iampauiii

[iampauiii]

Quarter to Midnight

When the clock hits 12 a.m., I'm likely to receive some alerts from folks I know or don't know, wishing me well. But, to be honest, all I want is a regular day. One where, you know, it's just like every other day. Don't ask me when I started hoping like this on my birthday; it's just something I've done for as long as I can remember. I appreciate people who go out of their way to text and greet me, as well as those who phone and make an effort to give me something. And I owe them a debt of gratitude. But there's still a part of me that wishes I could spend this day alone. If I can, I'll travel somewhere remote where no one knows who I am and where it will be difficult for those who do to find me. All I want is to be alone. With myself, my emotions, and everything else that goes on within my head.

[iampauiii]

UNO girls! Work becomes lesser stressful because I have these ladies. Sure we have differences but yes, we meet halfway!

[iampauiii]

I am afraid to say goodbye to you, love.

Because once I said those words to you, I know that I’m never gonna go back to youz no matter what.

[iampauiii]

[iampauiii]

I have so many things to say to you but the minute I start looking at you, I got my tongue tied.

[iampauiii]

[iampauiii]

Paalam na, mahal ko

Note: I have written this a few years back. Nakita ko kase yung pinagsulatan ko and somehow until now, this is my plea. So yes, sa makakabasa, don’t judge. Hahaha..

Paalam na, mahal ko

Simulan natin sa, paalam.

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon,

Kahit anong pilit ko, ang sakit sakit banggitin sa harap mo ng mga katagang,

Paalam na, Mahal ko.

Hindi ko alam kung bakit, pero ang hirap magpaalam sa’yo.

Tangina, gusto kong sabihin sa sarili ko, ano ba! Hindi ka naman tanga, pero bakit ang hirap para sa’yo?

Bakit para bang may nakabara dito sa lalamunan ko sa tuwing uumpisahan ko ang mga salitang,

Paalam na, Mahal ko.

Paalam na.

Dalawang salita lang naman ‘yan pero para bang bawat letra ay may kaakibat na espada.

Espadang tumutusok, tagos hanggang buto, na nagdudulot ng sakit at kirot sa buong pagkatao ko.

Tumutusok at ipinadarama sa buong katawan ko ‘yung sakit na kalakip ng mga salitang,

Paalam na.

Sampung taon, baka nga higit pa.

Hindi ko na alam talaga, tanga ako sa Math ‘di ba?

Basta, hindi ko alam kung ilang taon na.

Ilang taon na nga ba?

Ilang taon na nga bang ikaw ang mahal ko at pinipilit kong magpaalam na sa’yo?

Ilang taon na nga ba?

Na ikaw ang nagbibigay ng saya at lungkot sa mga mata at labi ko.

Ilang taon na nga ba?

Simula noong sinabi mong “Mahal kita” at patuloy mong ipinadarama hanggang sa umabot sa wala na itong kasiguraduhan.

Ilang taon na nga ba?

Simula noong ako ang pinili mo.

Pinili mong mahalin at saktan ng sobra.

Ang gulo ‘di ba?

Mahal kita pero kailangan ko na magpaalam na.

Mahal kita pero kailangan ko na tapusin na.

Bakit?

Kasi nga mahal kita.

Mahal kita.

Mahal na mahal.

Pero kailangan ko ng magpaalam na.

Dahil mahal, tama na, ayoko na.

Ayoko ng maghintay sa isang taong hindi naman sigurado.

Ayoko ng maghintay sa isang tao na hindi kayang manindigan sa kaniyang gusto.

Ayoko ng maghintay sa isang tao na nagsisinungaling sa sarili nya mismo.

Ayoko na, tama na, lalo kung hindi din naman ako ang pipiliin mo.

Ayoko ng hintayin ka pa, mahal ko.

Dahil mahal, mahal ko din naman ang sarili ko.

[iampauiii]

[iampauiii]

[iampauiii]

[iampauiii]

There is no prosthetic or surgery for the loss of love. Sometimes the wound is too deep.

[iampauiii]

[iampauiii]

Remind yourself, self.

[iampauiii]

[iampauiii]

[iampauiii]

A little coffee. A little sunlight. Your troubles will get smaller.

Richard Webber (via quotemadness)

[iampauiii]

- Nikita Gill —via http://ift.tt/2eY7hg4