kitaptankurek-blog

[kitaptankurek-blog]

ÇOMAK

Bu kalabalık evde yalnız kalmak zor iş!

Ama bugün yalnızım ve salonda, dedemin köşesinde boş boş oturup, tavanı seyretmek istiyorum. Gerçekten tek yapmak istediğim şey bu. Sessizliği dinlemek; kendimi dinlemek; kendimin içini dinlemek…

Uzandım ellerimi kavuşturup başımın altına koydum, tavan beyaz; bembeyaz… Kafamı boşaltmak istiyorum ve işte böyle olsun istiyorum; tavan gibi bembeyaz!

Kemiklerim tam kendini rahat bırakacakken kapı sesi-sesleri desek daha doğru olacak- Tak tak tak- tuk tuk tuk-tik tik tik- tok tok tok…

Bu evde yalnız kalmak imkansız demiştim! Koşarak kapıyı açmaya gittim. Kapıyı açar açmaz karşımda ağabeyim, elinde bir çomak ve arkasında arılar… “arı kovanına çomak sokmak” dedikleri buydu.

Ağabeyim arılardan daha hızlı arkama geçti ve kaçıp gitti. Gelene hoş geldin demek adettendi ve arılara ” hoş geldiniz” demek bana düştü.

Arılar başımın etini yedi! Vızır da vızır! İğnesini sokan mı ararsınız, ısıran mı? Tüküren mi? Küfür eden mi ? Vurup kaçan mı? Sadece laf sokan mı? Küsüp duran mı? Neden küstüğü belli olmayan mı? Trip atan mı?....

Neden başkasının çektiği belayı ben göğüslemek zorunda kaldım?

Neden arılara ben açıklamaya çalıştım olup bitenleri?

O an arıları saçımdan tek tek ayıklayıp, karşıma alıp göz seviyelerine inerek “ Sizi anlıyorum, yuvanızda rahatsız edilmek sizi kızdırdı ve bunu yapanı cezalandırmak istiyorsunuz, ama bunun sorumlusu ben değilim.” Demek istiyorum.

Bazı  insanlara da yıllardır kendimi anlatmaya ve açıklamaya çalışıyorum. Onlara da söylemek istiyorum: “Yaşadıklarınızın sebebi ben değilim. Lütfen durun ve biraz düşünün bu çomağı kafanıza kim soktu?”

[kitaptankurek-blog]

“Bekçi Amos’ un Hastalandığı Gün”

Amos yalnız yaşayan yaşlı bir bekçidir. Ama bir hayatı vardır ve hayatına anlam kattıkları… Onlara emek verir, sevgi verir, zaman verir, gönül verir; gün gün, her gün… Hastalanır Amos bir gün. Evindedir. Yalnız kalmıştır. Peki Amos’ un yokluğunu fark edecek mi diğerleri? Şükür ki, fark ederler ve kapısında sıra olur emek verdikleri… Kısacası öykü böyleydi! (ayrıntılar en ince anlatımıyla kitapta; mutlaka okumalı) Ya gelmeseydi kimse, çalmasaydı kapısını? Amos hayatına geri dönebilecek miydi eskisi gibi? Şanslısın be Amos! Emeğin görülmüş, sevgin görülmüş, gönlün görülmüş! Görülmeseydi küserdi Amos; ya gönlüne, ya kendine, ya hayatına, ya hayatındakilere… Çünkü insan karşılık bekler sevgisine, emeğine… Eğer kimseler gelmeseydi Amos’ u ziyarete, bence o zaman diyecektik biz “ Bekçi Amos’ un Hastalandığı Gün” diye… Hasta etmeyin adamı!