσια διαγραφή του και αυτά τα σκληρά λόγια. Την ημέρα που δημοσιεύθηκε η απόφαση, ο Βελουχιώτης αυτοκτόνησε.

Όχι επειδή διάβασε την ανακοίνωση της διαγραφής του, όπως ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά επειδή βρέθηκε περικυκλωμένος από το κυβερνητικό 118 Τάγμα Εθνοφυλακής και συνειδητοποίησε πως χωρίς να έχει βοήθεια από πουθενά το εγχείρημά του για να συνεχιστεί το αντάρτικο στα βουνά ήταν καταδικασμένο να αποτύχει.

Για τον ίδιο τον Άρη η ζωή στη φυλακή και στα χέρια των αντιπάλων του δεν είχε κανένα νόημα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, στις 16 Ιουνίου του 1945, οι παρακρατικοί διώκτες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ ανακάλυψαν τη σορό του και τα πτώματα των συντρόφων του στη Χαράδρα της Μεσούντας στα Τζουμέρκα πλάι στον Αχελώο.

«Οι διώκτες του Άρη Βελουχιώτη άρχισαν να χτενίζουν τη χαράδρα της Μεσούντας. Πρώτα ανακάλυψαν τον μόνο νεκρό από τα πυρά τους, τον Θωμά Αρχιμανδρίτη· το προηγούμενο σούρουπο είχε επιχειρήσει απονενοημένη έξοδο πυροβολώντας, αλλά τον σκότωσαν αμέσως. Στο σημείο της τριπλής αυτοκτονίας έφτασαν πρώτοι οι παρακρατικοί Σταθαίοι και Χασιώτες, αλλά δε γνώρισαν τους νεκρούς· είδαν μόνο δύο με στολή και έναν με καραγκούνικα ρούχα, μα το μυαλό τους δεν πήγε στον Άρη. ''Πάλι ξέφυγε το σκυλί'', λέγανε. Πήραν να ληστεύουν τα υπάρχοντα των νεκρών.

» Τους έβγαλαν τις μπότες, μάζεψαν τους μαύρους σκούφους και τα όπλα τους, άρπαξαν το ρολόι με την αλυσίδα του Άρη και την ασημένια ταμπακιέρα του και ένας ξεκόλλησε με το μαχαίρι μία γέφυρα με χρυσά δό��τια από το στόμα του αρχηγού. Σε λίγο φάνηκαν να κατεβαίνουν από πάνω και οι παρακρατικοί του Βόιδαρου, σέρνοντας μαζί τους τον Δράκο, αιχμάλωτο και κακοποιημένο· ένα κομμάτι από το αυτί του έλειπε. Ούτε εκείνοι γνώρισαν τον αρχηγό. Ο Δράκος τους άνοιξε τα μάτια. Ο Άρης, είπε, και ο Τζαβέλας και ο γέρος από τον Πρόδρομο. Βούιξε η χαράδρα από τις ιαχές θριάμβου.

» Στα πόδια τους είχαν νεκρό τον τρομερό αρχηγό του ΕΛΑΣ. Με διαταγή του Βόιδαρου ο Δράκος αναγκάστηκε να κόψει τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα και τα φορτώθηκε να τα μεταφέρει. Η έκρηξη της χειροβομβίδας του Τζαβέλα δημιούργησε αρχικά κάποιες αμφιβολίες στους διώκτες του για τα αίτια θανάτου του αρχηγού. Η εξέταση της κεφαλής του Άρη, που έγινε ύστερα από μερικές μέρες στα Τρίκαλα, διαπίστωσε την ύπαρξη θανάσιμου τραύματος από σφαίρα στο δεξί αυτί» γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «Άρης, ο αρχηγός των Ατάκτων».

Ο Άρης είχε αυτοκτονήσει με το πιστόλι του κι όχι με χειροβομβίδα, όπως είχε διαδοθεί. Ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες του τέλους, ο αντάρτης Βαγγέλης Γκονέζος, σε μια έκθεσή προς την ηγεσία του ΚΚΕ, με ημερομηνία 9/8/1955 γράφει για τον θάνατο του Άρη:

«Κατά το βράδυ ο εχθρός, αφού έπιασε τους παρατηρητές μας, μας κύκλωσε κι άρχισε από κοντά να μας βάζει. Κινηθήκαμε προς το ποτάμι του Μυρόφυλλου. Πριν φθάσουμε κάτω, ο Βελουχιώτης έβγαλε το περίστροφο και μας είπε ''έζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα. Εσείς σκεφθείτε τι θα κάνετε. Γεια σας''. Κι αυτοκτόνησε. Γύρισε κι ο Τζαβέλας στο ίδιο μέρος άνοιξε μια χειροβομβίδα κι αυτοκτόνησε».

Οι διώκτες τους αποκεφάλισαν τους δύο νεκρούς συντρόφους και κρέμασαν τα κεφάλια τους, από τις 18 εώς τις 20 Ιούνη σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Τρεις μέρες μετά τον θάνατό του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε, ανάμεσα σε άλλα, στην πρώτη του σελίδα: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της αντίστασης, από τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος».

Το ΚΚΕ, μόλις το 2011 αποφάσισε την πολιτική, αλλά όχι και την κομματική αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Επτά χρόνια αργότερα, και 73 συνολικά από την αυτοθέλητη φυγή του, ο Βελουχιώτης αποκαταστάθηκε και κομματικά.

[grexitdrachmaendebt]

Κίτσος Μαλτέζος - Βικιπαίδεια

Κίτσος Μαλτέζος

Έλληνας φοιτητής

Γλώσσα

Λήψη PDF

Παρακολούθηση

Επεξεργασία

Ο Κίτσος Μαλτέζος-Μακρυγιάννης (14 Αυγούστου 1921 - 1 Φεβρουαρίου 1944) ήταν Έλληνας φοιτητής Νομικής, με εμβληματική προσωπικότητα.

Κίτσος ΜαλτέζοςΓενικές πληροφορίεςΓέννηση14  Αυγούστου 1921

Θάνατος1  Φεβρουαρίου 1944

Πληροφορίες ασχολίαςΙδιότηταφοιτητήςδεδομένα

Απόγονος του στρατηγού της ελληνικής επανάστασης Ιωάννη Μακρυγιάννη, την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, έγινε μέλος της ΕΟΝ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ, στο ΕΑΜ νέων και μετέπειτα στην ΕΠΟΝ αλλά αποχώρησε το 1943 διαφωνώντας με τη λειτουργία της. Το ίδιο έτος, εντάχθηκε στην εθνικιστική οργάνωση Ρ.Α.Ν.

Αρχές του 1944 συμμετείχε στον Ε.Σ.Α.Σ συνεργαζόμενος μαζί με άτομα που συνεργάζονταν με τις κατοχικές δυνάμεις παρότι είχε συγκρουστεί σε κάποιο βαθμό μαζί τους.

Εκτελέστηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1944 από μέλη του ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας, κίνηση που επικρίθηκε σφοδρά από τον αστικό χώρο.

Βιογραφικά στοιχεία

Επεξεργασία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Γιάννη Μαλτέζου - Μακρυγιάννη και της Φούλας Κωνσταντινίδου. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν εγγονός του καθηγητή του Πολυτεχνείου, Γεώργιου Μαλτέζου[1], τρισέγγονος του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάνη, καθώς και απόγονος της παλαιάς οικογένειας Σκουζέ. Ως μαθητής εντάχθηκε στην ΕΟΝ ως βαθμοφόρος. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στα εκπαιδευτήρια Μακρή.

Πολιτική δράση

Επεξεργασία

Το 1942, ως φοιτητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ[2] και μετέπειτα στο ΕΑΜ νέων, όπου ανήλθε στην ιεραρχία.[3] Σύντομα όμως μεταπήδησε στην Ρ.Α.Ν, θεωρώντας τις πρακτικές που εφάρμοζαν οι εαμικές οργανώσεις, ως αηδιαστικές και ειδικότερα αναφερόμενος στις πράξεις της ΕΠΟΝ «για να κρατήσει τον έλεγχο του Ταμείου Απόρων Φοιτητών».[3]

Η ΡΑΝ συμμετείχε στη δημιουργία του αντιεαμικού μετώπου Εθνικού Σύνδεσμου Ανωτάτων Σχολών (ΕΣΑΣ), οργάνωση στην οποία συμμετείχαν άτομα τα οποία οπλοφορούσαν με άδεια από την κατοχική κυβέρνηση (π.χ τα μέλη της Οργάνωσης Χ) και συνεργάζονταν με τα τάγματα ασφαλείας και την ειδική ασφάλεια.[4] Μέσα στα πλαίσια του ΕΣΑΣ γίνονταν στους χώρους του πανεπιστημίου στρατιωτικά γυμνάσια υπό τη διοίκηση αξιωματικών. Παράλληλα, η βασική περιφρούρηση των δράσεων της οργάνωσης γινόταν από άτομα με ταυτότητες της ειδικής ασφάλειας.[5]

Ευρύτερα όμως, με την ολοένα και μεγαλύτερη καταστολή που εφάρμοζαν οι κατοχικές δυνάμεις εναντίον των μελών της ΕΠΟΝ, καταστολή που γινόταν με τη συνεργασία μελών του ΕΣΑΣ, η κατάσταση δυναμιτίστηκε, κάτι το οποίο αργότερα θα είχε ως αποτέλεσμα και τη δολοφονία του Μαλτέζου.[4] Συγκεκριμένα [ασαφές], μέλη της Χ συνέλαβαν και παρέδωσαν στην Ασφάλεια, μετά από βασανιστήρια, τα μέλη της ΕΠΟΝ που έλεγχαν το Ταμείο Απόρων Φοιτητών, τα οποία μεταφέρθηκαν τελικά στις φυλακές Χαϊδαρίου.[6] Την επόμενη μέρα ο ΕΣΑΣ διαβεβαίωνε την κυβέρνηση ότι «το πλείστον των φοιτητών επιθυμεί την ησυχία εν τω πανεπιστημίω».[6] Κατά την διάρκεια του Ιανουαρίου, η κατοχική κυβέρνηση ενέτεινε την πίεση και τις επιθέσεις απέναντι στους Επονίτες φοιτητές ενώ παράλληλα αυξάνονταν τα φαινόμενα συνεργασίας του ΕΣΑΣ με αυτή.[7]

Σύγκρουση εντός του ΕΣΑΣ

Επεξεργασία

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στα τέλη Ιανουαρίου του 1944 σε συνάντηση του ΕΣΑΣ, ο Μαλτέζος συγκρούστηκε με μια μερίδα αντικομμουνιστών φοιτητών[8] και ειδικότερα λογοφέραν με μια νεα ομάδα που είχε ταυτότητες απο την ειδική ασφάλεια η οποία του καταλόγισε "φιλοκομμουνισμό".[9] Ενώ η μετριοπαθής πτέρυγα του ΕΣΑΣ ζητούσε την απελευθέρωση των φοιτητών της ΕΠΟΝ που είχαν συλληφθεί από τις πράξεις των ακραίων της οργάνωσης.[7]

Εκτέλεση

Επεξεργασία

Ο ΕΛΑΣ σπουδάζουσας σχεδίασε την εκτέλεση του, αναθέτοντάς την σε τέσσερα άτομα: στα αδέλφια Μικέ (υπεύθυνο Οικονομικού ΕΠΟΝ Πειραιά) και Διονύσιο( Νιόνιο ή Νίκο[10]) Κουρουνιώτη, στον Γιώργο Αντωνόπουλο και στον Δημοσθένη Χλιόβα, όλοι στελέχη του ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας.[11] Η ενέδρα πραγματοποιήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1944, ακριβώς την επόμενη μέρα μετά τη πρώτη ένοπλη δημόσια αντιεαμική εμφάνισή του.[12] Την εκτέλεση ανέλαβαν οι αδελφοί Κουρουνιώτη.[13] Δολοφονήθηκε στη στάση του τραμ, Αμαλίας και Φιλελλήνων, από τον Νίκο Κουρουνιώτη.[10] Μετά την εκτέλεση, ο Μίκε Κουρουνιώτης προσπαθώντας να διαφύγει, συνελήφθη από ταγματασφαλίτες, οι οποίοι τον μετέφεραν αρχικά στο Β' Αστυνομικό τμήμα γι�� εξακρίβωση στοιχείων, και μετέπειτα στη Γενική ασφάλεια για ανάκριση.[14]

Ερμηνείες του λόγου της εκτέλεσης

Επεξεργασία

Κατά την Αναστασία Λυγούρα η εκτέλεση του Μαλτέζου έλαβε χώρα είτε για παραδειγματισμό και εκδίκηση για την αποχώρησή του από την ΕΠΟΝ, είτε ως οφειλόμενη σε προσωπικά κίνητρα, καθώς οι εκτελεστές ήταν προσωπικοί του φίλοι, ή σε συνδυασμό αυτών των δύο.[10] Αντιθέτως, ο Τάσος Κωστόπουλος αναφέρει πως αποτέλεσε μία «πλήρως δικαιολογημένη κίνηση αυτοάμυνας της αντίστασης» ενώπιον του ενδεχομένου κατάδοσης από τον Μαλτέζο πρώην συντρόφων του στην Ειδική Ασφάλεια, με την οποία συνεργαζόταν από τον Ιανουάριο του 1944 ο ΕΣΑΣ.[5]

Επακόλουθα

Επεξεργασία

Υστεροφημία

Επεξεργασία

Στην κηδεία του παρευρέθηκε ο κατοχικός πρωθυπουργός όπου μίλησε εναντίον του ΕΑΜ.[10] Η δολοφονία του συγκλόνισε αρκετούς συμφοιτητές και συντρόφους του, ενώ υπήρξαν αντίποινα εναντίον ΕΑΜιτών που συνελήφθησαν και παραδόθηκαν στους Γερμανούς, καθώς και απόπειρα δολοφονίας του Άδωνι Κύρου, από μέλη του ΕΣΑΣ και της Ειδικής Ασφάλειας, ο οποίος τραυματίστηκε στη σπονδυλική στήλη και διασώθηκε μετά από προσωπική παρέμβαση του Ιωάννη Ράλλη.[15] Λόγω της εκτέλεσης, εντός της ΕΠΟΝ συνέβησαν αποχωρήσεις μελών.[εκκρεμεί παραπομπή]

Οι αντιεαμικές οργανώσεις (ΠΕΑΝ,ΡΑΝ,Εθνική Δράσις, Ιερή Ταξιαρχία) καταδίκασαν τη δολοφονία του Μαλτέζου και κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους ως «εχθρούς της πατρίδας»[16]. Αντιθέτως, οι επονίτες φοιτητές υπερασπίστηκαν την πράξη του Κουρουνιώτη καθώς «απάλλαξε τον τόπο από ένα ελληνόφωνο κάθαρμα».[17] Από τους δράστες, οι Αντωνόπουλος και Χλιόβας βρήκαν αργότερα μαρτυρικό θάνατο στην Ειδική Ασφάλεια ως μέλη της αντίστασης, ενώ ο συλληφθέντας Μικές Κουρουνιώτης εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.[11]

Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, στις 13 του μήνα με πρωτοβουλία του ΓΕΣ, 29 μέλη του ΕΣΑΣ στελέχωσαν την ομάδα πληροφοριών «ΚΙΤΣΟΣ», ως φόρος τιμής στον Μαλτέζο.[18]

Λογοτεχνικές αναφορές

Επεξεργασία

Ο συγγραφέας Ρόδης Ρούφος εξέδωσε την δεκαετία του 1950 το ιστορικό μυθιστόρημα Το Χρονικό μιας σταυροφορίας (τριλογία), ενώ ο Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος την Τειχομαχία. Και τα δύο μυθιστορήματα είναι αφιερωμένα στη μνήμη του Μαλτέζου, από τον οποίο εμπνεύστηκαν οι συγγραφείς. Ο ποιητής Νίκος Πολίτης του αφιέρωσε το ποίημα Μοιρολόγι της Λεωφόρου Αμαλίας.

Το 1999 ο Πέτρος Μακρής - Στάικος κυκλοφόρησε τη βιογραφία του Μαλτέζου υπό τον τίτλο ο αγαπημένος των θεών.

Παραπομπές

Επεξεργασία

↑ Ποιος ήταν ο τελευταίος απόγονος του Μακρυγιάννη;, άρθρο του Νίκου Μπακουνάκη

↑ Κωστόπουλος 2000, σελ. 40.

↑ Άλμα πάνω, στο:3,0 3,1 Λυγούρα 2010, σελ. 442-3.

↑ Άλμα πάνω, στο:4,0 4,1 Λυγούρα 2010, σελ. 438.

↑ Άλμα πάνω, στο:5,0 5,1 Κωστόπουλος 2000, σελ. 40-41.

↑ Άλμα πάνω, στο:6,0 6,1 Λυγούρα 2010, σελ. 439.

↑ Άλμα πάνω, στο:7,0 7,1 Λυγούρα 2010, σελ. 442.

↑ Πεπονής 2001, σελ. 78.

↑ Λυγούρα 2010, σελ. 441.

↑ Άλμα πάνω, στο:10,0 10,1 10,2 10,3 Λυγούρα 2010, σελ. 443.

↑ Άλμα πάνω, στο:11,0 11,1 Χανδρινός 2012, σελ. 193.

↑ Κωστόπουλος 2016, σελ. 138.

↑ Χανδρινός 2012, σελ. 192.

↑ Χανδρινός 2013, σελ. 193.

↑ Χανδρινός 2012, σελ. 194 υπ.98.

↑ Λυγούρα 2010, σελ. 444-445.

↑ Λυγούρα 2010, σελ. 445.

↑ Κωστόπουλος 2016, σελ. 138-9.

[grexitdrachmaendebt]

Σπύρος Παξινός (1936 → 1941) - Βικιπαίδεια

Σπύρος Παξινός

Ο Σπύρος Παξινός (1895-1958) ήταν ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, υποδιευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού την περίοδο 1936-1941. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Πακιστάν, όπου και δολοφονήθηκε το 1958 υπό μυστηριώδεις συνθήκες.

Σπύρος ΠαξινόςΓενικές πληροφορίεςΓέννηση1895

ΚέρκυραΘάνατος24  Νοεμβρίου 1958

ΚαράτσιΠληροφορίες ασχολίαςΙδιότητααξιωματικός Αστυνομικού ΣώματοςΑξιώματα και βραβεύσειςΑξίωμαπρόξενοςδεδομένα

Βιογραφία

Επεξεργασία

O Σπύρος Παξινός γεννήθηκε το 1895 στην Κέρκυρα. Εισήχθη στην Χωροφυλακή το 1915 και έφτασε μέχρι το βαθμό του ανθυπομοίραρχου. Το 1929 μετετάγη με το βαθμό του Αστυνόμου Β' στην Αστυνομία Πόλεων και τοποθετήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Ανέβηκε γρήγορα την ιεραρχία του Σώματος, φτάνοντας μέχρι τις ανώτατες θέσεις.[1] Ήταν πολύγλωσσος, μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Στον αντικομμουνιστικό αγώνα

Επεξεργασία

Το 1935 έγινε υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και το 1936 επί δικτατορίας Μεταξά ο υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας Μανιαδάκης τον έστειλε να εκπαιδευτεί στη γερμανική Γκεστάπο στη δίωξη του κομμουνισμού.[2] Επέστρεψε το 1937 όπου τοποθετήθηκε επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού με βοηθό του τον αστυνόμο Νικόλαο Χαραλαμπίδη και του νεοσυσταθέντος Κέντρου Αλλοδαπών, το οποίο ήταν υπηρεσία αντικατασκοπείας.[2]

Ο Παξινός εφάρμοσε πολύ αποτελεσματικά τις μεθόδους της Γκεστάπο και επέτυχε την εξάρθρωση της καθοδήγησης του ΚΚΕ με τη σύλληψη κατά τα έτη 1938-39 πολλών ηγετικών στελεχών του κόμματος (Μαλτέζος, Νεφελούδης, Σκλάβαινας, Παρτσαλίδης, Σιάντος, Πλουμπίδης, Θέος, Σκαφίδας, Μιχελίδης, Δαμασκόπουλος κ.α).[3] Επίσης πρωτοστάτησε στην προσπάθεια του Υφ��πουργείου Ασφαλείας να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού φυλακισμένα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και στη συνέχεια κάποια από αυτά να περάσουν στην υπηρεσία της Ασφάλειας, όπως ο Τυρίμος, ο Μανωλέας, ο Μύτλας κ.α.[2][4]

Η ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ

Επεξεργασία

Στα τέλη του 1939 μεθόδευσαν μαζί με τον Μανιαδάκη και τον Τυρίμο την ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ (ΠΔ) ενός ασφαλίτικου μηχανισμού με σκοπό τη διάβρωση της πραγματικής ηγεσίας του ΚΚΕ της λεγόμενης Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ).[4] Η ΠΔ που εξέδιδε και δικό της ασφαλίτικο Ριζοσπάστη ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με την ΠΚΕ, κατηγορώντας η μια την άλλη για χαφιεδισμό.[5] Μέσα σε αυτό το κλίμα τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ βρέθηκαν σε πρωτοφανή σύγχυση. Η ΠΔ κατάφερε να επηρεάσει πολλά φυλακισμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ακόμα και τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεν υποψιαζόταν το ρόλο της, αλλά αντ' αυτού υποψιαζόταν την καθαρή ΠΚΕ.[6]

Για τη δράση του στον αντικομμουνιστικό αγώνα ο Παξινός τιμήθηκε από τον Μεταξά και τον Μανιαδάκη.

Το 1940 έγραψε το βιβλίο "Έγκλημα - Κοινωνία - Αστυνομία" που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Σαλίβερου.[7]

Εγκατάσταση στο Κάιρο και ύποπτο τέλος στο Πακιστάν

Επεξεργασία

Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα αντικαταστάθηκε από τον Άγγελο Έβερτ στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών γιατί θεωρήθηκε πράκτορας των Άγγλων. Τον Μάιο του 1941 ο Παξινός κατάφερε να φθάσει στο Κάιρο όπου βρισκόταν η βασιλική κυβέρνηση. Σύμφωνα με κάποιες πηγές το 1942 κατά τη διάρκεια δεξίωσης της Αγγλικής πρεσβείας, εκμυστηρεύτηκε σε Άγγλο διπλωμάτη την επιθυμία του να γράψει ένα βιβλίο που θα απεκάλυπτε τα πάντα γύρω από τον θάνατο του Ι. Μεταξά και το οποίο θα εξέδιδε μετά τον πόλεμο. Την επόμενη μέρα τον συνέλαβαν οι Άγγλοι και μεταφέρθηκε στις Συριακές φυλακές στο Άκρον, ως πράκτορας των Γερμανών.[8] Λίγο πριν το τέλος του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές της Βομβάης στην Ινδία.[9]

Το Ιούλιο του 1947 με βούλευμα 1272 που εξέδωσε το ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων στην Αθήνα, ενώ ο ίδιος ήταν απών, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες εις βάρος του για συνεργασία με τους Γερμανούς.[10]

Όταν αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Βομβάης δεν επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά εγκαταστάθηκε στο Καράτσι του Πακιστάν άνοιξε δικό του γραφείο και ασκούσε το επάγγελμα του ναυλομεσίτη. Επίσης διετέλεσε για ένα διάστημα πρόξενος της Ελλάδας στο Πακιστάν.[11] Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1949 μετά τη λήξη του εμφυλ��ου πολέμου, όπου χώρισε και τυπικά με τη σύζυγό του Τζούλια.[10] Κατόπιν επέστρεψε στο Πακιστάν και ασχολήθηκε με την ναυλομεσιτική επιχείρησή του από την οποία απεκόμισε πολλά έσοδα δημιουργώντας αξιόλογη περιουσία.

Στις 24 Νοεμβρίου 1958 δολοφονήθηκε μυστηριωδώς στο Καράτσι υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.[11][12] Σύμφωνα με την πακιστανική αστυνομία τον δολοφόνησε ο συνεταίρος του στο μεσιτικό γραφείο για οικονομικές διαφορές. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο 1ο Νεκραταφείο Αθηνών στις 11 Δεκεμβρίου 1958.[1]

Οικογενειακή κατάσταση

Επεξεργασία

Ο Παξινός ήταν παντρεμένος, η γυναίκα του ονομαζόταν Ιουλία (Τζούλια) χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Τον Απρίλιο του 1939 η σύζυγος του Παξινού ήταν η κουμπάρα στον γάμο του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών στελέχους του ΚΚΕ Κώστα Θέου και νονά του γιού του, ώστε το παιδί να μπορέσει να αποκτήσει όνομα και να δηλωθεί στο ληξιαρχείο για να φοιτήσει στο σχολείο.[13] Επίσης είχε δύο αδελφές, την Μαρία -σύζυγο Σκιαδόπουλου- και την Κωνσταντίνα -σύζυγο Αρβανιτάκη- από τις οποίες απέκτησε ανήψια.

Πηγές

Επεξεργασία

Σωτήρης Γκουντουβάς, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012

Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015

Θεόδωρος Λυμπερίου "το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα", εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1986

Δημήτρης Μιχελίδης "Ο μυστικός πράκτορας στο ΚΚΕ", εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1986

Βασίλης Νεφελούδης "Ακτίνα Θ'", εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007

Περικλής Ροδάκης "Νίκος Ζαχαριάδης", εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007

Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004

Περιοδικό "Στρατοί & Τακτικές" – Τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2012, Αθήνα (Άρθρο του Ιάκωβου Χονδροματίδη)

https://www.policemagazine.gr/sites/default/files/pdf/%CE%91%CE%A0_1958-12-15-0134.pdf

Παραπομπές

Επεξεργασία

↑ Άλμα πάνω, στο:1,0 1,1 http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=20526&id=-1&s=0&STEMTYPE=1&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARsASJASWASRASVASkASa&CropPDF=0

↑ Άλμα πάνω, στο:2,0 2,1 2,2 Γκουντουβάς (2019), σελ.38-39

↑ Γκουντουβάς (2019), Νεφελούδης (2007), Ροδάκης (2007), Φαράκος (2004)

↑ Άλμα πάνω, στο:4,0 4,1 Ροδάκης (2007), σελ.112-115

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.77-87

↑ Σωτήρης Γκουντουβάς (2019), σελ.133-135

↑ http://www.bibliopolio.gr/%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-p-303154.html

↑ Χονδροματίδης, "Στρατοί & Τακτικές" τεύχος 13 (2012), σελ.22-23

↑ Μιχελίδης (1986), σελ. 112

↑ Άλμα πάνω, στο:10,0 10,1 Γκουντουβάς (2019), σελ. 198

↑ Άλμα πάνω, στο:11,0 11,1 http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=124&pageid=23416&id=-1&s=0&STEMTYPE=1&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARsASJASWASRASVASkASa&CropPDF=0

↑ Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 78

↑ Λυμπερίου (2005), σελ. 212

[grexitdrachmaendebt]

Σπύρος Παξινός (1936 → 1941) - Βικιπαίδεια

Σπύρος Παξινός

Ο Σπύρος Παξινός (1895-1958) ήταν ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, υποδιευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού την περίοδο 1936-1941.

Μετά τον Β' Π. Π. εγκαταστάθηκε στο Πακιστάν, όπου και δολοφονήθηκε το 1958 υπό μυστηριώδεις συνθήκες.

Σπύρος Παξινός

Γέννηση. 1895

Κέρκυρα

Θάνατος 24  Νοεμβρίου 1958 Καράτσι

Πληροφορίες ασχολίας Ιδιότητα αξιωματικός Αστυνομικού Σώματος

Αξιώματα και βραβεύσειςΑξίωμαπρόξενος

Βιογραφία

O Σπύρος Παξινός γεννήθηκε το 1895 στην Κέρκυρα.

Εισήχθη στην Χωροφυλακή το 1915 και έφτασε μέχρι το βαθμό του ανθυπομοίραρχου.

Το 1929 μετετάγη με το βαθμό του Αστυνόμου Β' στην Αστυνομία Πόλεων και τοποθετήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Ανέβηκε γρήγορα την ιεραρχία του Σώματος, φτάνοντας μέχρι τις ανώτατες θέσεις.[1] Ήταν πολύγλωσσος, μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Στον αντικομμουνιστικό αγώνα

Το 1935 έγινε υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και το 1936 επί δικτατορίας Μεταξά ο υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας Μανιαδάκης τον έστειλε να εκπαιδευτεί στη γερμανική Γκεστάπο στη δίωξη του κομμουνισμού.[2] 

Επέστρεψε το 1937 όπου τοποθετήθηκε επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού με βοηθό του τον αστυνόμο Νικόλαο Χαραλαμπίδη και του νεοσυσταθέντος Κέντρου Αλλοδαπών, το οποίο ήταν υπηρεσία αντικατασκοπείας.[2]

Ο Παξινός εφάρμοσε πολύ αποτελεσματικά τις μεθόδους της Γκεστάπο και επέτυχε την εξάρθρωση της καθοδήγησης του ΚΚΕ με τη σύλληψη κατά τα έτη 1938-39 πολλών ηγετικών στελεχών του κόμματος (Μαλτέζος, Νεφελούδης, Σκλάβαινας, Παρτσαλίδης, Σιάντος, Πλουμπίδης, Θέος, Σκαφίδας, Μιχελίδης, Δαμασκόπουλος κ.α).[3] 

Επίσης πρωτοστάτησε στην προσπάθεια του Υφυπουργείου Ασφαλείας να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού φυλακισμένα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και στη συνέχεια κάποια από αυτά να περάσουν στην υπηρεσία της Ασφάλειας, όπως ο Τυρίμος, ο Μανωλέας, ο Μύτλας κ.α.[2][4]

Η ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ

Στα τέλη του 1939 μεθόδευσαν μαζί με τον Μανιαδάκη και τον Τυρίμο την ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ (ΠΔ) ενός ασφαλίτικου μηχανισμού με σκοπό τη διάβρωση της πραγματικής ηγεσίας του ΚΚΕ της λεγόμενης Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ).[4] 

Η ΠΔ που εξέδιδε και δικό της ασφαλίτικο Ριζοσπάστη ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με την ΠΚΕ, κατηγορώντας η μια την άλλη για χαφιεδισμό.[5] 

Μέσα σε αυτό το κλίμα τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ βρέθηκαν σε πρωτοφανή σύγχυση.

Η ΠΔ κατάφερε να επηρεάσει πολλά φυλακισμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ακόμα και τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεν υποψιαζόταν το ρόλο της, αλλά αντ' αυτού υποψιαζόταν την καθαρή ΠΚΕ.[6]

Για τη δράση του στον αντικομμουνιστικό αγώνα ο Παξινός τιμήθηκε από τον Μεταξά και τον Μανιαδάκη.

Το 1940 έγραψε το βιβλίο "Έγκλημα - Κοινωνία - Αστυνομία" που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Σαλίβερου.[7]

Εγκατάσταση στο Κάιρο και ύποπτο τέλος στο Πακιστάν

Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα αντικαταστάθηκε από τον Άγγελο Έβερτ στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών γιατί θεωρήθηκε πράκτορας των Άγγλων.

Τον Μάιο του 1941 ο Παξινός κατάφερε να φθάσει στο Κάιρο όπου βρισκόταν η βασιλική κυβέρνηση.

Σύμφωνα με κάποιες πηγές το 1942 κατά τη διάρκεια δεξίωσης της Αγγλικής πρεσβείας, εκμυστηρεύτηκε σε Άγγλο διπλωμάτη την επιθυμία του να γράψει ένα βιβλίο που θα απεκάλυπτε τα πάντα γύρω από τον θάνατο του Ι. Μεταξά και το οποίο θα εξέδιδε μετά τον πόλεμο. Την επόμενη μέρα τον συνέλαβαν οι Άγγλοι και μεταφέρθηκε στις Συριακές φυλακές στο Άκρον, ως πράκτορας των Γερμανών.[8] Λίγο πριν το τέλος του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές της Βομβάης στην Ινδία.[9]

Το Ιούλιο του 1947 με βούλευμα 1272 που εξέδωσε το ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων στην Αθήνα, ενώ ο ίδιος ήταν απών, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες εις βάρος του για συνεργασία με τους Γερμανούς.[10]

Όταν αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Βομβάης δεν επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά εγκαταστάθηκε στο Καράτσι του Πακιστάν άνοιξε δικό του γραφείο και ασκούσε το επάγγελμα του ναυλομεσίτη.

Επίσης διετέλεσε για ένα διάστημα πρόξενος της Ελλάδας στο Πακιστάν.[11] 

Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1949 μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, όπου χώρισε και τυπικά με τη σύζυγό του Τζούλια.[10] 

Κατόπιν επέστρεψε στο Πακιστάν και ασχολήθηκε με την ναυλομεσιτική επιχείρησή του από την οποία απεκόμισε πολλά έσοδα δημιουργώντας αξιόλογη περιουσία.

Στις 24 Νοεμβρίου 1958 δολοφονήθηκε μυστηριωδώς στο Καράτσι υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.[11][12] 

Σύμφωνα με την πακιστανική αστυνομία τον δολοφόνησε ο συνεταίρος του στο μεσιτικό γραφείο για οικονομικές διαφορές.

Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο 1ο Νεκραταφείο Αθηνών στις 11 Δεκεμβρίου 1958.[1]

Οικογενειακή κατάσταση

Ο Παξινός ήταν παντρεμένος, η γυναίκα του ονομαζόταν Ιουλία (Τζούλια) χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Τον Απρίλιο του 1939 η σύζυγος του Παξινού ήταν η κουμπάρα στον γάμο του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών στελέχους του ΚΚΕ Κώστα Θέου και νονά του γιού του, ώστε το παιδί να μπορέσει να αποκτήσει όνομα και να δηλωθεί στο ληξιαρχείο για να φοιτήσει στο σχολείο.[13] 

Επίσης είχε δύο αδελφές, την Μαρία -σύζυγο Σκιαδόπουλου- και την Κωνσταντίνα -σύζυγο Αρβανιτάκη- από τις οποίες απέκτησε ανήψια.

Πηγές

Σωτήρης Γκουντουβάς, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012

Το ΚΚΕ στο Ιταλο-Ελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015

Θεόδωρος Λυμπερίου "το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα", εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1986

Δημήτρης Μιχελίδης "Ο μυστικός πράκτορας στο ΚΚΕ", εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1986

Βασίλης Νεφελούδης "Ακτίνα Θ'", εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007

Περικλής Ροδάκης "Νίκος Ζαχαριάδης", εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007

Γρηγόρης Φαράκος "Β' Π. Π.: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004

Περιοδικό "Στρατοί & Τακτικές" – Τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2012, Αθήνα (Άρθρο του Ιάκωβου Χονδροματίδη)

https://www.policemagazine.gr/sites/default/files/pdf/%CE%91%CE%A0_1958-12-15-0134.pdf

Παραπομπές

↑ Άλμα πάνω, στο: 1,0 1,1 http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=20526&id=-1&s=0&STEMTYPE=1&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARsASJASWASRASVASkASa&CropPDF=0

↑ Άλμα πάνω, στο:2,0 2,1 2,2 Γκουντουβάς (2019), σελ.38-39

↑ Γκουντουβάς (2019), Νεφελούδης (2007), Ροδάκης (2007), Φαράκος (2004)

↑ Άλμα πάνω, στο:4,0 4,1 Ροδάκης (2007), σελ.112-115

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.77-87

↑ Σωτήρης Γκουντουβάς (2019), σελ.133-135

↑ http://www.bibliopolio.gr/%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-p-303154.html

↑ Χονδροματίδης, "Στρατοί & Τακτικές" τεύχος 13 (2012), σελ.22-23

↑ Μιχελίδης (1986), σελ. 112

↑ Άλμα πάνω, στο:10,0 10,1 Γκουντουβάς (2019), σελ. 198

↑ Άλμα πάνω, στο: 11,0 11,1 http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=124&pageid=23416&id=-1&s=0&STEMTYPE=1&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARsASJASWASRASVASkASa&CropPDF=0

↑ Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 78

↑ Λυμπερίου (2005), σελ. 212

[grexitdrachmaendebt]

Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ - Βικιπαίδεια

Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ

Η Προσωρινή Διοίκηση (ΠΔ) ήταν ο υπό την καθοδήγηση των αρχών ασφαλείας ηγετικός μηχανισμός του ΚΚΕ, που έδρασε κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας.

Το ιστορικό υπόβαθρο

Το 1936 με το ξέσπασμα της Μεταξικής δικτατορίας όλα τα κόμματα παύθηκαν και κάποια πέρασαν στην παρανομία.

Ωστόσο, το δικτατορικό καθεστώς έδειξε απίστευτη αγριότητα απέναντι στο ΚΚΕ.

Αρκετά στελέχη του (Γιάννης Ιωαννίδης, Μανώλης Μανωλέας, Βασίλης Βερβέρης κ.α) συνελήφθησαν από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, [1] ενώ όσα στελέχη διέφυγαν αρχικά τη σύλληψη έδρασαν σε βαθιά παρανομία, κάτω από αυστηρούς συνομωτικούς κανόνες.

Ο αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 1936, οπότε την καθοδήγηση του κόμματος ανέλαβε μέχρι το 1938 η 3μελής Γραμματεία που αποτελείτο από τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου Βασίλη Νεφελούδη, Στέλιο Σκλάβαινα και Μήτσο Παρτσαλίδη.[2]

Ωστόσο οι συλλήψεις κλιμακώθηκαν κατά τα έτη 1938-1939 και ολόκληρος ο καθοδηγητικός μηχανισμός, επικεφαλής του οποίου ήταν ο Γιώργης Σιάντος και ο Νίκος Πλουμπίδης, εξαρθρώθηκε με εξαίρεση τους Δαμιανό Μάθεση και Μήτσο Παπαγιάννη.

Κατά τη φυλάκισή τους, αρκετά καθοδηγητικά στελέχη λύγισαν και υπέγραψαν τις λεγόμενες δηλώσεις μετανοίας, που ήταν έμπνευση του Μανιαδάκη.

Ανάμεσα σ'αυτά τα στελέχη όμως βρίσκονταν και εκείνοι που μεταστράφηκαν, έγιναν αντικομμουνιστές και πέρασαν στην υπηρεσία της δικτατορίας συνειδητά.

Ο πυρήνας αυτών των στελεχών ήταν οι Μιχάλης Τυρίμος, Μανώλης Μανωλέας, Τηλέμαχος Μύτλας και ίσως ο Δημήτρης Μιχελίδης.[3] 

Την συνεργασία με το τμήμα των πρακτόρων στους κόλπους του ΚΚΕ ανέλαβαν ο ίδιος ο Μανιαδάκης, καθώς και ο ανώτατος αξιωματικός της ασφάλειας, Σπύρος Παξινός.

Συγκρότηση και παρέμβαση της ΠΔ

Τον Μάιο του 1939 ο αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας στην Αχτίνα Θ', έπειτα από πληροφορίες νεοσυλληφθέντων που ανέφεραν πως ο Δαμιανός Μάθεσης ήταν κι εκείνος πράκτορας των αρχών ασφαλείας, δίνει εντολή με τη συγκατάθεση των Νεφελούδη-Παρτσαλίδη στο μέλος του Πολιτικού Γραφείου Γιάννη Μιχαηλίδη να υπογράψει δήλωση ούτως ώστε να ελευθερωθεί, να ξανασυνδεθεί με τα παράνομα μέλη του κόμματος και να ξεκαθαρίσει το κόμμα από τους πράκτορες που δρούσαν στους κόλπους του.

Ωστόσο, στη προσπάθεια σύνδεσης του με τον παράνομο μηχανισμό ο Μιχαηλίδης μπλέκεται στα δίχτυα της Ασφάλειας.

Τότε, Μανιαδάκης και Τυρίμος αποφασίζουν τη ίδρυση του χαφιέδικου μηχανισμού και ο Μιχαηλίδης αναγκάζεται να συμμετάσχει [4].

Στην ίδρυση της ΠΔ κομβικό ρόλο παίζει και ο Δημήτρης Κουτσογιάννης (ψευδώνυμα Δημητριάδης, Ψαράς), καθοδηγητικό στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ, υπεύθυνος του παράνομου τυπογραφείου του Ριζοσπάστη, ο οποίος ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας από το 1927. [5][6]

 Ο Κουτσογιάννης κρατούσε μια "γιάφκα" του ΚΚΕ στην οδό Σύρου 27 στην Κυψέλη με την οποία είχαν συνδεθεί οκτώ μέλη του ΚΚΕ (Μπακόλα, Τιμογιαννάκης, Χρονόπουλος, Καραφύλλας, Γιώσης, Κατσίδου, Μπουκίδης και Τζωρτζάτος) που τον Οκτώβριο του 1939 είχαν έρθει παράνομα από τη Μόσχα, μέσω Παρισιού, με εντολή της Κομιντέρν να συγκροτήσουν νέα καθοδήγηση γιατί η υπάρχουσα είχε διαβρωθεί από την Ασφάλεια.[7][8] 

Η ΠΔ συγκροτείται τον Δεκέμβριο του 1939 και κάνει την επίσημη εμφάνισή της τον Ιανουάριο του 1940. Μάλιστα, αποφάσισε να εκδώσει και δικό της Ριζοσπάστη προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση στους κόλπους των Κομμουνιστών.[9]

Στην αρχική της συγκρότηση συµµετείχαν οι Δ. Κουτσογιάννης, ∆. Μαύρος, ∆. Μαλτσινιώτης, Μ. Τιµογιαννάκης, Ο. Μπακόλα και Στρ. Καραφύλλας. [9]

 Αυτά τα άτομα (πλην Κουτσογιάννη και Μαύρου) αποτελούσαν τη βιτρίνα της ΠΔ και αγνοούσαν ότι είναι πιόνια της Ασφάλειας. Στην πορεία αποµακρύνθηκαν οι Μαλτσινιώτης και Μαύρος, ενώ στην ηγετική οµάδα πέρασαν ο Γ. Μιχαηλίδης και ο Τ. Μύτλας.

Πίσω βέβαια στα παρασκήνια τα ηνία κρατούσαν ο Μανιαδάκης, ο Παξινός, ο Τυρίµος και αργότερα ίσως και ο Μανωλέας.[9]

Η ΠΔ κατάφερε να επηρεάσει πολλά φυλακισμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ακόμα και τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεν υποψιαζόταν το ρόλο της, αλλά αντ' αυτού υποψιαζόταν την -καθαρή- Παλιά Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ), τον άλλο παράνομο καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ επί Μεταξικής δικτατορίας.

Επίσης και η ηγεσία των φυλακισμένων στην Ακροναυπλία (Ιωαννίδης - Θέος κ.α) υποστήριξαν ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ είναι η ΠΔ.

Εκτός από την ΠΚΕ υπήρχαν και μεμονωμένα στελέχη του ΚΚΕ τα οποία κατήγγειλαν την ΠΔ, όπως ο Σπύρος Καλοδίκης, [10] ο Θανάσης Κλάρας ο οποίος πέρασε ένα διάστημα από τους κόλπους της [11] και ο Πέτρος Ρούσος. [12].

Η ΠΔ βρέθηκε σε έντονη αντιπαράθεση με την ΠΚΕ την καθοδήγηση της οποίας είχε ο Νίκος Πλουμπίδης από το Σανατόριο Σωτηρία που εκρατείτο, ενώ συνεχώς αντάλλασσαν κατηγορίες για χαφιεδισμό.

Η ΠΚΕ αποκαλούσε την ΠΔ "η χαφιέδικη καθοδήγηση των Μ-Μ-Μ" (εννοώντας τους Μανιαδάκη-Μιχαηλίδη-Μιχελίδη).

Ο ρόλος της ΠΔ άρχισε να αποκαλύπτεται στα τέλη του 1940, όταν ο πλαστός Ριζοσπάστης άρχισε να υμνεί τον Μεταξά και να αποκτά έντονο εθνικιστικό και φιλοκαθεστωτικό λόγο. [13]

Τελικά η δράση της ΠΔ έληξε λίγο μετά την έναρξη της γερμανικής Κατοχής το 1941.

Το τελευταίο φύλλο του Ριζοσπάστη που εξέδωσε η ΠΔ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1941. [13] 

Συνολικά η ΠΔ εξέδωσε 16 φύλλα του Ριζοσπάστη. [14][15] 

Καθοδηγητής της από τον Ιανουάριο του 1940 μέχρι τον Μάιο του 1941 ήταν ο Μιχάλης Τυρίμος [16].

Τον Ιούλιο του 1941 συγκροτήθηκε η λεγόμενη Νέα Κεντρική Επιτροπή, από στελέχη του κόμματος που απέδρασαν από τους τόπους κράτησής τους, που ξεκαθάρισε το τοπίο και έγινε η μόνη και αδιαμφισβήτητη καθοδήγηση του ΚΚΕ. [17]

Τα στελέχη της ΠΔ

Μιχάλης Τυρίμος (εκτελέστηκε τον Ιανουάριο του 1945 από την ΟΠΛΑ)

Μανώλης Μανωλέας (εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ τον Απρίλιο του 1944 στην Καλλιθέα)

Γιάννης Μιχαηλίδης (Προσήλθε οικειοθελώς και έγραψε εκθέσεις το καλοκαίρι του 1944 προς την ΚΕ του ΚΚΕ. Πέθανε το 1960) [18]

Δημήτρης Κουτσογιάννης (εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά [19])

Τηλέμαχος Μύτλας

Δημήτρης Μιχελίδης (ο ίδιος αργότερα αρνήθηκε ότι έγινε συνεργάτης της ασφάλειας και στέλεχος της ΠΔ [20])

Όλγα Μπακόλα (σκοτώθηκε το 1943 στη Γενική απεργία και διαδήλωση της 22ας Ιουλίου 1943 (Αθήνα) από τον κατοχικό στρατό.) [20][21]

Μιλτιάδης Τιμογιαννάκης (εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στη Θεσσαλονική τον Μάρτιο του 1943. [19])

Στρατής Καραφύλας (εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. [19])

Βύρων Καστρινός (εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά. [20])

Κώστας Τζωρτζάτος (εκτελέστηκε με τους 200 την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή. [19])

Νίκος Χρονόπουλος (εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στη Θεσσαλονική τον Μάρτιο του 1943. [19])

Παραπομπές

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.24-25

↑ Νεφελούδης (2007), σελ.149-150

↑ Ροδάκης (2007), σελ.131-133

↑ Νεφελούδης, ό.π. σελ.226-234

↑ Φαράκος, ό.π. σελ.97

↑ Ελεφάντης (1976) σελ.288-289

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.54-55

↑ Ροδάκης (2007), σελ.126-127

↑ Άλμα πάνω, στο:9,0 9,1 9,2 Γκουντουβάς (2019), σελ.56-57

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 345

↑ «Άρθρο για τον Άρη Βελουχιώτη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2010.

↑ Ρούσος (1976),σελ.63

↑ Άλμα πάνω, στο:13,0 13,1 Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 100-103

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ. 7

↑ http://62.103.28.111/paranomos/rec.asp?id=95776&nofoto=0[νεκρός σύνδεσμος]

↑ Φαράκος, ό.π. σελ.319-320

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ. 170-173

↑ Ρούσος, ό.π.,σελ.257-258

↑ Άλμα πάνω, στο:19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Γκουντουβάς (2019), σελ.151

↑ Άλμα πάνω, στο:20,0 20,1 20,2 Γκουντουβάς, ό.π., σελ. 152

↑ «22 ΙΟΥΛΗ 1943:Ο λαός ματαιώνει την επέκταση της βουλγαρικής φασιστικής κατοχής». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2019.

Βιβλιογραφία

Σωτήρης Γκουντουβάς, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019.

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, τόμος Α', εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012

Άγγελος Ελεφάντης: Η επαγγελία της αδύνατης Επανάστασης:ΚΚΕ και αστισμός στο Μεσοπόλεμο, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976

Βασίλης Νεφελούδης: Αχτίνα Θ'. Αναμνήσεις, 1930-1940, Εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007

Περικλής Ροδάκης "Νίκος Ζαχαριάδης", Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007

Πέτρος Ρούσος "Η Μεγάλη 5ετία (1940-1945)" Τόμος Α', Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976

Γρηγόρης Φαράκος "Β' Π.Π.: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004

[grexitdrachmaendebt]

Παλλαϊκόν Μέτωπον - Βικιπαίδεια

Παλλαϊκόν Μέτωπον - Βικιπαίδεια

https://el.m.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BD&wprov=rarw1

Παλλαϊκόν Μέτωπον

πολιτικός σχηματισμός στην Ελλάδα

Το Παλλαϊκό Μέτωπο (ΠΑ.ΜΕ.) ήταν πολιτικός σχηματισμός που είχε συγκροτήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.) τον Ιανουάριο του 1936.

Παλλαϊκόν Μέτωπον

Ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης

Ίδρυση 1936

Διάλυση 1936

Προκάτοχος Ενιαίον Μέτωπον Εργατών και Αγροτών

Έδρα Αθήνα

Ιδεολογία : Κομμουνισμός

Μαρξισμός-Λενινισμός

Αντι-ιμπεριαλισμός

Πολιτικό φάσμα Αριστερά

Χρώματα     Κόκκινο

Ιστορικό

Το 1936 στην Ελλάδα είχε αναπτυχθεί έντονα η προοπτική επιβολής δικτατορικού καθεστώτος, το μοναρχικό καθεστώς είχε εκ νέου ενισχυθεί, και το παγκόσμιο σκηνικό ευνοούσε κάθε ακροδεξιά παρέκκλιση. Τον Δεκέμβριο του 1935 το Κ.Κ.Ε., πραγματοποίησε το 6ο Συνέδριό του.

Σε αυτό ψηφίστηκε και στηρίχθηκε η αναγκαιότητα δημιουργίας με άλλες δημοκρατικές-αντιφασιστικές δυνάμεις ενός Παλλαϊκού Μετώπου το οποίο θα αντιτάσσονταν σε κάθε ακροδεξιά δικτατορική παρέκκλιση, σε κάθε εμπλοκή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το οποίο θα είχε αντιμοναρχικό χαρακτήρα.[1]

Τελικά το Παλλαϊκό Μέτωπο ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1936, με τη στήριξη του Αγροτικού Κόμματος και ανένταχτων προσωπικοτήτων (π.χ. Δημήτρης Γληνός).

Στις εκλογές του 1936, το Παλλαϊκό Μέτωπο με επικεφαλής τον γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Ε. Νίκο Ζαχαριάδη, έλαβε 5,76% και εξέλεξε 15 βουλευτές. Αρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας ορίστηκε ο Στέλιος Σκλάβαινας.

Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο Ζαχαριάδης δεν εξελέγη βουλευτής στον Πειραιά, θέση την οποία κατέλαβε ο Μανώλης Μανωλέας που έλαβε περισσότερες ψήφους.[2]

Την κοινοβουλευτική ομάδα του Παλλαϊκού μετώπου αποτελούσαν οι:[1]

1. Βασίλης Βερβέρης (Ροδόπη)

2. Δημήτρης Γληνός (Αθήνα)

3. Κώστας Θέος (Δράμα)

4. Γιάννης Ιωαννίδης (Λάρισα)

5. Μανώλης Μανωλέας (Πειραιάς)

6. Διονύσης Μενύχτας (Σέρρες)

7. Βασίλης Νεφελούδης (Αθήνα)

8. Δημήτρης Παρτσαλίδης (Καβάλα)

9. Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Λάρισα)

10. Φίλιππος Παπαδόπουλος (Κοζάνη)

11. Γιώργης Σιάντος (Τρίκαλα)

12. Μιχάλης Σινάκος (Θεσσαλονίκη)

13. Στέλιος Σκλάβαινας (Θεσσαλονίκη)

14. Ανδρέας Τζήμας (Φλώρινα)

15. Μιχάλης Τυρίμος (Λέσβος)

Αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας ήταν ο Στέλιος Σκλάβαινας.[1]

Το Παλλαϊκό Μέτωπο ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με τον Ιωάννη Μεταξά καταγγέλλοντας τον ως πιθανό δικτάτορα.

Επίσης κατήγγειλε και το Λαϊκόν Κόμμα ως σταθερό πρωταγωνιστή της δικτατορικής εκτροπής. Απέναντι στους Φιλελεύθερους κράτησε κριτική στάση για την ανεκτικότητά τους, αλλά προσπάθησε ταυτόχρονα να τους προσεγγίσει προκειμένου να συγκροτήσουν μια αντιδικτατορική-αντιφασιστική συμμαχία. Τελικά, υπέγραψαν από κοινού μυστική συμφωνία, η οποία έμεινε στην ιστορία ως Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα.[3]

Εντούτοις, το Σύμφωνο παραβιάστηκε λίγο αργότερα από τους Φιλελεύθερους οι οποίοι δεν εφάρμοσαν τα κύρια σημεία της συμφωνίας. Ακόμα σημαντική ήταν η συμβολή του Μετώπου στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Την επόμενη του ξεσπάσματος της μεταξικής δικτατορίας είχε προγραμματιστεί γενική απεργία.

Ωστόσο, η πραγματοποίησή της διακόπηκε από την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου την οποία στήριξε το παλάτι, με πρόσχημα την «αποσόβηση του κομμουνιστικού κινδύνου».

Οι περισσότεροι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου συνελήφθησαν από τις πρώτες κιόλας μέρες της δικτατορίας και στάλθηκαν σε φυλακές ή εξορία.[4]

[grexitdrachmaendebt]

Στέλιος Σκλάβαινας - Βικιπαίδεια

Στέλιος Σκλάβαινας

Ο Στέλιος Σκλάβαινας (Σίφνος 1907 - Καισαριανή 1 Μαΐου 1944) ήταν τυπογράφος, συνδικαλιστής, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου το 1932 και το 1936.

Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή.

Στέλιος Σκλάβαινας

Γέννηση 1907 Σίφνος

Θάνατος 1  Μαΐου 1944 Καισαριανή Αττικής

Αιτία θανάτου 200 της Καισαριανής

Σπουδές Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής

Πληροφορίες ασχολίας Ιδιότητα πολιτικός

συνδικαλιστής

Πολιτική τοποθέτηση Πολιτικό κόμμα/Κίνημα : ΚΚΕ και Παλλαϊκό Μέτωπο

Αξιώματα και βραβεύσεις

Αξίωμα μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης)

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Στέλιος Σκλάβαινα�� του Γεωργίου και της Αικατερίνης γεννήθηκε στη Σίφνο το 1907.[1] Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στη Σίφνο, στη συνέχεια την εμπορική σχολή στον Πειραιά και το επάγγελμά του ήταν τυπογράφος.

Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα και στην ΟΚΝΕ, ενώ, αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Ο Σκλάβαινας ασχολήθηκε ενεργά με τον συνδικαλισμό και ανήλθε στα ανώτατα κλιμάκια φτάνοντας μέχρι το διοικητικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ.

Στις 3 Φλεβάρη του 1929 συμμετείχε στην ίδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας έγινε και πάλι μέλος του ΔΣ, Γραμματέας της οποίας ανέλαβε ο Κώστας Θέος.[2] 

Στην ΕΓΣΕΕ συμπαρατάσσονταν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ και του "Σπάρτακου".

Στην ηγεσία του ΚΚΕ

Την περίοδο 1929-31 στην ηγεσία του ΚΚΕ είχε ξεσπάσει η κρίση που ονομάστηκε φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές.

Στις αρχές του 1931 το κόμμα βρισκόταν σε διάλυση, οπότε η Κομμουνιστική Διεθνής (Κ.Δ) αποφάσισε να επέμβει. Κάλεσε στη Μόσχα για εξηγήσεις τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ που μετείχαν στη φραξιονιστική πάλη και το Νοέμβριο του 1931 καθαίρεσε την ηγεσία του ΚΚΕ και διόρισε άλλη, τη λεγόμενη Νέα Ηγεσία, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη.

Ο Σκλάβαινας τότε έγινε μέλος του νέου Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που είχε 7 μέλη[3] και ανήκε στο στενό κύκλο του Ζαχαριάδη.

Στη συνέχεια πήγε στη Μόσχα και φοίτησε στις κομματικές σχολές ΚUTV απ' όπου επέστρεψε το 1932. Στις 5 Γενάρη του 1936 έγραψε στο Ριζοσπάστη το άρθρο με τίτλο "Αυτός μας οδηγεί" που θεωρείται η απαρχή της προσωπολατρείας του Ζαχαριάδη.[4]

Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1932, όταν το ΚΚΕ εξέλεξε 10 βουλευτές ως Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών, ο Σκλάβαινας εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης,[5] αλλά ο βίος εκείνης της βουλής ήταν βραχύς, μέχρι τον Φλεβάρη του 1933.

Εκλέχθηκε πάλι στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στο 5ο (1934) και 6ο Συνέδριο (1935) του κόμματος.[6]

Στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (26 Ιούλη - 30 Αυγούστου 1935) ήταν επικεφαλής της 8μελούς Eλληνικής αντιπροσωπείας που έλαβε μέρος. [7]

Στις εκλογές του Γενάρη του 1936 το Παλλαϊκό Μέτωπο εξέλεξε 15 βουλευτές. Ο Σκλάβαινας που εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Παλλαϊκού Μετώπου και αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας.[8]

Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα

Το Φλεβάρη του 1936 ο Σκλάβαινας πήρε μέρος στις μυστικές διαπραγματεύσεις του ΚΚΕ με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφούλη και υπέγραψε εκ μέρους του ΚΚΕ το λεγόμενο "Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα".[9] 

Κατά τη θυελλώδη συνεδρίαση για την εκλογή προέδρου της Βουλής[10] στις 6 Μαρτίου 1936, το ΚΚΕ στήριξε την υποψηφιότητα του Θεμιστοκλή Σοφούλη, σαν δέσμευση του συμφώνου εκ μέρους του. Έτσι ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου.

Στη συνέχεια όμως το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν τήρησε τις δεσμεύσεις του που απέρρεαν από το Σύμφωνο με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να το φέρει στο φως της δημοσιότητας, να προκληθούν μεγάλες αντιδράσεις και να μη σχηματιστεί η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. [10]

Τον Απρίλιο του 1936, με το θάνατο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Κ. Δεμερτζή, θα αναλάβει πρωθυπουργός ο Ιωάννης Μεταξάς και μερικούς μήνες αργότερα, την 4η Αυγούστου 1936, θα γίνει η κατάλυση της Δημοκρατίας από τον Ιωάννη Μεταξά και τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ και η εγκαθίδρυση της ομώνυμης δικτατορίας.

Δικτατορία Μεταξά

Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ο Σκλάβαινας πέρασε στην παρανομία.

Μετά τη σύλληψη του Ζαχαριάδη το Σεπτέμβριο του 1936, συγκρότησαν μαζί με τον Βασίλη Νεφελούδη και τον Μήτσο Παρτσαλίδη, την τριμελή γραμματεία που θα καθοδηγούσε το παράνομο πλέον ΚΚΕ.[11] 

Ο Σκλάβαινας συνελήφθη μαζί με τους Νεφελούδη-Παρτσαλίδη τον Απρίλιο του 1938 στο σπίτι του Νεφελούδη στα Άνω Πατήσια. [12] 

Μαζί τους συνελήφθη και η γυναίκα του Σκλάβαινα, Δώρα Καστανιά, που εκτοπίστηκε στη Γαύδο μαζί με τη Σοφία Νεφελούδη και την Αύρα Παρτσαλίδη. [13] 

Ο Σκλάβαινας καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση και εκτόπιση.

Το μεταξικό καθεστώς θα τον φυλακίσει στην Κέρκυρα στη διαβόητη Ακτίνα Θ', μαζί με τους Νεφελούδη και Παρτσαλίδη.

Εκεί ήταν ήδη κρατούμενοι ο Ζαχαριάδης και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ.

Το Δεκέμβριο του 1938 μετά από πολύ σκληρά ατομικά και ομαδικά βασανιστήρια [14] ο Σκλάβαινας υπέγραψε τη "δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών" και αποφυλακίστηκε.

Είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν ο τραγικός θάνατος του Χρήστου Μαλτέζου από βασανιστήρια, γεγονός που επηρέασε καταλυτικά την απόφασή του Σκλάβαινα για δήλωση.[15] 

Μετά την αποφυλάκισή του εγκαταστάθηκε πάλι στην Αθήνα όπου φυλακίστηκε και εκεί μέχρι να δικαστεί εκ νέου, να αναιρεθεί η προηγούμενη ποινή του (4ετής φυλάκιση και εκτόπιση) και να αφεθεί ελεύθερος.

Παράλληλα αφέθηκε ελεύθερη από τη Γαύδο, όπου ήταν εκτοπισμένη, η γυναίκα του Δώρα Καστανιά.[16]

Μετά την οριστική του αποφυλάκισή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργαζόταν ως τυπογράφος. Οι πρώην σύντροφοί του τον αντιμετώπιζαν ως "δηλωσία" και τον απομόνωσαν, διακόπτοντας κάθε σχέση μαζί του.[16] 

Τον Φεβρουάριο του 1939 η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ διέγραψε τον Σκλάβαινα από μέλος του ΚΚΕ και η απόφαση δημοσιεύτηκε στις 12 Μαρτίου 1939 στον παράνομο Ριζοσπάστη.[17] 

Η απόφαση ανέφερε:

"Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ εγκρίνει ομόφωνα όλα τα μέτρα και τις μέθοδες που χρησιμοποίησε το Πολιτικό Γραφείο για την ανακάλυψη του αισχρού προβοκάτορα Π. Δαμασκόπουλου που στοίχισε τόσο ακριβά στο Κόμμα μας...

Στιγματίζει την ατιμωτική προδοτική πράξη του Σκλάβαινα-Μανωλέα που συνθηκολόγησαν με τη δικτατορία και καλεί ολόκληρο το Κόμμα να συσπειρωθεί γύρω από την κεντρική καθοδήγηση..."[17]

Σύμφωνα με την επίσημη θέση του ΚΚΕ και σύμφωνα με τον φάκελό του στην Ασφάλεια δεν προκύπτει απολύτως κανένα στοιχείο για συνεργασία του με τις αρχές ασφαλείας.[18][19]

Ωστόσο σύμφωνα με την άποψη της ιστορικού Ιωάννας Παπαθανασίου, σε κάποιο βαθμό συνεργάστηκε με τις αρχές ασφαλείας.[20]

Η διαγραφή του Σκλάβαινα από το ΚΚΕ επικυρώθηκε και από τη Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του 1942.[21]

Κατοχή - Φυλάκιση - Εκτέλεση

Ο Σκλάβαινας συνελήφθη από τους κατακτητές στις 30 Ιουνίου 1941 και στις 19 Ιουλίου η Επιτροπή Δημοσίας Ασφαλείας Αττικοβοιωτίας αποφάσισε την εκτόπισή του στις φυλακές της Πύλου.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1941 μεταφέρθηκε στην Ακροναυπλία στο "Στρατόπεδο Κράτησης Κομμουνιστών".[22]

Η κομματική ηγεσία εκεί, με επικεφαλής τον Γιάννη Ιωαννίδη, έδωσε εντολή στους πολιτικούς κρατούμενους να τον απομονώσουν γιατί αν και ήταν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ είχε προβεί σε δήλωση μετανοίας στις φυλακές της Κέρκυρας. Κανένας κρατούμενος δεν του μιλούσε και οι ψυχικές αντοχές του δοκιμάστηκαν σκληρά, αλλά άντεξε.[23] 

Επίσης ο Σκλάβαινας με εντολή του Ιωαννίδη έγραψε έκθεση προς την ΚΕ του ΚΚΕ για τη δράση του την περίοδο από την αποφυλάκισή του στην Κέρκυρα μέχρι και τη φυλάκισή του στην Ακροναυπλία.[24]

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Λάρισας και κατόπιν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής μαζί με τους διακόσιους Έλληνες πατριώτες.

Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης επέδειξε θάρρος και μαζί με τους άλλους συντρόφους του φώναξαν "Ζήτω η Ελλάδα", "Ζήτω το ΕΑΜ", "Ζήτω το ΚΚΕ".[25]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πηγές

Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση, Σωτήρης Γκουντουβάς, Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012

Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, Δ΄ τόμος 1934-1940, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1975

Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015

Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος Κ, Αθήνα 1976

Ακτίνα Θ', Βασίλης Νεφελούδης, εκδόσει�� Εστίας, Αθήνα 2007

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, Εκδοτική Α��ηνών, Αθήνα 1978

Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979

"Ακροναυπλία" (θρύλος και πραγματικότητα), Γιάννης Μανούσακας, εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ, Αθήνα 1978

Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, Άγγελος Ελεφάντης, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976

Παραπομπές

↑ Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Τόμος Κ, (1976), σελ.353

↑ Α. Ελεφάντης (1976), σελ.79

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.228

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 90-91

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.240

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.265 & 286

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.280

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.292-293

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 28-30

↑ Άλμα πάνω, στο:10,0 10,1 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, (1978), σελ. 375-378

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 153

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 152-155

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 155

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 216-219

↑ Β. Νεφελούδης, (2007), σελ. 205

↑ Άλμα πάνω, στο:16,0 16,1 Σωτήρης Γκουντουβάς, (2019), σελ. 37

↑ Άλμα πάνω, στο:17,0 17,1 ΚΚΕ Τα επίσημα κείμενα, τόμος Δ, (1975), σελ. 469

↑ ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, τόμος Ε, σελ. 76-77

↑ m.tvxs.gr https://m.tvxs.gr/mo/i/260001/f/news/ellada/o-agnostos-iroas.html. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2019. Missing or empty |title= (βοήθεια)

↑ Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Ιωάννα Παπαθανασίου το Κομμουνιστικό κόμμα στην πρόκληση της Ιστορίας 1940-1945, Μέρος Β' Κατοχή - Αντίσταση, 2007, εκδόσεις Βιβλιόραμα σελ 84

↑ ΚΚΕ Τα επίσημα κείμενα, τόμος Δ, (1975), σελ. 76

↑ https://www.efsyn.gr/nisides/148773_o-agnoimenos-iroas

↑ Γ. Μανούσακας, (1978), σελ. 260

↑ Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 79

↑ Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), σελ. 1274-1275

[grexitdrachmaendebt]

Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής - Βικιπαίδεια

Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής

Το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής ή KΟΥTΒ (Ρωσσική γλώσσα: Коммунистический университет трудящихся Востока ή КУТВ-Καμμουνιστίτσιεσκιϊ Ουνιβιρσιτιέτ Τρουντιάσσιχσα Βαστόκα ή Κα Ου Τε Βε), γνωστό επίσης ως Πανεπιστήμιο της Άπω Ανατολής, ιδρύθηκε στις 21 Απριλίου 1921 στη Μόσχα από την Κομμουνιστική Διεθνή (Κομιντέρν), ως πυρήνας εκπαίδευσης κομμουνιστικών στελεχών, προορισμένων να αποτελέσουν τα ηγετικά στελέχη των ανά τον κόσμο κομμουνιστικών κομμάτων.

KΟΥTΒКУТВ Ενεργό 1921–1938 Τοποθεσία Μόσχα, Μόσχα, ΕΣΣΔ

Ίδρυση - Λειτουργία

Το εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα ξεκίνησε επίσημα τις εκπαιδευτικές του λειτουργίες την 21η Οκτωβρίου 1921.

Οι λειτουργίες του ήταν παρόμοιες με εκείνες των Κομμουνιστικού Πανεπιστημίου Εθνικών Μειονοτήτων Δύσης (KUNMZ) και Διεθνούς Πανεπιστημίου Λένιν (MLS), τα οποία δεχόταν φοιτητές κυρίως από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Αρχικώς διευθυνόταν από τον Καρλ Ράντεκ, πρώην γραμματέα της Κομιντέρν, ο οποίος εκδιώχθηκε αργότερα από τη σχολή και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ε.Σ.Σ.Δ και καταδικάστηκε σε 10ετή καταναγκαστικά έργα.

Τα μαθήματα περιελάμβαναν θεωρητικά και πρακτικά θέματα, όπως γνώση και ανάλυση της Μαρξιστικής θεωρίας σε ανώτατο επίπεδο, οργανωτικά θέματα κομμάτων, μελέτη της επιστήμης του Δικαίου και της Διοίκησης, θεωρία και τακτικές της προλεταριακής επανάστασης, ανάλυση των προβλημάτων της σοσιαλιστικής πολιτικής θεώρησης, καθώς και οργανωτικά θέματα των συνδικαλιστικών ενώσεων.

Το ΚOYTB είχε τοπικά παραρτήματα στο Μπακού (πρωτεύουσα της τότε Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν), στην πόλη Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, όπως και στην Τασκένδη (πρωτεύουσα της τότε Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν).

Το Πανεπιστήμιο εξέδιδε το περιοδικό Επαναστατική Ανατολή (Ρωσσική γλώσσα: Революционный Восток-Ριβαλιουτσιόννυϊ Βαστόκ).

Στα τέλη της δεκαετίας του ’30, το πανεπιστήμιο έκλεισε και οι λειτουργίες του μεταφέρθηκαν σε μικρότερα, τοπικά ινστιτούτα, σε διάφορες Σοβιετικές "Δημοκρατίες".

Απόφοιτοι του KΟYTB

Στο πανεπιστήμιο σπούδασαν πολλά σημαίνοντα στελέχη του ΚΚΕ, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Ανδρόνικος Χαϊτάς, ο Κώστας Ευτυχιάδης, ο Πέτρος Ρούσος, ο Γιάννης Ιωαννίδης, η Χρύσα Χατζηβασιλείου, ο Δημήτρης Σακαρέλος, ο Κώστας Θέος, ο Στέλιος Σκλάβαινας, ο Βασίλης Νεφελούδης, ο Δημήτρης Παρτσαλίδης, ο Γιώργος Κολοζώφ, ο Γιώργος Κωνσταντινίδης, ο Γιάννης Μιχαηλίδης, ο Απόστολος Κλειδωνάρης, ο Γιάννης Ζέβγος, ο Μιχάλης Τυρίμος, ο Μανώλης Μανωλέας, ο Ορφέας Οικονομίδης, ο Δημήτρης Παπαρήγας, η Όλγα Μπακόλα, ο Μιλτιάδης Τιμογιαννάκης, ο Μιχάλης Μπεζεντάκος, o Περικλής Καρασκόγιας, ο Αριστοτέλης Τσουρτσούλης, ο Διονύσης Σιτοκωνσταντίνου και πολλοί άλλοι.

Οι απόφοιτοι του πανεπιστημίου αναφέροντο συχνά με το προσωνύμιο κούτβηδες, από το ακρωνύμιο του εκπαιδευτικού αυτού ιδρύματος, και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος των χρόνων του Μεσοπολέμου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Κατοχής, της Αντίστασης, του Εμφυλίου και των μετεμφυλιακών χρόνων έως ακόμα και τις αρχές του ‘90 ορισμένοι εξ αυτών.

Επίσης σπούδασαν πολλά γνωστά ονόματα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος όπως ο Χο Τσι Μινχ, ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ, ο Χαλίντ Μπαγκντάς (Γραμματέας του ΚΚ Συρίας), ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Χάρυ Χαίηγουντ και πολλοί άλλοι.

Πηγές

Σωτήρης Γκουντουβάς. Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση, Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Α', εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2017.

Μάριος Μαρκοβίτης. Όχι, δεν είμαι εχθρός του Λαού, εκδόσεις Προσκήνιο, Θεσσαλονίκη: 2017.

Service, Robert. Σύντροφοι: η παγκόσμια ιστορία του κομμουνισμού. Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2007.

Τρότσκι, Λεόν. Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν. Αθήνα: Παρασκήνιο, 2004.

Τρότσκι, Λέον. Η προδομένη επανάσταση. Αθήνα: Αλλαγή, 1988.

[grexitdrachmaendebt]

Φραξιονισμός - Βικιπαίδεια

Φραξιονισμός

Ο Φραξιονισμός είναι πολιτικός όρος προερχόμενος από την λατινογενή ρωσική λέξη "φράξια" που σημαίνει επιμέρους ομάδα, ή κοινοβουλευτική ομάδα.

Η χρήση όμως του όρου αυτού από τους κομμουνιστές αποδίδεται περισσότερο με την έννοια της ύπαρξης και δράσης εσωκομματικής διασπαστικής ομάδας, τα μέλη της οποίας και καλούνται εξ αυτής "φραξιονιστές".

Η δράση αυτών χαρακτηρίζεται γενικά "φραξιονιστική πάλη" ή "φραξιονισμός" με την έννοια των εσωκομματικών συγκρούσεων.

Ελλάδα

Στη νεότερη ελληνική ιστορία και συγκεκριμένα στο μεσοπόλεμο, στην περίοδο 1928-1931, με τον όρο φραξιονισμός ή φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές που έλαβε ευρύτατη χρήση χαρακτηρίστηκε η πολιτική κρίση που είχε ξεσπάσει μέσα στους κόλπους του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ η οποία και έληξε το Νοέμβριο του 1931.

Φραξιονιστική Πάλη Χωρίς Αρχές

Την εποχή εκείνη η ηγεσία και ο μηχανισμός των δύο αυτών Οργανώσεων ΚΚΕ και ΟΚΝΕ είχε διασπαστεί σε δύο αντίπαλες παρατάξεις προσπαθώντας η μία να επιβληθεί ή και να εξουδετερώσει την άλλη.

Στα μέσα μάλιστα του 1931 φαίνεται πως το ΚΚΕ είχε οδηγηθεί σχεδόν στην αποσύνθεση με επακόλουθο την αντανάκλαση της στα εργατικά στρώματα.[1]

 Η μία παράταξη, η «δεξιά», με επικεφαλής τους Χαϊτά, Ευτυχιάδη και Κολοζώφ ήρθε σε ολομέτωπη σύγκρουση με την «αριστερή» των συνδικαλιστών Σιάντου, Θέου, Πυλιώτη, Παπαρήγα και Ασίκη.

Μετά την φυλάκιση από το «αστικό καθεστώς» το Σεπτέμβριο του 1930 του Γραμματέα Χαϊτά και των Ευτυχιάδη-Κολοζώφ την ηγεσία στο κόμμα ανέλαβε η ομάδα των Σιάντου-Θέου.

Η ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη είχε σαν σύνθημα το "πρώτα οργάνωση και ύστερα επανάσταση", ενώ των Σιάντου-Θέου "την μετατροπή των αυθόρμητων λαϊκών κινητοποιήσεων σε γενική πολιτική απεργία".[2] 

Η Κομμουνιστική Διεθνής χαρακτήρισε την ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη οπορτουνιστική δεξιά φράξια, ενώ των Σιάντου-Θέου αναρχοσυνδικαλιστική, αποκλίνουσες και οι δύο από την ορθόδοξη γραμμή του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Η μετέπειτα διαφώτιση, την εποχή του Ζαχαριάδη, υποστήριξε ότι η "Φραξιονιστική Πάλη Χωρίς Αρχές" ήταν "απολιτική" και ότι οφειλόταν κυρίως στη "μεγαλοποίηση πολιτικών μικροαποχρώσεων και σε προσωπικές διαφορές".[3]

Παρέμβαση της ΚΔ

Στην κατάσταση εκείνη αποφασίστηκε τελικά από την Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ), που είχε λάβει γνώση αυτής, να παρέμβει άμεσα και αποφασιστικά.

Έτσι τον Μάρτιο και Απρίλιο του 1931 κλήθηκαν και πήγαν στη Μόσχα για να λογοδοτήσουν γύρω στα 38 στελέχη του ΚΚΕ που μετείχαν στην φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές από λίστα που συνέταξε το στέλεχος Γιάννης Ιωαννίδης με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη που τότε βρισκόταν στη Μόσχα.

Από τα 38 αυτά στελέχη μόνο δύο θα επιστρέψ��υν μερικούς μήνες αργότερα, ο Γιώργης Σιάντος και ο Κώστας Θέος και θα ενταχθούν πάλι στην ηγεσία του ΚΚΕ.

Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στη Σοβιετική Ένωση και θα επιστρέψουν αργότερα, ενώ κάποιοι από αυτούς δεν θα επιστρέψουν ποτέ και μερικοί θα εκτελεστούν την περίοδο των Σταλινικών εκκαθαρίσεων (1936-38).

Η ΚΔ διορισε νέα 3μελή ηγεσία στο ΚΚΕ που την αποτελούσαν οι Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργος Κωνσταντινίδης (Ασημίδης) και Γιάννης Μιχαηλίδης, απόφοιτοι όλοι των ΚUΤV. Επίσης καθαίρεσε όλη την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ και το Νοέμβρη του 1931 διόρισε νέο Πολιτικό Γραφείο, αποτελούμενο από 7 νέα άτομα με μέσο όρο ηλικίας 27 έτη. Τα 7 μέλη του ΠΓ ήταν : N. Ζαχαριάδης, Σ. Σκλάβαινας, Β. Νεφελούδης, Γ. Ιωαννίδης, Γ. Μιχαηλίδης, Γ. Κωνσταντινίδης και Λ. Στρίγκος.[4]

Η Νέα Ηγεσία στάλθηκε στην Ελλάδα μαζί με ομάδα στελεχών του κόμματος που την εποχή εκείνη σπούδαζαν στη Σοβιετική Ένωση επικεφαλής της οποίας ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, προκειμένου να επιφέρει την αποκατάσταση της ενότητας στο ΚΚΕ. Επίσης το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ ο Ριζοσπάστης από τα τέλη του 1931 κυκλοφορούσε με τον τίτλο Νέος Ριζοσπάστης, σαφής αναφορά στη Νέα Ηγεσία.

Έτσι λοιπόν τον Νοέμβριο του 1931 με την παρέμβαση της ΚΔ και το διορισμό νέας ηγετικής ομάδας στο ΚΚΕ, υπό το Ν. Ζαχαριάδη, πήρε τέλος η φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές.

Το Κόμμα άφηνε οριστικά πίσω του τις διαμάχες, τις κρίσεις, τις παλινδρομήσεις και τις συνεχείς αλλαγές στην ηγεσία της περιόδου 1918-31 και μετεξελισσόταν σε ένα κόμμα νέου τύπου.

Στο εξής στις τάξεις του κόμματος θα υπήρχε η λεγόμενη "μπολσεβίκικη ομοφωνία".

[grexitdrachmaendebt]

Γιάννης Μιχαηλίδης - Βικιπαίδεια

Γιάννης Μιχαηλίδης

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης (1899-1960) ήταν κομμουνιστής, ανώτατο καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ, κεντρικό πρόσωπο στην ίδρυση και δράση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ.

Γιάννης Μιχαηλίδης

Γέννηση 1899 Κωνσταντινούπολη

Θάνατος 1960 Αθήνα

Σπουδές Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής

Πληροφορίες ασχολίας Ιδιότητα συνδικαλιστής

Βιογραφικό

Νεανικά χρόνια

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1899 στην Κωνσταντινούπολη, από εργατική οικογένεια. Φοίτησε μέχρι την Δ' δημοτικού και κατόπιν σταμάτησε το σχολείο λόγω απορίας.

Στη συνέχεια εργάστηκε ως μεταλλεργάτης και κατόπιν ως λιμενεργάτης στο λιμάνι της Πόλης και ήρθε σε επαφή με τους αναρχοσυνδικαλιστικούς κύκλους της Πανεργατικής που ιδεολογικά επηρεαζόταν από την οργάνωση Industrial Workers of the World (IWW). [1] 

Εκεί γνώρισε και τον νεώτερό του Νίκο Ζαχαριάδη, όπου συνδέθηκαν με φιλία.

Εμπνεόμενος από την Οκτωβριανή Επανάσταση, την περίοδο 1918 - 1921, έκανε ταξίδια στην επαναστατημένη Ρωσία όπου και εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελείτο κυρίως από Έλληνες.[2] 

Το 1924 έγινε μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων και σπούδασε στο νεοϊδρυθέν τότε "KUTV", το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής.[1]

Στην ηγεσία του ΚΚΕ

Ήρθε για 1η φορά στην Ελλάδα το 1927 και εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Οργάνωση Πειραιά (ΚΟΠ).

Το 1929 επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση και επανήλθε τον Σεπτέμβριο του 1931, ως μέλος της τριμελούς ηγεσίας του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης, Μιχαηλίδης, Κωνσταντινίδης) και του επταμελούς Πολιτικού Γραφείου που διόρισε η Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΔ). Με την επέμβαση της ΚΔ τερματίστηκε η λεγόμενη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές, που ταλάνισε το ΚΚΕ για τουλάχιστον μια διετία.[3] Μέσα στο κόμμα ο Μιχαηλίδης θα συνταχθεί πλήρως με την πολιτική γραμμή του Ζαχαριάδη, σε αντίθεση με τον Κωνσταντινίδη που ήρθε σε ρήξη με τον Ζαχαριάδη και διαγράφηκε, και θα γίνει από τους πιο στενούς του συνεργάτες.

Το κομματικά του ψευδώνυμα ήταν "ψηλέας", "κάμος", "κατσανέβης", "ειρηνοδίκης", "Μιχαλόπουλος", "Μεμέντοφ" και "Μπάμπης".[4]

Στα επόμενα συνέδρια του ΚΚΕ (5ο και 6ο) θα επανεκλεγεί μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ. [5]

 Το 1935 τοποθετήθηκε εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΕΕΚΔ), ενώ στις αρχές του 1936 επέστρεψε στην Ελλάδα.

Δικτατορία του Μεταξά - Ο ρόλος του στην ΠΔ του ΚΚΕ

Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά ο Μιχαηλίδης πέρασε στην παρανομία και ήταν υπεύθυνος του παράνομου εκδοτικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Όμως στα τέλη Σεπτέμβρη του 1936 συνελήφθη από την Ασφάλεια και κλείστηκε στις φυλακές Κέρκυρας, στην Ακτίνα Θ, μαζί με τον Ζαχαριάδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ.[6]

Την Άνοιξη του 1939 έπειτα από πληροφορίες νεοσυλληφθέντων που ανέφεραν ότι ο Δαμιανός Μάθεσης ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας, ο Ζαχαριάδης, με σύμφωνη γνώμη των Νεφελούδη-Παρτσαλίδη,[6] έδωσε εντολή στον Μιχαηλίδη να κάνει ψευδή δήλωση μετανοίας ώστε να ελευθερωθεί και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μέσα στο κόμμα που είχε διαβρωθεί από την Ασφάλεια.

Κάποια στελέχη του είχαν γίνει όργανα της Ασφάλειας, όπως ο Μιχάλης Τυρίμος, ο Μανώλης Μανωλέας, ο Τηλέμαχος Μύτλας κ.ά, κατέδιδαν συντρόφους τους που συλλαμβάνονταν, έδιναν πληροφορίες για γιάφκες και παράνομα τυπογραφεία που ανακαλύπτονταν και κυκλοφορούσαν πλαστές ανακοινώσεις του ΚΚΕ. [7]

Ωστόσο, στη προσπάθεια σύνδεσης του με τον παράνομο μηχανισμό ο Μιχαηλίδης μπλέκεται στα δίχτυα της Ασφάλειας, η οποία παρακολουθούσε κάθε κίνησή του μετά την αποφυλάκιση του. Τότε, Μανιαδάκης, Τυρίμος και Παξινός αποφασίζουν την ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ (ΠΔ), του χαφιέδικου μηχανισμού για να αποδυναμώσουν την πραγματική καθοδήγηση του κόμματος, τη λεγόμενη Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (ΠΚΕ) και να θέσουν το ΚΚΕ υπό την καθοδήγηση της Ασφάλειας.[8] 

Ο Μιχαηλίδης αναγκάζεται να συμμετάσχει στην Προσωρινή Διοίκηση γιατί, όπως δήλωσε στον Ιωαννίδη το 1944, δεν είχε προλάβει να εκτελέσει την εντολή του Ζαχαριάδη και ήθελε να δει ποιοι θα συμμετείχαν στην ίδρυση της ΠΔ. [9]

Στην ίδρυση της ΠΔ κομβικό ρόλο παίζει και ο Δημήτρης Κουτσογιάννης (ψευδώνυμα Δημητριάδης, Ψαράς), καθοδηγητικό στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ, υπεύθυνος του παράνομου τυπογραφείου του Ριζοσπάστη, ο οποίος ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας από το 1927. [10]

 Η ΠΔ συγκροτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1939 από στελέχη του ΚΚΕ που είχαν περάσει στην υπηρεσία της Ασφάλειας, αλλά και άλλα που αγνοούσαν το ρόλο της και έκανε την εμφάνισή της τον Ιανουάριο του 1940. Μάλιστα, αποφάσισε να εκδώσει και δικό της Ριζοσπάστη προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση στους κόλπους των κομμουνιστών, πράγμα που επέτυχε απόλυτα. [11]

Ο Μιχαηλίδης έγινε στη συνέχεια έμμισθο όργανο της Ασφάλειας [12] και κατάφερε να παραπλανήσει τον έγκλειστο στην Ακροναυπλία Γιάννη Ιωαννίδη (καθοδηγητή των εκεί φυλακισμένων κομμουνιστών) για να υποστηρίξει την ΠΔ ως την επίσημη καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Οπότε η ΠΔ με τη στήριξη της Ακροναυπλίας απέκτησε ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με την ΠΚΕ. Η ΠΚΕ όμως κατήγγειλε το ρόλο του Μιχαηλίδη και αποκαλούσε την ΠΔ "η χαφιέδικη καθοδήγηση των Μ-Μ-Μ" (εννοώντας τους Μανιαδάκη-Μιχαηλίδη-Μιχελίδη). [11]

Η ΠΔ βρέθηκε σε έντονη αντιπαράθεση με την Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, την καθοδήγηση της οποίας είχε ο Νίκος Πλουμπίδης από το Σανατόριο Σωτηρία που εκρατείτο, ενώ συνεχώς αντάλλασσαν κατηγορίες για χαφιεδισμό.[13] 

Ο ρόλος της ΠΔ άρχισε να αποκαλύπτεται στα τέλη του 1940, όταν ο πλαστός Ριζοσπάστης άρχισε να υμνεί τον Μεταξά και να αποκτά έντονο εθνικιστικό και φιλοκαθεστωτικό λόγο.[14]

Η δράση της ΠΔ τερματίστηκε το καλοκαίρι του 1941, όταν σχηματίστηκε η Νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, από εξόριστα στελέχη που στο μεταξύ είχαν αποδράσει από τους τόπους κράτησής τους.[15]

Στην περίοδο της Κατοχής

Την περίοδο της Κατοχής ο Μιχαηλίδης εργαζόταν ως μηχανικός σε μηχανουργείο στον Πειραιά.[16].

Παράλληλα, εντάχθηκε στο ΕΑΜ, αλλά λόγω της εμπλοκής του στην ΠΔ δεν κατέλαβε κάποια αξιόλογη θέση.

Οι υποψίες (κατηγορίες) που υπήρχαν για τη δράση του στην ΠΔ τον ανάγκασαν τον Αύγουστο του 1944 να παρουσιαστεί στην ηγεσία του ΚΚΕ στην Ελεύθερη Ελλάδα για να δώσει εξηγήσεις στον οργανωτικό γραμματέα του ΚΚΕ Γιάννη Ιωαννίδη, που κρίθηκαν προσωρινά επαρκείς και να επανεξεταστεί η υπόθεσή του μετά την απελευθέρωσ�� και την ενδεχόμενη επιστροφή του Ζαχαριάδη. [17]

 Ο Μιχαηλίδης έγραψε έκθεση προς το Π.Γ του ΚΚΕ για την δράση του την περίοδο εκείνη.[18]

 Ήταν το μόνο στέλεχος της ΠΔ που αν και τέθηκε υπό κομματική επίβλεψη δεν εκτελέστηκε όπως οι Κουτσογιάννης, Τυρίμος κ.α

Ο Μιχαηλίδης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στον Πειραιά και πέθανε το 1960.

[17][18][19]

Παραπομπές

↑ Άλμα πάνω, στο:1,0 1,1 Φαράκος (2004), σελ.432

↑ Πετρόπουλος (2011), σελ. 19-27

↑ Ελεφάντης (1976), σελ. 113-114

↑ Ιωαννίδης (1979), σελ. 75

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ.254-262

↑ Άλμα πάνω, στο:6,0 6,1 Νεφελούδης (2007), σελ.226-234

↑ Χατζής (1996), σελ. 167-169

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.51-55

↑ Ιωαννίδης (1979), σελ.110-112

↑ Φαράκος (2004), σελ.97

↑ Άλμα πάνω, στο:11,0 11,1 Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 100-103

↑ Ιωαννίδης (1979), σελ.112

↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ.342-346

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.122-125

↑ Γκουντουβάς (2019), σελ.170-175

↑ Ιωαννίδης (1979), σελ. 77

↑ Άλμα πάνω, στο:17,0 17,1 Ιωαννίδης (1979), σελ. 75-77

↑ Άλμα πάνω, στο:18,0 18,1 Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 79

↑ Ελεφάντης (1976), σελ. 289

Πηγές

Σωτήρης Γκουντουβάς, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019.

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012

Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015

Άγγελος Ελεφάντης "Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976

Ιωαννίδης Γιάννης Αναμνήσεις, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1979

Βασίλης Νεφελούδης "Ακτίνα Θ'", Εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007

Γιώργος Πετρόπουλος "Ιστορικά Διλήμματα, Ιστορικές Απαντήσεις: Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940-1945", Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011

Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004

Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996

[grexitdrachmaendebt]

Μιχάλης Τυρίμος - Βικιπαίδεια

Μιχάλης Τυρίμος

Ο Μιχάλης Τυρίμος (1907-1945) ήταν κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, βουλευτής και διευθυντής του Ριζοσπάστη.

Κατά τη διάρκεια της Mεταξικής δικτατορίας μετατράπηκε σε πράκτορα των αρχών Ασφαλείας, ήταν βασικό στέλεχος της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ. Εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ τον Ιανουάριο του 1945.

Μιχάλης Τυρίμος

Γέννηση 1907Λέσβος

Θάνατος 1945

Σπουδές Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής

Πληροφορίες ασχολίας Ιδιότητα δημοσιογράφος

Πολιτική τοποθέτηση

Πολιτικό κόμμα/Κίνημα : Παλλαϊκό Μέτωπο και ΚΚΕ

Αξιώματα και βραβεύσεις

Αξίωμα : μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Λέσβου)

Τα πρώτα χρόνια

Ο Μιχάλης Τυρίμος γεννήθηκε το 1907 στη Λαφιώνα Λέσβου.[1] 

Ήταν γιος του δασκάλου Ιωάννη Τυρίμου και της Μαριάνθης Πετριανού.[1] 

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στο Διδασκαλείο Μυτιλήνης και αποφοίτησε με το δίπλωμα δασκάλου.[1]

Η Κομμουνιστική δράση

Το 1926 εντάχθηκε στο ΚΚΕ και δημιούργησε ο ίδιος την Οργάνωση Λέσβου της ΟΚΝΕ.

Το επάγγελμά του ήταν τυπογράφος.[2] 

Το 1929 φυλακίστηκε λόγω του Ιδιωνύμου και ένα χρόνο αργότερα στρατεύτηκε και στάλθηκε, μαζί με άλλους εξόριστους Κομμουνιστές στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου [3].

Μετά τη λήξη της λεγόμενης φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές της περιόδου 1929-1931 με την επέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και την ανάθεση της θέσης του ΓΓ του κόμματος στο Νίκο Ζαχαριάδη, ο Τυρίμος ανέλαβε διάφορες ανώτατες καθοδηγητικές θέσεις στο κόμμα.

Παράλληλα, σπούδασε στις κομματικές σχολές ΚUΤV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής) στη Μόσχα [4]. Τον Μάρτιο του 1934 στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, όπως και στο 6ο Συνέδριο τον Δεκέμβριο του 1935.

Τον Αύγουστο του 1935 μετείχε στην 8μελή αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που έλαβε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν στη Μόσχα. [5]

Τον Ιανουάριο του 1936 ο Τυρίμος εκλέχθηκε βουλευτής Λέσβου του ΚΚΕ με το Παλλαϊκό Μέτωπο ενώ ανέλαβε και τη διεύθυνση του Ριζοσπάστη.

Ως βουλευτής ο Τυρίμος ζήτησε τη δημιουργία Εφετείου στη Λέσβο, ωστόσο ο αγώνας του διακόπηκε από το ξέσπασμα της Mεταξικής δικτατορίας [6].

Το κομματικό του ψευδώνυμο ήταν "Σβίγκος".

Η δικτατορία Μεταξά και η μεταστροφή του Τυρίμου

Μετά το ξέσπασμα της Mεταξικής δικτατορίας, ο Τυρίμος πέρασε στην παρανομία.

Συνελήφθη το 1938 και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αίγινας.

Την Άνοιξη του 1939, οι Mεταξικές αρχές τον μετέφεραν στις φυλακές της Κέρκυρας, στην Αχτίνα Θ' στην οποία κρατούνταν πολλά κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ.

Ελάχιστο διάστημα μετά τη μεταφορά του, κατά το οποίο απέφυγε κάθε επικοινωνία με τα υπόλοιπα στελέχη - τα οποία επικοινωνούσαν μεταξύ τους κυρίως με σήματα μορς [7]- ο Τυρίμος υπέγραψε Δήλωση μετανοίας, και ζήτησε να περάσει στην υπηρεσία του Mεταξικού καθεστώτος. [8]

Η προσχώρηση του Τυρίμου στη δικτατορία, σύμφωνα με μια εκδοχή, ήταν αποτέλεσμα της είδησης της εκτέλεσης του μικρότερου αδερφού του Γιώργου στην ΕΣΣΔ ως Tροτσκιστή, κατά τη διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων (1936-38) [9]. Όμως ο αδερφός του Γιώργος δεν εκτελέστηκε και επέστρεψε το 1960 από την ΕΣΣΔ, [10] οπότε τη φήμη της εκτέλεσής του την διοχέτευσε εντέχνως η Ασφάλεια για να τον "σπάσει" και το επέτυχε πλήρως.[11]

Το καλοκαίρι του 1939 μεταφέρθηκε στις φυλακές Συγγρού και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος και εντάχθηκε στις αρχές Ασφαλείας. [12] 

Ο Τυρίμος τέθηκε επικεφαλής της επιχείρισης δίωξης του Κομμουνισμού και αποτέλεσε τον κυριότερο σύμβουλο των Μανιαδάκη - Παξινού.

Στα τέλη του 1939 πρωτοστάτησε μαζί με τον Γιάννη Μιχαηλίδη, τον Δημήτρη Κουτσογιάννη, τον Τηλέμαχο Μύτλα, ίσως και τον Μανώλη Μανωλέα στη συγκρότηση του νέου -υπό τη διεύθυνση της Ασφάλειας- καθοδηγητικού οργάνου του ΚΚΕ, της Προσωρινής Διοίκησης (ΠΔ).

Στόχος της ΠΔ ήταν να προκαλέσει σύγχυση στους κόλπους των κομμουνιστών, να οδηγήσει στη σύλληψη τα ελεύθερα στελέχη του ΚΚΕ που αγνοούσαν το ρόλο της και να εξαρθρώσει τον πραγματικό παράνομο καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ, τη λεγόμενη Παλιά Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ).[13][14]

Παρά το γεγονός ότι ο ρόλος της Προσωρινής Διοίκησης είχε καταγγελθεί από την ΠΚΕ και τον Νίκο Πλουμπίδη που είχε την καθοδήγηση της, ακόμη και από τον Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη) που είχε περάσει από τους κόλπους της, η ΠΔ κατάφερε να επηρεάσει πολλά ανυποψίαστα μέλη του ΚΚΕ [15][16].

Ακόμα και ο Νίκος Ζαχαριάδης τάχθηκε με το μέρος της ΠΔ καταγγέλοντας την Παλιά Κεντρική Επιτροπή σαν ασφαλίτικη και χαφιέδικη. [17]

Ο ρόλος της ΠΔ άρχισε να αποκαλύπτεται προς τα τέλη του 1940, όταν ο πλαστός Ριζοσπάστης άρχισε να υμνεί τον Μεταξά και να αποκτά έντονο εθνικιστικό και φιλοκαθεστωτικό λόγο. [18] 

Ο Τυρίμος αποχώρησε από την ΠΔ στις αρχές καλοκαιριού του 1941 και προσχώρησε σε φιλοναζιστικές οργανώσεις, ενώ η Ελλάδα τελούσε υπό τριπλή Κατοχή.[12]

Διαγράφηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1942 γιατί "πρόδωσε το Κόμμα και το λαό μας και συνθηκολόγησε με τον εχθρό στην περίοδο της 4ης Αυγούστου".[12]

Η δράση του στην Κατοχή

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Τυρίμος κλήθηκε από αξιωματικούς της Ασφάλειας να συμμετάσχει στην συγκρότηση της νεοϊδρυθείσας ΕΣΠΟ, αλλά παρά την αρχική συμμετοχή του, γρήγορα διαχώρισε τη θέση του.

Αργότερα συμμετείχε στην υπηρεσία πληροφοριών του Τσιγάντε.

Παράλληλα συνδέθηκε και με κύκλους του ΕΔΕΣ και της Ρ.Α.Ν. [19]

Τον Οκτώβριο του 1943 η ΟΠΛΑ επιχείρησε να τον εκτελέσει στην πλατεία Συντάγματος, αλλά σώθηκε με βαριά τραύματα. [20] 

Μαζί του ήταν και τραυματίστηκε και ο Βύρων Καστρινός στέλεχος της Π.Δ. [19]

Το καλοκαίρι του 1944 κλήθηκε από αξιωματικούς της Ασφάλειας στην Εύβοια, όπου συμμετείχε στη συγκρότηση των τοπικών Ταγμάτων Ασφαλείας.

Κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών συνελήφθη από την Πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ στην Χαλκίδα και οδηγήθηκε στην καθοδήγηση του ΚΚΕ στη Θήβα.

Εκεί έγραψε λεπτομερείς εκθέσεις για τη στάση του την περίοδο 1936-1944. [21]

Τον Γενάρη του 1945, λίγο πριν τη Συνθήκη της Βάρκιζας, εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ ως δωσίλογος και προδότης του ΚΚΕ. [22][23]

Πηγές