heysqe

[heysqe]

password is ily for 1000 years

[heysqe]

Gerçeğin yazabildiği en güzel sahne sensin..

[heysqe]

Never coming home..

[heysqe]

[heysqe]

Adam işten çıkmıştı. Yoğun bir iş gününün ardından tek istediği eve gidip sıcak bir çay içmekti. Bütün gün yağmur yağmıştı yeni yeni diniyordu. Giderken sahilde simit satan bir çocuk gördü. Çocuğun yanına doğru adımladı. Bir simit bir de çay aldı. Bir banka oturdu ve yemeye başladı. Biraz sonra önünden bir çiçekçi kadın geçti. Sepeti pembe kamelyalarla doluydu.

Adam ne yapıp yapıp hatırladı. Bir kadın hatırladı sonuna kadar beyaz...

...

Hafif yağmurlu serin bir gündü. Akşam vakitleri gelmiş gün boyu çalışan insanlar teker teker evlerine dağılmaya başlamıştı. Martıların son çığlıklarını duyuyordum.

Hayatım bir monotonluktan ibaretti. Sabahları işe gider akşamları eve gelirdim. O yüzden bazenleri eve giderken hep gittiğim fırın yerine biraz aşağıdaki fırına giderdim bazense farklı mahallelerden geçer evin yolunu değiştirirdim.

O günde daha önce geçmediğim bir mahalleden geçiyordum. Eski ama ışıltısını kaybetmemiş evleri vardı. Çocuklarının top koşturduğu, dayıların kahvehanede çok oturdukları için hanımlarından bağırtı yedikleri renkli bir mahalleydi.

İlerideki kaldırımda bir şapka gördüm. Gittim baktım bir erkek şapkasıydı. Kim bilir kimin şapkası. Etrafa bakındım kimsecikler yoktu. Belki sahibi gelir diye bulduğum yere bırakacaktım ki ara sokakta bir evin penceresi açıldı.

Bir kadın gördüm. Sonuna kadar beyaz. Simsiyah gece gibi gözleri, yeni açmış kamelyalar gibi pembe dudakları... Uzun ince ellerini pencerenin pervazına yaslamış gövdesini sokağa uzatıyordu. Sonra kafasını benim olduğum tarafa çevirdi. Gözleri gözlerimi yakıp geçtikten sonra elimdeki şapkaya düştü. Sakın bir deniz gibi serin ve güzel sesiyle bana seslendi. Daha önce hiç birisi bana bu kadar güzel seslenmiş miydi? Sadece tek bir kelimesiyle kalbimin etrafını sarmış, güzel sesini kulaklarıma mühürlemişti. Bilinçsizce birkaç adım attım ona doğru.

"Elinizde şapka bana ait. Biraz orada bekleyin lütfen." sadece kafamı sallayabildim. Ya sesim uçup gitmişti ya da konuşmayı unutmuştum başka açıklaması olamaz değil mi? Biraz sonra demir kapının açılış sesini duydum ve telaşlı adımlarla yanıma geldi. Şapkayı eline alıp kontrol ettikten sonra "Teşekkür ederim." dedi ve kafasını hafifçe aşağı yukarı salladı. Tam o sırada kulağının arkasından bir tutam saç düştü yüzüne. Uzanıp tutmak istedim, düzeltmek istedim. Ama elim hareket bile etmedi. Beni durdurmak istedi sanırım. Biliyordu gerçekleri. Demir kapının kapanma sesiyle kendime geldim. O andan sonra hiç bilmediğim, bana yabancılığını hissetirmekten çekinmeyen duygular eşliğinde evime gittim.

Üstünden bir hafta geçti. Kalbim sürekli gitmek istedi. Gözlerim tekrar görmek, kulaklarım tekrar duymak istedi. Ama bedenim hiç itaat etmedi. Hep dik başlı davrandı.

Bir gün yine işten döndüğümde kapımın kenarına bırakılmış kamelyalar gördüm. Pembe kamelyalar... Kalbim tekledi, ellerim terledi ve kendimi yolda buldum. Ona giderken buldum. Hafif bir şimşek çaktı peşinden de yağmur başladı. Tek nefeste vardım evinin önüne. Balkondaki çamaşırları topluyordu ıslanmasınlar diye. Üstüme yağan yağmur kesildi ben oracıkta onu izlerken. Sonra bir gölge belirdi arkasında. Bir erkeğin elleri sardı ince belini, öptü zarif boynunu. Hemen oradaki ağacın gölgesine sakladım kendimi. Ellerim kalbimi sökmek ister gibi tutuyordu gömleğimi.

Pencere kapandı. Perde kapandı. Ben kaldım. Dizlerim dayanamadı kalbimin ağırlığına çöktü olduğu yere. Kendime kızdım ama en çok da kalbime kızdım. Yanılttı beni. Olsa olsa babasının şapkasıdır dedi inandırdı beni. Ah şu salak beni! Sürükledi peşinden şimdi yasını ben tutuyorum. Gözlerim kaldırımdaki su birikintisine takıldı. Yıldızlar kıyamet gibiydi kaldırımlarda. Çünkü biraz evvel yağmur yağmıştı.

...

...Adam düşündü. Yıldızların yıldız olduğu vardı o gece. Adam yıldızlara basa basa yürüdü. Çünkü biraz evvel yağmur yağmıştı.

[heysqe]