kartanelerindenbiri

[kartanelerindenbiri]

Aynı gökyüzüne baktık, farklı yarınlar diledik..

[kartanelerindenbiri]

- çok sigara içiyorsun.?

+ peş peşe sigara içtiğime bakma, ben kendimi değil içimdeki seni zehirliyorum...

[kartanelerindenbiri]

Yüzün silindi gözlerimin önünden ama kalbim hala yüzünün her ayrıntısını ezbere biliyor...

[kartanelerindenbiri]

Aşk seni bana yszdı ama beni sana yazamadı güzel gözlüm..

[kartanelerindenbiri]

Ben hala sesinin yankısında yaşıyorum..

[kartanelerindenbiri]

Sevilmemenin ne demek olduğunu, seni severken öğrendim..

[kartanelerindenbiri]

En çokta beni sevmemene rağmen seviyormuş gibi olan bakışlarına yenildim..

[kartanelerindenbiri]

Şemsiyesiz yakalandığım tek yağmursun...

[kartanelerindenbiri]

"Aşk gerçek olsaydı, ayçiçeği güneşi değil, geceleri sessizce izleyen ayı seçerdi."

[kartanelerindenbiri]

"Kimse bilmiyor içimde kaç parçaya bölündüğümü, çünkü hala gülüyorum."

[kartanelerindenbiri]

"Bazı savaşlar kazanılmaz, sadece oynanır..."

[kartanelerindenbiri]

“Gökyüzü Seni Götürdü, Ben Olduğum Yerde Kaldım”

Mira gökyüzünü hep severdi.

Ama Baran’ı tanıyana kadar

hiçbir mavi bu kadar yakmamıştı içini.

Baran göğe benzeyen bir çocuktu.

Görünüşü sakin, ama içinde hep fırtına vardı.

Mira ilk tanıştıklarında onun ellerine baktı.

Sanki bir yerleri bırakıp gelmişti.

Sanki sevilmeye değil,

gitmeye alışmıştı.

Ama Mira onu sevdi.

Gitmekten yapılmış bir çocuğu

kalmakla sevmeye çalıştı.

Baran, Mira’nın saçlarını rüzgarla karıştırdı,

gözlerine güneşin en yumuşak halini taşıdı.

Ve her gün batımında şunu fısıldadı:

“Bir gün ben de batarım. Ama unutma Mira,

bir güneş en güzel batarken hatırlanır.”

Mira korktu.

Çünkü Baran, veda gibi kokuyordu.

Ama onu sevmekten de geri duramadı.

Kalbinde “son” yazan birine

“kal” demek ne kadar acıysa,

işte o kadar sevdi…

Sonra bir gün — tam da güneş batarken —

Baran gitti.

Ne bir not, ne bir açıklama.

Sadece yokluk kaldı geriye.

O akşam gökyüzü yanmaya başladı.

Kızıl, mora, mora siyaha döndü.

Ve Mira ilk kez anladı:

Güneş batarken gökyüzü neden bu kadar yanardı.

Çünkü birini severken kaybeden herkes,

acısını göğe bırakırdı.

Şimdi Mira hâlâ yaşıyor.

Ama içinde hep bir eksik.

Baran’ın sesi, gökyüzünün en sessiz yerinde çınlıyor.

Ve Mira, her gün batımında aynı cümleyi fısıldıyor kendi kendine:

“Sen göğe karıştın Baran… ama ben hâlâ yeryüzündeyim.

Ve hiçbir gökyüzü, seni getirmiyor artık.”

...

[kartanelerindenbiri]

“Geceyle geçmiş birbirine çok benziyor; ikisi de karanlık, ikisi de sessiz. Ama gece geçiyor, geçmiş geçmiyor. Herkesin bir ‘bir zamanlar’ı vardır, ama bazıları orada sıkışıp kalır. Ben oradayım. Ne tam içindeyim ne de çıkabiliyorum. Geçmişim, içimde solmayan bir mevsim gibi… ne zaman bahar gelse, önce o üşüyor.”

[kartanelerindenbiri]

Sen neden bir Kardelen çiçeği kadar olamadın? Kardelen çiçeği güneşe çıkarsa ölürdü. Ama h görmemiş olduğu güneşe tutulmuştu. İlk ve son gördüğünün o olmasını isteyip güneşli bir günde açtı. Güneşi gördüğü gibi öldü. Sen neden bie çiçek kadar olamadın ki...

[kartanelerindenbiri]

"Günün nasıl geçti, neler yaptın?" diye sordun az önce bana, "hiç." demekle yetindim. Ama daha derine inersek bir şarkı satırıyla anlatmak isterdim;

"Yine seni sevmekten başka hiçbir şey yapmadım bugün..."

[kartanelerindenbiri]

"Acıdan gebersem bile beni hep gülerken göreceksiniz.."

[kartanelerindenbiri]

Ulan çok yanıyor canım. Dayanacak gücüm kalmadı. Nefes alacak gücüm yok. Ağlamaktan gözlerim kurudu. Yüzüm bembeyaz ruh gibi dolanıyorum lan ortalıkta. Ne istediniz benden? Lan tek istediğim sevilmekti.. Neden sevemedin? Çok mu çirkindim? Eyvallah çirkinim. Ama çok güzel sevdim lan. Çok güzel, saf, masum sevdim.