imaginators-world

[imaginators-world]

A woman's body is a sacred temple. A work of art, and a life-giving vessel. And once she becomes a mother, her body serves as a medicine cabinet for her infant. From her milk she can nourish and heal her own child from a variety of ailments.

[imaginators-world]

beauty of old flowers ❤️

[imaginators-world]

[imaginators-world]

[imaginators-world]

[imaginators-world]

The time-honored New York tradition of sleeping on the subway, 1947.

Photo: Harold Feinstein via the Blue Sky Gallery

[imaginators-world]

I lost my best friend 3 years ago- not lost as in dead but lost as in we only text each other on our birthdays now. Movies and books don't tell you that a friendship dying is like the sinking of a ship, you try to get higher and higher and hold onto the rails and unanswered texts, the captain tries to steer it to safety and salvage pieces of two broken hearts until you're left with memories of what once was. We were friends for a decade and knew each other's diaries by heart, I still remember her phone number and the way she took her coffee. Seeing her in streets is like breathing in a scent you forgot you knew but it immediately takes you back to a summer in '07.

Movies and books also don't tell you that friendships don't just end after one fight or incident, it's like the rusting of a bridge, the slow decay of flesh and bones and secrets. It took weeks, months- until one day I woke up and I realized I hadn't thought of her in a while. And I wrote a poem that day and I titled it 'The dying of a best friend' and I put all my love for her in a tiny box with my half of the matching pendant of a dolphin we had and stored them in a corner of my heart under the heading Grief. Where else can one hide unspent love?

It's been 3 years since I lost my best friend, lost as in I still carry our secrets in a tiny box but we only text each other on our birthdays.

-Ritika Jyala, excerpt from The world is a sphere of ice and our hands are made of fire

Edit: here's the visualizer for this piece

[imaginators-world]

“Be a good person, but don’t waste time to prove it.”

— Unknown

[imaginators-world]

[imaginators-world]

There'll be a moment when you realise you're 27 when yesterday you were just 17; and you wouldn't be able to tell how a decade passed away and your life got divided into before and afters. The fury of youth will subdue and nothing will really change but everything will feel different when you look at old photographs and blurry videos taken on cheap mobile phones. Scents will remind you of childhood and certain friends you don't talk to anymore, hangouts will become reunions and mom's burnt pie will become the best food you ever had. And I know on some days you won't be able to show anything of those 10 years but I hope you remember to breathe, and let go of the knot in your chest. I hope you go out in the sun and live a little, because tomorrow is 37.

Edit- I added the visualizer for this piece on my YT, check it out here

-Ritika Jyala, excerpt from The Flesh I Burned

[imaginators-world]

He asked me when I fell in love with him and I knew it sounded dramatic to say the moment I saw him, so I told him this story of my grandma who had Alzheimer's- she forgot her name and the words for fruit and food, she forgot her address and how to use the washroom, all her life lost to the disease. The only thing she remembered was her son's name and when that began to fade, the one thing she always remembered was that she loved him, even in illness, even in insanity. She saw this 6 foot 2 man with a scrubby beard and she didn't know him but she said she trusted him, she asked him to hold her hand when she died. When does memory end and love begin? All I know is- she loved him before she remembered him.

-Ritika Jyala, excerpt from The world is a sphere of ice and our hands are made of fire

[imaginators-world]

Sweet harmony...❤️

[imaginators-world]

Babe, you were the live of my life...

[imaginators-world]

[imaginators-world]

If love turns lonely, let it go

[imaginators-world]

-ვიცეკვოთ-მითხრა და ხელი გამომიწოდა. ზუსტად ის მუსიკა იყო რომელიც ძალიან მიყვარდა. ეს იცოდა, იცოდა და სწორედ ამიტომ იღიმოდა. ვიცოდი თუ ვიცეკვებდი თავს დავკარგავდი, თუმცა აქ სწორედ ამიტომ შემოვედი. მიუხედავად ყველაფრისა გამოწვდილ ხელს მაინც შევაგებე ჩემი ხელი. ლიბერტანგომ დარბაზი აავსო, მოცეკვავე წყვილებმა პეპლებივით დაიწყეს ტრიალი. ცეკვა არცერთმა ვიცოდით, უბრალოდ მუსიკას ვუსმენდით და ერთმანეთის თვალებში დაკარგული მზერებით ვაყოლებდით ენერგიულ ნაბიჯებს. მთელ სხეულში საისმოვნო შეგრძნება მივლიდა, მუსიკა გრძელდებოდა, მეტისკენ ილტვოდა. ვილტვოდი მეც... მკლავზე გადამაწვინა, წამით კმაყოფილი ღიმილით დამაცქერდა და მოულოდნელად ვიგრძენი როგორ წამლეკეს გრძნობებმა, როგორ გაიცრიცა ირგვლივ ყველაფერი, როგორ დავრჩით მარტო მე და ის...ჩემს ნაბიჯებს სითამამე ემატებოდა, მუსიკა კი რიტმს თანდათან აჩქარებდა და თითქოს სადღაც მიგვაქროლებდა. მისი ტუჩების სიმსუბუქე ყურადღებას მიფანტავდა და ყველა ჩემი გრძნობა ჩემს ნაბიჯებში პოვებდა თავისუფლებას. ანდრიას თვალები საოცრად ელვარებდნენ და ჩემი ხელი მტკიცედ ჩაეჭიდა თავისი ძლიერი მტევნისთვის... ვტრიალებდით, საკუთარ თავს აღარ ვეკუთვნოდით, მხოლოდ ერთმანეთს. თვალს ვერ ვაცილებდი მის მომხიბვლელ ღიმილს და ვგრძნობდი როგორ ფარავდა ჩემს ბაგეებს ღიმილი. სხეულზე კონტროლი დავკარგე, დავკარგე ფიზიკურობის აღქმა, მხოლოდ მუსიკა და მისი თვალები ბატონობდნენ. მუსიკა გაჩერდა და აღმოვ��ნდით ერთმანეთის პირისპირ. დარბაზი ტაშის ხმამ შეაზანზარა,რამაც სამოთხიდან გამოგვიყვანა და დედამიწაზე დაგვაბრუნა. ირგვლივ მიმოვიხედე. მე და ანდრია დარბაზის შუაგულში ვიდექით, ხალხი კი გაღიმებული, ბედნიერი ტაშს მთელი ძალიათ გვიკრავდა. სულაც არაა საჭირო იცოდე ცეკვა, უბრალოდ გრძნობებს უნდა მიენდო, უნდა აჰყვე მათ და ისინი შენს თავს გაპოვნინებენ. ანდრიას გავხედე, მე მიყურებდა და ბედნიერი იყო. აშკარად ბედნიერი იყო. გავიცინე და დარბაზის შუაგულს ხელიხელ ჩაკიდებულები გავშორდით.

#love

#art

#arsthetic

#dance

#სიყვარული

[imaginators-world]

დღეს განსხვავებული დღე იყო. ყველანაირი ადამიანი ვნახე. ვნახე გოგოები რომლებიც დიდ თაიგულს გულში იხუტებდნენ და დაქალებს საკუთარ შეყვარებულზე ელაპარაკებოდნენ. ბიჭებიც ვნახე, რომელთაც გოგოებისთვის ხელი გადაეხვიათ და ქუჩაში სეირნობდნენ. ერთმანეთს უაზროდ ელაპარაკებოდნენ, თანაც სხვა რამეზე ფიქრობდნენ. სკამზე ჩამომჯდარი წყვილიც ვნახე, რომლებიც სოვრცეს მიშტერებოდნენ და თვალით სულ სხვა ადამიანს ეძებდნენ, მაშინ როცა გვერდით ეჯდათ "საყვარელი ადამიანი". ისეთებიც ვნახე ხელზე ძვირფას პარკში შეფუთული ძვირფასი ნივთი რომ ეჭირათ, თითქოს მხარზე გადაკიდებულ ჩანთაში მისი ადგილი არ იყო. ბიჭებიც ვნახე სანაგვე ურნასთან მდგარი ღრმა ნაფაზებს არტყავდნენ და ყვავილებს ურნაში აგდებდნენ. არცერთი მათგანის დანახვა არ გესიამოვნებოდა, არ მოგგვრიდა ღიმილს. ამდენ ხალხში ცალკე მიმავალი ორი პიროვნების გარდა, რომელთაც სხვების არსებობა დავიწყებოდათ, ერთმანეთისთვის ხელი ჩაეჭიდათ და ღიმილიანი სახით ადიოდნენ ავტობუსზე. მხოლოდ ამ ბოლო წყვილს უბრწყინავდა თვალები სიყვარულისგან.

XreaderX